คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : {Ch4} ; เหมาะสม
CHAPTER 4
เรารักเขา เขารักเรา นั่นคือคู่ที่เหมาะสมใช่ไหมครับ?
บรรยากาศของทะเลน้ำสีฟ้าใสชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย ลมอ่อนๆที่มีกลิ่นอายของธรรมชาติพัดพามาทำให้รู้สึกสบายใจและเพลิดเพลิน ตอนนี้คยูจงกับยองแซงมาถึงที่ทะเลเรียบร้อยแล้ว โดยทั้งสองตั้งใจว่าจะมาพักผ่อนเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน เมื่อมาถึงทั้งคู่จึงรีบเตรียมลงเล่นน้ำโดยทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาโดยทันที
“อา~ สบายจังเลย นี่สินะการพักผ่อน” ตอนนี้ยองแซงกำลังนอนอาบแดดอยู่ตรงริมชายหาดพูดขึ้นมาอย่างลอยๆเมื่อรู้สึกผ่อนคลายจากการทำงาน
“ว้าว ยองแซงฮยองน่ารักเหมือนสัตว์ชนิดหนึ่งเลยหล่ะครับ~” คยูจงที่กำลังลอยตัวอยู่ในทะเลพูดขึ้นมาเห็นยองแซงที่กำลังมีความสุขจากการนอนแผ่บนชายหาด
“จริงหรอ? คิคิ นายว่าฉันเหมือนอะไรหล่ะ?”
“อ่า ผมขอคิดแปปนะ อะไรหว่า”
“เร็วสิๆ เหมือนอะไรรีบบอกมา!”
“อา คิดแปปน้า~”
“แก่แล้วก็งี้แหล่ะนะสมองเลอะเลือน ” ยองแซงพูดอย่างติดตลกเมื่อเห็นคนที่อยู่ในน้ำไม่ยอมตอบเขาเสียที
“อ่อ... เหมือนพะยูนเกยตื้นเลยครับ! ฮ่าๆๆๆ” แน่นอนว่าหลังจากพูดประโยคนี้จบคนที่นอนแผ่อยู่ตรงชายหาดก็รีบกลิ้ง เอ้ยวิ่งลงน้ำมาเพื่อลงโทษคนที่ลอยตัวอยู่ในน้ำข้อหาปากเสียขั้นรุนแรงโดยทันที
ใครว่าเขาเหมือนพะยูนเกยตื้นกันหล่ะ อย่างเขาหน่ะต้องนากน้อยเท่านั้น! (ทำแก้มป่อง)
หลังจากที่สำเร็จโทษคยูจงโดยการดีดหน้าผากไปสามทีและเล่นน้ำกันจนเหนื่อยแล้ว ทั้งสองคนจึงเตรียมตัวไปเพื่อหาอะไรกินเพราะตอนนี้กระเพาะทั้งคู่เริ่มส่งสัญญาแล้ว ทั้งคู่จึงเลือกร้านอาหารซีฟู้ดริมทะเลเพราะมีอาหารที่สดและยังมีบรรยากาศที่ดีอีกด้วย
เมื่อทานอาหารกันเสร็จทั้งคู่จึงไปเดินเล่นที่ชายหาดเพื่อเป็นการออกกำลังกายและชมบรรยากาศยามค่ำคืนริมชายทะเลไปในตัว ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิทเต็มไปด้วยดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า พระจันทร์สุกสว่างประกายมุกยิ่งทำให้ราตรีนี้ดูงดงามกว่าในตัวเมืองเป็นหลายเท่า ทั้งสองคนจึงเลือกที่จะนั่งลงที่ริมชายหาดเพื่อนั่งเก็บบรรยากาศที่สวยงามนี้ไว้ให้มากที่สุด
“ดาวดวงนั้นสว่างจังเลย คยูจงนายเห็นไหม?” ยองแซงพูดพลางกับชี้มือขึ้นไปยังดวงดาวที่ส่องสว่างที่อยู่บนฟ้า ดาวดวงนั้นดูสว่างและงดงามที่สุดเท่าที่เคยเห็น
“อ่า เห็นสิ เหมือนยองแซงฮยองเลย~ “ คยูจงตอบมาพร้อมกับยิ้มกวนๆ
“นายจะว่าอะไรฉันอีกหล่ะ?” ยองแซงพูดตอบอย่างประชดโดยทันที ให้ตายสินายนี่จะว่าฉันตลอดเวลาเลยใช่ไหมเนี่ย??
