คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 6-2
ซีรี่ย์ชุด The Billionaire demon's virgin mistress Erotica Vol.2: สามีเถื่อน
ตอนที่ 6-2
“ส่งรูปทั้งหมดที่คุณมีมาให้ผมทางไลน์ด้วย เดี๋ยวนี้เลยนะ”
วาเนสซ่าหน้าหงิกแต่ก็รับปาก
“ค่ะ หัวหน้า”
“ขอบใจมาก วาเนสซ่าคนสวย”
ประตูห้องทำงานปิดสนิทลงแล้ว แอนโทนี่จึงรีบต่อสายหาสปอนเซอร์รายใหญ่เพื่อบอกเล่าถึงหมัดเด็ดที่ตัวเองมีอยู่ในมือทันที ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีสปอนเซอร์รายไหนกล้าปฏิเสธที่จะไม่ลงโฆษณากับซันไทมส์เลยแม้แต่เพียงที่เดียว
“เข้าไป”
นี่คือคำพูดคำแรกแสนห้วนของคนที่ฉุดกระชากลากถูร่างของหล่อนออกมาอย่างเผด็จการ
เขาพยายามจะยัดร่างของหล่อนให้เข้าไปในรถสปอร์ตสีดำคันที่ถูกล้อมเอาไว้ด้วยรถหรูยาวเฟื้อยนับสิบคัน
“คุณทำแบบนี้ทำไมคะ พวกนั้นอาจจะถ่ายภาพของคุณเอาไว้ก็ได้”
“ไม่ต้องทำมาเป็นห่วงใยผม คุณเองไม่ใช่หรือที่ทำให้ผมต้องเดินทางมานี่ ในตอนนี้” เขาตอกกลับเสียงเดือดดาล มือใหญ่กระชากประตูรถให้เปิดกว้างออก ดันหล่อนเข้าไป แต่หล่อนขืนตัวเอาไว้สุดฤทธิ์
“ฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณ แต่ฉันแค่ไม่ต้องการให้คนที่นี่ต้องเดือดร้อนเพราะคุณต่างหากล่ะ”
“ครับ แม่นักข่าวฝีมือฉกาจ”
เขาประชดประชันหล่อนรู้ดี
“งั้นก็ปล่อยฉันไปซะ อย่ามาที่นี่อีก”
“ไม่ต้องมาทำเป็นหวังดี ขึ้นรถ เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน”
“แต่ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นแหละ นี่ปล่อยนะ” มือเล็กทุบลงบนแผงอกกว้างเต็มแรง จนลูกน้องของเขาที่ยืนห้อมล้อมอยู่ต้องปรี่เข้ามาหา
“ให้ผมจัดการไหมครับ”
“ไม่ต้อง พวกนายขึ้นรถและขับกลับไปได้แล้ว”
“แต่ว่า...”
“หูแตกหรือไง ฉันบอกให้ไสหัวไปยังไงล่ะ ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง”
ผู้ชายในชุดสูทสวมแว่นตาดำทุกคนในที่นั้นโค้งคำนับให้กับเควิน ก่อนจะที่เดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่นับสิบคัน และขับออกไป ตอนนี้ก็เหลือแต่หล่อนกับเขาที่ยื้อยุดกันอยู่ตามลำพังสองคน
“ปล่อยฉัน ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น”
“หูแตกหรือไง! ผมบอกให้ขึ้นรถยังไงล่ะ” เขาตวาด และทำให้หล่อนตกใจกลัว แต่ไม่มีทางที่หล่อนจะยอมแพ้ง่ายๆ
“ฉันไม่ใช่ลูกน้องของคุณนะ อย่ามาตวาดใส่หน้าฉันแบบนี้”
“แต่คุณเป็นเมียของผม!”
หล่อนกัดมองเขาทั้งน้ำตา เจ็บปวดไปทั้งหัวใจที่ถูกรื้อฟื้นเรื่องที่จะพยายามจะลืมขึ้นมาอีกครั้ง“ระวังเถอะ ฉันจะเอาเรื่องอารมณ์ดุร้ายแสนแปรปรวนของคุณไปเขียนข่าว”
“แล้วอย่าลืมเขียนลีลาเซ็กซ์ของผมด้วยล่ะ คุณรู้ดีนี่ เพราะลองมากับตัวเอง”
“คนบ้า!”
