คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 My Mist
Chapter 7 My Mist
ครืดดดดด........
ครืดดดดดดดดดดดด...................
ด๊อกแด๊ก...... ด๊อกแด๊ก............
“อยู่นิ่งๆ ซี่เจ้านี่!!!” เอเรียตต้าดุเจ้าฉลามขาว ขาดน้ำนิดเดียวดิ้นพราดอยู่ได้ ตัวก็หนัก ดิ้นก็แรง คนลากเมื่อยนะ
“เอเรียตต้าจัง วันนี้ทำผมทรงใหม่หรือจ๊ะ มัดแกละสองข้างน่ารักจังเลย?” ลุซซูเรียตื่นเช้ากว่าวาเรียคนอื่นเพราะพ่วงตำแหน่งแม่บ้านประจำปราสาทเข้าไปด้วยถามเด็กสาวที่กำลังลากฉลามตัวเป็นๆ ไปตามทางเดิน... โดยไม่เอะใจสักนิดว่าคุณเธอลากฉลามมาทำไม
“ไม่ได้มัดค่ะ ใช้กิ๊บดำเซ็ตทรงแล้วเอาผมปรกซ่อนกิ๊บไว้ แล้วดัดตรงปลายผมนิดหน่อยเองค่ะ” ปกติจะปล่อยผมไว้เฉยๆ ไม่ค่อยได้ยุ่งกับมันมาก แต่บอสให้ชุดกระโปรงมาชุดนึง บอกว่าให้เปลี่ยนให้เรียบร้อยก่อนหกโมงเย็น ดูชุดแล้วไม่ค่อยเหมาะกับทรงผมเดิมก็เลยเซ็ตใหม่ตั้งแต่หลังอาบน้ำเสร็จ
“เก๋จัง ไว้สอนเจ๊ทำบ้างสิ” แม้ทรงผมตอนนี้จะไม่เอื้อให้ลองทำกับหัวตัวเอง แต่เรื่องความสวยความงามเป็นหัวใจหลักของกะเทย รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม
ด๊อกแด๊ก....... ด๊อก............
อย่ามัวแต่คุยเด้~!!!!~ จะตายอยู่แล้ว~~~~ ฉลามน้อยกลอยใจตาเหลือกไปแล้ว
สุดท้าย...... ก็ไม่ได้ทำ...
มุคุโร่รอดตัวไปเพราะบอสใหญ่วองโกเล่ถูกรีบอร์นเรียกไปซะก่อน
รอดแล้ว... แต่...... ทำไมเขาไม่ดีใจเลยล่ะ
แถมนอนไม่หลับยันเช้าเพราะเฝ้าเมียงมองแต่ตรงประตู
นี่เขาหวังให้วองโกเล่กลับมารึ...?
“สึนะโยชิคุง”
ปกติเวลาเขาเรียกชื่อของซาวาดะ สึนะโยชิ มักจะเรียกเต็มๆ ทั้งนามสกุลและชื่อพร้อมๆ กัน หรือไม่ก็ชื่อของแฟมิลี่ แทบไม่เคยเรียกชื่อเดี่ยวๆ ไม่ว่าทั้งต่อหน้าหรือลับหลัง ...แต่พอนึกสรรพนามที่เบียคุรันใช้เรียกแล้ว... อดน้อยใจไม่ได้ สามปีที่ผ่านมามี ผู้คนกี่คนที่เขาไม่รู้จักที่ได้ใกล้ชิดกับนภาแห่งวองโกเล่
นิ้วเรียวสอดเข้าไปในโพรงปากสัมผัสกับปลายลิ้นอย่างลืมตัว ...เย็นชืด... เพราะร่างกายถูกกักขังอยู่ใต้น้ำมานานหลายปี แล้วยังอุณหภูมิเย็นจัดของหิมะที่ยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง มันจึงไม่แปลกสักเท่าใด... ทว่าพอใบหน้าของวองโกเล่รุ่นที่สิบลอยเข้ามาในห้วงความคิด เขากลับรู้สึกว่าร่างทั้งร่างร้อนผ่าว
ร้อน......
……………………………
…………………
………
หลักฐาน... คาตา... คามือ... มุคุโร่เหงื่อตก...
ไม่มีกระดาษทิชชู่เช็ด... จะลุกไปล้างก็ไม่มีปัญญา...
กรรมเวรของสับปะรด!!!!
