คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #58 : 3-16 Episode 12
Chapter 3
– Beast King of Borderland
Episode 12 เริ่มการคัดเลือกรอบแรก
การต่อสู้เพื่อตัดสินเลือกราชาสัตว์ป่าคนถัดไป
รอบแรกนั้นจัดที่พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรเครส『ลานสังเวยปีศาจหมาป่า』ที่อยู่ตีนเขาของ『เนินสัตว์ศักดิ์สิทธิ์』จนถึงวันที่ 3
ในเวลาเดียวกัน, ที่อีกฝั่งของเนินเขา『สุสานมังกรดิน』ก็จะจัดการคัดเลือกรอบแรกเช่นกัน
และในวันที่ 4
ผู้ชนะจากทั้งสองสนามก็จะได้ขึ้นไปบน『เนินสัตว์ศักดิ์สิทธิ์』เพื่อแข่งรอบถัดไป
เพราะอย่างนั้น, ตอนนี้พวกเราจึงอยู่ที่จัดการคัดเลือกรอบแรก『ลานสังเวยปีศาจหมาป่า』--ที่ซึ่งถูกสร้างขึ้นมาเป็นพิเศษ....
“ไม่เป็นการแบ่งแยกพวกเราชัดเจนไปหน่อยหรือไงกัน?”
จากหอคอยพิเศษที่สามารถเห็นสนามแข่งขันได้โดยกวาดสายตาเพียงครั้งเดียวและไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ
ผมมองไปที่กลุ่มเต้นท์ที่อยู่อีกฝั่งของสนามแข่ง ท่ามกลางกลุ่มเต้นท์เหล่านั้น,
ย่อมมีผู้นำและคนเฒ่าคนแก่ที่สังเกตสอดส่องมาทางนี้จนชวนขนลุก—เห็นจำนวนแล้ว,
ผมก็ถอนหายใจ
แทนที่จะถูกปฏิบัติเยี่ยงราชาแบบนี้
ผมชักอยากได้ที่นั่งถูกๆมากกว่า
“ท่านไม่พอใจกับการจัดการเช่นนี้หรือขอรับ, องค์หญิง?”
เท็นไกในชุดทักซิโดที่ยืนอยู่ข้างตัวผมเอ่ยถาม,
ผมคิดเล็กน้อยก่อนตอบออกไปตามจริง
“—เราไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็ช่วยไม่ได้
เพราะอย่างไรเราก็เป็นเพียงแขกที่ไม่ได้รับเชิญเท่านั้น”
อันที่จริง, มันก็มีอาหาร, ผลไม้,
น้ำและของอร่อยมากมายเตรียมไว้บนหอคอย แต่ไม่มีคนยินดีต้อนรับก็เท่านั้น
“ถ้าเช่นนั้นโปรดคอยสักครู่, กระผมจะจัดการสาเหตุให้เองขอรับ”
เท็นไกโค้งตัวลงด้ายท่าทีสบายๆเหมือนกำลังจะขอตัวไปจัดการขยะไม่กี่ชิ้นบนทางเดิน
เดี๋ยว, นี่นายจะกำจัดพวกนั้นทั้งที่การแข่งขันกำลังจะเริ่มแล้ว?!
“เราจะดีใจมากถ้าเจ้าจะไม่ทำเช่นนั้น, แต่ในเมื่อพวกเขาบอกให้สามารถทำอะไรได้ตามใจก็คงต้องสนองเสียหน่อย
–เท็นไก, เจ้าจะช่วยอะไรเราหน่อยได้ไหม”
“ขอรับ...?”
◆◇◆◇
บริเวณเต้นท์ที่มีกำหนดการแข่งเป็นคู่แรกในรอบคัดเลือก,
แผ่บรรยากาศตึงเครียดไปทั่ว
“ไงทั้งสองคน ร่างกายเป็นเช่นไรบ้าง? บาดแผลเมื่อวานคงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”
ที่พื้นที่ว่างๆหน้าเต้นท์ เรวานกำลังออกกำลังกาย
ส่วนอสึมินะก็คอยซับเหงื่อ, ป้อนน้ำและลูบคล้ำ—เผลอสัมผัสร่างของเขาโดยไม่ตั้งใจ,
พวกเขาอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าคลุมสีไม่สะดุดตา
”อ๊ะ…นายเหนือ?”
“ทำไมถึง...อา, ไม่ใช่ว่านั่น?? ท่านไม่ได้อยู่ตรงที่นั่น...หรอกหรือเจ้าค่ะ?”
