<เรียงราวชาวประชา, 3> - จ้าวดวงใจนายกุมภัณฑ์

ตอนที่ 15 : ตอนที่๑๔ การเสี่ยงทาย

อิจิมิโฮะเหยียดกายเต็มความสูง นางเป็นผู้หญิงที่สูงโดดเด่นกว่าผู้หญิงทั่วไป ทรวดทรงองค์เอวเป็นรูปนาฬิกาทรายชัดเจน หน้าอกอวบแทบทะลักออกมาจากกิโมโน จมูกโด่งเชิด ตาคมกลมโตมีเสน่ห์ ริมฝีปากหยักสวยเป็นรูปกระจับน่าจูบ ผิวกายเนียนละเอียดอมชมพู ความสวยตีคู่สูสีกับคิโยมิแม้จะมีวัยมากกว่า   

“เจ้าว่าข้ากับคิโยมิใครงามกว่ากัน?” หญิงสาวหันไปทางสาวใช้เพื่อความมั่นใจ แม้ลึกๆ แล้วนางจะเชื่อเหลือเกินว่าตัวเองงามกว่าคิโยมิก็ตามที

“ต้องเป็นท่านอิจิมิโฮะสิคะ ท่านอิจิมิโฮะงามที่สุดในเมือง ถ้าไม่นับ...”

“ไม่ต้องนับใครทั้งนั้นแหละ ข้านี่แหละ งามที่สุดในเมือง”

“ก็ได้ค่ะ ท่านอิจิมิโฮะของข้างามที่สุดในเมืองอยู่แล้วค่ะ” สาวใช้จัดแต่งทรงผมยาวสลวยให้กับเจ้านายสาวด้วยความชื่นชม ถ้าถามนางด้วยความลำเอียงก็คงต้องเห็นอิจิมิโฮะงามกว่า แต่จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อคู่หมั้นอย่างมิโนรุดันลำเอียงไปมองคิโยมิว่างามกว่า “ว่าแต่ท่านอิจิมิโฮะจะไปไหนคะ?”

“ข้าก็จะไปจัดการศัตรูของข้าให้ย่อยยับนะสิ”

พอได้ยินคำว่าศัตรูคนฟังก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร เพราะด้วยยศศักดิ์ที่เป็นถึงลูกสาวขุนนางใหญ่ ทำให้คงไม่มีใครหาญกล้ามาเป็นศัตรูจะเว้นก็แต่ศัตรูหัวใจหน้าหวานคนนั้น

“แล้วท่านรู้เหรอคะว่านางอยู่ที่ไหน?”

“เดี๋ยวข้าจะตามหานางเอง วิธีการของข้าไม่พลาดหรอกน่า” อิจิมิโฮะยิ้มกับตัวเองแล้วออกจากห้องไปเพื่อหาคนที่จะช่วยตนได้ ซึ่งนั่นก็คือโยชิโนะผู้เป็นแม่ของตนเพียงผู้เดียว

โยชิโนะแม้มากด้วยวัยแล้วก็ยังมีเค้าหน้างดงามอยู่ สามีของนางตายไปนานแล้วตั้งแต่อิจิมิโฮะเพิ่งเกิดได้ไม่นานด้วยซ้ำ สิ่งที่พิเศษคือเศรษฐินีม่ายนางนี้มีวิชาอาคมแกร่งกล้าอยู่พอตัวและสามารถทำอะไรได้มากกว่าที่คนเดินดินปกติสามารถกระทำ

“ท่านแม่คะ”

“มีอะไรให้ข้าช่วยอีกล่ะสิมิโฮะ”

“ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ” สาวงามเอ่ยอย่างนอบน้อม แม้จะเป็นแม่ลูกกัน แต่การวางตัวของโยชิโนะก็ทำให้นางเกรงๆ อยู่มาก อาจจะเพราะสายตานิ่งๆ เฉียบขาดคู่นั้น หรือมือเรียวๆ ที่ทำให้โยชิโนะปกครองบริวารหญิงชายมาหลายปีอย่างไม่มีข้อบกพร่อง “ท่านแม่พอจะช่วย...”

“ตามหาคนหรือ?”

“ค่ะ”

“คิโยมิ?”

