ลำดับตอนที่ #80
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #80 : ตอนพิเศษ2
ตอนพิเศษ [ต่อ]
“ ถ้าผู้ชายก็จะมี...น้องภัทร น้องเอก น้องณัฐ ส่วนผู้หญิงก็มี น้องแก้ม น้องกอหญ้า และก็น้องฝ้าย ”
“ โอเค เป็นชาย 3 หญิง 3 งั้นตกลงตามนี้นะ ไปเรียกตัวได้เลย !! ” รุ่นพี่ปีสามสรุปทางด้านหลังเวที
“ ไหนขอดูหน่อยสิ ปีนี้หน้าตาเป็นยังไงบ้าง ? ” สนยื่นมือออกไปรับกระดาษที่มีทั้งชื่อและรูปภาพของรุ่นน้องปีหนึ่งทั้ง 6 คน
“ ทำไม ? อยากเห็นหน้าผู้สืบทอดตำแหน่งหรือไง ? ” หญิงสาวหัวหน้ากลุ่มแซว
“ ฮ่ะ ๆ ป่าวหรอก แค่อยากเห็นหน้าเฉยๆ ว่าปีนี้เป็นยังไง ? ”
“ ใครจะเหมือนแกล่ะสน ? นอกจากจะได้ตำแหน่งหนุ่มหล่อในงานวันเฟรชชี่ไนท์ไปครองแล้วยังได้ตำแหน่งขวัญใจฝ่ายชายในงานเข็มสัมพันธ์อีก ”
งานเข็มสัมพันธ์...คืองานแข่งขันกีฬาประจำปีระหว่างคณะแพทยศาสตร์ทุกมหาวิทยาลัยทั่วประเทศ นอกจากจะแข่งกีฬาแล้ว ยังมีการประกวดขวัญใจเข็มสัมพันธ์อีกด้วย ปีนั้นเขาก็เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยเพื่อเข้าร่วมประกวดนักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งฝ่ายชาย แล้วก็เกิดโชคดีได้ตำแหน่งชนะเลิศมาครองซะด้วยสิ
ขณะที่เขากำลังมองกระดาษอยู่นั้น...สายตาก็พบกับรูปคนๆหนึ่งเข้า !!
“ น้องคนนี้ ?? ”
“ อ๋อ ‘น้องณัฐ’ ทำไมเหรอ ? ”
อืม...ชื่อ ‘ณัฐ’ นี่เอง...
“ ติดด้วยเหรอ ? ” เขาถาม
“ ทั้งหมด 6 คนนี้เลือกมาจากกระแสความนิยมล้วนๆ ”
“ ส่วนน้องณัฐคนนี้...เพื่อนเรากรี๊ดกันออกจะเยอะ นี่แกไม่รู้เหรอ ? และถ้าฉันไม่เลือกนะ เพื่อนคนอื่นต้องด่ากระเจิดกระเจิงแน่ ”
“ ตัวจริงน้องเค้าน่ารักมากเลยนะ ถ้าแกเห็นหน้าแล้วคงจะไม่ถามแบบนี้หรอก ” ฝ่ายนั้นแย่งกระดาษออกจากมือเขาทันที แล้วเปลี่ยนไปยื่นให้กับอีกคนที่จะเป็นพิธีกรชายในค่ำคืนนี้แทน
“ แล้วแกจะรอดูประกวดมั้ยเนี่ย ? ” หญิงสาวถามอีกครั้ง
เขาพยักหน้ารับ “ แน่นอน ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาถึงรู้สึกว่า...รุ่นน้องคนนี้ก็น่าสนใจดี...
เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาที รุ่นน้องปีหนึ่งทั้งหมด 6 คนก็มารวมตัวกันที่ด้านหลังเวที
แต่แล้ว !!
หา !! มีคนจะ ‘วาดภาพ’ ประกวดบนเวทีด้วยงั้นเหรอ !?
แล้วก็เป็นของ...‘น้องณัฐ’ คนนั้นซะด้วยสิ...
จากที่เคยเห็น...ก็พอจะเดาได้ว่ารุ่นน้องคนนี้คงจะชอบวาดรูปพอสมควร ไม่อย่างนั้นคงไม่หอบข้าวของไปวาดรูปเล่นที่สวนสาธารณะจนได้วาดให้คุณตาคุณยายแบบนั้นหรอก
ว้าวว...ไม่เคยเห็นการแสดงแบบนี้บนเวทีมาก่อนเลยแฮะ จะเป็นยังไงนะ ??
“ เมื่อกี้มึงบอกว่าไงนะ ? ” เขาถามเพื่อนคนนั้นทันที
“ ก็ถามว่า เรื่องที่มีน้องคนหนึ่งอยากวาดภาพ เราจะให้แสดงบนเวทียังไงดีวะ ? ”
“ ก็เลือกใครสักคนมาเป็นแบบสิ แล้วให้น้องเค้าวาด ” เพราะเขาคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรสำหรับฝ่ายนั้นเท่าไหร่หรอก เพราะก็ชอบวาดรูปอยู่แล้วนี่นา
“ มันไม่ยากไปเหรอ ? การแสดงแค่ห้านาทีเองนะ ”
เขายิ้มให้อีกฝ่าย “ ถ้าอย่างนั้น...จะเป็น ‘ความสามารถพิเศษ’ ได้ยังไงล่ะ ? ”
ทำไมเขาถึงได้มั่นใจขนาดนี้น่ะเหรอ ? ก็วันนั้นที่อีกฝ่ายวาดรูปให้คุณตาคุณยานั่นน่ะ ก็เวลาประมาณ 5 นาทีเหมือนกันนี่นา
“ เหรอ ? อืมม ถ้างั้นก็ได้ ”
“ แล้วจะหาใครเป็นแบบดีวะเนี่ย ?! ” ฝ่ายนั้นเกาศีรษะอย่างงงๆ แล้วเดินจากไป แต่ร่างสูงกลับเรียกขึ้นเสียก่อน
“ เฮ้ย !! เดี๋ยวก่อน ”
ฝ่ายนั้นหันมามอง ก่อนที่เขาจะเผยยิ้มเพราะคิดอะไรดีๆออก
“ งั้นกูเป็นแบบให้น้องเค้าวาดก็ได้ ”
...และแล้ว...เวลานั้นก็มาถึง...