“ขึ้นรถ! ถ้าไม่อยากให้ผมจูบคุณ ตรงนี้”
คนถูกสั่งให้ทำหน้าแดงก่ำ “คุณไม่กล้าทำหรอก อย่าลืมสิตรงที่รถคุณจอดอยู่นี่คือหน้าสำนักพิมพ์ซันไทมส์ ถ้าคุณจูบทำ ฉันได้ดังเป็นพลุแตกในเรื่องคาว อุ๊บบบบ... อื้อออ...”
วรันธารายังพูดไม่ทันจะจบประโยค ปากของหล่อนก็ถูกประกบลงทันทีด้วยริมฝีปากแสนคุ้นเคยคนเผด็จการ
“อื้อออ...” หล่อนพยายามผลักไส แต่เขากลับไม่ลดละความพยายามที่จะจ้วงจุ่มลิ้นเข้ามาในอุ้งปากสาว และไม่ช้าหล่อนก็จำต้องยอมศิโรราบ ยอมเป็นทาสรักให้เขาอย่างง่ายดาย
เวลาผ่านไปนานกี่นาทีหล่อนไม่อาจจะรู้ได้ เพราะกำลังลุ่มหลงอยู่กับลิ้นแกร่งที่รัดรึงอยู่ภายในอุ้งปาก จวบจนกระทั่งเควินผละออกห่างนั่นแหละ หล่อนถึงได้รู้สึกตัว ได้สติ
“คราวหน้าอย่าท้าผมอีก เพราะผมทำได้ทุกอย่างจริงๆ”
ร่างของหล่อนที่อ่อนระทวยถูกจับยัดเข้าไปในรถ ก่อนที่คนตัวโตจะก้าวขึ้นมานั่งเคียงข้างในตำแหน่งคนขับ
“xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx”
รถสปอร์ตหรูสมรรถนะเยี่ยมแล่นออกไปจากข้างทางขึ้นไปบนถนนด้วยความเร็วสูง ตรงกันข้ามกับสมองในตอนนี้ของหล่อนเหลือเกิน ที่มันเฉื่อยชา เชื่องช้า คิดอะไรไม่ออก
สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้มีแต่...
จูบ... จูบของเควิน คาสโตรเซ่นเพียงเท่านั้น!
“คุณ... คุณพาฉันกลับมาที่นี่ทำไมอีกคะ”วรันธาราเอ่ยถามด้วยความร้อนใจในทันที เมื่อจู่ๆ รถสปอร์ตหรูก็แล่นเข้ามาจอดในคฤหาสน์หลังจากที่มีนามว่าคาสโตรเซ่นอีกครั้ง
“ก็ที่นี่คือบ้านของผม”
“แต่มันไม่ใช่บ้านของฉันสักหน่อย” หญิงสาวคว้ามือหาที่เปิดประตูรถ และจะก้าวหนีลงไป แต่ถูกมือใหญ่คว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“คุณจะไปไหน”
“ฉันจะกลับ จะออกไปจากที่นี่ อุ๊ย... ปล่อยนะคะ” หล่อนดิ้นรนเพราะคนตัวโตกระชากเข้าไปหาแรงๆ จนเนื้อตัวแทบจะชิดกันอยู่แล้ว
“ปล่อยสิคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
เควินแค่นยิ้ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่ยามนี้เต็มไปด้วยความตระหนก
“อย่าลืมสิว่าที่นี่ไม่ใช่หน้าสำนักพิมพ์ซันไทมส์ ดังนั้นผมจะทำอะไรก็ได้ จริงไหม”
คนฟังแก้มแดงซ่าน
“คุณ... นี่คุณคิดจะทำอะไรคะ”
“สามวันที่คุณไปจากที่นี่ และผมก็ต้องการคุณจนแทบบ้า”
นี่หล่อนควรจะรู้สึกดีใช่ไหม
“แต่ฉันไม่ได้ต้องการคุณ! ปล่อยฉันนะ” หล่อนดิ้นรน แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนถูกตรึงด้วยกระแสเสน่หา
“ตอนนี้คุณกำลังร้อนไปทั้งตัวใช่ไหม”
วรันธาราเบิกตากว้างตกใจกับสิ่งที่เขาพูด เพราะมันคือความจริง หล่อนร้อนจัดไปทั้งตัว ตั้งแต่เห็นเขาที่ห้องของแอนโทนี่แล้ว
