(SF) ❛ CHANDO : TWO EYEs

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณคงเคยอ่านความรักเรื่องนึงเกี่ยวกับสาวตาบอด
เนื้อเรื่องที่ว่าชายผู้เป็นที่รักดูแลเธอรักเธอจึงยอมเสียสละดวงตาให้กับเธอ
อยากให้เธอได้มองเห็นโลกที่สวยงาม
และหวังว่าเธอจะได้มองเห็นหน้าเขา .. คนที่รักเธอ

ท้ายที่สุดหลังจากเธอมองเห็น เธอกลับปฏิเสธชายตรงหน้า
เพราะคิดว่าเธอคงรักกับคนตาบอดไม่ได้แน่
ชายคนนั้นทำได้เพียงแต่พูดว่า " งั้นฝากดูแลดวงตาคู่นี้แทนผมด้วยนะที่รัก "
แล้วเขาก็หายไปจากชีวิตเธอโดยไม่มีวันหวนกลับคืน

คุณคิดว่าผู้ชายที่เสียสละเพื่อคนรักขนาดนั้นจะมีตัวตนจริงไหมครับ?
ถ้าคุณตาบอด แล้ววันนึงคุณมองเห็น 
คุณจะปฎิเสธรักคนที่มอบดวงตาให้คุณไหม?
 

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

"ถ้าเธอบอกว่าเป็นทางซ้าย มันก็จะเป็นทางซ้ายสำหรับฉันโดยไม่มีข้อสงสัย

ถ้าเธอบอกว่าเป็นทางขวา มันก็จะเป็นทางขวาสำหรับฉันโดยไม่มีข้อแม้

ไม่สำคัญว่าจะเป็นข้างไหนก็ตาม สิ่งสำคัญคือ.....ความไว้ใจ"

---------------------------------------------

" ค่าขนส่งทั้งหมด 67000₩ ครับ "

" นี่ครับเงิน ขอบคุณมากนะครับบ เดินทางปลอดภัยครับ! ฮ่าๆๆๆ "

" อุ้ยตาย มีหนุ่มหล่ออารมณ์มาอยู่ที่นี่ให้พวกพี่ได้กระชุ่มกระชวยหัวใจด้วยล่ะ "

" ไหนๆๆ อ้ายยยย สูงชะรูดตูดปอดสเปคเจ๊ "

" ชื่ออะไรจ้ะรูปหล่อ " 

" เจ๊ครับ .. ถามแต่ชื่อมือไม่ต้องผมเสียวตูด ฮ่าาๆๆๆๆ "

" อั้ง ~ บั่บว่าเจ๊ลืมตัว พอดีมันชินมือน่ะจ้ะ :$ "

" ชานยอลครับ ผมชื่อปาร์คชานยอล ขอตัวไปเคลียร์พื้นที่ห้องก่อนนะครับเจ๊คนสวย "

" ตายล่ะ พูดดีมีรางวัลวันไหนเปลี่ยวใจมาหาเจ๊นะเจ๊จัดเต็ม :$ "

เพื่อนร่วมอพาร์ทเมนต์ใหม่ผมน่าสนใจดีนะครับ ถ้าเจ๊สาวเต็มตัวผมว่าข้อเสนอนั้นก็น่าสน

แต่เจ๊ขนหน้าอกดกกว่าผมอีกเห็นทีผมจะไฝว้กับเจ๊ไม่ไหวเลยขอตัวกลับห้องดีกว่า ฮ่าาาๆๆๆๆ

การที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ผมไม่ชอบการอยู่คนเดียวกินข้าวคนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียว

เพราะผมเคยชินกับการมีคนอยู่ข้างกาย ชินกับการที่ก่อนนอนได้หอมหน้าผากเขา
ชินกับการตื่นเช้ามาได้เจอหน้าเขาเป็นคนแรก ชินกับการนั่งมองเขาทานอาหาร

แต่วันนี้ผมต้องทำตัวให้ชินกับการไม่มีเขา ไม่มีบยอนแบคฮยอนข้างกายอีกต่อไป ..

