ตอนที่ 6 : ✰ six
นาทีที่ข้ามฟ้า
✰
six
จนได้ จนได้ จนได้!!!
ตอนนี้นาทีนั่งอยู่ในรถเก๋งของเดโม่ที่เจ้าตัวบอกว่ายืมแม่มาขับ ภายในรถก็เหมือนทั่ว ๆ ไปแต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกทรมานมากคือแอร์โคตรเย็นจนจะตายอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่ไม่อยากเผยด้านขี้หนาวให้คนขับรถเห็นเลยพยายามอดทนทั้ง ๆ ที่ขนลุกจนเป็นหนังไก่ไปหมดทั้งตัว
"เป็นอะไรทำไมขนลุก" หันไปมองอีกคนหน้านิ่งก่อนจะหันกลับไปมองถนนอีกครั้ง
"ปวดขี้"
"จริงจังไหม"
"..."
"งั้นเดี๋ยวขับไว ๆ แถวนี้ไม่มีผ้าอ้อม" เดโม่พูดยิ้ม ๆ เนี่ย!!! รู้เลยว่ากวนตีนส่งมา ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ได้ปวดห้องน้ำจริง ๆ
"ไม่ใช่เด็ก ไม่ใช้ผ้าอ้อม"
"สรุปเป็นอะไร หนาวเหรอ" คนหน้าบึ้งไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธคำถามนั้น ความจริงเดโม่เพิ่งสังเกตเมื่อสักครู่นี้เองว่าแอร์ในรถมันเย็นมาก ๆ มือใหญ่เอื้อมไปเบาแอร์ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางมาทางตัวเองจนหมด
"...ขอบคุณ"
"หนาวก็บอกสิ ถ้าผมไม่เห็น คุณจะทนหนาวต่อไปเหรอ"
"ยุ่งจัง" ตอบเสียงเบา บทสนทนาถูกตัดไปดื้อ ๆ ภายในรถจึงได้ยินแต่เสียงเครื่องปรับอากาศและเครื่องยนต์ของรถ นาทีกอดกระเป๋าตัวเองแน่นเพราะเมื่อตอนออกรถเดโม่เอามาวางไว้ให้บนตักเบา ๆ
จะ ไม่ ให้ ขโมย ได้ อีก แล้ว
"แถวหอเรานี่มีที่จอดรถไหม"
"..."
"แบบเสียเงินก็ได้ พอดีมีธุระแถวนั้น" หันไปมองคิ้วเข้ม ๆ ที่ขมวดของอีกคน เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดว่า
"มี"
เดโม่ยิ้ม...มันเป็นยิ้มที่ไม่ค่อยไว้วางใจเลย แต่ถ้าได้ที่จอดรถแล้วคงแยกกันเลย วันนี้เหนือเมฆมีร้องเพลงด้วย ต้องลากไอ้เพลย์ไปให้ได้ซึ่งมันไปอยู่แล้วแหละถ้าว่าง
"ไหนคุณบอกที่จอดรถผมหน่อย ไปไม่ถูก"
"อือ" นาทีมองไปข้างหน้าแล้วบอกที่จอดรถยนต์แถวนี้ให้ ปกติแล้วหอแถวนี้จะมีแต่มอเตอร์ไซค์ที่จอดฟรี ส่วนรถยนต์จะต้องเช่าพื้นที่รายเดือนหรือจะเป็นรายวัน รายชั่วโมงก็ได้แล้วแต่กรณี ส่วนวันนั้นที่ไอ้บ้าข้าง ๆทนี่มากินข้าวด้วยได้รับสิทธิพิเศษในการจอดรถหน้าร้านข้าวโดยไม่โดนด่าเพราะว่าซื้อเยอะ (กับข้าวทะเลที่นาทีสั่งแกล้งไปวันนั้น เห็นบอกว่าเลี้ยงเลยจัดเต็มไปเลย แต่เขากินจริง ๆ นะ หมดแล้ว ไม่มีทิ้งขว้าง)
"ชั่วโมงละ 30 บาทก็โอเคนะ"
"..."