“หน้าอกของคุณก็กำลังอึดอัดอยู่เช่นกัน”
“ไม่... ไม่ใช่สักหน่อย”
“แต่มันใช่ และถึงมันไม่ใช่ตอนนี้ อีกประเดี๋ยวผมก็จะทำให้มันใช่... ด้วยมือด้วยปากของผม”
วรันธาราแทบเป็นลมกับสิ่งที่ได้ยิน ทำไม... ทำไมเขาต้องยั่วยวนหล่อนด้วยคำพูดแบบนี้ด้วย แค่นี้หล่อนยังเจ็บปวดกับความโหดร้ายของเขาไม่พอหรือไง
คนตัวเล็กน้ำตาไหลซึมอาบแก้ม “คุณยังต้องการอะไรอีก... ฉันไม่เหลืออะไรให้คุณทำลายอีกแล้วนะคะ”
“ผมไม่ได้จะทำลายคุณ แต่ผมต้องการคุณต่างหาก วรันธารา”
แล้วปากร้อนจัดของเขาก็ควานหาปากอิ่มเต็มจนเจอ เขาจูบแผ่วเบานุ่มนวล มือใหญ่ลูบไล้วนเวียนอยู่ที่แนวโค้งของแผ่นหลัง
“ผม... คิดถึงรสชาติจากปากคุณเหลือเกิน”
จากจูบที่นุ่มนวลเปลี่ยนแปลงเป็นเร่าร้อนรุนแรง และหนักหน่วง วรันธาราอยากทัดท้าน แต่สองมือกลับไต่ขึ้นไปโอบรอบลำคอแกร่งเอาไว้แน่น และเผยอปากรอคอยแทน
จูบเดียวกลายเป็นสองจูบและหลายสิบจูบในเวลาต่อมา และปากของหล่อนก็คงจะฉีกขาดติดริมฝีปากรุ่มร้อนของเควินไปแล้ว หากเขาไม่ยุติความหวามไหวยวนใจนี้ลงเสียก่อน
“ขึ้นห้องกับผม... ผมทนไม่ไหวแล้ว”
“เควิน...”
หล่อนท้วงเพราะขัดเขินระคนอดสู
“หรือว่าจะให้ผม... มีเซ็กซ์กับคุณในรถกันล่ะ”
คนตัวโตถามเสียงแปร่งพร่า ก่อนจะรีบลนลานลงไปจากรถ และประตูรถฝั่งที่หล่อนนั่งก็ถูกกระชากให้เปิดออกในเวลาต่อมา
“ผมจะอุ้มคุณ”
เขาชะโงกหน้าเข้ามาหา และช้อนร่างของหล่อนขึ้นไปกอดแนบอก วรันธาราซุกหน้ากับแผงอกกว้างด้วยความอับอายขัดเขินเต็มกำลัง
“ป้า... ป้าเดซี่จะต้องจำฉันได้”
“เรื่องนั้นไม่ต้องกังวล ผมเคลียร์กับป้าเดซี่รู้เรื่องแล้ว”
เขาตอบเสียงห้วนจัด ขณะเดินเร็วๆ เข้าไปในตัวตึก และมุ่งหน้าขึ้นบันไดสู่ห้องนอนกว้าง ระหว่างทางหล่อนไม่มีทางรู้ได้เลยว่ามีสาวใช้คนไหนเห็นการกระทำของเควินบ้างเพราะหล่อนซุกหน้ากับแผ่นอกของชายหนุ่มตลอดเวลา
ไม่ช้าร่างของหล่อนถูกวางลงบนเตียงนอนนุ่มภายในห้องเดิม และเขาก็ก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้า
“สามวันที่ผ่านมา ผมพยายามจะไม่คิดถึงคุณ แต่ผมทำไม่สำเร็จ” เขาพูดไปดึงทึ้งเสื้อผ้าไปอย่างรีบร้อน “ร่างกายของผมยังคงต้องการคุณ จนแทบคลั่ง”
ใช่... หล่อนเห็นร่องรอยพวกนั้น และสัมผัสถูกความแข็งชันตั้งแต่ตอนที่จูบกันบนรถแล้ว เขากำลังแข็งขึง และเต็มไปด้วยความหิวกระหายดุดัน
“แต่ฉัน... เป็นผู้หญิงที่คุณเกลียด”
“ร่างกายของผมไม่ได้รังเกียจคุณ... คุณก็รู้นี่”
ทันใดนั้นอาภรณ์ตัวสุดท้ายก็ร่วงหล่นไปจากร่างของเควิน เผยร่างกายสมบูรณ์แบบที่พระเจ้าประทานมาให้เต็มๆ ตา เควินใหญ่โตไปทุกส่วน โดยเฉพาะ...