“ก็มีแต่นางเท่านั้นแหละค่ะ”

“ความจริงหลังจากนางหนีออกจากบ้านไดซึเกะ เจ้าก็ไม่มีความจำเป็นต้องตามหานาง เพราะผู้หญิงมีตำหนิแบบนั้นคงไม่หาญกล้ามาหามิโนรุให้กวนใจเจ้าอีก” โยชิโนะตอบลูกสาวง่ายๆ การที่คิโยมิผ่านการเข้าห้องหอของไดซึเกะมาแล้วก็ไม่มีใครสามารถยืนยันได้ว่านางยังบริสุทธิ์ผุดผ่องมาจนถึงตอนนี้หรือไม่ และผู้ชายทั่วไปก็คงไม่ปรารถนาภรรยาที่ไม่ใช่สาวพรหมจรรย์

แต่โยชิโนะผู้เฉลียวฉลาดอาจลืมเลือนไปว่ามิโนรุอาจไม่ใช่ผู้ชายทั่วไป

“ยังไงข้าก็อยากรู้ค่ะท่านแม่ ข้าอยากจะไปดูน้ำหน้ามันว่าตอนนี้สภาพเป็นไงบ้าง”

“งั้นก็ได้... ไปเอาเทียนมาสิ”

อิจิมิโฮะรีบไปนำเทียนในห้องมาวางลงพื้นที่มีเสื่อวางอยู่ชั้นหนึ่งแล้วนั่งขัดสมาธิ ตุ๊กตาของคิโยมิที่เจ้าตัวไปขโมยมาจากบ้านของมิโนรุถูกนำมาประกอบพิธีลึกลับ กลิ่นกำยานเริ่มคลุ้งอยู่ในห้องพร้อมกับบทสวดของโยชิโนะที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เป็นจังหวะจนคนฟังขนลุกซู่อย่างห้ามไม่ได้ และไม้เสี่ยงทายก็ถูกโยนลงไปกับพื้น

“ทิศตะวันออกเฉียงใต้ ไกลอีกไม่เกินห้าสิบกิโลเมตร”

เป็นคำทำนายที่สะกดร่างระหงให้นั่งไม่ติดพื้น ระยะทางนี้แม้จะไม่ใกล้เสียทีเดียวแต่ก็จัดว่าไม่ไกลมากและสามารถเดินทางได้โดยไม่ลำบากนัก การดูดวงที่พึ่งอำนาจของ ‘ภูติอุดมการณ์’ ประกอบกับผู้รู้ศาสตร์อย่างโยชิโนะเชื่อถือได้เสมอ และครั้งนี้ก็คงเป็นจริงเช่นกัน

“แต่!!”

“อะไรหรือคะท่านแม่?”

“บางทีนางอาจจะไม่ใช่คิโยมิ” โยชิโนะเอ่ยเบาๆ “ไม่สิ... จะเป็นคนอื่นไปได้อย่างไรกัน ข้าไม่แน่ใจ... ผลครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งอื่นที่ข้าเคยดูมา”

“หมายความว่ายังไงคะ?”

“ตุ๊กตาตัวนี้เป็นของคิโยมิแน่นอนหรือไม่?”

“แน่นอนค่ะท่านแม่ ข้าไปขโมยมาจากบ้านท่านมิโนรุเองกับมือ เคยลองเสกให้เจ็บป่วยแล้ว ไม่ผิดตัวแน่” หญิงสาวตอบอย่างมั่นใจ แต่นั่นกลับทำให้คนเป็นแม่เสียความมั่นใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อนางไม่สามารถมองเห็นนิมิตของคิโยมิได้อย่างที่ควรจะเป็น

“งั้นข้าเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”

“ไม่แน่ใจ?”

“ใช่ ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าไปเจ้าจะพบคิโยมิจริงหรือเปล่า”

“เดี๋ยวข้าไปก็รู้เองแหละค่ะ แต่ญาณของท่านแม่เคยพลาดที่ไหน?”

“ไม่พลาด แต่ครั้งนี้ไม่แน่ เจ้าจะไปจริงเหรอมิโฮะ?”

