คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : แบคฮยอน Diary
ชานยอลมาถึงที่โรงพยาบาลในสิบนาทีถัดมา เขารับสร้อยดังกล่าวมาพกติดตัวไว้ แต่ยังไม่ถึงเวลาที่เขาควรจะใส่ ตอนนี้กำลังมีอีกสิ่งที่เขาต้องหาคำตอบให้ได้
ชานยอลชวนเซฮุนออกมาจากห้องพักคนไข้ของลู่หาน เขาต้องการพบยายของเซฮุนอย่างเร่งด่วน เพื่อสอบถามอะไรบางอย่าง
ในเมื่อ เขาสงสัยว่าเธออาจจะเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมด หากเซฮุนก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเธอจะจำพวกเขาได้หรือเปล่า
อาการของหญิงชราก็ดีวันดีคืน แต่ดูเหมือนช่วงหลังๆเธอก็ไม่ค่อยเห็นภาพวิญญาณของแบคฮยอนอีกแล้ว
ทั้งสองผลักประตูเข้าไปห้องคนไข้ของยายเซฮุน ก็พบว่าเธอกำลังนอนทานอาหาร โดยที่มีพยาบาลพิเศษคอยป้อนให้
เมื่อสายตาของหญิงแก่เหลือบมาทางด้านประตู มองคนที่เข้ามาใหม่ เธอก็ถึงกับสะดุ้งเฮือก พลางเบิกตากว้าง ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่พบเห็น
"คุณ ชานยอล คุณ ยังไม่ ตายหรอ" เธอถามด้วยเสียงสั่นๆ เธอขยับตัวเข้าไปเกาะแขนพยาบาลสาวไว้ ขณะที่คนตัวสูงเดินเข้ามาจนชิดขอบเตียง
"ผมตายแล้วเกิดใหม่ครับ คุณยายไม่ต้องกลัวผมนะครับ ผมไม่ได้มาทำร้ายอะไรคุณยายแน่นอน" เขากล่าว พร้อมทั้งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร พยายามไม่ทำให้หญิงแก่กลัวเขาไปมากกว่านี้
"ใช่ครับคุณยาย พี่เขาไม่ได้ทำอะไรคุณยายแน่นอน และเขาก็เป็นคนเหมือนอย่างเราๆเนี่ยแหละ ไม่ใช่ผีแน่นอน" เซฮุนยืนยันด้วยคน แต่เธอก็ยังไม่แน่ใจ
"ถ้าคุณยายไม่เชื่อ คุณยายก็แตะต้องตัวผมสิครับ" ชานยอลยื่นมือไปหา เธอจึงค่อยๆลองสัมผัสเขาดู ก็ถึงได้รู้ว่าเขาไม่ใช่วิญญาณที่กลับมาหลอกหลอนเธออีกแล้ว
"คุณไม่ใช่ผี" เธอปล่อยแขนเขาออกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา
"ใช่ครับผมไม่ใช่ผี"
"เอ่อ คุณพยาบาลครับ" พวกผมขอคุยกับคุณยายเป็นการส่วนตัวหน่อยนะครับ เซฮุนเอ่ยขึ้น พยาบาลคนดังกล่าวจึงพยักหน้ารับ เธอควรให้พื้นที่ของครอบครัว ก่อนจะผละออกจากตรงนี้นไป แล้วปิดประตูเบาๆ คราวนี้ก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสามคน กับบรรยากาศที่ค่อนข้างจะดูตึงเครียดอยู่ไม่น้อย
"คุณยายจะบอกได้มั้ยครับว่าชาติที่แล้ว คุณยายเกี่ยวอะไรกับผมครับ" ชานยอลเปิดฉากเอ่ยถาม
"ฉันเคยเป็นคนใช้ของคุณมาก่อน" เธอตอบช้าๆ
"แล้วยังไงต่อครับ" ชานยอลจึงเริ่มกระเซ้าถามต่อ
“คุณมีภรรยาสองคนคือ คุณซอฮยอน กับแบคฮยอน คุณรักคุณแบคฮยอนมาก และก็เกลียดซอฮยอนมากในขณะเดียวกัน.... คุณซอฮยอนเธอเป็นคนน่ากลั วเจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่มีทางจะยอมปล่อยคุณไปง่ายๆ มีอยู่วันนึง เธอก็ถือปืนขึ้นมาที่บ้าน แล้วก็ยิงคุณแบคฮยอนจนเสียชีวิต และก็ขู่ให้คุณเอาศพไปทิ้งหลังบ้าน เธอไม่ได้ขู่แค่นั้นนะ เธอยังขู่อีกว่า ถ้าคุณไม่ยอมแต่งงานกับเธอ เธอจะฆ่าฉัน แล้วก็จะใช้อำนาจของพ่อเธอทำลายบริษัทของคุณให้พังพินาศ.... ฉันเองก็ไม่ได้ให้ปากคำกับตำรวจ เพราะเธอก็ขู่ฉันเหมือนกันว่าถ้าฉันเอาเรื่องไปบอกตำรวจเมื่อไร ครอบครัวของฉันก็จะกลายเป็นศพเหมือนอย่างคุณแบคฮยอนแน่” เธอเล่าเป็นฉากๆ คนที่เหลือต่างก็นิ่งฟังราวกับเป็นหุ่นขี้ผึ้ง
