คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : FRIEND 14 : เป็นเพียงอากาศ
ล่องลอย ไร้ตัวตน ~
ทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับผม ให้ตายเถอะ เออผมตายแล้ว =___=
อย่าให้กูจับได้นะสัส ว่าใครแม่งชนกู กูจะตามไปหลอกเลย เชี่ยๆๆๆ…………
ป่านนี้พ่อแม่ จะเป็นยังนะ คยองซูจะคิดถึงผมบ้างมั้ยนะ
อยากรู้จังตอนนี้ มิยาบิ ดาราขวัญใจผมเป็นยังไง
เพียงแค่นึก…..ฉับพลัน ผมก็มาอยู่ในห้องนอนของ ดาราสาว สวย ฮุ้ววว~
โอ้วววว!!! สุดยอดดดดด O.,O ตอนนี้ดาราสาวกำลังจะอาบน้ำ ผมตามเข้าไปในห้องน้ำเพื่อ….. Wowwww สัดส่วนนาง เป๊ะเวอร์!
จะว่าไป เป็นแบบนี้ก็ไม่เลวนะ อิอิ >[+++]<
ผมว่าผมไปดูพ่อแม่ผมดีกว่า…..
“คุณเลิกร้องไห้ได้แล้ว…จงอินมันไม่กลับมาแล้ว”
“คุณไม่เสียใจเลยหรอ นี่ลูกเราทั้งคนนะ”
“ใครว่าผมไม่เสียใจ….เราเลี้ยงมันมากับมือนะ แต่ผมคิดว่ามันคงไม่อยากเห็นเราเสียใจ”
“ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับลูกชายเราด้วย ทำไม ทำไม ทำไม”
แม่ผมร้องไห้หนักมาก ถึงพ่อผมจะไม่มีน้ำตาไหลออกมาแต่ผมก็รับรู้ได้ พวกเค้า รักผม
ขอบคุณนะครับ พ่อแม่ที่ทำให้ผม ได้มีชีวิต ได้โตเป็นเด็กหนุ่ม ขอบคุณที่มอบความรักให้ผม แต่จากนี้ไป….ไม่มีผม พ่อแม่ต้องอยู่ให้ได้นะครับ
ผมทนดูภาพที่พ่อแม่ร้องไห้ไม่ได้หรอกครับ…..ผมอยากจะร้องไห้ตาม
แต่ผมไม่มีน้ำตา ผมเป็นเพียง ธาตุอากาศ
คยองซู…..นายคิดถึงชั้นบ้างมั้ยนะ
เมื่อได้มาเห็นสภาพของคยองซูตอนนี้ คยองซูผอมลงมาก ขอบตาบวมช้ำ เหมือนคนที่ร้องไห้ติดกันมานาน
“จงอิน….ตอนนี้นายเป็นยังไงนะ เราคิดถึงนายจัง”
“ชั้นก็คิดถึงนายคยองซู”
ผมทนไม่ได้จริงๆกับการเป็นคนรักต้องมา อยู่ในสภาพนี้
ป่านนี้เพื่อนๆผมเป็นยังไงกันนะ
SEHUN’PART
“เฮ้ยไอเทามึงว่าตอนนี้ จงอิน มันเป็นยังไงวะ”
“เป็น ศพ =___=”
“เอออันนั้นกูรู้ สัส -___- กูหมายถึงแบบ มึงว่าผีมีจริงป่าววะ”
“กูไม่รู้กูไม่เคยเจอ กูไม่เชื่อแต่กูไม่ลบหลู่”
“สงสารมันวะ อายุยังน้อย”
“เราไปทำบุญให้มันกันมั้ยละ”
“เออก็ดีวะวันไหนดี”
“เสาร์….วันเสาร์ไปกัน”
“มึงว่าไอชานยอล กับ ไอเลย์จะไปป่าววะ”
“กูว่ามันไป เดียวพรุ่งนี้ค่อยไปคุยกันที่โรงเรียนละกัน แล้วคืนนี้มึงจะนอนบ้างกูใช่มะไอฮุน =__=”
“เออ กูว่าจะนอนบ้านมึงเนี่ยแหละ”
CHEN’PART
ผมจัดการเขียนจดหมาย ลาเพื่อ ไปบวชให้เพื่อน ไหนหัวผม ผมมันก็ยังไม่ขึ้น บวชต่อเลยไม่เสียหาย ซิ่วหมินก็ร่วม บวชกับผมด้วยนะครับ
“หมดเวร หมด กรรมแล้วนะ จงอินเอ้ย!”