ตอนนี้เขากำลังนั่งประจันหน้ากับรุ่นน้องคนดังกล่าวบนเวที ส่วนอีกฝ่ายก็เอาแต่นั่งนิ่งจ้องมองกระดาษอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย เขาได้แต่แอบพิจารณาใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างละเอียด
เฮ้อ...เสียดายจัง
ถ้าเป็นผู้หญิงคงจะสวยมาก ไม่สิ...คงจะน่ารักมากแน่ๆ มีเสี้ยววินาทีหนึ่งของความคิดที่ผุดขึ้นมาว่า...ถ้าเป็นแบบนั้น...
เขาก็จะยอม ‘จีบ’ เลยก็ได้อ่ะ !!
แต่ว่า...ตั้งแต่เขามานั่งที่ตรงนี้ ฝ่ายนั้นยังไม่ยอมหันมาสบตากับเขาเลยสักครั้ง จนตอนนี้เริ่มจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
อะไรกันวะ !! อุตส่าห์มานั่งเป็นแบบวาดรูปให้ เมื่อกี้ก็พึ่งจะได้คุยกันแท้ๆ แล้วพอมาถึงตอนนี้จะมองหน้าทักทายกันสักนิดก็ไม่มี คิดว่าหน้าตาน่ารัก ก็เลยกล้าหยิ่งงั้นเหรอ ??
แต่แล้ว...วินาทีต่อมา อีกฝ่ายกลับ ‘ยิ้มเล็กยิ้มน้อย’ ออกมา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่คนเดียว จนเขาเองเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!
เสียงนกหวีดที่เป็นสัญญาณเริ่มต้นการแข่งขันได้ดังขึ้น แล้วคนตรงหน้าก็หันขึ้นมาสบตากับเขาทันที วินาทีนั้นนั่นเองที่ทำให้ความรู้สึกแปลกๆของเขาเริ่มที่จะชัดเจนขึ้น
เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น !! ที่เขารู้สึกเหมือน...
เหมือนกับว่า...
หัวใจข้างในจะเต้นจังหวะแปลกๆ...อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
****************************************
เขาทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ยาวข้างหลังเวที และได้แต่นึกแปลกใจกับร่างกายของตัวเองเมื่อครู่
เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ?! ทำไมแค่ถูกรุ่นน้องคนนั้นจ้องมองแล้วจ้องมองอีกตอนที่วาดรูป แล้วต้องรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าบางอย่างกำลังไหลผ่านไปทั่วร่าง
แต่ที่ไม่เข้าใจมากที่สุดเลยคือ...
แล้วทำไม...
เราต้อง...ใจเต้น ด้วยวะ !!
ร่างสูงคิ้วขมวดแล้วยกมือขึ้นมาทาบศีรษะเอาไว้ด้วยความกลัดกลุ้ม
โอ๊ยยยยยย !!! ให้ตายเถอะ
ตายแน่ ๆ ตายแน่ๆ ฟ้าผ่ากูแน่ๆ !!!!
“ นั่นผู้ชายนะเว้ย !! ” เขาสบถเสียงผ่านลำคอ
ทันใดนั้นรุ่นน้องสตาฟปีสองก็โผล่พรวดเข้ามาพอดี !!
“ อ้าว ? พี่สน มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ ? ข้างนอกเขาประกวดกันเสร็จแล้วนะพี่ ”
“ ก็คนเยอะอ่ะ พี่ก็เลยมานั่งหลบอยู่ข้างใน ” เขาเหยียดตัวนั่งตรง ก่อนที่สายตาจะปะทะกับอย่างหนึ่งเข้า...แผ่นกระดาษในมือของฝ่ายนั้น
“ นั่นอะไรอ่ะ ? ”
“ อ่ะ อ๋อ...เฮ้ย !! พอดีเลยพี่ ” ฝ่ายนั้นยิ้มกว้างแล้วยื่นมาให้
“ สงสัยน้องณัฐคนที่วาดพอประกวดเสร็จก็คงจะกลับไปแล้ว ผมก็เลยว่าจะเอามาเก็บไว้ในห้องนี้ ไอ้ผมก็ไม่กล้าทิ้งซะด้วย...ภาพสวยออกขนาดนี้”
“ แต่โชคดีมากเลยที่เจอพี่...ก็นี่เป็นรูปภาพของพี่เองนี่นา ”
“ อ๋อ...อืม ”
“ งั้นผมออกไปทำความสะอาดข้างนอกต่อก่อนนะครับ ”
เขาพยักหน้ารับ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเดินจากไป
ร่างสูงก้มลงมองภาพนั้นนานอยู่หลายนาที และได้แต่นึกทึ่งอยู่ในใจ
วาดได้ยังไงวะ ?! เวลาก็มีแค่นั้น แล้วยังใช้คนเป็นแบบอีก
ตอนแรกที่เขาเสนอความคิดนี้กับเพื่อนออกไป ก็รู้ดีอยู่เต็มอกว่าเป็นเรื่องที่ทำได้ยากอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ว่า...เขาแค่อยากลองดู
แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่ารุ่นน้องคนนี้จะสามารถทำได้หรือเปล่า และในขณะเดียวกันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า...ภาพที่ฝ่ายนั้นวาดเมื่อตอนที่อยู่สวนสาธารณะจะออกมาเป็นแบบไหน ?
และแล้วก็ได้รู้...
นี่มันเกินความคาดหมายจริงๆแฮะ !!
