Love Or Hate ผมจะรัักหรือเกลียดคุณดี

ลำดับตอนที่ #8 : หลงรัก

มันคือฟิคที่ลงในบ้าน-..- แต่มันเข้าคอนเซ็ปเดียวกับเรื่องนี้เลยเอามาลงในนี้ด้วยเลย 555+ ใครมีคำถามอะไรก็เม้นไว้แล้วกันน้าาาาาา เดี๋ยวตอบให้ในตอนหน้า >3< 

ส่วนไอ้ฉากนั้นอย่าไปสนเลยเน้อ เรากำลังฝึกแต่งอยู่ =_____= เฮ้อ มันก็เลยยังดูเด็กไปบ้าง 




“ไอ้หัวชมพูตรงนั้นน่ะ” ตรงนั้นอ่ะตรงไหนล่ะครับหัวชมพูไม่ได้มีผมคนเดียวซะหน่อย ผมคิดพลางก้าวเท้าให้เร็วขึ้นอีก
“ไอ้หัวชมพูขาวๆสูงๆอ่ะ ที่ชื่อจุนฮง” นั่นก็ยังไม่ใช่ผมอยู่ดี ชื่อนี้อาจจะมีอีกหลายร้อยคนบนโลกก็ได้ -0-
ตอนนี้ผมกำลังถูกไล่ตาม(??)จากไอ้โรคจิตที่ชื่อว่าบังยงกุกครับ หัวแดงๆผิดกฎระเบียบรองเรียนกับหน้าเถื่อนๆนั่นเห็นแล้วชวนอารมณ์เสียเป็นบ้า เป็นประธานนักเรียนได้ไงวะครับ!!!

เรื่องของเรื่องคือเมื่อวานนี้ผมเห็นหมอนี่โดนผู้หญิงหิ้วออกมาจากร้านเหล้าดูก็รู้ว่าโดนมอมชัวร์ ผมเองก็ไม่คิดจะช่วยถ้าไม่ติดว่า.....นั่นมันประธานนักเรียนโรงเรียนผมอ่ะ คนอย่างหมอนี่ไม่มีทางเข้าผับแน่นอนยกเว้นโดนเพื่อนสนิทลากไป สร้างความดีไว้ประดับหน่อยก็ดีเหมือนกัน เผื่อเวลาผมเดือดร้อนจะได้ไปขอความช่วยเหลือได้มั่ง =w= (เลว)พูดไปงั้นแหละ ผมไม่ใช่คนดีพอจะยื่นมือไปหาเรื่องใครหรอกนะ
‘ช่วยด้วย’ผมที่จะก้าวเดินต่อ หันหลังไปมองคู่เมื่อกี้อีกฝ่ายคือท่านประธานนนักเรียนหันมาทำตาแป๋วใส่ผมก่อนผู้หญิงจะมองมาที่ผมประมาณว่ายุ่งอะไร

