คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ความเข้าใจ
ชานยอลวางไดอารี่ลง เมื่ออ่านจนถึงหน้าสุดท้าย เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลซึมอย่างไม่รู้ตัวออกจากดวงตาคมเข้ม...
และเมื่อเขาหันหน้าไปออกไปทางประตู ก็พบว่าแสงของดวงตะวันนั้นได้หายลับไปจากขอบฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ความรู้สึกดีๆเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเช่นกัน แบคฮยอนรักเขามากถึงเพียงนี้ แต่การตอบแทนของเขานะสิ คือการทำร้ายคนตัวเล็กได้อย่างเลือดเย็น
สิ่งแรกที่ชานยอลคิด เขาคงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้แบคฮยอนหลุดพ้นจากพันธนาการที่เขาเคยสร้างไว้ให้ได้ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเร็วไปหรือเปล่า ถ้าชานยอลจะยอมรับแล้วว่า เขารักแบคฮยอน ถึงแม้ว่าจะพบเจอกันได้ไม่นานนัก
แต่ความรักมันไม่ต้องการเวลาอย่างที่แบคฮยอนเคยเขียนไว้ อีกอย่าง เขาก็เคยผูกพันธ์กับคนตัวเล็กมาก่อน จึงไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกเช่นนั้น
มันถึงเวลาแล้ว เวลาที่เขาควรจะแก้ไขทุกอย่างให้จบสิ้น ในเมื่อคนรักของเขาต้องทนทรมานอยู่อย่างลำพังมานานแสนนาน
เขาจึงหยิบสร้อยดังกล่าวมาขึ้นมาสวมใส่และพยายามตามหาคนรักทั่วทุกห้อง แต่เขาก็พบแต่เพียงความว่างเปล่า
แบคฮยอนคงไม่ต้องการจะพบเขาอีกแน่แล้ว หากเขาไม่มีทางยอมให้ร่างบางหลบซ่อน อยู่เช่นนี้หรอก เขาต้องการพบกับแบคฮยอนเพื่อปรับความเข้าใจกัน
ทว่า จนแล้วจนรอด แบคฮยอนก็ยังไม่ยอมปรากฏกายเสียที... ชานยอลเดินวนไปมา ร้องเรียกหาหลายครั้ง แต่ก็ไร้วี่แวว ว่าคนตัวเล็กจะออกมา
ชานยอลเดินไปหยุดอยู่ต่อหน้ารูปวาดนั้น มองไปยังดวงตา ซึ่งกำลังฉายแววที่หมองเศร้าอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นวิธีเดียวแล้วจริงๆ
“แบคฮยอน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” เขาขู่ด้วยสีหน้าจริงจัง แต่คนตัวเล็กก็ยังเงียบอยู่เช่นเดิม
“ก็ได้ ถ้าคุณไม่ออกมา ผมจะเผารูปวาดนี้ทิ้งซะ”
ชานยอลหัวเสียอยู่ไม่น้อย เดินไปหยิบน้ำมัน พร้อมกับไฟแช็คขึ้นมาจุด เพื่อหวังจะเผามันจริงๆ
“ไอ้คนใจร้าย ฮึก”
จนในที่สุด เสียงเล็กๆก็ตะโกนขึ้นดังๆพร้อมกับน้ำตาไหลพรากอาบแก้มเนียนทั้งสองข้าง เสื้อผ้าฮันบกสีแดงขาดหลุดลุ่ยจากการกระทำของเขาในวันนั้น
ชานยอลยิ้มที่มุมปากเพราะความดีใจ ก่อนจะหมุนกายไปมองคนรักพลางทำหน้าเคร่งเครียด หัวใจของเขามันเริ่มสั่นไหวแปลก แต่ก็รู้สึกเจ็บปวดเมื่อเห็นน้ำตาของร่างบางไหลริน
“อยากจะฆ่าผมนัก ก็เอาเลยสิ ผมทำอะไรคุณไม่ได้อยู่แล้วนี่ ฮึก” แบคฮยอนเริ่มสะอื้นหนักขึ้นกว่าเดิม
ชานยอลไม่เอ่ยอะไรออกมา เขาพุ่งตัวไปกอดแบคฮยอนไว้อย่างแนบแน่น ร่างเล็กสั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ปล่อย” แบคฮยอนดิ้นอึกอัก พยายามแกะลำแขนใหญ่ออกๆ
“ผมขอโทษ” ชานยอลเอ่ยขึ้นอย่างสำนึกผิด
