Myungsoo in love [all x myungsoo]

ลำดับตอนที่ #10 : He is beautiful (sungkyu x myungsoo)

He is beautiful

แก๊งคนสวย

“นี้พวกนายจะปีใหม่แล้วเราจะไปเที่ยวไหนกันดี”อี ซองจงหนุ่มหน้าสวยหุ่นบาง ตัวเล็กเอ่ยถามเพื่อนอีกสองคนที่กำลังนั่งกินขนม

“ไม่รู้อยากอยู่บ้าน”คิมมยองซูหนุ่มหน้าหวาน หุ่นเพรียว และสูงที่สุดพูดอย่างเซ็งๆแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

“นายล่ะ”ซองจงหันไปถามเพื่อนอีกคนที่กินขนมไม่สนใจอะไร

“ไม่รู้แต่ยอลบอกจะพาไปเที่ยวที่เซจู”นัม อูฮยอนหนุ่มหน้ารักตัวเล็กบอกพรางหยิบขนมเข้าปากตาคำพูดของเพื่อนตัวเล็กทำให้ตากลมโตของซองจงเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น

“จริงดิ ไปกันๆ”พูดอย่างดีใจพรางเขย่าแขนเพื่อนจนอูฮยอนต้องสะบัดทิ้งอย่างรำคาญ

“ไปก็ไปสิ”อูฮยอนพูดจบก็ลุกออกจากโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจจนทำเอาซองจงงงเพราะปกติอูฮยอนจะเป็นคนที่ร่าเริงมาก

“มิงซู ไอ้นัมเป็นไรอะ”เมื่อมองตามหลังไปก็ไม่ได้ตำตอบจึงหันมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกคน

“ไม่รู้ ปะไปเรียน”พูดจบก็คว้ากระเป๋าสะพายเดินออกจากโต๊ะโดยไม่เปิดโอกาศให้ซองจงได้ค้านอะไร ซองจงมองตามหลังเพื่อนทั้งสองคนอย่างงุนงงก่อนจะได้สติแล้วรีบวิ่งตามทั้งสองขึ้นเรียน

แก๊งหน้าหล่อ

“เห้ยมึง ปีใหม่ชวนเมียไปไหนป่าว”ไคหนุ่มหล่อผิวเข้มเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งซุมหัวดูบอลอยู่ เพื่อนทั้งสองจึงผละออกจากหน้าจอเล็กๆมามองเจ้าของคำถามอย่างไม่เข้าใจ

“ถามใคร?”โฮย่าหนุ่มหล่อ หุ่นล้ำถามเพื่อนพร้อมเครื่องหมายคำถามตรงระหว่างคิ้ว

“พวกมึงอะ”ไคพูดเสียงดังกว่าเดิมเมื่อดูเหมือนเพื่อนทั้งสองจะไม่เข้าใจ

“กูชวนนามูไปเกาะเซจูอะแต่ช่วงนี้ทำไมดูหงุดหงิดง่ายจังก็ไม่รู้”ซองยอลหนุ่มร่างสูงบอกอย่างเบื่อๆ

“เห้ย ไปดิ บอกไอ้นัมชวนมยองซูไปด้วยนะ”ไคพูดอย่างตื่นเต้น ทำให้โฮย่าที่นั่งมองอยู่ส่ายหัวอย่างเอือมๆก็เพื่อนของเขาคนนี้มันชอบคิม มยองซูเดือนคณะนิเทศคนสวยน่ะสิแต่ก็ไม่กล้าไปบอกเขาได้แต่แอบมองยิ่งเวลามยองซูพาอูฮยอนมาหาซองยอลอะนะมันรีบแจ้นออกจากลุ่มเลยไม่รู้จะเขินไปไหน

“แม้มึงทำมาเป็นพูดนะไอห่า ขนาดเขานั่งอยู่ใกลๆมองเห็นเป็นแบคทีเรียมึงยังวิ่งหนีเลยจะไปเที่ยวด้วยกันหวังจะแอ้มเขาเหรอ ไม่มีทาง”ซองยอลพูดดักทางเพื่อน

“เอาน่า นะๆช่วยกูสักครั้ง”ไคออดอ้อนเพื่อนพรางเอาหน้ามาถูไหล่ซองยอล

“เออๆ”ซองยอลพยักหน้ารับอย่างเบื่อหน่าย ถ้าไปคราวนี้ไอ้เพื่อนตัวดียังไม่กล้าจีบมยองซูนะเขาจะหาแฟนให้มยองซูดักหน้ามันเอง

สนามบินเกาะเซจู

“ว้าวแค่สนามบินยังสวยขนาดนี้ ขอบคุณยอลที่พามา”อูฮยอนที่วันนี้อารมณ์ดีขึ้นจากหลายวันที่แล้วพูดอย่างตื่นเต้นแล้วควงแขนแฟนหนุ่มไปหารถที่จอดรออยู่โดยมีเพื่อนๆเดินตามหลังมา พอทุกคนขึ้นรถมาหมดแล้วรถก็ออกเดินทางเพื่อไปที่พักที่ได้จองไว้