......เฮ้อ ช่วยก็ได้วะ ผมเกาหัวให้กับความใจอ่อนของตัวเอง

“ขอโทษนะครับนั่นผู้ชายของผม ขอคืน”ผมกระโดดเข้าไปขวางหน้าผู้หญิงคนนั้นเธอทำหน้าเหวอเล็กน้อย
ส่วนประธานนักเรียนคนนั้นน่ะเหรอเงยหน้าขึ้นมาแล้วทำสายตาน่าสงสารใส่ผม
อ๋อไม่ได้โดนมอมแต่ไม่มีแรงแต่เมาจนไม่มีแรงขัดขืนว่างั้น
“อะไรยะ คนนี้ของฉันตั้งหาก”เธอยังคงไม่ย้อมแพ้ ผมก็เลยส่งรอยยิ้มไปให้
“ของผม”
“ของฉัน”
“ของผม”เถียงกันแบบปัญญาอ่อน ก็ผมไม่รู้จะทำไงอ่ะ
“ของฉัน”
“โอ้ยป้า ก็บอกว่าของผมไง”เธอทำตาโตก่อนจะเงื้อมือขึ้น ก็ลองเด่ะ -O- ชเวจุนฮงคนนี้ไม่กลัวอยู่แล้ว
ผมก็คิดจะประชันหน้าแหละครับแต่มือของผมดันยกขึ้นมากันพร้อมหลับตาปี๋เลยนี่สิ
“รู้แล้วๆ เอาไปเลยชิ”เธอผลักประธานนักเรียนมาให้ผมแล้วสะบัดตูดเดินเข้าไปในผับคืนโดยมีผมมองตามอย่างงวยงงๆ
แต่ช่างเถอะวัยทองยากจะเข้าใจ เกือบโดนลากไปปล้ำแล้วไงล่ะครับคุณประธาน
“ขอบคุณที่ช่วย”เสียงสะลึมสะลือจากคนข้างๆเอ่ยขึ้น ผมพยักหน้าให้
“เดี๋ยวนายชื่ออะไร”
“จุนฮง”
“อือ”ผมมองหมอนั่นที่เดินเข้ามาไกล้ๆก่อนจะ
หมับ มันดึงกึ่งลากผมเข้าไปซอยข้างๆ เฮ้ยไหนเมื่อกี้ไม่มีแรงไงวะ ผมมั่นใจว่าตัวเองมีแรงเยอะนะ
แต่ผมว่าไอ้ประธานนี่แรงเยอะกว่า
“อื้อ ทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ฉันถูกใจนายเข้าแล้วสิ”ไม่พูดเปล่ามันจูบลงที่ผม ก่อนจะดันผมเข้ากำแพงแล้วใช้มืออีกข้างรวบมือทั้งสองของผมไปไว้ข้างบน ส่วนอีกมือนึงก็มากุมเป้ากางเกงของผมไว้ซะงั้น ขอพูดอีกรอบนะ ไหนเมื่อกี้แกไม่มีแรงไงวะแล้วตอนนี้ไปเอาแรงมาจากไหนเนี่ยยยยยยย ผมดิ้นยังไงก็ไม่หลุดอ่ะแถมยังเบียดเข้ามาซะไกล้เชียว
“อื้อ ปล่อย” พอมันรูดซิปกางเกงผมแล้วล้วงมือไปเกาะกุมที่ส่วนนั้นของผมเอาไว้ ทำเอาผมแทบร่วงไปกองที่พื้นแล้ว มันก็ปล่อยมือผมออกมาเกี่ยวเอวผมไว้ไม่ให้ร่วงแทน ส่วนมือผมน่ะเหรอ มาคล้องคอมันแทนแล้วคงเพราะกลัวว่าตัวเองจะล้มล่ะมั้ง
“อือ”มันเอามือออกมาแล้วมาจูบผมอีกรอบ ซึ่งผมก็รับสัมผัสจากตรงหน้าโดยดี(??)
ซึ่งก็ไม่ทราบว่าผมคิดบ้าอะไรอยู่
“ทำกันตรงนี้มันคงดูไม่ดีอ่ะ”มันพูดพลางลูบหัวผมและจุ๊บลงมา
“ไว้คราวหน้าไปบ้านฉันเถอะนะ”
พ่อ พ่อ พ่องงงงงงงงงงงงงงสิครับ!!!!
ฮือตั้งแต่จำความได้ยังไม่มีใครเคยได้สัมผัสน้องน้อยของผมเลย แม่ก็ยังไม่เคยแล้วมันเป็นใครรร
T^T กล้าเกินไปแล้วไอ้หมอนี่
ก็อย่างที่ผมเล่านั่นแหละ เมื่อวานมันก็จะลากผมไปบ้านมันแล้วแต่ดีที่ผมฉลาดรีบสะบัดมือมันออกตอนที่กำลังเผลอแล้ววิ่งหนีออกมาเลยทันที

