ตอนที่ 7 : ✰ seven
นาทีที่ข้ามฟ้า
✰
seven
เดโม่รู้สึกตัวตอนใกล้หกโมงเย็น ภายในห้องเงียบกริบได้ยินแต่เสียงพัดลมที่หมุนไปมา ดีนะที่ช่วงนี้เป็นหน้าฝนทำให้อากาศตอนนี้ไม่ร้อนมากนัก แถมยังรู้สึกถึงลมเย็น ๆ ที่พัดผ่านเข้ามาทางระเบียงที่ถูกเปิดเอาไว้ด้วย
เขาหันมองไปรอบ ๆ ห้องที่ไม่ได้สว่างมากนักก่อนจะเจอพี่ชายน้อยหน่านอนหลับเอาหน้าซุกหมอนข้างที่จำได้ว่ามันเคยอยู่บนเตียงนี้ สงสัยคงมาหยิบไปตอนที่เขากำลังหลับ
คนตัวสูงลุกออกจากเตียงที่เต็มไปด้วยหมอนและผ้าห่ม เดินไปนั่งอยู่พื้นข้างเตียงของเพลย์ดิส ใช้มือท้าวคางมองหน้าคนที่กำลังหลับปุ๋ย
"พอหลับแบบนี้ค่อยดูเรียบร้อยหน่อย" ยื่นมือไปลูบผมเบา ๆ ก่อนจะลุกไปปิดประตูระเบียงเพราะลมเริ่มเย็นเกินไปแล้ว คาดว่าคืนนี้ฝนคงจะตกทั้งคืน ดูจากเมฆก้อนใหญ่มหึมาสีเข้มที่อยู่เหนือหลังคาตอนนี้
คิดว่าถ้าขับรถออกจากที่นี่หกโมงครึ่ง คงจะถึงร้านช้าหน่อย งั้นเขาจะให้เวลาไอ้ดื้อนอนต่ออีกสิบห้านาทีแล้วกัน
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ" เพลย์ดิสแง้มประตูเข้ามาถามหลังจากที่ขอตัวไปเม้าท์กับเพื่อนอีกห้อง เดโม่พยักหน้า ยืนกอดอกหันไปมองใครบางคนที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง
"งั้นเดี๋ยวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ" เขาบอกเพื่อน แล้วเดินหยิบเสื้อนักศึกษากับกางเกงสแลคที่วางพาดไปกับเก้าอี้เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ออกมาอีกทีก็เห็นอีกคนนั่งอยู่บนเตียงเพื่อนด้วยสีหน้าที่ดูออกเลยว่าง่วงขนาดไหนเนื่องจากถูกปลุกขึ้นมากลางคัน
"นอนไปนานป่ะ ถ้ากลางคืนนอนไม่หลับ กูไม่อยู่เป็นเพื่อนมึงนะ"
"ไม่นาน" ตอบเพื่อนเสียงงัวเงียก่อนจะเงยหน้ามองคนแปลกหน้าในห้องที่ตอนนี้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเดิมแล้ว
"..." ไม่รู้จะพูดอะไรเลยลุกออกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้ดูสดชื่นขึ้นมาหน่อยหลังจากที่เผลอหลับไปไม่นาน ซึ่งมันไม่ได้ทำให้สดชื่นนักหรอก เผลอ ๆ คืนนี้จะตาค้างนอนไม่หลับด้วย
"ไอ้ขี้เซา ไปหาชุดเปลี่ยนได้แล้ว"
"ห๊ะ" นาทีร้องห๊ะเมื่อออกจากห้องน้ำมาก็ได้ยินผู้ชายขายาวมากกว่าส่วนสูงเด็กประถมตอนปลายพูดออกมา
"ไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว จะไปไหมเนี่ย" นาทีทำหน้างอที่อีกคนทำเป็นขึ้นเสียงทั้ง ๆ ที่หน้ายิ้มกวนตีน แต่เขาไม่สนใจเลยเลือกที่จะเดินไปหยิบเสื้อสีเทากับกางเกงยีนสีซีดตัวเดิมมาใส่
"เร็ว ๆ อีตัวดี เขาเสร็จกันหมดแล้ว"
"กูเพิ่งตื่นไหม ใจเย็น ๆ" รีบเดินเข้าห้องน้ำพร้อมกับชำเลืองไอ้คนขายาวที่ถือเสื้อยืดกับกางเกงที่ตัวเองใส่นอนเมื่อสักครู่ไว้ในมือ "เสื้อกับกางเกงวางไว้ในตระกร้าก็ได้นะ" ชี้ไปทางตระกร้าหวายที่มักเอาไว้ใส่เสื้อผ้าที่ใช้แล้ว เดโม่พยักหน้ายักคิ้ว และนาทีรู้สึกผิดที่ไม่ได้แอบโกนคิ้ว
ยักอยู่ได้! รู้แบบนี้โกนคิ้วดีกว่า!