“ใครว่าหล่ะครับ.. ไม่ได้ว่าสักหน่อย”
“งั้นเหมือนยังไงก็บอกมาสิ”
“ก็สว่างสดใสดูบริสุทธิ์เหมือนยองแซงฮยองไงครับ” ยองแซงเมื่อได้ยินประโยคนั้นก็เกิดอาการหน้าแดงอย่างฉับพลัน (ก็เขินนั่นแหล่ะ) เขารู้สึกได้ว่าตอนนี้หน้าของตัวเองกำลังร้อนและแดงเห่อมาก หวังว่าความมืดจะปกบิดใบหน้าในตอนนี้ของเขานะ ยองแซงได้แต่นึกคิดขึ้นในใจ
“นะ.. นายก็เหมือนดวงดาวดวงนั้นเลยหล่ะ” ยองแซงรีบชี้ดวงดาวอีกดวงที่อยู่ใกล้ๆกับดวงดาวของเขาให้คนที่นั่งข้างๆเขาดูเพื่อแก้เขิน
“เหมือนยังไงหล่ะครับ?”
“ก็นายเหมือนกับดวงดาวทีคอยปกป้องดวงดาวของฉันเสมอยังไงหล่ะ ไม่ว่าจะไปไหนยังไงก็จะอยู่ด้วยกัน” คยูจงเมื่อได้ยินประโยคนี้จึงรู้สึกเขินขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ไม่เคยคิดเลยว่ายองแซงฮยองของเขาจะพูดแบบนี้ ร่างสูงยิ้มแก้มปริด้วยความสุขอย่างเหลือล้น แอบเนียนไปจับมือคนที่อยู่ข้างๆเขาด้วยความรักอย่างแนบแน่น
ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าทั้งสองคนตอนนี้นั่งเขินเพราะบทสนทนาเมื่อครู่
คนหนึ่งเขินโดยการแสดงออกของอีกคน
อีกคนหนึ่งก็เขินเพราะความปากแข็งแต่ก็ยอมพูดสิ่งในใจ
.
.
เมื่อวันหยุดได้สิ้นสุดลงสมาชิกทั้งห้าคนจึงต้องกลับมารวมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมต่อโดยทันที โดยกิจกรรมในวันนี้คือการแสดงไลฟ์ ซึ่งหน้าแต่ละคนนั้นก็ดูสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่คนที่ดูจะหม่นหมองที่สุดนั้นก็คงจะเป็นฮยอนจุง
“ฮยองเป็นไรไปเปล่าเนี่ย?” ฮยองจุนถามขึ้นหลังจากที่ได้เห็นฮยอนจุงซึ่งเป็นคนเดียวซื่งมีสีหน้าไม่สดชื่นสักเท่าไหร่
“อ่อ เปล่าหรอก ไปเตรียมตัวสิเดี๋ยวก็จะขึ้นเวทีแล้ว” ฮยอนจุงเลือกที่จะโกหกคนตรงหน้าเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยพร้อมกับไล่คนอื่นๆไปเพื่อเตรียมตัวแสดงไลฟ์ในวันนี้
การแสดงไลฟ์ในวันนี้ผ่านไปด้วยดี สมาชิกทั้งห้าคนต่างทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างดีเยี่ยม โดยที่กากร้องเพลงนั้นไม่ได้ผิดเพี้ยนรวมถึงการเต้นที่สมบูรณ์แบบ อีกทั้งยังมี ‘ทริปเปิ้ลเอส’ มาคอยร่วมตัวกันให้การสนับสนุนอีกด้วย อีกทั้งยังมีคนพิเศษที่มาให้กำลังใจคนบางคนอีกด้วย
“อ่า.. สวัสดีค่ะ” โบอาที่เพิ่งมาถึงเพื่อที่จะให้กำลังใจฮยองจุนเคาะประตูก่อนที่จะโผล่หน้าที่สวยงามของเธอออกมาเพื่อมองดูคนในห้อง เมื่อเธอเจอชายหนุ่มที่เธอต้องการจะมาพบแล้วเธอจึงโค้งคำนับขออนุญาติก่อนที่จะเดินเข้าไปกลางวงเพื่อไปหาฮยองจุนโดยทันที
“ฮยองจุน.. นูนาเอาของมาให้~” หญิงสาวยิ้มเอียงอายอย่างน่ารักก่อนที่จะค่อยยื่นกล่องกำมะหยี่สีชมพูอ่อนผูกโบว์สีดำขนาดกะทัดรัดให้ชายหนุ่มตรงหน้าท่ามกลางเสียงแซวของหมู่เพื่อนร่วมวง
“แหม่ หวานจังเลย~ มดขึ้นแล้ว” คยูจงพูดแซวขึ้นพร้อมกับเนียนโอบยองแซงซึ่งอยู่ข้างๆแล้วยิ้มหวานให้ “ฮยองอ่า... เมื่อไหร่จะเซอร์ไพรส์ผมแบบนี้บ้างนา?”