“ฮึก ไม่ต้องมาขอโทษ ผมไม่ต้องการ คุณบอกว่าผมชั่ว ฮึก แต่ดูการกระทำของคุณสิ มันยุติธรรมกับผมแล้วหรอ” แบคฮยอนตวาดใส่เขาเสียงดัง
“ผมรู้ว่าผมผิด ผมถึงได้ขอโทษคุณอยู่นี่ไง” เขาเอ่ยต่ออย่างสำนึกผิด
“พอสักทีเถอะ ผมไม่อยากฟัง ฮึก อยากจะเผารูปนักไม่ใช่หรอ เอาเลยสิ ฮึก อยากให้วิญญาณผมแหลกสลายก็เชิญเลย ฮือๆ”
“ผมไม่มีทางทำแบบนั้นกับคนที่ผมรักหรอก” เขาบอกออกไปตรงๆ อย่างหนักแน่นและจริงจัง และมันก็มีอำนาจพอจะทำให้แบคฮยอนหยุดนิ่งอยู่ในอ้อมกอดเขา
“ผมรักคุณจริงๆนะ ถึงแม้ชาตินี้ผมจะรู้จักกับคุณได้ไม่นาน แต่ความผูกพันธ์เมื่อชาติที่แล้วมันทำให้ผมรู้สึกมั่นใจขึ้น” เขายืนยันอย่างหนักแน่นเช่นเดิม แต่แบคฮยอนก็ไม่มีทางเชื่อเขาง่ายๆหรอก
“ปล่อย” แบคฮยอนสะบัดดิ้นสุดตัว แต่ดูเหมือนแรงที่ใช้ไปมันกลับไร้ผล แถมยังถูกเขารัดแน่นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ เหมือนพยายามจะทำให้แบคฮยอนหยุดนิ่ง
“คุณเชื่อผมสักครั้งเถอะนะครับ” เขาไม่พูดเปล่า คราวนี้ ยังลงคุกเข่าอ้อนวอน อย่างน่าเห็นใจ และไม่มีท่าทีว่าจะล้อเล่นแต่อย่างใด เมื่อเห็นแววตาของเขาที่มองออกมา
“ผมอยากให้คุณลองเปิดใจให้ผม ฮึก ผมรู้ว่าผมผิดที่ทำร้ายคุณ ผมแค่อยากจะพิสูจน์ให้คุณเห็นสักครั้ง ผมขอโอกาสได้มั้ย ฮึก ถ้าผมทำร้ายคุณอีกเหมือนอย่างวันนั้น คุณก็ฆ่าผมได้เลย ฮึก” ชานยอลหลั่งน้ำตาออกมา เมื่อสุดจะกลั้น ก่อนโผตัวเข้ากอดผมไว้ทั้งๆที่ยังคุกเขาอยู่เช่นเดิม
ชานยอลไม่เคยรู้สึกมั่นใจขนาดนี้มาก่อน ถึงต้องยอมทุกอย่าง พร้อมทั้งร่ำไห้เหมือนกับเด็กๆ
คราวนี้ แบคฮยอนสัมผัสได้แล้ว สัมผัสได้ถึงความรักของเขา มันไม่ต่างอะไรกับชาติที่แล้ว เขาเคยทำเช่นนี้มาก่อน เขาไม่ยอมให้แบคฮยอนไปไหน ขอแค่ให้โอกาสกับเขาแค่สักครั้งเดียว
อยากจะเกลียดเขาแทบตาย แต่สุดท้ายก็ต้องแพ้ภัยตัวเอง ถึงได้ใจอ่อนให้กับเขา
แบคฮยอนค่อยๆสุดตัวลงคุกเขาตรงที่พื้น เพราะว่ารักเขามาก ถึงได้ยอมไปจากเขาเสียที ผิดเพราะว่ารักเขาเหลือเกิน ทั้งๆที่รอยแผลเก่ามันก็ทำร้ายจนแทบบ้า
แบคฮยอนค่อยๆเลื่อนมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เขาอย่างอ่อนโยน ชานยอลจึงจ้องมองลึกเข้าไปข้างในดวงตา ยกมือสากๆขึ้นกุมมือคนรักไว้ ก่อนจะโผตัวเข้ากอดแบคฮยอนไว้อย่างแนบแน่น
ทั้งสองปล่อยโฮออกมาพร้อมๆกัน ชานยอลลูบหัวคนตัวเล็กอย่างรักใคร่ เวลานี้สินะ เป็นเวลาของการเริ่มต้น เขาจะทำทุกอย่างเพื่อนแบคฮยอน อย่างไม่มีข้อแม้
ชานยอลค่อยๆผละเจ้าของร่างบางออกจากอ้อมกอด ก่อนจะเป็นฝ่ายเช็ดน้ำตาให้คนรักคืนบ้าง
“คุณพร้อมจะเสี่ยงไปกับผมมั้ย” ชานยอลขยับริมฝีปากถาม
“ครับ” แบคฮยอนพยักหน้าทั้งน้ำตา ก่อนจะโผเข้ากอดเข้าอีกครั้ง การรอคอยคนรักกว่าห้าสิบปี มันสิ้นสุดลงแล้ว เขากลับมาหาอีกครั้งแล้ว
ต่อจากนี้ไป ทุกอย่างจะเริ่มใหม่ แบคฮยอนจะยอมทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง และเดินไปกับเขาพร้อมๆกันในวันข้างหน้า ถึงแม้ความรักของพวกเขา มันจะแตกต่างจากคนทั่วไปก็ตาม
