[fic KHR] The Sky In Memory (All27) - [fic KHR] The Sky In Memory (All27) นิยาย [fic KHR] The Sky In Memory (All27) : Dek-D.com - Writer

    [fic KHR] The Sky In Memory (All27)

    ผู้เข้าชมรวม

    2,844

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    2.84K

    ความคิดเห็น


    8

    คนติดตาม


    29
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  2 ธ.ค. 53 / 22:57 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น

    ฟิคนี้พึ่งเคยแต่ง เพราะฉะนั้น ช่วยมาเม้นหรือติชมกันหน่อยนะ ^^

    MY PROFILE


    Name : ฟ้าใส

    BD : 29 - 05 - xx

    My Cartoon Favorite : Conan,Naruto,
                                        BlackButler,Reborn

    My ID :
    BLACK♥PAPER

    E - Mail : natchayafah@hotmail.com




     แจกโค้ดเพลงในกล่องดนตรีเพราะ เพราะ .


    PS. รับแลกแบนเนอร์จร้า~!!



    ► MY BANNER ◄


    เข้ามาอ่านกันเต๊อะ! มาสิ...มาอ่านกัน!...หึๆ เข้ามาอ่านกันสิ~จะเริ่มการรีไรท์แล้ว!!!  

    MY BANNER OF THE STORY 

    อ่านแล้วเม้นท์กันบ้างนะ~!!


     กด  Add หน่อยจร้า~


    ^
    ^
    ^
    กดที่รูปเลยจร้า~







    MI KAN
    - - 
       


    .
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ♦ ♥ ♠ ♣ The sky in memory ♣ ♠ ♥ ♦





      แชะ...แชะ...แชะ...

       

      "อืม...น่าจะโอเคแล้วนา~อีกสักสองสามรูปก็ได้มั้ง..."เสียงที่ฟังแล้วดูน่าเอ็นดูของร่างๆหนึ่งที่ดูบอบบาง...กำลังกดชัตเตอร์เพื่อถ่ายภาพของธรรมชาติอยู่ภายในป่าไม้ในเมืองที่ชื่อว่า'นามิโมริ'


      "รุ่นที่สิบคร้าบ~อรุณสวัสดิ์คร้าบ~!!"ร่างบางหันมาตามเสียงที่เรียกโดยที่ไม่ต้องถามก็รู้ว่าใคร


      "โย่ว~สึนะ!บังเอิญจังนะ...ที่ได้มาเจอกันน่ะ อ่ะ!...โกคุเทระก็ด้วย"ร่างบางที่กำลังมองคนตรงหน้าทั้งสองอย่างสงสัยนิดหน่อยก็หลุดจากภวังค์แล้วหันมามองคู่สนทนาทั้งสอง


      "อรุณสวัสดิ์ทั้งสองคน...มาทำอะไรกันที่นี่น่ะ?"ร่างบางถามขึ้นโดยที่เผลอไปสบตากับบุคคลที่สามที่เดินมาพร้อมกับครูสอนพิเศษที่ควรจะอยู่ที่บ้านในตอนนี้


      "ระ...รีบอร์น คะ...คุณฮิบาริก็ด้วย...มาทำอะไรกันฮะ?"ร่างบางนึกแปลกใจเมื่อเห็นชายร่างสูงที่ไม่ค่อยชอบการสุมหัว เอะอะก็'จะขย้ำ'อยู่ท่าเดียวแต่วันนี้กลับดูสงบผิดปกติ


      "เจ้าหนูบอกให้ชั้นมาน่ะ...แล้ว...เธอมาทำอะไรล่ะ?"ร่างสูงตอบแทนครูสอนพิเศษ แล้วยิงคำถามออกมา


      "เอ่อ...คือผมมาถ่ายภาพของป่านี้น่ะครับ..."


      "เหรอ...? งั้นถ่ายให้สวยๆล่ะ เสร็จแล้วก็เอามาให้ชั้นด้วยนะ..."ร่างสุงยิ้มเจือนๆให้ร่างบางก่อนที่ร่างบางจะหน้าเริ่มขึ้นสีกับรอยยิ้มนั้น จึงทำให้บุคคลข้างๆเริ่มไม่พอใจ


      "หนอย~ไอหมอนี่คิดจะขโมยหัวใจของรุ่นที่สิบไปหรือไงหะ?"ร่างสูงชักระเบิดออกมาพร้อมกับท่าทีที่พร้อมลุยทุกเวลา


      "หืม~เอางั้นเรอะ?...ได้! ชั้นจะขย้ำเจ้าสัวต์กินพืชอย่างนายเป็นคนแรกเลยล่ะ..."


