ความฝันของริทสึ

เนื้อเรื่อง

ความฝันของริทสึ

ฉันตื่นขึ้นมาในความมืดมิดท่ามกลางเสียงที่ไร้ผู้คนเป็นอย่างยิ่ง นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย! ฝันไปเหรอ O_O!!

“ทานากะ ริทสึ...เธอมาทำอะไรที่นี่?”

จู่ๆเสียงใครก็ไม่รู้พูดออกมาท่ามกลางสายลมอันหนาวเหน็บ เสียงของเขาอ่อนระโหยเหมือนกับไม่มีแรง ฉันขนลุกไปหมดแล้วก็กอดกายไว้แน่นพลางมองหาที่มาของเสียง ใครกันที่เรียกชื่อฉัน

ไม่เห็นมีใคร.....

ผี...ผีรึปล่าวเนี่ยยยย! T^T บรึ๋ย~ ขนลุก!

“คุณเป็นใครกัน?”ฉันยังคงตามหาที่มาของเสียง แปลก ฉันกลับไม่ได้ยินเสียงลุงแก่ๆอีกแล้ว แต่กลับมีเสียงผู้ชายอายุคร่าวๆประมาณ 15-16 พูดกับฉันแทน

ว่าแต่...เสียงคุ้นๆ ช่างเหอะๆ!

“เธอเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ฉันจะไปรู้เหรอ ฉันไม่ได้มีตาทิพย์นะ แล้วที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย!” ฉันยังคงมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และจะพยายามคลานไปทุกที่เพื่อหาที่เกาะ เพราะตอนนี้มันมืดไปหมด!

“เธออยู่ในความฝัน....แต่ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ....” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงกับประโยคสุดท้าย

“นายเป็นใคร แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหนกัน!”

ฉันถามเสียงหลงเมื่อได้ยินเสียงของเขาดังมาใกล้ๆ

“ข้างหน้าเธอยังไงล่ะ...”

“ฉันมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฉันเห็นแต่ความมืดมิดไปหมด! นาย...นายช่วยฉันหน่อยได้มั้ย?” ฉันทำมือปลกๆคล้ายกับจะไหว้ และทันใดนั้นสิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้มันกลับเปลี่ยนไปแล้ว...

มันไม่ใช่ความมืด....แต่กลับเป็นทุ่งดอกไม้ที่สวยสะพรั่ง

โอ้มายก็อด! อยู่ในฝันเพิ่งจะเคยเห็นที่แบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต!

สวนดอกไม้ที่สวยสะพรั่งไปถึงยอดเขาดอกไม้หลากชนิดพร้อมใจกันต้อนรับฉันอย่างยินดี

สวย! สวยมากๆ > O <!!

“สวยมาก สวยมากจริงๆ *O*” ฉันวิ่งเข้าไปใกล้เหล่าดอกไม้นั่น สายตามองไปเห็นกลุ่มดอกไม้ไฮยีรา ฉันเด็ดมันออกมาหนึ่งดอก แล้วก็สูดดมความหอมของมันเต็มที่ แต่ยังไม่ทันที่จะทำอะไรมากนัก เสียงของผู้ชายคนเดิมก็พูดออกมาท่ามกลางสายลม เฮ้! ฉันลืมคนที่ช่วยฉันไปได้ยังไง -_-^

“ฝูงดอกไฮยีรา...เธอชอบมันงั้นเหรอ?”

“ใช่...ใช่”

ฉันตอบอย่างไม่สงสัยอะไร แต่สายตากลับจ้องไปในสายลมที่เหมือนดั่งพายุเล็กๆบริเวณใกล้ๆฉัน

“เธอจ้องฉันทำไม...”