“เราพักที่ไหนกันหรอ”ซองจงถามขึ้นเพราะตั้งแต่ตกลงกันว่าจะมาซองยอลก็เป็นคนจัดเตรียมทุกอย่างเขาเลยไม่รู้อะไร

“พักที่คิมกรุ๊ปน่ะ โรงแรมของพี่กยูจำได้ไหม”ซองยอลตอบคำถาม

“อ่อ พี่กยูเดือนคณะบริหารธุรกิจที่จบไปปีที่แล้วอะนะ”ซองจงถามอีกครั้ง แล้วทำใบหน้าเคลิมเคลิ้มเมือนึกถึงรุ่นพี่คนหล่อจนต้องถูกโฮย่าคู่กัดประจำตัวตบหัวไปที

“อืมใช่”ซองยอลพยักหน้ารับพรางโอบอูฮยอนที่เอนหัวลงมาซบไหลเขา

“มิงซูหลับเหรอ”ซองจงหันไปมองเพื่อนอีกคนที่นั่งเงียบโดยมีโฮย่านั่งอยู่ข้างๆและข้างของโฮย่าก็คือไคที่นั่งหน้าแดงอยู่

“ป่าว ฉันไม่อยากพูด”คุณหนูคนเก่งของเพื่อนเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย แล้วนึกโมโหที่โรงแรมนี้ส่งรถตู้ที่แคบมีที่นั่งเพียงน้องนิดจนเขาเบียดโฮย่าจนแทบจะนั่งเกยไหล่อีกฝ่าย

“มยองซูถ้าฉันเบียดนาย ฉันให้นายมานั่งตกได้นะจะได้สบายขึ้น”โฮย่าพูดยิ้มๆมยองซูจึงหันไปมองอย่างชั่งใจในขอเสนอของอีกฝ่ายแต่ก็ถูกขัดซะก่อน

“เฮ้ๆนายคิดจะทำอะไรเพื่อนฉันน่ะ”เป็นซองจงที่ค้านเสียงดัง

“ป่าวหนิ ก็เห็นว่ามันเบียดฉันเลยจะให้มยองซูมานั่งบนตัก”อธิบายให้ซองจงฟังแล้วพูดคำว่าบนตักอย่างชัดถ้อยชัดคำให้คนข้างๆที่นั่งเขินหน้าแดงได้ยิน

“ไม่ต้องเลยนายมันไว้ใจไม่ได้ ถ้าเป็นไคฉันจะไม่ว่าเลย”อูฮยอนหันมาสมทบด้วยอีกคนเพราะใครๆก็รู้ว่าโฮย่าน่ะคาสโนวาตัวพ่อถึงจะหน้านิ่งๆแบบนี้ก็เถอะ

“งั้นนั่งตักไคนะ”โฮย่าพูดพรางหลบให้มยองซูได้เดินไปหาไคแต่เจ้าตัวก็นั่งนิ่ง

“ไม่ดีกว่า”มยองซูหยักไหลแล้วหันหน้าหนี โฮย่าจึงหันไปหยักคิ้วให้ไคอย่างท้าทายจนทุกคนเดินทางถึงโรงแรมขนาดใหญ่ที่ตกแต่งสวยงาม

“ถึงแล้ว ลงๆ”ซองยอลตะโกนบอกเพื่อนๆทุกคนจึงทยอยพากันเดินลงจากรถ

“เฮ้ มากันแล้วหรอ”เสียงนุ่มทุ้มตะโกนถามพร้อมร่างหนาที่เดินเข้ามา แต่คนตรงหน้าทำเอามยองซูกับผงะมองอย่างไม่เชื่อสายตา

“ครับพี่ คิดถึงที่ซู้ดดดด”ซองยอลว่าแล้วเดินแกอดรุ่นพี่คนสนิทที่พ่วงตำแหน่งรุ่นพี่รุ่นน้องด้วย

“เดี๋ยวฉันให้พนักงานเอาของขึ้นไปเก็บบนห้องนะ ขอโทษพวกนายด้วยที่ต้องส่งรถตู้แคบๆไปพอดีรถเมล์มีนักท่องเที่ยวเช่าไปหมดเลย”ซองกยูว่าพรางหันไปสั่งพนักงานสองสามคนที่เดินตามเข้ามาให้มาขนของไปไว้บนห้องแต่แล้วก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นเมื่อมีพนักงานเดินตรงมาหามยองซูหวังจะเอากระเป๋าไปเก็บให้แต่ร่างบางกลับไม่ยอมพรางจับกระเป๋าแบนด์ดังไว้แน่น

“คุณครับผมขอ..”พนักงานจะพูดแต่ก็ถูกร่างบางดักซะก่อน

“ฉันขอไปดูห้องก่อน ถ้าได้ห้องเส็งเคร่งฉันจะได้ไม่ให้เอากระเป๋าขึ้นไปในนั้น”มยองซูบอก  ใบหน้าสวยยกขึ้นอย่างเหย่อหยิ่ง ยิ่งวันนี้ร่างบางสวยกางเกงยีนส์แบนด์ดังกับเสื้อไหมพรมสีขาวและมีแว่นกันแดดสีชายิ่งทำให้ความเป็นคุณหนูเอาแต่ใจนั้นดูศักษ์สิทธ์ขึ้นไปอีก