จุดที่อสึมินะชี้ไปคือหอคอยไม้ความสูง 5m ที่ซึ่งสามารถมองเห็นได้ทุกแห่งจากตรงนั้น,
ที่มีผมมองไปรอบๆด้วยสีหน้าสงบนิ่ง
“อา, นั่นตัวแทนของเราเอง”
“เห, ตัวแทนหรือเจ้าค่ะ?
หรือว่าจะเป็นนักรบเงาหรือเจ้าค่ะ.....?”
ตามแบบคนที่เคยได้ยินแต่เสียงเล่าลือ,
อสึมินะหันไปมองผู้ที่นั่งอยู่แทนผมเหมือนเห็นของแปลก
“อา,
ความจริงก็แค่หุ่นเชิดที่มีรูปลักษณ์ของเรา ถ้าดูดีๆก็แยกออก”
ถึงอย่างนั้นแต่ก็มีกลิ่นอายของความเป็น『ตุ๊กตา』อยู่เล็กน้อย
อย่างความรู้สึกของเนื้อผิวหรือการเคลื่อนไหวของดวงตา, อุณหภูมิร่างกายแบบที่ว่าถ้าเข้าไปแล้วไม่รู้สึกตัวก็คงโง่เต็มทนแล้วละ
อันที่จริง, ตอนที่มาโรโดะเห็นก็ตาเปล่งประกายแล้วร้องขอ
“ขอให้ผมตัวหนึ่งเถอะขอรับ”, ผมก็เลยเผลอยันเขาล้มไปรอบหนึ่ง
และถัดจากหุ่นเชิดก็คือเท็นไกที่ยืนขมวดคิ้วอยู่,
อย่างคิดเลย เป็นเรื่องสนุกน่าชมจริงๆ
“เพราะอย่างนั้นเราเลยหลบออกมาเงียบๆ,
แบบนี้เรารู้สึกดีกว่านะ”
ตอบคำถามแรกของผม, ริมฝีปากของเรวานพลันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
“ขอรับ
ทั้งหมดนั้นต้องขอบคุณนายเหนือ”
ทั้งที่จากนี้ไปต้องพบกับการต่อสู้—ไม่สิ,
ศึกชี้ชะตาที่อาจนำไปสู่ความสุขสมหวังหรือโศกนาฏกกรมก็ได้
เป็นรอยยิ้มสดใสราวกับท้องฟ้าครามที่ใสกระจ่าง
-นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน, ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นอีกคนในชั่วข้ามคืนแบบนี้ละ!
ผมรู้สึกว่าถ้าเป็นเรวานในตอนนี้ละก็คงจะสู้ได้สนุกแน่,
ผมจึงรู้สึกดีใจมาก
“ก็ดี –อืม วันนี้, ไม่ต้องกังวลมากไปละ ยังไงก็ชนะได้แน่”
“ถ้าเมื่อวานไม่ได้นายเหนือปัดเป่าความโง่เขลาของกระผมไป,
กระผมก็คงไม่ได้เป็นเช่นนี้ เพราะฉะนั้นแล้วเพื่อตอบแทนพระคุณของท่าน
กระผมจะไม่แสดงการต่อสู้อันไร้ค่าแน่นอนขอรับ”
“เข้าใจแล้ว”
ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ก็จะทุ่มสุดตัวสินะ อืม
ผมจะดูความตั้งใจของนายแล้วกัน
“.....นายเหนือเจ้าค่ะ?”
เสียงของอสึมินะลอยมาพร้อมกับออร่าแปลกๆ
“บรรยากาศของท่านกับพี่ชายช่างดีอย่างน่าแปลกใจ
...คงมิใช่ว่าท่านกำลังคิดจะแย่งพี่ชายไปจากดิฉันหรอกนะเจ้าค่ะ... คงไม่สินะเจ้าค่ะ?”
ดวงตาที่ราวกับหลุมดำของเธอจ้องเขม็งมาที่ผม,
ผมส่ายหัวอย่างแตกตื่น
“…จะ, จะว่าไป เจ้าใส่แค่เกราะเบาเท่านั้น, ไม่มีเครื่องป้องกันอื่นอีกหรือ?”
เรวานไม่ได้ใส่ชุดประจำเผ่าตามปกติ แต่ที่แตกต่างก็มีเพียงแขนเสื้อที่สั้นลงเพื่อให้เคลื่อนไหวง่ายเท่านั้น
“อา อุปกรณ์พิเศษก็มีแต่จะจำกัดการเคลื่อนไหวนะขอรับ –ไม่ดีหรือขอรับ?”
