คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ความลับ
ว่าเปล่าสินะ
วามรู้สึอรัษ์หนุ่มเป็นอย่านั้น เป็นวามรู้สึที่น่าสสารเหลือเิน
พระำริแสออทาสายพระเนรโยไม่รู้พระอ์นเมื่อทรเห็นอรัษ์หนุ่มทำหน้าแปล
ๆ ทรรีบปรับสีพระพัร์เสียใหม่ไม่ให้ลายเป็นว่าำลัสมเพเวทนาอีฝ่าย
“ถ้าั้นเล่าให้ฟัไ้ไหม
เธอเป็นอรัษ์ไ้อย่าไร”
ไม่แน่พระทัยนัว่าใร่ะทรทราบประวัิอรัษ์หรือเรื่อราวเี่ยว้อับราาวัุวรรธน์
“ระหม่อมเป็นเ็เร่ร่อนพระเ้า่ะ
ายายู่หนึ่็บระหม่อมไปเลี้ยถึอายุเ้าวบ็ายทัู้่ ระหม่อมยัเ็มาัวผอมนิเียว
พอไม่มีายาย็เที่ยวไ้หาานทำ
ที่รับไว้็ทำไ้ไม่นานเพราะเรี่ยวแรสู้ผู้ให่ไม่ไ้เาเลยไล่ออ
บาที่ไล่ะเพิไม่รับั้แ่แรบอว่าผอมะหร่อแ่นี้ะทำานอะไรให้เาไ้
สุท้าย้วยวามออยาระหม่อม...ลายเป็นพวลัเล็โมยน้อย แ่ระหม่อมโมยเพาะอาหารนะพระเ้า่ะ”
รีบทูลแ้วามเ้าใผิ “แ่แล้ววันหนึ่ถูับไ้ เ้าอร้านับระหม่อมส่ทหาร
วันนั้นอ์ราาที่ยัำรพระยศเ้าายเส็เยี่ยมราษร
ทรเห็นวามวุ่นวายแล้วเส็เ้าไ่สวน้วยพระอ์เอ
ระหม่อมราบทูลเหมือนทูลฝ่าบาท อ์ราามีพระบัาให้รับโทษามแ่หลัรับโทษแทนที่ทหาระปล่อยัว
ระหม่อมถูพาเ้าวัอยู่ในหน่วยทหารฝึหั”
“เธอึเ้ารับราารั้แ่นั้นมา”
“พระเ้า่ะ”
“พะเ้า...่ะ”
วายุออเสียาม
เ้าหิธิษามีทรหยิแ้ม
“พูเ่ให่แล้วนะ”
ประวัิโยย่ออราอรัษ์โภินบลแ่นั้น
โลนอำแพวัมีเรื่อน่าสะเทือนใอีมา ทรเห็นใราอรัษ์ึ้นอี
“ทานี้พระเ้า่ะ”
ผายมือเิเส็ลบันไ
วออสวนนาย่อมอยู่ท่ามลาวล้อมอพระราวั
ลาสวนือศาลาหเหลี่ยมทรโปร่ั้โ๊ะเ้าอี้หินอ่อนเ้าุไว้รลา ที่นี่ไม่ใ่ห้อเสวย
“ใล้เวลาเสวยแล้ว
พาันมาที่นี่ทำไม”
เส็้าประเี๋ยวะทรถูว่าเอาไ้
“อ์ราามีรับสั่ให้เิเส็ที่นี่พระเ้า่ะ
ปิเวลาเสวยเรื่อว่าโปรให้ั้ถวายที่ห้อทรานไม่เยเส็ลาสวน”
ะทรเบื่อ
ไม่ใ่ทำเพื่อเอาพระทัยพระอ์แน่ นไม่มีหัวใเลือายา้วยเหุผล...ฝ่าบาทท่าทาเ้าใ่าย
ไม่ทำให้หม่อมันยุ่ยา ยาหวัถึวามละเอียอ่อน
“สวยนะ นละแบบับอุทยานให่”
ทรมแล้วรีบสาวพระบาทามอมยุ่ที่วิ่ปร๋อไปปีนป่ายโ๊ะหินทำท่าะ้ามไปโหนระเบียศาลา
“วายุ! ถ้าพลัราวนี้รับรอไ้แผลแน่”
“ให้เป็นหน้าที่ระหม่อมเถอะพระเ้า่ะ”
อรัษ์หนุ่มรับอาสา
อุ้มวายุลาโ๊ะ
ทีแรเ็น้อยิ้นรนไม่ยอมแ่พอเห็นเหรียราวาววับ็เลิสนใปีนป่าย