“ไม่ทราบว่าคุณมีปัญหาอะไรหรือป่าวครับ”เป็นซองกยูที่เดินเข้ามาถามเพื่อนๆของมยองซูต่างพากันมองอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

“ป่าวแค่อยากดูห้องก่อนเผื่อมันสกปรก ถ้าเอากระเป๋าเข้าไปกระเป๋าผมอาจจะเลอะได้”มยองซูมองตอบดวงตาเรียวเล็กผ่านแว่นตากันแดดอย่างไม่เกรงกลัว

“งั้นหรอ พวกนายขึ้นไปก่อนเดี๋ยวฉันจะพายัยคุณหนูนี้ไปดูห้อง”ซองกยูหันไปพูดกับซองยอล ซองยอลจึงพยักหน้ารับแล้วพาเพื่อนเดินตามพนักงานไปที่ห้องแต่มีคนหนึ่งที่ไม่ยอมไปไหนยืนมองเหตุการณ์อย่างเป็นห่วง

“เห้ยไอ้ไค เร็วๆ”โฮย่าตะโกนเรียกเพื่อนทำให้ไคต้องละสายตาจากมยองซูเดินตามเพื่อนเข้าไป

“ไร้มารยาท”มยองซูพูดพรางมองนกมองไม้อย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่ร้อนเหรอครับคุณหนูคิม ผมเกรงว่าผิวสวยๆของคุณจะไหม้เอาได้ถ้ายังยืนอยู่ตรงนี้”ซองกยูพูดพรางเดินไปคว้ากระเป๋าของมยองซูมาถือเองโดยที่ร่างบางไม่ทันตั้งตัวมยองซูจิปากเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในตัวโรงแรมอย่างกลับเป็นเจ้าของซะเอง

“ฉันไม่ต้องการห้องธรรมกา พี่รู้ใช่ไหมว่าที่ฉันทำแบบนั้นเพราะอะไร”มยองซูหันไปถามคนที่มีสักเป็นพี่

“อืม”ซองกยูตอบรับอย่างรู้งานแต่ก็ยังยืนนิ่งไม่พาร่างบางไปดูห้อง

“ไปสิ ฉันอยากได้ห้องสวีทรูม เอาที่ใหญ่ที่สุด”มยองซูบอกแล้วมองซองกยูอย่างเอาเรื่อง

“ห้องเต็ม”ซองกยูตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วกดลิฟท์จะพามยองซูขึ้นไปในห้องที่เตรียมไว้ตั้งแต่แรก

“ห้ะ”มยองซูเดินตามร่างสูงเข้าไปในลิฟท์แล้วมองหน้าหล่อเหล่าอย่างไม่เข้าใจ

“พี่บอกว่าห้องสวีทเต็มแล้วเหลือแค่ห้องที่ซองยอลจองไว้นั้นแหละนายจะพักไหม ถ้าไม่พักก็กลับโซลไป”ซองกยูพูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วยืนนิ่งรอให้ลิฟท์เลื่อนไปถึงชั้นที่ต้องการ

“พี่เป็นถึงผู้บริหาร พี่จะปล่อยให้ลูกของหุ้นส่วนนอนห้องธรรมดางั้นหรอ”มยองซูพูดอย่างเอาเรื่องแล้วหันไปกดเลขที่อยู่บนแพงกดให้ไปที่ชั้นบนสุด

“ผมจะพักห้องพี่”มยองซูบอกพรางหันไปยิ้มอย่างผู้ชนะแต่ซองกยูก็เอาแต่ยืนนิ่งเมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการร่างหนาก็ลากกระเป๋าของร่างบางเข้าไปในห้องตัวเองที่ใหญ่จนเหมือนคอนโดหลักหลายร้าน แล้วชั้นนี้จะมีแค่ห้องเขาแค่ห้องเดียวเท่านั้น

“คิดดีแล้วเหรอ ห้องนี้มีห้องนอนห้องเดียวนะ”ซองกยูว่าแล้วเดินเอากระเป๋าไปวางไว้ในห้องนอนและมีมยองซูที่เดินตามมาด้วย

“ห้องเดียว??”มยองซูเอ่ยย้ำอีกครั้ง

“ใช่ ก็มันเป็นห้องส่วนตัวจำเป็นด้วยเหรอที่พี่จะสร้างห้องนอนไว้หลายห้องเพราะก็ไม่มีใครมานอนบนห้องนี้อยู่แล้วจะมีก็แค่สาวๆน่ะ”ซองกยูร่ายยาวพรางเดินต้อนมยองซู มยองซูมองร่างหนาอย่างไม่ไว้ใจจนแผ่นหลังชนกับกำแพงของห้องเมื่อซองกยูเห็นอย่างนั้นก็ได้ใจยกแขนดันกำแพงกักร่างบางไว้ในอ้อมแขนแล้วก้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าสวยที่ถึงแม้จะกลัวแต่ก็ยังมองซองกยูอย่างกินเลือดกินเนื้อ

