คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Chapter 26: ความหมายของชีวิต
กัปตันเรือมารี แกล็องนั่งเอกเขนกอยู่ในห้องของตัวเอง ตาเหลือบดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง
“ได้เวลาออกเรือแล้วเหรอ?”
กัปตันอ้าปากหาว พลางเอื้อมมือไปจับท่อทองเหลืองที่ใช้กระจายเสียงให้ได้ยินตามจุดต่างๆ ของเรือ เขาประกาศกับลูกเรือที่ประจำการอยู่ให้เตรียมตัวออกเรือได้ จากนั้นก็เปลี่ยนไปใช้ท่อที่ประกาศทั้งลำเรือให้ผู้โดยสารได้ยิน
“ผู้โดยสารทุกท่านโปรดทราบ จากนี้เราจะทำการออกเดินทางไปยังอัลเบี้ยน จนกว่าเรือจะออกจากท่าอย่างเรียบร้อย ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านหาที่นั่งให้มั่นคง และกรุณาอยู่ในความสงบด้วย ขอย้ำ กรุณาอยู่ในความ—“
ตูม!!
กัปตันหันขวับไปทางต้นเสียง แต่เพราะเรือมีโครงสร้างที่ซับซ้อนทำให้ไม่รู้ว่าเสียงมาจากจุดใด กัปตันหยิบหมวกขึ้นมาสวมและพรวดพราดไปที่ประตูห้อง
“เกิดอะไรขึ้น?” กัปตันถามลูกเรือที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“มีคนสู้กันบนเรือครับ! เป็นผู้ใช้เวทมนตร์!”
...
กระสุนน้ำพุ่งเข้ามา คีร์เก้สะบัดคทาส่งบอลเพลิงออกไป คาถาสองบทปะทะกัน เกิดเสียงดังและไอน้ำฟุ้งกระจาย
ทาบาสะแกว่งไม้เท้า เกิดใบมีดลมเข้าเฉือนฟันศัตรูสองคน ผ้าคลุมถูกฟันไปพร้อมกับอวัยวะข้างใต้ ทว่าการโจมตีของเธอดูจะไม่ส่งผลใดๆ เมื่อร่างเหล่านั้นยิงคาถากลับมาโดยไม่มีแม้แต่อาการชะงัก
เดอร์ฟลิงเกอร์ดูดกลืนเปลวไฟที่เกิดจากเวทมนตร์ของศัตรู ไซโตะขยับตัวอย่างรวดเร็ว ป้องกันหลุยส์กับอังริเอตต้าจากคาถาของศัตรู
ห้องพักผู้โดยสารที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงเต็มไปด้วยความเสียหาย บ้างถูกเผา บ้างผนังถูกกระแทกจนทะลุเป็นรู บ้างถูกตัดเป็นรอย โชคดีที่เสียงเอะอะทำให้ผู้โดยสารคนอื่นๆ หลบหนีไปจนหมด ในที่นี้มีเพียงผู้ที่เกี่ยวข้องเท่านั้น
เวทมนตร์สาดไปมาทั้งซ้ายขวา คาถาของคีร์เก้และทาบาสะถูกศัตรูหลายครั้ง แต่บาดแผลเล็กน้อยก็สมานคืนแทบจะในทันที ในขณะที่พลังเวทของสองสาวคู่ดูโอ้ลดน้อยลงเรื่อยๆ ศัตรูเลือกที่จะเก็บแรงและใช้เพียงคาถาระดับดอท เป็นการต่อสู้ด้วยความอึดซึ่งฝ่ายที่มีพลังของแหวนอันดวาริได้เปรียบอย่างท่วมท้น
เลเวียธานฟันศัตรูคนเดิมเป็นครั้งที่แปด คอใต้ฮู้ดถูกทวนน้ำฟันขาดในฉับเดียว แต่แทนที่จะกระเด็นหลุดออกไปก็กลับต่อติดสนิทดังเดิมแทบจะทันที ทั้งตัวคนยังร่ายลูกไฟยิงสวนกลับโดยไม่สนใจบาดแผลที่ได้รับแม้แต่น้อย