ึทึ้เหรียเหล่านั้นเล่น ราอรัษ์โภินทำสีหน้าึัุ้วยสายา
วายุะัมือป้อมนิเียว่อนยิ้มหวานประบเหมือนออนุา
เ้าหิธิษามีทรพระสรวล
พระอารม์ีเสมอยามทอพระเนรวามไร้เียสาระนี้อ้อนอวายุ
เสียสรวลใส
ภาพวรอ์อ้อนแอ้นประทับบนเ้าอี้หินอ่อนมีราอรัษ์หน้าเรียอุ้มเ็นเหมือนลูลิุรอยแย้มสรวลบนวพัร์เ้าายหรรษธรแุ่ไฟในพระหทัยราาวัุวรรธน์
ถึะยัไม่มีพิธีแ่ั้็นับไ้ว่าพระอ์มีานะพระสวามี
ไนพระายาไม่เยแย้มสรวลสใสถวายลับสนิทับอรัษ์มาว่าทั้ที่เพิ่รู้ั
“ทรเป็นแม่ลูอ่อนหรือไถึ้อระเเ็ไป้วยทุที่”
ทรแวะระบายพระอารม์ริ้ว
ไม่โปรภาพวามสุระหว่าสามนูล้ายพ่อแม่ลู
ราอรัษ์โภินทำวามเารพแล้วรีบ้าวถอยอย่ารวเร็วโยอุ้มวายุไว้ไม่ยอมปล่อยเระุนเินเหุ
เ้าหิธิษามีทรผุลุ
พัร์บึ้ะย่อพระอ์ล
“หม่อมันไม่อบทำอะไรรึ่ ๆ
ลา ๆ เมื่อรับว่าะูแล็ทำเ็มที่เพะ”
เ้าายหรรษธรทระลึในวามล้าหาอเ้าหิพระายาไม่ทันไร้อมีอันะัอีำรบ้วยถ้อยรับสั่พระเษา
“นแบบนี้หม่อมันอบ”
แย้มสรวลแ่พระเนรุ “อให้เ็มที่ทุหน้าที่ อย่าทรลืมเสียล่ะ”
่อนเิศึ
เ้าายหรรษธรรีบยับพระอ์ แนะนำอ์เออย่าเป็นทาาร
“หรรษธรพระเ้า่ะ
อประทานอภัย้วยที่หม่อมันไม่อยู่้อนรับั้แ่เมื่อืน”
เ้าายหรรษธร...พระอนุาในอ์ราาวัุวรรธน์
เ้าพระพัร์ประพิมพ์ประพายล้ายอ์ราาเพียแ่พระริยวัรนุ่มนวลว่า
แววพระเนรอ่อนโยนว่า...มา
“ธิษามีเพะ”
ไม่้อเสวยเพียลำพัสอพระอ์ับอ์ราา
น่ายินีอย่ายิ่!
“พอพบฝ่าบาท
หม่อมันหายสสัยทันทีว่าเหุใเ้าพี่ถึ...”
“ไหน” ราาวัุวรรธน์รับสั่สุรเสียัว่าปิเหมือนไม่ั้พระทัยแ่ลบทับสุรเสียเ้าายหรรษธรสนิท
พยัพระพัร์ให้ราอรัษ์โภิน “พามานี่ิ”
เ้าายหรรษธรทอพระเนรพระเษาอุ้มเ็น้อยไ้ล่อแล่วแู่ยัไ็ล้ายท่าอุ้มสุนัมาว่าอุ้มเ็้วยรอยพระเนรบัน
ทรแปลไป
วาพระอ์ไม่ถูเวลาอยู่่อหน้าพระายา เ้าพี่นะเ้าพี่…สายพระเนรเือรอยันแปรมายัวพัร์ผุผ่อ
พระสิริโมามสะุาอย่านี้เอพระเษาอพระอ์ถึไ้
“เรื่ออพี่
พี่ัารเอ”
นั่นือำอบหลัาทรเียบอยู่นาน
เป็นารยอมรับในทีว่าทรเหนี่ยวรั้เ้าหิพระายาไว้ริัทรา
ท่าทาวามรู้สึพิเศษบาอย่าเริ่มเผยัวในพระหทัยพระเษา
ที่ไม่เ้าพระทัยมีอย่าเียวือเมื่อประทับับเ้าหิทำไม่าฝ่าย่าทำท่าเหมือนพร้อมทำสรามันลอเวลา
...อย่านี้แล้ว
ีวิสมรสะเป็นอย่าไรเล่าหนอ...