“อือ
ถ้าเป็นศึกปกติก็ไม่เป็นไรหรอก
แต่ครั้งนี้คู่ต่อสู้ของเจ้าย่อมต้องใช้อาวุธที่แข็งแกร่ง อย่างน้อยเจ้าก็ควรมีอะไรไว้ป้องกันตัวบ้าง”
ด้วยความนึกสนุกในฉับพลันนั้นเอง,
ผมก็หยิบเครื่องป้องกันบางอย่างออกมาจากกระเป๋าที่เอว และยื่นให้เรวานเห็น
“-สนับมือกับสนับขาหรือขอรับ?”
เมื่อเครื่องป้องกันสีดำดาดๆปรากฏต่อสายตาเขา,
ความรู้สึกประทับใจก็ลอดออกมาจากปากของเขา
“ใช่ สนับมือเรียกว่า「คันโชว」ส่วนสนับขาเรียกว่า「บาคุยะ」ถ้าเป็นพวกนี้
เจ้าคงปลอดภัย”
รับอุปกรณ์ป้องกันเหล่านั้นมาแล้ว, เรวานก็สวม「คันโชว」ไว้ที่แขนเหมือนปลอกแขนและสวม「บาคุยะ」ไว้ที่เอวต่างเข็มขัด
แต่ก็ยังมีพื้นที่ให้ใส่อย่างอื่นได้อีก
“มันค่อนข้างใหญ่และหนักไปหน่อย...แต่ไม่ขัดการเคลื่อนไหวเลย”
เรวานลองเหวี่ยงมือไม้และออกท่าเท้า
“ไม่ต้องห่วง เมื่อใช้ไปถึงระดับหนึ่ง,
มันก็จะเคยชินกับน้ำหนักไปโดยอัตโนมัติและแสดงอำนาจที่แท้จริงออกมา”
--แล้วก็, ถึงไม่มีใครรู้
แต่ก็ถือว่าผมยอมรับนายในฐานะ『ราชาสัตว์ป่า』
ผมเติมเข้าไปในใจ
“อืม ตอนนี้ก็มีแค่เจ้านี้แหละที่พอจะเป็น「เครื่องป้องกันที่ทนทานมาก」ได้ละนะ”
ด้วยคำพูดของผม, เรวานโค้งหัวให้ผมอย่างรู้สึกขอบคุณ
“ขอรับ ถ้าเช่นนั้นกระผมของยืมมันไว้ก่อนนะขอรับ”
“ไม่จำเป็น เอาไปเถอะ ยังไงมันก็ไม่เหมาะกับแนวการต่อสู้ของเรา”
“จะดีหรือขอรับ, มันไม่ใช่ของราคาแพงหรือขอรับ?”
“อุปกรณ์ก็เป็นแค่อุปกรณ์”
ถ้าสุดท้ายแล้วได้ดาบที่แข็งแกร่งมาแต่ไม่ใช้
เอาแต่ซุกไว้ในคลังสินค้าแล้วใช้ดาบที่แย่กว่าไปสู้แทน, ก็ใช่ว่าไม่ดีหรอกนะผู้เล่นประเภทนั้นนะ
แต่สำหรับผมแล้ว ทำไมจะไม่ใช้ละ? ผมไม่ลังเลหรอก ถ้าพังก็แค่ใช้อีกอันเท่านั้นเอง
“รับทราบขอรับ,
กระผมขอแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ“
เรวานยอมรับอุปกรณ์ที่รับไปอย่างนอบน้อม
อุปกรณ์ของอดีตราชาสัตว์ป่าที่สิ้นสุดด้วยน้ำมือผม,
ตกทอดสู่มือราชาสัตว์ป่าคนต่อไป ถึงผมจะไม่ใช่คนที่เชื่อในโชคชะตา
แต่นี่ก็คงนับว่าเป็นโชตชะตาแบบหนึ่งสินะ
“—อา, ก็ดี พอดีคนอื่นไม่ค่อยอยากรับอุปกรณ์พวกนี้เพราะมันเคยเป็นอุปกรณ์ของเจ้าโรคจิตบางคนที่ชอบนวดหน้าอกคนอื่นนะ”
“ห๊ะ…”
ด้วยความรู้สึกอันซับซ้อน, สายตาของเรวานลดลงไปมอง「คันโชว」และ「บาคุยะ」
◆◇◆◇
ไม่ต้องรอนาน,
การแข่งแรกกำลังจะเริ่มขึ้น
ว่าที่ผู้นำเผ่าสิงโต
ปะทะ นักผจญภัยเผ่ากระต่าย, โคลเอ
สนามแข่ง—ถ้าจะให้เรียกแบบนั้นก็ได้อยู่, อันที่จริงมันก็แค่ที่รกร้างว่างๆขนาด
100m ที่มีที่กองดินกั้นเป็นขอบสนาม, เหมือนสนามซูโม่—รอบๆสนามคือพื้นที่ของสองเผ่า