พวกเรามาถึงร้านเดิมโดยใช้เวลาไม่นานมากนัก ไอ้ตัวดื้อของนายข้ามฟ้าทำหน้าไม่พอใจตลอดการเดินทางเพราะโดนเพื่อนทั้งผลักทั้งดันให้มานั่งคู่กับคนขับ
"คุณเป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย หน้าบึ้งจัง"
"ยุ่ง"
"นั่งหน้ากับผมมันทรมานมากเลยเหรอ" ทำเสียงหงอยจนคนฟังรู้สึกแย่นิดหน่อย
"น่าสงสารเดโม่ มึงคงรังเกียจเพื่อนมากเลยใช่ไหม อีนาที" เพลย์ดิสพูดขึ้นมาพร้อมกับถอนหายใจ
"พอเห็นเฉาก๊วยแล้วนึกถึงมึง เพราะหัวใจของมึงมันเป็นสีดำ!"
"มึง ไม่ผ่าน อย่าเล่นมุกนี้อีก" เพลย์กระซิบบอกเพื่อน ส่วนนาทีแอบชำเลืองมองคนที่มาขอนอนห้องเมื่อสักครู่ เดโม่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร เพียงแค่นิ่ง ๆ แล้วเงียบ ๆ อยู่ด้านหลัง
"นี่" ไอ้คนขายาวหันหน้ามามองพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
"..." ผิดแปลกจริง ๆ หรือว่าจะคิดมากตามที่เพื่อนพูด เขาไม่ได้รังเกียจเดโม่จริง ๆ นะ
ก็แค่...
"คิดมากเหรอ ไม่ได้รังเกียจอย่างที่ไอ้เพลย์พูดหรอกนะ"
"อือ"
ต้องยอมรับใช่ไหมว่าบางครั้งหัวใจมันก็เต้นแปลก ๆ เวลาอยู่ใกล้คนคนนี้ มันน่าหงุดหงิดที่เป็นอย่างนั้น
แต่มันเป็นไปแล้ว
พอเห็นเดโม่ไม่กวนตีนกันเหมือนเดิมมันก็รู้สึกไม่ค่อยดี เหมือนเขากำลังทำผิด อย่างเช่นตอนนี้
"ขอโทษนะที่ทำหน้าบึ้ง ไม่ได้รังเกียจ"
"ได้ยินแล้ว คิดมากเหรอ"
"...เปล่า แค่บอกไว้เผื่อเข้าใจผิด" พูดจบก็รีบเดินเร็วไปให้ทันเพลย์ดิสกับออกัส โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองเลยว่านายข้ามฟ้าของกลุ่มเหนือเมฆยิ้มกว้างขนาดไหน
เดโม่เดินไปให้ทันเพื่อนก่อนจะพาไปนั่งโต๊ะที่ตัวเองล็อคเอาไว้ วันนี้เขาค่อนข้างมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการ
"ตามสบายนะ เดี๋ยวไอ้เมฆกับแฝดก็คงมา" เพื่อน ๆ พยักหน้ารวมถึงไอ้ตัวดื้อที่ทำเป็นมองไปทางอื่น ทำเหมือนไม่สนใจกันแต่เขารู้ว่านาทีฟังอยู่ "อย่าเมามาก รู้ไหม"
"..."