      "ฮะๆ...น่าสนุกนิ...งั้นชั้นขอเล่นด้วยคนนะ..."ทั้งสามเริ่มเปิดศึกโดยที่มีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่มาถึงสามคน!


      "ฮ่าๆๆ! คุณแรมโบ้ก็จะช่วยด้วย!!!"


      "คึหึหึ...จะอะไรก็ไม่รู้หรอกนะครับ แต่ถ้ามีฮิบาริ เคียวยะด้วยแล้ว...ชักน่าสนุกนะครับเนี่ย..."


      "ขอแจมด้วยอย่างสุดขั้ว!!!"


      "นี่เจ้าห่วยสึนะ..."ครูพิเศษเรียกให้ร่างบางหลุดออกจากภวังค์แล้วหันมาคุยกับคู่สนทนา


      "หืม?"


      "ไม่คิดจะห้ามหน่อยหรอ?"ร่างบางมองพวกพ้องที่ตอนนี้กำลังสนุก(?)อยู่กับการเล่น(?)ที่พวกเค้าเล่นกันเอง ร่างบางหันมามองครูพิเศษของเค้าก่อนที่จะหยิบกล้องออกมาจากกระเป๋า แล้ว....




      แชะ...แชะ...แชะ...!!!

      ทุกคนชะงักแล้วหันมาตามเสียงชัตเตอร์ที่พวกเค้าได้ยิน แต่ภาพที่พวกเค้าเห็นมันดูสดใสกว่าที่พวกเค้าคิดไว้มาก...ร่างบางที่มองดูพวกเค้าพร้อมกับคลี่รอยยิ้มที่บางเบาแต่น่าหลงใหล กำลังถือตัวกำเนิดเสียงชัดเตอร์ที่พวกเค้าได้ยิน


      "วองโกเล่...?"

      "ซะ...ซาวาดะ?"

      "ระ...รุ่นที่สิบ...ครับ?"

      "สึนะ?"

      "........."


      "อ้ะ!...ทะ...ทุกคนมองชั้นแบบนั้นทำไมล่ะ? มองกันอย่างนี้เดี๋ยวชั้นท้องนา~"ร่างบางยิ้มอีกรอบซึ้งตอนนี้ทำให้ผู้พิทักษ์หลายคนเริ่มหน้าขึ้นสี ไม่เว้น...ครูสอนพิเศษ


      "จะ...จะบ้าหรอ! นะ...นายจะท้องได้ไงเล่า! เจ้าห่วยสึนะ"ครูสอนพิเศษที่ตอนนี้เริ่มหลบหน้าลูกศิษย์เพราะใบหน้าของเค้ามันร้อนผ่าวเกินที่จะให้ลูกศิษย์สุดที่รัก(?)มาเห็น


      "ฮะๆนายเนี่ยไม่รับมุกเลยนะ...รีบอร์น"ร่างบางว่าเสร็จก็เดินต่อจนถึงเหล่าผู้พิทักษ์ของเค้าโดยมีครูสอนพิเศษนั่งอยู่ที่บ่าด้วย


      "ชั้นจะให้โอกาศสุดท้ายนะ...จะถ่ายรูปกันดีๆหรือจะให้ชั้นถ่ายตอนที่พวกนายฟัดกันล่ะ?...สภาพเยินๆแบบนั้นถ่ายมาคงดูแย่นา~"ร่างบางพูดพร้อมรอยยิ้มจึงทำให้เหล่าผู้พิทักษ์เริ่นหน้าขึ้นสีอีกแล้ว


      "เอ้า!...ว่าไงล่ะ?"ร่างบางย้ำอีกครั้งเลยทำให้เหล่าผู้พิทักษ์หลุดออกจากภวังค์แล้วมองหน้ากันซักพักก่อนที่จะหันมามองร่างบาง


      "รุ่นที่สิบจะถ่ายที่ไหนล่ะครับ?...พวกเราในฐานะผู้พิทักษ์จะติดตามคุณผู้เป็นท้องนภาไปทุกที่เอง..."ร่างบางที่รับฟังคำตอบจากผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมือขวาก่อนที่จะหน้าขึ้นสีเล็กน้อยกับคำตอบนั้นแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกลับยิ้มออกมาพร้อมกับออกตัวเดินต่อไป

      ----------------------------------------------

       


      จะเปลี่ยนได้ไหมนะ?...เปลี่ยนช่วงเวลาใน 2 วันก่อนที่ชั้นจะมานอนในโลงนี้...

