Myungsoo in love [all x myungsoo]

ลำดับตอนที่ #11 : Vampire'Secert (1/2) [hoya x myungsoo] [gyujong]

I dream about vampires

‘อะ อื้อ’ร่างบางนอนสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ความรู้หนาวเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความอุ่นร้อนที่ทาบทับร่างกายเขาอยู่

‘คะ คุณ อ้ะ’หอบครางสะท้านเมื่อร่างกายแกร่งขยับร่างกายเข้าใส่

‘นายเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว’เสียงแหบพร่ากับลมหายใจอุ่นร้อนเปาลดที่ข้างใบหูนิ่ม

‘ฮะ โฮ อ๊า’ยิ่งร่างกายแกร่งทาบทับร่างกายลงมาแรงเท่าไหร่ ร่างบางยิ่งรู้สึกทรมานเหมือนถูกไฟเผาทั้งเป็น

‘พูดสิ นายเป็นของฉัน’ริมฝีปากร้ายกาจ กดจูบไปทั่วกายบางเพื่อให้ร่างบางใจสั่นมากกว่าเดิม

‘ผะ ผม เป็นของคุณ อ้ะ’ไม่ว่าเวลาจะเนินนานแค่ไหนก็ไม่มีทีท่าว่าร่างหนาจะตักต่วงความหอมหวานจากร่างบางคนนี้หมด ก่อนที่เขาจะหมดเวลาลงขอแค่เขาได้อยู่กับผู้ชายคนนี้

“เฮือก ฝันอีกแล้วหรอ”ร่างบอบบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อเขาฝันถึงเหตุการณ์ที่ไม่หน้าฝันถึง

“บ้าไปแล้วมยองซู นั้นมันศัตรูพี่ชายนายนะ”ยกมือเสยผมม้าที่ปรกหน้าผากตัวเองแล้วหนวดกระหมับเบาๆ

“นอนไม่หลับเลย เฮ้อ”ร่างบางที่เพิ่งผ่านการฝันร้ายถึงแม้จะล้มตัวนอนเท่าไรก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลับ เอาเป็นว่านี้อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันอะไรแบบนี้ มันก็ปกติของผู้ชายที่จะฝันอะไรอุบาทๆบ้างแต่ทำไมเวลาที่เขาฝันเขาถึงได้ฝันถึงแต่ผู้ชายคนนี้ และเขาก็ฝันแบบนี้มาเกือบ 2 ปีแล้ว

ก๊อก ก๊อก

“มีอะไร”น้ำเสียงหงุดหงิดของพี่ชายเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบางของผู้เป็นน้องยืนกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาเคาะประตูห้องเขา

“ขอนอนด้วยสิฮะ”มยองซูว่า ผู้เป็นพี่จะขยับตัวออกห่างจากประตูเพื่อให้ร่างบสงแทรกตัวเข้ามาได้ พอร่าบางเข้ามาในห้องแล้วซองกยูจึงปิดประตูแล้วมองหน้าน้องชายอย่างมีคำถาม

“เราเป็นอะไร ตอนเด็กยังน้องที่ห้องคนเดียวได้แต่ทำไมตอนนี้ถึงนอนไม่ได้”ซองกยูยืนเท้าเอวถามน้องชายที่นั่งกอดตุ๊กตาหมีทำหน้าหงอยๆอยู่บนเตียงของเขา

“ก็มันฝันร้ายหนิ”บ่นพร้อมทำหน้าเบะจะร้องไห้

“ไม่ต้องเบะ ฝันเรื่องอะไร”ซองกยูล้มตัวนอนอีกฝั่งของเตียวก่อนจะดึงร่างน้องชายลงมานอนข้างๆ

“ก็..ฝันร้ายธรรมดาทั่วไปอะ”มยองซูว่าแล้วนอนหงายมองเพดานห้องพี่ชาย

“ถ้าธรรมดาทำไมถึงไม่นอนคนเดียว”ซองกยูยังไม่หมดคำถามทั้งๆที่เวลานี้มันก็ควรจะหลับได้แล้ว

“นี่ พี่จะถามอะไรนักหนา บอกว่านอนไม่หลับอะ ถ้าไม่ให้นอนก็บอกกันมาตรงๆจะมาถามอะไรเยอะแยะ”เมื่อเจอคำถามที่ตอบไม่ได้มยองซูจึงต้องกลบเกลือนด้วยการโวยวายก่อนจะลุกออกจากเตียงแต่ก็ถูกมือหนาของพี่ชายคว้ามานอนที่เดิม

“นอนไปเถอะ”พอพูดจบก็หันหลังให้คนเป็นนอน มยองซูได้แต่หันไปมองแผ่นหลังกว้างของพี่ชายอย่างงงๆไม่นานความง่วงก็ครอบงำจนเผลอหลับไป พอรุ่งเช้าเขาก็ถูกซองกยูปลุกให้ไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้องเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน

