[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #59 : 3-17 Episode 13

Chapter 3 – Beast King of Borderland

Episode 13 ได้รับชัยชนะ

บนพื้นที่แตกหักราวกับกำลังจะพังทลาย, เรวานลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนที่กระบองห่างจากใบหน้าไม่กี่นิ้วยังดีที่เขายกแขนทั้งสองข้างขึ้นมากันไว้ได้ มองดูคันโชวที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดขวนแล้ว, เขาก็รู้สึกขอบคุณฮิยูกิอีกครั้ง

“ค่อยยังชั่ว, ช่วยได้มากจริงๆ... สมกับเป็นของขวัญจากผู้หญิงที่ดี”

ในตอนที่หันไปมองโคลเออีกครั้ง, ฮิยูกิก็ได้ยินเสียงพึมพำชวนโมโห

“ฮ๊ะ”

ด้วยการเคลื่อนไหวแบบเดียวกับที่ใช้ต่อสู้กับฮิยูกิเมื่อวันก่อน, เขาไถลไปกับพื้นร่นระยะห่างระหว่างทั้งสอง

เมื่อถูกเข้ามาประชิดตัว, จุดอ่อนของการใช้กระบองก็ถูกเปิดเผย เธอสามารถถูกโจมตีได้ทุกทิศทางไม่ว่าจะบนล่างซ้ายขวา แม้แต่เบื้องหลังก็ด้วย
ไม่เพียงแค่นั้น, นอกจากการพุ่งแทงที่เธอทำได้แค่ปัดป้องแล้ว ยังมีการโจมตีหลอกระยะด้วย ถึงแม้จะเป็นนักรบชั้นเลิศก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้รับความเสียหายเลย, ราวกับเกิดลมพายุที่มีโคลเอเป็นศูนย์กลาง

แต่ด้วยความสามารถพิเศษ『ขยายสัมผัส』, ดวงตาของเรวานก็ยังตามทันการเคลื่อนไหว

เขาเข้าไปใกล้เธอ ก่อนมือขวาของเรวานจะหายไป ถัดมาก็เกิดเสียงปะทะมากมายดังขึ้นแทบจะในเวลาเดียวกัน ผู้ชมส่วนมากที่จับตามองการแข่งอยู่, ต่างเห็นเพียงเงาจากการรัวหมัด

“ชิ”

เพราะกระบองใช้ต่อสู้ในระยะประชิดไม่ได้, โคลเอที่ถือมันไว้ในมือขวา ตัดสินใจใช้หลังมือซ้ายฟาดไปที่หลังของเรวาน
โดยปกติแล้วมีโอกาสเล็กน้อยที่จะโจมตีพลาดหรือถูสวนกลับ แต่ด้วยสถานการณ์ที่ยากจะหลบเช่นนี้, โคลเอจึงไม่คิดว่าจะพลาด

“ฮะ!”
“ฟุบ!!”

จับการโจมตีนั้นไว้, เรวานใส่แรงไปที่ข้อศอกซ้ายแล้วศอกเข้าไปยังกลางลำตัวของโคลเอที่เปิดว่าง

“…!”

เสียงดังนั่นทำให้ผู้ได้ยินเข้าใจว่าการแข่งจบลงแล้ว แต่ทว่า, เรวานที่ควรจะได้รับชัยชนะจากการโจมตีนั่น กลับเบิกตากว้างและถอยห่างจากโคลเออย่างรวดเร็ว เขาจับข้อศอกซ้ายและร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวด

◆◇◆◇

“เกิดอะไรขึ้น, ทำไมเขาถึง-?! ทำไมเรวาน-นี่ซามะที่เป็นคนโจมตีถึงได้แสดงท่าทางแบบนั้นกันละเจ้าค่ะ?”