เขามองแผ่นกระดาษในมือ...รูปใบหน้าของเขาที่ถูกวาดด้วยดินสอลายเส้นสีดำสวยงาม มองแล้วก็อดที่จะ ‘เผลอยิ้ม’ ออกมาไม่ได้
แต่แล้วทันใดนั้น !!
เขารู้สึกถึงร่างๆหนึ่งที่กำลังเคลื่อนไหวทางด้านหน้า จึงแหงนหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเป็น...น้องณัฐ...นั่นเอง !!
“ ขอโทษครับ...เอ่อ...นั่นภาพวาด...ที่ผมวาด...ใช่มั้ยครับ ? ” ฝ่ายนั้นถามตะกุกตะกัก
เขามองคนตรงหน้า พร้อมกับคิดในใจ
ตอนที่อยู่บนเวทีนั่น...ดวงตานี้...ใบหน้านี้...ทำไมต้องทำให้เราใจเต้นด้วยวะ ??
“ จะมาเอาคืนเหรอ ? ” เขาถามออกไป
“ ก็ประมาณนั้นแหละครับ ”
เขาก้มลงมองภาพวาดที่สวยงามในมือ
“ พี่ขอได้ไหม ? ”
ฝ่ายนั้นทำหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ดูแล้วตลกชะมัด ทำหน้าเคร่งเครียดอยู่นาน จนสุดท้ายก็เผยยิ้มกว้างออกมา
แต่เท่านั้นแหละ !!
...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
“ ถ้าพี่อยากได้จริงๆ เดี๋ยวผมจะวาดให้ใหม่ก็ได้ครับ รับรองต้องสวยกว่าอันนี้แน่นอน ”
“ ไม่เอาอ่ะ พี่ขอภาพนี้ละกัน ”
ฝ่ายนั้นทำท่าอึกอัก คิ้วขมวดพยายามคิดหาทางออก เขาได้แต่มองใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ตินั้น ก่อนที่จะหยุดสายตาจับจ้องที่ริมฝีปากบางอมชมพูตัดกับแก้มที่ขาวเนียน...
“ งั้นพี่มีของแลกเปลี่ยน ”
“ เพื่อแลกกับภาพนี้ ”
เหมือนมีแรงดึงดูดที่แปลกประหลาด บางสิ่งบางอย่างในร่างกายของเขากำลังเปลี่ยนไป...
พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ประคองใบหน้าอีกฝ่ายเอาไว้ แล้วโน้มตัวเข้าไปประทับริมฝีปากที่ยั่วยวนนั้นทันที
ฝ่ายนั้นตกใจพยายามดิ้นหนีสุดชีวิต แต่เขาก็รีบจับยึดข้อมือของอีกฝ่ายไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อได้โอกาสก็พยายามแทรกลิ้นมอบจูบที่แสนดูดดื่มให้ จนรู้สึกว่าฝ่ายนั้นเลิกดิ้นจนยืนนิ่งไปนั่นแหละ เขาจึงตั้งสติได้และตัดสินใจยอมผละริมฝีปากออก
แต่แล้ว...
เพียะ !!!!
ใบหน้าของเขาสะบัดตามแรงมือของอีกฝ่ายทันที
“ พี่ทำบ้าอะไร ?!! ” ฝ่ายนั้นแสดงออกว่าโกรธอย่างเห็นได้ชัด
“ ก็ของแลกเปลี่ยนไง ” เขายิ้มมุมปาก
“ น้องโชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ได้จูบกับพี่ เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ ? ”
แต่ฝ่ายนั้นคงจะโกรธมาก เพราะจ้องหน้าเขาเขม็งโดยที่ไม่พูดอะไร แล้วรีบวิ่งหนีออกไปทันที !!
เขาได้แต่ลูบหน้าตัวเองเบาๆด้วยความเจ็บ ถอยร่างนั่งลงบนเก้าอี้ยาวแล้วเอนตัวพิงด้านหลัง ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางทำหน้าบิดเบี้ยวเพราะรู้สึกชา
เมื่อกี้ตบไม่ยั้งมือเลยแฮะ จะโกรธอะไรขนาดนั้นวะ ?!! ก็แค่ขอลองจูบหน่อยเดียวเอง เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย
แต่ว่า...
ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่นาน สุดท้าย...ก็ยกมือขึ้นมาลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ
แล้วทำไมเมื่อกี้...ต้องรู้สึกดีด้วยวะ ??!!
...บางที...
...เราอาจจะ...
...แปลกจริงๆก็ได้...
***********************************
ช่วงนี้เขารู้สึกสับสนในตัวเองชอบกล เวลาอยู่คนเดียวก็จะชอบนึกถึงใบหน้าที่สวยหวานนั้น...ดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ริมฝีปากบางที่แสนยั่วยวน พอนึกถึงขึ้นมาทีไรก็กระวนกระวายใจทุกครั้งอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เฮ้อ...
เขาพลิกตัวนอนตะแคง แล้วได้แต่คิดกังวลในใจ
วันนี้ก็เดินสวนกันที่ทางเดินอีกแล้ว แต่ฝ่ายนั้นคงไม่ได้สังเกตเห็นเขาล่ะมั้ง หรือบางทีอาจจะ ‘แกล้ง’ทำเป็นมองไม่เห็นก็ได้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาเริ่มจะสงสัยถึงอะไรบางอย่างในตัวเองก็คือ...ทำไมทุกครั้งที่ได้เห็นฝ่ายนั้นเขาต้องรู้สึกดีใจด้วยนะ อยากมองให้นานๆ อยากเดินเข้าไปทัก หรืออะไรก็ได้
แต่ก็ดูเหมือนว่าจะทำได้ยาก ก็ฝ่ายนั้นชอบทำเป็นมองไม่เห็นเสียทุกครั้งเลยนะสิ
อะไรกันวะ ?? มัวแต่คิดถึงน้องคนนั้นอยู่ได้ เขารีบสลัดความคิดทิ้งทันที !!