"จอดค้างคืนคิดเหมาด้วย ดีเหมือนกัน" ปล่อยให้เดโม่พูดคนเดียวสักพัก เมื่อรถดับสนิท เจ้าตัวดื้อรีบถอดสายเบลท์ออกจากตัวหันมาพูดเร็ว ๆ กับคนไม่มีเพื่อน
"ขอบคุณที่มาส่ง"
"เดี๋ยว ๆ รอแป๊บนึง" ตะโกนออกไปนอกรถก่อนจะรีบหยิบของที่จำเป็นออกมาด้วย เดโม่มองไอ้ตัวดื้อที่เดินไปแล้วไม่รอกันสักนิด เขากดล็อครถ ใช้ขายาว ๆ ก้าวตามจนทัน
ลดก้าวให้ช้าลงเพื่อให้เราได้เดินไปพร้อมกัน จนกระทั่งถึงหน้าหอของคนตัวเล็ก นาทีหยุดเดินเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาใสแป๋วนั้นมีแววหงุดหงิดเล็กน้อยแต่เขารับมือได้แน่นอน
"จะไปทำธุระไม่ใช่เหรอ เดินตามมาทำไม"
"นี่ไงธุระ"
"?"
"ขอไปกินน้ำบนห้องหน่อย คอแห้ง"
"อย่ามาเนียน"
"อ้าว หลอกไม่ได้เหรอ" คนตัวสูงยิ้มเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าไม่รับแจกสุด ๆ แถมยังถูกจับได้แล้วด้วยว่าอยากขึ้นไปดูหอของเจ้าตัวดื้อ
"ไม่ได้ กลับไปเลย"
"ขอขึ้นไปดูหน่อย อาจจะมาเช่าอยู่ที่นี่ ขี้เกียจขับรถไปกลับที่บ้านแล้ว มันเหนื่อย" ตาของคนฟังคิ้วขมวดบ้าง นาทีร้องห๊ะออกมาในลำคอพร้อมกับมองสีหน้าที่จริงจังของคนตรงหน้า
"พูดจริงเหรอ"
"จริง"
"แล้วทำไมต้องหอนี้ ไปหออื่นก็ได้ ในซอยนี้มีเยอะแยะ"
"ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ คุณไง"
"แหวะ"
"โห จะอ้วกเลยเหรอ"
"ไม่หลงกลหรอก"
"ครับ ๆ คุณเก่งที่สุดแล้ว"
"ให้ดูก็ได้ แต่แป๊บเดียวนะ ดูเสร็จต้องกลับไปเลย"
"พาขึ้นห้องสักที อยากเห็นแล้ว" เดโม่ไม่ได้ให้สัญญากับประโยคนั้น และดูเหมือนว่านาทีจะไม่ได้เอะใจอะไรเลยยอมพาเขาไปดูห้องแบบง่าย ๆ คงจะคิดว่าให้เข้าไปแป๊บเดียว แต่เอาตามสัจจริง เขาจะเข้าไปนอนเลย เดี๋ยวต้องขับรถไปที่ร้าน ช่วยไอ้พี่มัดสักพัก ไหนต้องขับกลับบ้านอีก เมื่อคืนก็นอนดึกเพราะอ่านหนังสือ ถ้าได้หลับสักงีบคงจะดี ถ้าเจ้าของห้องใจดีนะ
ซึ่งเดโม่คิดว่า นาทีใจดีอยู่แล้ว แค่ขอบเถียงเฉย ๆ เหมือนคนไม่ยอมแพ้และชอบหาเรื่อง ส่วนประเด็นที่บอกว่าจะมาหาเช่าห้องแถวนี้อยู่นั้นเป็นความจริงนะ ขับรถกลับบ้านแทบทุกวันมันเหนื่อยอยู่ ถึงบ้านจะไม่ไกลมากแต่รถติดสุด ๆ และถ้าให้ไปนอนกับไอ้พี่มัดก็ไม่โอเค มันชอบพาผู้หญิงเข้าห้อง เคยแล้วหนึ่งคืน ตอนนั้นเขาเป็นหมาสุด ๆ ต้องออกมานอนที่โซฟา...