ผมไม่คิดว่าจะมาเจอไอ้บ้านี่ที่โรงเรียนอีกในตอนเช้า =*=
ตอนนี้เลยกึ่งเดินกึ่งวิ่งล่ะครับ ไอ้หมอนี่โรคจิตของแท้เมื่อวานผมไม่น่าช่วยมันเลย ให้ตายเหอะไม่สำนึกบุญคุณ ไอ้บ้านี่
“นี่จุนฮงอ่า เมื่อวานนายทำอะไรฉันบ้างลืมแล้วเหรอ”มันมาถึงตัวผมเร็วกว่าที่คิดแถมยังดึงมือผมเข้าไปแนบกับใบหน้ามันท่ามกลางสายตาคนเป็นสิบๆ
“ผมต้องถามคุณตั้งหาก ว่าทำอะไรผมเมื่อวานเดี๋ยวก็ซัดซะหรอกนะครับ”ถึงจะอยากซัดจริงๆแต่ก็ทำไม่ได้ไปซัดประธานนักเรียนเข้าผมจะเหลืออะไรล่ะครับโดนไล่ออกชัวร์
“เฮ้ย ยงกุกคนนี้เหรอที่ช่วยมึงไม่ให้ถูกผู้หญิงลากไปซั่มอ่ะ”ผมมองคนที่เดินเข้ามาใหม่พี่เหยินหรือก็รองประธานนั่นแหละ หน้าตาก็ออกจะสวยแต่ศัพท์ที่ใช้นี่ไม่เข้ากันเลยให้ตายเถอะ
“เออก็เพราะมึงนั่นแหละ อยู่ๆก็ทิ้งกูไปซะงั้น”
“โทษๆ ใครจะรู้ล่ะว่ามึงคออ่อนไม่มีแรงจนผู้หญิงยังหิ้วได้อ่ะ”พี่ฮิมชานพูดพร้อมหัวเราะ เหรอไม่มีแรงตรงไหนวะ!!!
“ถ้าไม่ได้เมียกูช่วยไม่นะกูโดนไปแล้ววว”
“เมียมึง?”
“อือ ก็จุนฮงนี่แหละ”มันพูดพร้อมชี้มาที่ผม พร่องงงงงงงงงใครเมียพี่ครับ
“จริงอ่ะ”
“ไม่จริงครับ”ผมส่ายหน้ารัวๆจะบ้ารึไง ผมไปเป็นเมียมันตอนไหน
“อ้าวก็เมื่อวานยังครา...”ผมตะครุบปิดปากมันทันที ก่อนที่หลายๆคนจะมองมาที่พวกเรา ถึงเมื่อคืนผมจะยังไม่ได้โดนทำอะไรมากกว่านั้นก็เถอะ แต่ถ้าพูดถึงมันก็ยังน่าอายมากอยู่ดี
“ไม่ใช่ๆๆๆ พี่ฮิมชานครับขอยืมตัวพี่ยงกุกหน่อยนะครับ” ผมปิดปากพี่แกก่อนจะดันอีกคนเข้าไปในตึกเรียนข้างในซึ่งพี่ฮิมชานก็มองอย่างงงๆแล้วพยักหน้าให้ผม

“ผมไปเป็นเมียคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมหันมองรอบๆเมื่อมั่นใจว่าไม่มีคนอยู่แล้วค่อยปล่อยมือออกจากปากอีกคน
“ก็เกือบแล้วนี่เนอะ เมื่อวานยังครางซะ”ถ้าผมเอาไม้มาฟาดคนนี่ผิดไหมครับ
“อย่าพูดถึงอีก”
“ยังไงวันนี้นายก็ต้องเสร็จฉันอยู่ดี” ไอ้ประธานนี่พูดพร้อมกระตุกยิ้มโชว์เหงือก คือคิดว่าดูดีเหรอครับ -*-
“ไม่มีทาง” ผมพูดพลางแลบลิ้นให้ หลงตัวเองไปแล้วครับคุณเหงือก(เปลี่ยนคำเรียกไปเรื่อย)
“ตอนเลิกเรียนรอฉันด้วยเข้าใจไหม เดี๋ยวมารับ” มันพูดเสร็จแล้วก็เดินออกไป ผมได้แต่มองตามแผ่นหลังนั่น เท่ตายล่ะ

ทำตามก็บ้าแล้วเฟร้ย!!