“ใครเซอร์ไพรส์ไรนาย ฝันไปเถอะ” ยองแซงพูดพร้อมกับสะบัดแขนคนที่เนียนโอบออกไป
“มดกัดแล้วอ่ะ เจ็บเนอะ” จองมินพูดขึ้นแล้วเกาแขนพร้อมทำหน้าเหยเก
“หยุดพูดเลยพวกนาย! นูนาของฉันเขินหมดแล้ว อ่า.. นาฬิกาหรอครับเนี่ย ขอบคุณนะครับนูนา เรือนนี้สวยมากเลย” ฮยองจุนพูดขึ้นพร้อมกับชูนาฬิกาเรือนสวยในมือพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างขอบคุณไปให้หญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขา
นาฬิกาเรือนสวย... ที่เหมือนกับนาฬิกาที่ฮยอนจุงตั้งใจซื้อให้เด็กน้อยของเขา
ฮยอนจุงมองนาฬิกาในมือของเด็กน้อยตรงหน้าด้วยสายตาที่เจ็บปวด เมื่อคิดได้แล้วก็จึงคิดที่จะเดินเลี่ยงออกไปเพื่อหลบหนีภาพแห่งความทรมานที่อยู่ตรงหน้า แต่ก่อนที่ออกไปนั้นเขาก็ทำให้ได้เห็นภาพที่ทำให้เกือบหยุดหายใจ...
ฮยองจุนหอมแก้มหญิงสาวคนตรงหน้าด้วยความรักที่เปี่ยมล้น...
“ขอบคุณมากนะครับนูนา ผมชอบมากเลยครับ” ฮยองจุนยิ้มให้หญิงสาวอย่างเขินๆพร้อมกับดึงรวบเข้ามากอดอย่างแนบแน่น หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นหน้าแดงซ่านด้วยความเขินจึงทุบชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไปเบาๆหนึ่งทีเพื่อแก้เขิน
“โอ้ยยย มดจะฆ่าฉันแล้ว อยู่ไม่ได้แล้ว~~~” จองมินแสร้งทำหน้าเจ็บปวดทรมานพร้อมกับตีหลังฮยองจุนไปแรงๆทีนึงก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไป
“เมื่อไหร่เราจะหวานแบบนี้บ้างหล่ะครับฮยอง”
“ฝันไปเถอะนะคยูจง ใครจะหวานกับนายหา?”
“แต่ผมก็ยังมีสิทธิ์ฝันใช่ไหมครับฮยอง อา... งั้นไว้วันหลังผมจะเข้าไปในฝันฮยองนะ”
“เข้ายังไงห้ะ?”
“ลักหลับไงครับ ~” คยูจงเมื่อพูดเสร็จก็รีบโกยอ้าวเพื่อหลบหนียองแซงที่เตรียมตัวจะกลิ้ง(?) มาลงทัณฑ์เขาในทันที ยองแซงเมื่อเห็นดังนั้นก็ไม่ลดละ รีบกลิ้ง (?) ตามหมีที่เพิ่งว่าเขาไปอย่างรวดเร็วทันที
“ฮยองขอตัวก่อนนะ” ฮยอนจุงพูดขึ้นหลังจากที่ได้เงียบมานานและเดินออกจากห้องโดนทันที ไม่ใช่ว่าเขาอยากทนดูภาพบาดตาหรืออะไรหรอกนะ
แต่เขารู้สึกปวดร้าวจนเหมือนขาดอากาศหายใจ..