“นานจัง”พอวิ่งมาถึงรถ น้ำเสียงหงุดหงิดของซองกยูที่ยื่นสูบบุหรี่พิงรถด้วยท่าทางแบดๆก็เอ่ยขึ้น

“ก็หิวหนิ”มยองซูว่าซองกยูเลยร้องอ่อในใจเมื่อเห็นขนมปังที่ถูกคาบด้วยปากเรียวสวย ก็คงจะหิวจนไปปิ้งขนมปังกินอยู่น่ะสิเลยช้า เขาพยักหน้ารับแล้วเดินไปนั่งประจำที มยองซูจึงต้องวิ่งตามไปนั่งที่ของตน

“เลิกแล้วโทรบอก อย่านั่งรถกลับมาเองมันอันตราย”พูดน้ำเสียงนิ่งขณะเลี้ยวรถไปจอดหน้าโรงเรียนของน้องชาย

“ก็ผมกลัวพี่ทำงานอยู่หนิ”มยองซูก้มหน้างุดทำท่าจะร้องไห้จนถูกเขกหัวไปที

“ไม่ต้องเบะ ต่อให้พี่อยู่ไกลแค่ไหนพี่ก็จะรีบมารับเรา อย่านั่งรถกลับเอง เข้าใจไหม”กำชับน้องชายเสียงเข้ม

“ครับ”มยองซูพยักหน้ารับ

“ลงไปได้แล้ว”จัดปกเสื้อให้ร่างบางเรียบร้อยก็เอ่ยไลทันที

“ทำมาเป็นไล่ ผมไปเรียนแล้วนะ จุ๊บ”มยองซูที่เห็นพี่ชายใจดีช่วยจัดปกเสื้อให้ก็รู้สึกว่าพี่คงไม่โกรธอะไรเลยทำพูดดีแล้วหอมแก้มของพี่ชายอย่างออดอ้อน

“ไปเลยนะ”ซองกยูเอ่ยไล่ขำ มยองซูจึงกระชับสายกระเป๋าสะพายไปเก่งแล้วก้าวลงจากรถ ยืนรอจนรถของซองกยูขับห่างออกไปก็เดินเข้าไปในประตูโรงเรียน

“หมิงซู”เสียงตะโกนแปดหลอนของเพื่อนสนิทที่วิ่งตามมาด้านหลังทำให้มยองซูต้องหันไปมองแล้วยิ้มขำ

“ไง ซองจง”ทักเพื่อนเสียงหวาน ซองจงที่วิ่งมาถึงก็หอบหนัก จนมยองซูต้องเข้าไปคล้องแขนพาเดินเข้าไปในโรงเรียน

“นี่ หมิงวันนี้ที่บ้านฉันมีงานฉลองวันเกิดคุณปู่นายไปไหม”ซองจงที่พอว่างกระเป๋าลงบนโต๊ะของตนก็หันมาถามมยองซูที่นั่งด้านหลัง

“ที่บ้านนายหรอ”มยองซูหยิบหนังสือขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วเลิกคิ้วถามเพื่อน

“อะห้ะ”ซองจงพยักหน้ารับแล้วทำตาแป๋วเหมือนแมวกำลังอ้อน

“ฉันคงไปไม่ได้หรอก”มยองซูว่า ซองจงจึงทำหน้าหงอยก่อนจะถามออกไป

“ทำไมล่ะ”ถามทั้งๆที่ก็รู้คำตอบดี

“พี่ชายฉัน..”ยังไม่ทันได้พูดจบเพื่อนร่างเล็กก็ขัดขึ้น

“พี่ชายนายอีกแล้วสิ ฉันรู้นะว่านายอยู่กับพี่สองคนแต่หมอนั้นจะมากไปไหมไม่ให้นายออกไปไหนเลยหรอ ตั้งแต่ที่พ่อแม่นายไปอเมริกานายก็เอาแต่อยู่บ้าน”ซองจงบ่นยาวแล้วกอดอกเชิดหน้าอย่างไม่พอใจ

“ก็พี่ซองกยูไม่ให้ไปหนิ ฉันไม่อยากมีปัญหากับพี่นะ”มยองซูก็ก้มหน้างุดมันก็จริงอย่างี่ซองจงพูดแต่จะให้เขาทำยังไงล่ะก็พี่ชายไม่ให้ไปหนิ

“แต่วันนี้นายต้องไป เอามือถือมาสิ”ซองจงว่าแล้วแบมือตรงหน้ามยองซู ร่างบางเลยเลิกคิ้วมองอย่างงงๆ

“เอามา”ซองจงเริ่มเสียงแข็ง มยองซูถอนหายใจแล้วล้วงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของตนส่งไปให้ร่างเล็ก ซองจงรับไปกดหาอะไรสักอย่างแล้วเองแนบหู