ตั้งแต่ก่อนเริ่ม,
เสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดและตื่นเต้นก็ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายจากทั้งสองฝั่ง
ถึงอย่างนั้น, ความตื่นเต้นของเผ่าสิงโตที่มีต่อเผ่ากระต่ายจะดูด้อยกว่า,
คงคิดเหมือนเรวานเมื่อวานนี้ คู่ต่อสู้เป็นเผ่ากระต่ายที่อ่อนแอแล้วยังเป็นผู้หญิงด้วย
ช่วยไม่ได้ที่พวกเขาจะดูถูกเธอ
หลังเสียงสัญญาณ คู่แข่งทั้งสองก็พุ่งเข้าไปที่ใจกลางสนาม--
“…ไม่ใช่, คิดผิดสินะ
เธอคนนั้นไม่ใช่ผู้เล่น”
มองดูคู่ต่อสู้ของเรวาน,
นักผจญภัยสาวเผ่ากระต่ายแล้ว ฮิยูกิก็เอียงคอ
อีกด้านหนึ่ง, อสึมินะที่นั่งชมข้างๆก็สับสน
เธอจับตัวผมและกดดันให้ตอบคำถาม
“หมายความว่าไง? อะไรคืออะไร? เอ๋? หรือว่าเธอไม่ใช่คนจากเผ่ากระต่าย? หรือว่านักผจญภัยหญิงทุกคนก็....?!”
“ไม่, อาจเป็นเธอที่พิเศษ”
คนที่ผมกำลังพูดถึง, นักผจญภัยสาวเผ่ากระต่าย
โคลเอ ถ้าให้พูด, เธอกำลังลำบาก
ส่วนสูงเกือบ 2 m,
ดวงตาแหลมที่ทีคิ้วอันใหญ่, กรามเหลี่ยมที่แยกเป็นสองปลาย (TL:คางบุ๋ม) , กล้ามเนื้อทั้งหมดดูราวกับพร้อมจะปริแตก,
แขนแต่ละข้างแทบจะเท่ากับขนาดอกของผม
และส่วนที่ยังไม่รู้ว่าเป็นหน้าอกหรือกล้ามเนื้อนั่นก็แน่นจนดูจะปริได้ ไม่เพียงเท่านั้นใต้ชุดเกราะที่เหมือนชุดบิกินีนั้นยังมีกล้ามเนื้อ
8 ลูก (TL:8 packs)
ไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้งของเพศหญิง แม้แต่ก้นก็ยังเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อราวกับก้นของลูกพี่นักเลง! และแน่นอนว่าที่ขาก็เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเหมือนรากของไม้ใหญ่เกี่ยวพันกัน
และที่ด้านบนหัวก็มีหูกระต่ายแบบฮอลแลนด์ลอปห้อยลงมาอย่างน่าเศร้า
(TL: ฮอลแลนด์ลอป
หรือ holland
lop เป็นกระต่ายพันธุ์หนึ่งที่มีหูยาวพับลงมา หารูปดูได้ที่อากู๋)
‘อา, มันคงยากเกินกว่าที่จะเรียกว่าเป็นตัวละครของผู้เล่นละนะ’ นั่นคือสิ่งที่ผมคิด
◆◇◆◇
เรวานมองที่อีกฝ่ายแล้วถอนหายใจในใจ
--นับว่ายังดี, แบบนี้ถ้าออมมือสิจะไม่ดี
อย่างที่ฮิยูกิบอก บางส่วนในใจรู้สึกไม่ดีนักที่ต้องทำเรื่องน่าอับอายอย่างทุบตีผู้หญิง
แต่คนที่อยู่ตรงหน้าก็เป็น「นักรบ」ไม่ผิดแน่นอน,
การทำเช่นนั้นย่อมไม่เป็นการให้เกียรติเธอ
นั่นเป็นเหตุผล ที่ควรทำไปตามธรรมชาติ
“—คุณควรโล่งใจที่คู่ต่อสู้คนแรกเป็นฉัน”
ได้ยินเช่นนั้นแล้ว
โคลเอก็สีหน้าดูไม่ดี, เธอขมวดคิ้ว
“หา? นี่นายคิดจะกำลังดูถูกกันหรือไง?”