ขยับไปไหนไม่ได้ เหมือนคนที่ป่วยเป็นอัมพาต
ได้แต่จ้องมองภาพที่เจ็บปวดเหล่านั้น โดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย
ตอนนี้สมาชิกทั้งหมดได้กลับถึงหอพักแล้ว ทั้งคู่จึงมานั่งล้อมวงกันเพื่อพูดคุยเรื่องต่างๆอย่างที่ได้ทำเฉกเช่นเสมอมา โดยหัวข้อสนทนาก็ต้องเกี่ยวกับ ‘หญิงสาว(ไม่)ลึกลับที่มาฮยองจุน’ อย่างแน่นอน
“ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคนไร้สาระอย่างฮยองจุนจะจีบหญิงเป็นด้วย” จองมินพูดเปิดหัวข้อสนทนาขึ้นพร้อมกับหยิบขนมก๊อบแก๊บข้างๆมากิน
“อะไรของนาย หล่อๆอย่างฉันหน่ะเหรอจะจีบไม่ติด ไม่เหมือนนายหรอกวันๆเอาแต่เดินสี่ขาทำตัวเป็นม้าฟันเหยิน” ฮยองจุนเถียงกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับยืดอกอย่างภาคภูมิใจในความหล่อเหลาของตนเอง
“ว่าฉันหรอ??? เด้ะ!” จองมินพูดขึ้นก่อนที่จะบีบคอฮยองจุน ฮยอนจุงเมื่อเห็นดังนั้นจึงต้องมาแยกวงออกโดยทันที
“ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้”
“ผมเปล่านะ เขาเริ่มก่อน/ผมเปล่านะ เขาเริ่มก่อน” จองมินและฮยองจุนพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อเห็นดังนั้นจึงหันมาจ้องตาแผ่รังสีสงครามประสาทใส่กันเอง
“แล้วนายไปเจอเขาที่ไหนมาหล่ะ?” คยูจงถามขึ้น
“เจอกันที่กองถ่ายหน่ะ นูนาเขามาหาเพื่อนที่กองถ่ายพอดี แล้วผมก็แอบปลื้มเขามานานแล้ว”
“ก็เลยจีบเลยงั้นสิ? ว้าว นายนี่เจ๋งจัง แต่นูนาของนายก็น่ารักนะ ไม่เหมือนคนแถวนี้เอาแต่ปากแข็งอยู่ได้” คยูจงพูดขึ้นพร้อมกับเหลือบมองคนข้างๆอย่างแซวๆ
“ถ้าไม่น่ารักก็ไม่ต้องรักสิ ใครใช้ให้รักหล่ะ?” ยองแซงพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดจาซึ่งทำให้ร่างสูงใจเสียไม่น้อยจึงได้รีบวิ่งตามคนขี้งอนออกไปทันที
“เดี๋ยวมานะ” ฮยองจุนพูดเสร็จก็เดินออกตามทั้งสองคนไปในทันที จึงทำให้ห้องโถงในตอนนี้เหลือแค่ฮยอนจุงกับจองมินเท่านั้น
“อ่อ.. พี่โบอาเป็นเพื่อนพี่ใช่ป่ะพี่ฮยอนจุง?” จองมินพูดขึ้นหลังจากที่บรรยากาศในห้องเงียบมานาน เนื่องจากจองมินไม่ชอบความเงียบจึงเป็นฝ่ายชวนคุยเสมอ
“อืมใช่ เพื่อนสมัยเด็กหน่ะ”
“ว้าวว แต่พี่เขาน่ารักดีนะ เหมาะสมกับฮยองจุนมากเลย” ประโยคที่จองมินกล่าวออกมาทิ่มแทงหัวใจของเขาเหมือนกับมีดที่คมกริบ เป็นความเจ็บปวดแสนสาหัสที่เขาไม่เคยชินเสียที ร่างสูงได้แต่เงียบไปชั่วอึดใจพร้อมกับกล่าวประโยคที่ทำร้ายตัวเองมากกว่าเก่า...
“อืม... เหมาะมากเลย”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น