“ซองจง”มยองซูเรียกเสียงแผ่ว ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าซองจงเอาโทรศัพท์เขาไปทำไม

“ฮัลโหล ซองกยูวันนี้น้องนายจะไปนอนบ้านฉัน ใช่ เราจะทำรายงานเป็นงานคู่ต้องทำด้วยกัน ไม่ต้องมามยองซูจะกลับพร้อมฉัน พุ่งนี้ตอนบ่าย ไม่ต้องห่วงถ้าเกิดน้องนายเป็นอะไรไปฉันจะยอมเป็นทาสนายหนึ่งเดือน เออ”ซองจงกรอกเสียงลงไปในเครื่องมือสื่อสารไม่หยุดจนพอใจแล้วกดวางสายทันที

“อะพี่ชายนายอนุญาตแล้ว”ซองจงยื่นมือถือกลับมาให้มยองซู

“ทำไมพี่ซองกยูถึงยอม”มยองซูถาม ซองจงจึงทำแค่หยักไหล่แล้วหันหน้ากลับไปนั่งดีๆเมื่ออาจาร์ยเข้ามาแล้ว มยองซูจึงเลิกสนใจแล้วหันไปสนใจสิ่งที่อยู่บนกระดานแล้วเสียงของอาจาร์ย

“มาแล้วคร้าบบบบ”เรียนได้เกือบครึ่งชั่วโมงก็ได้ยินเสียงแสบแก้วหูดังขึ้น ร่างสูงของซองยอลที่มาเรียนช้าทำเป็นไม่สนใจสายตาอาจาร์ยเดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงข้างมยองซู

“ไง”เอ่ยทักมยองซูที่กำลังตั้งใจเรียน ส่วนร่างบางก็แค่เหลือบตามองก่อนจะหันไปเรียนต่อ

“เหอะ”ร่างสูงแค่นหัวเราะในลำคอแล้วฟุบหน้าลงบนโต๊ะ หันหน้าไปมองร่างบางข้างๆที่กำลังตั้งใจเรียน

“น่ารักชะมัด”บ่นพึมพำกับตัวเองแล้วยิ้มออกมา

“นายว่าไรนะ”มยองซูที่ได้ยินไม่ชัดแต่ได้ยินเหมือนคนข้างๆพูดอะไรจึวหันมาถาม

“คุณครูซนน่ะ น่ารักเนอะ”ซองยอลว่าพยักเพยิดหน้าไปทางหน้าห้อง มยองซุจึงพยักหน้ารับ

“ครูมีการบ้านให้ทำ ให้นักเรียนตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับตัวเองมาหนึ่งข้อ ทั้งเรื่องที่เป็นไปได้และเป็นไปไม่ได้ งานนี้ส่งวันที่14 เป็นวันจันทร์นะ เลิกเรียนค่ะ”พอถึงเวลาเลิกเรียนเหล่าเพื่อนในห้องก็ต่างพากันลุกขึ้นยื่นบิดขี้เกียจแล้วทยอยออกจากห้อง มยองซูที่กำลังก้มเก็บของต้องชะงักเมื่อรู้สึกว่ามีใครมาสะกิด

“นี่ๆนายว่างปะ”พอหันไปด้านหลังก็เห็นว่าเป็นซองยอลที่เข้ามาสะกิดตน

“หืม นายมีไรงั้นหรอ”มยองซูถามแล้วยกกระเป๋าสะพายพาดบ่าไว้

“อืม ฉันจะชวนนายไปทำงานที่ครูสั่งเมื่อกี้น่ะ”ซองยอลว่าแล้วชี้ไปที่กนะดานที่ครูจดงานไว้ให้

“อ่อ วันนี้ฉันไม่ว่างหรอก นายรีบไหม”มยองซูว่า

“ก็รีบอะแต่ฉันรอได้ ฉันแค่อยากหาคนช่วยทำน่ะ”ซองยอลว่าแล้วเดินออกจากห้อง

“หึ อยากหาคนช่วยทำหรืออยากหาคนช่วยใจ”เป็นซองจงที่ทำเป็นไม่สนใจมานานพูดขึ้นมา

“นายว่าไรนะ”มยองซูหันไปถามเพื่อน

“ป่าวๆเราไปกันเถอะ”ซองจงว่าแล้วเดินมาลากเพื่อนไปหน้าโรงเรียนทันที

“พี่ชายฉันมาล่ะ ปะ”ทั้งสองยืนรอที่หน้าโรงเรียนสักพักก็มีรถคันหรูเคลื่อนตัวมาใกล้ที่ๆมยองซูกับซองจงยื่นอยู่พอรถจอดเรียบข้างทางซองจงก็จูงมยองซูไปที่รถแล้วจับยัดให้นั่งตรงเบาะหลังแล้วตนก็เข้าไปนั่งข้างคนขับ

