ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คู่หมั้นเจ้าชายซาเบรียน
“ง่า” ดวงหน้าขาวๆซีดลงกว่าเดิมเพราะเจอเรื่องพลิกล็อก “เจ้าชายชาเบรียนแห่งเวนอลตายไปแล้วไม่ใช่หรือฮะ”
“ถ้าชาเบรียนที่คุณบอกคือชาเบรียน โบแด็ง เดอะปริ้นซ์ ออฟ เวนอล จริงล่ะก็ เท่ากับถามว่ารู้จักคนตายหรือเปล่า หรือหมายความว่านักเรียนของเอดินเบิร์กจะไม่รู้แม้แต่เรื่องที่เกิดในนครเวนอลเลยใช่ไหม หมายความว่าอย่างไรครับ” หัวขโมยผู้สูงศักดิ์ย้อนถาม
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง” ผู้ถามเอามือเท้าเอว ผมยาวตรงสีแดงเพลิงยาวถึงหัวเข่าดูจวนจะกวาดพื้นอย่างน่าตกใจ “ชั้น อลิซาเบ็ธ เกรซ คู่หมั้นตามราชพิธีของปริ้นซ์ชาเบรียนออฟเวนอล มาขอของหมั้น ไข่มุกแสงจันทร์ ชั้นขอยืนยันว่า ชาเบรียนยังไม่ตาย”
“ในรุ่นของเราไม่มีคนชื่อชาเบรียนหรอกค่ะ ยิ่งถ้ามาจากเวนอลด้วยแล้วยิ่งหายาก ถ้าเป็นจักรพรรดินีวิเวียนนานีย่าล่ะก็ ได้ทรงศึกษาในโรงเรียนพระราชาค่ะ” เรนอนบอก
“เค้าใช้ชื่อปลอม ใครๆก็คิดว่าเค้าตาย” นัยน์ตาเธอหมองลงถนัดใจ “ท่านผู้นั้นสั่งจึงต้องเป็นเช่นนี้”
“เอ่อ” คิลเริ่มแพ้เสียงครือของคนตรงหน้า “แล้วไม่รู้ชื่อปลอมของเค้าเหรอฮะ”
“ไม่” ตาสีน้ำตาลเข้มเริ่มคลอด้วยน้ำตา “เค้ามีเหรียญตราจักรพรรดิเวนอลอยู่ครึ่งนึง ตาสีเขียวแล้วก็...”
“ผมสีดำ” เจ้าตัวยุ่งเอ่ยต่อทำให้อลิซาเบ็ธเงยหน้าขึ้นมองก่อนตอบ “อืม”
“เรายังไม่มีหลักฐานเลยว่าคุณเป็นคู่หมั้นของปริ้นซ์ชาเบรียนจริง อีกอย่างถ้าเค้าใช่ชื่อปลอมแล้วคุณถามอย่างนี้เราก็ย่อมไม่รู้อยู่แล้ว” เสียงหวานๆของเฟรินยังเยียบเย็นเมื่อถูกเจ้าชายน้ำแข็งนำมาใช้
“ชาเบรียนโกหกไม่เก่งชั้นเลยคิดว่าใครๆก็คงรู้อยู่แล้ว พวกเธอสวมชุดนักเรียนโรงเรียนพระราชาก็เลย.”
“เอาอย่างงี้ดีกว่าฮะ ผมว่าคุณมากับเราเลยดีกว่า เพราะถ้าคุณเป็นคู่หมั้นของเค้าจริง เผื่อว่าเราจะได้ช่วยไงฮะ..”
