ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สลับร่างวุ่น บารามอสชุลมุน

    ลำดับตอนที่ #4 : ทางเดินของแต่ละคน

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 270
      0
      6 ม.ค. 49

                  “เอาอย่างงี้นะฮะ ผมจะพาคุณอลิซาเบ็ธไปเที่ยวในป้อมอัศวิน แล้วทีนี้ถ้าเห็นคนไหนเหมือนเค้า สะกิดบอกผมนะฮะ ผมจะบอกคนอื่นว่าคุณเป็นเพื่อนผม เข้าใจนะฮะ”

                  “อืม เข้าใจแล้ว เธอนี่ว่าง่ายจังนะไม่เหมือนนายอีกคนนั่น เธอชื่ออะไรล่ะ ชั้นจะได้เรียกถูก” ตาสีน้ำตาลเข้มสวยมีแววขอบอกขอบใจคนตรงหน้า

                  “เฟรินฮะ แต่ต่อหน้าคนอื่น ให้เรียกผมว่า คาโล”

                  “หา หมายความว่ายังไงล่ะเนี่ย”

                  “แบบ อุบัติเหตุน่ะครับ นี่เป็นร่างของหมอนั่น คาโล วาเนเบลี ส่วนที่คุณเห็นเมื่อกลางวันน่ะเป็นร่างจริงของผม”

                  “หน้าตาก็ดีหนิ นิสัยแย่เป็นบ้า” อลิซาเบ็ธติง

                  “ปกติไม่เป็นอย่างนั้นหรอกฮะ” เฟรินแก้ต่างให้เพื่อน “สงสัยหงุดหงิดที่ต้องเป็นผู้หญิง คึกๆๆ”

                  “ผู้หญิง”

                  “คือ ผมมันบ้าๆบอๆ เวลากลางวันเป็นผู้ชาย กลางคืนเป็นผู้หญิง แถมบางทีถ้าไม่โดนแสงจันทร์จะกลายเป็นหมา แต่เอาเหอะ ไปหาเจ้าชายชาเบรียนกันดีกว่า”

                  มือใหญ่กำรอบข้อมือของอลิซาเบ็ธ ก่อนพาเดินเข้าไปในหอนอน เหล่านักเรียนกำลังกินอาหารเย็นกันอย่างน่าดูชม ดวงตาสีฟ้ากวาดไปรอบแต่ก็ไม่เห็นวี่แววผู้สมรู้ร่วมคิด คิล เรนอน และ คาโล

                  “เฮ้ย คาโล” เสียงของนายครี้ดทำให้สายตาของทุกคู่จ้องมองมายังพวกเขา “พาสาวมาถึงป้อมเลยรึ”

                  “เฮ้ยชั้นเปล่า” ว่าแล้วเจ้าตัวยุ่งก็ปล่อยมือของสตรีข้างตัวอย่างว่องไว แปลกที่ไม่มีใครรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปของคาโล เพราะนายโร ซาวาเรส เดอะ ไลบารี่ ออฟ ทริสทอร์ กำลังสำลักน้ำชาอยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง ใบหน้าซีดเผือดแหยแกเหมือนได้เห็นยมทูตผู้นำความตาย ปลายนิ้วสั่นระริกชี้ไปยังสาวน้อยผมสีแดงเพลิงที่เพิ่งเดินเข้ามาก่อนอเยเสียงระคนสำลักว่า “อะ-ลิ-ซา-เบ็ธ-เกรซ-แค่กๆ-เธอมา-ทำ-แค่ก-อะไร-ที่-นี่-แค่กๆ”

                  เพื่อนๆต่างพากันลูบหลังโรอย่างเห็นใจและสงสาร เพราะน้ำชาที่มันสำลักน่ะ เป็นชาขิงชงน้ำร้อน แถมโรมันยังกินทันทีอีกด้วย ซึ่งคงทรมาทรกรรมแสนสาหัสอย่างไม่ต้องสงสัย

                  “คุยตรงนี้คงไม่เหมาะ ลากมันไปคุยที่อื่นเถอะครับ” เฟรินกระซิบหลังแน่ใจว่าคนตรงหน้ารู้จักโรจริงอย่างไม่ต้องสงสัย แต่จะมีความสัมพันธ์กันยังไงนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