"เรื่องทั้งหมดมีแค่นี้เหรอครับ" เซฮุนถามต่อ เขาเองก็รู้สึกเหมือนว่าเคยเกี่ยวข้องอะไรกับแบคฮยอนมาก่อน
"ฉันจำได้แค่นี้ แต่ถ้าแกอยากรู้ ก็หาหนังสือ ที่คุณแบคฮยอนเขียนไว้สิ ฉันจำได้ว่า พอมีเรื่องอะไรเธอก็มักจะเขียนระบายมันไว้ทุกวัน"
"โอเคครับ ผมขอบคุณมากเลยนะครับคุณยาย ที่เล่าเรื่องให้ผมฟัง ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" ว่าแล้วเขาก็เดินหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อได้คำตอบที่ต้องการ
ความรู้สึกผิด มันยิ่งถาโถมเข้ามามากกว่าเดิม ในเมื่อแบคฮยอนต้องตายก็เป็นเพราะเขา
พอมาถึงที่บ้าน เขาก็เริ่มค้นหาไดอารี่ที่ว่าจนทั่วทั้งบ้าน แทบจะรื้อออกหมดทั้งห้อง... แต่สุดท้ายเขาก็ไปสะดุดกล่องอะไรก็ไม่ทราบที่ห้องเก็บของเก่า
เขาเปิดขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นหนังสือบันทึกเก่าๆคร่ำครึ มีฝุ่นเกาะติดเต็มทั่วเล่ม จนเขาต้องปัดฝุ่นออก
แต่ที่หน้าแปลก ไดอารี่เล่มนี้ มันกลับไม่ได้ถูกแทะ หรือถูกอะไรทำร้ายแม้แต่นิด ยังเป็นหนังสือที่ถูกเขียนไว้ทุกๆหน้า
มันถึงเวลาแล้วสินะ ที่เขาจะรู้ความสึกของแบคฮยอนเสียที
ชานยอลเดินไปหงายตัวลงนอนบนโซฟาที่ห้องรับแขก มีหมอนสองใบให้เขาอิง ก่อนจะเริ่มอ่านตั้งแต่หน้าแรก
Flash back
บันทึกของแบคฮยอน
ที่ร้านกาแฟ ร้านประจำของผมกับคนรัก
“เราเลิกกันเถอะ”
นั่นคือคำพูดที่ผมได้ยินจากปากคนรักร่วมสี่ปี ผมกับเขาคบกันตั้งแต่เข้ามหาลัยปีหนึ่งจนกระทั่งเรียนจบ
ความรู้สึกของผมตอนนั้น....
ทำไมกลับไม่รู้สึกเสียใจเลยล่ะ แต่ดูเหมือนว่าเป็นเขาต่างหากที่เสียใจกับคำบอกเลิกของเขาเอง แล้วผมก็ยังไม่รู้ว่าเขาบอกเลิกผมทำไมกัน ผมถึงได้ถามเอาคำตอบจากปากเขา
“ทำไมหรอฮุน ฮุนไม่รักแบคแล้วหรอ”
“คำถามนี้ เราควรจะเป็นคนถามแบคนะ.... ขอให้เราจบกันด้วยดีแบบนี้เถอะ เราเชื่อว่า แบคคงโล่งใจที่เราต้องพูดแบบนี้กันเสียที ลาก่อนนะ”
เขาพูดไว้แค่นั้น แล้วก็เดินหันหลังให้กับผม เขาเดินไปหาใครก็ไม่รู้ที่รอเขาอยู่ตรงหน้าร้าน พร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะเดินจับมือไปด้วยกัน
มันเจ็บมั้ย ไม่เลย มันเหมือนว่าโล่งอกอย่างที่เขาพูดไว้ ที่ผมคบกับเขาอยู่เป็นเวลานับสี่ปี มันเป็นความรู้สึก กับคำว่าเพื่อน แค่นั้นจริงๆ
ผมเองก็ตัดสินใจเดินหนีออกจากอดีตแล้วเดินหน้าไปเรื่อยๆ.... เซฮุนเขาก็มีคนใหม่ไปแล้ว ดูก็เหมาะสมกับเขาดีนะ ผู้ชายคนนั้น หน้าตาหวานๆ รูปร่างดี เห็นพวกเขามีความสุข ผมก็มีความสุขไปด้วย