“เราช่วยไม่ได้อยู่แล้ว” คาโล(ในร่างเฟริน)เอ่ยขัดก่อนตาสีน้ำตาลจะตวัดเฟี้ยวไปยังคิลก่อนเหลือบไปที่เรนอน
“โอ๊ย โอ๊ยยยยยยยยย ช่วยด้วยค้าบบบบบ” คิลแหลสดทันใด “ผมไม่ไหวแล้วอูยย ตามหมอมาทีคร้าบ”
“คุณคิลคะ เป็นอะไรไปคะ” เรนอนตกใจ
“เอ่อ เอ่อ โอ๊ยเจ็บบบบ เจ็บเอ่อ…” คิลเหลียวซ้ายแลขวาหาไอเดียแต่เมื่อไม่มีใครช่วยก็ได้แต่งึมงำไปว่า “เจ็บหัวจัย”
“เป็นโรคหัวใจเหรอคะ ตายแล้ว คุณเฟริน คุณคาโล”
“เอ่อ เรนอนครับพาคิลมันไปทางนู้นก่อนเถอะครับ มันชอบเจ็บเป็นพักๆอย่างงี้แหละ เดี๋ยวก็หาย” เจ้าหญิงผู้อ่อนต่อโลกพาคิลไปนั่งพักตามที่ว่า เป็นอันว่าเรนอนผู้ไม่รู้เรื่องของนายโรได้ออกไปแล้ว ทางโล่ง
“เค้าเป็นอะไรมากมั้ยคะ” อลิซาเบ็ธถาม
“ไม่มาก” คาโลตอบห้วนๆ “รีบแสดงหลักฐานของคุณมาถ้าอยากเจอซาเบรียน”
“เฮ้ไหนบอกช่วยไม่ได้” เฟรินท้วง
“ได้ ถ้ามีหลักฐาน” คำตอบทำเอาคนฟังแอบบ่น “อะไรกันฟระ”
“เธอรู้จักเค้างั้นสิ” อลิซาเบ็ธถาม
“รู้จักฮะ” คนปากเบาตอบทันควัน “แต่มีคนรู้จักแค่สามคน คือผม คิล แล้วก็หมอนี่”
คาโลส่งสายตากินเลือดกินเนื้อใส่เฟรินหนึ่งทีก่อนบอกว่า “ใช่” จะปฏิเสธมันก็ไม่ทันแล้วนี่เนอะ
“งั้นพาชั้นไปหาเค้าหน่อย ไม่ต้องบอกอะไรเค้าทั้งนั้น เค้าจำชั้นได้อยู่แล้ว” อลิซาเบ็ธขอ
“หลักฐาน” เจ้าชายแห่งคาโนวาลเอ่ยเป็นครั้งที่สอง “ขอดูหลักฐาน”
“นายจะเอาหลักฐานไปทำพระแสงดาบน่ามง้าวอาไรของแก หา คาโล”
“เพื่อป้องกันไม่ให้นักฆ่าที่สวมรอยมาลอบสังหารเจ้าชายรู้จักเป้าหมายของมันน่ะสิ”
“บังอาจ” อลิซาเบธร้องเสียงดังก้องแสดงอำนาจของเธอ อารมณ์ที่แปรปรวนและความไม่กลัวใครทำให้หญิงสาวได้ทุกสางที่ต้องการเสมอ “คาโล คาโลวาเนเบลี เดอะปริ้นซ์ ออฟ คาโนวาลใช่ไหม จะดูถูกกันมากไปแล้วนะ พาชั้นไปหาชาเบรียนเดี๋ยวนี้”
“ไม่ได้” เสียงเยียบเย็นตอบ “คำสั่งจากคุณไม่มีความหมาย”
“น่า คาโล ยอมเค้าหน่อยสิ นั่นผู้หญิงนะ เอางี้ดีกว่าเราไปทดสอบดูว่า คุณ รู้จักเค้ามั้ย ถ้าเห็นแค่หน้าตา แล้วเค้า รู้จักคุณมั้ย นะคาโล เอาตามนี้เหอะ”
“นายอยากทำอะไรก็ทำ” คนฟังท่าทางจะโกรธสุดขีด “นายจะทำอะไรก็ทำกลับมาก่อนกินข้าวเย็นล่ะ” ว่าแล้วก็เดินจากไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
น่าเบื่อ ไร้สาระ วันๆดีแต่ก่อเรื่อง ยุ่งจริงๆ