ห้องพี่ชายน้อยหน่าอยู่ชั้นสอง อีกคนพาเขาเดินไปจนถึงเกือบริมสุด จนกระทั่งถึงหน้าห้องนาทีเลยลองบิดลูกบิดประตู ซึ่งมันล็อค เลยพยายามหากุญแจในกระเป๋าของตัวเองออกมาไข
เจ้าตัวดื้อหันไปมองเดโม่ตาขวาง
"ห้ามเข้ามาในห้อง ยืนดูตรงนี้พอ" ยักคิ้วส่งไปให้แมวหวงที่
"ถ้าไม่เข้าไปดูแล้วจะรู้ได้ยังไง ว่าจะคุ้มมั้ยที่จะมาเช่าที่นี่"
"..."
"อุตส่าห์พาขึ้นมาดูแล้ว จะไม่ให้เข้าไปจริง ๆ เหรอ" นาทียืนคิดหนัก ถ้าจะให้อยู่ในห้องนอนกันสองต่อสอง มันไม่ได้! เขากลัวเป็นแบบในห้องน้ำวันนั้น ถึงตอนนู้นเขาจะเมา แต่ไอ้ข้ามฟ้าเมาหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ ดังนั้น กันไว้ดีกว่าแก้ เจ้าของห้องจะไม่เข้าไปเอง
"งั้นเข้าไปดู จะรออยู่ตรงนี้ รีบออกมาด้วย" เดโม่พยักหน้าแล้วค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้าไป นาทีมองอีกคนถอดรองเท้าไว้ตรงประตู ก่อนจะเดินไปรอบ ๆ ห้อง เข้าไปดูในห้องน้ำจนกระทั่งมายืนอยู่ที่เตียงนอนทั้งสองเตียงซึ่งอยู่ห่างกันเล็กน้อยเพราะมีโต๊ะเตี้ย ๆ มาคั่นกลาง
"มีรูทเมทเหรอ"
"อือ ไอ้เพลย์เป็นรูมเมท"
"เตียงไหนเตียงเพลย์" นาทีชี้ไปที่เตียงที่ผ้าถูกพับไว้อย่างเรียบร้อย ส่วนเจ้าตัวยังไม่กลับมาเลย ถ้ามีไอ้เพลย์อยู่ในห้องด้วย เขาคงเข้าไปแล้ว แต่นี่มันสองคน ไม่ไว้วางใจ "งั้นแสดงว่าเตียงรก ๆ ที่มีหมอนเยอะ ๆ นี่คือเตียงคุณเหรอ"
"ไม่ได้รกสักหน่อย"
"ขอลองนั่งหน่อยนะ" พูดจบก็นั่งลงที่ปลายเตียงของเขา นาทีเกือบพุ่งตัวเข้าไปแล้วแต่ยั้งเท้าตัวเองทัน
"ลุกมาเลย ห้ามนั่ง"
"นั่งไปแล้ว"
"ไอ้ข้ามฟ้า!"
"นอนดีกว่า" นาทีเบิกตากว้างเมื่อเห็นต่อหน้าต่อตาเลยว่า ไอ้ขายาวมันล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขา คนตัวเล็กวิ่งเข้ามาในห้อง พยายามดึงแขนให้ลุกแต่ด้วยความที่ตัวหนักเลยงัดไม่ขึ้นเสียที เดโม่นอนยิ่มอย่างอารมณ์ดี เขาเลยตัดสินใจพักเก็บแรงแป๊บนึงแล้วค่อยดึงอีกคนให้ลุกอย่างสุดแรงเกิด ไอ้เดโม่ต้องลุก!!