เมื่อเลิกเรียน

“ยองแจวันนี้กลับบ้านกับจุนฮงเถอะน้า” ผมพูดพลางกระโดดกอดแขนเพื่อนสนิท ในชีวิตผมไม่เคยทำอะไรที่มันอนาถแบบนี้เลยให้ตายเหอะ ตอนแรกว่าจะรีบเลิกเรียนแล้วรีบกลับก่อนไอ้ประธานนั่นจะมา เมื่อกี้แอบส่องออกไปข้างนอกห้องเรียนผมก็เงิบแล้วครับ มันมานั่งรอผมหน้าห้องแล้วอ่ะ
“ไม่ได้อ่าจุนฮง วันนี้ฉันมีคนมารับอ่ะ ขอโทษนะเจอกันพรุ่งนี้น้าบ้ายบาย ><”เจ้าตัวพูดรัวๆใส่ผมแล้วรีบเดินออกไปทันที เอ่อ จำไว้เลยนะไอ้เพื่อนบ้า ตอนนี้เพื่อนๆในห้องของผมกำลังทยอยกันกลับออกไปแล้วจนสุดท้ายก็เหลือผมในห้องแค่คนเดียว สลัด....หัวเด็ดตีนขาดผมก็ไม่ออกไปหรอก ดูจากเรื่องเมื่อวานแล้วมันต้องมีแรงมากกว่าผมชัวร์ๆ
“จุนฮงอ่า เลิกเรียนเกือบชั่วโมงแล้วยังไม่คิดจะออกมาจากห้องอีกรึไง” ตายยากจริงนะครับ ผมพูดเสร็จมันก็เปิดประตูหลังเข้ามาทันที
“เรื่องของผมน่า ยุ่งอะไร กลับไปดิ” ผมหันไปแลบลิ้นใส่ก่อนจะทำเชิดไปอีกด้านนึง
“ไม่หรอก ในห้องเรียนบรรยากาศก็ไม่เลว” มันก้าวเข้ามาส่วนมือก็ไปกดล็อคประตูซะงั้น เชรด!!!!! งานงอกแล้วครับผมตายแน่นอน
“ยะอย่าเข้ามานะเว้ย” ไม่รอช้าลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็วพลางกอดกระเป๋านักเรียนเอาไว้ ทำไมตอนนี้มันดูน่ากลัวจัง ไอ้โรคจิตนี่ ฮืออออออใครก็ได้ช่วยผมด้วย

“สั่นเลยเหรอ ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” โอ้ยหน้าแกนั่นแหละน่ากลัวที่สุด อย่าก้าวเข้ามาดิ แสยะยิ้มแบบนั้น ผมกระพริบตาปริบๆก่อนจะรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าห้องแล้ววิ่งออกไปแบบไม่คิดชีวิต วิ่งมาจบเกือบถึงหน้าโรงเรียนนี่แหละ พอหันหน้าหันหลังก็ไม่เจอมันแล้วโล่งอก
“เฮ้ยยงกุกเจอเมียมึงแล้วว่ะ” ผมสะดุ้งก่อนจะหันไปมอง ตะโกนทำห้อยอะไรครับไอ้พี่เหยิน ผมหันไปมองพี่ฮิมชานพลางทำตาปริบๆในมือก็กอดกระเป๋าเอาไว้
“ขอโทษที่นะจุนฮง พอดียงกุกมันบอกว่าเล่นซ่อนหาอยู่กับจุนฮงอ่ะ แล้วให้พี่ช่วยหาหน่อย พอดีพี่ก็อยากเล่นด้วยเหมือนกัน”  อายุเท่าไหร่แล้วครับพี่? เล่นซ่อนหาเชื่อไปได้ยังไง ผมมองหน้ารุ่นพี่ที่ตอนนี้ทำตาใสแป๋วจ้องมาที่ผมอย่างสนุก ไม่ได้เล่นเฟร้ย แล้วผมก็เห็นหัวที่แดงๆเด่นแต่ไกลกำลังวิ่งมาทางผม ฮึ่ยให้มันได้แบบนี้ดิ วิ่งต่อล่ะครับ
“เฮ้ยไอ้แด้จับจุนฮงไว้ดิ” สิ้นเสียงพี่ฮิมชานก็มีร่างของผู้ชายผมเทากระโดดมาขวางหน้าผมเอาไว้
“รับทราบ” ร่างสูงยิ้มให้ผมก่อนจะจับที่กระเป๋านักเรียนผมเอาไว้
“ดีมาก เฮ้ยไอ้แด้จับตัวสิวะจับกระเป๋าทำแป๊ะอะไร” ช้าไปแล้วล่ะตอนนี้ผมต้องทิ้งกระเป๋าของตัวเองเอาไว้กับผู้ชายที่ดูอยากจะเล่นซ่อนหาด้วยอีกคนที่ชื่อแด้นั่น ไม่สำคัญเท่าวันนี้ยังไงผมก็ต้องกลับบ้านให้ได้ล่ะครับ
ตอนนี้ไม่มีใครคิดจะช่วยผมหน่อยเหรอ ผู้ชายตัวเล็กๆถูกไอ้โรคจิตสามคนวิ่งไล่ตามอยู่ในโรงเรียนนี่นะ เวรกำอะไรของผมวะครับT^T