“ย้อนความหลังหน่อยไหม”กระซิบข้างหูเล็กแล้วเลือนจมูกมาคลอเครียแก้มนิ้มที่เขาไม่ได้สัมผัสนาน มยองซูเมื่อเห็นว่าตัวเองเสียเปรียบจึงใช้แรงที่มีทั้งหมดดันร่างสูงออกห่างซึ่งซองกยูก็ยอมถ้อยอย่างง่ายดาย

“ทุเรศ วันนี้ผมจะนอนในห้องนี้ ส่วนพี่เชิญนอนที่โซฟาห้องรับแขก จบนะ ผมเหนื่อย จะพัก เชิญ”มยองซูพ่ายมือไปทางประตูมองซองกยูที่เอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มท่าทางกวนๆด้วยความรู้สึกหมั่นใส้

“นี้มันห้องพี่นะรอดูแล้วกันว่าใครจะเหนือกว่าใคร”พูดจบก็เดินออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจ พอเห็นว่าร่างหนาออกไปแล้วมยองซูก็ถอนหายใจแล้วยกกระเป๋าขึ้นมาจัดของ ร่างบางจัดการนำเสื้อผ้าไปแขวนไว้ในตู้ที่มีเสื้อผ้าของร่างสูงแต่ก็ไม่วายสร้างปัญหาเพราะมยองซูเอาเสื้อผ้าของซองกยูไปโยนไว้ห้องรับแขกและเดินเอาโฟมและของใช้ในห้องน้ำไปไว้แล้วกวาดของซองกยูทิ้งขยะจนหมดพอทำทุกอย่างเรียบร้อยก็เดินกลับมานอนบนเตียงอย่างสบายใจเพราะตอนนี้ซองกยูคงจะลงไปทำงานและเขาเองก็ต้องการพักผ่อน

“เหนื่อยชะมัด”เพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางแถมยังต้องมาฟาดฟันกลับเจ้าของโรงแรมจึงทำให้ร่างบางเผลอหลับไปหลายชั่วโมงจนนาฬิกาบนหัวเตียงที่คาดว่าถูกดตั้งปลุกไว้ดังขึ้นมยองซูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนาฬิกาถึงถูกตั้งปลุกไว้ช่วงเย็นอาจจะเป็นเพราะซองกยูมีงานในช่วงนี้บ่อยๆร่างบางลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปปาร์ตี้กับเพื่อนๆข้างล่างตามเวลาที่ได้นัดกันไว้พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยมยองซูก็เดินออกไปจากห้องเพื่อไปยังสถานที่พอไปถึงก็เห็นเพื่อนๆกำลังทำการปิ้งย่างกันอยู่ โดยมีซองจงจัดเตรียมเครื่องดื่มมยองซูเดินเข้าไปหาซองจงก่อนจะถือวิสาสะเทพั้นใส่แก้วที่ว่างอยู่

“หายไปไหนมา”ซองจงที่เพิ่งรู้ตัวว่าเพื่อนมายืนข้างๆก็เอ่ยถาม

“ก็อยู่ในห้อง”มยองซูว่า

“ไม่ใช่ เพราะห้องที่ซองยอลเตรียมไว้อะนายต้องอยู่ห้องเดียวกับฉัน”มยองซูเบิกตากว้างมองซองจงนี้เขาโกหกไม่เนียนเหรอเนี้ย

“ไปไหนบอกมา”ซองจงคาดคันจะเอาคำตอบ

“ก ก็ ฉันไม่ชอบห้องที่ซองยอลเตรียมไว้เลยขอเปิดห้องสวีทน่ะ”มยองซูว่าแล้วหลบตาเพื่อนที่มองอย่างจับผิด

“ใช่เหรอ ช่วงเทศกาลแบบนี้ห้องสวีทแบบนั้นไม่ถูกจองจนเต็มหมดแล้วหรอกเหรอ”ซองจงยิ้มร้ายพรางเทเครื่องดื่มสีอันพันใส่แก้วตัวเองบ้าง ความจริงเขารู้หมดแหละแค่อยากรู้ว่าเพื่อนจอมอวดดีจะพูดไหม

“อืม จริงสิ”มยองซูพยักหน้ารับแล้วเดินหนีซองจงไปอีกทาง สถานที่ที่พวกเขาใช้จัดปาร์ตี้วันนี้คือสระว่ายน้ำของโรงแรมที่ทอดออกไปถึงทะเล ไม่แปรกใจที่โรงแรมนี้ทุ่มเงินเป็นจำนวนมากในการสร้าง

“เฮ้ มยองๆทางนี้ๆ”โฮย่าโบกมือเรียกมยองซูเมื่อเห็นร่างบาง ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งสังสรรค์กันบนโต๊ะที่ถูกจัดเตรียมไว้

“มยองซูนั่งข้างฉันส่วนซองจงนั่งข้างโฮย่านะ”อูฮยอนบอกเพราะข้างๆเขามีทีว่างมยองซูเดินไปไปนั่งข้างๆอูฮยอนพรางหลบสายตาของเพื่อนสนิทที่มองเข้าอย่างจับผิดตลอดเวลา

“เห้ย ทำไมมีแขกคนอื่นเข้ามาว่ะ ฉันบอกพี่กยูแล้วนะว่าวันนี้ฉันจองที่นี้ห้ามคนอื่นเข้า”ซองยอลบ่นขึ้นมาเมื่อเห็นว่าตรงที่พวกเขาใช้จัดงานมีแขกหลายคนกำลังมาว่ายน้ำแล้วกินของของพวกเขา