" เลิกฟุ้งซ่านๆ วู้ ! อื่ม .. จะเริ่มเก็บจากตรงไหนก่อนดีหว่า =_= "

ยืนกอดอกพลางเอาเท้าดันกล่องที่แพคมาอย่างดีไปทางซ้ายทีขวาที จนตัดสินใจได้ว่า ..

ดันให้มันชิดผนังให้หมดไปก่อนแล้วกันวันหลังค่อยทำ ขอมีพื้นที่นอนได้ก็พอ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ 

ห้องใหม่ของผมไม่ใหญ่ไม่เล็กกำลังพอดีสำหรับอยู่สองคน ในห้องมีเตียง ตู้เสื้อผ้า ตู้โชว์เล็กๆ

ทั้งหมดเป็นแบบบิ้วอินสีโทนวินเทจ สวยดีครับชอบ 

" เอ้อะ ! ห้องฝั่งซ้ายเจอแก๊งค์เจ๊ขนดกไปแล้ว แล้วห้องฝั่งขวาล่ะมีคนอยู่ไหมนะ 

แล้วๆ เราจะเอาอะไรไปทำความรูจักเขาดีนะ อื่มๆๆ ไหนดีนะ เอิ่ม .. ถ้าเราเอากล้วยครึ่งหวีไปเนี่ยเขาจะรังเกียจป่ะวะ ฮ่าๆๆๆๆ "

คิดว่าคงจะไม่ดี แนะนำครั้งนี้เอาตัวกับหน้าหล่อๆไปรู้จักก่อนแล้วกันนะครับเพื่อนข้างห้อง <3

.. จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าทาแป้งเซตผมก่อนจะไปเคาะห้องฝั่งขวา
เช็คตัวเองหน้ากระจกอีกซักทีอื้มหล่อดีไม่ใช่น้อย หูกางมหาเสน่ห์ ฮ่าๆๆๆๆ

- หน้าห้อง 504 -

.. ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..

" ยืนเก๊กท่าไหนดีหว่า เผื่อเป็นสาวสวยจะได้ประทับใจ "

ยืนเต๊ะท่าเยี่ยงแบบนายแบบฝรั่งอยู่ไม่นานเจ้าของห้องก็บิดลูกบิดเป็นสัญญาณว่าจะเปิดประตู

" ... "

" สวัสดีๆ เราปาร์คชานยอลนะ ย้ายมาใหม่อยู่ข้างห้องนายนะ นายชื่อไรๆ "

" ... "

" อ่า .. โทษทีพอดีเราตื่นเต้นไปหน่อยเจอคนปกติที่นี่ซักที นายชื่ออะไรหรอ? "

" คน .. คนปกติหรอ หึ .. ชื่อคยองซู โดคยองซู ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็สวัสดี "

" นายๆอาย่ะ ... ยุ "

.. ปัง .. 

อือหือ เกิดมาไม่เคยเจอใครปิดประตูใส่หน้าเลย คิดจะไฝว้หรอคุณคยองซู .. ได้เลย

รู้จักปาร์คชานยอลน้อยไปซะแล้ว ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก รู้จักป่าวรู้จักม้าย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ

" เอ่อะน้องปาร์คคะ .. ไหวไหมลูก ทำไมยืนหัวเราะคนเดียวหน้าห้องคนอื่นล่ะคะ ? "

" อ้าวเจ๊ .. ตกใจหมดเลยครับ เออเจ๊ๆ ถามหน่อยรู้จักเด็กที่อยู่ห้องนี้ป่ะครับ? "

" อ๋อน้องคยองซู รู้จักสิ มีอะไรรึเปล่าหื้อๆ ? "

" ทำไมเขาหยิ่งจังเจ๊ แบบเขามองผมแบบนิ่งๆดูเหมือนมองข้ามไปเหมือนผมไม่มีตัวตนเลย =_= 
นี่ผมอุตส่าห์ดีใจนะเนี่ยที่ได้เจอคนปกติรุ่นเดียวกัน "

 รู้สึกแบบนั้นจริงๆนะครับ ตอนที่เขามองผมนี่มันดูนิ่ง ไร้ความรู้สึก ดูมึนงงยังไงก็ไม่รู้

" น้องปาร์คจ้ะ .. น้องได้พูดคำนั้นไปไหม แบบ .. คำว่าคนปกติน่ะจ้ะ ? "