“พี่ฮะ โฮวอนหวัดดีครับ”มยองซูโค้งให้พี่ชายซองจง โฮวอนพยักหน้าก่อนจะมองร่างบางผ่านกระจกหลังรถยิ้มๆมยองซูที่เห็นแบบนั้นก็รีบหลบตาหันหน้ามองวิวข้างทางทันที

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”โฮวอนว่า ซองจงจึงหันมาหาเพื่อนแล้วยิ้มให้

“พี่ชายเขาห่วงนะสิ”ซองจงเป็นคนตอบแทน

“อ่อ ไอ้ซองกยูอะนะ ก็คงเป็นธรรมดาที่มันจะห่วงน้อง”โฮวอนว่าแล้วหันไปสนใจขับรถต่อแต่เป็นมยองซูที่หันมามองอย่างไม่เข้าใจ

“แล้วทำไมพี่ไม่เห็นห่วงผมเลยล่ะ”ซองจงว่าแล้วทำหน้ามู่ทู่ใส่

“ก็เราดูแลตัวเองได้หนิ”โฮวอนว่าแล้วลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู

“หมิงซูก็ดูแลตัวเองได้นะ”ซองจงเถียง

“มันไม่เหมือนกัน อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของมยองซูแล้วหนิเด็กอายุใกล้ 18 นี้ต้องระวังตัวนะ”โฮวแอนอธิบายแล้วหักเลี้ยวรถเข้าไปในซอยบ้านตน

“ทำไมหรอฮะ”เป็นมยองซูที่นั่งเงียบแต่ก็แอบฟังมานานถามขึ้น

“เคยได้ยินคำว่าเมื่อเราอายุครบ 18 จะถูกพรากความบริสุทธ์ไหม”โฮวอนว่ายิ้มๆแล้วมองมยองซูผ่านกระจกหลังรถ

“พรากความบริสุทธ์?”มยองซูทวนคำแล้วมองโฮวอนผ่านกระจกเช่นกัน แวบนึงเขาก็รู้สึกว่า

 ‘ทำไมดวงตาพี่โฮวอนถึงเป็นสีแดง’มยองซูถามคนเดียวในใจโดยไม่ได้พูดออกไป

“ใช่ แต่เราอย่ากลัวไปเลย วันเกิดเราเราต้องมีความสุขที่สุดสิ ถูกไหม”โฮวอนว่าจบก็ดับเครื่องรถลง

“ปะ หมิงซู”ซองจงหันมาหาเพื่อนแล้วเปิดประตูลงรถไปก่อน มยองซูพยักหน้ารับแล้วยื่นมือจะไปเปิดประตูแต่ก็ถูกคว้าไว้ก่อน

“พะ พี่โฮวอน”เขามองร่างหนาตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจแค่แวบเดียวทำไมโฮวอนถึงมานั่งซ้อนข้างหลังเขาได้

“หืม ว่าไง”โฮวอนเอาคางมาวางไว้ที่ไหล่บางแล้วถาม มยองซูนั่งตัวแข็งท่อไม่กล้าขยับ

“มะ มีอะไรครับ”ถามเสียงสั่นแต่ก็ไม่กล้าหันไปมองได้แต่นั่งนิ่งๆแล้วกำมือตัวเองแน่นอย่างรู้สึกประหม่า

“ป่าว ก็แค่..อยู่แบบนี้สักพักได้ไหม”เสียงกระซิบข้างหูพร้อมกับลมหายใจที่เขารู้สึกคุ้นเคยทั้งๆที่ไม่เคยใกล้กันขนาดนี้ แต่ทำไมพอร่างข้างหลังมาทำแบบนี้แถมยังเป็นครั้งแรกเขากลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ครั้งแรก ลมหายใจนี้ ร่างกายนี้เขาคุ้นเคยดี

“เราเป็นอะไร เกร็งขนาดนั้นน่ะกลัวเหรอ”จับร่างบางให้หันมาเผชิญหน้าแล้วถามออกไป

“กะก็ นิดหน่อย”เสียงที่คิดว่าจะไม่สั่นแล้วก็ยังคงสั่นเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาคมที่มีเสน่ห์

“ทำไม พี่ชายเรามันบอกอะไรงั้นหรอ”มือที่จับไหล่บางไว้เริ่มบีบเข้ากันแน่นจนมยองซูนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

“ปะ ป่าว ผมเจ็บฮะ”มยองซูบอกแล้วพยายามดึงมือแกร่งออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“อยู่ใกล้พี่แล้วเป็นอะไร อยู่ใกล้ไอ้ซองกยูน่ะ หน้ากลัวกว่าอีก”โฮวอนว่าแล้วค่อยๆปล่อยมือเมื่อน้ำตาของร่างบางร่วง