ความคิดที่พลุ่งพล่าน ความโกรธที่ไม่มีสาเหตุ เท้าได้แต่เดินย่ำเข้าไปในเมืองอย่างไร้จุดหมาย หิว เงินที่มีไม่มากนัก ไม่กินก็ได้ แล้วไงล่ะ หรือเพราะร่างของเฟรินถึงได้..รู้สึกเบื่อขึ้นมา เบื่อที่ต้องอยู่เงียบๆ เบื่อการเรียน เบื่อยศฐา เบื่อ เบื่อทุกอย่าง อยากนั่งเฉยๆจริงๆ
ขณะที่คิด ร่างกายก็นั่งลงข้างทางซะแล้ว เปลือกหลับลง ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย
คาโลหลับไปตรงนั้น
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“คุณคิลคะ เป็นไงบ้างคะ นี่น้ำค่ะ คุณๆอีกสามคนหายไปไหนไม่รู้ เดี๋ยวเรากลับกันเถอะนะคะ”
ซวยจริงๆ พวกเพื่อนกินเอ๊ย ทิ้งกันได้ลงคอ
“อืม กลับกันเถอะ” เขาได้แต่ขานรับเนือยๆ
“เดินไหวไหมคะ จับแขนเรนอนนะคะ” ร่างบางอาสาเป็นไม้ค้ำยัน กำไรชีวิต มีความสุขจริงๆถ้าไม่ต้องแกล้งทำโรคหัวใจกำเริบคงดีอ่ะนะ
ณ ป้อมอัศวิน
บุรุษนามคิล ฟีลมัสสลบไสลพังพาบบนเตียงหลังเหนื่อยมาทั้งวัน แถมมีคนสวยมานั่งพยาบาลข้างๆด้วยเข้าใจว่าเขาเป็นลม
“อุ๊ย เป็นลมไปซะแล้ว เรนอนว่าแล้วว่าอาการหนัก เมื่อไหร่คุณเฟรินกับคุณคาโลจะมาช่วยดูล่ะคะเนี่ย”เรนอนรำพึงอย่างเหนื่อยใจ
“ถ้าชาเบรียนที่คุณบอกคือชาเบรียน โบแด็ง เดอะปริ้นซ์ ออฟ เวนอล จริงล่ะก็ เท่ากับถามว่ารู้จักคนตายหรือเปล่า หรือหมายความว่านักเรียนของเอดินเบิร์กจะไม่รู้แม้แต่เรื่องที่เกิดในนครเวนอลเลยใช่ไหม หมายความว่าอย่างไรครับ” หัวขโมยผู้สูงศักดิ์ย้อนถาม
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง” ผู้ถามเอามือเท้าเอว ผมยาวตรงสีแดงเพลิงยาวถึงหัวเข่าดูจวนจะกวาดพื้นอย่างน่าตกใจ “ชั้น อลิซาเบ็ธ เกรซ คู่หมั้นตามราชพิธีของปริ้นซ์ชาเบรียนออฟเวนอล มาขอของหมั้น ไข่มุกแสงจันทร์ ชั้นขอยืนยันว่า ชาเบรียนยังไม่ตาย”
“ในรุ่นของเราไม่มีคนชื่อชาเบรียนหรอกค่ะ ยิ่งถ้ามาจากเวนอลด้วยแล้วยิ่งหายาก ถ้าเป็นจักรพรรดินีวิเวียนนานีย่าล่ะก็ ได้ทรงศึกษาในโรงเรียนพระราชาค่ะ” เรนอนบอก
“เค้าใช้ชื่อปลอม ใครๆก็คิดว่าเค้าตาย” นัยน์ตาเธอหมองลงถนัดใจ “ท่านผู้นั้นสั่งจึงต้องเป็นเช่นนี้”
“เอ่อ” คิลเริ่มแพ้เสียงครือของคนตรงหน้า “แล้วไม่รู้ชื่อปลอมของเค้าเหรอฮะ”
“ไม่” ตาสีน้ำตาลเข้มเริ่มคลอด้วยน้ำตา “เค้ามีเหรียญตราจักรพรรดิเวนอลอยู่ครึ่งนึง ตาสีเขียวแล้วก็...”