" พูดครับ ผมพูดนะ ฮ่าๆๆๆ มีไรป่ะเจ๊ไมทำหน้างั้นอะ ? "

" คือเจ๊ว่า น้องปาร์คคงเป็นเพื่อนกับน้องคยองซูไม่ได้แล้วล่ะนะ .. "

" อ้าวทำไมอ่ะเจ๊ ผมทำไรผิด -_-; "

" ก็ .. น้องคยองซูเขาไม่ได้ปกติเหมือนที่น้องปาร์คเข้าใจหรอก คือ .. น้องเขาตาบอดน่ะ "

" เจ๊ .. อย่ามาอำ ตาบอดไรตาใสแป๋วขนาดนั้นอ่ะ ไม่เชื่อหรอกฮ่าๆๆ "

" เจ๊พูดจริงไม่เชื่อวันนั้นลองทำอะไรเพื่อพิสูจน์สิว่าที่เจ๊พูดน่ะมันจริงไหม "

เจ๊ข้างห้องพูดในสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ออกมาเสร็จก็เดินหายไปพร้อมเพื่อนสาวที่ยืนรออยู่แล้ว

จริงดิ ? .. ตาบอดจริงดิ ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อนะ ผมแค่อยากพิสูจน์ว่าที่เจ๊พูดน่ะมันจริงไหม .. โอเคผมไม่เชื่อ

แล้วจะทำอะไรดีล่ะ อื่มม ไว้ค่อยคิดพรุ่งนี้แล้วกันเรายังต้องเป็นเพื่อนร่วมอพาร์ทเมนต์กันอีกนาน

คุณเชื่อไหม ผมทำเนียนเดินไปเดินมาเข้าออกอพาร์ทเมนต์มาเป็นอาทิตย์แล้วผมยังไม่เห็นหัวโตๆของเด็กคนนั้นออกมาจากห้องเลย

ไม่ใช่นอนแห้งตายคาห้องละนะ .. ไม่ดิ ไม่ตายหรอกหน่า ไม่มั้ง โอเคไปดูหน่อยก็ได้ -_-;

.. ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..

.

.

.

.. ก๊อก ก๊อก ก๊อก ...

" เฮ้คยองซู นายโอเคเปล่า? อยู่ห้องป่ะเนี่ย เฮ้ๆๆๆๆๆ "

ผมเคาะรัวเริ่มจิตตกเพราะเคาะก็แล้วตะโกนเรียกก็แล้วกลับไม่มีเสียงตอบรับจากข้างในเล็ดลอดออกมาเลย

" เฮ้ยถ้าไม่เปิดจะพังประตูละนะ ! ฮึ้บ .. 1 2 ...... แอ๊กก ! "

" สวัสดีใครน่ะ "

อยู่นี่ .. นอนอยู่นี่ .. ทำไมจะเปิดประตูก็ไม่บอก เปิดทำไมตอนที่กำลังจะโชว์แมนเอาแขนกระแทกประตูแล้วก็เปิดซะกว้างเชียวนะ

คนทั้งคนล้มลงไปจนครึ่งตัวบนนอนเกลือกกลิ้งอยู่ในห้องแล้วเขากลับมองไม่เห็น .. สายตาเขายังคงจับจ้องออกไปข้างนอก

แกล้งป่ะวะ .. พิสูจน์หน่อยดิ ผมค่อยๆลุกจากพื้นเบาๆไม่ให้มีเสียง ขยับมายืนย่อตัวอยู่ตรงหน้าอีกคนที่ตัวเล็กกว่ามาก

พยายามโบกไม้โบกมือใกล้ตาหวังว่าเขาจะกระพริบเพราะกลัวมือผมไปโดนตา แต่ก็เปล่าเลยการตอบสนองจากเขาเป็นศูนย์

" ใครกำลังทำอะไรอยู่ตรงหน้าเรา เราไม่รู้แต่อย่าหายใจแรงได้ไหมมันเหม็น "

" ทำไมนายปากดีแบบนี้เนี่ย พูดจาทำร้ายจิตใจเรามากไปละนะ -_-.. "

" เสียงนี้ .. อ๋อนายปกติข้างห้องนี่เอง ใช่ไหม? "