“ จะคิดถึงผู้ชายทำไม ไม่ใช่เกย์สักหน่อย ไอ้บ้าเอ๊ย !!! ” เขาสบถด่าตัวเองเบาๆ
แต่ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือข้างตัวได้ดังขึ้น เขาหลุดจากภวังค์แล้วจึงรีบรับ
“ ฮัลโหล ? ว่าไงเหรอก้อย ”
“ ........................................ ”
“ ไม่ได้ทำอะไรหรอก ว่างอยู่พอดี ”
“ ........................................ ”
“ ฮ่ะ ๆ ทำไม...คิดถึงกันเหรอ ? ”
“ ........................................ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ถ้างั้นเราไปหาเองก็ได้ ”
“ ........................................ ”
“ จริงสิ ”
“ ........................................ ”
“ โอเค งั้นเจอกันที่หอนะ ”
เขาวางสายแล้วลุกออกจากเตียงทันที
พอกันที กับความคิดที่ฟุ้งซ่านไม่เข้าเรื่อง !!
ถือซะว่าเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ละกัน เขาก็แค่หลงใหลได้ปลื้มกับผู้ชายหน้าหวานคนนึงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นแหละ ก็คงเหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามา...แล้วก็ผ่านไป
...กลับไปเป็นแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว...
*******************************
จุ๊บ !
หญิงสาวผมสีทองเขย่งตัวขึ้นมาหอมแก้มทันที เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องพัก
“ ก้อยไม่คิดว่าสนจะมาเลยนะเนี่ย ดีใจจังเลย ” ฝ่ายนั้นยิ้มหวาน
“ เปล่าหรอก แค่เบื่อๆน่ะ ”
“ เบื่ออะไรเหรอ ? ” ฝ่ายนั้นเอียงหน้ามาถาม
เขายิ้มตอบ “ ไม่มีอะไรหรอก ”
“ เหรอ ? แล้ว... ”
“ สนอยากหายเบื่อหรือเปล่า ? ”
หญิงสาวเคลื่อนตัวเข้ามาแนบชิด แล้วลูบไล้ไปตามเสื้อผ้าของเขาเบาๆ
“ ก้อยทำให้สนหายเบื่อได้นะ ”
“ ทำได้เหรอ ? ” เขาท้าทาย
อีกฝ่ายยิ้มยั่วยวน “ ต้องลองดู ”
ฝ่ายนั้นไล้มือไปตามใบหน้าของเขาอย่างเบามือ เคลื่อนตัวเข้ามาจุมพิตที่ริมฝีปาก ก่อนที่เขาจะจับร่างของหญิงสาวกดเข้ากับผนังห้อง แล้วระดมจูบอย่างไม่ลดละทันที
“ อื้มม...สน...ใจเย็นสิ...อื้ออ ”
เราทั้งคู่นัวเนียกันอยู่นาน จนสุดท้ายก็ไปบรรเลงความต้องการที่แสนเร่าร้อนต่อบนเตียง...
“ หายเบื่อหรือยังจ๊ะ ? ” หญิงสาวถามขึ้น หลังจากที่เราหายหอบเหนื่อยกันแล้ว
ร่างสูงยิ้มบาง “ ไม่รู้สิ ”
เขาคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่พึ่งเกิดขึ้น
เมื่อกี้...ตอนที่จูบกับหญิงสาว อยู่ดีๆหน้าของรุ่นน้องคนนั้นก็ลอยเข้ามาในความคิด เพียงเสี้ยวนาทีหนึ่งที่เขาเผลอคิดว่า...อยากให้เป็นอีกฝ่าย
...อยากให้เป็นน้องณัฐ...
แต่ก็ไม่ใช่ !! ...ยังไงก็ไม่เหมือน ไม่เหมือนกันเลยสักนิด
นี่เขาคงกำลังจะเป็นบ้าไปแล้ว !! อยู่ดีๆไปหลงใหลคลั่งไคล้คนๆหนึ่งได้ยังไง ?
แล้วคนๆนั้นก็เป็น ‘ผู้ชาย’ ซะด้วย...เราคงจะบ้าเข้าขั้นจริงๆแล้ว !!!
“ ก้อยนอนเถอะ อีกสักชั่วโมงเราก็จะกลับแล้ว ”
“ วันนี้ไม่ค้างเหรอ ? ”
“ ไม่หรอก เดี๋ยวตื่นไปเรียนตอนเช้าไม่ทัน ”
“ ใจร้ายเหมือนเดิมเลยนะ ” ฝ่ายนั้นทำหน้างอน แล้วพลิกตัวหันไปอีกทางทันที
“ ฮ่ะ ๆ นอนเถอะน่า เดี๋ยวจะรอจนก้อยหลับละกัน ”
อย่างน้อย...การทดสอบในวันนี้เขาก็ได้รู้ถึงอะไรบางอย่างที่มันเริ่มจะชัดเจนขึ้นทุกวัน !!
ดูเหมือนว่าอะไรๆมันจะ...
...เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ...
*****************************
ตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งตอนพิเศษต่อไปจนจบตอนที่ทั้งคู่ตกลงรักกันแล้วนะ
หนักใจเหมือนกัน เพราะคิดว่าคงปาเข้าไปหลายตอน (ปาดเหงื่อ...)