"อันนี้พูดกับใครอ่ะ" ออกัสทำหน้าหลุกหลิกพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ทั้งสามคน"
"อ๋อ นึกว่ามีเฉพาะเจาะจงเป็นรายบุคคล" เดโม่ตอบออกัสแต่กลับยิ้มก่อนจะเดินไปที่ห้องผู้จัดการ ซึ่งตอนนี้ไอ้พี่ชายเขามันคงนั่งทำเอกสารบัญชีอะไรของมันอยู่ในนั้นนั่นแหละ
"พี่มึง กูขอดูกล้องวงจรปิดหน่อย" เปิดประตูเข้าไปก็เริ่มประเด็นเลยทันที มัดหมี่เงยหน้าขึ้นมามอง พยักหน้าส่ง ๆ ให้น้องชายเป็นเชิงอนุญาต
"มีคนเมาแล้วทำลายข้าวของเหรอ"
"เปล่า"
"แล้วจะดูอะไร"
"คลิปคนเลียปากแมวมั้ง ทำไมถามเยอะ"
"อ้าว ร้านกู ขอเยอะหน่อยไม่ได้เหรอ"
"ไม่มีอะไร"
"แล้วจะดูทำไม" เดโม่ถอนหายใจก่อนจะหันไปมองไอ้พี่บ้าที่นั่งเลิกคิ้วอยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
"ถ้าบอกต้องห้ามล้อ"
"..."
"ถ้าล้อกูจะฟ้องแม่ว่ามึงหิ้วผู้หญิงขึ้นคอนโดไม่ซ้ำคนภายในหนึ่งอาทิตย์"
"มึงเวอร์ไปไหม ไม่ได้หิ้วบ่อยขนาดนั้น"
"นั่นแหละ ถ้ามึงไม่สัญญา ก็จะบอก"
"เออ ไม่ล้อ"
"ห้ามบอกใครด้วย"
"กูจะไม่บอกใคร พอใจหรือยัง" เดโม่พยักหน้า เขาค่อนข้างเครียดกับเรื่องนี้พอสมควรเลย ถ้าเกิดมีคนอื่นมาเห็นนอกเหนือจากพี่ชายของตัวเอง แล้วรู้ถึงหูไอ้ตัวดื้อเข้า
ได้โดนโกรธจริง ๆ แน่
เนื่องจากคอมที่ใช้ดูกล้องวงจรปิดเนี่ยมันมีคนอื่นมาดูได้ พนักงานในร้านคนอื่นก็สามารถมาดูได้ ถึงจะต้องขออนุญาตไอ้พี่มัดหมี่ก่อน แต่อย่างที่เห็นพี่มันอนุญาตง่าย ๆ แถมถามสบาย ๆ ว่าจะดูอะไร ถ้าเกิดมีเหตุผลมากพอก็ให้
แต่เมื่อสักครูเดโม่คิดไม่ทันจริง ๆ เลยต้องบอกและอีกเหตุผลหนึ่งคือ...
ค่อนข้างจริงจัง
"เมื่อวันศุกร์ กูจูบกับคนรู้จักในห้องน้ำ"
"..."
"จะมาลบคลิปวันนั้น จบนะ" พูดแล้วรีบหันไปคลิกเม้าส์เข้าโฟลเดอร์แบคอัพวันที่ตัวเองต้องการก่อนจะถูกจับที่ข้างหลังเก้าอี้และถูกลากให้เลื่อนออกมาจากตรงนั้น
"เดี๋ยว ๆ"
"อะไรอีก จะลากออกมาทำไม"
"คนรู้จัก ?"
"เออ"
"เขายอมไหม" ไม่รู้ว่ายอมหรือเปล่า แต่ตอนนั้นจำได้ว่าไอ้ตัวดื้อขอจูบอีกเป็นครั้งที่สอง แสดงว่ายอมหรือเปล่า ?