“เฮ้ย! เป็นนายหรอกเหรอ...นายเป็นใคร นายเป็นสายลมงั้นเหรอ หรือว่านายอยู่ในสายลม เอ๊ะ!นายเป็นปีศาจรึปล่าว !?!” ฉันถามเขาวกไปวนมา และพยายามจะจับสายลมน้อยๆนั่นให้ได้

“จะบ้าเหรอ...ฉันเป็นเทพแห่งสายลมนะ แล้วเธอมาจับฉันทำไมกัน”

เขาพุดอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่จะพัดสายลมน้อยๆนั่นหนีไปอยู่อีกฝั่งซึ่งนั่นเป็นกลุ่มดอกกุหลาบสีม่วง ฉันมองและก็เดินเข้าไปใกล้

“ก็ฉันอยากเห็นหน้านายนี่...นายเป็นเทพ งั้นก็ช่วยฉันหน่อยสิ!”

“งั้นเหรอ...”

“....” ฉันไม่ตอบอะไรพลางมองฝูงดอกไม้ไปเรื่อยเปื่อยเพื่อหลบเขาที่เป็นสายลมน้อยๆนั่น เพราะเหมือนกับเขาจะจ้องฉัน เอ่อ...ถ้าฉันเขิน นายจะว่าอะไรมั้ยเนี่ย - / / / -

“ถ้าเธออยากเห็นฉันจริงๆล่ะก็ ไปหยิบดอกเรนเดียร์มาให้ฉันสิ...”

“หืม...ดอกเรนเดียร์ มีในโลกด้วยเหรอ???” ฉันมองสายลมน้อยๆนั่นอย่างอึ้งๆ

“มีสิ...เป็นดอกไม้ของฉันเอง”

เขาพูดพร้อมกับนำหน้าฉันไป อยากเห็นจริงๆเลยว่าเขาจะหน้าตาเป็นยังไง หล่อรึปล่าว แล้วดอกเรนเดียร์ที่ว่าจะหน้าตาสวยมั้ย...

“ดอกนั่นเป็นดอกสีฟ้าสด หายากมากๆ ถ้าเธอเด็ดมาให้ฉันได้ล่ะก็เธอจะจะได้เห็นหน้าฉัน...” ฉันมองตามสายลม “และฉันก็นับถือเธอมากๆเลยนะว่า เธอเก่งจริงๆที่เข้ามาในที่นี้ได้...”

ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกเป็นยังไงแต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังอารมณ์ดีอยู่แน่ๆ (ฟังจากน้ำเสียง -_-;)

“มันอยู่ที่ไหนล่ะดอกเรนเดียร์ของนาย...”

“เดินไปอีก 2 เมตรก็จะเจอเอง แต่...เธอต้องหามันให้เจอนะ ถ้าอยากเห็นหน้าฉันจริงๆ” เขาพูดเหมือนกับจะส่งกำลังใจให้ฉัน ฉันจึงพยักหน้าเบาๆและเดินไปตามทางที่เขาบอก

เฮ้! นี่มันอะไรกัน!

ทำไมมีแต่ดอกไม้สีฟ้าเต็มไปหมด!! แล้วทีนี้ฉันจะหาเจอมั้ยเนี่ย พระเจ้า!~ ไหนเมื่อกี้เขาบอกว่าเดี๋ยวก็จะเจอเองนี่นา...

ฉันมองไปในกลุ่มดอกไม้นั่น พลางกับหาไปทีละดอกๆ และคาดว่าอีก 10 ชั่วโมงข้างหน้าคงจะหามันเจอ T^T

“อยู่ไหนน้า...อยู่ไหนเนี่ย ดอกนี้...ไม่ใช่ ดอกนั้น...ไม่ใช่”

“เธอหาอย่างนั้นเมื่อไหร่จะเจอฮะ!” เขาตะเบ็งเสียงใส่ฉัน จนฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ ไอ้บ้า จะพูดดีๆก็ไม่ได้

“ก็นายดูสิ...ว่ามันมีน้อยรึปล่าว ถ้าไม่หาแบบนี้แล้วจะให้หาแบบไหนกันล่ะ -3-”

“เฮ้อออ~” เขาถอนหายใจออกมา พร้อมกับหมุนสายลมน้อยๆมาอยู่ตรงกลางท่ามกลางดอกไม้สีฟ้าเหล่านี้ “เธอมานี่สิ...”

