[Fic SS501] ; My Beloved (2Hj&kYUSAENG)

ตอนที่ 6 : {Ch4} ; เหมาะสม

CHAPTER 4

เรารักเขา เขารักเรา นั่นคือคู่ที่เหมาะสมใช่ไหมครับ?

 

         บรรยากาศของทะเลน้ำสีฟ้าใสชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย ลมอ่อนๆที่มีกลิ่นอายของธรรมชาติพัดพามาทำให้รู้สึกสบายใจและเพลิดเพลิน ตอนนี้คยูจงกับยองแซงมาถึงที่ทะเลเรียบร้อยแล้ว โดยทั้งสองตั้งใจว่าจะมาพักผ่อนเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน เมื่อมาถึงทั้งคู่จึงรีบเตรียมลงเล่นน้ำโดยทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาโดยทันที 

          “อา~ สบายจังเลย นี่สินะการพักผ่อน” ตอนนี้ยองแซงกำลังนอนอาบแดดอยู่ตรงริมชายหาดพูดขึ้นมาอย่างลอยๆเมื่อรู้สึกผ่อนคลายจากการทำงาน

          “ว้าว ยองแซงฮยองน่ารักเหมือนสัตว์ชนิดหนึ่งเลยหล่ะครับ~” คยูจงที่กำลังลอยตัวอยู่ในทะเลพูดขึ้นมาเห็นยองแซงที่กำลังมีความสุขจากการนอนแผ่บนชายหาด

          “จริงหรอ? คิคิ นายว่าฉันเหมือนอะไรหล่ะ?”

          “อ่า ผมขอคิดแปปนะ อะไรหว่า”

          “เร็วสิๆ เหมือนอะไรรีบบอกมา!”

          “อา คิดแปปน้า~”

          “แก่แล้วก็งี้แหล่ะนะสมองเลอะเลือน ” ยองแซงพูดอย่างติดตลกเมื่อเห็นคนที่อยู่ในน้ำไม่ยอมตอบเขาเสียที

          “อ่อ... เหมือนพะยูนเกยตื้นเลยครับ! ฮ่าๆๆๆ” แน่นอนว่าหลังจากพูดประโยคนี้จบคนที่นอนแผ่อยู่ตรงชายหาดก็รีบกลิ้ง เอ้ยวิ่งลงน้ำมาเพื่อลงโทษคนที่ลอยตัวอยู่ในน้ำข้อหาปากเสียขั้นรุนแรงโดยทันที

ใครว่าเขาเหมือนพะยูนเกยตื้นกันหล่ะ อย่างเขาหน่ะต้องนากน้อยเท่านั้น! (ทำแก้มป่อง)

          หลังจากที่สำเร็จโทษคยูจงโดยการดีดหน้าผากไปสามทีและเล่นน้ำกันจนเหนื่อยแล้ว ทั้งสองคนจึงเตรียมตัวไปเพื่อหาอะไรกินเพราะตอนนี้กระเพาะทั้งคู่เริ่มส่งสัญญาแล้ว ทั้งคู่จึงเลือกร้านอาหารซีฟู้ดริมทะเลเพราะมีอาหารที่สดและยังมีบรรยากาศที่ดีอีกด้วย

          เมื่อทานอาหารกันเสร็จทั้งคู่จึงไปเดินเล่นที่ชายหาดเพื่อเป็นการออกกำลังกายและชมบรรยากาศยามค่ำคืนริมชายทะเลไปในตัว ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิทเต็มไปด้วยดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า พระจันทร์สุกสว่างประกายมุกยิ่งทำให้ราตรีนี้ดูงดงามกว่าในตัวเมืองเป็นหลายเท่า ทั้งสองคนจึงเลือกที่จะนั่งลงที่ริมชายหาดเพื่อนั่งเก็บบรรยากาศที่สวยงามนี้ไว้ให้มากที่สุด

          “ดาวดวงนั้นสว่างจังเลย คยูจงนายเห็นไหม?” ยองแซงพูดพลางกับชี้มือขึ้นไปยังดวงดาวที่ส่องสว่างที่อยู่บนฟ้า ดาวดวงนั้นดูสว่างและงดงามที่สุดเท่าที่เคยเห็น

          “อ่า เห็นสิ เหมือนยองแซงฮยองเลย~ “ คยูจงตอบมาพร้อมกับยิ้มกวนๆ

          “นายจะว่าอะไรฉันอีกหล่ะ?” ยองแซงพูดตอบอย่างประชดโดยทันที ให้ตายสินายนี่จะว่าฉันตลอดเวลาเลยใช่ไหมเนี่ย??