"จะมานอนทำไมเนี่ย ลุกเลย"
"ผมง่วง ขอนอนแป๊บนึงนะคุณ"
"ถ้าหลับจะโกนคิ้ว!!"
"..." เดโม่ยังคงนอนอย่างสบายใจพร้อมกับนาทีที่ตอนนี้ค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าตัวเองจะสามารถดึงไอ้คนไร้เพื่อนให้ลุกขึ้นมาได้
เขาจับไปที่ข้อมือใหญ่ก่อนจะออกแรงดึงสุดฤทธิ์ เดโม่นอนขำก่อนจะลุกขึ้นมาเองแบบรวดเร็วทำให้นาทีเกือบหงายหลังแต่ในวินาทีเดียวกันไอ้ตัวดื้อของใครบางคนก็ถูกกระชากกลับจนทำให้ตอนนี้...
"ตาเถร!!!!! อีนาที มึงจะปล้ำเดโม่เหรอ!!!"
"กูเปล่า!!!" เขาตะโกนทันทีที่ได้ยินเสียงเพื่อน ไอ้เพลย์กลับมาเห็นช็อตเด็ดพอดี เขาอยากร้องไห้เพราะตอนนี้ตัวกำลังนั่งคร่อมอยู่ตักของเดโม่แล้วมันลุกยากมากเพราะมันเอียงไปหมด และรู้สึกเหมือนกำลังโดนกอดอยู่กลาย ๆ ด้วย
"กูไปซื้อป็อปคอร์นก่อนนะ เดี๋ยวมีหนังสดว่ะ"
"ไอ้เพลย์!!! มึงห้ามไปไหนทั้งนั้น!!! แล้วมึงจะยิ้มทำไมเนี่ย!!!"
"คุณหน้าแดง"
"ปล่อยได้แล้ว!!"
"ล้มมาทับผมเอง ยังจะโวยวายอีก"
"..."
"แล้วพูดดี ๆ บอกหลายรอบแล้วนะ"
"..."
"ไม่น่ารักเลย"
"ไม่ได้อยากน่ารัก!!"
"นี่คือจีบกันอยู่ใช่ป่ะ อีสัด กูลีฟห้องไปเม้าท์กับอีออกัสดีกว่า เปรี้ยวปาก!!"
"ไม่!! มึงมาช่วยกูก่อน กูลุกไม่ได้"
"เดโม่ช่วยมันหน่อยค่ะ น่าสงสาร อิอิ"
"อิอิพ่อมึงสิ!"
"นาที" คนโดนเรียกชื่อทำหน้าหงอโดยอัตโนมัติเมื่อโดนเสียงเข้ม ๆ นั่นดุอยู่ข้างหู มันน่าหงุดหงิดที่ตัวเองจะนิ่งตอนที่ได้เสียงเดโม่ดุ เคยนึกอยู่คนเดียวว่าเหมือนแม่เขามาก คือ ฟีลลิ่งมันเหมือนจริง ๆ นะ แล้วมันทำให้นาทีไม่กล้าเถียงอีก
"..."
"พูดดี ๆ"
"ไอ้เหี้ย ปล่อย" พยายามยื้อตัวเองออกจากท่าทางแบบนี้ เดโม่ถอนหายใจก่อนจะช่วยพาเขาให้ลุกขึ้นยืนดี ๆ
"ดื้อมากนะ รู้ตัวไหม"
"หงอเลยเพื่อนกู" เพลย์ดิสยิ้มขำ ส่ายหน้าไปมาเพราะรู้สึกได้เลยว่าเดโม่เอาเพื่อนเขาอยู่จริง ๆ แค่ทำเสียงเข้ม ๆ อีนาทีก็หงอจนทำอะไรไม่ถูก คงอารมณ์เหมือนโดนแม่ดุ ไอ้นี่มันรักแม่กับยายมาก เป็นลูกชายคนเดียวจะโดนยายตามใจหน่อยแต่แม่จะคอยดุ อันนี้เท่าที่เขาเคยไปเที่ยวบ้านมันมานะ
"สัญญากันแล้ว จำได้ไหม"
"...อือ"
"รักษาสัญญาด้วยครับ ไม่นับนิ้วอีฟ"
"..."