“ไอ้ไคของที่มึงย่างอยู่อะเอามานี้เดี๋ยวแม่งมาแย่งหมด”ซองยอลพูดขึ้นอย่างหัวเสียงพรางบ่นพี่ชายอย่างหงุดหงิดใจ อะไรของพี่กยูเขานะปกติแม่งไม่เคยเป็นแบบนี้หนิ ใครไปทำอะไรให้แม่งว่ะ

“ยอลใจเย็นก่อน”เป็นอูฮยอนที่ดึงแขนคนรักไว้เมื่อซองยอลจะลุกไปเอาเครื่องดื่มที่มีแขกมาหยิบไปคนละขวดสองขวด

“ได้ไงอะของแพงทั้งนั้น”ซองยอลว่า

“เฮ้ ใจเย็นก่อนมึงเดี๋ยวกูจัดการเอง”โฮย่าว่าแล้วทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกซองจงจงพูดดักไว้ก่อน

“นั่งอยู่นิ่งๆ”ซองจงว่าแล้วตักอาหารเข้าปาก ใครๆก็รู้ว่าช่วงนี้โฮย่ากับซองจงกำลังกิ๊กกันอยู่

“เดี๋ยวฉันจัดการเอง”มยองซูว่าจบก็ลุกขึ้นออกจากโต๊ะโดยไม่มีใครทันคัดค้านแต่เดินไปได้ไม่ไกลข้อมือก็ถูกคว้าไว้ก่อน

“มยองจะไปไหน”เป็นไคที่สลัดความกลัวเดินเข้ามาคว้ามยองซูไว้

“จะไปเครียร์กับเจ้าของโรงแรมนายกลับไปหาเพื่อนๆเถอะ”มยองซูว่าแล้วค่อยๆดึงแขนออกจากมือไคเมื่อเป็นอิสระแล้วร่างบางก็มุ่งตรงไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม

“คิมซองกยูอยู่ที่ไหน”มยองซูถามพนักงานเสียงดังจนแขกที่กำลงังนั่งทานอาหารตกใจ

“ค คุณมีอะไรหรอค่ะ”พนักงานถามอย่างหวาดกลัวและไม่กล้าสบตาสวยดุนั้น

“ฉันต้องการพบคิมซองกยู”มยองซูมองหน้าพนักงานอย่างเอาเรื่อง

“มยองซูใจเย็น”เพื่อนๆที่ได้สติก็รีบวิ่งตามมาเพราะกลัวร่างบางจะสร้างเรื่อง

“ไม่ได้นะค่ะ คุณเป็นแขกก็ควรอยู่ส่วนแขกจะเข้าไปหาผู้บริหารไม่ได้”พนักงานบอกเพราะเคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นหลายครั้งส่วนใหญ่ก็เป็นคู่นอนของซองกยูและเธอก็คิดว่าพ่อหนุ่มน้อยคนนี้ก็คงจะเป็นแบบนั้น

“ฉันจะบอกให้เธอรู้นะ ฉันคิม มยองซูลูกหุ้นส่วนของโรงแรมนี้และฉันเป็นคู่หมั้นของคิมซองกยู ชัดไหม”มยองซูบอกทำเอาพนักงานสาวผงะแล้วรีบก้มหัวขอโทษ แต่สิ่งที่มยองซูพูดทำเอาเพื่อนๆตกใจโดยเฉพาะไคที่ได้ยินเหมือนจะเป็นลมแต่ดีที่โฮย่ารับไว้ทัน

“มิงแก..”ซองจงที่ได้สติรีบเดินเข้ามาจับแขนเพื่อนเขาไม่ได้ตกใจเท่าไหร่เพราะเขารู้เรื่องนี้มาตลอดรวมถึงเรื่องที่มยองซูกับซองกยูเคยคบกัน

“เข้าใจแล้วก็บอกฉันมาว่าเขาอยู่ไหนหรือเธออยากโดนไล่ออก”มยองซูถาม ทำให้พนักงานตัวสั่นอย่างหวาดกลัวเธอทำงานที่นี้มาหลายปีแต่จะต้องถูกไล่ออกจากคู่หมั้นของเจ้านายที่เธอเพ้อพูดไม่ดี

“ท่านประธานอยู่บนห้องค่ะ”พนักงานว่ามยองซูพยักหน้ารับแล้วสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของซองจงพรางรีบเดินไปกดลิฟท์เพื่อนไปถึงห้องพักของตนที่มีเจ้าของห้องอยู่ในนั้นเมื่อมาถึงมยองซูก็เปิดประตูเสียงดังแต่ก็ไม่พบร่างของซองกยูจึงเดินเข้าไปในห้องนอนก็เจอเจ้าของห้องจริงๆเจอแบบทำเอาเขาเข่าอ่อนกับภาพที่เห็นซองกยูกำลังมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพนักงานหนุ่มร้อนแรงคนที่จะมายกของให้เขาเมื่อกลางวัน

