คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Son - by อนรรฆรินทร์ - 3
/> />
“วันนี้วันที่เท่าไหร่”
“วันที่ 15 ตุลาคม 2009 ครับคุณลี”
“วันเกิดครบยี่สิบแปดปี” เขาเคาะขมับตนเอง
“ครับ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ครับ ขอให้คุณลีมีความสุข”
“ขอบคุณ คุณเป็นคนแรกเลยนะยาหยีที่อวยพรผม”
“ไม่ใช่หรอกครับ คุณเข้าห้องทำงานหรือยัง”
“ยังเลย ตั้งแต่วันก่อน”
“เชิญครับ” คิบอมนำไปห้องทำงานกว้างขวางซึ่งมีคอมพิวเตอร์จอใหญ่ตั้งอยู่
เขาต้องยิ้มดีใจเมื่อเห็นข้อความและรูปถ่ายของคนที่เขารักที่สุดในกรอบแสดงภาพของโปรแกรมสนทนาออนไลน์เปิดไว้รอ
“แฮปปี้เบิร์ธเดย์......!!!”
ดองเฮทำท่าต่อยหน้าจอตอบเบาๆ พร้อมแสดงสีหน้าที่บ่งบอกว่าการที่บุตรชายคนเดียวมาแสดงความยินดี นี่ต่างหากคือสิ่งที่เขาต้องการมากกว่าสิ่งอื่นใด
“ขอบใจ ไอ้หนู” เขาทำท่าจะพิมพ์ข้อความตอบ แต่กลับโดนคิบอมเตือนก่อน
“ไปแต่งตัวเถอะครับ เดี๋ยวไม่ทัน ทางโน้นเขาเตรียมรอแล้ว โดยเฉพาะพวกนักข่าว”
“โอ๊ว ! มายกอด วันเกิดฉัน แต่ไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย เฮ้อ... นายลี ดองเฮเอ๋ย ทำไมทำตามใจตัวเองไม่ได้เลยนะ”
“ทำไงได้ล่ะครับ คุณไม่ใช่นายลี ดองเฮ คนเดินกินกิมจิข้างทาง แต่คุณคือลี ดองเฮ ซูปเปอร์สตาร์ ดาวค้างฟ้า เทพของชาวกรี๊ดทั้งชะนี เก้ง กวาง สาวแก่แม่หม้ายลูกเล็กเด็กแดงติดคุณทั้งนั้น”
“แล้วคุณล่ะ อยู่ประเภทไหน” ดองเฮถามตาซุกซน มองกางเกงแสลคพอดีตัวแต่คับติ้วเพราะขนาดที่เกินพอดีของคู่สนทนาจนเห็นสันนูน คิบอมพกพาของดีมาทักทาย จนเขาสั่นระรัวกลัวจะฉีกทุกคราวที่เข้ามาล้ำลึกภายใน
...กลัว แต่ไม่เคยเข็ด
คิบอมไม่ตอบ เพียงยิ้มมุมปากทำแก้มตูมในแบบที่ดองเฮชอบนักหนา แล้วไล่ให้ไปอาบน้ำ
“ขอกำลังใจพี่ก่อน”
“ไปอาบน้ำ” คิบอมดันหลัง แต่ดองเฮหันกลับมาอย่างรวดเร็วประทับจูบดูดดื่ม จวนเจียนที่คิบอมจะคล้อยตามอ่อนปวกเปียก ก็มีมาร
…Oh My Super girl หนี่ ซื่อ หว่อ เตอ Baby girl...