“ผมสีดำ” เจ้าตัวยุ่งเอ่ยต่อทำให้อลิซาเบ็ธเงยหน้าขึ้นมองก่อนตอบ “อืม”
“เรายังไม่มีหลักฐานเลยว่าคุณเป็นคู่หมั้นของปริ้นซ์ชาเบรียนจริง อีกอย่างถ้าเค้าใช่ชื่อปลอมแล้วคุณถามอย่างนี้เราก็ย่อมไม่รู้อยู่แล้ว” เสียงหวานๆของเฟรินยังเยียบเย็นเมื่อถูกเจ้าชายน้ำแข็งนำมาใช้
“ชาเบรียนโกหกไม่เก่งชั้นเลยคิดว่าใครๆก็คงรู้อยู่แล้ว พวกเธอสวมชุดนักเรียนโรงเรียนพระราชาก็เลย.”
“เอาอย่างงี้ดีกว่าฮะ ผมว่าคุณมากับเราเลยดีกว่า เพราะถ้าคุณเป็นคู่หมั้นของเค้าจริง เผื่อว่าเราจะได้ช่วยไงฮะ..”
“เราช่วยไม่ได้อยู่แล้ว” คาโล(ในร่างเฟริน)เอ่ยขัดก่อนตาสีน้ำตาลจะตวัดเฟี้ยวไปยังคิลก่อนเหลือบไปที่เรนอน
“โอ๊ย โอ๊ยยยยยยยยย ช่วยด้วยค้าบบบบบ” คิลแหลสดทันใด “ผมไม่ไหวแล้วอูยย ตามหมอมาทีคร้าบ”
“คุณคิลคะ เป็นอะไรไปคะ” เรนอนตกใจ
“เอ่อ เอ่อ โอ๊ยเจ็บบบบ เจ็บเอ่อ…” คิลเหลียวซ้ายแลขวาหาไอเดียแต่เมื่อไม่มีใครช่วยก็ได้แต่งึมงำไปว่า “เจ็บหัวจัย”
“เป็นโรคหัวใจเหรอคะ ตายแล้ว คุณเฟริน คุณคาโล”
“เอ่อ เรนอนครับพาคิลมันไปทางนู้นก่อนเถอะครับ มันชอบเจ็บเป็นพักๆอย่างงี้แหละ เดี๋ยวก็หาย” เจ้าหญิงผู้อ่อนต่อโลกพาคิลไปนั่งพักตามที่ว่า เป็นอันว่าเรนอนผู้ไม่รู้เรื่องของนายโรได้ออกไปแล้ว ทางโล่ง
“เค้าเป็นอะไรมากมั้ยคะ” อลิซาเบ็ธถาม
“ไม่มาก” คาโลตอบห้วนๆ “รีบแสดงหลักฐานของคุณมาถ้าอยากเจอซาเบรียน”
“เฮ้ไหนบอกช่วยไม่ได้” เฟรินท้วง
“ได้ ถ้ามีหลักฐาน” คำตอบทำเอาคนฟังแอบบ่น “อะไรกันฟระ”
“เธอรู้จักเค้างั้นสิ” อลิซาเบ็ธถาม
“รู้จักฮะ” คนปากเบาตอบทันควัน “แต่มีคนรู้จักแค่สามคน คือผม คิล แล้วก็หมอนี่”
คาโลส่งสายตากินเลือดกินเนื้อใส่เฟรินหนึ่งทีก่อนบอกว่า “ใช่” จะปฏิเสธมันก็ไม่ทันแล้วนี่เนอะ
“งั้นพาชั้นไปหาเค้าหน่อย ไม่ต้องบอกอะไรเค้าทั้งนั้น เค้าจำชั้นได้อยู่แล้ว” อลิซาเบ็ธขอ
“หลักฐาน” เจ้าชายแห่งคาโนวาลเอ่ยเป็นครั้งที่สอง “ขอดูหลักฐาน”
“นายจะเอาหลักฐานไปทำพระแสงดาบน่ามง้าวอาไรของแก หา คาโล”
“เพื่อป้องกันไม่ให้นักฆ่าที่สวมรอยมาลอบสังหารเจ้าชายรู้จักเป้าหมายของมันน่ะสิ”