เอี๊ยด

อยู่ๆก็มีรถเก๋งสีดำมาจอดดักหน้าผมเอาไว้ ก่อนประตูจะเปิดออกแล้วปรากฏให้เห็นร่างคุ้นเคย

“ขึ้นมาเร็ว”ผมมองไปที่คนที่นั่งอยู่ตรงคนขับ

“ไม่เอาอ่ะ พี่ไว้ใจไม่ได้ชัดๆเลย T^T” ถูกยังไงก็ไว้ใจไม่ได้

“ขึ้นมาเถอะน่า เชื่อใจพี่รหัสตัวเองหน่อยดิ”ผมมองหน้าคนขับก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ไอ้สามคนนั้นมันวิ่ง

มาไกล้ตัวผมแล้วไง มันไม่มีทางเลือกอ่ะ

“ไปทำอีท่าไหนให้โดนไล่ตามล่ะนั่น” ผมมองไปทางคนขับที่หน้าตาเหมือนไอ้โรคจิตหัวแดงที่ตามผมเมื่อกี้เป๊ะ ไม่เหมือนอย่างเดียวคือสีผมสีดำนั่น
พี่ยงนัม...พี่รหัสผมเอง อีกเหตุผลที่ผมเลือกจะช่วยมันไว้เมื่อวานก็คือเพราะมันเป็นน้องของพี่รหัสผมนี่แหละ
“อยู่ๆไอ้น้องพี่มันก็มาบอกว่าผมเป็นเมียมันอ่ะ แล้วก็บอกอีกว่าผมเสร็จมันแน่”
“จริงอ่ะ ไม่น่าเชื่อไอ้ยงกุกนี่นะ” ผมพยักหน้ารัวๆ พี่ยงนัมทำหน้าเหมือนไม่เชื่อซะงั้นอ่ะ

“จริงยิ่งกว่าจริงเลยล่ะครับ จะบ้าตายอยู่แล้วเพราะน้องชายพี่นั่นแหละ”
“งั้นเหรอ งั้นก็น่าแปลกนะตั้งแต่อยู่กับมันมาไม่เห็นมันเคยสนใจใครที่ไหนเลย”
“…….”โกหกแน่ๆ
“เห็นแม่งนอนซั่มอยู่กับตุ๊กตาเสือทุกวัน” ประโยคนี้ทำเอาผมแทบสำลักน้ำลายตัวเอง
“ฮ่ะ =[]=!”
“เปล่าๆพี่ล้อเล่นมันแค่นอนกอดทุกวันเฉยๆ” ผมมองหน้าพี่รหัสอีกครั้ง =_= มีอะไรที่ออกมาจากปากพี่แล้วเชื่อได้มั่ง
“พูดแต่ล่ะอย่างไม่สร้างสรรค์เลยนะครับ โกหกจัง”พี่ยงนัมหันมามองผมแล้วยักคิ้วให้ เอ่อมองถนนครับ มองถนนผมยังไม่อยากตาย
“แต่ที่บอกว่ามันไม่เคยสนใจใครมาก่อนนี่เรื่องจริงนะ”บอกแล้วไงว่าโกหก เฮ้ยยย เมื่อกี้พี่ยงนัมบอกว่าเรื่องจริงเหรอผมหูฝาดไปหรือเปล่า ผมมองหน้าพี่ยงนัมแบบไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็น มุกสินะครับ แล้วผมรู้สึกเขินทำบ้าอะไร
“โกหก”พี่ยงนัมหันมามองผมอีกรอบแล้วก็ยักคิ้วให้อีกพร้อมส่งยิ้มออกมา
“เปล่าเรื่องจริง ยงกุกมันทำอะไรด้วยตัวเองเสมอไม่เคยขอร้องใคร”ว่าแล้วพี่ยงนัมก็จอดรถถึงบ้านผมแล้วสินะ
ว่าแต่พี่ยงนัมรู้จักบ้านผมได้ยังไงเนี่ย แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตูพี่แกก็พูดต่อว่า
“พอเป็นเรื่องของนายมันถึงกับโทรมาขอร้องพี่เชียวนา ภูมิใจซะเถอะ”ผมมองพี่ยงนัมงงๆ ประตูด้านผมจะเปิดออก เปล่าผมยังไม่ได้เปิดมันเลยนะ พอผมมองออกไปก็เห็นผู้ชายที่ไม่อยากเจอที่สุดยืนอยู่ตรงหน้าแล้วฉีกยิ้มโชว์เหงือกให้ ก่อนจะมาช้อนตัวผมขึ้นไปพาดบ่า ตอนนี้กำลังช็อคปนเอ๋อ นี่มันไม่ใช่บ้านผมนี่หว่าเฮ้ย
“ขอบคุณมากเฮีย”
“เอ้ยยินดีว่ะ อย่าลืมล่ะกันที่บอกจะนัดเที่ยวกับฮิมชายให้เฮียอ่ะ”ไอ้(??)ผมดำพูดพลางยิ้ม ก่อนที่ไอ้ผมแดงจะพยักหน้าให้ ไหนว่าเชื่อได้ไงว่ะครับไอ้พี่ยงนัม แล้วนี่มันอะไรรรรรร T[]T เอาผมมาที่นี่ทำไม
“โทษทีนะจุนฮงก็ยงกุกมันบอกว่าให้พานายมาที่บ้านให้ได้อ่ะ” แลกกับการที่พี่จะได้ไปเดทกับพี่ฮิมชานสินะครับไอ้คนขายน้องรหัสตัวเองงงง จำเอาไว้เลยนะ ผมจะจำเอาไว้เลยว่าตระกูลนี้เชื่อไม่ได้ทั้งบ้าน ฮืออออ