"..."
"มึงไม่เคยทำตัวแบบนี้เดโม่"
"..."
"ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นเหรอ" เงียบไม่ได้ตอบคำถามของพี่ชายตัวเอง อย่างที่มันว่านั่นแหละ ปกติเขาไม่ทำตัวนิสัยฉวยโอกาสกับใคร แต่เข้าใจในตอนนั้นเองว่าตัวเองก็ไม่ใช่คนดีนักหรอกถึงอยากทำแบบนั้น และทำไปแล้วจริง ๆ
"ตามนั้น"
"ใครวะ ทำนายข้ามฟ้าที่แสนดีของคุณแม่ตบะแตก"
"อย่าล้อ"
"ฮ่า ๆๆ"
"ไอ้พี่เหี้ย"
"จีบเขาหรือยัง"
"เสือก"
"วันนี้มาป่ะ"
"ไม่มา"
"โกหก กูดูออก"
"แล้วจะถามกูทำไม" หันกลับแล้วลากเก้าอี้ไปลบคลิปในห้องน้ำวันนั้นออกจากเครื่อง ตอนแรกกะจะเอาคลิปมาแบล็คเมล บังคับให้ไปดูหนังกินข้าวด้วยกัน แต่คิดอีกที ไม่ดีกว่า
"เดี๋ยวจะไปแอบดู"
"..."
"สเป็คมึงนี่ยังไงนะ ตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ หน้าเหวี่ยง ๆ หน่อยเหมือนแฟนเก่ามึงตอนมัธยมสี่ไหม"
"...ไม่"
"แล้วยังไง"
"คนนี้น่ารักกว่า"
"น้องชายเรามันร้ายว่ะ"
"ได้พี่มันมานั่นแหละ"
นั่งหัวเราะก่อนจะกดลบคลิปกล้องวงจรปิดของวันนั้นไป และไม่ลืมที่จะไปลบในถังขยะเพื่อให้มันลบแบบถาวรด้วย
✰
นาทีรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองมาสักพักแล้ว... ไม่ได้คิดไปเองนะ ลองหันไปรอบ ๆ ก็ยังจับไม่ได้ว่าเป็นใคร เลยกินเหล้าที่อยู่ตรงหน้าไปเพลิน ๆ พอหมดแก้วเพื่อนก็ชงให้ใหม่ วนอยู่แบบนี้มาสักพักแล้ว
"อีเพลย์ดิส มึงว่าผู้ชายตรงนั้นแซ่บป่ะวะ" ออกัสส่งซิกทางสายตาให้เพื่อน
"คิดว่าแซ่บ กูน้ำลายไหลรอเลย" เขาหันมองไปตามสายตาของเพื่อน ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่จริงเคาน์เตอร์ซึ่งเป็นเหมือนบาร์ให้นั่งเดี่ยว ๆ มีบาร์เทนเดอร์ยืนอยู่ข้าง ๆ ส่วนเจ้าตัวนั่งลงเอามือท้าวคางมองมาทางนี้...
"อีเหี้ย! เขามองกู! กูแน่ๆ!"
"ไม่ เขามองกู!!"
แต่คิดว่าคนนั้นมองมาที่เขานะ นาทีทำตาหลุกหลิกมองไปทางอื่น ยกแก้วเหล้าที่เพื่อนชงให้ขึ้นมากระดกเพื่อไม่ให้ตัวล่อกแล่กกับสายตาแบบนั้น ค่อย ๆ หันไปคุยกับจ้าวน่านที่มาพร้อมกับเหนือเมฆก่อนจะค่อย ๆ ชำเลืองมองไปทางเดิม
ยังมองอยู่อีก!