“ทำไมผมต้องกลัว ฮึก พี่กยู เขาเป็นพี่ชายผมนะ อึก”มยองซูก้มหน้าร้องไห้จนไหล่สั่น โฮวอนเมื่อเห็อย่างนั้นก็จับปลายคางร่างบางให้เงยหน้ามองตนเบาๆ

“ฟังนะ คิม ซองกยูไม่ใช่พี่ชายเรา พ่อแม่ของมยองซูน่ะ มีลูกแค่คนเดียว”โฮวอนว่าแวมองดวงตาที่ดูเศร้าสรอยนั้นอย่างสงสาร

“ไม่จริง ฮึก พี่กยู คือพี่ชายผม อึก พี่พูดเรื่องอะไรฮื่อ”เมื่อได้ยินแบบนั้นมยองซูก็ยกมือปิดหูตัวเองแล้วสะบัดหน้าไปมา

“เอาเถอะ เราอย่าเพิ่งคิดมาก ไว้วันเกิดเราเดี๋ยวก็รู้เอง”โฮวอนจับใบหน้าใส่ประคองไว้ด้วยสองมือของตน เลือนหน้าเข้าไปจูบซับน้ำตาอย่างอ้อยอิงก่อนจะค่อยๆลดระดับเข้าไปใกล้ริมฝีปากสวย กดจูบเบาลงเบาๆเนินนานจน ได้ยินเสียงเคาะประตูรถ

“นี่ ทำไมนานจัง พี่แกล้งอะไรเพื่อนผม”เป็นซองจงที่เปิดประตูเข้ามาแล้วมองพี่ชายด้วยสายตาไม่พอใจ

“ไม่ได้แกล้ง ฝุ่นมันเข้าตามยองซูพี่เลยช่วยเอาออกน่ะ”โฮวอนว่ายิ้มๆ

“งั้นหรอ ไปเข้าบ้านกัน”ซองจงว่าแล้วจับมือมยองซูเข้าบ้าน โฮวอนมองตามน้องทั้งสองไปจนลับตาก่อนจะถอนหายใจ

“พี่จะทำร้ายเราได้ยังไง”บ่นพึมพำกับเองเบาๆแล้วเดินตามน้องเข้าไปในบ้าน

“ว่าไงมยอง ซองจงเหรอ ทำไมต้องนอน เดี๋ยวฉันไปรับ กลับกี่โมง ฉันจะไว้ใจนายได้ยังไง โอเค”เมื่อวางสายจากอีกฝ่ายซองกยูก็ต้องยกมือขึ้นกุมหัวอย่างคิดไม่ตก

“บ้านลี ซองจงก็บ้านไอ้โฮวอนสิ”บ่นกับตัวเองเบาๆแล้วเดินไปคว้ากระปุกยา ร่างสูงเทยาออกจากกระปุกจำนวนหลายเม็ดแล้วกรอเข้าปากทันทีเมื่อรู้สึกอาการไม่ดี

“พี่ไม่ปล่อยให้เราเป็นอะไรหรอก”ซองกยูว่าแล้วนั่งลงบนโต๊ะเหมือนเดิมและทำเหมือนไม่มีอะไรเมื่อเลขานำเอกสารงานมาให้ ร่างสูงมองเส้นเลือดบนลำคอของหญิงสาวแล้วต้องกลืนน้ายลงคอ

“เลือด”ดวงตาคมเป็นประกายและเปลี่ยนสีทันที ไวกว่าความคิดมือหนาคว้าเอวเลขามานั่งบนตักแล้วซุกไซ้ซอกคออย่างหื่นกระหาย

“อะ คุณซองกยูจะทำอะไรค่ะ”เลขาสาวตกใจจึงดีดดิ้น แต่เมือ่ได้สบตาเข้ากับซองกยูเธอกับสงบนิ่ง

“ฉันอ่อยคุณมาตั้งนาน”โอบรอบคอแกร่งแล้วโน้มหน้าร่างสูงมากดจูบอย่างดูดดื่ม

“เป็นของฉันนะ”ซองกยูเอ่ยเสียบแหบพร่าแล้วปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างกายสวยออก เมื่อไม่มีปราการใดๆมาขว้างกันร่างสูงก็ลงมือทันที การที่ได้ทั้งผู้หญิงได้ทั้งเลือดมันก็ดีแต่สิ่งที่ไม่ดีต่อตัวเขาคือ เขาอาจจะถูกกล่าวหาเรื่องลักลอบฆ่าเพราะผู้หญิงที่สูญหายไปหลังจากเข้ามาในห้องของลูกเจ้าของบริษัทที่กำลังทำงานหนักเพื่อขึ้นแท่นเป็นประธานแทนพ่อ ละครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เขาต้องหาทางทำให้ผู้หญิงคนนี้สูญหายไปโดยไม่มีใครสงสัยในตัวเขา