“เข้าใจผิดแล้ว ไม่ว่ามองยังไงคุณก็เป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่ง นั่นเป็นเหตุให้ฉันไม่ต้องออมมือเมื่อสู้กับคุณ
ทำให้ฉันดีใจมาก”
-ทันใดนั้น, จากท่าทางสับสน
โคลเอก็ฉีกยิ้มกระหายเลือด
“ฟุฟุ ช่างกล้าดีนี่ ฉันนึกว่านายจะเป็นคนอ่อนแอไม่นึกว่าจะเป็นคนไม่ดีไม่เลว
–เอาเถอะ, ฉันจะแสดงให้เห็นเองว่าผู้หญิงดีๆที่จริงเป็นยังไง”
เรวานเหลือบมองไปที่ทุ่งหญ้า,
มองเห็นน้องสาวและฮิยูกิมองมาที่เขา, แล้วก็ตอบด้วยรอยยิ้มขมๆ
“นั่นสินะ, ผู้หญิงที่ว่า... จะว่าไป, จัดให้ฉันเป็น「ผู้ชายที่ไม่ดีไม่เลว」สินะ?”
“-ฮึ, ถ้านายเอาชนะฉันได้, ฉันก็จะประเมินให้นายเป็น「ผู้ชายที่ดี」แล้วกัน!”
“ถ้าอย่างนั้น, ก็ไม่ออมมือละ!”
ชั่วขณะนั้น, “เริ่มได้!”
เสียงสัญญาณที่มาพร้อมเสียงกลอง เรวานกำหมัดของเขาและโคลเอก็สวมไม้เท้าที่ยาว 2m
ของเธอ—ที่ปกติจะสร้างจากไม้ แต่ไม้เท้าอันนี้ดูจะสร้างขึ้นจากทอง
“ฟุ่ง!”
ปล่อยเสียงคำราม, ปลายไม้เท้าของโคลเอมุ่งเข้าประชิดหน้าของเรวาน
เขาหลบอย่างง่ายดาย,
“ขยาย!”
ด้วยความเร็วเกินกว่าจิตนาการ, ไม้เท้าพุ่งปะทะเข้าบริเวณหน้าของเรวาน,
เกิดเสียงดังพร้อมกับร่างของเขาที่กระเด็นถอยหลังไป
◆◇◆◇
“เรวาน-นี่ซามะ!”
ใบหน้าตื่นตระหนก, ผมสงบอสึมินะที่พยายามวิ่งไปข้างหน้าอย่างวิตกกังวล
“ไม่เป็นไร, เขาตั้งการ์ดรับได้ในจังหวะสุดท้าย
ที่ดูเขากระเด็นถอยหลังก็แค่ลดแรงปะทะ เพราะงั้นเขายังไม่บาดเจ็บหรอก”
หลังจากนั้น, ภายใต้สายตาที่จ้องเขม็งอย่างน่ากลัว,
ไม้เท้าสีแดงของโคลเอก็ปรากฏให้เห็น
“นั้นไม่ใช่『โหยวโบ』ใน『E・H・O』หรอกหรอ อย่างที่คิด,
คงมีใครชักใยอยู่เบื้องหลังจริงๆ.....”
(TL: โหยวโบ หรือ如意棒
เป็นไม้กระบองของซุนหงอคง ยืดหดได้ตามต้องการ)
อสึมินะหันมาถามผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“ไม่เป็นอะไรจริงๆหรือเจ้าค่ะ?”
“… คิดว่าเช่นนั้น”
“แล้วก็, ก่อนที่จะแข่ง เรวาน-นี่ซามะคุยกับผู้หญิงอื่นด้วย เขาคงไม่หักหลังข้าหรอกใช่ไหมเจ้าค่ะ?”
“เจ้านี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
End
Author Notes
โหยวโบ, ไม่ใช่ของตกจากบอสแต่เป็นของตกจากมอนทั่วไป
แต่ก็หายากอยู่ เพราะความสามารถยืดได้จึงเป็นที่ต้องการในตลาด
Talk: เนื่องจากตอนก่อนนี้ใส่คำอธิบายเพิ่มเยอะไป
เลยได้รับคำแนะนำมาว่าให้ใส่คำอธิบายไว้ข้างล่าง แต่เพราะคนแปลขี้เกีย—อุก หมายถึง
คนแปลกลัวว่าถ้าเอามาไว้ข้างล่างแล้วจะลืมว่าอยากหาข้อมูลอะไรเพิ่มบ้าง
เลยตัดสินใจใส่แทรกไว้ตามเดิม แต่จะลดให้สั้นลง และถ้าจะลงเรื่องที่ไม่ค่อยเกี่ยวแต่อยากลง (?) ค่อยลงมาต่อด้านล่างแล้วกันนะคะ
แล้วก็...เราขอลาสักสองอาทิตย์นะคะ บายๆ //โบกมือ
ความคิดเห็น