          “ใครว่าหล่ะครับ.. ไม่ได้ว่าสักหน่อย”

          “งั้นเหมือนยังไงก็บอกมาสิ”

          “ก็สว่างสดใสดูบริสุทธิ์เหมือนยองแซงฮยองไงครับ” ยองแซงเมื่อได้ยินประโยคนั้นก็เกิดอาการหน้าแดงอย่างฉับพลัน (ก็เขินนั่นแหล่ะ) เขารู้สึกได้ว่าตอนนี้หน้าของตัวเองกำลังร้อนและแดงเห่อมาก หวังว่าความมืดจะปกบิดใบหน้าในตอนนี้ของเขานะ ยองแซงได้แต่นึกคิดขึ้นในใจ

          “นะ.. นายก็เหมือนดวงดาวดวงนั้นเลยหล่ะ” ยองแซงรีบชี้ดวงดาวอีกดวงที่อยู่ใกล้ๆกับดวงดาวของเขาให้คนที่นั่งข้างๆเขาดูเพื่อแก้เขิน

          “เหมือนยังไงหล่ะครับ?”

          “ก็นายเหมือนกับดวงดาวทีคอยปกป้องดวงดาวของฉันเสมอยังไงหล่ะ ไม่ว่าจะไปไหนยังไงก็จะอยู่ด้วยกัน” คยูจงเมื่อได้ยินประโยคนี้จึงรู้สึกเขินขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ไม่เคยคิดเลยว่ายองแซงฮยองของเขาจะพูดแบบนี้ ร่างสูงยิ้มแก้มปริด้วยความสุขอย่างเหลือล้น แอบเนียนไปจับมือคนที่อยู่ข้างๆเขาด้วยความรักอย่างแนบแน่น

ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าทั้งสองคนตอนนี้นั่งเขินเพราะบทสนทนาเมื่อครู่

คนหนึ่งเขินโดยการแสดงออกของอีกคน

อีกคนหนึ่งก็เขินเพราะความปากแข็งแต่ก็ยอมพูดสิ่งในใจ

.

.

          เมื่อวันหยุดได้สิ้นสุดลงสมาชิกทั้งห้าคนจึงต้องกลับมารวมตัวกันเพื่อทำกิจกรรมต่อโดยทันที โดยกิจกรรมในวันนี้คือการแสดงไลฟ์ ซึ่งหน้าแต่ละคนนั้นก็ดูสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่คนที่ดูจะหม่นหมองที่สุดนั้นก็คงจะเป็นฮยอนจุง

          “ฮยองเป็นไรไปเปล่าเนี่ย?” ฮยองจุนถามขึ้นหลังจากที่ได้เห็นฮยอนจุงซึ่งเป็นคนเดียวซื่งมีสีหน้าไม่สดชื่นสักเท่าไหร่

          “อ่อ เปล่าหรอก ไปเตรียมตัวสิเดี๋ยวก็จะขึ้นเวทีแล้ว” ฮยอนจุงเลือกที่จะโกหกคนตรงหน้าเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยพร้อมกับไล่คนอื่นๆไปเพื่อเตรียมตัวแสดงไลฟ์ในวันนี้

          การแสดงไลฟ์ในวันนี้ผ่านไปด้วยดี สมาชิกทั้งห้าคนต่างทำหน้าที่ของตนเองได้อย่างดีเยี่ยม โดยที่กากร้องเพลงนั้นไม่ได้ผิดเพี้ยนรวมถึงการเต้นที่สมบูรณ์แบบ อีกทั้งยังมี ‘ทริปเปิ้ลเอส’ มาคอยร่วมตัวกันให้การสนับสนุนอีกด้วย อีกทั้งยังมีคนพิเศษที่มาให้กำลังใจคนบางคนอีกด้วย

          “อ่า.. สวัสดีค่ะ” โบอาที่เพิ่งมาถึงเพื่อที่จะให้กำลังใจฮยองจุนเคาะประตูก่อนที่จะโผล่หน้าที่สวยงามของเธอออกมาเพื่อมองดูคนในห้อง เมื่อเธอเจอชายหนุ่มที่เธอต้องการจะมาพบแล้วเธอจึงโค้งคำนับขออนุญาติก่อนที่จะเดินเข้าไปกลางวงเพื่อไปหาฮยองจุนโดยทันที