“ซ ซองกยู”มยองซูรู้สึกไม่มีเสียงเขารู้สึกเจ็บไปหมด เจ็บใจที่ถูกผู้ชายคนนี้หักหน้า รู้ทั้งรู้ว่าเขามาพักที่นี้ยังบ้าพาคนอื่นมาทำอะไรแย่ๆอีกเห็นใจเขาบางไหมเห็นใจอดีตคนรักที่ยังรักบ้างหรือป่าว

“ซื้ด จะเสร็จแล้วอ้า”มยองซูยกมือหูเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงครางนั้นร่างบาวเดินถ่อยหลังไปที่ประตูหวังจะเดินออกจากห้องแต่ซองกยูที่ดูเหมือนจะเสร็จสมอารมณ์หมายก็ผละออกจากผู้ชายร่างเล็กคนนั้นแล้วเดินมาหามยองซูโดยที่ทั้งตังมีเพียงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวบนร่างแกร่ง

“ว่าไงที่รัก”ซองกยูยิ้มหวานทักท้ายแต่สายตากลับดูเยาะเย้ย

“ป่าว ก็แค่จะมาดูคู่หมั้นเล่นชู้กับเด็กอะ”มยองซูว่าแล้วมองหยุ่มร่างเล็กที่ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างไม่อายเขา

“คู่หมั้นที่กำลังจะถอนหมั้นน่ะเหรอ”ซองกยูว่าแล้วมองมยองซูตั้งแต่หัวจรดเท้าพรางกลืนน้ำลายวันนี้มอยองซูใส่กางเกงขาสั่นสีขาวโชว์เรียวขาสวยที่ไม่มีขนเลยสักนิดใส่เสื้อยืดสีดำที่พออยู่บนร่างกายบางมันดูเซ็กซี่จนอะไรๆของซองกยูมันเริ่มแข็งขืนขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“ใช่ก็แค่จะมาหาหลักฐานไปฟ้องคุณพ่อว่าว่าที่ลูกเขยท่านไม่ได้ดีอย่างที่คิดแต่พอดีลืมถ่ายไว้น่ะตกใจอยู่ ทำให้ดูอีกสักรอบสิ”มยองซูว่าแล้วชูโทรศัพท์เครื่องหรูให้ร่างสูงดูพรางเดินเข้าไปหาหนุ่มหน้าหวานที่มองพวกเขาอยู่อย่างไม่รู้จะทำอะไร

“ถอดเสื้อผ้านายสิ ซองกยูเขาต้องการอีกสักรอบ แต่รอบนี้ฉันจะถ่ายเก็บไว้ให้เผื่อนายอยากจะดังฉันจะเขียนคำบรรยายใต้คริปว่าไงดีนะ อ้อ หนุ่มน้อยรูร่านกับผู้บริหารโรงแรม..วยเล็ก  กำลังเล่นชู้กันให้ว่าที่คู่หมั้นดู ดีไหมนะนายว่าไง”มยองซูยิ้มให้กับเด็กน้อยที่หน้าจะอายุเท่าๆกับเขา ใบหน้าหวานเริ่มมีเหงือซึมพรางมองมยองซูอย่างหวาดกลัวเขาไม่คิดว่าผู้ชายตัวเล็กหน้าสวยดูเป็นผู้ดีอย่างมยองซูจะกล้าทำอะไรแบบนี้เพียงเพราะมาเห็นคู่หมั้นกำลังมีอะไรกับเขา

“พอได้แล้วมยองซู แบคฮยอนออกไปก่อน”ซองกยูเดินเข้ามากระชากร่างบางก่อนจะเอ่ยไล่คู่ขาออกจากห้องเมื่อแบคฮยอนเห็นแบบนั้นร่างเล็กก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันทีพอเห็นว่าแบคฮยอนออกไปแล้วร่างสูงก็หันมาเล่นงานมยองซูทันที
“จะทำอะไร นายบ้าไปแล้วเหรอ”ซองกยูตะคอกเสียงดังพรางบีบแขนร่างเล็กแน่นจนมยองซูเจ็บไปหมดแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะขอร้องร่างสูงให้ปล่อยตน

“ป่าวหนิ ก็ไม่ดีหรือไงพี่จะได้เอาเรื่องนี้ไปขอยกเลิกหมั้นแบบที่พี่ต้องการไง ผมไม่ฟ้องพี่หรอกน้าอย่ากลัวไปเลย”มยองซูยิ้มหวานมองร่างสูงที่ตอนนี้เหมือนกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่

“ฉันไม่อยากเลิกกับนาย”ซองกยูพูดเสียงรอดไรฟันแล้วผลักมยองซูลงบนเตียง

“จะทำอะไร คุยกันก่อนสิ”มยองซูท่วงขึ้นเขาไม่เอาแบบนี้นะ

“จะคุยอะไร ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่ทำเพื่อให้ฉันหันกลับไปสนใจนายหรอกเหรอ ก็นึกว่าร่าน..เพี้ย”ซองกยูยังสาดคำร้ายกาจใส่ร่างไม่จบฝ่ามือบางก็เหวียงตบเข้าที่ใบหน้าหล่อเต็มๆจนใบหน้าของซองกยูหันไปตามแรงและได้กลิ่นคาวเลือดซองกยูเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างกวนประสาทแล้วมองมยองซูสายตากรุ่มกริ้มสายตาแบบนั้นทำให้มยองซูผงะจากที่คิดว่าร่างสูงจะโกรธ