ในชั่วขณะที่โจมตีออกไป เขาก็แสดงท่าทางดีใจก่อนจะเปลี่ยนไปในทันที ตอบอสึมินะที่สับสนไม่เข้าใจ, ฮิยูกิอธิบายอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

“ตอนที่ถูกโจมตี, เธอก็เสริมความแข็งแกร่งกล้ามเนื้อทั้งหมด ดังนั้นการโจมตีทั้งหมดจึงสะท้อนกลับเข้าหาคู่ต่อสู้ ....การทำให้กล้ามเนื้อแข็งแกร่งขนาดนั้น, บางทีอาจจะ—ไม่, โลกคงไม่แคบขนาดนั้…”

“ละ-แล้วท่านพี่จะเป็นอะไรไหมเจ้าค่ะ?”

“ถ้าเทียบความแข็งแกร่งนั่นเป็นเหล็ก, ถ้าชกด้วยมือคงแตกไปแล้ว แต่นี่เป็นข้อศอก, เป็นกระดูกที่แข็งแกร่งมากอันหนึ่งก็คงพอไหว”
ฮิยูกิกล่าวพลางเอียงคอ

◆◇◆◇

“ฟุฟุ, ดูเหมือนนายจะฝึกมาดีพอนะ ข้อศอกบางๆของผู้ชายส่วนใหญ่มักจะแตกในครั้งเดียว –เอาเถอะ, ยังไงตอนนี้นายก็ใช้มือซ้ายไม่ได้ชั่วคราวแล้วละ”

ยิ้มขื่นๆตอบคำพูดของโคลเอ เรวานปล่อยมือขวาที่จับข้อศอกที่สั่นระริก, แล้วกำหมัด

“เหลือมือแค่ข้างเดียว, ก็ยังจะสู้ต่อหรือ?”

“แน่นอน, มือขวากับเท้าทั้งสองข้างก็ยังดีอยู่ แล้วยังมี『ผู้หญิงที่ดี』อย่างเธอเป็นคู่ต่อสู้อีก ฉันไม่มีทางแสดงท่าทางน่าสมเพชหรอก”

“หึ, ก็ดี, ถ้านายว่าแบบนั้น ฉันก็จะไม่เกรงใจแล้ว”

ด้วยท่าทางไม่ยี่หระ, เรวานยักไหล่คำพูดของโคลเอแล้วบอกเธอด้วยท่าทางจริงจัง

“ไม่ได้ประจบหรอกนะ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่สวย และเพียบพร้อมตามแบบเผ่ามนุษย์สัตว์ดังเดิม ทั้งเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังและมีชีวิตชีวาจริงๆ”

ถ้อยคำเหล่านั้นทำให้เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“พูดได้ดี! เข้าใจแล้วสินะว่าผู้หญิงที่ดีเป็นยังไง ฉันจะจำนายไว้แล้วกัน, ว่าไม่ใช่ผู้ชายทั่วไปๆแต่เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง”

“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง, --มาเริ่มกันเถอะ!”

“แน่นอน!”

◆◇◆◇

“อะไรกัน, นั่น, นั่น! ชมผู้หญิงคนอื่นว่าสวย! เพราะมีกล้ามหรอ?! กล้ามพวกนั้นคือปัญหาสินะ?”

อสึมินะจับไหล่ฮิยูกิที่อยู่ข้างๆแล้วเขย่าไปมา ขณะเดียวกัน, จิซึและสมาชิกเผ่าสิงโตคนอื่นๆพากันถอยห่างอย่างกลัวจะถูกลูกหลงไปด้วย

“ไม่, อา… จะพูดยังไงดี…”

“ข้ารู้แล้ว, ข้าจะเสริมกล้ามตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป! เนื้อ, ใช่แล้ว ต้องกินเนื้อ! แล้วก็, ฮิยูกิ-ซามะ ไม่ทราบว่ารู้วิธีทำให้มีกล้ามเร็วๆบ้างไหมเจ้าค่ะ!?”

“เอ๋.... คงเป็นโปรตีน หรือสเตียรอยด์อะไรพวกนั้น?”