“บังอาจ” อลิซาเบธร้องเสียงดังก้องแสดงอำนาจของเธอ อารมณ์ที่แปรปรวนและความไม่กลัวใครทำให้หญิงสาวได้ทุกสางที่ต้องการเสมอ “คาโล คาโลวาเนเบลี เดอะปริ้นซ์ ออฟ คาโนวาลใช่ไหม จะดูถูกกันมากไปแล้วนะ พาชั้นไปหาชาเบรียนเดี๋ยวนี้”
“ไม่ได้” เสียงเยียบเย็นตอบ “คำสั่งจากคุณไม่มีความหมาย”
“น่า คาโล ยอมเค้าหน่อยสิ นั่นผู้หญิงนะ เอางี้ดีกว่าเราไปทดสอบดูว่า คุณ รู้จักเค้ามั้ย ถ้าเห็นแค่หน้าตา แล้วเค้า รู้จักคุณมั้ย นะคาโล เอาตามนี้เหอะ”
“นายอยากทำอะไรก็ทำ” คนฟังท่าทางจะโกรธสุดขีด “นายจะทำอะไรก็ทำกลับมาก่อนกินข้าวเย็นล่ะ” ว่าแล้วก็เดินจากไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
น่าเบื่อ ไร้สาระ วันๆดีแต่ก่อเรื่อง ยุ่งจริงๆ
ความคิดที่พลุ่งพล่าน ความโกรธที่ไม่มีสาเหตุ เท้าได้แต่เดินย่ำเข้าไปในเมืองอย่างไร้จุดหมาย หิว เงินที่มีไม่มากนัก ไม่กินก็ได้ แล้วไงล่ะ หรือเพราะร่างของเฟรินถึงได้..รู้สึกเบื่อขึ้นมา เบื่อที่ต้องอยู่เงียบๆ เบื่อการเรียน เบื่อยศฐา เบื่อ เบื่อทุกอย่าง อยากนั่งเฉยๆจริงๆ
ขณะที่คิด ร่างกายก็นั่งลงข้างทางซะแล้ว เปลือกหลับลง ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย
คาโลหลับไปตรงนั้น
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“คุณคิลคะ เป็นไงบ้างคะ นี่น้ำค่ะ คุณๆอีกสามคนหายไปไหนไม่รู้ เดี๋ยวเรากลับกันเถอะนะคะ”
ซวยจริงๆ พวกเพื่อนกินเอ๊ย ทิ้งกันได้ลงคอ
“อืม กลับกันเถอะ” เขาได้แต่ขานรับเนือยๆ
“เดินไหวไหมคะ จับแขนเรนอนนะคะ” ร่างบางอาสาเป็นไม้ค้ำยัน กำไรชีวิต มีความสุขจริงๆถ้าไม่ต้องแกล้งทำโรคหัวใจกำเริบคงดีอ่ะนะ
ณ ป้อมอัศวิน
บุรุษนามคิล ฟีลมัสสลบไสลพังพาบบนเตียงหลังเหนื่อยมาทั้งวัน แถมมีคนสวยมานั่งพยาบาลข้างๆด้วยเข้าใจว่าเขาเป็นลม
“อุ๊ย เป็นลมไปซะแล้ว เรนอนว่าแล้วว่าอาการหนัก เมื่อไหร่คุณเฟรินกับคุณคาโลจะมาช่วยดูล่ะคะเนี่ย”เรนอนรำพึงอย่างเหนื่อยใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น