“มยองซูกินนี้สิ”โฮวอนตักอาหารบนโต๊ะให้มยองซูที่นั่งข้างๆแล้วยิ้มให้

“ขอบคุณครับ”มยองซูก้มหน้างุดแล้วเอ่ยขอบคุณอย่างหวดกลัวเขาไม่รู้ว่าพี่ชายของเพื่อนคนนี้ต้องการอะไรแต่ทำไมต้องใส่ร้ายพี่ชายเขาด้วย

“หนูมยองซูค่ะ ลูกชายน้าดูแลเราดีแบบนี้สนใจมาเป็นลูกสะไภ้น้าไหม”คุณนายซูจองที่เป็นแม่ของโฮวอนและซองจงเอ่ยถามมยองซูด้วยท่างเอ็นดู ทำเอาร่างบางก้มหน้าด้วยท่าทีเขินอาย

“แม่ก็ แซวเพื่อนผมแต่จะบอกอะไรให้น่ะเมื่อกี้น่ะ พี่โฮวอนเขาทำอะไรมยองซูในรถก็ไม่รู้ มีหน้าแดง ตาเหมือนคนร้องไห้ด้วยนะครับ”ซองจงที่พอผู้เป็นแม่เปิดประเด็นขึ้นมาก็เอาใหญ่

“โฮวอนทำอะไรน้องลูก”คุณชายอีหันมาถามลูกชาย

“ป่าวครับพ่อ ผมก็บอกซองจงแล้วว่าฝุ่นเข้าตามยองซูผมก็แค่ช่วยเอาออก”โฮวอนว่าแล้วตักข้าวเข้าปาก

“งั้นหรอฮะ”ซองจงยิ้มกรุ่มกริ่มมองพี่ชายกับเพื่อนแล้วหันไปพยักหน้ากับแม่

“เหอะ ไอ้เด็กนอกคอก ไม่ใช่หลานฉันแล้วยังจะทำเรื่องเสียมเสียอีก ตระกลูฉันไม่ต้องการไอ้คนวิปริตแบบนี้ ถ้าจะทำให้เสียหายก็พากันออกไป”ประมุขของบ้านพูดน้ำเสียงเลือดเย็นแล้วมองโฮวอนด้วยสายตาเกลียดชังก่อนจะเดินขึ้นบันได้ไปโดยมีสาวใช้ช่วยประคอง

“อย่าคิดมาก”ผู้เป็นพ่อตบบ่าแกร่งอย่างให้กำลังใจ โฮวอนจึงพยักหน้ารับ

“งานเลี้ยงของเรา จบฮะ”ซองจงหยักไหล่แล้วทำหน้าไม่พอใจ ทั้งๆที่เขากับแม่ตั้งใจทำให้อาหารมือนี้ดูพิเศษแต่ทำไมปู่ของเขาต้องทำเสียเรื่อง

“พี่โฮวอนเป็นอะไรหรือเปล่าฮะ”คนที่นั่งข้างโฮวอน(ซองจงให้นั่ง)เอ่ยถามแล้วมองร่างหนาอย่างเป็นห่วง โฮวอนหันมายิ้มให้แล้วเลือนมือไปกุมมือมยองซูไว้

“พี่โอเค เราอยากไปเดินเล่นกับพี่หน่อยไหม”โฮวอนว่า มยองซูมองร่างหนาแล้วทำท่าครุ่นคิดอย่างไม่เข้าใจแต่เมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนเขาจึงจำใจพยักหน้ารับแล้วเดินตามแรงจูงของร่างสูงออกไปทางข้างหลังบ้าน

“นั่งสิ”เมื่อเดินมาถึงชิงชาแถวๆสระน้ำก็บอกร่างบางนั่งพอมยองซูนั่งเสร็จก็เดินไปข้างหลังแกว่งชิงชาให้

“พี่โฮวอนทำอะไรฮะ”มยองซูหันไปถามสองมือก็คว้าโซ่ของชิงชามาจับแน่น

“ทำแบบนี้จะช่วยให้สบายใจนะ”โฮวอนว่าแล้วแกว่งชิ่งชาต่อ เขาแกว่งเบาๆให้มยองซูรู้สึกปลอดภัย

“แล้วเรื่องเทื้อกี้พี่โอเคไหม ทำไมพี่ไม่บอกคุณปู่ไปล่ะว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”มยองซูว่า คำพูดของร่างบางทำให้โฮวอนหยุดแกว่งแล้วเดินมานั่งยองๆข้างหน้า คว้ามือบางมาจับไว้จนมยองซูผงะด้วยความตกใจ