“พี่เพิ่งรู้นะว่านายชอบความรุนแรงแบบนี้ ถนุถนอมมาตั้งนาน ถ้านายชอบแบบนี้ก็ดีเพราะเราคงเข้ากันได้”ซองกยูว่าแล้วเดินเข้าไปใกล้มยองซูที่ตัวสั่นด้วยความโกรธพอเห็นแบบนั้นมยองซูก็รู้สึกกลัวแล้วทำท่าจะวิ่งหนีแต่ก็ช้ากว่าซองกยูเพราะร่างสูงคว้าร่างบางไว้ทันและดึงเข้าไปใกล้จนเหมือนซองกยูกำลังกอดเขาอยู่

“ป ปล่อย”มยองซูเริ่มดิ้นเพราะไม่ไว้ใจร่างสูง

“เป็นอะไรไปหืม เมื่อกี้ยังอวดดีอยู่เลย”ซองกยูถามแล้วมองสบตากลมโตที่เริ่มมีหยาดน้ำตาเขาไม่รู้ว่ามยองซูกำลังรู้สึกอะไรแต่เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของร่างบางเลย

“ปล่อยผมนะ”มยองซูพยายามผลักร่างสูงออกแต่ก็ไม่เป็นผลเขาไม่เคยต้านทานผู้ชายคนนี้ได้เลยสักครั้ง

“ไม่ปล่อย พูดสิว่ามีอะไรนายคงไม่ได้ตั้งใจขึ้นมาเพื่อมาทำแบบที่นายพูดหรอก”ซองกยูพูดแล้วก้มลงหอมแก้มนิ่มอย่างฉวยโอกาส

“ปล่อยก่อนสิ กอดแบบนี้จะพูดได้ไง”มยองซูที่เลิกดิ้นแล้วเพราะเหนื่อยแต่ก็ยังไม่หยุดต่อปากต่อคำ

“พูดมาสิ พี่ทำอะไรผิดเหรอ”ซองกยูว่าแล้วนั่งลงบนเตียงก่อนจะยกร่างบางขึ้นมานั่งบนตักตนแล้วกอดเอวบางไว้

“เมื่อกี้เราทะเลาะกันอยู่นะพี่อย่ามาทำให้เรื่องมันง่ายแบบนี้สิ”มยองซูหยิกแขนแกร่งอย่างหมั่นเขี้ยวเมื่อซองกยูทำเหมือนไม่มีอะไร

“เห้อ พี่จะอธิบายให้ฟังนะเมื่อกี้พี่มีอะไรกับแบคฮยอนจริงๆ”ซองกยูบอกแล้วมองใบหน้ามยองซูที่เริ่มงอแล้วเริ่มดิ้นแต่เขาก็กอดให้แน่นขึ้น “แบคฮยอนขึ้นมาหาพี่แล้วขอให้พี่ช่วยบางอย่างแต่เขาไม่มีสิ่งตอบแทนเขาเลยยกร่างกายเขาให้พี่ พี่กับแบคฮยอนไม่มีอะไรจริงๆนอกจากสัมพันธ์ร่างกายแล้วเราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันนอกจากเรื่องงาน”

“แต่พี่มีอะไรกับเขา”มยองซูท้วงแล้วตีอกแกร่งแรงๆเมื่อเหตุผลของซองกยูฟังไม่ขึ้นเลย

“มันก็ใช่นายก็รู้หนิว่าพี่ไม่ได้คิดอะไร พี่ก็แค่สนุกตามประสาผู้ชาย”ซองกยูว่าแต่ก็ถูกมยองซูมองค้อน

“ผมก็ผู้ชาย”มยองซูพูด

“แต่นายมีพี่อยู่แล้วหนินายจะไปให้ผู้ชายคนอื่นกอดนายไม่ได้นะ”ซองกยูว่า

“เราเลิกกันแล้ว”มยองซูค้าน

“แต่เรายังหมั้นกันอยู่”ซองกยูเถียงกลับ

“หมั้นได้ก็ถอนหมั้นได้เรายังไม่แต่งงานกัน”มยองซูเถียงกลับจนเขาลืมไปแล้วว่าเรื่องที่จะมาพูดกับซองกยูคือเรื่องแขกที่เข้าไปในปาร์ตี้พวกเขา

“จะแต่งเลยไหมล่ะตอนแรกพี่กะจะให้นายเรียนจบแต่ถ้านายรีบพี่แต่งพรุ่งนี้เลยก็ได้”ซองกยูหยักคิ้วพูดอย่างกวนๆ