‘ไม่ว่าจะฟันตรงไหนก็ไม่สะทกสะท้าน สมกับที่เป็นศพจริงๆ’
ตัดคอ ขยี้สมอง ทะลวงหัวใจ ตัดเส้นเอ็น ผ่าร่างเป็นสองซีกทั้งแนวตั้งและแนวขวาง ไม่ว่าจะโจมตีจุดใดบาดแผลก็สมานคืนได้
ต่อให้เป็นอมตะก็ต้องรู้จักเหน็ดจักเหนื่อยบ้าง เลเวียธานรู้ถึงข้อนั้นดี เพียงแต่ถึงเธอจะรอได้ แต่มนุษย์ที่อยู่ฝ่ายเดียวกับเธอคงไม่เป็นเช่นนั้น...ในนั้นรวมท่านเอ็กซ์ที่ไม่ใช่เรปลิลอยด์อีกต่อไปอยู่ด้วย
ใบมีดลมเฉียดผ่านหน้าอกของเอ็กซ์ไปเพียงไม่กี่เซนฯ อันตรายร้ายแรงเพิ่งจะผ่านไปไม่ทันไรก็มีพายุหมุนเข้ามาอีกลูกหนึ่ง แทบไม่มีเวลาให้เขาพักหายใจ
‘กดดันการเคลื่อนไหวของศัตรูได้ดีเยี่ยม หรือว่าที่จริงแล้ว...องค์ชายเวลส์จะเก่งมากกันนะ?’ ที่จริงไม่น่าถามคำถามนี้ เพราะถ้าคำตอบคือ ‘ไม่ใช่’ เขาคงไม่ตกที่นั่งลำบากอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
สายตาเอ็กซ์จับจ้องที่คทาในมือขวาของเวลส์ เขาสื่อสารกับมีดสั้นที่เก็บไว้ในเสื้อโดยไม่ขยับปาก
ถึงร่างกายจะเป็นอมตะ แต่สิ่งที่เป็นอันตรายจริงๆ มีเพียงเวทมนตร์ ถ้าปลดคทาได้ก็ไร้พิษสง
เอ็กซ์เล็งดังนั้นแล้วก็อาศัยจังหวะที่พายุหมุนอีกลูกผ่านไป งัดเอาไพ่ตายที่เก็บไว้ใช้
เวลส์แม้จะเป็นองค์ชายแต่ก็เข้าร่วมกองทัพและได้รับการฝึกอย่างที่อัศวินชั้นสูงได้รับทุกประการ หรืออาจจะหนักกว่าเสียด้วยซ้ำ ศิลปะการต่อสู้ด้วยเวทมนตร์ฝังอยู่ในหัวมาแต่ไหนแต่ไร กลวิธีผนึกการเคลื่อนไหวของศัตรูที่ไม่ใช่ผู้ใช้เวทมนตร์เป็นพื้นฐานของการสู้คนหมู่มาก เขา—เช่นเดียวกับอัศวินชั้นสูงคนอื่นๆ—สามารถทำได้โดยแทบไม่ต้องใช้สมาธิมากมาย
แต่ก็เป็นวิธีที่ใช้ได้กับศัตรูที่เคลื่อนไหวในขอบเขตของมนุษย์เท่านั้น
ร่างของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทาหายไปจากจุดที่ยืนอยู่ ไม่เหลือทิ้งไว้แม้แต่เงา กว่าเวลส์จะรู้สึกตัว คทาในมือขวาของเขาก็ถูกแย่งไปโดยเด็กหนุ่มคนนั้นที่มาปรากฏตัวอยู่ด้านหลัง นอกจากนั้นเขายังถูกกดให้นอนลงกับพื้น แขนสองข้างถูกจับไพล่หลัง
“ยอมจำนนเถิดพะยะค่ะ พระองค์มิอาจเอาชนะกระหม่อมได้หรอก” เอ็กซ์บีบคทาในมือจนมันหักเป็นสองเสี่ยงแล้วโยนทิ้งไป
เอ็กซ์ไม่ใช่คนที่ประมาทอะไรง่ายๆ แม้จะปลดคทาได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีคทาสำรอง ควิกซิลเวอร์ก็ใช้ได้แค่ไม่กี่วินาทีก่อนที่มาริโน่จะต้องพักฟื้นพลังหลายวัน เขาจึงผนึกการเคลื่อนไหวด้วยวิธีการเดียวกับที่เจ้าหน้าที่รักษาความสงบของมนุษย์ใช้จับผู้ร้าย