" ใช่ อีกอย่างไม่ได้ชื่อปกติ ชื่อชานยอล ปาร์คชานยอลน่ะจำหน่อยดิ "

" ไม่สำคัญทำไมต้องจำ ไม่มีธุระอะไรใช่ไหมงั้นเชิญกลับห้องไปซะ " คนตัวเล็กเดินกระเผกเตรียมจะปิดประตู แต่ผมใช้มือดันไว้ก่อน

" ขาเป็นไร ? ชนอะไรมาป่ะ? "

" อย่ายุ่งได้ไหม ไม่ใช่ธุระอะไรของนายเลย "

" เจ็บป่ะ มีกล่องยาป่ะ ไหนขอดูห้องหน่อย "

" ไอ้ .. ทำไมวุ่นวายงี้ เหงารึไง "

ปิดประตูห้องบ่นกระปอดกระแปดพร้อมเดินกระเผกมาทางผม ดูไปดูมาเหมือนนกเพนกวินเลยแฮะฮ่าๆๆๆ

เขาเดินเลยผมไปหยุดอยู่ที่หน้าตู้เย็นเล็กอย่างชำนาญ มือเล็กค่อยๆคลำหาอะไรบางอย่าง

" ไหนๆนายก็วุ่นวายแล้ว งั้นรบกวนทายาให้ทีละกัน "

" เด่อแล้วทำเป็นบ่นที่แท้ก็อยากให้มีคนช่วย "

" อยากกลับห้องตอนนี้ไหม? "

" จ้าเงียบแล้วจ้า มานี่มา "

เอื้อมมือจากด้านหลังคนตัวเล็กผ่านหัวเขาไปแย่งกล่องยาสี่เหลี่ยมเล็กมาไว้ในมือก่อนจะจูงข้อมือให้มานั่งที่ปลายเตียง

" ชนไรมา? "

" ขอบเตียง "

" ทำไมเซ่อล่ะ ? "

" ผีบ้าตัวไหนเคาะห้องรัวแบบนั้นล่ะ "

" อ๋อเราสินะ -_- " อยากจะเอาผ้าก็อตพันรอบปากนายจังคยองซูทำไมชอบพูดจาทิ่มแทงจิตใจคนหล่อ T w T ..

เลิกคิดจะถามหรือต่อปากต่อคำแล้วทายาให้ดีกว่า .. อือหือชนแรงซะด้วยหัวเข่าบวมเชียว นี่ไม่คิดจะปริปากร้องเลยหรอไงนะ

" เพี้ยง .. หายไวๆนะครับน้องเข่า "

" เป็นบ้าหรอพูดกับเข่า ทำไมไม่พูดกับเราล่ะ "

" โอเค หายไวๆนะครับน้องคยองซู เพี้ยง " เป่าลมเบาๆลงกลางกระหม่อมคนตัวเล็ก

" แก่กว่าหรอ? "

" ไม่รู้ดิเห็นนายหน้าเด็กกว่า "

" เรา 93 "

" เรา 92 "

"งั้นไม่เรียกหรอกพี่ห่างกันปีเดียว "

" ไม่เรียกก็ตามใจจะได้สนิทกันง่ายๆไง ฮ่าๆๆ "

" นายผีบ้ากลับห้องนายไปได้แล้ว เราจะนอน "

" ไม่หิวข้าวหรอ? เราหิวนะ "

" หิวก็ไปหากินดิ ท้องติดหรอถึงต้องมาบอก "

" ที่พูดเนี่ยคือจะชวนกินข้าวไง กินป่ะ? "

" ไม่ .. เราไม่อยากออกไปข้างนอก "

" ทำไม .. อ๋อ ! โอเคไม่เป็นไรเดี๋ยวเราออกไปซื้อเอง แต่นายต้องกินด้วยกันนะเราไม่อยากกินคนเดียว เราเหงาา ~~~ ฮ่าๆๆๆ "

" ตามใจนายเหอะคนเอ๋อ ไปได้แล้วจะงีบ "

ผมออกมาหาซื้ออะไรข้างนอกได้ซักพักแล้วล่ะ ยังไม่คิดจะกลับเข้าไปตอนนี้หรอก
อยากรอให้เด็กแสบนั่นหลับซะก่อน แอบอยากเห็นหน้าตอนหลับนิดนึง ฮ่าๆ
ว่าแต่วันนี้ผมจะซื้ออะไรกินดีนะ ถ้าปกติกินคนเดียวคงเป็นพวกข้าวราดแกงง่ายๆ
แต่วันนี้กินสองคนคงต้องซื้อหลายๆอย่างเอาไปแบ่งกันกินดีกว่าเนอะ ..