“จะบ้าเหรอ”มยองซูทุบไหลร่างหนาเต็มแรงด้วยความหมั้นใส้

“ฟังนะครับเรายังไม่เลิกกันแค่ห่างกันไม่กี่เดือนมิงๆก็เอาไปพูดว่าเราเลิกกันแล้วเหรอ พี่ทำงานหนักน่ะเลยไม่ได้กลับไปหาพอพี่โทรหาเราก็ไม่รับเราต่างหากล่ะที่จะทิ้งพี่”ซองกยูพูดอย่างตัดพ้อเพราะตั้งแต่เขามาทำงานที่เซจูเขาก็ไม่ได้เจอร่างบางอีกเลยเรื่องการคบกันของพวกเขาก็ไม่มีใครรู้นอกจากเพื่อนทั้งสองของมยองซูและคนใกล้ตัวของซองกยูแต่พอห่างกันมยองซูก็พูดว่าเขาทิ้งน้องไปและไม่ยอมติดต่อเขา เขาจึงรอเวลาให้เจอกันแล้วค่อยอธิบายให้ร่างบางฟังแต่วันนี้เขามีโอกาศเขาก็ขอพูดหน่อยและเรื่องที่เขามีอะไรกับแบคฮยอนเมื่อกี้เขาก็แค่อยากรู้ว่ามอยงซูจะหึงเขาไหมมันก็เป็นไปตามคาดเมื่อมยองซูหึงเขาจนแทบครั่งแต่แค่เก็บอาการ

“ไม่จริงพี่นั้นแหละทิ้งผม”มยองซูเถียงทำหน้าง้ำหน้างอจนซองกยูต้องกดจูบลงบนกลีบปากบางเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

“เอาเป็นว่าเรายังไม่เลิกกันนะถ้าไม่เชื่อจะมารื้อฟื้นความหลังกันเลยก็ได้พี่พร้อมเสมอ”ซองกยูยิ้มกวนแล้วดันร่างบางให้นอนราบโดยมีเขาคร่อมอยู่ด้านบน

“บ้าน้า แต่ผมยังไม่เคลียร์เลยนะพี่ให้แขกเข้าไปในปาร์ตี้ได้ไง”มยองซูทุบอกแกร่งที่เปลื่อยเปล่าของร่างสูงอย่างแรงนี้เขาลืมได้ไงว่าบนตัวของซองกยูมีแค่บ๊อกเซอร์แล้วอย่างนี้เขาจะรอดไหม

“ก็แค่จัดฉากน่ะไม่งั้นมยองจะขึ้นมาเห็นพี่..กับเด็กคนนั้นเหรอ”ซองกยูว่าแล้วก้มลงซุกไซ้วซอกคอขาวอย่างทนไม่ไหวแต่ก็ถูกมยองซูผลักออกอยู่ดี

“นี้พี่แกล้งให้แขกเข้าไปในงานแล้วให้ผมโมโหขึ้นมาแหกอกพี่แล้วให้ผมเห็นภาพนั้นผมจะได้หึงเหรอ”มยองซูพูดแล้วกัดหัวไหลซองกยูเต็มแรง เขาก็ไม่รู้เขาเป็นอะไรถึงได้เอาแต่หยิก กัดทุบร่างสูงอยู่ได้

“อะห้ะ”ซองกยูหยักหน้ารับ

“แต่พี่แค่จัดฉากก็ได้หนิจะไปมีอะไรจริงๆทำไม”มยองหน้างอทันที

“แหม อารมณ์ชายเข้าใจหน่อยนะครับแต่ถ้ามยองซูให้พี่กอดทุกคืนพี่สัญญาว่าจะไม่มีคนอื่น”ซองกยูก้มลงหวังจะประกบปากบางแต่มยองซูก็หันหน้าหนี

“เอาแต่ได้ ผมต้องเรียนผมจะมาอยู่ให้พี่กอดได้ไง”มยองซูเถียง ซองกยูจึงยิ้มให้กับความน่ารักนั้น

“ก็คืนนี้ไง ส่วนวันอื่นค่อยคิด นะครับนะ”ซองกยูออดอ้อนร่างบางใต้ร่างทันทีเพราะแค่เขามองหน้ามยองซูเขาก็มีอารมณ์อย่างช่วยไม่ได้เข้าไม่เข้าใจว่าเด็กหนุ่มหน้าสวยคนนี้จะมีผลต่อความรู้สึกเขาอะไรนักหนา

“ไม่ได้นะ เพื่อนๆรอ”มยองซูว่าแล้วดันร่างหนาออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“เพื่อนก็ส่วนเพื่อนสิ คืนนี้อยู่กับพี่นะ”ซองกยูว่า

“ก็ได้แต่อย่าให้จับได้อีกละ”เมื่อได้รับคำอนุญาตซองกยูก็ยิ้มร่าลงมือกินเด็กของเขาอย่างสาสมใจจนมยองซูสลบคาอกแต่ความต้องการที่มีต่อร่างบางนุ่มนิ่มมันก็มากเกินไปทำให้เขาเผลอลักหลับร่างบางไปอีกสองรอบเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเขาต้องการมยองซูขนาดนี้ ถ้าแต่งงานกันไปนี้มยองซูคงไม่ได้ทำอะไรนอกจากเป็นภรรยาที่ดีบนเตียงเท่านั้น แต่เรื่องนั้นช่างก่อนเถอะเขาขอกอดเด็กน้อยเขาก่อนเพราะดูท่าว่าร่างบางจะไม่สบายก็แหงล่ะถูกเขาจัดหนักขนาดนั้น

END.