นาทีพยักหน้าเบา ๆ แต่ยังคงทำหน้างอ เดโม่ยิ้มออกมาหลังที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หลายนาที เริ่มจะจับทางได้แล้วว่าเวลาตัวเองจริงจัง ไอ้ตัวดื้อจะเกรงใจ
"แล้วจะกลับได้หรือยัง ดูห้องเสร็จแล้วใช่ไหม"
"ไม่หรอก จริง ๆ แล้วอยากมาขอนอนสักงีบ"
"...ห๊ะ"
"เมื่อคืนอ่านหนังสือดึก ขับรถมาเรียนตั้งแต่เช้า จนถึงตอนนี้ผมเพลียมาก ไหน ๆ ตอนเย็นคุณจะไปร้านเดิมกับน่านอยู่แล้ว งั้นไว้ไปพร้อมกันเลย โอเคไหม"
"...โอเคค่า นอนไปเลยค่ะเดโม่"
"ไอ้เพลย์" นาทีหันไปพูดเสียงอ่อยกับเพื่อน ความจริงแล้วเขาหวงเตียงมากเลยนะ แม้แต่ไอ้เพลย์ยังไม่อยากให้ขึ้นมานอนเลย แล้วไอ้คนตรงหน้านี่มันเป็นใคร ทำไมถึงต้องให้นอนด้วย
"สรุปอนุญาตให้นอนไหม ดูตาสิ ขับรถไม่ไหวแล้วด้วย ถ้าเกิดอุบัติเหตุจะทำยังไง"
"..." นาทีพูดไม่ออกหลังจากลองแอบมองตาของอีกฝ่ายที่มันดูเหนื่อยล้ามาก ๆ แถมยังแอบมีขอบตาดำ ๆ นิดหน่อยอีกต่างหาก และคิดดูนะ ขอมาขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ให้ เขาต้องกลายเป็นคนที่โคตรใจร้ายเลยใช่ไหม เมื่อกี้เดโม่ขับรถมาส่งด้วย...
"มึงจะคิดนานทำไมเนี่ย ก็ให้เพื่อนนอนไปเถอะ" ยิ่งไอ้เพลย์พูดออกมาแบบนี้ สุดท้ายเขาก็พยักหน้ายอมให้ไอ้บ้าที่แกล้งกันมาตลอดตั้งแต่เจอกันนอนพัก แต่!!!
"ไปเปลี่ยนชุดก่อนได้ไหม"
กลัวกลิ่นที่นอนเปลี่ยน...
"ได้ มีชุดให้เปลี่ยนไหมล่ะ" ถอนหายใจก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงยางยืดขาสั้นยื่นให้ เดโม่รับมันมาทำหน้ายิ้มที่ดูแล้วรู้สึกแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้
"เดโม่ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนี้เหรอคะ อยากเห็น"
"ไม่ดีกว่า" พูดขำ ๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป นาทีเม้มปากแน่นมองเพลย์ดิสที่มองมาแล้วก็ดิ้นอยู่บนเตียงคนเดียวเหมือนคนบ้า
"กรี๊ดดดด อีเหี้ยๆๆๆ เดโม่น่ารักชิบหาย ให้กูได้ไหม!!"