เป็นเสียงเรียกเข้าเพลงของเขาเอง ดองเฮผละออก บ่นกระปอดกระแปด คิบอมถอนหายใจโล่งอก รีบเปิดตู้เตรียมเสื้อผ้า
“อันฮยองอาเซโยะ” เขากล่าวสวัสดี
“อ้าว... ออมม่า ..ครับ ..ครับ ..ขอบคุณมากๆ ครับ” เขาสนทนารับอวยพรจากบิดา มารดา ก่อนจะฮัมเพลงเบาๆ เข้าห้องน้ำ คิบอมส่ายหน้ามองตามยิ้มๆ
0000000000000000000
คิบอมขับรถออดี้สปรอ์ตคันหรูพาดองเฮไปบ้านของบิดามารดา ที่อยู่บนเขานอกเมือง นายลี นางลี ดีใจออกมารับถึงหน้าประตูบ้าน
เขาทำความเคารพท่านทั้งสองด้วยธรรมเนียมเกาหลีที่เคารพผู้ที่เคารพสูงสุด คือนั่งคุกเข่า วาดแขนไปข้างหน้าเป็นวงกลม รองที่ศีรษะที่ก้มลงโขกพื้นสามครั้งต่อหน้านักข่าวและแฟนคลับที่ไปรอ เพราะแน่ใจว่า ลี ดองเฮ ต้องมากราบ บิดา – มารดา ก่อนในวันเกิด
เขาเป็นลูกกตัญญูที่ปวงชนสรรเสริญ เขารับของขวัญจากบิดา มารดา และสนทนาสักครู่จึงออกรถ โดยไม่ลืมย้ำ งานเลี้ยงคืนนี้บนเรืองสำราญ Queen Angle
‘พี่ดองเฮมาแล้ว’
เสียงเด็กๆ เซ็งแซ่ วิ่งมาต้อนรับท่ามกลางนักข่าวและแฟนคลับรุมล้อม ลี ดองเฮ จะทำบุญและทำกิจกรรมร่วมกับสาธารณะกุศลทุกปีในวันเกิด ปีนี้เขามา “บ้านปันใจ” เลี้ยงอาหารและร่วมสนุกสนานกับเด็กบกพร่องในด้านต่างๆ
แน่นอนย่อมได้รับการตอบรับที่ดีพร้อมกับเงินบริจาคทั้งส่วนตัวเขาและจากการสมทบของเขา จากการสมทบของบุคคล และกองทุนต่างๆ ดองเฮมีความสุขมากที่เขาได้เป็นผู้ให้ ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆ
วูบหนึ่งเขาหวนคิดถึงซัน บุตรชายหัวแก้วหัวแหวน เพราะตอนแปดขวบซันเคยมาที่นี่กับเขา
“ป๊า ผมอยากให้เพื่อนๆ ไปอยู่บ้านเราจัง บ้านเราออกใหญ่โต ห้องนอนของซันนอนคนเดียวยังใหญ่กว่าเพื่อนนอนตั้งสิบคนแหนะ”
เขายิ้มนั่งลงจับไหล่บุตรชาย
“ซันฟังป๊ะนะ คนเราเลือกเกิดไม่ได้ ทุกคนต้องมีวิถีชีวิตเป็นของตนเอง เขาก็ต้องดำเนินไปตามแบบของเขา ลูกโชคดีกว่าอีกร้อยพันชีวิตที่เกิดมาตรงนี้ เพราะฉะนั้นลูกต้องรู้จักให้ ต้องรู้จักแบ่งปัน พระเจ้ากำหนดอย่างนี้ แล้วพระเจ้าจะอวยพรเรา”
“พระเจ้าอยู่ไหนฮะ”
“ท่านมองเราอยู่”
เขาจำได้ว่าเด็กชายหันมองซ้ายมองขวาแล้วสั่นหน้า
“ไม่เห็นมีเลย”
เขาหัวเราะขยี้ศีรษะด้วยความรัก
“ขอให้พระเจ้าคุ้มครองพวกเธอให้มีความสุข” ดองเฮถือไมค์โครโฟนตัวจิ๋วพูดต่อหน้าเด็กๆ ที่รายล้อม
“พระเจ้าคุ้มครองพี่ดองเฮ... ขอให้มีความสุข” เสียงเด็กเซ็งแซ่ และน้ำตาของลูกผู้ชายใจอ่อนก็ไหลเป็นทาง มีเสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ทั้งเวอร์ชั่นเกาหลีและสากลกระหึ่มขึ้น
เด็กชายหญิงมีสายหูฟังติดใบหู ประคองเค้กเล็กๆ มีเทียนสีสวยประดับวับแวมออกมาวางบนโต๊ะหน้าเขา ยกมือทำท่าไอเลิฟยูทดแทนการสื่อสารทางปากที่พวกเขาไม่สามารถกระทำได้
ดองเฮโอบเด็กทั้งสองไว้คนละข้าง ก้มลงเป่าเทียนรวดเดียว เทียนดับสนิท แต่ไม่ทันที่เขาจะเงยหน้า เทียนสวยนั้นก็บานออกมีดอกไม้ด้านในและติดไฟรวดเร็ว
“เฮ้ !!~” เขาตกใจ เด็กๆ หัวเราะชอบใจ ปรบมือเฮลั่น
ลี ดองเฮ ร้องเพลงให้เด็กๆ ฟัง ทุกคนปรบมือ หัวเราะสนุกสนาน ถ้าเป็นปีนั้น ซัน... บุตรชายของเขายืนยิ้มอยู่ที่ประตูทางเข้า ปรบมือเข้าจังหวะด้วย
แต่ปีนี้...
ประตูเดิมนั้น...
ว่างเปล่า...