มุคุโร่คิดอยู่นานว่าตนควรจะจัดการยังไงกับสภาพนี้ดี ไม่มีที่เช็ด ลุกไปล้างก็ไม่ไหว
ถึงจะน่าอนาถไปหน่อย แต่... คงต้องใช้วิธีนั้นแล้วล่ะ...
“เซ็กซี่ดีนะ มุคุโร่” ทักทายยามเช้า ไม่ใช่คำว่า ‘อรุณสวัสดิ์’
“..อะ......................” เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัว เข้ามาจังหวะไม่ดีเกินไปแล้วนะครับวองโกเล่ รู้ว่าคนมาส่งไม่เคยล็อคประตูห้องให้ แต่ไม่นึกว่าจะแจ็คพ็อตเข้าจังๆ
สึนะดึงมือของมุคุโร่ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำขึ้นมาเลียต่อจากเจ้าของมือ
“วองโกเล่ครับ!!!!” ร้องออกไปด้วยอารมณ์สะดุ้งตกใจ แต่กลับคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อไป ไม่ได้อยากให้หยุดทำ และก็ไม่ได้อยากให้ทำต่อ... สับสน!
“นายก็ต้องการสินะ ขอโทษนะที่เมื่อคืนปล่อยให้อารมณ์ค้างอยู่คนเดียว”
“ไม่ใช่นะครั.........” เสียงของมุคุโร่ขาดไปเมื่อถูกกระตุ้นให้ความเป็นชายตื่นตัวอีกครั้ง
“รู้สึกว่าตรงนี้ของนายจะโกหกไม่เป็นนะ”
“วอ..ง ...โก...เล่.................”
ช่วงเวลาสามปี...
เปลี่ยนเด็กไม่ประสีประสาอย่างซาวาดะ สึนะโยชิให้กลายเป็นใครอีกคนที่เขาไม่รู้จัก
ช่องว่างของเวลา... เพียงแค่สามปีเท่านั้น......
“แล้วเราจะทำอะไรกันต่อดี?”
แน่จริงถามก่อนที่จะทำไอ้ที่ทำเมื่อกี้สิครับ!!!!
มุคุโร่เริ่มไม่แน่ใจ ว่าที่มาทำกับเขานี่อยากทำจริงๆ หรือว่าอยากแก้เผ็ดเขาเพราะเรื่องที่เขาเคยทำเมื่อก่อนนี้
ตอนนี้เขามีทางเลือกอยู่สองทาง...
คือจะทนอารมณ์ค้างอยู่อย่างนี้ ถ้าวองโกเล่เห็นว่าเขาไม่เล่นด้วยจริงๆ อาจจะยอมเลิก
หรือจะยอมๆ ไปให้รู้แล้วรู้แรด(ไม่ใช่รอดเรอะ?)
ความคิดในหัวตีกันอยู่นาน... แต่บทสรุปออกมาชัดตอนที่มโนภาพบอสของเจสโซแฟมิลี่โผล่เข้ามา
“...รับผิดชอบด้วยนะครับ” ยอมแพ้ใจตัวเอง แต่ไม่ยอมแพ้มารหัวใจ
“ยอมว่าง่ายแล้วเหรอมุคุโร่?” สึนะยังมิวายแกล้งหยอก
“แค่ระบายออกมันก็ไม่เสียหายเท่าไหร่นี่ครับ คึหึหึหึ” ฉากหน้าหัวเราะ แต่ในใจ... โฮ----- ตูทำเหมือนเด็กผู้หญิงใจแตกที่ยอมถูกฟันเพราะหวังให้เค้ามารักเลย... ‘แค่ระบายออกมันก็ไม่เสียหายเท่าไหร่’ …ที่พูดไปจริงครึ่งเดียว ทางกายน่ะใช่ยังไงเขาก็ไม่ใช่ผู้หญิง แต่ทางใจเสียหายหนัก ...ถ้าวองโกเล่คิดอย่างที่เขาไปพูดไปล่ะ
อยากรัก...
อยากถูกรัก..............