ผมไม่คิดจะเสียดายกับเวลาที่ผ่านมาเลยสักนิดเดียว และไม่เสียใจที่เคยพูดคำว่ารักกับคนอย่างเขา เขาดีกับผมมาตลอด แต่ผมนะสิ กับหักหลังเขาด้วยการแปรเปลี่ยน
ผมเดินออกมาจากที่ๆผมกับเขานัดกันภายในร้านกาแฟประจำ ก็เห็นว่าฟ้ามืดไปหมดเลย... และเหมือนว่า มีใครตามหลังผมมา พอผมหันหลังไปมอง ก็พบเห็นพวกที่ตามผมมาสามคน
พวกมันน่ากลัวมาก หน้าตาเต็มไปด้วยรอยอาวุธคมๆ ฟันเข้าแหวกไปครึ่งหน้า ท่าทางก็ไม่ต่างอะไรกับพวกที่เพิ่งเมายามาหมาดๆ
ผมถอยหลังและเตรียมหวังจะวิ่งหนี แต่ผมก็วิ่งไม่ทัน พวกมันเข้ามาจับตัวผมไว้แน่น จนผมไม่สามารถดิ้นหลุดหนีไปไหนได้อีก
สิ่งที่ไอ้พวกเดนมนุษน์พวกนี้ต้องการก็คือ พรหมจารีของผม...
ผมจะมอบให้พวกมันไปง่ายๆหรอ ไม่มีทาง ผมจะมอบให้มันก็ต่อเมื่อกับคนที่ผมรักเท่านั้น ผมไม่ยอมตกเป็นทาสอารมณ์ของพวกมันเด็ดขาด แต่ผมจะทำไงดีล่ะในเมื่อผมไม่มีทางสู้พวกมันได้แน่
ผมพยายามดิ้นสุดแรง แต่พวกมันก็ทนรำคาญไม่ไว้ ใช้กำปั้นหนักๆราวกับค้อนทุบ ที่ท้องผมจนจุก สติก็เริ่มจะดับวูบลงทุกที
แต่ไม่กี่อึดใจต่อมา ผมก็ได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อ
มันเป็นเสียงจากการต่อสู้ ผมได้แต่พยายามลืมตาขึ้นมอง เมื่ออยู่ๆร่างของผมก็ร่วงลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
เขาคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ ตัวสูงๆ เข้ามากระทืบไอ้พวกคนร้ายจะแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง ก่อนที่เขาจะเข้ามาประคองผมไว้
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ”
นั่นคือประโยคแรกที่ผมได้ยินจากปากเขา เขาถามด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าของเขาห่างจากตัวผมแค่ไม่กี่เซนต์ เขาหล่อเหลือเกิน หล่อเหมือนกับเซฮุน แฟนเก่าของผมเลย
จากนั้นเขาก็พาผมไปโรงพยาบาลให้หมอทำแผลให้ ผมถึงได้รู้ว่า เขาชื่อ ปาร์ค ชานยอล เป็นนักออกแบบชื่อดัง มีบริษัทใหญ่โตเป็นของตัวเอง เผอิญเขาเดินผ่านมา แล้วเห็นกำลังตกอยู่ในอันตราย ก็เลยเข้ามาจัดการพวกมัน
ผมก้มหัวขอบคุณเขาตั้งหลายครั้ง เพราะเขาช่วยผมออกมาจากคนร้ายได้
ความรู้สึกดีกับเขาในตอนนั้น มันเริ่มก่อตัวขึ้นโดยที่ผมก็ไม่รู้ตัวเลย พอมารู้อีกที ผมก็รักเขาไปแล้วล่ะ เขาพาผมไปทุกที่ที่ต้องการ ทำตามทุกอย่างที่ผมขออย่างไม่มีข้อแม้
ผมรู้ว่ามันเร็วเกินไป แต่ความรักมันก็ไม่เคยต้องการเวลาไม่ใช่หรอ
ผมยอมตกลงคบกับเขาในวันที่เขาบอกรักผม... ผมรู้สึกนะ ว่าเขารักผมจริงๆ เขาคอยดูแล ห่วงใย คอยปลอบใจในเวลาที่ผมเศร้าสร้อย
ทุกๆอย่างที่เขามอบให้ มันทำให้ผมสามารถแต่งเพลงรักขึ้นมาได้หลายเพลงเลยแหละ... ผมมีความสุขทุกครั้ง ที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขา
แต่แล้ววันหนึ่ง ดูเหมือนว่าหัวใจผมจะสลาย เพราะได้รู้ว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว เขาไม่เคยบอกกับผมเรื่องนี้เลยสักครั้ง
