[SF] SEUNGSEOB - เลิก....

ข้อมูลเบื้องต้น

เลิก....

การบอกเลิกกัน




มาจากเหตุผลใด





เพราะ





ไม่รักกัน





อย่างนั้นหรอ?





หรืออาจะเพราะ






ความเปลี่ยนไป





ของใครบางคน







.........







การเลิกกัน





เปรียบเหมือนจุดจบ





ของคนสองคน






แต่อาจเป็น






จุดเริ่มต้น






ความเจ็บปวด






ของใครอีกคน











_________________________________________________________________________________________

 

สวัสดีค่าไรท์เตอร์คนเดิมกับ SF เรื่องใหม่
ฝากทุกๆคนช่วยอ่านกันด้วยนะคะT^T
อยากลองแต่งแนวๆนี้ดู
มันออกมาเป็นยังไงก็ช่วยกับเม้นๆบอกเราด้วยนะ
ขอบคุณทุกคนค่า อิอิ


ขออภัยถ้าผิดพลาดอะไรและขออภัยหากไม่ถูกใจคนอ่าน
เอนจอยรีดดิ้งค่า เลิ้บๆ

:)  Shalunla

เนื้อเรื่อง

 

 “พี่ซึงฮะเราจะไปไหนกันหรอ” โยซอบถามอีกคนที่เดินกุมมือกันเดินอยู่

“ไม่รู้ซิ พี่อยากเดินไปเรื่อยๆหนะ” ฮยอนซึงพูดพร้อมกระชับมืออีกคนไว้ให้แน่นกว่าเดิม

ทั้งสองคนเดินไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมาย ไม่นานท้องฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม เม็ดฝนตกจากท้องฟ้าทีละเล็ก ทีละน้อย

“ซอบ ไปหลบตรงโน่นเถอะ ” ฮยอนซึงกุมมืออีกคนแน่น โยซอบพยักหน้าตอบ ทั้งสองคนวิ่งไปหลบที่ป้ายรถเมล์ที่

ไม่มีใครอยู่เลย

“อ่า ฝนนี่เย็นดีนะฮะ” โยซอบยื่นมือเล็กๆออกไปรองรับน้ำฝนกับสายตาดูสดใสร่าเริง

“อื้ม เย็นมากเลย” ฮยอนซึงค่อยๆยื่นมือออกไปรองรับน้ำฝนบ้าง  แต่แววตาของฮยอนซึงกลับมองสายฝนด้วยความ


เศร้าแววตาที่เต็มไปด้วยความอึดอัด

“ซอบ..” ฮยอนซึงเรียกโยซอบด้วยเสียงแผ่วเบา

“ฮะพี่ซึง ” โยซอบที่ยังคงสนใจกับเม็ดฝนที่ตกลงมาหันมาตอบกับตนเสียงที่เรียกตน

 “พี่ว่า........เราเลิกกันเถอะ” ฮยอนซึงหันหน้าไปบอกคนรักที่กำลังเล่นกับเม็ดฝนอยู่ด้วยดวงตาที่ลังเล

“พี่ซึงอย่าดิ พูดเล่นแบบนี้ไม่ดีนะฮะ” โยซอบหันมาทำหน้ามุ้ยใส่อีกคน

“ซอบ เราเลิกกันเถอะ” ฮยอนซึงย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจังกว่าเดิม

“ละ..ล เลิก”  โยซอบพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจ มือที่กำลังเล่นกับน้ำฝนเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง แววตาที่สดใส

กลับมีหยดน้ำตาก่อตัวและไหลออกมา  ใบหน้าที่ร่าเริง กลับดูเศร้า ตกใจ และ ผิดหวัง

“อืม เลิก” ฮยอนซึงทำหน่าหน่ายๆใส่โยซอบ ทำให้โยซอบยิ่งตกใจมากกว่าเดิม

“พี่ซึง ซอบทำอะไรผิดฮะ ซอบขอโทษนะ พี่ซึงอย่าทำแบบนี้ซินะ ” โยซอบพยายามอ้อนวอนคนรัก พยายามจับมือคน

รักมากุมไว้ หยดน้ำตาก็ยังคงไหลออกมาอาบแก้มของโยซอบ

“ซอบ พี่บอกว่าเลิกก็เลิกไง ” ฮยอนซึงพูดแกมตะคอกใส่ พร้อมสะบัดมือของโยซอบออก ทำให้โยซอบยิ่งร้องไห้หนัก

กว่าเดิม เสียงฝนเคล้ากับเสียงสะอื้นของโยซอบ ทำให้บรรยากาศยิ่งแย่กว่าเดิม

“พี่ซึง อย่าทำแบบนี้ซอบขอโทษ ซอบขอโทษ ซอบจะไมงี่เง่า ไม่ทำให้พี่รำคาญนะ แต่พี่อย่าเลิกกับซอ..”