                  “เดินออกมาคุยกันก่อนเถอะค่ะ หรือจะให้ชั้นลากออกมา” อลิซาเบ็ธตะโกนบอก

                  เท่านั้นดวงตาสีเขียวก็ตวัดฟึบก่อนกล่าว “เธอไม่มีสิทธิ์สั่งอะไรชั้น” แต่ก็ยอมเดินออกมาโดยดี

                  “โร ไปคุยกันที่อื่นเถอะ” เฟรินบอกแบบกล้าๆกลัวๆ

                  “คาโล นายรู้จักยัยนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วพามาทำไม” โรเปิดฉากถาม

                  “เฮ้ย ชั้นเฟรินแกจะบ้าเรอะ ไปคุยกันที่อื่นเหอะ คนเค้ามอง” จริงอย่างที่เฟรินว่า ระหว่างที่บุคคลทั้งสาม

    กำลังสนทนากันอยู่นั้น ชาวป้อมอัศวินทุกคนต่างก็มองกันตามันวับ

                  “ ได้ แล้วอธิบายตัวเองด้วยว่าสมองผิดตรงไหน คาโล” โรพูดก่อนลากทั้งสองคนขึ้นหอนอน



    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                  อาทิตย์อัสดง?

                  หญิงสาวปรือเปลือกตาขึ้นเล็กน้อยก่อนสำรวจที่อยู่และความเปลี่ยนแปลงของตนเอง

                  เราหลับไป? คาโลคิดพลางขยับตัวไปมา แสงจันทร์ส่องต้องเรือนผมสีน้ำตาลผสานรวมกับแสงอาทิตย์

    สุดท้ายที่กำลังจะลับขอบฟ้า ร่างบอบบางสมเป็นผู้หญิงลุกขึ้นช้าๆก่อนรับรู้ความหิวของตน ทั้งมื้อกลางวันและ

    เย็น คาโลเดินกับโรงเรียนอย่างมึนๆ ความสลัวรอบกาย เงามืดๆของแต่ละมุมตึกมืดแฝงความไม่น่าไว้วางใจเอาไว้

    โลกยามค่ำคืนกำลังเริ่มต้นขึ้น เสียงจากผับและบาร์แว่วมาเข้าหู พร้อมกับ..เสียงฝีเท้าที่ก้าวติดตามเขา?!

                  คาโลเร่งฝีเท้าขึ้นอีก แต่ฝีเท้าที่ตามมาก็เร่งตาม เขาตัดสินใจหยุดและหันไปเผชิญหน้าเจ้าของเสียง

                  “นั่นใคร” เขาร้องถาม

    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                  คิลบิดตัวไปมาบนเตียง ร้อน ร้อนจังเลย

                  “เฮ้ย เฟริน เปิดพัดลมหน่อยดิ” เขาเอ่ยเบาๆแต่เสียงที่ไม่คาดคิดก็ตอบกลับมา

                  “ค่ะ รอเดี๋ยวนะคะ”

                  “กินอะไรผิดสำแดงมาหา น่าขนลุกชะมัด” เขาพึมพำอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น

                  “คุณคิลหิวเหรอคะ เดี๋ยวเรนอนลงไปหาอะไรให้ทานนะคะ”

                  “อืม” เขาขานตอบและเสียงของคนอีกคนก็หายไปจากห้อง เฮ้ย เมื่อกี้มัน...เรนอน ซวยแหล่ว

    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                      “ตกลงเธอมาทำอะไรที่นี่” โรถามหลังทั้งสามคนเปลี่ยนที่คุย

                  “ทวง-ของ-หมั้น” อลิซาเบ็ธตอบชัดถ้อยชัดคำก่อนยื่นมือออกไปเตรียมรับของ

                  “เฮ้ย ไม่มี” โรรีบตอบ

                  “มีแน่ แต่เก็บไว้ให้ใคร บอกมานะ ชาเบรียน”

                  “ไฮคิง...เอ่อ ...กินเข้าไปแล้ว” โรตอบเสียงอ่อย

                  “จริงนะครับ” เฟรินพยายามช่วย สงสารโรมันอ่ะ “ผมเป็นคนบดเองกะมือ” มือของเจ้าตัวชูไปข้างหน้าแถมขยับไปมาอีกต่างหาก “ไม่ใช่ไข่มุกก็ได้ ท่านพ่อกำลังเตรียมการอภิเษกของชั้น กะเธอ เพราะงั้นก็เลยมาขอของหมั้น เพราะเดี๋ยวท่านๆที่มางานจะว่าเอาได้” ริมฝีปากบางๆสาธยายก่อนยื่นมือมาอีกที ประมาณว่า ขอ ขอ