“ถึงถูกควบคุมแต่ก็เป็นถึงองค์ชาย ผู้นำของกลุ่มอย่างไรก็คงเป็นพระองค์ ทรงสั่งให้คนของพระองค์ยอมจำนนเสียแต่โดยดีเถิดพะยะค่ะ”
ทางด้านพวกไซโตะเองก็ค้นพบว่าหากเผาด้วยไฟก็สามารถหยุดการฟื้นฟูได้ และเพื่อให้เรื่องง่ายขึ้น เลเวียธานก็เริ่มแช่แข็งศัตรูเรียงตัวเพื่อผนึกการเคลื่อนไหวแล้วเช่นกัน
ชัยชนะเป็นของพวกเขาแล้ว ทันทีที่คิดเช่นนี้ ความโล่งใจก็เกิด พวกไซโตะเริ่มผ่อนคลายความตึงเครียดลงได้
“หืม?” คีร์เก้เพิ่งได้ยินเสียงดังรัวเหนือศีรษะเธอ เป็นเสียงของที่มีน้ำหนักเบาจำนวนมากกระทบกับพื้นดาดฟ้าเรือ
“ฝนเหรอ?” บางทีอาจจะเพิ่งตก บางทีอาจจะตกนานแล้ว แต่เธอเพิ่งจะรู้สึกตัวหลักจากที่ประสาทผ่อนคลาย
“ฝน...” เอ็กซ์พิจารณาความหมายของปรากฏการณ์ทางธรรมชาติในครั้งนี้ เขารู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาด
เสียงหัวเราะดังขึ้นจากใต้ตัวเขา เวลส์ที่ถูกจับกดลงกับพื้นหัวเราะเบาๆ ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสภาพของตัวเอง
“ฮะๆ ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างเจ้าเลยนะ ซาวิเยร์”
ก่อนที่เอ็กซ์จะเข้าใจความหมาย เขาก็รู้สึกถึงพลังงานมหาศาลดันขึ้นมาจากใต้ร่างของเขา หรือที่ถูกต้องคือ จากร่างกายของเวลส์
(...สัมผัสได้...เผ่าพันธุ์ของฉัน...)
คำเตือนของมาเธอร์เอลฟ์ช้าไปเพียงเสี้ยววินาที ร่างของเอ็กซ์ถูกแรงลมผลักจนต้องถอยออกมา
เวลส์ลุกขึ้นปัดฝุ่นตามร่างกาย พายุหมุนล้อมรอบป้องกันศัตรูไม่ให้กล้ำกราย
“ไซเบอร์เอลฟ์...” เขาน่าจะรู้ ภารกิจสำคัญแบบนี้ก็น่าจะให้ไซเบอร์เอลฟ์ติดมาสักตัวสองตัวอยู่แล้ว แต่เท่านี้ก็ยืนยันได้ว่าฝ่ายศัตรูมีไซเบอร์เอลฟ์เก็บไว้ไม่ใช่แค่ตัวสองตัว แต่เป็นจำนวนมากพอจะแบ่งให้ใครต่อใครได้
“มาเริ่มยกสองกันดีกว่า” เวลส์หงายฝ่ามือชูขึ้นเหนือศีรษะ พายุหมุนพวยพุ่งออกจากมือข้างที่ชูขึ้น
แต่เป้าหมายของมันไม่ได้อยู่ที่เอ็กซ์หรือว่าพวกไซโตะ จุดประสงค์ที่แท้จริงของพายุลูกนี้คือเพื่อทำลายเพดานซึ่งกั้นระหว่างภายในลำเรือกับท้องฟ้า
พายุหมุนกระแทกไม้ที่ใช้ทำเพดานจนหักปลิวหายขึ้นไปด้านบน จากนั้นชั่วอึดใจ หยดน้ำจำนวนมากก็ตกลงมา มันคือฝนที่กำลังตกอยู่ตอนนี้
“ซาวิเยร์ เจ้าคงรู้สินะว่าข้าทำแบบนี้ทำไม” เวลส์แสยะยิ้ม ก่อนจะชูสองมือ แล้วปล่อยพายุหมุนออกไปอีกหลายลูก ทุกลูกเล็งที่เพดาน
“ฝนเหรอ...—!?” เอ็กซ์หันหลังกลับไปตะโกนบอกเด็กสาวผมสีชมพู
“จับมือขององค์ราชินีไว้เร็ว!!”