“ถ้าพี่อยากให้เราเป็นอะไรกัน เราจะโอเคไหมละครับ”ถามเสียงนุ่มแล้วมองเงยหน้ามองร่างบางตรงหน้าด้วยแววตาขอร้อง

“ผะ ผม”มยองซูไม่รู้ว่าเขาควรตอบอย่างไร จะให้เขาทำยังไงในเมื่อคนตรงหน้าเป็นศัตรูของพี่ชายเขา

“พี่รู้ว่าเราคิดมากเรื่องพี่กับซองกยู แต่จะให้พี่ถ่อยเรื่องเราพี่ไม่ทำหรอกนะ”โฮวอนว่าแล้วมองตากลมโตด้วยสายตาแน่วแน่

“พี่ไม่มีทางยอมให้ซองกยูได้เราไป ขอร้องนะครับเชื่อใจพี่เถอะ อยู่ห่างจากซองกยู”พอจบคำพูดมยองซูก็สะบัดมือออกจากการเกาะกุมของร่างสูง

“ไม่ ผมเป็นน้องพี่กยูนะ พี่อย่าคิดจะทำอะไรบ้าๆพี่ทำไม่สำเร็จหรอก”มยองซูยื่นขึ้นตะคอกใส่ร่างหนาเสียงดังแล้วเดินออกจากตรงนั้นแต่ยังไม่ถึงตัวบ้าน โฮวอนก็เข้ามาคว้ามยองซูเต็มแรงจนหน้ามยองซูชนเขากับอกแกร่ง

“ชอบนักใช่ไหมไอ้ความรุนแรงน่ะ”พูดจบก็ช้อนตัวมยองซูขึ้นและเข้ามาอยู่ในห้องเลยทันทีจนมยองซูงงทั้งๆที่เมื่อกี้เขาและร่างหนาอยู่ที่สวนหลังบ้านแต่แค่แวบเดียวเรากับอยู่ในห้องเขายังไม่ทันได้เห็นว่าเราจะเดินขึ้นมาบันได้ตอนไหนแต่งงได้ไม่นานร่างกายก็ถูกปล่อยลงบนเตียงและมีร่างสูงมาทาบทับ

“อะ อื้อ”มยองซูร้องเสียงดังแล้วสะบัดหน้าหนีการรุกล้ำของร่างหนา แต่ทำยังไงก็ไม่มีทีท่าว่าโฮวอนจะหยุด มยองซูจึงเลิกผลักไสนอนนิ่งให้ร่างหนาสัมผัสร่างกายของตนจนพอใจ

“อย่าทำให้พี่หมดความอดทนกับเรา เพราะถ้าเราจะตายเราจะต้องตายด้วยน้ำมือพี่ ไม่ใช่มัน”พูดจบก็ผละออกจากร่างบางแล้วล้มตัวนอนข้างๆดึงมยองซูที่นอนนิ่งร้องไห้เข้ามากอด

“คนบ้า พูดเรื่องอะไร”มยองซูทุบอกแกร่งอย่างไม่เข้าใจ

“เดี๋ยวถึงวันนั้นเราก็รู้เอง”กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น มยองซูที่เหนื่อยมาทั้งวันพอเจอเหตุการณ์ที่เกือบเหมือนในฝันก็ทำให้ร่างกายอ้อนล้าจนเผลอหลับไป

“อย่ากลัวไปเลย คนดี”โฮวอนเอาผมที่ปลกหน้าร่างบางมาทัดหูให้แล้วก้มจูบหน้าผากเนียน

“ฮัลไหล ซองจงออกมาเจอกันหน่อยที่สวนสาธารณะ ติ้ด”พอพูดจบก็กดตัดสายทันที ก่อนจะขับรถมุงหน้าไปสถานที่ที่ตัวเองต้องการ ซองกยูเดินถือกระป๋องเบียร์เดินเข้าไปในสวนสาธารณะด้วยความมืดและมีแค่แสงไฟจากถนน ผู้คนเลยไม่ค่อยพากันมาเดินขวักไขว่ที่นี้ในต้อนนี้ ซองกยูเดินไปหามุมนั่งแล้วเตะเท้าเล่นรอคนที่เขาต้องการเจอ

“แฮ่กๆไอ้บ้า ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนแล้วนี้ไม่รอฟังคำตอบฉันเลย ฉันหน้าจะปล่อยให้นายรอจนกลับไปเองไม่หน้าเป็นห่วงเลย”ซองจงที่วิ่งมาจากทิศทางข้างหลังด้านสูงบนขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆคว้ากระป๋องที่อยู่ในมือร่างสูงไปยกดื่มอย่างไม่สนใจว่าของเหลวที่อยู่ในนั้นคืออะไร

“แฮ่กๆเบียร์หนิ นายเอาเบียร์ให้ฉันกินหรอ”โบยกระป่องน้ำขมคอออกจากมือแล้วชี้หน้าร่างสูงอย่าเอาเรื่อง