วรันธาราหน้าตาแดงก่ำ รีบละสายตามองไปที่อื่นแทน “ฉัน... ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
เขาปรี่เข้ามาหยุดที่ขอบเตียง และสองมือใหญ่ก็วางบนบ่าบอบบางเพื่อตรึงหล่อนเอาไว้
“งั้นผมจะทำให้คุณรู้... รู้ทุกอย่างที่เป็นผม วรันธารา...”
“ไม่ค่ะ... ฉัน... ฉันไม่อยากจะรู้... ฉันจะกลับ...”
“ถ้าผมไม่อนุญาต แค่เตียงคุณก็ก้าวลงไปไม่ได้”
วรันธาราเชิดหน้าสูง มองเขาอย่างไม่พอใจ “ที่คุณทำแบบนี้ก็เพราะเงินที่จ่ายให้ฉันไปวันนั้นใช่ไหมคะ คุณคงคิดว่ามันมากเกินไปใช่ไหม”
“ก็แล้วแต่คุณจะคิด”
“หึ! ฉันจะบอกอะไรให้นะคะ เงินพวกนั้นฉันเอาไปบริจาคให้เด็กด้อยพัฒนาการหมดแล้ว และก็ลงชื่อของคุณเอาไว้ด้วย เพราะถ้าชาติหน้ามีจริง คุณจะได้เกิดมาสติสะตังดีกว่านี้ยังไงล่ะคะ” พูดจบวรันธาราก็กระโจนลงจากเตียง แต่ก็ไม่ไหนไม่รอด เพราะไม่ช้าก็ถูกโยนกลับขึ้นไปบนเตียงอีกครั้งจนได้
“ถ้าคุณจะบริจาค ผมว่าคุณน่าจะนำเงินไปบริจาคให้กับเด็กสติไม่สมประกอบดีกว่านะ เพราะถ้าชาติหน้ามีจริงคุณจะได้ทำอะไรมีสติมากว่านี้ยังไงล่ะ”
“นี่คุณว่าฉันปัญญาอ่อนอย่างนั้นเหรอคะ”
“ผมพูดอย่างนั้นออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ” เควินทำท่ายียวน ก่อนจะกระโจนขึ้นมาบนเตียง วรันธารารีบพลิกตัวหนีแต่ไม่รอดเหมือนเดิม
“ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ...”
“ไม่ปล่อย จนกว่าเราจะมีเซ็กซ์ด้วยกันจนอิ่ม”
“ฉันไม่ยอม คุณมันคนเห็นแก่ตัว ปล่อยฉันนะ!” หญิงสาวดิ้นรนแต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งได้สัมผัสกับแก่นชายที่แข็งราวกับท่อนเหล็กชัดเจน หล่อนหน้าแดงซ่าน ร้อนฉ่าไปทั้งตัว แต่ก็จำต้องกัดฟันอดทนเอาไว้
“ออกไปนะ!”
“น่าตื่นเต้นจัง เวลาที่คุณแสร้งทำเป็นไม่สมยอมแบบนี้” แล้วเขาก็กอดรัดร่างของหล่อนแน่นหนายิ่งขึ้น
“ฉัน... ฉันไม่ได้แสร้งทำสักหน่อย ฉันไม่ยอม... จริงๆ ต่างหาก ปล่อยนะ”
“ผมไม่มีวันปล่อยมือจากคุณ...” แววตาของเควินที่หล่อนสบประสานด้วยนั้นลุกโชนไปด้วยแรงปรารถนา “ผมต้องการคุณจนแทบบ้า คิดถึงแต่ความคับแน่นในตัวของคุณ ที่บีบรัดผมเอาไว้ ยามที่คุณสุขสม”
“คุณ... พูดบ้าอะไรน่ะ” หล่อนหน้าแดงจัด อับอายจนอยากจะมุดหน้าลงไปซุกอยู่ใต้เตียง เมื่อฉากรักเร่าร้อนหลุดออกมาจากปากหยักสวยของเควิน
ความคิดเห็น