หลุยส์ตกใจเพดานที่พังเหนือศีรษะเธอทำให้ได้ยินคำเตือนช้าไป เธอไม่กล้าทำรุนแรงกับองค์หญิงจึงเพียงแค่จับไหล่และโอบเอวขององค์หญิงไว้ ส่วนแขนทั้งสองข้างนั้นสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ สามารถจะแย่งคทากลับมาจากเด็กสาวร่างบอบบางที่กำลังตกใจได้อย่างสบาย
หลุยส์ถูกกำแพงน้ำดีดออกไปจากตัวของอังริเอตต้าเป็นครั้งที่สอง แต่คราวนี้สถานการณ์ร้ายแรงกว่ามาก
ฝน สภาพอากาศที่ทำให้จอมเวทน้ำได้ชัยเหนือสิ่งอื่นใด และในที่นี้จอมเวทคนนั้นก็คืออังริเอตต้า
เอ็กซ์วิ่งเข้าไปเพื่อที่จะหยุดอังริเอตต้าอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาอยู่ห่างกว่าเดิมมาก ทั้งอีกฝ่ายยังรู้ตัวก่อนหน้า เขาถูกกำแพงน้ำดีดกระเด็นออกไปเหมือนกับหลุยส์ ขณะที่อังริเอตต้าเข้าสู่อ้อมกอดของเวลส์
อังริเอตต้าโบกคทา เม็ดฝนรวมเข้าด้วยกันและกระแทกก้อนน้ำแข็งที่ปกคลุมร่างของศพที่ถูกควบคุมจนกระทั่งมันพังทลาย
แม้จะถูกเผาไปหนึ่งแต่ยังเหลืออีกห้า สมาชิกหน่วยอมตะที่เหลือล้อมกรอบพวกไซโตะเอาไว้ มีเพียงเอ็กซ์ อังริเอตต้า และเวลส์ที่อยู่นอกวง
‘สถานการณ์...พลิกกลับซะแล้ว’
พลังของเวทมนตร์คือพลังจากธรรมชาติ ฝ่ายใดจะชนะธรรมชาติเป็นตัวตัดสิน หมายความว่าธรรมชาติเลือกที่จะเข้าข้างเวลส์มากกว่าเขางั้นรึ?
เอ็กซ์สลัดความคิดที่ไม่จำเป็นออกไป ฝนตกเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น เขาไม่ควรจะเก็บมาคิดให้รกสมอง ที่เขาควรใส่ใจตอนนี้คือแก้ไขสถานการณ์
อังริเอตต้าจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่สับสน แต่เพียงแค่พริบตาเดียวก็ถูกแทนที่ด้วยความเด็ดขาด
“ถึงคราวเจ้ายอมจำนนบ้างแล้ว กลางสายฝนเช่นนี้เวทมนตร์น้ำไม่มีวันแพ้ ชัยชนะเป็นของพวกข้าแล้ว!”
เอ็กซ์ได้ยินคำพูดทั้งหมดได้ชัดเจน และเขาก็ได้แต่ยอมรับว่าเป็นความจริง
เขาเคยสู้กับผู้ใช้เวทมนตร์ธาตุน้ำท่ามกลางสายฝนมาก่อน แม้เขาจะอยู่ในร่างเรปลิลอยด์ แต่ก็ยังเกือบพลาดท่า ถ้าหากร่างกายเขาในตอนนั้นเป็นเนื้อหนังแบบมนุษย์ ความประมาทในครั้งนั้นอาจทำให้เขาจบชีวิตไปแล้ว
ทางฝั่งไซโตะเองก็กำลังกังวลเรื่องนี้อยู่เช่นกัน
“จบสิ้นกัน!” คีร์เก้โอดครวญ “ฝนเทใส่หัวอยู่แบบนี้ องค์หญิงจะสร้างกำแพงน้ำลงมาบดเราเลยก็ยังได้ น้ำมากขนาดนี้จะสร้างเกราะกำบังให้ศัตรูครบทุกคนก็ทำได้ ไฟของฉันไร้ค่า เวทมนตร์ของทาบาสะ หรือดาบของนายก็ตัดไม่ได้ แพ้ราบคาบ!”