แต่แค่แสดงตัวว่าหึงหวงให้ชัดเจนก็ยังไม่กล้า
“อุ๊บ ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ”
หัวเราะทำไม?!!! สับปะรดเกิดอาการเหวอ
“กับผู้หญิงก็ยังไม่เคยใช่มั้ยมุคุโร่” สึนะไม่ต้องการคำตอบแต่อย่างใด แค่พูดด้วยความรู้สึกที่เห็นว่ามุคุโร่น่ารักขึ้นอีก 2769% สิ่งที่เคยทำกับเขาในอดีตทำให้เขาคิดว่ามุคุโร่จะมีประสบการณ์มากกว่านี้... เขาแค่ถอดเสื้อผ้าให้ก็เกร็งซะจนจับได้แล้วว่า มุคุโร่อินโนเซ้นส์กว่าที่เคยคิด
นอกจากโคลมแล้วเขาไม่เคยมีโอกาสได้ใกล้ชิดเป็นพิเศษกับผู้หญิงคนไหนเลย …ต่อจากห้องทดลองของแฟมิลี่งี่เง่า ก็เป็นและโลกทั้งใบที่เขาอยากทำลาย... เขาใช้ชีวิตไปกับแผนการนั้นตลอดเวลา จะเอาเวลาที่ไหนไปทำล่ะ... เรื่องที่เคยแกล้งวองโกเล่รุ่นที่สิบก็ใช้สัญชาตญาณของผู้ชายไปล้วนๆ ...แต่มากกว่ากอดกับจูบ... เขาก็หวาดๆ อยู่นะ
“แล้วคุณเคยหรือไงครับ?!!!” แววตาใสๆ ไร้เดียงสาเมื่อก่อนน่ะหายไปไหน!!
“นั่นสินะ...” สึนะพูดลอยๆ ไม่คิดจะแก้ตัวสักนิดเพราะหน้าตอนมุคุโร่งอนดูน่ารักมาก
สึนะจูบที่แก้มของมุคุโร่แล้วกดร่างให้นอนลงแล้วสำรวจจุดตั้งแต่ใบหู ลำคอ หน้าอก ไปจนถึงปลายเท้า...ด้วยปลายลิ้น... ขณะที่ฝ่ายหนึ่งต้องกลั้นเสียงครางอย่างเอาเป็นเอาตายอีกฝ่ายก็ยิ่งชอบใจ ....มุคุโร่น่ารัก... รสชาติเผลอๆ จะหวานกว่าช็อคโกแล็ตที่กินเข้าไปอีกนะ
“...อึ่ก... วองโกเล่ครับ ตรงนั้นมัน!!!” มุคุโร่สะดุ้งเมื่อปลายนิ้วของคนข้างบนสะกิดตรงปากทางเข้า
สึนะจูบที่ริมฝีปากของมุคุโร่เพื่อปิดกั้นคำประท้วงในขณะที่นิ้วยังคงเล่นซนอยู่ที่เดิมก่อนที่จะค่อยๆ สอดใส่เข้าไป “......ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอ่อนโยนให้มาก
ทั้งตรงที่ถูกสัมผัสและไม่ได้ถูกสัมผัส......
ร่างกาย... ร้อน... ผิดกับอุณหภูมิของอากาศภายนอก
“แค่นี้คงพอแล้ว” สึนะประเมิณจากความเกร็งของมุคุโร่ที่ลดน้อยลงแล้วจึงถอนนิ้วออก
“เดี๋ยวครับ!!!” มุคุโร่ร้องเสียงหลงเมื่อขาสองข้างของตนถูกจับให้อ้ากว้างขึ้น
“อะไรอีกล่ะมุคุโร่ ถึงขนาดนี้แล้วอย่าบอกนะว่าจะให้หยุดน่ะ”
“ขอสลับตำแหน่งไม่ได้เหรอครับ” ถ้าขึ้นไปอยู่ข้างบนอาจพลิกสถานการณ์ได้
“ไม่ได้” สึนะยิ้มระรื่นแล้วจับข้อมือทั้งสองข้างของมุคุโร่รวบไว้ด้วยกันด้วยมือเพียงข้างเดียว “ฉันรู้นะว่านายคิดอะไรอยู่น่ะมุคุโร่”
“วอง...โก..เล่” มุคุโร่เรียกด้วยน้ำเสียงสั่นพร่าเมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่เข้ามาในร่างกาย... เจ็บ
“ไม่ใช่ชื่อนั้น เรียกชื่อฉันสิมุคุโร่” กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มต้องเรียกชื่อเขา ไม่เอาชื่อแฟมิลี่
“......สึนะ..โยชิคุง......” มุคุโร่เรียกตามอย่างว่าง่าย “...ผมเกลียดคุณที่สุดเลยครับ” แล้วดัดหลังด้วยคำต่อมา
“..........เหตุผลล่ะ?” สึนะยิ้มหวานปานน้ำตาลฉาบ ตอบไม่ดีอาจมีละครจำเลยรักภาคทูน่าสับปะรด
“ก็คุณไม่ยอมให้ผมเป็นฝ่ายรุกนี่ครับ!!” มุคุโร่กัดฟันพูด ถึงจะค่อยๆ เอาเข้ามาแต่มันก็เจ็บอยู่ดีนะ ฮือ---- อารมณ์นี้ยังรั่วได้อีก แต่ก็แค่เบื้องหน้าเท่านั้น
ซาวาดะ สึนะโยชิ...