เพราะวิญญาณอย่างแบคฮยอนก็ต้องการความรักเช่นกัน
วันต่อมา
“คุณเอาชุดอะไรมาให้ผมใส่เนี่ย มีแต่ตัวใหญ่ๆทั้งนั้นเลย ผมจะใส่ได้อย่างไรกัน”
แบคฮยอนหยิบชุดมาวัดกับที่ตัว ก็รู้สึกว่ามันลวมเกิน เสื้อเชิตที่กำลังสวมใส่ ชายเสื้อของมันก็ยาวจนเกือบจะถึงหัวเข่า
“ก็ชุดผมไม่มีตัวเล็กๆนี่ เดี๋ยวไว้วันหลังผมจะซื้อชุดพอดีกับตัวคุณมา แล้วจะเผาไปให้... แต่ว่าคุณใส่ชุดนี้แล้ว คุณดูเซ็กซี่มากเลยนะ” ว่าแล้วก็ดึงร่างภรรยาเข้าไปสวมกอดที่เอว
“บ้า” แบคฮยอนฟาดแขนคนรักเบาๆ
“ไม่ว่าชาติไหนๆ ก็ปากหวานไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ผมไม่เซ็กซี่เท่ากับพวกผู้หญิงที่ผ่านมาของคุณหรอก” ร่างเล็กประชดเขาเบาๆ
“ไม่จริงหรอก คุณเซ็กซี่กว่าพวกเขาเยอะเลย จนผมอดใจไม่ไหวแล้วเนี่ย” ชานยอลจ้องมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เขาช่างอันตรายเหลือเกิน
“พอเลยๆ หึ่นจริงๆเลยนะพ่อคุณ”
“ก็หื่นเฉพาะกับคุณเท่านั้นแหละ”
“ไม่เชี่อหรอก เพราะคุณน่ะเจ้าชู้ไม่เคยเปลี่ยน” ร่างบางเบ้ปากพูด
“แบคฮยอน ผมหยุดที่คุณแล้วนะ”
“ก็เห็นแต่พูดอย่างนี้ตลอด แถมยังเคยสัญญาไว้กับผมอีก แต่สุดท้าย คุณก็ทำไม่ได้” แบคฮยอนเชิดหน้าใส่
“นั่นมันอดีตแล้วนะคุณ เราอยู่กับปัจจุบันดีกว่านะครับ ผมไม่อยากให้คุณนึกถึงมันอีก อย่าไปนึกถึงความหลังเลยนะ มันจะบั่นทอนจิตใจคุณเปล่าๆ” เขาเริ่มจริงจังขึ้นมาบ้าง แบคฮยอนถึงได้พยักหน้ารับเป็นการเข้าใจ
“อื่มก็ได้ครับ ว่าแต่วันนี้ ไม่ไปทำงานหรือไง”
“ไม่อ่ะ อยากอยู่กับคุณทั้งวันทั้งคืนมากกว่า”
“ถ้าไม่ไปทำงานแบบนี้ ใครจะทำงานแทนคุณล่ะ”
“ก็เซฮุนไง ให้มันทำงานแทนผม”
“แต่เขาก็มีงานล้นมืออยู่แล้วนะคุณ ใช้ไม่ได้เลย” แบคฮยอนทำหน้ามุ่ยใส่
“ก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ” เขาโทษแบคฮยอนอย่างหน้าตาเฉย
“หืมห์ เพราะผมหรอ” ร่างเล็กถึงกับทวนคำถาม พลางขมวดคิ้วอย่างงุนงง
“ใช่ เพราะคุณคนเดียวเลย ที่ทำให้ผมไม่อยากไปไหน แล้วก็อยากอยู่บ้านกับคุณทั้งวันเลย” ชานยอลหยอดคำหวานไม่เลิก ร่างเล็กถึงกับต้องยกมือห้าม
“พอๆ ไม่ต้องมาทำปากหวานใส่ผมเลยนะ เดี๋ยวผมจะหาอะไรทำให้คุณทานดีกว่า” แบคฮยอนรีบเปลี่ยนเรื่อง คร้านจะฟังเขาพร่ำอยู่ตลอดเวลา
“หืมห์ ทำได้ด้วยหรอ”
“ได้สิ เมื่อก่อนผมก็ทำให้คุณตลอด”
“ผมไม่ได้ความว่าอย่างนั้น ผมหมายความว่าคุณ คุณแตะต้องเครื่องครัวอะไรพวกนั้นได้หรอ”
“อื่ม... นั่นนะสิ ผมลืมไปเลยว่าตัวเองไม่ใช่คน แต่ผมจะลองทำ บางทีอาจจะทำได้ก็ได้”
“งั้น ผมจะเป็นผู้ช่วยให้คุณนะ”
“โอเค ตามผมมาเลย”
...............................................................................
สุดท้ายก็มาแนวหวานๆ หลังจากที่ดราม่ามาเยอะ
แต่อีกสักพักก็จะมีอีก เพราะซอฮยอนจะออกโรงในอีกไม่ช้านี่แล้วจ้า
นางหายไปหลายตอน นางจะกลับมาทวงทุกอย่างคืนเหมือนชาติที่แล้ว
ความคิดเห็น