ไซโตะไม่คุ้นเคยกับเวทมนตร์มากเท่าคนอื่นจึงไม่เข้าใจเต็มร้อย แต่ก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้คับขันเต็มที
“องค์หญิง! ทรงได้สติเสียทีเถอะเพคะ!”
หลุยส์ตะโกน แต่เสียงของเธอถูกกลืนไปกับสายฝนที่มีแต่หนักขึ้นเรื่อยๆ
ศัตรูที่เหลือตีวงแคบเข้ามาเรื่อยๆ แต่ละคนร่ายคาถาที่ยาวขึ้น ดูเหมือนจะตัดสินใจว่าได้เวลาปิดบัญชีแล้ว
คีร์เก้กับทาบาสะหันหลังชนกัน พร้อมจะสู้สุดชีวิต
มีเพียงเด็กสาวผมสีน้ำทะเลที่ก้าวออกไปข้างหน้า ใบหน้าขึงขัง ไม่แสดงท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย
อังริเอตต้ามองเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทากลั้นหัวเราะด้วยความสับสน
“เจ้าเสียสติไปแล้วรึ?”
“เปล่าหรอกพะยะค่ะ กระหม่อมเพียงแต่คิดว่าคำกล่าวของพระองค์ผิดไปเล็กน้อย”
“หมายความว่าอย่างไร?”
“ ‘กลางสายฝนเวทมนตร์น้ำไม่มีวันแพ้’ งั้นหรือ? มิใช่เช่นนั้นหรอกพะยะค่ะ”
เลเวียธานปักปลายหอกลงกับพื้น ส่งพลังงานผ่านด้ามหอกลงไปยังพื้นที่ชื้นแฉะจากสายฝน
“ ‘กลางสายฝนภูตวารีไม่มีวันแพ้’ ต่างหากพะยะค่ะ”
จากจุดที่หอกของเลเวียธานปักอยู่ น้ำที่นองอยู่บนพื้นถูกเปลี่ยนเป็นน้ำแข็ง ไอเย็นแผ่กระจายออกไปทั่วทุกทิศอย่างรวดเร็ว อ้อมหลบจุดที่พวกไซโตะและเอ็กซ์อยู่ พื้นน้ำแข็งขยายไปจนทั่วทั้งลำเรือ ยึดข้อเท้าของศัตรูรวมถึงเวลส์และอังริเอตต้าเอาไว้
ไซโตะและคนอื่นๆ มองพื้นที่กลายเป็นน้ำแข็งด้วยความตกตะลึง ไม่ใช่แค่จุดที่เปียกน้ำทั้งหมดถูกแช่แข็ง แต่ยังเว้นจุดที่พวกเขาอยู่เอาไว้ด้วย พลังมหาศาล การควบคุมก็สุดยอด
“คนนู้นก็น้ำ คนนี้ก็น้ำ จะพึ่งพาพลังของน้ำแล้วไปโอ้อวดน่ะให้มันน้อยๆ หน่อย!”