" ตอนไม่เปิดปากพูดนี่ก็น่ารักดีอยู่เหมือนกันนะ ฮ่ะๆ " นิ้วเรียวค่อยๆเกลี่ยผมนิ่มทัดหูเผยให้เห็นแก้มใส
" นายจะอยู่ยังงี้อีกนานไหม ไม่หิวหรอเราหิวนะ " ร่างเล็กขยับตัวนิดนึงก่อนจะอ้าปากบ่น
" เปลี่ยนใจแล้วเรียกพี่หน่อย อยากฟัง เร็วๆอย่าลีลาด้วยจะได้กินข้าวซักที "
" เรื่องมาก งั้นเราไม่กินแล้วนายกินไปคนเดียวเหอะ "
" เรียกหน่อยหน่านะนะน้องคยองซูนะ "
" ถ้าเรียกแล้วนายจะเงียบใช่ไหม? "
" อื้อ ! จะเงียบจะเลิกเซ้าซี่แล้วไปยกกับข้าวมาประเคนเลย "
" .. "
" ดิ เร็วดิ "
" .. "
" โอเคงั้นไม่ต้องกินเรากินคนเดียวส่วนน้องคยองก็ออกไปซื้อเองนะ "
" เดี๋ยว .. พี่ "
" พี่ไรเรียกเต็มๆดิ "
" พี่เอ๋อ พอใจยังไปยกข้าวมาได้แล้วหน่า "
" ฮ่าๆๆๆ โอเคอนุโลมให้ครั้งนึงนะคราวหน้าไม่เอาชื่อนี้นะ "
ยีผมนุ่มเล่นก่อนจะเดินไปยกกับข้าวมาบนหนังสือพิมพ์ที่วางรองไว้กับพิ้นกันกับข้าวหกเลอะเทอะ
คนตัวเล็กค่อยๆขยับลงจากเตียงมานั่งที่พื้น เขานั่งไม่ถูกตำแหน่งหรอก นั่งเฉียงจากที่วางกับข้าวตั้งเยอะ
ผมไม่อยากจะเรียกให้เขาหันมาเลยเป็นฝ่ายขยับกับข้าวไปหาเขาเองจะดีกว่า

คุณเคยเห็นใครกำลังกินอะไรบางอย่างแล้วรู้สึกว่าสิ่งนั้นอร่อยไหมครับ?
คนที่ทำอะไรแบบนั้นได้แสดงว่าเขามีพลังดึงดูดพอตัวอยู่นะ ที่สามารถสะกดสายตาใครให้มองไปที่เขาได้
ใช่ว่าตอนกินทุกคนจะดูดีไปซะหมดจริงไหม บางคนที่สวยๆตอนกินยังมูมมามกินเสียงดังเลย
แต่กับเด็กแสบคนนี้ เขากินเรียบร้อยกว่าบางคนซะอีกค่อยๆกินค่อยๆละเลียดรับรู้รสอาหาร
มองเขากินก็เพลินดีนะครับ ทำให้ผมกินข้าวอร่อยตามไปด้วยเลย .. 

“ นายกินข้าวเสร็จก็กลับห้องไปได้แล้วเราจะนอน ”

“ แล้วจานชามล่ะ เดี๋ยวช่วยล้าง ”

“ กองไว้นั่นแหละเดี่ยวเราตื่นมาจัดการเอง ”

จบประโยคสนทนาคยองซูก็ดันผมออกมานอกห้องทันที ... แหมมีมารยาทจังเด็กอะไร -_-

จะว่าไปผมก็อยากถามนะว่าเขาเคยออกไปไหนบ้างไหม อยู่แต่ในห้องสีเหลี่ยมมันเหงานะผมรู้