พอผมรู้เรื่อง ผมก็ต้องการตีตัวหนีห่างออกจากเขาทันที ผมไม่ทางยอมเป็นรองใครแน่นอน ถึงแม้ว่าผมจะรักเขามากก็ตามที
ผมไม่เคยรักใครเท่าเขามาก่อน ถึงตัดใจจากเขาไม่ได้ เพราะตราบใดใจของผมก็ยังรักมั่นเพียงแต่เขาคนเดียว
ผมพยายามตีตัวออกห่างจากเขาไปเรื่อยๆ แต่เขาก็ยังตามผมมาอยู่ดี
ผมไม่มีวันจะกลับไปหาเขาอีกเด็ดขาด ผมขออยู่อย่างเจ็บปวด ดีกว่าทนให้คนอื่นเขาหาว่าผมไปแย่งของคนอื่นเขามาอย่างหน้าไม่อาย
ผมไม่มีทางมั่นใจที่จะเดินร่วมทางไปกับเขาอีกแล้ว.... แต่หากเขาไม่ยอม และจะขอพิสูจน์ตัวเอง เพื่อทำให้ผมกลับไปหาเขาอีกครั้ง
เขายอมลงทุนบอกถอนหมั้น และกลับมาหาผมแทน เขาไม่ยอมไปไหนจากผมอีกเด็ดขาด เขาจะอยู่กับผมคนเดียวเท่านั้น
เขายังสร้างบ้านหลังหนึ่งขึ้นมาให้ผม..... การกระทำของเขามันทำให้ผมเริ่มมั่นใจได้ว่า เขาคงรักผมจริงๆ ผมถึงได้ย้ายเข้าไปอยู่กับเขาสองต่อสอง โดยที่มียูจิน คนใช้ส่วนตัวของเขามาคอยทำงานร่วมด้วย
ความสุขที่แท้จริง มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง ผมสามารถสัมผัสถึงมันได้แล้ว... แต่ที่น่าเสียใจไปกว่านั้นก็คือ ผมก็ได้ข่าวมาว่า เซฮุน กับ ลู่หาน คนรักคนใหม่ของเขา เสียชีวิตอย่างกะทันหันเพราะอุบัติเหตุ
พวกเขาไม่น่ามาจบชีวิตแบบนั้นเลย ผมร้องไห้หนักกับการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ แต่ก็ยังมีชานยอล คอยอยู่เพื่อเช็ดน้ำตาให้กับผม
ผมถึงได้หยุดร้องไห้ และเก็บความทรงจำดีๆของเซฮุนไว้ พร้อมทั้งใช้ชีวิตใหม่ ไปกับคนรัก ณ ปัจจุบันของผม
ผมไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ผมขอแค่นี้จริงๆนะ ถึงแม้ว่า ซอฮยอนจะแค้นพวกผมก็ตามที
เธอประกาศอย่างโจ่งแจ้งว่า จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ ชานยอลกลับคืนมา
แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรอีกทั้งนั้น ตอนนี้ผมเป็นของเขา เขาเป็นของผม และผมก็เชื่อว่า ความรัก มันจะทำให้พวกผมผ่านวันที่เลวร้ายนั้นไปได้ ผมเชื่ออย่างนั้น
....................................................................................................
แต่ไรท์ถนัดเขียนแนวดราม่า ถนัดมากๆ ติดตามตอนต่อไปนะ ชานยอลรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว
วันนี้ส่วนตัว ไรท์เจอปัญหาอะไรมากมาย เครียดกับเรื่องหลายๆอย่างมาก จนคิดอะไรไม่ออก
จนคิดว่า จะเขียนฟิคไปทำไมกัน เขียนไปก็เท่านั้น แต่มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้ต้องระบายความสึก
มาเป็นตัวหนังสือในฟิคได้อีก ทั้งๆที่สมองก็ตัน คิดอะไรไม่ออกเลย ช่วงนี้เบื่อๆแหละ
แต่ก็พยายามจะไม่ซีเรียสล่ะ ติดต่อพูดคุยให้กำลังใจไรท์ได้ละนะ
ตามแท็ก #ฟิคสัญญาลวง ที่ทิวตหรือเฟสก็ได้นะครับ ถ้าอยากให้ไรท์มีกำลังใจ ก็เมนท์เยอะๆด้วย
อย่าเข้ามาผ่านแล้วเลยไปเลย ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะ
ความคิดเห็น