“ท่านแม่ไม่ต้องห่วงข้าไปนะคะ วิชาต่อสู้ข้าก็ไม่เป็นรองใครเหมือนกัน ไหนจะคาถาป้องกันตัวที่ท่านแม่สอนข้าตั้งแต่เด็กๆ อีก” อิจิมิโฮะแม้จะไม่ได้เก่งกาจเท่าหญิงสูงวัยแต่ความสามารถของนางก็ใช่ว่าน่าเกลียด การเดินทางคนเดียวเพื่อไปตามหาคิโยมิคงไม่เหลือกำลังเกินไปนัก

“แต่ข้าว่า...”

“นะคะท่านแม่ ไม่ต้องห่วงข้าหรอกนะคะ” นางรู้ดีว่าแม้โยชิโนะจะเป็นคนขรึมๆ และเฉียบขาดแต่ก็รักลูกยิ่งกว่าอะไร นานทีปีหนจึงจะขัดใจตนสักที

“ก็ได้ๆ”

“ท่านแม่ของข้าใจดีที่สุดเลย”

“แต่มีข้อแม้!!”

“ว่ามาเถอะค่ะ”

“เจ้าต้องรักษาตัวให้ปลอดภัย แล้วอย่าให้มีเรื่องเสื่อมเสียมาถึงตระกูลเราได้”

“เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วค่ะท่านแม่ ข้าจะรีบไปรีบกลับ แล้วจะรักษาตัวและชื่อเสียงให้รอดปลอดภัย เพราะฉะนั้นข้าขอไปเลยนะคะ”

“เดี๋ยว เจ้าจัดข้าวของตั้งแต่เมื่อไร”

“ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะท่านแม่”

“เห้อ... ลูกคนนี้” โยชิโนะส่ายศีรษะอย่างยอมแพ้ ที่แท้อิจิมิโฮะก็เตรียมตัววางแผนไว้แต่แรกและคงวางบทพูดมาง้อขอเดินทางอยู่แล้ว ด้านร่างระหงพอได้รับอนุญาตก็วิ่งกลับเข้าห้องและกลับมาพร้อมกับข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวที่ต้องพกระหว่างเดินทางโดยไม่ลืมนำตุ๊กตาของคิโยมิไปด้วยเผื่อต้องใช้ในพิธีกรรมไสยศาสตร์ โดยหมายมั่นไว้ว่าจะกลั่นแกล้งสาวอ่อนแอขี้โรคให้จงได้

......................................................................................................................................................

ด้านโชตะก็หลบซ่อนอยู่ในห้องเดียวกับคิโยมิและไอโกะ

ชายหนุ่มนั่งยิ้มตาลอยกับผ้าพันแผลที่อยู่บนร่างกายตัวเอง บางครั้งเขานึกขอบคุณคนที่แทงเขาด้วยซ้ำเพราะมันทำให้สาวหน้าหวานเข้ามาช่วยทำแผลใกล้ๆ กลิ่นกายของคิโยมิหอมกรุ่นตรึงใจเสียจนล่องลอยเหมือนคนเมายาจนแม้แต่ไอโกะยังอดรู้สึกสยองๆ ไม่ได้

“เจ้ามองคุณหนูข้าอย่างนี้คิดอกุศลอะไรอยู่แน่ๆ”

“เห้ย ข้าเปล่านา ข้าแค่ขอบคุณในน้ำใจเฉยๆ”

“อย่ามาโกหกซะให้ยาก ข้าอ่านสายตาเจ้าออก”

“งั้นเจ้าก็อ่านผิดแล้ว ข้าไม่ทันคิดเรื่องบัดสิแบบนั้นกับเจ้านายเจ้าเลย ข้าเป็นสุภาพบุรุษพอน่า ข้าแค่เห็นว่านางน่ารักดีเฉย” โชตะเถียงทันควันแต่ก็ทำเอาคนถูกพาดพิงหันมาแหวใส่แทบจะทันที

“หุบปากและเก็บคำว่าน่ารักของเจ้าลงไปเลยนะ ข้า ไม่ ได้ น่ารัก!!”