แต่ก็สู้เว้ย ! เพื่อจะได้อ่านได้เรียบลื่น และอินมากยิ่งขึ้น ^^
คือตอนนี้ขอเล่าตอนพิเศษให้จบก่อนนะ เพราะเป็นส่วนสำคัญ ส่วนตอนหลักก็รอก่อนนิดนึงเด้อ
แต่จะกลับมาแน่นอน(พร้อมกับความยิ่งใหญ่ ฮ่า ๆ)
“ ถ้าผู้ชายก็จะมี...น้องภัทร น้องเอก น้องณัฐ ส่วนผู้หญิงก็มี น้องแก้ม น้องกอหญ้า และก็น้องฝ้าย ”
“ โอเค เป็นชาย 3 หญิง 3 งั้นตกลงตามนี้นะ ไปเรียกตัวได้เลย !! ” รุ่นพี่ปีสามสรุปทางด้านหลังเวที
“ ไหนขอดูหน่อยสิ ปีนี้หน้าตาเป็นยังไงบ้าง ? ” สนยื่นมือออกไปรับกระดาษที่มีทั้งชื่อและรูปภาพของรุ่นน้องปีหนึ่งทั้ง 6 คน
“ ทำไม ? อยากเห็นหน้าผู้สืบทอดตำแหน่งหรือไง ? ” หญิงสาวหัวหน้ากลุ่มแซว
“ ฮ่ะ ๆ ป่าวหรอก แค่อยากเห็นหน้าเฉยๆ ว่าปีนี้เป็นยังไง ? ”
“ ใครจะเหมือนแกล่ะสน ? นอกจากจะได้ตำแหน่งหนุ่มหล่อในงานวันเฟรชชี่ไนท์ไปครองแล้วยังได้ตำแหน่งขวัญใจฝ่ายชายในงานเข็มสัมพันธ์อีก ”
งานเข็มสัมพันธ์...คืองานแข่งขันกีฬาประจำปีระหว่างคณะแพทยศาสตร์ทุกมหาวิทยาลัยทั่วประเทศ นอกจากจะแข่งกีฬาแล้ว ยังมีการประกวดขวัญใจเข็มสัมพันธ์อีกด้วย ปีนั้นเขาก็เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยเพื่อเข้าร่วมประกวดนักศึกษาแพทย์ปีหนึ่งฝ่ายชาย แล้วก็เกิดโชคดีได้ตำแหน่งชนะเลิศมาครองซะด้วยสิ
ขณะที่เขากำลังมองกระดาษอยู่นั้น...สายตาก็พบกับรูปคนๆหนึ่งเข้า !!
“ น้องคนนี้ ?? ”
“ อ๋อ ‘น้องณัฐ’ ทำไมเหรอ ? ”
อืม...ชื่อ ‘ณัฐ’ นี่เอง...
“ ติดด้วยเหรอ ? ” เขาถาม
“ ทั้งหมด 6 คนนี้เลือกมาจากกระแสความนิยมล้วนๆ ”
“ ส่วนน้องณัฐคนนี้...เพื่อนเรากรี๊ดกันออกจะเยอะ นี่แกไม่รู้เหรอ ? และถ้าฉันไม่เลือกนะ เพื่อนคนอื่นต้องด่ากระเจิดกระเจิงแน่ ”
“ ตัวจริงน้องเค้าน่ารักมากเลยนะ ถ้าแกเห็นหน้าแล้วคงจะไม่ถามแบบนี้หรอก ” ฝ่ายนั้นแย่งกระดาษออกจากมือเขาทันที แล้วเปลี่ยนไปยื่นให้กับอีกคนที่จะเป็นพิธีกรชายในค่ำคืนนี้แทน
“ แล้วแกจะรอดูประกวดมั้ยเนี่ย ? ” หญิงสาวถามอีกครั้ง
เขาพยักหน้ารับ “ แน่นอน ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาถึงรู้สึกว่า...รุ่นน้องคนนี้ก็น่าสนใจดี...
เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาที รุ่นน้องปีหนึ่งทั้งหมด 6 คนก็มารวมตัวกันที่ด้านหลังเวที
แต่แล้ว !!
หา !! มีคนจะ ‘วาดภาพ’ ประกวดบนเวทีด้วยงั้นเหรอ !?
แล้วก็เป็นของ...‘น้องณัฐ’ คนนั้นซะด้วยสิ...
จากที่เคยเห็น...ก็พอจะเดาได้ว่ารุ่นน้องคนนี้คงจะชอบวาดรูปพอสมควร ไม่อย่างนั้นคงไม่หอบข้าวของไปวาดรูปเล่นที่สวนสาธารณะจนได้วาดให้คุณตาคุณยายแบบนั้นหรอก
ว้าวว...ไม่เคยเห็นการแสดงแบบนี้บนเวทีมาก่อนเลยแฮะ จะเป็นยังไงนะ ??
“ เมื่อกี้มึงบอกว่าไงนะ ? ” เขาถามเพื่อนคนนั้นทันที
“ ก็ถามว่า เรื่องที่มีน้องคนหนึ่งอยากวาดภาพ เราจะให้แสดงบนเวทียังไงดีวะ ? ”
“ ก็เลือกใครสักคนมาเป็นแบบสิ แล้วให้น้องเค้าวาด ” เพราะเขาคิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรสำหรับฝ่ายนั้นเท่าไหร่หรอก เพราะก็ชอบวาดรูปอยู่แล้วนี่นา
“ มันไม่ยากไปเหรอ ? การแสดงแค่ห้านาทีเองนะ ”
เขายิ้มให้อีกฝ่าย “ ถ้าอย่างนั้น...จะเป็น ‘ความสามารถพิเศษ’ ได้ยังไงล่ะ ? ”
ทำไมเขาถึงได้มั่นใจขนาดนี้น่ะเหรอ ? ก็วันนั้นที่อีกฝ่ายวาดรูปให้คุณตาคุณยานั่นน่ะ ก็เวลาประมาณ 5 นาทีเหมือนกันนี่นา
“ เหรอ ? อืมม ถ้างั้นก็ได้ ”
“ แล้วจะหาใครเป็นแบบดีวะเนี่ย ?! ” ฝ่ายนั้นเกาศีรษะอย่างงงๆ แล้วเดินจากไป แต่ร่างสูงกลับเรียกขึ้นเสียก่อน
“ เฮ้ย !! เดี๋ยวก่อน ”
ฝ่ายนั้นหันมามอง ก่อนที่เขาจะเผยยิ้มเพราะคิดอะไรดีๆออก
“ งั้นกูเป็นแบบให้น้องเค้าวาดก็ได้ ”
...และแล้ว...เวลานั้นก็มาถึง...