โยซอบพยายามจับมือของคนรักไว้อีกรอบ พูดขอร้องอ้อนวอนคนรักทั้งน้ำตา

“ย๊า!! น่ารำคาญชะมัด ” ฮยอนซึงตะคอกใส่โยซอบ ทำให้โยซอบตกใจ แปลกใจ และตกใจ ที่เห็นคนรักของเค้า


เปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

“พะ..พะ.พี่ซึง..” โยซอบเรียกชื่อคนรักเบาๆน้ำตาก่อตัวเอ่อล้นดวงตาเล็กๆของโยซอบ

“เพราะแบบนี้ไง นายมันน่าเบื่อ น่ารำคาญ งี่เง่า ทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ ฉันเลยมีคนอื่นไง เหอะ ” ฮยอนซึงพูดตะคอกใส่


โยซอบแล้วยืนกอดอกทำท่าทางเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด

“มะ....มะ..มีคนอื่น.. ” โยซอบได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งตกใจมากขึ้น จากที่ร้องไห้หนักอยู่แล้ว น้ำตาก่อตัวมากมายยิ่ง


กว่าเดิม ไม่รู้ว่าน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความตกใจ หรือเจ็บใจกันแน่

“ใช่ คนอื่น คนที่ดีกว่านาย รวยกว่านาย เป็นคนระดับเดียวกับฉัน ไม่ได้จนเหมือนนาย “ ฮยอนซึงพูดหน้านิ่งๆแต่คน


ฟังกลับรู้สึกเจ็บ คนที่ยืนตรงหน้าโยซอบคนนี้เปลี่ยนไปแล้ว น้ำตาของโยซอบก็ยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม

“ แค่คบกับนายคนเค้าก็นินทาฉันจะตายล่ะว่าโง่บ้างอะไรบ้าง ฉันจะได้ไม่ต้องฟังเสียงนินทา ไปคบกับคนที่อยู่ระดับ

เดียวกับฉัน นายเข้าใจรึยังห้ะ หรือว่ายังโง่อยู่อีก” ฮยอนซึงพูดหน้านิ่งใส่โยซอบไม่หยุด โยซอบตอนนี้เหมือนร่างกาย


จะไร้เรี่ยวแรง ไม่มีแรงที่จะยืนอยู่แล้ว หยดน้ำตาไหลจากดวงตาน้อยๆไม่จบสิ้น แววตาดูตกใจมาก

“พะ..พ. พี่ซึง ทำไมซอบมันเลวมากใช้มั้ย ซอบมันไม่ดี ฮือ” โยซอบร้องไห้ฟูมฟายแล้วเดินเข้าไปหาฮยอนซึง

ใช้มือน้อยๆทุบอกฮยอนซึง โยซอบมีอาการเหมือนคนบ้าคลั่ง

“นี่ ฉันเจ็บ บอกให้หยุดไง โยซอบบ! ” ฮยอนซึงพยายามดันโยซอบออกพร้อมตะคอกใส่

“พี่ซึง ทำไม..ทำไมพี่ซึงเปลี่ยนไป พี่ซึงของซอบไปไหน ฮือ” โยซอบยิ่งร้องไห้ฟูมฟายหนักกว่าเดิม

“ย๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!” ฮยอนซึงผลักโยซอบออกห่างทำให้โยซอบกระเด็นไปที่พื้น

“พะ....พะ..พี่...พี่ซึง..” โยซอบเรียกชื่ออีกคนด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ดูตกใจ ทำไมฮยอนซึงคนที่เค้ารักมากที่สุดถึง

ทำแบบนี้กับเค้า

“น่ารำคาญชะมัด” ฮยอนซึงพูดพร้อมเอามือปัดแขนตัวเอง

โยซอบที่นั่งตกใจอยู่ที่พื้น ทนไม่ได้แล้ว โยซอบคนนี้ทนไม่ได้กับการเปลี่ยนไปของจางฮยอนซึง คนๆนี้ไม่ใช่คนที่



เค้ารัก มันคือปีศาจ ปีศาจที่โยซอบไม่เคยรู้จัก โยซอบมองฮยอนซึงด้วยสายตาที่หมดหวัง โยซอบพยายามพยุงร่างที่


เหมือนจะไร้วิญญาณของตัวเองกลับบ้าน คนตัวเองหันหลังให้กับฮยอนซึงแล้วเดินร้องไห้ออกมาจากที่ตรงนั้น โดยไม่