สิ่งที่เฮียคุเกลียดที่สุดในโลกนี้มีอยู่สองข้อใหญ่ ข้อหนึ่งคือการถูกผู้ชายมองด้วยสายตาหื่นกระหายและจะใช้กำลังลวนลาม ข้อสองคือการถูกมองว่าน่ารักน่าทะนุถนอมชวนขนลุกขนพอง

“ก็เจ้าน่ารักจริงๆ นี่นา ยิ่งเจ้าด่าแบบนี้ยิ่งน่ารัก”

“ข้าบอกให้หุบปากไงเล่า ถ้าไม่หุบข้าจะเอารองเท้ายัดปากเจ้าเดี๋ยวนี้”

“ใจเย็นสิคนสวย ข้ายอมแล้ว” โชตะพูดทีเล่นทีจริง ด้วยความที่เขาเองก็มีฐานะทำให้มีหญิงสาวของปรนนิบัติไม่น้อย แต่คิโยมิกลับแตกต่างทำให้เขายิ่งอยากยวนโทสะนางให้มาก โดยไม่สนใจว่าคนโดนจะชอบหรือไม่ “ที่ยอมไม่ใช่อะไรนะ ข้ากลัวเจ้าไม่มีแรงยกรองเท้า”

“ฮึ่ย!!”

“คุณหนูไม่ต้องไปสนใจมันนะคะ เดี๋ยวข้าจัดการให้เองค่ะ” ไอโกะที่ปกติจะไม่สู้คนแต่เพื่อปกป้องเจ้านายแล้วนางก็พร้อมจะสู้สุดใจ “นี่ ถ้าเจ้ายังไม่เลิกลามปามท่านคิโยมิ ข้าจะตบปากเจ้าจริงๆ ด้วย”

“เหอะ ให้เจ้าสองคนรุมกันตบก็ไม่ระคายผิวข้าหรอก”

“เหอะ ลองเป็นสองสัปดาห์ก่อนเจ้าจะไม่มีหน้ามาพูดถึงตรงนี้หรอก”

“สองสัปดาห์ก่อน? เจ้าพูดอย่างกับว่าตอนนั้นเจ้าเป็นชายอกสามศอกมีแรงมหาศาลอย่างนั้นล่ะ” โชตะหัวเราะจนเฮียคุเกือบหลุดความจริงออกไปแต่ก็สงบปากไว้ได้ทัน เพราะเขาเองก็ยังไม่สามารถไว้ใจคนรอบข้างคนไหนได้ ทุกคนมีโอกาสเป็นฝ่ายเดียวกับคนที่ทำร้ายเขาทั้งนั้น

“ข้าสาบานเลยว่าถ้าข้าเป็นชายอกสามศอกเมื่อไรข้าจะเอาดาบเสียบอกเจ้าให้ตาย ไอ้โชตะ!!”

“มันไม่มีวันนั้นหรอก... คิโยมิ”

“เจ้าอย่ามั่นใจไป” เฮียคุกัดเขี้ยวกัดฟัน มือไม้ของเขาเริ่มสั่นหลังจากโต้เถียงไปหลายเวลา “ว่าแต่แถวนี้มีสาเกไหม... ข้าอยากกิน!?”

ตัวละครเซ็ทแรกทยอยออกมาครบแล้วค่ะ มาติดตามกันว่ามิโฮะจะมาป่วนอะไรและใครจะมาวุ่นวายชีวิตเฮียคุแบบไหนอีก อย่างที่บอกว่ามันไม่ดราม่า ออกแนวบ้าๆ บอๆ แต่โทนเรื่องออกแนวสงคราม และอยู่ในจักรวาลเดียวกับราชสีห์หนีบัลลังก์และโฉมทรามกับเจ้าชายอสูร จะมีการกล่าวถึงภูตอุดมการณ์ที่เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในเรื่อง แน่นอนว่าสถานที่และยุคสมัยในเรื่องเป็นการสมมติที่ไม่ได้อิงกับประวัติศาสตร์โลก อ่านเอาบันเทิงค่ะ จะว่าไปช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย เรียนหนักมาก ยังไงอ่านแล้วก็ช่วยกันคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้กันบ้างนะคะ คงไม่หนักหนามากเกินไป คนเขียนเห็นผลตอบรับเงียบๆ บางทีก็ท้อเป็นเหมือนกัน แต่ถึงจะเมนต์ไม่เมนต์ยังไงก็จะอัพให้อ่านอยู่ดี เพราะรักคนอ่านค่ะ คิดถึงนะคะ ^ ^