สองคนนี่ช่างพูดได้หยาบคายและน่ากลัวจริงๆ

◆◇◆◇

อีกครั้งหนึ่ง, โคลเอแทงจู่โจมอย่างรุนแรง เรวานพยายามเข้าไปใกล้, แต่เป้าหมายการโจมตีนั้นเล็งไปที่มือซ้ายอันเป็นจุดบอด

--แข็งแกร่ง

ในการแข่งขันระหว่างเผ่ามนุษย์สัตว์แล้ว, การโจมตีไปที่จุดอ่อนไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือสิ่งที่ผิดอะไร คนที่เปิดช่องว่างให้ถูกโจมตีได้เองต่างหากที่ผิด

ถ้าปล่อยไว้มีแต่สถานการณ์จะแย่ลง, เรวานจึงตัดสินใจเดิมพัน
เขาเหยียบปลายไม้ที่พุ่งมาที่เท้าเขาทันทีที่ขยับ, เรวานกระโจนใส่โคลเอที่มือทั้งสองข้างชาชั่ขณะจากแรงกระแทก

ราวกับคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว, ไม้กระบองถูกชักกลับ, หมุนกลางอากาศเพื่อโจมตีเข้าที่ด้านซ้ายของเรวาน

การโจมตีถูกรับไว้และหยุดโดยสนับแขนที่มือซ้าย ด้วยพลังที่แตกต่างที่กระทบเข้ากับมือซ้าย, เกิดเสียงดังทึบขึ้น

--มันพัง?

แต่แล้วเขาก็ต้องปล่อยมันไป ถ้าเขาขยับไปทั้งที่ยังพะวงมือซ้าย, ก็จะขยับพลาดแล้วเปิดช่องว่างแน่ ถ้าศูนย์ถ่วงไม่มั่นคงก็โจมตีต่อไม่ได้ ถ้าไม่สนอาการบาดเจ็บที่มือซ้าย, แล้วเคลื่อนไหวไปตามปกติละก็ต้องรับได้แน่ สรุปผลออกมาเช่นนั้น

มุมหนึ่งของความคิดยอมรับความจริง ความเจ็บปวดที่แล่นผ่านมาจากมือซ้ายก็ถูกวางไว้ก่อน เรวานหมุนตัวครึ่งหนึ่งและใช้ข้อศอกขวากระแทกเข้าที่กล้ามเนื้อหน้าท้องของโคลเอ

“ฮี้-ย๊าก!”

โคลเอรับมันด้วยท่าทีสบายๆเหมือนก่อนหน้าด้วยรอยยิ้ม

ทันใดนั้น, เสียงปะทะกันก่อนหน้านี้, เสียงดังกระหึ่มพัดผ่านไปทั่วบริเวณ บนพื้นบริเวณใจกลางลานที่คนทั้งสองอยู่ปรากฏรอยแตกร้าวกระจายเป็นวงกว้าง

“....ฟุฟุ, ไม่น่าเชื่อ, เมื่อกี้นายใช้เทคนิคอะไรกัน? สั่นสะเทือนไปถึงแกนในเลย”

“เทคนิคที่สามารถตีเหล็กผ่านไปถึงส่วนในได้โดยตรง, --อันที่จริงแขนขวาฉันก็ใช้การไม่ได้แล้วละตอนนี้...”

“....งั้นหรอ ทั้งที่มีโอกาส, ทำไมไม่อัดเข้าที่หน้าฉันไปละ, น่าจะง่ายกว่านี่?”