          “ฮยองจุน.. นูนาเอาของมาให้~” หญิงสาวยิ้มเอียงอายอย่างน่ารักก่อนที่จะค่อยยื่นกล่องกำมะหยี่สีชมพูอ่อนผูกโบว์สีดำขนาดกะทัดรัดให้ชายหนุ่มตรงหน้าท่ามกลางเสียงแซวของหมู่เพื่อนร่วมวง

          “แหม่ หวานจังเลย~ มดขึ้นแล้ว” คยูจงพูดแซวขึ้นพร้อมกับเนียนโอบยองแซงซึ่งอยู่ข้างๆแล้วยิ้มหวานให้ “ฮยองอ่า... เมื่อไหร่จะเซอร์ไพรส์ผมแบบนี้บ้างนา?”

          “ใครเซอร์ไพรส์ไรนาย ฝันไปเถอะ” ยองแซงพูดพร้อมกับสะบัดแขนคนที่เนียนโอบออกไป

          “มดกัดแล้วอ่ะ เจ็บเนอะ” จองมินพูดขึ้นแล้วเกาแขนพร้อมทำหน้าเหยเก

          “หยุดพูดเลยพวกนาย! นูนาของฉันเขินหมดแล้ว อ่า.. นาฬิกาหรอครับเนี่ย ขอบคุณนะครับนูนา เรือนนี้สวยมากเลย” ฮยองจุนพูดขึ้นพร้อมกับชูนาฬิกาเรือนสวยในมือพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างขอบคุณไปให้หญิงสาวที่อยู่ข้างหน้าเขา

นาฬิกาเรือนสวย... ที่เหมือนกับนาฬิกาที่ฮยอนจุงตั้งใจซื้อให้เด็กน้อยของเขา

          ฮยอนจุงมองนาฬิกาในมือของเด็กน้อยตรงหน้าด้วยสายตาที่เจ็บปวด เมื่อคิดได้แล้วก็จึงคิดที่จะเดินเลี่ยงออกไปเพื่อหลบหนีภาพแห่งความทรมานที่อยู่ตรงหน้า แต่ก่อนที่ออกไปนั้นเขาก็ทำให้ได้เห็นภาพที่ทำให้เกือบหยุดหายใจ...

ฮยองจุนหอมแก้มหญิงสาวคนตรงหน้าด้วยความรักที่เปี่ยมล้น...

          “ขอบคุณมากนะครับนูนา ผมชอบมากเลยครับ” ฮยองจุนยิ้มให้หญิงสาวอย่างเขินๆพร้อมกับดึงรวบเข้ามากอดอย่างแนบแน่น หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นหน้าแดงซ่านด้วยความเขินจึงทุบชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าไปเบาๆหนึ่งทีเพื่อแก้เขิน

          “โอ้ยยย มดจะฆ่าฉันแล้ว อยู่ไม่ได้แล้ว~~~” จองมินแสร้งทำหน้าเจ็บปวดทรมานพร้อมกับตีหลังฮยองจุนไปแรงๆทีนึงก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องไป

          “เมื่อไหร่เราจะหวานแบบนี้บ้างหล่ะครับฮยอง”

          “ฝันไปเถอะนะคยูจง ใครจะหวานกับนายหา?”

          “แต่ผมก็ยังมีสิทธิ์ฝันใช่ไหมครับฮยอง อา... งั้นไว้วันหลังผมจะเข้าไปในฝันฮยองนะ”

          “เข้ายังไงห้ะ?”

          “ลักหลับไงครับ ~” คยูจงเมื่อพูดเสร็จก็รีบโกยอ้าวเพื่อหลบหนียองแซงที่เตรียมตัวจะกลิ้ง(?) มาลงทัณฑ์เขาในทันที ยองแซงเมื่อเห็นดังนั้นก็ไม่ลดละ รีบกลิ้ง (?) ตามหมีที่เพิ่งว่าเขาไปอย่างรวดเร็วทันที

          “ฮยองขอตัวก่อนนะ” ฮยอนจุงพูดขึ้นหลังจากที่ได้เงียบมานานและเดินออกจากห้องโดนทันที ไม่ใช่ว่าเขาอยากทนดูภาพบาดตาหรืออะไรหรอกนะ

แต่เขารู้สึกปวดร้าวจนเหมือนขาดอากาศหายใจ..