“กินเข้าไปเอง แล้วนี้มายังไง”ซองกยูถาม

“จักรยาน นายมีอะไร”ซองจงชี้ไปที่จักรยานของตนที่จอดอยู่หน้าสวนสาธารณะแล้วถามร่างสูง

“มยองซูเป็นยังไงบ้าง”ถามเสียงนิ่งแล้วทอดมองออกไปข้างหน้า

“อ่อ ก็ดีนะ ป่านนี้คงนอนแล้วล่ะ”ซองจงว่ายิ้มๆ

“นอน?”ซองกยูหันมามองหน้าซองจงด้วยเครื่องหมายคำถาม

“ใช่ พอกินข้าวเสร็จก็ไปเดินเล่นกับพี่โฮวอน ตอนนี้พี่โฮวอนคงพาไปนอนแล้วแหละ”ซองจงว่าแล้วหยักคิ้วให้ร่างสูงแต่ก็ต้องหงอยเมื่อวองกยูมองตนอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“นอนกับใคร”ถามเสียงนิ่งแล้วจ้องมองกิริยาของร่างเล็ก

“กับฉันสิ”ซองจงว่า

“แล้วทำไมโฮวอนต้องพาไปนอน”ซองกยูยังคงมีคำถามออกมาเรื่อยๆ

“ก็บอกแล้วไงว่ามยองซูไปเดินเล่นกับพี่โฮวอน ฉันก็ยังไม่ขึ้นห้องแต่คาดว่าตอนนี้พี่โฮวอนคงพาไปส่งที่ห้องฉันแล้ว”ซองจงร่ายยาวอย่างหงุดหงิดก็เข้าใจว่าเป็นห่วงน้องแต่นี้ก็เยอะเกิน ถ้าจะขนาดนี้ทำไมไม่โทรหากันเองจะโทรตามเขาออกมาทำไมกกัน

“เมื่อกี้นายพูดแค่ว่าโฮวอนคงพาไปนอนแล้ว”ซองกยูมองร่างบางอย่างจับผิด

“โอ๊ย ฉันไม่รู้โว๊ย แต่รู้ไว้นะพี่ชายฉันไม่ใช่นายไม่ทำอะไรอุบาทๆหรอก”ซองจงตะคอกเสียงดังแล้วลุกขึ้นเดินหนีแต่ก็ถูกมือหนาคว้าไว้

“ถ้าฉันอุบาทพี่ชายนายก็โครตๆเลยแหละ จำไว้ถ้ามยองซูเป็นอะไรไปทั้งครอบครัวนายไม่มีความสุขแน่”กัดฟันพูดอย่างสุดทนแล้วชี้หน้าบอกร่างเล็ก

“เพื่อนฉัน ฉันดูแลได้และมันไม่เกี่ยวกับครอบครัว มยองซูจะเป็นอะไรแค่มานอนบ้านฉัน”ซองจงก็ตะคอกกลับอย่างสุดทน นี้ไม่ไว้ใจกันเลยหรอไง ถึงพี่ชายของเขากับมยองซูจะไม่ถูกกันตั้งแต่ที่พวกเขาจำความได้แต่ซองจงและมยองซูก็สนิทกันมานานแล้วเค้าจะกล้าทำอะไรเพื่อน

“เออ ก็ดี”ซองกยูสะบัดข้อมือเล็กที่ตนกำแน่นเมื่อครู่ออกอย่างไม่ใยดีแล้วเดินจากไปโดยทิ้งให้ร่างเล็กยื่นมองอย่างไม่รู้จะทำอะไร ตอนนี้ในหัวของซองจงไม่มีอะไรเลย เขาคิดไม่ตกว่ามยองซูจะเป็นอะไร พี่ชายเขาน่ะไม่ใจร้ายถึงขนาดทำอะไรมยองซูที่ไม่รู้เรื่อง

“ถ้าเกลียดกันนักก็ไปจัดการกันเองสิ พวกฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย ฮึก”ซองจงฟุบหน้าร้องให้บนพื้นหญ้าอย่างไม่อายใครและไม่มีใครให้อาย ซองกยูทำเหมือนรังเกียจเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด แค่มยองซูมาอยู่กับเขาทำไมมันถึงปัญหาเยอะจัง มยองซูกับพี่โฮวอนก็ดูจะเข้ากันได้ เขาไม่เห็นว่าพี่ชายเขาจะเอาความบาดหมางกับซองกยูมาทำร้ายมยองซูเลย แต่ทำไมกับผู้ชายเลือดเย็นคนนี้ถึงได้พูดไม่ไว้หน่เขาเลย เกลียดอะไรพวกเขานักหนา ก่อนที่เขากับมยองซูจะเกิดมันมีอะไรงั้นหรอ