"เขาไม่ได้เป็นของกู"
"หราาาา"
"เอออออ"
"แต่ให้นอนบนเตียงเนอะ หวงนักไม่ใช่เหรอ"
"แล้วจะให้กูทำยังไง พูดมาขนาดนี้แล้ว ถ้าไม่ให้ กูคงเป็นคนที่โคตรใจร้าย"
"จ้า ๆ"
เนี่ย ทำไมทุกคนต้องล้อด้วย เขาแค่เห็นใจเดโม่จริง ๆ ไม่มีอะไรแอบแฝงเลยแม้แต่นิดเดียว ทำไมไม่มีใครเชื่อ : (
"มานอนด้วยกันไหม"
"ไม่"
หลังจากที่อีกคนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ นาทีก็ระเห็ดตัวเองไปนอนที่เตียงเพื่อนในขณะที่เจ้าของขอตัวไปเม้าท์กับเพื่อนที่ห้องอื่นเมื่อกี้นี้เลย จะกลับมาตอนที่จะไปร้านเหล้า ซึ่งเป็นเวลาอีกสักชั่วโมงถึงสองชั่วโมงได้ ครั้นจะไปด้วยก็กลัวว่าเดโม่จะขโมยของไปแบบเมื่อตอนที่อยู่คณะอีก
นาทีต้องเฝ้า!
"สลับเตียงกันได้ไหม" เขาถามเดโม่ไปแบบนั้น คำตอบที่ได้รับคือความเงียบ เลยแอบชะโงกหน้าดูเลยเห็นว่าไอ้คนไม่มีเพื่อนหลับไปแล้ว
ว่าจะแอบโกนคิ้ว จะดูโหดเหี้ยมเกินไปหรือเปล่า นาทีลุกขึ้นจากเตียงเพื่อนไปดูที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อนที่ตอนนี้มีอุปกรณ์แต่งหน้าอยู่บ้าง ตั้งแต่เป็นกะเทยก็เริ่มมีของเยอะขึ้นเนื่องจากโดนออกัสเสี้ยมให้ซื้อ
ลิปสติกสีแดงถูกหยิบมาไว้ในมือ เขาหยุดมองตัวเองในกระจก และถามตัวเองขึ้นมาว่าจะเล่นอะไรที่เป็นเด็ก ๆ แบบนี้จริงเหรอ เขาไว้ใจเดโม่ขนาดไหนกันเชียว... แต่พอมาคิดแล้วเรื่องที่เราจูบกันห้องน้ำอีกฝ่ายก็ไม่ได้เอาไปบอกใคร มีบางครั้งที่พูดขึ้นมาอ้อม ๆ เพราะอยากกวนตีน ซึ่งจริง ๆ แล้วนายข้ามฟ้าของคณะวิศวะไม่ได้มีเจตนาที่จะประกาศให้โลกรู้ว่าคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้น
ก็ซื้อใจไปได้นิดนึง
นิดเดียวเท่านั้นนะ ไม่เยอะ หนึ่งคะแนนเต็มหนึ่งหมื่น อย่าเข้าใจผิด
อันนี้แค่เอาคืนตอนที่เดโม่มาอุ้มเขาพาดบ่ากลางคณะ นาทีพยักหน้าก่อนจะค่อย ๆ ย่องไปหาคนที่นอนหลับอย่างสบายใจ นั่งคุกเข่าไปกับพื้นข้างเตียง เปิดฝาลิปสติกค่อย ๆ วาดลงไปบนแก้มพร้อมกับหัวเราะอยู่คนเดียวในลำคอ
นาทีปิดปากขำเมื่อวาดเสร็จทั้งหน้า คือมันเละเทะมาก ๆ จนแอบคิดว่าถ้าเดโม่ตื่นขึ้นมาอาจจะโกรธแต่ถือว่าเป็นค่าเช่าห้องนอนก็แล้วกันนะ
"ไอ้ ดื้อ"
"เห้ย!" ในขณะที่กำลังจะลุกเอาลิปสติกของเพื่อนไปเก็บ ร่างทั้งร่างของนาทีก็ถูกมือปริศนารั้งให้ล้มลงไป เขาหลับแน่นเพราะมันหงายหลังลงไปจมกับเตียงของตัวเอง
"สนุกมากไหมหนู วาดหน้าคนอื่นเนี่ย" ลืมตาขึ้นมามองใบหน้าอีกคนที่เต็มไปด้วยลิปสติกสีแดง นาทีขำพรวดออกมาจนเกร็งหน้าท้องไปหมด
"ฮ่า ๆๆ"
เดโม่เงียบมองคนที่กำลังขำอย่างเอาเป็นเอาตายโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้มันอันตรายแค่ไหน ถึงไม่เมาเขาก็จูบได้นะ ถ้าเด็กคนนี้ดื้อและซนแบบนี้
"เดี๋ยวจะโดน" พอเขาพูดประโยคนี้จบ นาทีที่กำลังหัวเราะจนตาหยีก็ค่อย ๆ หยุดขำ มองไปรอบตัวเองที่กำลังถูกคร่อมตัวอยู่แทบทั้งตัว เลยตาลีตาเหลือกรีบถดตัวเองออกจากสถานการณ์ล่อแหลม
"โดนอะไร ถอยไปเลย จะกลับไปนอนเตียงเพลย์แล้ว!"