ถามตัวเองมนใจว่าจะเอายังไงดี ซึ่งได้ข้อสรุปว่าไม่ต้องไปสนใจ ถ้าไม่สนใจเท่ากับว่าไม่ให้ความหวัง เมื่อคิดได้แบบนี้ก็โล่งใจจนกระทั่งมีใครบางคนเข้ามายืนบังฝั่งที่โดนมอง นาทีเงยหน้าขึ้นไปเพื่อพบกับเดโม่ที่อยู่ดี ๆ ก็พยายามนั่งลงข้าง ๆ ซึ่งมันช่วยไม่ได้ที่จะต้องเขยิบ
"จะมานั่งตรงนี้ทำไมเนี่ย ไปนั่งตรงนู้นเลย"
"ยุ่ง"
"ขี้เลียนแบบ" ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ในที่สุดเดโม่ก็ได้นั่งข้าง ๆ กันโดยที่คิดว่านาทีต้องลุกเพราะมันจะนั่งตักกันอยู่แล้ว แต่ในวินาทีนั้นเองเหนือเมฆกับจ้าวน่านก็ขอตัวกลับ เขาเลยโบกมือบ๊ายบายเพื่อนพร้อมกับทำมือเป็นรูปโทรศัพท์ จนเพื่อนเดินออกไปเขาลุกขึ้นยืนแต่ก็ยืนเซจนเอียงล้มไปนั่งโซฟาซึ่งมันเป็นตักของเดโม่
มันจะอะไรกับตักของเดโม่นักหนานะวันนี้!
"ฉาวสุด ๆ แล้วอีตัวดี"
"นาทีย้ายมานั่งตักเลย์ได้ก็นะ ว่างเหมือนกัน"
เขาทำหน้าบึ้ง รู้ตัวแหละว่าเมา แต่ยังไม่เมาเหมือนวันนั้นเลยคิดว่าจะต้องไม่เกิดเหตุการณ์ใกล้ชิดกับเดโม่อีกแล้ว แต่นี่อะไร...
"อยากนั่งตักผมเหรอ"
"กูเปล่า!" ปฏิเสธ ใช้มือดันหน้าอกเบาะจำเป็นซึ่งคนมันเมา เลยเวียนหัวและไม่มีแรงอะไรทั้งนั้นแหละ
"พูดไม่เพราะอีกแล้วนะ" เสียงทุ้มดังอยู่ข้างหู มันทำให้นาทีตัวอ่อนไปหมด ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย...
"กูว่าอยู่นี่ไม่ค่อยดีว่ะ สยิวกิ้วสัด ๆ" โปเต้พูดพร้อมกับทำท่าหันหน้าไปทางอื่นแต่สุดท้ายก็หันหน้ามาแซวอยู่ดี
"คือกูต้องทนดูอีตัวดีกับว่าที่ผัวมันนัวกันเหรอ นี่มันป่วยหรือเปล่า ไหนบอกว่าไม่ชอบเดโม่ไง" ออกัสแซวซึ่งคนฟังที่เป็นเบาะจำเป็นให้ผู้เสียหายรู้สึกไม่ค่อยดีนัก
เดโม่มองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตัก ตาเยิ้มเหมือนตอนนั้นไม่มีผิดแล้วตัวก็อ่อนจนต้องพิงอก ตอนแรกก็ดูจะไม่เมาแต่ทำไมตอนนี้มันขนาดนี้วะ
"นาทีกินไปกี่แก้ว"
"..."
"ก็... หลายแก้วอยู่" เพลย์ดิสตอบพร้อมกับหัวเราะแหะ ๆ เพราะเดโม่ดูจริงจัง และเวลาจริงจังดูน่าเกรงขามมากจนไม่กล้าเล่นเลย...
"บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเมา"
"อือ"
อยู่ตรงนี้ไม่ดีแน่ เดโม่หันไปมองรอบ ๆ โดยเฉพาะเพื่อนที่ชอบมองมาทางไอ้ตัวดื้อที่ทำตัวอ้อนอยู่บนตัก ส่วนไอ้พี่มัดนี่ตัวดีเลย เห็นหรอกนะว่ามองตั้งนานแล้ว มันทำให้เขาโมโห
"ไปที่อื่นไหม" กระซิบถาม สิ่งได้กลับมาคือดวงตาใสแป๋วของคนเมา
ถ้าอย่างนั้นเขาจะพาไปที่อื่น
"ไปก่อนนะ" เดโม่ยืนขึ้น ประคองให้คนเมายืนตรง ๆ ซึ่งมันค่อนข้างลำบากเลยให้อีกคนยืนพิงอกตัวเองแทน
"ห๊ะ ไปไหน"
"รถ"
"จะกลับแล้วเหรอ" เพลย์ดิสกับออกัสหันมามองหน้ากัน
"จริง ๆ รอได้ เดี๋ยวพาไอ้ดื้อไปนอนรอในรถ"
"กลับก่อนเลยก็ได้ นี่กุญแจห้อง ไม่ต้องล็อคห้องนะ" เพลย์ดิสลุกขึ้นยืนหยิบกุญแจห้องพร้อมกับคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงขึ้นมายื่นให้ เดโม่พยักหน้ารับมันมาไว้ในมือ
"อีนาทีนี่เป็นพวกไม่รู้สังขารตัวเอง เหมือนจะแดกเหล้าเก่งนะ แต่ที่จริงไม่เลย เมาเละตลอด" ออกัสส่ายหน้าไปมาแต่ก็แอบยิ้มมุมปากกับเพลย์ดิสสองคน
"กูไปส่งนาทีด้วยดีไหมวะ" โปเต้
"มึงจะไปเป็นก้างขวางคอเพื่อนทำไม" เลย์
"ถ้าจะให้มารับก็บอกแล้วกัน" เดโม่พูดทิ้งท้ายก่อนจะพานาทีเดินไปที่จอดรถ เขาเปิดประตูยัดคนขี้เมาเข้าไปที่เบาะหน้า ปิดประตูให้เรียบร้อยแล้วเดินที่นั่งคนขับ ไม่คิดหรอกว่าเข้ามานั่งในรถจะเจอไอ้ดื้อเอาหัวพิงเบาะจ้องกันขนาดนี้
"..."
"คุณมองผมทำไมครับ"
"..."
สี่แยกไฟแดงเป็นที่ที่รถจอดอยู่กับที่ เดโม่ขำในลำคอหันไปมองตอบ เหมือนเรากำลังสู้กันทางสายตา
"บอกแล้วว่าอย่าเมา"
"..."
"เมาแล้วเป็นแบบนี้ ผมได้ตบะแตกอย่างที่ไอ้พี่มัดว่าแน่"
"พูดมาก ฟังไม่รู้เรื่อง" นาทีพูดเสียงอ้อแอ้
รถเก๋งออกตัวในขณะที่ไฟแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียว เดโม่เลี้ยวรถเข้าไปจอดในที่จอกรถที่จอดเมื่อตอนเย็น จัดการดับเครื่องยนต์ เดินไปอุ้มอีตัวดีของเพื่อน ๆ ขึ้นมาไว้แนบอก กดล็อครถ เดินไปที่หอพัก แสกนคีย์การ์ดเดินไปที่ห้อง ถึงจะลำบากหน่อยตอนไขประตูแต่สุดท้ายก็เข้ามาจนได้
คนตัวสูงวางคนเมาลงบนเตียงรก ๆ ของเจ้าตัว ถอดนาฬิกาข้อมือกับรองเท้าให้ตามลำดับ
"จะอ้วกเหรอ" เขาถามในขณะที่เห็นว่านาทีลืมตาขึ้นมามอง เด็กดื้อส่ายหน้าไปมาช้า ๆ ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่ง ใช้ตาแป๋ว ๆ บวกกับใบหน้าแดง ๆ มองมา เดโม่หยุดสายตาของตัวเองที่ดวงตา จมูก แก้ม และจบที่ริมฝีปาก
อีกแล้ว...