เ้าายหรรษธรแทบทอถอนพระทัย
“ูท่าทรรัเ็มานะพระเ้า่ะ”
ระหว่าอ์ราาทรหยอเอินวายุโยไม่สนพระทัยใร
เ้าายหรรษธรทรวนเ้าหิุยไม่ให้ทรรู้สึอึอันั
“เพิ่รู้ัวอนมีวายุอยู่ใล้ัวนี่ล่ะเพะ”
สายพระเนรยามทอมอเ็ายเปี่ยมรัและเอ็นู “เ็เหมือนน้ำใส
สะอาบริสุทธิ์ให้วามสื่นับทุน ฝ่าบาทว่าริไหมเพะ”
“น่าะริพระเ้า่ะ”
อาไม่ทรละเอียอ่อนเท่าเ้าหิ แ่เสียหัวเราะใส ๆ
็ทำให้สิ่รอบัวสว่าึ้นริัรับสั่
แม้แ่พัร์เร่ออ์ราายัเริ่มประับรอยแย้มพระโอษ์เมื่อวายุเลิเร็และุนามปิ
มือเล็ับพระนาสิแล้ว้อหัวเราะิเพราะถูไรพระมัสสุเพิ่โนใหม่เ้า
ราอรัษ์โภินถอยออไป
ส่สัาให้เิเรื่อว่า ไม่นานพระสุธารสาอุ่นำลัพอีพร้อมเรื่อว่าหอมหวานถูเิึ้นถวาย
เ้าหิธิษามีทรเห็นวามี้อเียวอราาวัุวรรธน์ในยามนี้ไ้แ่ารไม่ทรรัเียเ็้ำูท่าะโปรอมนมาเสีย้วย
ทรับวายุนั่บนพระเพลา ปล่อยให้ว้านมเ้าปาามใอบ ทรพระสรวลเหมือนเยาะเย้ยเมื่อเ้าัวเล็ะละินเร็วเือบิอ
“ฝ่าบาท”
เ้าหิทรเผลอเอ็อ์ราา “อย่ามัวแ่หัวเราะสิเพะ วายุ...ื่มน้ำนี่เร็วเ้า”
ทรเลื่อนถ้วยพระสุธารสา
แ่เพราะประทับฝั่ร้ามป้อนไม่ถนั
ราาวัุวรรธน์ึ้อทรรับมาทำหน้าที่้วยพระอ์เอ
ัหวะทรรับถ้วยพระสุธารสา
สอพระหัถ์้อัน่าทระัสบพระเนรแล้วเบือนพัร์หนีนละทา
เ้าายหรรษธรลั้นสรวลนปวพระปรา
่วเวลาเสวยเรื่อว่าผ่านไปอย่ารวเร็วโยไม่อึอัพระทัยแม้แ่น้อย
เ้าหิธิษามีทรพบว่าเ้าายหรรษธรรับสั่เ่ว่าทรา
ไม่ไ้รับสั่้อพร่ำเพรื่อแ่สามารถเล่าเรื่อราวประทานไ้เรื่อยนเผลอทรฟัเพลิน
ราาวัุวรรธน์รับสั่ับพระอ์นับำไ้เพราะเล่นับวายุเสียเป็นส่วนให่
ทรพอพระทัยแล้ว ีว่าุยันแล้วลุลามเป็นทะเลาะ
“ที่ประทับส่วนพระอ์เป็นอย่าไรบ้า
าเหลืออะไรไหม หม่อมันะสั่ให้ัถวายใหม่”
ราาวัุวรรธน์ทรถาม
วายุหลับไปแล้วหลัาินอิ่ม ศีรษะเล็บห้อยอยู่บนบ่าราอรัษ์โภิน
เ้าายหรรษธรทูลลาลับพระำหนัส่วนพระอ์
แม้มีอรัษ์ามเส็ไม่ห่าแ่ยามนี้เหมือนประทับเพียสอพระอ์
“สะวสบายทุอย่าเพะ
หม่อมันอยู่ยัไ็ไ้”
แ่ะีมาถ้าไ้เส็ลับบ้าน
ไม่้อทนประทับับอ์ราาประหลาเลือพระายา้วยเหุผลไม่เ้าท่า
ราาวัุวรรธน์ทอพระเนรวพัร์ามอย่า้นว้า
พินิว่าถ้อยราบทูลเมื่อรู่ริหรือประ็พบว่าเป็นริ
ที่ประทับรับรอนั้นเป็นารั่วราว
ที่ำลัระเรียม่อนพิธีแ่ั้ือพระำหนัส่วนพระอ์พระายาอันเป็นสัส่วนฝ่ายในที่บุรุษผู้ใล่วผ่านไม่ไ้ยเว้นอ์ราา...้อเว้นวายุไว้อีน
ราาวัุวรรธน์ทริ
และทั้เหมือนะรับสั่บาอย่าแ่ลับทรเลือนิ่
สอพระอ์แยา ส่วนระหว่าฝ่ายหน้าับฝ่ายใน
ราอรัษ์โภินเฝ้าเวรอยู่ส่วนนอ ่อนเส็ลับอ์ราาทรย้ำ
“ถวายารูแลให้ี
อย่าให้ทรมีอันราย้ำอี”
“พระเ้า่ะ”
วรอ์สูให่เส็ห่า
ราอรัษ์โภินมอามพระปฤษา์
เพราะเปลี่ยนแปลำแหน่ึไม่ไ้ถวายรับใ้ใล้ิ อ์ราาเส็ลับเหลี่ยมเสาเห็นเพียแ่เาทอยาวมา้านหลั
อรัษ์หนุ่มมอเานั้นนิ่
...แม้เหลือแ่เา็ยัอยามอ...
มีสิ่หนึ่ที่ราอรัษ์โภินเล่าถวายเ้าหิธิษามีไม่หม
นั่นือเหุผลอารผลัันัวเอสุวามสามารถเพื่อำแหน่ราอรัษ์ประำพระอ์อ์ราา
เหุผลที่ไม่มีใรรู้...นอาัวเาผู้เียว
โปริามอน่อไป...
ความคิดเห็น