"ทำอะไรไว้ รับผิดชอบด้วยสิ" เดโม่ชี้ไปที่หน้าของตัวเองที่ไม่ต้องดูกระจกก็รู้ว่าเละแค่ไหน
"เปล่าทำอะไร"
"ซนจัง มาลบหน้าให้ด้วย ถ้านอนต่อมันจะเลอะหมอนคุณนะ"
"..."
"ลืมคิดใช่ไหม เอาแต่แกล้งคนอื่น"
"..." นาทีพูดไม่ออกเพราะลืมคิดไปจริง ๆ เดโม่ลุกออกไปนั่งดี ๆ ตามด้วยเจ้าตัวเล็กที่เดินเอาลิปสติกไปเก็บมี่โต๊ะเครื่องแป้งของเพื่อน นี่เขาต้องลบหน้าให้เดโม่จริง ๆ เหรอ
"จะมาลบไหม ถ้าไม่ลบจะนอนหมอนคุณต่อแล้วนะ จะคว่ำหน้าด้วย"
"..."
"ต้องได้ซักแน่"
"เออ! รู้แล้ว!"
แม่ง
: (
สุดท้ายแล้วเจ้าตัวดื้อที่โคตรซนก็ต้องมานั่งเช็ดหน้าให้เขา เดโม่นั่งมองเจ้าของใบหน้าอันบูดบึ้งที่กำลังใช้สำลีที่เปียกชุ่มด้วยเมคอัพรีมูฟเวอร์ของเพลย์ดิสเช็ดพวกรอยลิปสติกออกให้
แล้วเช็ดโคตรแรง เหมือนจะลอกหนังหน้าเขาไปด้วยเลย
"เบา ๆ หน่อย"
"นี่ก็เบาสุดแล้ว"
"อย่าโกหก"
"..." พอทำเสียงเข้ม ๆ นาทีก็เบามือให้จนอยู่ในกำลังที่ปกติ เหมือนแมวกำลังที่ถูกดุแล้วหงอย อะไรแบบนั้นเลย
"ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ ผมง่วงจะตายอยู่แล้ว"
"งั้นไม่เช็ดแล้ว นอนที่พื้นไปเลย!"
"ยอมแล้ว เช็ดให้หน่อย มองไม่เห็น" เดโม่ยกมือขึ้นเหมือนตอนที่ผู้ร้ายถูกตำรวจจับในละคร ก่อนจะยิ้มออกมา หมั่นไส้แล้วนะ
"งั้นเดินไปที่กระจกนู่น"
"ไม่เดิน ถ้าคุณไม่เช็ดให้ ผมจะนอนแล้ว ง่วง"
"ก็ได้!! แป๊บนึงได้ไหมล่ะ!"