                  “จะมีได้ยังไงล่ะ ไม่ให้เวลาเตรียมตัวเลย” โรท้วง

                  “งั้นให้เวลาเตรียมตัวนะ เดี๋ยวอีกสามวันมาเอา” อลิซาเบธหน้าบานเมื่อแน่ใจว่าจะได้ของ เรือนผมสีแดงเพลิงสะบัดดังฟืบก่อนก้าวเท้าออกไป เฟรินก้าวตามแต่มือของโรจับไว้ เสียงของมันกระซิบข้างใบหู

                  “คาโลอย่าพึ่งไป ช่วยอธิบายเรื่องราวก่อนดิ”

    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                  

                  “เฟลิโอน่า” เสียงคุ้นหูร้องทัก ใครบ้างที่จะเรียกเจ้าของชื่ออย่างนี้? “เป็นไงบ้าง สบายดีไหม” ร่างสูงโปร่งเคลื่อนตัวออกจากเงามืดทำให้คาโลได้เห็นภาพชวนเป็นลม....เจ้าปีศาจเอวิเดจ!!!

                  “งื่อ สบายดี” มีพิรุธที่สุด (เคยฝึกโกหกมาไหมล่ะ สมน้ำน่า มัวแต่ฝึกตีน่าชา อิอิ)

                  “เรียนเป็นไงบ้าง”

                  “ก็ดีครับ”

                  “เพื่อนๆล่ะ”

                  “ดีแต่ก่อเรื่อง...เอ่อ...ก็ดีครับ”

                  “บาโรเป็นไงบ้าง”

                  “ก็ดีครับ...หา..เอ่อ..”

                  “แค่ดูวิธีพูดก็รู้แล้ว” แล้วถามทำไมตั้งนาน “เฟลิโอน่าอยู่ที่ไหน”

                  “....” ไม่มีเสียงตอบรับจากสวรรค์ (ของคนเขียนคนเดียวอ่ะมั้ง) หลายนาทีผ่านไปจนนายท่านใหญ่แห่งเดมอสอดทนไม่ไหวจึงเอ่ยพระสุรเสียงกระตุ้น “นี่ จะบอกอะไรก็บอกมา ฉันจะฟังทุกอย่าง เร็วๆ”

                  “ผม...เบื่อโลก..” เสียงแผ่วเบาปล่อยออกจากริมฝีปากบาง

                  “หา ที่ฉันบอกว่าจะฟังทุกอย่างมันไม่ได้หมายความว่า.... โอ๊ย โอเค คาโลเธอเบื่อโลก แล้วไงต่อ” ดีมากเอวี่จัง กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ น่าชมเชยครับทั่น

                  คาโลสะบัดศีรษะไปมาก่อนทูลต่อราชาที่ทรงปวดพระเศียรเวียนพระเฮดอยู่เบื้องหน้าเขา “ปริ้นเซสเฟลิโอน่าคงเดินไปเดินมาในร่างของผมแล้วก็เอาไปก่อเรื่องยุ่งวุ่นวายน่าปวดหัวเพื่อจะช่วยอลิซาเบ็ธ เกรซที่อ้างว่าเป็นคู่หมั้นของชาเบรียนโบแด็งน่ะสิครับ”

                  “นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเบื่อโลก และเป็นคำตอบว่าเฟลิโอน่าอยูไหนใช่มั้ย” เอวิเดสสรุปก่อนขมวดคิ้วโก่งราวกับคันศร “ชักมีเรื่องไม่ชอบมาพากลซะแล้ว ไปปราสาทเอดินเบิร์กกันซะหน่อยแล้วกัน” ร่างสูงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว คาโลได้แต่ก้าวเท้าตามอย่างไม่มีทางเลือก ท่านผู้อ่านครับ ช่วยผมด้วย ต่อไปนี้จะมีเรื่องอารายอีกกกก



    ไม่ว่าจะมีเรื่องอันใด ก็ไม่มีใครช่วยคาโลได้ ไปต่อกันตอนหน้าแล้วกันค่ะ คนที่ชอบคิล รับรอง บทบาทมากขึ้นแน่ค่ะ!!!

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×