ตอนนี้เขากำลังนั่งประจันหน้ากับรุ่นน้องคนดังกล่าวบนเวที ส่วนอีกฝ่ายก็เอาแต่นั่งนิ่งจ้องมองกระดาษอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย เขาได้แต่แอบพิจารณาใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างละเอียด
เฮ้อ...เสียดายจัง
ถ้าเป็นผู้หญิงคงจะสวยมาก ไม่สิ...คงจะน่ารักมากแน่ๆ มีเสี้ยววินาทีหนึ่งของความคิดที่ผุดขึ้นมาว่า...ถ้าเป็นแบบนั้น...
เขาก็จะยอม ‘จีบ’ เลยก็ได้อ่ะ !!
แต่ว่า...ตั้งแต่เขามานั่งที่ตรงนี้ ฝ่ายนั้นยังไม่ยอมหันมาสบตากับเขาเลยสักครั้ง จนตอนนี้เริ่มจะรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
อะไรกันวะ !! อุตส่าห์มานั่งเป็นแบบวาดรูปให้ เมื่อกี้ก็พึ่งจะได้คุยกันแท้ๆ แล้วพอมาถึงตอนนี้จะมองหน้าทักทายกันสักนิดก็ไม่มี คิดว่าหน้าตาน่ารัก ก็เลยกล้าหยิ่งงั้นเหรอ ??
แต่แล้ว...วินาทีต่อมา อีกฝ่ายกลับ ‘ยิ้มเล็กยิ้มน้อย’ ออกมา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่คนเดียว จนเขาเองเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง...
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!
เสียงนกหวีดที่เป็นสัญญาณเริ่มต้นการแข่งขันได้ดังขึ้น แล้วคนตรงหน้าก็หันขึ้นมาสบตากับเขาทันที วินาทีนั้นนั่นเองที่ทำให้ความรู้สึกแปลกๆของเขาเริ่มที่จะชัดเจนขึ้น
เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น !! ที่เขารู้สึกเหมือน...
เหมือนกับว่า...
หัวใจข้างในจะเต้นจังหวะแปลกๆ...อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
****************************************
เขาทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ยาวข้างหลังเวที และได้แต่นึกแปลกใจกับร่างกายของตัวเองเมื่อครู่
เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ?! ทำไมแค่ถูกรุ่นน้องคนนั้นจ้องมองแล้วจ้องมองอีกตอนที่วาดรูป แล้วต้องรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าบางอย่างกำลังไหลผ่านไปทั่วร่าง
แต่ที่ไม่เข้าใจมากที่สุดเลยคือ...
แล้วทำไม...
เราต้อง...ใจเต้น ด้วยวะ !!
ร่างสูงคิ้วขมวดแล้วยกมือขึ้นมาทาบศีรษะเอาไว้ด้วยความกลัดกลุ้ม
โอ๊ยยยยยย !!! ให้ตายเถอะ
ตายแน่ ๆ ตายแน่ๆ ฟ้าผ่ากูแน่ๆ !!!!
“ นั่นผู้ชายนะเว้ย !! ” เขาสบถเสียงผ่านลำคอ
ทันใดนั้นรุ่นน้องสตาฟปีสองก็โผล่พรวดเข้ามาพอดี !!
“ อ้าว ? พี่สน มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ ? ข้างนอกเขาประกวดกันเสร็จแล้วนะพี่ ”
“ ก็คนเยอะอ่ะ พี่ก็เลยมานั่งหลบอยู่ข้างใน ” เขาเหยียดตัวนั่งตรง ก่อนที่สายตาจะปะทะกับอย่างหนึ่งเข้า...แผ่นกระดาษในมือของฝ่ายนั้น
“ นั่นอะไรอ่ะ ? ”
“ อ่ะ อ๋อ...เฮ้ย !! พอดีเลยพี่ ” ฝ่ายนั้นยิ้มกว้างแล้วยื่นมาให้
“ สงสัยน้องณัฐคนที่วาดพอประกวดเสร็จก็คงจะกลับไปแล้ว ผมก็เลยว่าจะเอามาเก็บไว้ในห้องนี้ ไอ้ผมก็ไม่กล้าทิ้งซะด้วย...ภาพสวยออกขนาดนี้”
“ แต่โชคดีมากเลยที่เจอพี่...ก็นี่เป็นรูปภาพของพี่เองนี่นา ”
“ อ๋อ...อืม ”
“ งั้นผมออกไปทำความสะอาดข้างนอกต่อก่อนนะครับ ”
เขาพยักหน้ารับ ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเดินจากไป
ร่างสูงก้มลงมองภาพนั้นนานอยู่หลายนาที และได้แต่นึกทึ่งอยู่ในใจ
วาดได้ยังไงวะ ?! เวลาก็มีแค่นั้น แล้วยังใช้คนเป็นแบบอีก
ตอนแรกที่เขาเสนอความคิดนี้กับเพื่อนออกไป ก็รู้ดีอยู่เต็มอกว่าเป็นเรื่องที่ทำได้ยากอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ว่า...เขาแค่อยากลองดู
แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่ารุ่นน้องคนนี้จะสามารถทำได้หรือเปล่า และในขณะเดียวกันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า...ภาพที่ฝ่ายนั้นวาดเมื่อตอนที่อยู่สวนสาธารณะจะออกมาเป็นแบบไหน ?
และแล้วก็ได้รู้...
นี่มันเกินความคาดหมายจริงๆแฮะ !!
เขามองแผ่นกระดาษในมือ...รูปใบหน้าของเขาที่ถูกวาดด้วยดินสอลายเส้นสีดำสวยงาม มองแล้วก็อดที่จะ ‘เผลอยิ้ม’ ออกมาไม่ได้
แต่แล้วทันใดนั้น !!