เลเวียธานเร่งพลังงานส่งผ่านด้ามหอกลงไปยังพื้นอีกครั้ง ไอพลังงานสีม่วงไหลไปตามพื้นน้ำแข็ง แผ่ออกไปทุกทิศทุกทาง
ร่างของศัตรูที่อยู่ใกล้ที่สุดถูกปกคลุมด้วยไอสีม่วง ชั่วอึดใจต่อมาร่างนั้นก็ทรุดลงไปกองกับพื้น แน่นิ่งไม่ไหวติง
ร่างที่สองสามเองก็มีชะตากรรมเดียวกัน ต่อมาก็เป็นสี่และห้า ทั้งหมดล้มลงไปกองกับพื้นไม่ขยับตัว ราวกับวิญญาณหลุดออกไปจากร่าง
แหวนแห่งอันดวาริเป็นตัวแทนของพลังแห่งน้ำ เลเวียธานเองก็มีส่วนหนึ่งของภูตวารี พลังทั้งสองสามารถที่จะเกื้อกูล หรือหักล้างกันเองก็ได้ เลเวียธานคิดได้ดังนี้จึงได้ทดลองดู และผลปรากฏว่าความคิดของเธอถูกต้อง
เวลส์หน้าถอดสี พลังของแหวนแห่งอันดวาริถูกขจัดออกไปจากร่างทั้งห้า ทำให้กลับเป็นศพที่ไร้วิญญาณดังเดิม และชะตากรรมเดียวกันก็กำลังจะเกิดกับเขา
ไอสีม่วงไหลผ่านพื้นน้ำแข็งใกล้เข้ามา ไต่จากขาขึ้นมาถึงเอวของเขา เวลส์รู้สึกได้ว่าพลังของแหวนค่อยๆ หายไป รวบรวมกำลังที่เหลืออยู่ สร้างพายุขึ้นล้อมรอบร่างกาย ปัดเป่าไอสีม่วงและทำลายน้ำแข็งที่ยึดขาเขาเอาไว้ เวลส์รอดจากการกลับเป็นศพมาได้หวุดหวิด
“หนอย...เหลืออยู่หนึ่งเหรอเนี่ย...” เลเวียธานเอ่ยอย่างอ่อนแรง
หอกที่ปักอยู่กับพื้นสลายกลายเป็นน้ำ เช่นเดียวกับอาณาเขตน้ำแข็งที่กลับเป็นน้ำดังเดิม
ร่างของเด็กสาวผมสีน้ำทะเลทรุดลงกับพื้น สลายไปกับน้ำที่เจิ่งนอง
หลุยส์ยังไม่เคยเห็นก็กรีดร้องออกมา แม้แต่ไซโตะ คีร์เก้ และทาบาสะที่เคยเห็นมาก่อนก็ยังตกใจจนหน้าซีด
“!?” เอ็กซ์เกือบจะตะโกนออกไป แต่รักษาสติพอจะเปิดใช้งานไซเบอร์วิชั่นตรวจดูให้แน่ชัด
ไอสีฟ้าแผ่กระจายอยู่ตามน้ำที่เจิ่งนองบนพื้น แม้จะเบาบาง แต่เป็นสัมผัสของเลเวียธานไม่ผิดแน่ เธอยังปะปนอยู่กับน้ำในบริเวณนี้ เพียงแต่อาจจะอ่อนแรงจนคงร่างกายไว้ไม่ได้
‘แบบนั้นดีแล้ว...จะได้ไม่เป็นเป้าให้ถูกโจมตีได้’
เอ็กซ์คิดดังนั้นแล้วก็ยืนตัวตรง ตอนนี้เหลือเพียงเวลส์กับอังริเอตต้า แต่ฝนยังคงตกหนัก ไม่มีเลเวียธานแล้ว พวกไซโตะก็เสียแรงไปไม่ใช่น้อยๆ การต่อสู้ครั้งนี้ยังปิดฉากลงไม่ได้ง่ายๆ
แต่จุดประสงค์ของพวกเขาแต่แรกคือการช่วยเหลือองค์ราชินีอังริเอตต้า พวกเขาเพียงแต่ต้องทำให้อังริเอตต้าเปลี่ยนความคิด เพื่อการนั้นอาจไม่จำเป็นต้องต่อสู้
“พอแค่นี้เถอะพะยะค่ะ ถึงจะต่อสู้ต่อไปก็ไม่ได้อะไร” เอ็กซ์หันไปพูดกับองค์ชายเวลส์
“เหลือพระองค์ผู้เดียวแล้ว หากยังดึงดันจะพาตัวองค์ราชินีไป พระองค์จะต้องถูกตามล่าไปทั่วทั้งอาณาจักร แม้จะมีร่างกายที่ฟื้นฟูจากบาดแผลได้เกือบทุกชนิดก็ไม่มีทางต่อกรกับกองทหารเวทได้ พระองค์ทรงไม่มีทางหนีแล้ว”
“น่าเสียดาย แต่คำว่ายอมจำนนไม่มีความหมายสำหรับข้า” เวลส์ตอบด้วยคำตอบที่ทำให้เอ็กซ์นึกถึงเหตุการณ์ที่นิวคาสเซิ่ล แม้วัตถุประสงค์จะบิดเบี้ยวไปจากเดิม แต่ความไม่ยอมแพ้ยังคงอยู่ ถ้าเพียงแต่องค์ชายเวลส์รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังดึงดันทำสิ่งใดอยู่...