แต่ก็อีกนั่นแหละ อยู่ๆจะไปชวนเอ้อคยองเราไปดูหนังกันไหมมีหวังเจอตีนแน่นอนชานคนหล่อคอนเฟิร์ม ฮ่าๆ

ที่ผมคอยไปยุ่งไปวุ่นวายกับเขา จริงๆแล้วผมแค่อยากมีเพื่อนนะจะได้ไม่คิดฟุ้งซ่านถึงเรื่องที่อยากจะลืม

ความจริงอีกอย่างคือผมว่าคยองซูน่าสนใจดี ผมไม่เคยมีเพื่อนเป็นแบบนี้ อื่ม .. หมายถึงตามองไม่เห็นน่ะ

ผมเลยอยากรู้ว่าโลกของเขามันต่างกับโลกของผมแค่ไหน แต่ตอนนี้เขายังไม่เปิดใจรับผมเป็นเพื่อนเลย -_-

“ นี่ คยองซูไว้พรุ่งนี้พี่มาเล่นด้วยอีกนะ เปิดประตูรอด้วยนะจ้ะ ฮ่าๆๆ ”

“ ปัง ! ”

ผมที่ยืนตะโกนพูดคนเดียวอยู่หน้าห้องเป็นอันต้องสะดุ้งเพราะเสียงของอะไรบางอย่างกระแทกกับประตูอย่างแรงหลังจากที่ผมพูดจบ . .
ซึ่งอะไรบางอย่างนั้นเองผมเดาว่ามันคือแรงผลักดันจากฝ่าเท้าคยองซู เท่ากับคำตอบว่า ไปไกลๆคนจะนอน ผมเดาถูกไหมนะ สงสัยจะถูก 
นี่ผมเก่งจนเริ่มอ่านภาษากาย(?)คยองซูออกแล้วหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ

.

.

.

.

.

.. เปรี้ยง ..

ไม่ชอบเลยแฮะเสียงฟ้าผ่า ถ้าฝนยังตกหนักแบบนี้ทั้งคืนมีหวังผมต้องนอนสะดุ้งเพราะเสียงฟ้าอีกแน่นอน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน .. แบคฮยอนจะดึงผมไปนอนกอดลูบหัวเหมือนผมเป็นเด็กๆ คอยกล่อมว่าเดี๋ยวก็เช้าแล้วนอนซะนะคนดี

แต่ตอนนี้ .. ผมคงต้องนอนกอดตัวเองให้หลับไปจนถึงเช้า คอยกล่อมตัวเองว่าเดี๋ยวเราก็จะชินไปเอง L

“ วู้วว ไม่เป็นไรหน่าปาร์คชานยอล เรื่องแค่นี้เองสบายมาก ฮึ้บๆ ! ” ปลุกขวัญกำลังใจตัวเองซะหน่อย

.. ก๊อก ก๊อก ก๊อก ..

หื้อ .. ? ใครกันมาตอนนี้ ผมยังไม่ได้บอกเพื่อนหรือที่บ้านเลยนะว่ามาอยู่ที่นี่แล้ว

“  ใครครับบ อ้าว .. คยองซู มีไรป่ะเนี่ย? ”

“ เราขอเข้าไปนั่งเล่นด้วยได้ไหม ”

“ หื้อ .. เอาดิ อ้าว .. เดี๋ยว เอ่ออื่ม  -_- ”

ยังไม่ทันจะชวนเข้าห้องอย่างเป็นทางการเลย นี่ก็รีบจังกลัวไม่ได้เข้ามาในห้องชายโสดหรือไร

แต่ด้วยความที่ห้องผมยังไม่ได้จัดของเลยรกเต็มไปหมด เด็กแสบก็เดินชนโน่นชนนี่ปากก็บ่นนั่นบ่นนี่

“ มานี่มา เข้าใจหน่อยดิว่าเพิ่งย้ายมาเวลาจัดของไม่มี ”

เอื้อมมือไปจับมือเล็กไว้หลวมๆ เดินนำหน้าเอาเท้าเขี่ยกล่องใส่กล่องไปทางซ้ายทีขวาทีเคลียร์พื้นที่พาคนตัวเล็กไปนั่งที่ปลายเตียง

“ กลัวเสียงฟ้าผ่าล่ะสิ ”

“ ไม่ได้กลัวแค่ไม่มีอะไรจะทำเลยมานั่งเล่น ”

“ หรอออออออออออออ ”

.. เปรี้ยง !! ..