เขารู้สึกถึงร่างๆหนึ่งที่กำลังเคลื่อนไหวทางด้านหน้า จึงแหงนหน้าขึ้นมอง ก็พบว่าเป็น...น้องณัฐ...นั่นเอง !!
“ ขอโทษครับ...เอ่อ...นั่นภาพวาด...ที่ผมวาด...ใช่มั้ยครับ ? ” ฝ่ายนั้นถามตะกุกตะกัก
เขามองคนตรงหน้า พร้อมกับคิดในใจ
ตอนที่อยู่บนเวทีนั่น...ดวงตานี้...ใบหน้านี้...ทำไมต้องทำให้เราใจเต้นด้วยวะ ??
“ จะมาเอาคืนเหรอ ? ” เขาถามออกไป
“ ก็ประมาณนั้นแหละครับ ”
เขาก้มลงมองภาพวาดที่สวยงามในมือ
“ พี่ขอได้ไหม ? ”
ฝ่ายนั้นทำหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด ดูแล้วตลกชะมัด ทำหน้าเคร่งเครียดอยู่นาน จนสุดท้ายก็เผยยิ้มกว้างออกมา
แต่เท่านั้นแหละ !!
...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
“ ถ้าพี่อยากได้จริงๆ เดี๋ยวผมจะวาดให้ใหม่ก็ได้ครับ รับรองต้องสวยกว่าอันนี้แน่นอน ”
“ ไม่เอาอ่ะ พี่ขอภาพนี้ละกัน ”
ฝ่ายนั้นทำท่าอึกอัก คิ้วขมวดพยายามคิดหาทางออก เขาได้แต่มองใบหน้าที่สวยงามไร้ที่ตินั้น ก่อนที่จะหยุดสายตาจับจ้องที่ริมฝีปากบางอมชมพูตัดกับแก้มที่ขาวเนียน...
“ งั้นพี่มีของแลกเปลี่ยน ”
“ เพื่อแลกกับภาพนี้ ”
เหมือนมีแรงดึงดูดที่แปลกประหลาด บางสิ่งบางอย่างในร่างกายของเขากำลังเปลี่ยนไป...
พอรู้ตัวอีกทีเขาก็ประคองใบหน้าอีกฝ่ายเอาไว้ แล้วโน้มตัวเข้าไปประทับริมฝีปากที่ยั่วยวนนั้นทันที
ฝ่ายนั้นตกใจพยายามดิ้นหนีสุดชีวิต แต่เขาก็รีบจับยึดข้อมือของอีกฝ่ายไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อได้โอกาสก็พยายามแทรกลิ้นมอบจูบที่แสนดูดดื่มให้ จนรู้สึกว่าฝ่ายนั้นเลิกดิ้นจนยืนนิ่งไปนั่นแหละ เขาจึงตั้งสติได้และตัดสินใจยอมผละริมฝีปากออก
แต่แล้ว...
เพียะ !!!!
ใบหน้าของเขาสะบัดตามแรงมือของอีกฝ่ายทันที
“ พี่ทำบ้าอะไร ?!! ” ฝ่ายนั้นแสดงออกว่าโกรธอย่างเห็นได้ชัด
“ ก็ของแลกเปลี่ยนไง ” เขายิ้มมุมปาก
“ น้องโชคดีแค่ไหนแล้ว ที่ได้จูบกับพี่ เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่าไม่ใช่เหรอ ? ”
แต่ฝ่ายนั้นคงจะโกรธมาก เพราะจ้องหน้าเขาเขม็งโดยที่ไม่พูดอะไร แล้วรีบวิ่งหนีออกไปทันที !!
เขาได้แต่ลูบหน้าตัวเองเบาๆด้วยความเจ็บ ถอยร่างนั่งลงบนเก้าอี้ยาวแล้วเอนตัวพิงด้านหลัง ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางทำหน้าบิดเบี้ยวเพราะรู้สึกชา
เมื่อกี้ตบไม่ยั้งมือเลยแฮะ จะโกรธอะไรขนาดนั้นวะ ?!! ก็แค่ขอลองจูบหน่อยเดียวเอง เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ ไม่ได้เสียหายอะไรสักหน่อย
แต่ว่า...
ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่นาน สุดท้าย...ก็ยกมือขึ้นมาลูบริมฝีปากตัวเองเบาๆ
แล้วทำไมเมื่อกี้...ต้องรู้สึกดีด้วยวะ ??!!
...บางที...
...เราอาจจะ...
...แปลกจริงๆก็ได้...
***********************************
ช่วงนี้เขารู้สึกสับสนในตัวเองชอบกล เวลาอยู่คนเดียวก็จะชอบนึกถึงใบหน้าที่สวยหวานนั้น...ดวงตากลมโตที่ไร้เดียงสา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...ริมฝีปากบางที่แสนยั่วยวน พอนึกถึงขึ้นมาทีไรก็กระวนกระวายใจทุกครั้งอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เฮ้อ...
เขาพลิกตัวนอนตะแคง แล้วได้แต่คิดกังวลในใจ
วันนี้ก็เดินสวนกันที่ทางเดินอีกแล้ว แต่ฝ่ายนั้นคงไม่ได้สังเกตเห็นเขาล่ะมั้ง หรือบางทีอาจจะ ‘แกล้ง’ทำเป็นมองไม่เห็นก็ได้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาเริ่มจะสงสัยถึงอะไรบางอย่างในตัวเองก็คือ...ทำไมทุกครั้งที่ได้เห็นฝ่ายนั้นเขาต้องรู้สึกดีใจด้วยนะ อยากมองให้นานๆ อยากเดินเข้าไปทัก หรืออะไรก็ได้
แต่ก็ดูเหมือนว่าจะทำได้ยาก ก็ฝ่ายนั้นชอบทำเป็นมองไม่เห็นเสียทุกครั้งเลยนะสิ
อะไรกันวะ ?? มัวแต่คิดถึงน้องคนนั้นอยู่ได้ เขารีบสลัดความคิดทิ้งทันที !!
