ตอนที่ 2 : Without You
นกสีฟ้า
AMURO x OC
------------------------------------------------------
Without You
Tell me life is beautiful
They all think I have it all
I’ve nothing without you
All my dreams and all the lights mean
Nothing without you
ทั้งเรย์และไอรีนต่างหยุดบทสนทนากันและกันแล้วมาให้ความสนใจกับขนมในจานของตัวเองก่อนหลังจากพนักงานสาวนำมาเสิร์ฟ
“น่ากินกว่าที่คิดอีกนะคะ เห็นแล้วอยากกินฝีมือของโทโอรุคุงเลย”
“รีบกลับมาสิครับ ผมรอทำให้ไอรีนอยู่เหมือนกันนะ”
“ใครจะเสร็จงานก่อนกันก็ยังไม่รู้เลยค่ะ” สาวเจ้าส่ายหัว ท่าทางมีความสุขไม่น้อยขณะยกเครื่องดื่มของตนขึ้นมาจิบ
เครื่องดื่มของชายหนุ่มเป็นนมปั่นรสชาติหวานอมเปรี้ยวชวนให้รู้สึกสดชื่น หัวสมองตื่นตัว ส่วนของหญิงสาวคือกาแฟร้อนไม่ใส่น้ำตาลตามประสาคนไม่ชอบของหวาน ไอรีนมักจะสั่งกาแฟมาตัดยามต้องลงมือรับประทานเค้กเสมอ
“จริงสิ วันนั้นผมลองกาแฟสูตรไอรีนดูล่ะ” เพราะเห็นว่าแฟนสาวมักสั่งแต่กาแฟไม่ใส่น้ำตาล แถมใส่นมปกติ ไม่เพิ่มอะไรทั้งนั้นอยู่บ่อยๆ เขาเลยอยากที่จะลองบ้าง
แต่ไม่คิดเลยว่ารสชาติของมันจะ…
“เป็นไงคะ ?”
จะสมกับเป็นเครื่องดื่มของคนที่ไม่ชอบของหวาน…
“ตาค้างเลยน่ะสิครับ!” สันติบาลหนุ่มว่า เขานึกไปถึงกาแฟสูตรที่คนรักชอบดื่มนั้นแรงเสียจนทำให้ตาค้างแถมยังดีดจนโดนเบลม็อธถามว่าไปโดนอะไรมา “ไอรีนก็อย่าดื่มบ่อยนักนะครับ เดี๋ยวร่างกายจะแย่เอา”
อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนเพราะรู้ดีว่าวันวันหนึ่งคนรักซึ่งเป็นนักเขียนเอาแต่ดื่มกาแฟสูตรของตัวเองไม่ต่ำกว่าสองแก้ว
“เข้าใจแล้วค่ะ จะพยายามลดนะ” หญิงสาวยิ้ม
ในสายตาของเรย์ ไอรีนเป็นคนแปลก หญิงสาวมีอาชีพนักเขียน ทว่าเจ้าหล่อนกลับค่อนข้างที่จะมีความคล่องตัวเป็นพิเศษ ซ้ำยังชอบทำอะไรรวดเร็ว การตัดสินใจเด็ดขาดเฉียบพลัน แถมทั้งๆ ที่เธอควรจะมีผิวสีซีดตามประสาคนไม่ออกจากบ้านไปไหน เอาแต่นั่งเขียนงานอยู่หน้าจอคอม เธอกลับมีร่องรอยการถูกแดด
สภาพร่างกายเองก็บอกชัดว่าเป็นคนเล่นกีฬา
เรย์เคยอุ้มไอรีน…
เธอตัวหนัก แต่เป็นความหนักที่เกิดจากกล้ามเนื้อล้วนๆ ไม่ใช่ไขมัน สันติบาลหนุ่มสงสัยว่าคนรักอาจจะเคยเล่นกีฬาผาดโผนมาก่อน
“ครับ จริงสิแล้วคนที่จะมารับเนี่ย จะมาตอนไหนครับ ?” เพราะดูจากเวลา อีกไม่นานก็จะเที่ยงอยู่แล้ว สนามบินที่ใกล้ที่สุดต่อให้ขับรถด้วยความเร็วเกินกฎหมายก็ต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่ายี่สิบนาทีอยู่ดี และไอรีนบอกว่าเที่ยวบินของเธอคือตอนบ่าย
“คิดว่าคงใกล้แล้วล่ะ เอ้า อ้าม”
เค้กถูกตักขึ้นมาแล้วส่งไปจ่อที่ริมฝีปากของชายหนุ่ม เรย์ก้มมองสตอเบอร์รี่ที่ปนมากับครีมก่อนจะเอื้อมใบหน้าเข้าไปรับเข้ามาภายในริมฝีปาก
แรกๆ ที่เธอป้อนนั่น ป้อนนี่เขาก็อายเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ชักจะชินเสียแล้ว