"จะเสียงดังทำไม อยู่กันแค่สองคน"
"..." นาทีเงียบไป ไม่ชอบฟีลลิ่งนี้เลยจริง ๆ ทำไมต้องทำเหมือนเรื่องนี้เขาผิดคนเดียว เดโม่ก็ปิดเหมือนกันที่มาแกล้งเขาก่อน
ตั้งแต่ที่เจอกันที่ห้างคราวนั้น ยักคิ้วให้ในร้านเหล้า เรียกเขาว่าพี่ชายน้อยหน่า ไอ้ดื้อ ใช้อิโมจิตามในแชท ชอบพูดกำกวมเรื่องจูบให้ตกใจเล่น ๆ ตอนมีเพื่อนอยู่ด้วย หลอกให้พาขึ้นมาดูห้อง มาจนถึงใช้คุณกับผม ล่าสุดทำตัวเหมือนแม่เขาแล้ว น่าโมโห แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
หงุดหงิดมาก
เช็ดแบบปกติจนใบหน้าของเดโม่ไม่มีร่องรอยของลิปสติกเหลือ นาทีเก็บพวกสำลีที่เลอะใส่ถุงพลาสติกก่อนจะปิดขวดเมคอัพรีมูฟเวอร์ของเพื่อนให้ดี พยายามไม่มองหน้าอีกคนจนกระทั่งสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ศรีษะ
"เก่งมาก"
"..."
"นอนแล้วนะ อย่ากวนล่ะไอ้ดื้อ"
อยากจะตะโกนออกไปว่าไม่ได้ดื้อ ทำไมถึงชอบเรียกจังแต่พอเห็นใบหน้าที่อิดโรยสุด ๆ ถึงยอมเงียบก่อนจะพยักหน้าส่ง ๆ ให้ไอ้คนไม่มีเพื่อนไปนอน
จะยอมแป๊บนึงก็ได้
:P
"มึง อีนาทีมันจะเล่นตัวอะไรนักหนา เป็นกู กูปล้ำเดโม่แล้วนะ น่ารักชิบหาย" ออกัสพูดเบาราวกับเสียงกระซิบ
"กูเขินอ่ะอีเหี้ย ตอนเดโม่พาอีนาทีไปบนเตียง กูแบบ เอาแล้วอิสัด จะมีหนังสดจริงเหรอ กูยังไม่ได้ซื้อป๊อปคอร์นเลย"
"กูชอบตอนเช็ดหน้า เพราะเดโม่มองอีนาทีแบบจะแดก เอ็นดู แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นอีนาทีมันขโมยลิปสติกกับเมคอัพรีมูฟเวอร์มึงอ่ะ เทโคตรเยอะ"
"เดี๋ยวกูจะไปเก็บตังค์กับมัน"
"แต่กูจะให้ตังค์มัน ขอบคุณสำหรับหนังที่เกือบได้ดูหนังสดแล้ว เมื่อกี้แบบเชียร์สุดใจให้เพื่อนเสียตัว"
"อีนาทีมันท่าเยอะ เห็นบอกว่าจะไม่มีแฟนตอนเรียน กูว่ามันกำลังสู้กับตัวเองอย่างหนัก"
"..."
"เพราะดูเหมือนว่ามันก็ชอบเดโม่ไปแล้ว แต่โกหกตัวเองอยู่"
เพลย์ดิสกับออกัสพยักหน้าเอาเป็นว่ารู้กัน และนี่เป็นการแอบแง้มประตูแอบดูเพื่อนพลอดรักมาตั้งแต่ต้น โดยที่ไอ้คนในห้องไม่ได้สังเกตอะไรเลยว่าถูกแอบมอง
✰
#นาทีที่ข้ามฟ้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ร้ายที่สุดก็เพลย์ดิสกับออกัสนี่แหละ
แต่พ่อดุทีแม่ก็หงอ อุแง
เดโม่อย่าดุน้องบ่อยน๊า ถ้าน้องงอนขึ้นมาจะง้อลำบาก น้องดื้อแต่น่ารักใช่มั้ยล่ะ