รู้ตัวอีกทีริมฝีปากเราก็แตะกัน เป็นอีกครั้งที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ เขาค่อย ๆ จูบเม้มทั้งริมฝีปากบนและล่างจนกระทั่งใช้ลิ้นแตะไปที่รอยแยกเพื่อให้อีกคนอ้าปากให้ได้เข้าไป การสำรวจเป็นไปอย่างเชื่องช้าและใช้เวลา ทุกซอกทุกมุมจะต้องตกเป็นของนายข้ามฟ้า เขาคิดแบบนั้นตลอดตอนกำลังจูบ
"...อึ่ก" ถอนริมฝีปากออกมองหน้าคนหายใจแรง เรามองตากันและเป็นอีกครั้ง คราวนี้เขาค่อย ๆ ผลักลงบนเตียง เส้นผมสีน้ำตาลกระจายไปทั่วหมอน
อันตราย
ครั้งที่สองนานกว่าเดิมลามไปถึงแก้ม จมูก ปลายคาง
"ห้ามหน่อย"
"..."
"ห้ามกันหน่อยได้ไหม หืม" นอนคร่อมถามคนที่กำลังตาเยิ้ม หายใจแรง สีหน้าดูเหมือนกำลังเรียกร้องอะไรบางอย่าง
"..." ไอ้ตัวดื้อเงียบ บนเตียงมันอันตรายยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ยิ่งกว่าในรถ ยิ่งกว่าในห้องน้ำที่ร้านเดิม
"ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย คุณจะมาอ่อยผมแบบนี้ไม่ได้"
"..."
"จะขอคุณเป็นแฟนก็คงจะไม่ยอมเป็นอีก... ตื่นมาต้องตกใจแน่เลย ทำหน้าแบบนี้"
"..."
"จูบไปสองครั้งแล้ว รู้ตัวไหม" เหมือนเขาพูดกับอากาศ นาทีไม่ได้มีท่าทีตอบโต้อะไร มีแต่ดวงตาใส ๆ ที่มองมาเหมือนเด็กซนคนหนึ่งที่เจอของที่ชอบ แล้วอยากจะเล่นด้วย
"...จูบอีกได้ไหม" อีกแล้ว ประโยคเดิมเหมือนตอนนั้น
"พอครับ... อันตราย"
"..."
"นอนได้แล้ว" ผละออกมาจากร่างนุ่มนิ่มจนมายืนข้าง ๆ เตียง เดโม่ถอนลมหายใจออกมา เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ ก่อนจะเดินไปปิดไฟ
"อยู่เป็นเพื่อนก่อนได้ไหม"
"..."
"กลัวผี" เดโม่ขำเพราะคำว่ากลัวผีมันโคตรน่ารักเลย ดูท่าว่าเขาจะโดนพี่ชายน้อยหน่าซื้อไปเต็ม ๆ แล้ว
คนตัวสูงเดินกลับมา ดีนะที่ยังพอเห็นเพราะไฟจากด้านนอกตึก นั่งข้าง ๆ เตียงมองดวงตาที่สะท้อนไปกับไฟด้านนอก มันเป็นประกายเหมือนดาวที่ไหนสักแห่ง วินาทีนั้นเดโม่อยากจะลืมหายใจไปซะ เพราะตาสวยจริง ๆ
"คุณจะนอนได้หรือยัง ถ้าลืมตาแบบนี้มันจะหลับให้ไหม"
นาทีหลับตาลงเพราะเสียงที่ค่อนข้างดุ ผ่านไปหลายวินาทีถึงค่อย ๆ หยีตามองเดโม่ที่ยังนั่งอยู่ข้างเตียง
"ยังจะลืมตาขึ้นมาอีก"
หลับตาปี๋เหมือนเด็ก ๆ จนกระทั่งรู้สึกถึงความอุ่นที่ศรีษะ กลุ่มผมนิ่มถูกลูบไปมา
"ทีหลังห้ามเมาแล้วนะ"
"..."
"เพิ่งเริ่มจีบเอง อย่าทำให้ผมอยากเป็นแฟนคุณไปมากกว่านี้เลย"
✰
#นาทีที่ข้ามฟ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ตายไปเลยจ้ะแม่
พี่เดโม่ทนไหวได้ยังไง
นาทีลูกอยากจะจับมาฟาด
ไปขอให้เค้าจูบอีกได้ยังไงงงงง