แล้วมันก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกไม่ดีเสียด้วยสิ ในสายตาของเรย์ ไอรีนเป็นเหมือนกับแมว เมื่ออารมณ์ดีก็เข้ามาคลอเคลีย เมื่ออารมณ์เสียก็ไม่ยอมให้แตะต้อง
ดังนั้นแล้วคนเลี้ยงแมวคนไหนจะไม่ชอบบ้างถ้าแมวติดตัวเองแบบนี้
ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังนั้น แฟนสาวส่งสีหน้าเหมือนขอโทษมาให้ก่อนจะกดรับโดยไม่ได้รลุกหนีไปไหน บ่งบอกว่าเรื่องที่กำลังจะคุยไม่ใช่ความลับ
“Allô…”
ภาษาฝรั่งเศสที่นานครั้งจะได้ยินจากปากเธอทำให้เรย์อดไม่ได้ที่จะตั้งใจฟังและมองเธอด้วยแววตาเปี่ยมไว้ด้วยความรัก
ครั้นนึกถึงวันที่เจอไอรีนครั้งแรก ยามนั้นเขากำลังกลับจากมหาวิทยาลัยชื่อดังเพราะมีงาน เธอคนนั้นยืนถือหนังสือวาดภาพ สายตาจ้องมองแม่ลูกคู่หนึ่งซึ่งเดินจับจูงมือกันด้วยแววตาเศร้าหมองหากแต่ก็เปี่ยมไว้ด้วยความสุข สายลมเอื่อยพัดจนเส้นผมนุ่มของหญิงสาวปลิวไปตามแรง
มีเด็กน้อยวิ่งเข้ามาจนเธอจนล้ม กระดาษวาดรูปกระจายเกลื่อน เขาเข้าไปช่วยเก็บและได้รอยยิ้มหวานพร้อมด้วยคำขอบคุณสำเนียงฝรั่งเศสเป็นการตอบแทน
วินาทีนั้นเรย์คิดว่าเขาตกหลุมรัก
แต่จากวันนั้นก็ผ่านมาสองปีแล้ว
“โทโอรุคุงเดี๋ยวฉันจะต้องไปแล้วนะคะ เขามาถึงแล้วล่ะ คนที่จะมารับน่ะ” น้ำเสียงของไอรีนดังขึ้นทำให้คนถูกเรียกซึ่งจมอยู่ในห้วงความคิดได้สติ เขาเงยหน้ามองแฟนสาว
“มาแล้วหรือครับ ?” แค่เพียงเอ่ยถามไปเสียงกริ่งประตูร้านก็ดังขึ้น
อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นชายหนุ่มหน้าตาสุภาพเรียบร้อย หากแต่ท่าทางแข็งแรงและมีอายุพอสมควรสวมชุดโค้ทตัวยาวสีน้ำตาลก้าวเข้ามา ไอรีนโบกมือให้ชายคนนั้นก่อนจะเดินเข้าไปหา
“เจย์ ทางนี้”
สันติบาลหนุ่มยืนยันอีกครั้งว่าเขาไม่ได้ขี้หึง แต่กระนั้นก็คิ้วกระตุกเหมือนกันตอนเห็นชายวัยกลางคนสอดแขนเข้ากอดแฟนสาวของเขาหลวมๆ พร้อมเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงหวานเลี่ยน
“ไม่เจอกันนาน คุณยังสวยเหมือนเดิม”
“คุณปากหวานไปแล้วเจย์ มาสิ ฉันอยากแนะนำใครบางคนให้คุณรู้จัก” ไอรีนยังสมกับเป็นไอรีน สาวเจ้ารับมือกับชายหนุ่มได้โดยไร้ซึ่งท่าทางเอียงอายก่อนจะจูงข้อมือของคนที่คาดว่าจะชื่อเจย์มาทางสันติบาลหนุ่มที่มองคนทั้งคู่ไม่วางตาตั้งแต่ต้น
ถ้าเรย์จำไม่ผิดก็เหมือนว่าจะเจอชายคนนี้บ่อยๆ ในงานแจกลายเซ็นของคนรัก เป็นคนที่ชอบมายืนดูเงียบๆ โดยไม่เข้ามาให้เซ็นให้หรือจับมือ ซ้ำยังชอบมองคนข้างกายเขาด้วยแววตาลึกซึ้ง แต่เพราะว่าชายคนนี้ไม่มีทีท่าจะเข้าหาหญิงสาวเขาเลยไม่พูดอะไร
แต่ใครจะไปคิดว่าโผล่มาอีกทีจะเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเธอเสียนี่
“เจย์นี่คนรักของฉัน อามุโร่ โทโอรุคุง” ไอรีนกล่าวแนะนำลูกค้าของเธอเป็นภาษาฝรั่งเศสก่อนหันมามองคนรักซึ่งอายุน้อยกว่าแล้วกลับมาใช้ภาษาญี่ปุ่นอีกครั้ง