“แต่อย่าลืมที่พี่บอกล่ะ ยงกุกมันไม่เคยสนใจใครจริงๆ”ผมที่ถูกห้อย(??)อยู่หน้าพี่ยงนัมยิ้มจริงใจออกมา ผมควรจะเชื่อดีไหมนะ กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าผมต้องดิ้นก็ตอนที่พี่แกหิ้วผมขึ้นบันได้หลังจากเดินเข้าบ้านนี่แหละครับ
“ปล่อย”ผมทุบลงหลังเจ้าบ้าที่แบกผมอยู่ดังอั๊ก แต่ก็ไม่มี่ทีท่าว่าเจ้าตัวจะสนใจ ถึกชิบ
“ปล่อยนายก็หนีอ่ะสิ”เอิ่มมันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบนเจ้าตัวก็เดินผ่านห้องแรกที่มีป้ายติดเอาไว้ว่า ‘ยงนัมสุดหล่อ’ เอาไว้อยากวิ่งไปกระทืบป้ายนั้นซะจริงๆหล่อตรงไหนแถมยังมาหลอกผมอีก พูดแล้วน่าเจ็บใจชะมัด

“เอ้าถึงแล้ว.ไอ้พี่หัวแดงเปิดประตูห้องที่ถัดจากห้องของพี่รหัสบ้าของผมแล้วเดินเข้าไป เอ่อห้องนอน -/- ผมจะโดนทำอะไรรึเปล่าวะ มันคงมองสายตาผมออกมั้งรีบล็อคห้องเชียว ก่อนจะวางผมลงบนเตียง เอิ่มหนีทันไหมมมม

“ไม่ทำอะไรหรอก”ไม่เชื่อได้ไหม = =
“ไม่เอาอ่ะ”
“มองตาพี่ดิ”ผมแทบถลึงตาใส่หน้าอีกคน แต่พอจ้องตากันแล้ว มันก็กลายเป็นผมเองที่ต้องหลบตาไป
ตั้งสติไว้ดิวะจุนฮง อย่าไปเผลออออออออ
“ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“พี่รอได้อยู่แล้วจนกว่านายจะพร้อม”คนตรงหน้าจับมือผมขึ้นไปกุมเอาไว้ทั้งสองข้าง ควรจะเขินดีไหม ดีรึไม่ดีไม่รู้
แต่ผมก็เขินเรียบร้อยแล้วล่ะ
“แล้ววันนี้พาผมมาที่นี่เพื่อ”
“ก็นายไม่ยอมฟังพี่เลยอ่ะ พอจะพูดก็วิ่งหนีจะให้ทำยังไงเล่า”คนตรงหน้าพูดพลางทำหน้าบึ้งเอ่อถ้าตอนนั้นพี่ไม่ลวนลามผมแบบนั้น ผมก็ไม่หนีหรอกครับ
“ถ้างั้นก็จะไม่ทำอะไรผมใช่ป่ะ”ร่างตรงหน้าพยักหน้าแล้วยิ้มออกมา ก็เอ่อน่ารักดีมั้ง แต่สิ่งที่จะพูดออกมานี่น่าตบชะมัด
“ถ้านายตอบตกลงคบกับฉันก็ใช่ แต่ถ้าตอบไม่ก็ไม่รู้เหมือนกันหึหึ”มันพูดพลางกดเขาลงกับเตียงตอนที่กำลังเผลอ
แล้วขึ้นคร่อมซะงั้น เฮ้ยยยยไม่เอาผมยังไม่พร้อม มันหัวเราะนิดหน่อยแล้วลุกขึ้น
“ช่วยไม่ได้แฮะ”ผมเขียนเบอร์โทรลงบนกระดาษข้างๆเตียงแล้วยื่นให้อีกฝ่าย
“เบอร์โทรเหรอ ไม่เอาอ่ะพี่ไปสืบมาได้แล้ว”
“ไอ้โรคจิต!!!”ถุ้ยยยย

