คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หนี
แสงแดดที่ส่องเข้าตาทำเอาร่างบางอยากจะหลับตาลงอีกซักรอบก่อนจะหาวด้วยอาการงัวเงียบนิดหน่อย
ทำไมรู้สึกแคบๆยังไงก็ไม่รู้ จุนฮงคิดพลางพยายามขยับตัว
เอ้ยเดี๋ยวดิผมต้องนอนอยู่บนโซฟาไม่ใช่เรอะ =[]=! หลังจากสะบัดหัวไล่ความง่วงแล้วจุนฮงก็ลืมตาขึ้นมามองให้ชัดๆพลางเห็นใบหน้าของชายหนุ่มอีกคนที่กำลังหลับอยู่ไกล้ๆก่อนจะมองรอบๆสำรวจ
“อ้ากกกก พี่ปล่อยผมเดี๋ยวนี้”เมื่อพบว่าตอนนี้ตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยโดยมียงกุกกอดอยู่มือบางก็รีบดันอีกฝ่ายที่ยังหลับอยู่ออกแล้วพาร่างตัวเองลงมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว
“อะไรเหรอ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ”ร่างสูงขยี้ตาตัวเองเล็กน้อยก่อนจะมองจุนฮงที่จอนนี้กำลังจัดผมที่กระเซิงให้เข้าที่ดีๆอยู่
“ไม่ตลกเลยนะ เอาผมขึ้นไปนอนบนเตียงแบบนั้นได้ไง ถ้าพวกคุณพยาบาลมาเห็นก็เสร็จกันสิครับ”หลังจากร่างบางส่องกระจกจนมั่นใจแล้วก็กลับมานั่งข้างๆเตียงผู้ป่วย
“ก็เมื่อคืนนายหลับไปทั้งที่ยังนั่งฟุบอยู่ที่เตียงนี่นา แถมตอนหลับนายก็ยังน่ารักดีด้วยไม่กล้าปลุก”
“ก็เลยลากผมขึ้นไปนอนด้วยซะงั้น”
“เปล่า นายนั่นแหละที่ปีนขึ้นมาเอง”
“เฮ้ย!โม้แล้ว”ร่างบางส่ายหัวรัวๆด้วยอาการหน้าแดงซึ่งยงกุกเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาไม่หยุด
“ก็โม้น่ะสิ”
“-////-”
“เจ็บนะ”ร่างสูงทำสีหน้าเหมือนเด็กหลังจากถูกจุนฮงฟาดเข้าอย่างแรงที่ต้นแขน
“สมน้ำหน้าแบร่”
“มานี่ๆ”ยงกุกกระดิกนิ้วเรียกอีกฝ่ายเข้าไปเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่มันเบาซะจนจุนฮงไม่ได้ยิน ร่างบางเลยเขยิบเอาหูเข้าไปไกล้หน้าของยงกุกเพื่อจะให้ได้ยินได้ชัดขึ้น
“พูดดังๆหน่อยสิครับ”
“อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก จุ๊บ”หลังจากพูดเสร็จร่างสูงก็โน้มตัวหอมที่แก้มขาวๆของจุนฮงเข้าไปฟอดใหญ่ ทำเอาเจ้าคนร่างบางนั่งค้างไปซักพัก ก่อนจะหันหน้าเม้มปากตัวเองเล็กน้อยยงกุกเองก็อมยิ้มกับการกระทำของตัวเองจนจุนฮงอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ
“นี่พี่ยงกุก”คราวนี้จุนฮงเป็นฝ่ายเรียกให้ยงกุกที่หันหน้าออกไปนอกหน้าต่างหันกลับเข้ามามั่ง
“หืม? อุ๊บ”ริมฝีปากบางประกบลงที่ริมฝีปากของร่างสูงอย่างรวดเร็ว แต่ก็นานพอสมควรกว่าร่างบางจะถอนจูบออกมา
“อรุณสวัสดิ์เช่นกันครับ”หลังจากนั้นจุนฮงก็ขยิบตาให้กับอีกฝ่ายที่คราวนี้เป็นฝ่ายนั่งค้างอย่างผู้มีชัย
“เจ้าตัวแสบ”
“แล้วไงครับ -0-”
“ก็รักน่ะสิ ”พูดเสร็จยงกุกก็รวบร่างบางที่นั่งอยู่ขึ้นมากอดฟัดบนเตียงจนหนำใจ
“เฮ้ย กลับกัน”อยู่ๆประตูห้องก็เปิดออกอย่างคาดไม่ถึงทำเอาจุนฮงตกใจจนเผลอถีบเข้าที่เป้าของร่างสูงอย่างแรงแล้วรีบลงมาจากเตียง
“พี่ยงนัมเองเหรอ”
“แล้วจะใครเล่า ว่าแต่ตื่นเช้ากันดีนะ ว่าแต่ยงกุกทำไมทำหน้าเขียวแบบนั้นวะ”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ”
“นี่พี่คงไม่ได้เข้ามาขัดจังหวะอะไรหรอกใช่ไหม?”ยงนัมถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ซึ่งทำเอาจุนฮงเผลอหน้าแดงเล็กน้อยซึ่งสภาพตอนนี้เองเจ้าตัวก็ดูไม่จืดเลยทีเดียว ผมก็ยุ่งไปหมดแถมเสื้อผ้าก็ยู่ยี่ด้วย
“ขัดจังหวะอะไรไม่มี”ร่างบางตอบด้วยสีหน้าแดงระเรื่อซึ่งอย่างยงนัมน่ะเหรอจะเชื่อ
“แหน่ะเสียงสูงอีก”หลังจากยงนัมพูดเสร็จก็โดนแทงทีสีข้างด้วยศอกของจุนฮงจนมีสีหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดที่ไม่ต่างจากยงกุกนัก
“ขัดจังหวะมากรู้แล้วก็รีบออกไปซะ”ยงกุกพูดด้วยตาขวางเล็กน้อยที่มีคนบังอาจมาขัดขวางเวลาของเขา ซึ่งยงนัมก็หัวเราะในลำคอแล้วยื่นถุงบางอย่างออกมา
“เดี๋ยวอีกซักหน่อยก็จะไม่มีใครมาขัดจังหวะพวกนายล่ะ”
“อะไรอ่ะ”
“ถุงเสื้อผ้าไง ยงกุกลุกดิเร็วเลย ก่อนยัยนั่นจะมาโวยวาย”ยงกุกพยักหน้าอย่างรู้ใจก่อนจะดึงสายน้ำเกลือที่เสียบอยู่ออกซึ่งทำเอาจุนฮงถึงกับอ้าปากเหวอ
“พี่ยงกุก ทำอะไรน่ะ! แย้ก”ยังไม่ทันที่จะถามได้ศัพท์ยงกุกก็รวบร่างบางขึ้นพลาดไว้บนบ่าก่อนจะรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องซึ่งมียงนัมเคยเปิดประตูให้อยู่
วันนี้ไรท์ใจดี(เนื่องจากอัพช้า)แถมให้สองตอน ตอนต่อไปเป็นตอนที่เฮียบังกับโล่ปิ๊งกันสมัยแรกๆแหละเออ
ความคิดเห็น