“โทโอรุคุงนี่เจย์ เทร์เลอร์ เจย์ ลูกค้าที่ฉันเคยพูดถึงนะ ฉันจะไม่ฝรั่งเศสกับเขาคนนี้นี่แหละ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก” ทั้งเรย์ทั้งเจย์ต่างใช้ภาษาอังกฤษพูดใส่กัน
เจย์กวาดตามองคนอายุน้อยกว่าตนอย่างพิจารณาเสียจนคนถูกมองรู้สึกได้ ท่าทีราวกับถูกประเมินค่ามันทำเอาสันติบาลหนุ่มอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วมุ่นด้วยความหงุดหงิด
ไม่ชอบใจเลยแฮะ
แต่เพราะว่ามันคืองานของคนรัก เขาจึงต้องพยายามใจเย็นและปล่อยวางทำเป็นว่าไม่รับรู้สายตาที่เต็มไปด้วยความประเมินราคานั่น
“จริงสิ ค่าขนม-”
ไอรีนเตรียมที่จะเปิดกระเป๋ามาควักจ่ายอีกครั้ง
อเมริกันแชร์…
นั่นคือนิสัยของไอรีน ถ้าหากว่าไปเที่ยวด้วยกันเธอพร้อมที่จะจ่ายส่วนของตัวเองทั้งหมด ชายหนุ่มจับมือเธอเอาไว้ในทันที
“ครั้งนี้ผมเลี้ยง” เพราะว่าค่าอาหารมันไม่ได้มากมายอะไร ซ้ำสำหรับเรย์การเลี้ยงนั่นเลี้ยงนี่แฟนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เช่นเดียวกันกับการที่ไอรีนมักซื้อของนั่นนี่ให้เขาเช่นกัน
“ถ้าไอรีนอยากจ่ายค่อยกลับมาแล้วเลี้ยงข้าวฝีมือไอรีนสักมื้อดีกว่า”
“บังคับให้คนทำอาหารไม่เป็นทำอาหารนี่ไม่น่ารักเลย” หญิงสาวเองก็ไม่ดึงดันที่จะจ่าย เธอสั่นศีรษะไปมาก่อนจะโน้มเอนใบหน้าเข้ามาจนหน้าผากคนทั้งคู่แนบกันอยู่พักหนึ่ง
“ไปแล้วนะคะ”
“โชคดีครับ”
ทั้งสองคนบอกลากันพอเป็นพิธี ก่อนที่เรย์จะมองสบตากับแฟนสาวนิ่งงัน สุดท้ายแล้วเขาก็ได้เอ่ยให้ความหวังเธอไปอย่างเสียไม่ได้
“รอผมก่อนได้ไหม ถ้าทุกอย่างจบลง ผมจะเล่าให้ไอรีนฟังทุกอย่างเลย จะไม่โกหกอีกแล้วครับ”
แต่เขาก็พูดความจริง…
เมื่อทุกอย่างจบ เขาจะชดเชยให้แก่เธอทุกอย่าง
จะบอกเล่าในสิ่งที่เธอสมควรจะต้องรู้ จะไม่โกหกเธออีก จะตอบทุกคำถามที่เธออยากฟัง เขาจะ…
“อื้อ ฉันรอได้นะโทโอรุคุง รอได้ ดังนั้นไม่ต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นหรอกนะคะ” น้ำเสียงของแฟนสาวยังคงไว้ด้วยความอ่อนโยน ก่อนที่เธอจะผละตัวออกไปแล้วก้าวเดินไปทางชายวัยกลางคนที่ชื่อว่าเจย์
ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มกว้างจนดวงตาหยี มือโบกไปมาแทนคำลาอีกครั้งยามที่เธอเปิดประตูเตรียมออกไป
ตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มข้างกายเธอเอ่ยถ้อยคำประหลาดขึ้นมาเสียดื้อๆ แม้จะไม่ดังนักแต่เพราะว่าในร้านค่อนข้างเงียบ และด้วยงานก็ทำให้เรย์มีประสาทสัมผัสที่ดีเขาจึงได้ยินสิ่งที่ชายคนนั้นพูดอย่างชัดเจน
“You can not with have a healthy relationship with people who are wearing a mask”
คำพูดนั้นเป็นภาษาอังกฤษ