“ อะไรๆๆๆๆๆๆๆ ! ”

“ เฮ้ย .. นายแหละเป็นอะไรอยู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา ”

“ แค่ตกใจเสียงฟ้าผ่า มีอะไรไหม ”

.. เปรี้ยง !! ..

“ อะไรๆๆๆๆๆๆ ! ”

“ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่แท้นายก็กลัวเสียงฟ้าผ่าจริงๆด้วยสินะ ”

ทำเป็นปากแข็งที่แท้ก็กลัวเสียงฟ้าผ่านี่เอง บอกมาตั้งแต่ทีแรกก็สิ้นเรื่องฟอร์มจัดอยู่นั่น เดี๋ยวจะแกล้งให้เข็ดเลย สะใจดี ฮ่าๆ 

ผมชวนคยองซูคุยนั่นคุยนี่แอบหลอกถามเรื่องส่วนตัวบ้างเล็กน้อย จะได้มีข้อมูลไว้เป็นแนวทางว่าจะเป็นเพื่อนกับเขายังไงถูก
จากที่คุยๆมาทำให้รู้ว่าจริงๆแล้วคยองไม่ใช่เด็กแข็งกระด้างเขาแค่แสดงออกไม่เก่ง ภายนอกดูเหมือนเขาเป็นคนพูดน้อย
แต่ผมคิดว่าคงเป็นเพราะเขาไม่มีเพื่อนให้ได้พูดคุยมากกว่า

“ เออนี่ถ้าคืนนี้นายนอนไม่หลับยังไงนอนห้องพี่ก็ได้นะ พี่จะได้มีเพื่อนคุย ”

“ นอนได้หรอ? ”

“ เอ้อได้ดิเจ้าของห้องสุดหล่ออนุญาตละนะทำไมจะไม่ได้ ฮ่าๆ ”

“ โอเครอคำนี้มานานละ ดีเลยงั้นนอนแล้วนะฝันดี ”

“ อ้าวเฮ้ย -_- ”

แสบจริงๆนะเด็กคนนี้แสบมากเลยให้ตายเหอะพูดเองเออเองนอนเองเลยมีที่ไหนไม่เคยเจอเพิ่งมาเจอเนี่ยแหละ
ผมส่ายหัวให้กับความดื้อรั้นคยองซูไปมา ก่อนจะดึงผ้าห่มผืนไม่หนามากมาคลุมขาเขาไว้ 
ฝนตกแบบนี้อากาศเย็นน่านอนมากเลย ... ตอนนี้ผมก็เริ่มง่วงแล้วด้วย

.

.

.

.

.

.. เปรี้ยง !! ..

“ อะไรๆๆๆๆๆๆๆ ! ”

“ หื้อ .. ฮ่าๆ ” มือเล็กกำชายเสื้อผมแน่นเหมือนกลัวว่าผมจะหนีหายไปไหน น่ารักดีเหมือนเด็กน้อยเลย

“ ปล่อยก่อนนะคยองซู พี่ขอจัดท่านอนแป๊บ ” ค่อยๆแกะมือเล็กออกเบาๆก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม

“ นอนหลับซะนะ พี่อยู่ตรงนี้นี่แหละไม่ได้ไปไหน เดี๋ยวก็เช้านะเด็กดี ”ลูบไล้ไปตามแนวเส้นผมนิ่ม
กระซิบเบาๆให้เขาอุ่นใจว่าผมจะไม่ไปไหนจริงๆ .. ประโยคที่พูดกล่อมคยองซูไปมันคุ้นหูมากเลย
สงสัยจะติดมากจากแบคฮยอน จากที่ผมเคยเป็นคนโดนกล่อมตอนฝนตกฟ้าผ่า กลายเป็นว่าตอนนี้ผมเป็นคนกล่อมซะเอง
..มันก็ไม่ได้แย่นะ

“ สายฝนกับเสียงฟ้าจะไม่สามารถทำอะไรนายได้ ตราบใดที่ยังมีพี่นอนอยู่ข้างนายนะคยองซู ฝันดีครับ J ”

68 %