“ จะคิดถึงผู้ชายทำไม ไม่ใช่เกย์สักหน่อย ไอ้บ้าเอ๊ย !!! ” เขาสบถด่าตัวเองเบาๆ
แต่ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือข้างตัวได้ดังขึ้น เขาหลุดจากภวังค์แล้วจึงรีบรับ
“ ฮัลโหล ? ว่าไงเหรอก้อย ”
“ ........................................ ”
“ ไม่ได้ทำอะไรหรอก ว่างอยู่พอดี ”
“ ........................................ ”
“ ฮ่ะ ๆ ทำไม...คิดถึงกันเหรอ ? ”
“ ........................................ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก ถ้างั้นเราไปหาเองก็ได้ ”
“ ........................................ ”
“ จริงสิ ”
“ ........................................ ”
“ โอเค งั้นเจอกันที่หอนะ ”
เขาวางสายแล้วลุกออกจากเตียงทันที
พอกันที กับความคิดที่ฟุ้งซ่านไม่เข้าเรื่อง !!
ถือซะว่าเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ละกัน เขาก็แค่หลงใหลได้ปลื้มกับผู้ชายหน้าหวานคนนึงชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้นแหละ ก็คงเหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามา...แล้วก็ผ่านไป
...กลับไปเป็นแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว...
*******************************
จุ๊บ !
หญิงสาวผมสีทองเขย่งตัวขึ้นมาหอมแก้มทันที เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องพัก
“ ก้อยไม่คิดว่าสนจะมาเลยนะเนี่ย ดีใจจังเลย ” ฝ่ายนั้นยิ้มหวาน
“ เปล่าหรอก แค่เบื่อๆน่ะ ”
“ เบื่ออะไรเหรอ ? ” ฝ่ายนั้นเอียงหน้ามาถาม
เขายิ้มตอบ “ ไม่มีอะไรหรอก ”
“ เหรอ ? แล้ว... ”
“ สนอยากหายเบื่อหรือเปล่า ? ”
หญิงสาวเคลื่อนตัวเข้ามาแนบชิด แล้วลูบไล้ไปตามเสื้อผ้าของเขาเบาๆ
“ ก้อยทำให้สนหายเบื่อได้นะ ”
“ ทำได้เหรอ ? ” เขาท้าทาย
อีกฝ่ายยิ้มยั่วยวน “ ต้องลองดู ”
ฝ่ายนั้นไล้มือไปตามใบหน้าของเขาอย่างเบามือ เคลื่อนตัวเข้ามาจุมพิตที่ริมฝีปาก ก่อนที่เขาจะจับร่างของหญิงสาวกดเข้ากับผนังห้อง แล้วระดมจูบอย่างไม่ลดละทันที
“ อื้มม...สน...ใจเย็นสิ...อื้ออ ”
เราทั้งคู่นัวเนียกันอยู่นาน จนสุดท้ายก็ไปบรรเลงความต้องการที่แสนเร่าร้อนต่อบนเตียง...
“ หายเบื่อหรือยังจ๊ะ ? ” หญิงสาวถามขึ้น หลังจากที่เราหายหอบเหนื่อยกันแล้ว
ร่างสูงยิ้มบาง “ ไม่รู้สิ ”
เขาคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่พึ่งเกิดขึ้น
เมื่อกี้...ตอนที่จูบกับหญิงสาว อยู่ดีๆหน้าของรุ่นน้องคนนั้นก็ลอยเข้ามาในความคิด เพียงเสี้ยวนาทีหนึ่งที่เขาเผลอคิดว่า...อยากให้เป็นอีกฝ่าย
...อยากให้เป็นน้องณัฐ...
แต่ก็ไม่ใช่ !! ...ยังไงก็ไม่เหมือน ไม่เหมือนกันเลยสักนิด
นี่เขาคงกำลังจะเป็นบ้าไปแล้ว !! อยู่ดีๆไปหลงใหลคลั่งไคล้คนๆหนึ่งได้ยังไง ?
แล้วคนๆนั้นก็เป็น ‘ผู้ชาย’ ซะด้วย...เราคงจะบ้าเข้าขั้นจริงๆแล้ว !!!
“ ก้อยนอนเถอะ อีกสักชั่วโมงเราก็จะกลับแล้ว ”
“ วันนี้ไม่ค้างเหรอ ? ”
“ ไม่หรอก เดี๋ยวตื่นไปเรียนตอนเช้าไม่ทัน ”
“ ใจร้ายเหมือนเดิมเลยนะ ” ฝ่ายนั้นทำหน้างอน แล้วพลิกตัวหันไปอีกทางทันที
“ ฮ่ะ ๆ นอนเถอะน่า เดี๋ยวจะรอจนก้อยหลับละกัน ”
อย่างน้อย...การทดสอบในวันนี้เขาก็ได้รู้ถึงอะไรบางอย่างที่มันเริ่มจะชัดเจนขึ้นทุกวัน !!
ดูเหมือนว่าอะไรๆมันจะ...
...เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ...
*****************************
ตัดสินใจแล้วว่าจะแต่งตอนพิเศษต่อไปจนจบตอนที่ทั้งคู่ตกลงรักกันแล้วนะ
หนักใจเหมือนกัน เพราะคิดว่าคงปาเข้าไปหลายตอน (ปาดเหงื่อ...)
แต่ก็สู้เว้ย ! เพื่อจะได้อ่านได้เรียบลื่น และอินมากยิ่งขึ้น ^^
คือตอนนี้ขอเล่าตอนพิเศษให้จบก่อนนะ เพราะเป็นส่วนสำคัญ ส่วนตอนหลักก็รอก่อนนิดนึงเด้อ
แต่จะกลับมาแน่นอน(พร้อมกับความยิ่งใหญ่ ฮ่า ๆ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น