CHANYEOL’PART
เช้าวันอังคาร ผมมาโรงเรียนแต่เช้า เป็นปกติแต่ที่ไม่ปกติคือ
ไม่มีไอดำคอย มายืนเกาะหน้าประตูห้อง เซ้าซี้ให้ผมลงไปกินข้าวด้วย
ไม่มีคนคอยชวนไปเข้าห้องน้ำหลังกินข้าว
ไม่มีเพื่อนที่ชื่อ คิม จงอิน อีกต่อไปแล้ว ไม่มีแล้ว……
น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
จงอิน อาจจะไม่ใช่ เด็กที่เรียนเก่งจนผมพึ่งพามันได้
มันอาจจะ ปากหมา และด่าผมบ่อยๆ แต่มันก็จริงใจ
มันอาจจะชอบแกล้ง ผมอยู่บ่อยๆ แต่ผมไม่เคยโกรธมันหรอกนะ
ทำไมครับ ทำไมต้องเป็นเพื่อนผม…….
LAY’PART
ผม ช๊อก! มากกับ การจากไปของเพื่อนที่ชื่อ คิม จงอิน
มันอาจจะไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่สุดของผม แต่มันก็ จริงใจกับผมเสมอ หลายครั้งที่มันด่าผมแต่ทุกอย่างที่มันทำ เพราะความเป็นห่วงผม….
TAO’PART
หมองหม่น….ตั่งแต่ จงอินจากไป กลุ่มของเราก็เงียบทันที ขาดสีสัน ขาดคนเล่นมุขเสี่ยว
ขาดคนที่ชอบให้ผมทำขนมให้กิน ขาดเด็กมึนที่หลับตลอดเวลา ขาด….หลายๆอย่าง ผมไม่เคยคิดมาก่อนมา มันจะอายุสั้นขนาดนี้
SEHUN’PART
ตั่งแต่ เพื่อนที่ผมชอบล้อ ว่าไอดำ จากไป ผมก็ไม่ ยิ้มอีกเลย ไม่เคยคิดว่า เพื่อนผมมันจะจากไปอย่างง่ายดาย อย่างนี้ แย่นะ เสียเพื่อนดีๆคนนึงไป
จงอิน เป็นคนเดียวที่รอผม เวลาผมทำอะไรช้า
จงอิน เป็นคนที่ไม่ว่าผมจะด่าอะไรมันไม่เคยโกรธ
จงอิน เป็นคนที่ พูดถึงคยองซูบ่อยมาก เออใช่สิ คยองซู จงอิน มันสองคนเป็นอะไรกันแน่
จริงๆผมคิดว่าผมรู้อยู่แล้วว่าพวกมันคบกัน แต่จงอินไม่เคยบอกผมว่า คบกับดีโอ ส่วนดีโอ ก็ไม่เคยบอกใครเลยว่าคบกับ จงอิน ผมจึงยังไม่มั่นใจกับความสัมพันธ์ของมันสองคนเมื่อเวลาผมถามมัน จงอินก็จะตอบ เหมือน ทีเล่นทีจริง เพียงแค่พูดว่า ดีโอ เมียมัน แค่นั้น…
เมื่อถึงเวลาพักกลางวันหลังจากทานข้าวเสร็จ
พวกเรา คนในกลุ่มมารวมตัวกัน (เซฮุน เฉิน ชานยอล ลู่ฮาน เทา)
ทุกคนเงียบ…ไม่มีใคร ปริปากพูดอะไรออกมาผมจึงเริ่มเปิดประเด็น
“พวกมึง….วันเสาร์นี้ไปทำบุญให้จงอินกัน”
แต่ละคนต่างบอกว่า จะไปกัน พวกเรานัดเจอกันวันเสาร์เพื่อไปทำบุญให้จงอิน
“พวกมึงดูนั่นดิ” ไอเทาเรียกให้พวกผมหันไปดูอะไรสักอย่าง
“ดีโอ ไมผอมจังวะ…….”
ดีโอ ดูผอมไปมาก ที่ตายังมีคราบน้ำตา ดูมันจะอาลัย กับไอจงอินมาก มากกว่าเพื่อนสนิทอย่างพวกผมอีก ระหว่าง ดีโอและจงอินมันต้องมีอะไรมากกว่าเพื่อนแน่ๆ
“นี่ ดีโอ” ผมเดินเข้าไปหา คยองซูที่นั่งรอเพื่อนกินข้าว โดยมี ไอชยอล เฉิน เลย์ ลู่ เดินตามมาด้วย
“มีอะไรหรอ…..”
“นายกับจงอินเป็นอะไรกัน”
“…………….”