      ชั้นไม่อยากพึ่งปาฎิหาริย์อะไรนั่นหรอกนะ...

      สิ่งที่ชั้นอยากจะทำ...คือปกป้องทุกคนที่ชั้นรัก...

      แต่ชั้นกลับ......

       

      หวังพึ่งกับแผนที่มีโอกาศสำเร็จเพียงน้อยนิด

      ปาฎิหาริย์งั้นหรอ...?

      ความบังเอิญงั้นหรอ...?

      ความหวังงั้นหรอ...?


      ชั้นน่ะ...ไม่ค่อยชอบอะไรพรรณนั้นหรอกนะ...

      ถึงแม้เมื่อ 10 ปีก่อนชั้นจะเอ่ยและนึกถึงเรื่องพรรณนี้เยอะก็ตาม...

      แต่เมื่อมารู้ตัวอีกที...ชั้นก็....

       

      เดินเข้าไป....คุยกับหมอนั่นซะแล้ว...

       

      ...ความหวังของชั้นหายไปหมดแล้ว...

      ทันทีที่หมอนั่นจ่อปืนมาที่ชั้น...

      แต่ชั้นก็ไม่คิดที่จะขัดขืนเลยนิ?

      กลับยิ้มรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ...

       

      ทำไมกันนะ?

       

      ตอนนั้นชั้นถึงไม่นึกเรื่องแผนว่ามันจะสำเร็จหรือไม่...

      แต่กลับนึกว่า...รูปที่ชั้นเคยถ่ายกับทุก...มันจะยังคงอยู่ในหัวใจของพวกเราไหม?...ก็แค่นั้น...

       


      "บ๊าย - บาย...สึนะโยชิคุง..."

       

      ปัง!!!


      ทันทีที่เสียงนั่นดังกึกก้อง...ของเหลวสีแดงสดค่อยๆหลั่งรินออกมา...สติของชั้นก็ดับวูบลงและขาวโพลนทันที...

       


      ----------------------------------------------

      10 ปีผ่านไป...

      ในป่าลึกของเมืองนามิโมริ...มีกล่องสีดำยาวที่ดูน่ากลัวและลึกลับแต่เพราะตราประจำแก๊งมาเฟียอันมีชื่อเสียงที่ลงเอาไว้ จึงเปลี่ยนเป็นกล่องที่ดูสวยงาม แต่ก็ยังคงความโศกเศร้าและความหดหู่เอาไว้...มันเป็นโลงศพของผู้สืบทอดคนที่ 10 ของวองโกเล่ แฟมิลี่...

       

      "ผม...เอาสิ่งพวกนี้มาคืนคุณ..."ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาที่น่าเกรงขามนาม ฮิบาริ เคียวยะ ยืนมองโลงศพของผู้เป็นบอสและ...คนที่เค้ารัก...เค้าวางอัลบั้มรูปไว้บนฝาโลงก่อนที่จะเอ่ยต่อ...


      "นี่คือสิ่งที่ผม...เก็บไว้ให้ตลอด 10 ปี...รีบๆฟื้นขึ้นมาดูล่ะ! ซาวาดะ สึนะโยชิ..."ร่างสูงพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไปทันที...แต่ทว่ากลับนิ่งไปซักพักก่อนที่จะหันมามองที่โลงนั่นอีกครั้ง...


      "โรคุโด มุคุโร่"เจ้าของชื่อที่รับหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกที่นั่งอยู่บนโลงกำลังลูบไล้ไปตามลายของโลงนั้นหันมามองอย่างนิ่งเฉยพร้อมกับยิ้มบางๆออกมาตามนิสัยเดิม


      "โอะยะ...เห็นซะแล้วหรอครับ...ฮิบาริ เคียวยะ"ทั้งคู่สบตากับเพียงแต่ตอนนี้พวกเค้าไม่ทะเลาะอยู่อย่างทุกที


      "ดอกลินลี่นั่น...ของ ซาวาดะ สึนะโยชิ งั้นหรอ?"ร่างสูงนิ่งแต่ก็ยังคงยิ้มตอบกลับไปหากแต่ยังคงดูเศร้าสร้อยอยู่


      "ครับ...ของเค้านั่นแหละ...อัลบัมนี้ก็ด้วย...นี่คุณยังเก็บมันไว้อีกหรอครับ"ร่าสูงโปร่งมองตอบแต่ก็ไม่ตอบอะไรจนคู่สนทนาลุกขึ้นออกจากโลงแล้วมาประจันหน้ากับเค้า


      "คึหึหึ...ผมจะส่งข้อมูลพวกนั้นของฐานทัพของมิลฟีโอเล่มาให้คุณทีหลังนะครับ...ยังไงผมก็ขอฝากทางนี้ด้วย..."ร่างสูงเอ่ยเสร็จก็เดินผ่านร่างนั้นไป...