“ไม่มีทาง, อา, ผู้ชายก็มีเกียรติของผู้ชาย”

“....อืมม, งี่เง่า แต่เอาเถอะ, ฉันชอบคนโง่มากกว่าคนฉลาด จากนี้ไป....ก็พยายามเข้าละ พ่ายแพ้ให้กับผู้ชายดีๆแบบนาย ...ฉันก็พอใจแล้ว”

พูดคำพูดเหล่านั้นแล้วเธอก็หมดสติล้มลงไป, เรวานพยุงร่างเธอไว้

เกิดความเงียบครู่หนึ่ง, ก่อนเสียงปรบมือจะดังขึ้นอย่างเกรียดกราด, แม้แต่เสียงตะโกนก็ยังดังก้อง

◆◇◆◇

การแข่งขันคัดเลือกรอบแรกของคู่แรกจบลงแล้ว ผู้ชนะ: เรวานแผ่งเผ่าสิงโต, ผู้แพ้: โคลเอแห่งเผ่ากระต่าย

หลังจากนัดแรกจบลงอย่างน่าพอใจ รอบแรกของอีกสี่คู่ก็สิ้นสุดลงอย่างสงบ

◆◇◆◇

“-ผู้ชนะรอบแรกของฝั่ง『ลานสังเวยปีศาจหมาป่า』นอกจากเรวานก็มีเดวิดจากเผ่าเสือดาว, ยูเจนจากเผ่าหมี และไซริลจากเผ่างู, ไม่ต่างจากที่คิด, ส่วนของฝั่ง『สุสานมังกรดิน』ก็คืออเรอนจากเผ่าเสือโคร่งที่ฆ่าคู่ต่อสู้ในทันที –ช่างเป็นหุ่นเหล็กที่ไม่น่าสนุกเอาเอาซะเลย”

หลังจากเดินทางกลับปราสาทและยืนยันผลการแข่งวันนี้, ผมก็ถอนหายใจ

“อา,ก็ไม่เลวเท่าไร ว่าแต่บาดแผลของเจ้าลูกศิษย์โง่ของกระผมเป็นเช่นไรหรือ?” เสียงที่ฟังดูไม่ได้ใส่ใจไยดีอะไรนักดังจากราชาสัตว์ป่าที่นั่งอยู่บนโซฟา ขณะที่ดื่มกาแฟแสนอร่อย, ที่เวลานี้หาได้แค่ในเมืองของผมเท่านั้น

“เวทมนต์ของอสึมินะ...นี่เทคนิคเฉพาะสินะ? ใช้ได้ผลดี ตอนนี้ก็เหมือนเป็นปกติแล้วละ”

ผมสามารถรักษาได้ก็จริง แต่ด้วยสถานะของคนนอก การไปร่ายเวทย์รักษาให้อาจทำให้คนในบางกลุ่มไม่พอใจได้, ผมเลยเลี่ยงที่จะทำ

อสึมินะก็พูดเหมือนกันว่าการรักษาจะต้องถอดชุดและลูบไล้ร่างเปลือยเปล่าเพื่อให้มือสัมผัสและรักษาได้โดยตรง—มันคงไม่ได้มีความหมายแอบแฝงหรอกสินะ?
แต่จะว่าไปก่อนหน้านี้ที่เธอรักษาตอนที่สวมชุดก็มีประสิทธิภาพดีนี่...เมื่อผมนึกขึ้นได้...

บางทีมันอาจเป็นเรื่องที่ผมไม่ควรเข้าไปยุ่ง

ผมสรุปและตัดสินใจเรื่อง, ผมหันหลังให้ใบหน้าหนาๆของราชาสัตว์ป่า
“--ยิ่งกว่านั้น ถ้าเจ้ากังวลเกี่ยวกับลูกศิษย์ของเจ้าจริงๆ ทำไมไม่ไปดูเขาเสียหน่อยละ?”

(TL: คนหน้าหนา ประมาณคนหน้าตายหรือยากจะเขินอาย ตรงข้ามกับ คนหน้าบาง)

ดูสิว่าชี้ทางขนาดนี้แล้ว ยังจะปฏิเสธต่อไปอยู่ไหม, เหอะ

“อา, ไม่ว่าจะเรื่องการแข่งขันหรือลูกศิษย์งี่เง่าของกระผม ก็อยู่นอกความสามารถของกระผมขอรับ”

“หึ ก็จริง พูดถึงเรื่องนั้น มิโคโตะ, เรื่องที่ให้ไปสืบละ?”