เรย์ใจเต้นแรง เขาไม่รู้ว่าชายคนที่ชื่อเจย์นั้นจงใจกล่าวกับไอรีนหรือว่าพูดกับตนเองกันแน่ แต่วินาทีนั้นใบหน้าของคนรักหันจ้องมองมาทางตนเองด้วยแววตาเศร้าใจและเป็นกังวลโดยไม่อาจปิดบัง
มันคือใบหน้าเศร้าที่ช่วงหลังเขาได้รับมันจากไอรีนเสมอยามที่เธอเผลอ ชั่วขณะหนึ่งสันติบาลหนุ่มอยากกลับคำพูดที่บอกให้สาวเจ้ารอแล้ววิ่งไปกระชากเธอมากอดเพื่อบอกเล่าความจริงเสียเหลือเกิน
แต่ไม่เป็นไรหรอก
พอจบเรื่องแล้วไอรีนก็จะได้รู้ทั้งหมดเอง
เขาตั้งใจไว้เช่นนั้น หากวันใดกำจัดองค์กรได้วันนั้นก็เป็นวันที่จะเล่าความจริงให้เธอฟัง
เพราะรู้ว่าคนรักของเขานั้นสงสัยในตัวของเขามากเพียงไร รู้ว่าเธอนั้นเป็นคนฉลาดย่อมไม่มีทางปล่อยผ่านอะไรแปลกๆ หรือไม่สมเหตุสมผลไปอยู่แล้ว เธอมองออก แต่ที่ไม่พูดนั้นคงเป็นเพราะว่ารออยู่
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ดวงตาฉายแววหม่นหมอง การโกหกทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาคล้ายกับมีเส้นกั้นบางๆ เข้ามาอยู่โดยไม่รู้ตัว ผ่านมาอีกทีเส้นบางๆ นั้นก็ถักทอหนาขึ้นจนเริ่มจะก่อเป็นปัญหาเสียแล้วสิ
เขาลุกออกไปจ่ายค่าอาหาร
เสียงแก้วตกแตกและเสียงร้องของพนักงานทำให้อดไม่ได้ที่จะเหลียวกลับไปมองทางด้านหลัง พบว่าพนักงานสาวทำแก้วใบที่ไอรีนเคยใช้ตกแตก ดวงตาสีฟ้าซีดหรี่ลง ความรู้สึกแปลกๆ แวบเข้ามาในห้วงความคิด กระนั้นแล้วชายหนุ่มก็เลือกที่จะตัดมันทิ้งออกไปอย่างรวดเร็ว
ไม่มีอะไรหรอก…
ก็แค่คิดไปเองเท่านั้น…
แต่ทั้งที่คิดอย่างนั้น หนึ่งเดือนต่อมาขณะที่ยังทำภารกิจไม่เสร็จ เรย์ที่เปิดโทรทัศน์ในโรงแรมซึ่งตนเองมาพักเพื่อดูความเคลื่อนไหวแปลกๆ ก็พบกับข่าวที่ตัวเองไม่อยากเจอมากที่สุด ข่าวที่ตัวเองไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะต้องมาพบเจอ
นักเขียนชื่อดังลูกครึ่งญี่ปุ่นฝรั่งเศส ทากิซาวะ ไอรีน เสียชีวิตลงแล้ว
เธอเสียชีวิตจากเหตุการณ์ที่มีผู้ก่อการร้ายบุกยิงถล่มโรงละครบนเรือสำราญที่ได้รับเชิญให้เข้าไปดูในฐานะเจ้าของบทประพันธ์ที่ถูกนำมาดัดแปลงเพื่อใช้โชว์
“คุณไอรีน…”
เรย์พึมพำ เขาไม่อยากที่จะเชื่อสิ่งที่ได้ยินเท่าไหร่นัก สันติบาลหนุ่มสาวเท้าเข้าไปใกล้หน้าจอซึ่งกำลังฉายภาพข่าวด้วยความช็อค
เธอตาย…
ตายก่อนที่จะมีโอกาสได้ฟังความจริงทั้งหมด…
แต่ที่ตลกร้ายที่สุด ในวันนั้นเรย์ไม่ได้รับรู้เลยว่าการตายของไอรีนข้องเกี่ยวกับคนในองค์กร ทว่าเขากลับไม่ได้รับรู้เลยแม้แต่นิดเดียว
บอกฉันทีว่าชีวิตมันเป็นเรื่องสวยงาม
ผู้คนคิดว่าฉันมีพร้อมในทุกสิ่ง
แต่แท้จริงแล้วมันว่างเปล่า ยิ่งเมื่อฉันไร้เธอ
ทุกอย่างที่มี ทุกความฝันที่อยู่ภายใต้แสงไฟสาดส่อง
มันไร้ค่าเมื่อปราศจากเธอ
TBC.
----------------------------------------------
เขียนไปเขียนมาเรื่องนี้ก็เกือบสองร้อยหน้าแล้วล่ะค่ะ...
ไม่อยากเชื่อเลย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ต่างฝ่ายต่างมีความลับ
เศร้าา