ผมเกลียดคุณ... เกลียดพอๆ กับที่รักคุณ......
เกลียดที่คุณเป็นมาเฟีย...
ทั้งที่คุณควรจะอยู่ในที่ที่มีแสงสว่างแต่กลับมาจมปลักอยู่กับสังคมเสื่อมทรามนี่
เกลียดที่คุณเป็นเสมือนท้องฟ้ากว้างที่อยู่แสนไกล
ทว่าเรือนผมและนัยน์ตาของคุณกลับเป็นสีของผืนดิน
…ผืนดินที่สายหมอกอยู่เคียงข้างได้โดยไม่รู้สึกถึงความต่ำต้อยของตนเอง…
“ส่งเสียงออกมาจะทรมานน้อยกว่านะ” สึนะปาดน้ำตาที่คลออยู่ตรงขอบตาของมุคุโร่ออกแล้วสร้างรอยคิสมาร์กไว้ให้ที่ลำคอขาว
“...ฮึ่ก... ผมไม่....... อ่ะ ...........” กลั้นเสียงครางไว้ไม่อยู่เมื่อร่างสูงเร่งจังหวะ...ร่างกายมัน... ปั่นป่วนไปหมด
“ผ่อนคลายหน่อยมุคุโร่ ถ้าเกร็งมากจะเจ็บนะ” พยายามทำช้าๆ มุคุโร่จะได้ตามทัน คนเพิ่งเคยเป็นครั้งจะให้ชินเร็วๆ คงลำบาก
“ทำมันไม่ง่ายเหมือนปากพูดนี่ครับ” ร่างกายมันเป็นไปเอง ควบคุมไม่ได้แล้ว
“มุคุโร่” สึนะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาต่างสี “มองฉันให้ดีๆ ...เวลาอย่างนี้ ลืมเรื่องฟุ้งซ่านอื่นซะให้หมด”
รู้หรือครับวองโกเล่... ว่าผมกำลังคิดอะไร......
“งั้นก็... กอดผมแน่นๆ นะครับ” มุคุโร่พูดพลางกอดอีกฝ่ายไว้
แค่ตอนนี้... ตอนนี้เท่านั้น... ที่ผมจะลืม...
เรื่องของมาเฟีย และเรื่องของความเกลียดชัง
ผิวกายขาวซีดเพราะไม่ได้ต้องแสงแดดมาเป็นเวลานาน เมื่อตัดกับรอยแดงจากการทำสัญลักษณ์ยิ่งทำให้รอยเหล่านั้นดูโดดเด่น ทุกครั้งที่สร้างรอยจะรู้สึกได้ถึงการกระตุกไหวเล็กน้อย และทุกครั้งที่ขยับกายเข้าออกก็เรียกเสียงครางหวานๆ ได้... สึนะต้องสะกดกลั้นใจตัวเอย่างหนัก ที่จะไม่ทำอะไรรุนแรงไป... ต้องไม่ลืมว่าร่างกายของมุคุโร่ในยามนี้เป็นเช่นไร
“น่ารักมากมุคุโร่” สึนะชมเมื่อสายหมอกไม่มีวี่แววของความดื้อดึง แล้วสอดลิ้นเข้าไปด้านหลังริมฝีปากที่เผยอขึ้นเป็นการเชิญชวน
มือเรียวปลดกระดุมของร่างสูงแล้วแหวกเชิ้ตขาวออก
อยากจะรับสัมผัสให้มากกว่านี้อีก...
ความอบอุ่นที่จะละลายความเหน็บหนาวจากการจองจำ
และจากหิมะสีขาวที่ไม่อาจย้อมสีโลกนี้ให้เปลี่ยนเป็นสีเดียวกับมัน
“...อา...... อ้ะ........อาาาาา... อ๊า………………สึนะโยชิคุง..........”