มองฮยอนซึงแม่แต่น้อย

โยซอบกับฮยอนซึง คงไม่มีอีกแล้วซินะ ไม่มีอีกแล้ว เค้ารักคนผิดไป เค้าอ่อนไหวง่ายเกินไป โยซอบนายมันอ่อนแอ

เสียงความคิดของโยซอบดังขึ้นในสมอง ความเจ็บปวดเสียดแทงในจิตใจดวงน้อยๆของเค้า ทำไมต้องทำให้เค้าเจ็บ

ได้มากขนาดนี้ ทำไม โยซอบพาร่างของตัวเองกลับไปยังบ้าน โดยทุกวันที่ผ่านไป โยซอบที่เคยสดใสร่าเริงกลับ

เศร้าซึมกลายเป็นคนละคน

“โยซอบ ลูก มีคนเอาของมาส่งให้ลูกหนะ ” แม่ของโยซอบได้รับของจากแมสเซ็นเจอร์เลยตะโกนเรียก

โยซอบที่อยู่บนห้อง

“ฮะออมม่า จะลงไปเดี๋ยวนี้ฮะ” โยซอบได้ยินจึงตะโกนตอบแม่แล้วรีบลงมาดูของที่มีคนฝากมาให้

“อยู่บนโต๊ะนะซอบ”  แม่ของโยซอบบอกโยซอบก่อนจะเข้าห้องครัวไป

“หืม ดอกไม้หรอ ? ” โยซอบถึงกับแปลกใจ ใครกันนะเอามาให้ แล้วรู้ได้ยังไงว่าเค้าเลิกกับฮยอนซึงแล้ว


โยซอบควรจะดีใจกับดอกไม้ช่อนี้ แต่ไม่เลย ใบหน้ากลับมีแต่ความเศร้า หยดน้ำตาก็เริ่มก่อตัวและไหลอาบแก้ม


ในที่สุด โยซอบเห็นกระดาษใบนึงที่เป็นลายมือของคนที่เค้ารักมากที่สุด เค้าจำลายมือนี้ได้ดี

“พะ....พะ..พี่ซึง..” โยซอบพยายามอ่านข้อความในกระดาษแต่ในนั้นไม่มีอะไรเลย นอกจากคำว่า ฮยอนซึงรักโยซอบ

มันนำให้โยซอบคนนี้ทั้งงงและแปลกใจ นี่ฮยอนซึงเห็นเค้าเป็นตัวอะไร เห็นเค้าเป็นของเล่นที่คิดจะไล่ก็ไล่ แต่พอมา


วันนี้ก็มาบอกรักเค้า จะทำให้เค้าเจ็บไปถึงไหนกัน น้ำตาของโยซอบไหลออกมา เพราะความเจ็บปวด

“ตื้ด ตื้ด ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นโยซอบ โยซอบจึงรีบใช้มือเล็กๆปาดน้ำตาออกแล้วรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ยอโบเซโย โยซอบพูดฮะ”  โยซอบพูดด้วยเสียงนิ่งๆ

“โยซอบหรอลูก นี่แม่ของฮยอนซึงนะ คือ….ซึงเสียแล้วนะซอบ “ ช่อดองไม้ที่อยู่ในมือถึงกับร่วงลงไปที่พื้น โยซอบ


ตกใจมาก น้ำตามากมายไหลออกมา ออกมา เค้าหูฝาดใช่มั้ย ไม่ซิ พี่ซึง ไม่ โยซอบถึงกับทรุดเข่าลงที่พื้นในขณะที่มือ


ยังถือโทรศัพท์ไว้ แต่โยซอบ ไม่รับรู้อะไรแล้ว ในหัวมีแต่คำว่า ฮยอนซึง ฮยอนซึง และฮยอนซึง

“ซอบลูก ซอบ แม่จะให้คนไปรับมางานศพนะลูก แค่นี้นะจ้ะ” ปลายสายพูดจบแล้วก็วางสายไป แต่โยซอบ


โยซอบคนนี้เหมือนใจจะสลาย ทำไม ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม โยซอบร้องไห้หนัก ร้องไห้ จนไม่มีน้ำตาจะให้


ร้องอีกแล้ว

“ซอบ ถึงแล้วนะ ลงมาซิ” จุนฮยองพี่ของฮยอนซึงเรียกคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ในรถ โยซอบดูเศร้า เสียใจ หมดวัง ผิดหวัง

สับสน

“ฮ...ฮ.ฮะ” โยซอบตั้งสติได้จึงลงจากรถ ตรงไปที่หน้าศพของฮยอนซึง น้ำตาของโยซอบยิ่งไหลมากขึ้นกว่าเดิมแต่