0000000000000000000000000
แขกคนสนิทและผู้ที่ได้รับเชิญ รวมทั้งนักข่าวสถานีโทรทัศน์และนักข่าวสายอื่น นั่งดื่มกินบนเรือสำราญ “Queen Angle” ซึ่งเป็นเรือขนาดใหญ่ ไม่มีหลังคา ส่วนท้ายเป็นเวทีเล็กๆ สำหรับการแสดงและร้องเพลง มีจอคาราโอเกะ และวงจรปิดอยู่ด้านหน้า บางกลุ่มถือแก้วเดินทักทายกัน
เรือล่องเอื่อยๆ เลียบฝั่งขวาของแม่น้ำฮัน แม่น้ำหลักใจกลางกรุงโซล ชมแสงสีซึ่งทุกสถานที่ประดับประดาด้วยไฟรูปต่างๆ เพื่อเน้นการท่องเที่ยว บรรยากาศที่จะเริ่มเข้าฤดูหนาว แต่ยังมีดอกไม้ใบหลากหลายสี ทำให้ทัศนียภาพสวยงามและโรแมนติก ท่ามกลางสายลมที่พัดเอื่อย
ดองเฮกล่าวยกย่องขอบคุณบิดา – มารดา ผู้มีพระคุณ ผู้เกี่ยวข้องที่ทำให้วันครบรอบวันเกิดปีนี้มีความสุข ทั้งๆ ที่เมื่องานจิบน้ำชาตอนบ่ายที่โรงแรมหรู เขาได้พูดต่อหน้าสื่อมวลชนไปแล้ว
หลังจากได้รับคำอวยพรจากผู้ใหญ่ และตัดเค้กแล้ว พิธีกรคือนางเอกสาวคู่ขวัญของเขาที่ทำให้ภาพยนต์เรื่องใหม่ทำเงินถล่มทลายทั้งในและต่างประเทศ แฟนคลับโหวตให้ทั้งทางอินเตอร์เน็ต อีเมลล์ Face Book BB และทวิตเตอร์ ให้ทั้งสองเป็นแฟนกันจริงๆ แต่ทั้งคู่เข้าใจกัน เพราะทั้งคู่ต่างล้วนก็เป็น ‘สัตว์ป่า’ น่ารักทั้งสองคน
นางเอกเป็นฝั่งปีนป่ายต้นไม้ แถมชอบเล่นดนตรีไทย
ส่วนฝ่ายชายก็ตาวาวเขางามเลียเล็มหญ้าในทุ่งป่ากว้าง
“ต่อไปจะเป็นบิ๊กเซอร์ไพร้ส์ จากใจทุกคนแด่คุณ ลี ดองเฮ ขวัญใจของชาวเกาหลี เชิญชมค่า...”
เสียงปรบมือลั่นกึกก้อง ดองเฮอ้าปากค้าง เมื่อขวัญใจวัยโจ๋วัยเจี๊ยว กระทั่งวัยจ๋าว และวัยจึ๋ย กรูออกมาด้วยชุดสีขาวสลับทอง มีหมวกปีกสีขาวคาดทองพร้อมกับเพลงความหมายดี Happiness !
“Super Junior” เขาคราง ทุกคนกรี๊ด ลุกขึ้นเต้นตามคำเชิญชวน ลี ดองเฮชื่นชอบคยูฮยอนมาก ถึงกับออกไปร่วมเต้นบนเวทีด้วยซ้ำ ทำให้บรรยากาศยิ่งคึกครื้นเป็นกันเองยิ่งขึ้น โดยเฉพาะกับกลุ่มนักร้องดังที่ไม่เคยไปร่วมงานวันเกิดในฐานะผู้แสดงหลักแบบนี้ วันนี้พวกเขาทำให้เป็นพิเศษทั้งที่เป็นครั้งแรกเพื่อ ลี ดองเฮ เท่านั้น แสงแฟลชวูบวาบ เมื่อสองหนุ่มประสานแขนเป็นเก้าอี้ ยกชายหนุ่มขึ้นและหมุนไปรอบๆ
ดองเฮกำลังจะดื่มเครื่องดื่ม จำต้องยกแก้วค้าง เมื่อบนเวทีคราวญเพลง “The One I Love” สะกดคนทั้งลำเรือ ขณะที่เรืออ้อมสะพานเตรียมเบนหัวกลับอีกด้านหนึ่ง เขาวางแก้วบนโต๊ะ เดินลงบันไดจะเข้าห้องน้ำ
ดองเฮเหม่อมองสายน้ำที่พริ้วเป็นเกลียวด้วยหางเสือ ฟองแตกกระจายสะท้อนแสงไฟระยิบระยับ The One I Love แว่วตามมา
ทุกๆ ปี แก้วตาดวงใจของเขาจะบินกลับมา แต่ปีนี้คงติดเรียน บุตรชายคนเดียวจึงส่งข้อความมาก่อน เขายิ้มเมื่อนึกถึงคำของบุตรชาย
“ก๊กโก๋”
เสียงดังที่เชิงบันไดขั้นสุดท้ายดังขึ้น ดองเฮสะดุ้งสุดตัว ที่มีคนมาจ๊ะเอ๋ ขณะที่เขากำลังใจลอย พลันเขาก็ตื่นเต้นตาโต เลือดในกายฉีดพล่าน
“ซัน”
--------------------------------------------
ตอนหน้าจะเป็นตอนจบแล้วนะจ๊ะ
ใครชอบความน่ารักแบบครอบครัวอบอุ่น ก็ฝากกำลังใจกันเข้ามาเยอะๆ นะจ๊ะ
คุณ อนรรฆรินทร์จะได้มีแรงใจเขียนมาให้เราอ่านบ่อยๆ จ้า
ความคิดเห็น