อาการเกร็งของคู่นอนเป็นสัญญาณเตือนว่าใกล้จะปลดปล่อยแล้ว “ทนอีกนิดนะมุคุโร่”
“...อึ่ก..............” มุคุโร่พยายามกลั้นเสียงคราง ความเสียวซ่านที่ทวีคูณนั้นทำให้ภายในหัวแทบจะกลายเป็นสีขาวโพลนเฉกเช่นหิมะที่ยังคงโปรยปราย “.....อ๊ะ........อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา” ตั้งใจไว้ว่าถ้ามันจบแล้วจะผละหนีทันที การที่ยอมถูกกระทำเช่นนี้ก็น่าอับอายพออยู่แล้ว แต่เมื่อถึงจุดนั้นเข้าจริงๆ กลับเป็นเขาเองที่เผลอตัวกอดสึนะโยชิเอาไว้แน่น
“ชอบให้ปล่อยข้างในเหรอมุคุโร่?” สึนะถามจี้จุดแบบไม่ได้อ้อมสักนิด
“......” การหลอกลวงเป็นความสามารถของสายหมอก แต่ว่าท้องฟ้าน่ะไม่ต้องพูดความจริงมากนักก็ได้นะครับ!!! มุคุโร่อูมแก้มแล้วขมวดคิ้วอย่างอิดหนาระอาใจ
“ชอบสินะ” สึนะสางเรือนผมยาวสีน้ำเงินเล่นพลางคลอเคลียอยู่แถวลำคอระหงเพื่อเพิ่มรอยคิสมาร์กอีกสักสามสี่รอย
“ไม่ได้ชอบซะหน่อย” งอนแล้ว
ไม่ชอบแต่กอดไม่ปล่อย ดูปฏิกิริยาของร่างกายเอาง่ายกว่าฟังมุคุโร่พูดนะ สึนะคิดแล้วก็ยิ้ม
แล้วนี่... ผมกับคุณเป็นอะไรกันล่ะ?
นภา... สายหมอก...
บอส... ผู้พิทักษ์...
คู่รัก... ก็ยังไม่ใช่?
หลังจากนั้น...
“เพิ่งเริ่มทำการบำบัดเมื่อวานนี้ไป ไหงวันนี้ให้หยุดอีกแล้วล่ะครับบอส” ได้หยุดเขาก็ดีใจนะ แต่ด้วยจรรยาแพทย์ก็อยากให้คนไข้หายดีโดยเร็วที่สุด
“เรื่องมันยาวน่ะ ไงๆ วันนี้ก็ให้มุคุโร่พักอีกสักวันนะ” สึนะไม่อธิบายเหตุผล
“คึหึหึหึหึ สมน้ำหน้า” มุคุโร่หัวเราะหยันเมื่อหมอที่สึนะเรียกตัวมาสั่งให้หยุดพักออกจากห้องบอสไปแล้ว บอสใหญ่ของวองโกเล่ก็โดนคุณหมอดุเอาได้เหมือนกัน น่าขำเป็นบ้า
“ก้าวร้าวกับบอสโดยไม่สมเหตุสมผลจะโดนทำโทษนะ รู้มั้ย?” สึนะยิ้มกริ่ม แล้วกอดมุคุโร่ที่ให้นั่งตักอยู่แต่แรกแน่นขึ้นอีก
“ทำบ่อยๆ เดี๋ยวการบำบัดก็เป็นหมันหรอกครับ คุณยังต้องใช้งานผมไม่ใช่รึ?” มุคุโร่ยิ้มยั่ว
“นายนี่น่ารักพอๆ กับน่าฆ่าเลยนะ”
ก๊อง!!! ที่พูดนี่หมายความว่าไงครับวองโกเล่!!!
ถ้าพูดอย่างนั้น คุณเองก็เหมือนกันนั่นแหละ...
เมื่อก่อนนี้ทั้งออกจะน่ารัก เดี๋ยวนี้ความน่ารักมันหายไปไหนเกลี้ยง!!!
‘รับผิดชอบด้วยนะครับ’
หมายถึงรับผิดชอบที่ทำให้อารมณ์ค้าง... สึนะเข้าใจความหมายของมุคุโร่ดี ...ทว่า...
“จากนี้ผู้พิทักษ์แห่งหมอกอย่างนายก็พ่วงตำแหน่งภรรยาฉันเข้าไปด้วยแล้วกัน” เขาอยากรับผิดชอบมากกว่านั้นนี่นา มัดมือชกซะเลย
-tbc-
ความคิดเห็น