      "นายมาเชื่อใจมาเฟียกับแผนนั่นขนาดนี้...น่าแปลกใจจริงนะ...โรคุโด มุคุโร่"ร่างสูงโปร่งพึมพัมกับตัวเองก่อนที่จะสาวเท้ากลับไปทางที่หมายของเค้า...

       

      ปุ๋ง!!

       

      "โอ๊ย...ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย...?"เสียงที่ดูอ่อนวัยของเด็กหนุ่มดังขึ้นจากโลงศพ ร่างบางขยับฝาโลงเพื่อเปิดมันออกแต่ทว่าเมื่อร่างบางเปิดเสร็จก็ได้ยินเสียงวัตถุที่ตกลงสู่พื้น จึงทำให้เรียกความสนใจของร่างบางไปได้ทันที...


      "อะไรน่ะ?"ร่างบางหยิบอัลบั้มเล่นหนาขึ้นมาดูก่อนจะเปิดข้างในอย่างถนุดถนอม


      "น่ะ...นี่มัน..."ร่างบางนั่งนิ่งเมื่อเห็นสิ่งที่ตนไม่เชื่อสายตามากที่สุด...ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาคนนั้น...ยังเก็บบางสิ่งบางอย่างที่เป็นความทรงจำระหว่าง'วองโกเล่'ในอดีตของพวกผู้พิทักษ์ในยุคนี้ รูปที่ดูไม่เก่ามากเพราะการเก็บรักษา แต่ก็เป็นรูปที่ตัวเค้าเมื่อ 10 ปีก่อนถ่ายในอดีตเมื่อหลายวันก่อนเอง...


      "ทะ...ที่คุณฮิบาริ...ขอไปทั้งหมด...มันถูกเก็บไว้อย่างดี...ขนาดนี้เลยหรอ?"ร่างบางเสียงสั่นเพราะรูปพวกนี้...เค้าถ่ายเก็บไว้เพื่อดูเล่น แต่ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาก็มาขอมันไป...ตอนนั้นตัวเค้าก็เองก็ไม่รู้ว่าผู้พิทักษ์แห่งเมฆาจะเอาไปทำอะไร...แต่ตอนนี้...ณ เวลาที่เค้ามาอยู่ในอนาคตนี้...เค้ารู้ซึ้งถึงจิตใจและความรู้สึกที่ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาตั้งใจไว้แล้ว...



      แหมะ...แหมะ...



      "ฮึก...ชั้นคง...ไม่ได้อยู่กับทุกคนแบบในอดีตแล้วสินะ..."หยาดน้ำตาไหลรินจากใบหน้าหวานแต่ตอนนี้มีแต่ความเศร้า...ใช่...เค้าเศร้า...ตัวเค้าในยุคนี้ไม่อาจพูดคุย เล่น ดูดอกไม้ไฟ หรือ สามารถปกป้อง...คนที่เค้ารักได้อีกแล้ว...มีแต่คนอื่นๆที่จะต้องคอยถนุดถนอมความทรงจำนี้เอาไว้...


      "ชั้น...ขอโทษ..."

       

      ขอโทษ...ที่ไม่ได้คิดว่ารูปพวกนี้มันสำคัญแก่พวกเราแค่ไหน...

      ขอโทษ...ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานกว่านี้...

      ขอโทษ...ที่ไม่อาจปกป้องทุกคนได้อีกแล้ว...

       

      หลังจากนั้นไม่นาน...ผู้พิทักษ์แห่งวายุในอนาคตก็มาพบตัวเค้าก่อนที่จะสลับตัวกับตัวเองในอดีต แล้วเรื่องทั้งหมดก็ดำเนินต่อไปอย่างกับว่า...เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่ฝัน(ร้าย)ที่ยาวนาน.....

       

       


      ...The End...



      MI KAN

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×