“งั้นคืนนี้ขอนอนกอดนะไหนๆก็มาถึงนี่แล้วค้างเลยแล้วกัน” ผมมองคนตรงหน้า อย่ามาทำหน้าเหมือนกระต่ายขาดแครอทสิครับ มันก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

“ช่วยไม่ได้นี่นะ งั้นผมขอไปอาบน้ำก่อนเหม็นเหงื่อ” ผมไม่ได้ซึนใช่ไหมเนี่ย สารภาพตรงๆว่าถ้ามันไล่กลับผมก็คงไม่กลับ ก็...อยากอยู่ แค่อยากลองนอนกลิ้งบนเตียงมันเฉยๆครับไม่มีอะไรมากกว่านั้นนนนน

....

...

..

.

ยงกุกดึงจุนฮงเข้าไปกอดจากด้านหลังแล้วเริ่มไซร้เข้าที่คอขาว

“อือ ไม่เอา”

“ขอนิดนึง”

“ไม่งั้นผมกลับบ้านจริงๆนะ”เสียงที่แสดงถึงความเด็ดขาดทำให้ยงกุกต้องจำใจปล่อยร่างตรงหน้าแต่ก็ยังไม่เว้นแอบประทับรอยสีแดงจางๆลงบนต้นคออีกคน ก่อนจะโดนตบพลั้วะเข้าให้ เมื่อจุนฮงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่คาดว่ายังไม่ได้ใช้แล้วเดินเข้าห้องน้ำ

“ให้ช่วยอาบไหม”

“หุบปากไปไอ้โรคจิต!!!!”

.
Yongguk Talk

หลังจากที่มองร่างบางเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยความเสียดาย เขาก็กลิ้งตัวนอนบนที่นอน อื้มต้องยกความดีความชอบ

ให้เฮียของเขาอ่ะนะที่ช่วยให้เรื่องจบลงด้วยดี คิดว่าจุนฮงจะไม่รับรักเขาแล้วซะอีก ถึงอีกฝ่ายจะไม่พูดออกมาแค่ว่าชอบ แต่อยากจะบอกเลยว่าเขาน่ะหลงรักไปแล้วเต็มๆ ตั้งแต่ที่โดนช่วยเอาไว้ ตอนแรกก็หมดแรงไปจริงๆนั่นแหละแต่พอเห็นเจ้านั่นจะโดนตบ เขาที่ไม่มีแรงอยู่ๆก็โกรธจนเผลอบีบมือของผู้หญิงนั่นเข้าเต็มแรงเลยทีเดียว จนเธอต้องยอมแพ้ ส่วนเรื่องหลังจากนั้น..อารมณ์พาไปล้วนๆครับ เสียงน้ำกระทบกับพื้นออกมาจากห้องน้ำ เหอะคิดเหรอว่าจะหยุดบังยงกุกคนนี้ได้ ห้องน้ำนั่นเขาเจาะรู้เอาไว้แล้ว เผื่อว่าจะเกิดสถานการณ์แบบนี้ไงล่ะ พูดแล้วก็ไปแอบส่องเลยดี กว่า(เอิ่ม ประธานนักเรียนแสนเลว) ห้ามตามมาดูนะครับ ผมดูได้คนเดียวเท่านั้น โอเค >_O บ้ายบายครับ