มิโคโตะที่คอยอยู่ข้างๆก้มศีรษะ
“เจ้าค่ะ, เรื่องที่มาของที่『โหยวโบ』นักผจญภัยเผ่ากระต่ายมี ดูเหมือนจะซื้อมาจากพ่อค้าเจ้าค่ะ จากการใช้เวทมนต์จับเท็จดู ก็เหมือนจะไม่ได้โกหกด้วยเจ้าค่ะ”

“มาจากพ่อค้าอาวุธงั้นหรอ หึ... แปลว่าคงจับหางคนที่อยู่เบื้องหลังไม่ได้ง่ายๆสินะ”

ทันใดนั้น ผมก็ถามราชาสัตว์ป่าเกี่ยวกับสิ่งที่กวนใจผมมาตั้งแต่การคัดเลือกรอบแรก

“อาวุธเวทมนต์ที่โคลเอใช้ไม่ได้ผิดกฎการแข่งหรอกหรือ?”

“ไม่มีปัญหา”
ตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“การกวัดแกว่งดาบเวทมนต์, ดาบศักดิ์สิทธิ์หรืออาวุธเวทมนต์ต่างๆ แล้วยังได้รับเลือกโดยอาวุธเหล่านั้น, ในประเทศนี้แล้ว, ออกจะเป็นเรื่องน่าสรรเสริญเสียด้วยซ้ำ”

“ช่างไร้เหตุผลจริงๆ ใช้เวทมนต์ไม่ได้แต่ใช้อาวุธเวทมนต์ได้”

“มันเป็นเรื่องยากที่จะอธิบาย อันที่จริงเทคนิคลับที่ท่านเรียกว่าสกิลก็ไม่ได้ถูกห้ามไว้เช่นกัน”

“จะบอกว่าใช้สกิลก็ได้หรือ?”

“แน่นอน เทคนิคลับเป็นผลลัพธ์จากการฝึกฝน ไม่จำเป็นต้องกลัวว่าใครจะมองเช่นไร อันที่จริง, คู่ต่อสู้วันนี้ยังไม่ได้ใช้เทคนิคชั้นสูงอะไรเลย แต่ถ้าเป็นคู่ต่อสู้วันพรุ่งนี้ละก็คงต่างออกไป ถึงไม่ใช่ทุกคนที่มีลักษณะการต่อสู้จำเพาะ แต่ผู้โง่เขลานั้นมีมากล้นทุกหนแห่ง”
ราชาสัตว์ป่าหัวเราะอย่างรื่นรมย์

เรวานคงลำบากทีเดียว อย่างน้อยที่สุดเขาก็ได้เรียกคืนพลังเพื่อวันพรุ่งนี้ไม่สิ, มันไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะอสึมินะก็อยู่ในเต้นท์เดียวกัน

เอิ่ม, ก็ทำให้ดีที่สุดแล้วกันนะ

End

Talk: เปลี่ยนจากที่โคลเอใช้ไม้เท้า > ไม้กระบองนะคะ แหะๆ พอดีตอนท้ายตอนที่แล้วไม่ได้แก้ เอาเป็นว่าแก้ตอนนี้เลยแล้วกันเนอะ!

จะว่าไปอาทิตย์หน้าก็สงกรานต์แล้ว หยุดอีกดีไหมน้า~?

ล้อเล่นนะ~ล้อเล่น //หัวเราะ   อาทิตย์หน้ายังลงตามปกติ พอดีว่าใกล้จะทันอังกฤษแล้ว เอาให้ทันๆไปเลย จะได้หยุดยาวๆ เย้! //ผิดๆ

ถ้าทันอังกฤษแล้วจะลองไปแปลเรื่องอื่นละ //หัวเราะ  แต่คงเป็นแบบแปลอ่านเองเลย ไม่ได้ลงที่ไหน เพราะฉะนั้นถ้าฮิยูกิตอนใหม่มาก็จะมาแปลตามปกติค่ะ! !