“อ้อ..”

“นั่งสมาธิ 1 นาที และในขณะนั้นเธอก็ควรจะพูดคำว่าดอกเรนเดียร์สีฟ้าสด 3 ครั้ง ต้องพูดในใจด้วยนะ” เขาพูดขึ้นมาเมื่อเห็นฉันเดินเข้าไปหา

ฉันพยักหน้ารับคำก่อนจะลงมือปฏิบัติ

เย้ๆ อีกไม่นานฉันจะได้เห็นหน้าเขาแล้ว > O <!

ผ่านไป 1 นาที~

“เฮ้! ริทสึลืมตาขึ้นมาสิ ตายแล้วเหรอ?”

เสียงของเขาบอกให้ฉันลืมตาขึ้น ใช่สิ...เมื่อกี้ฉันต้องการจะหาดอกเรนเดียร์นั่นนี่นา...นี่ฉันเผลอหลับไปเหรอเนี่ย ไม่จริงน้า!! TOT

เขาจะดุฉันรึปล่าวนะ...ฮือๆ

แต่...ทำไมเสียงมันเหมือนไอ้ซาโตชิเลย...แถมยังแช่งฉันอีก หวังว่าคงไม่ใช่หรอกมั้งเพราะมันเป็นแค่ความฝันนี่หว่า....

-_-*

“ฉันลืมตาแล้ว...แต่ทำไมไม่เห็นมีดอกเรนเดียร์เลย...เฮ้ย! ไอ้ซาโตชิเข้ามาได้ยังไงกัน!!!”

โอ้มายก็อดอีกครั้ง เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาแล้วพบกับไอ้ซาโตชิน้องชายของฉัน ไม่ใช่นายสายลมน้อยๆในท่ามกลางสวนดอกไม้สวยๆนั่น และตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอน!!!

อ้าว! เมื่อกี้ฉันฝันอยู่ใช่เหรอ แล้วทำไม.....

“ก็เดินเข้ามาน่ะสิ พี่เป็นอะไรน่ะเพ้ออยู่คนเดียวตั้งนานสองนาน - -;” ซาโตชิพูดพลางนั่งลงที่ปลายเตียง

แปลกใจอย่างมากกกก!!!

น้ำเสียงของมันเหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง.....

ใช่แล้ว! ผู้ชายในสายลมนั่น เป็นมันงั้นเหรอเนี่ย!! อ๊าก! ไม่น้าาาา!!

“ไอ้น้องบ้า! มาปลุกฉันทำไมเนี่ย ฮือๆ”ฉันร้องออกมาทันทีเมื่อคิดไม่ถึงว่าความฝันเมื่อกี้มันหายไปแล้ว ขออยู่ต่ออีกสักนิดก็ไม่ได้เร๊อะ!!! TOT

“ก็พี่เพ้อเจ้ออยู่ได้ ฉันรำคาญเลยปลุก -_-”

“แง้ๆๆ ฉันไม่ได้เพ้อเจ้อนะ!”

“เงียบๆๆ โตแล้วนะ ยังร้องไห้เป็นเด็กอยู่ได้ นอนซะๆ” ไอ้ซาโตชิพูดแล้วเดินจากไป ฉันมองตามมันไปติดๆ

นี่ฉันเป็นพี่มันหรือว่าน้องมัน - -*

แต่ดูสิ! มาแล้วก็จากไปซะงั้น....ฮือๆเพราะมันคนเดียวเลย!

หลับต่อแล้วจะฝันเหมือนเดิมรึปล่าวเนี่ย!

ฮือๆๆ ใครก็ได้! เอาฉันไปอยู่ในความฝันเมื่อกี้นี้ใหม่ที!!!  T______T!

THE END :)

ปล.แก้ไขแล้วจ้าาา  ^O^
เม้นให้หน่อยนะ

 :)  Shalunla