“ตอบความจริงมาเถอะ จงอินมันไม่อยู่แล้วพูดความจริงมาเถอะยังไงพวกเราก็เพื่อนจงอินนะ”
“เรากับจงอิน….คบกันอยู่”
อย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด จงอิน ดูสนใจคยองซูมาก ถ้าคอยสังเกตดีๆ ดีโอ มักจะแอบมองจงอินอยู่บ่อยๆ โดยที่ จงอินมันไม่เคยรู้ตัว ผมคิดไว้แล้วว่าระหว่างมันสองคนต้องไม่ ใช่แค่คำว่าเพื่อน
D.O’PART
เย็นแล้ว……เหมือนปกติ เดินไปโทรศัพท์ที่ตู้โทรศัพท์ตู้เดิม รอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ป้ายเดิม
ขึ้นรถเมล์สายเดิมๆ
แต่มันไม่เหมือน เพียงแค่……ไม่มี จงอิน
ไม่มีคนยืนรอผมที่หน้าตู้โทรศัพท์
ไม่มีบัตรโทรศัพท์ จาก จงอิน
ไม่มีผู้ชาย ที่รอส่งผมกลับบ้านให้ปลอดภัยก่อนแล้วตัวค่อยกลับ
ไม่มีคนที่ คอยตามใจดูแล
ไม่มี คิม จงอิน….
เมื่อถึงบ้าน อาบน้ำ ล้มตัวลงนอน ภาพจงอิน วันนั้น วนกลับมาอีกครั้ง
กลิ่นคาวเลือด ที่ติด จมูก………คำถามสุดท้ายที่ห่วงใย
อยากให้นายอยู่ที่จัง อยากนอนกอดนาย เราคิดถึงนายนะจงอิน
ร่างบางร้องไห้ จนหลับไปในที่สุด โดยที่ไม่รู้เลยว่า คนที่ตัวเองคิดถึงแอบมองตัวเองอยู่ตลอด
24.00 น.
ผมตื่นขึ้นมา เพราะได้ยินเสียแปลกๆในห้องนอนของตัวเอง
เห็นเงา ลางๆที่ปลายเท้า รูปร่างคล้ายๆจงอิน จงอินนั่นต้องเป็นจงอินแน่ๆ
“นั่น นายใช่มั้ยจงอิน ไม่ต้องห่วงนะ เราไม่กลัวหรอกไม่ว่านายจะมาในสภาพไหนเรารับได้ปรากฏตัวให้เราเห็นเถอะ”
ผมเอื้อม มือไปเปิดไฟหัวเตียง ภาพที่ผมเห็นคือ จงอิน….
“คยองซู…..”
เสียงเรียบเย็น….ออกมาจากปากของร่างผิวสีแทน ถ้าเป็นคนอื่นคงกลัวไปแล้วแต่ไม่ จงอินนี่คือจงอิน ไม่ว่าจะมาในสภาพไหน ก็คือจงอินคือคนที่ผมรัก
“จงอิน เราคิดถึงจงอินจัง…..”
“นายเห็นชั้นหรอคยองซู”
“อื้ม….เห็นสิ”
“แปลก….คนอื่นมองไม่เห็นเรา”
“ช่างเรื่องนั้นเถอะ….จงอินอย่าจากเราไปไหนอีกนะ”
“จะพยายามนะ” จงอินค่อยๆเดินมาหาผม แล้วลูบหัวผมเบาๆ
“ทำไมจงอิน จับตัวเราได้ แสดงว่าจงอินไม่ใช่ผีนะสิ”
“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมคยองซูเห็นเราทำไมเราจับตัวนายได้ แต่คนอื่นมองไม่เห็นเรา สัมผัสก็ไม่ได้”
“จงอิน กอดเราหน่อย”
“อื้ม…..”
ผมนำหัวของตัวเองซุกที่อกของจงอิน ไม่มีเสียงหัวใจ………..แม้จับตัวได้แต่อ้อมกอดเย็นยะเยือก ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่น
“จงอิน ตัวเย็นจัง”
“ก็เรา ไม่ใช่คนนิ”
“อย่าจากเราไปอีกนะ”
“อื้มๆ…..นอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนนะ”
05.59 น.
จงอินมองร่างบางทีหลับใหล ห่มผ้าให้ และ จูบเบาๆที่หน้าผาก ก่อนที่จะลุกขึ้น มองไปที่หน้าต่างแลเห็นว่าฟ้า เริ่มสว่าง ใกล้เวลาที่ตัวเองต้องไป
ร่างกายกลับมาไม่มีความรู้สึกอีกครั้ง……เนื้อหนัง เริ่มโปร่งแสง
ฉับพลัน ร่างของจงอินก็ค่อยๆเลือนก็หายไป
จงอินกลัมาเป็นเพียง ธาตุอากาศอีกครั้ง
6.00
เสียงนาฬิกาปลุกดัง ผมตื่นขึ้นมา แล้วพบนอนอยู่คนเดียวเมื่อคืนผมฝันไปงั้นหรอ
ผมฝันว่าผมเจอจงอินงั้นหรอ ไม่…นั่นไม่ใช่ความฝัน ผมคิดว่าผมเจอจงอินจริงๆ
ผมมองไปรอบๆห้อง แล้วก็ได้พบว่ามีเพียงผมคนเดียวที่อยู่ในห้อง
นี่ผมคิดถึงจงอินขนาดนี้เลยหรอเนี่ย…..
:) Shalunla
ความคิดเห็น