กลับไม่มีเสียงสะอื้นใดๆทั้งสิ้น โยซอบยืนมองรูปของฮยอนซึงพร้อมกอดช่อดอกไม้จากฮยอนซึงไว้แน่น

”ซึงหนะ ที่เค้าต้องทำแบบนั้นกับซอบ เพราะซึงรู้ รู้ว่าโรคหัวใจ มันคงรักษาอะไรไม่ได้แล้ว เวลาของซึงก็เหลือไม่มาก


ซึงไม่อยากให้ซอบต้องมาเสียใจเพราะเค้า ซึงเลยอยากให้ซอบเจอคนที่ดีกว่าเค้า คนที่ดูแลซอบได้ แล้วลืมเค้าไป


ซะ ซอบจะได้ไม่ต้องร้องไห้ที่เค้าจากไป ซึงหนะรักซอบมากนะ” จุนฮยองพูดเบาๆข้างโยซอบพร้อมจับที่ไหล่


ของโยซอบ

เมื่อโยซอบได้ยินแบบนั้นเค้าเหมือนจะหมดเรี่ยวแรง เข่าทรุดลงที่หน้ารูปของฮยอนซึง

“พี่อยากให้ซอบมาลาซึง เลยขัดคำสั่งที่ซึงสั่งไว้หนะ ” จุนฮยองคุกเข่านั่งลงข้างๆโยซอบ

“ฮึก ละ.แล้ว ดะ.ด.อกไม้” โยซอบถามด้วยเสียงสะอื้น

“ซึงคงสั่งไว้ล่วงหน้าหนะ ”

“พี่ซึง ทำไมพี่ไม่บอกซอบว่าพี่เป็นอะไร พี่ไม่รักซอบหรอ ทำไมพี่ไม่บอกซอบ พี่ซึงทำไมฮะ ทำไม” โยซอบร้องไห้


ฟูมฟายหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับคนบ้าคลั่ง จุนฮยองจึงพยายามปลอบโยซอบจับโยซอบไว้ แต่ไม่เป็นผล โยซอบก


ลับยิ่งบ้าคลั่งหนักกว่าเดิม จนหมดสติไป จุนฮยองจึงรีบพาไปรพ.

“คนไข้ได้รับความกระทบกระเทือนทางใจมากนะครับหมอว่าควรให้เค้าพัก และได้ทำตามใจคงจะดี ” หมอคุยกับแม่


ของโยซอบทำให้แม่ของโยซอบกใจและเศร้าอย่างมาก

“พี่ซึง พี่ซึงของซอบ ซอบรอพี่ซึงนะฮะ ซอบรักพี่ซึง พี่ซึง พี่ซึง พี่ซึงจะไปไหนมาอยู่กับซอบ พี่วึงมาหาซอบ

ไม่ ไม่เลิก พี่ซึงฮืออออออ พี่ซึงยังอยู่ พี่ซึงยังไม่ตาย พี่ซึง ซอบ เดี๋ยวซอบจะไปหาพี่ซึง พี่ซึง พี่ซึง” โยซอบเป็นแบนี้


ทุกวัน ทุกวัน แม้ว่าอาการจะดีขึ้นทำให้แม่สบายใจไปบ้างแต่โยซอบก็ยังมีอาการคงเดิมคือเพ้อหาแต่ฮยอนซึง

“พี่ซึง ไม่ว่าจะนานแค่ไหนซอบจะรอ จะรอพี่ซึงคนเดียว คนเดียว “  โยซอบพูดพร้อมมองกรอบรูปของคนรักยิ้มอย่างมี

ความสุขกอดกรอบรูปไปยิ้มไปแต่ดวงตากลับมีน้ำตาไหลออกมาไม่รู้จักจบ

“ซอบรักพี่ซึงนะฮะ … ” 
  



 

______________________________________________________________________________________________

Talky

ย้ากจบไปแล้ว SF เรื่องนี้เป็นไงบ้างง่ะ. .
ตอนแรกสงสารซอบมากบอกเลยอ่ะ
พี่ซึงก็ใจร้ายพูดแรงมากๆ ตอนจบเป็นไงบ้าง?? ป่วงมั้ย ถถถถถ
SF เรื่องนี้กลัวอย่างเดียว คือกลัวป่วง แง้
ออกมาดีรึเปล่าไม่รู้แต่อยากลองแต่งจริงๆ อยากรู้ว่าเหมาะกับแนวไหน
ถ้ายังไงอ่านจบแล้วก็เม้นให้เราด้วยนะ จะขอบคุณมากกกก
ไม่งั้นแนะนำติชมได้ที่ @beameys นะคะนะคะ
รับฟังทุกคำติชมของรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนค่าาา





ธีมสวยง่ะเตง ขอบคุณนะ

:) Shalunla