ขยับไปไหนไม่ได้ เหมือนคนที่ป่วยเป็นอัมพาต

ได้แต่จ้องมองภาพที่เจ็บปวดเหล่านั้น โดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย

          ตอนนี้สมาชิกทั้งหมดได้กลับถึงหอพักแล้ว ทั้งคู่จึงมานั่งล้อมวงกันเพื่อพูดคุยเรื่องต่างๆอย่างที่ได้ทำเฉกเช่นเสมอมา โดยหัวข้อสนทนาก็ต้องเกี่ยวกับ ‘หญิงสาว(ไม่)ลึกลับที่มาฮยองจุน’ อย่างแน่นอน

          “ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคนไร้สาระอย่างฮยองจุนจะจีบหญิงเป็นด้วย” จองมินพูดเปิดหัวข้อสนทนาขึ้นพร้อมกับหยิบขนมก๊อบแก๊บข้างๆมากิน

          “อะไรของนาย หล่อๆอย่างฉันหน่ะเหรอจะจีบไม่ติด ไม่เหมือนนายหรอกวันๆเอาแต่เดินสี่ขาทำตัวเป็นม้าฟันเหยิน” ฮยองจุนเถียงกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับยืดอกอย่างภาคภูมิใจในความหล่อเหลาของตนเอง

          “ว่าฉันหรอ??? เด้ะ!” จองมินพูดขึ้นก่อนที่จะบีบคอฮยองจุน ฮยอนจุงเมื่อเห็นดังนั้นจึงต้องมาแยกวงออกโดยทันที

          “ทะเลาะกันเป็นเด็กไปได้”

          “ผมเปล่านะ เขาเริ่มก่อน/ผมเปล่านะ เขาเริ่มก่อน” จองมินและฮยองจุนพูดขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อเห็นดังนั้นจึงหันมาจ้องตาแผ่รังสีสงครามประสาทใส่กันเอง

          “แล้วนายไปเจอเขาที่ไหนมาหล่ะ?” คยูจงถามขึ้น

          “เจอกันที่กองถ่ายหน่ะ นูนาเขามาหาเพื่อนที่กองถ่ายพอดี แล้วผมก็แอบปลื้มเขามานานแล้ว”

          “ก็เลยจีบเลยงั้นสิ? ว้าว นายนี่เจ๋งจัง แต่นูนาของนายก็น่ารักนะ ไม่เหมือนคนแถวนี้เอาแต่ปากแข็งอยู่ได้” คยูจงพูดขึ้นพร้อมกับเหลือบมองคนข้างๆอย่างแซวๆ

          “ถ้าไม่น่ารักก็ไม่ต้องรักสิ ใครใช้ให้รักหล่ะ?” ยองแซงพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดจาซึ่งทำให้ร่างสูงใจเสียไม่น้อยจึงได้รีบวิ่งตามคนขี้งอนออกไปทันที

          “เดี๋ยวมานะ” ฮยองจุนพูดเสร็จก็เดินออกตามทั้งสองคนไปในทันที จึงทำให้ห้องโถงในตอนนี้เหลือแค่ฮยอนจุงกับจองมินเท่านั้น

          “อ่อ.. พี่โบอาเป็นเพื่อนพี่ใช่ป่ะพี่ฮยอนจุง?” จองมินพูดขึ้นหลังจากที่บรรยากาศในห้องเงียบมานาน เนื่องจากจองมินไม่ชอบความเงียบจึงเป็นฝ่ายชวนคุยเสมอ

          “อืมใช่ เพื่อนสมัยเด็กหน่ะ”

          “ว้าวว แต่พี่เขาน่ารักดีนะ เหมาะสมกับฮยองจุนมากเลย” ประโยคที่จองมินกล่าวออกมาทิ่มแทงหัวใจของเขาเหมือนกับมีดที่คมกริบ เป็นความเจ็บปวดแสนสาหัสที่เขาไม่เคยชินเสียที ร่างสูงได้แต่เงียบไปชั่วอึดใจพร้อมกับกล่าวประโยคที่ทำร้ายตัวเองมากกว่าเก่า...

          “อืม... เหมาะมากเลย”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

THEME : G Minor!