เอ็กซ์ตัดใจอย่างรวดเร็วว่าไม่มีทางกล่อมคนที่ถูกควบคุมโดยคนอื่นได้ และหันไปพูดกับอังริเอตต้าแทน
“องค์ราชินี ถึงตอนนี้พระองค์คงจะดำริได้แล้วว่าสิ่งที่พระองค์ทรงกระทำอยู่มันไม่ถูกต้อง ว่าพระองค์ทรงเพียงแต่กำลังหนีจากปัญหาเท่านั้น”
“ข้าบอกไปแล้วใช่ไหม ว่าแม้จะเป็นแบบนั้นข้าก็ไม่สนใจ!” อังริเอตต้าโต้เสียงแข็ง
“พระองค์ทรงเคยเหลียวมองด้านหลังบ้างหรือไม่? ผู้คนที่คอยมองพระองค์จากด้านหลัง พระองค์ พระองค์จะทรงหนีจากความรับผิดชอบเช่นนั้นหรือ?”
“ความรับผิดชอบของราชินีอะไรนั่นน่ะพอเสียที! ข้าไม่ได้อยากเป็นราชินีเสียหน่อย! ข้าไม่ได้อยากเกิดมาเป็นองค์หญิง เกิดมาอยู่ในกรงที่มอบแต่ความโศกเศร้าให้กับข้า!”
คำพูดนั้นของอังริเอตต้าจุดบางอย่างขึ้นในใจของเอ็กซ์ อารมณ์ที่เขาไม่ได้รู้สึกมานาน ความโกรธ
“อย่าพูดบ้าๆ นะ!”
อังริเอตต้าสะดุ้งเฮือก เสียงของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทาที่ค่อนไปทางนุ่มนวลมาตลอดเพิ่มความดังขึ้นมาก แต่ก็ยังไม่เท่ากับความโกรธในน้ำเสียงที่เหมือนจะเค้นเธอให้ตายคามือ
ไซโตะกับคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังต่างก็ตกใจ แม้จะรู้จักกันมาได้สักพักแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์ใช้น้ำเสียงแบบนั้นกับใครมาก่อน
เอ็กซ์ยกมือกุมหน้าผาก เขาไม่ได้รู้สึกโกรธมานาน ก็เลยควบคุมตัวเองไม่ค่อยได้ น้ำเสียงนั่นไม่ใช่เสียงที่ผู้ใหญ่อย่างเขาควรจะใช้กับเด็กสาววัยสิบเจ็ดปี
แต่ความโกรธของเขาใช่ว่าจะไร้เหตุผล คำพูดของของเธอที่เหมือนกับบอกว่า ‘ปฏิเสธชีวิตของตัวเองจนถึงบัดนี้’
“พระองค์ทรงทราบหรือไม่ว่าในแต่ละวันมีคนจำนวนไม่น้อยที่ต้องตาย ด้วยอุบัติเหตุ ด้วยอาชญากรรม ด้วยโรคร้าย ด้วยความหิวโหย ด้วยความหนาวเหน็บ ในขณะที่พระองค์ทรงพระชนม์ชีพมาจนถึงบัดนี้”
เอ็กซ์ก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง
“พระองค์ทรงทราบหรือไม่ ชีวิตคนเราพบทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายเป็นธรรมดา ทุกคนต่างต้องเคยประสบกับการสูญเสียและความโศกเศร้า หนักเบาต่างกันไป แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ได้พบกับคนพิเศษที่สามารถรักได้อย่างสุดหัวใจ และยิ่งน้อยที่ได้รับความรักนั้นตอบ”
อังริเอตต้าถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว
“ทรงเคยดำริบ้างหรือเปล่า พระชนม์ชีพของพระองค์ที่ได้พบกับผู้คนมากมาย กับบิดาและมารดาของพระองค์ ญาติพี่น้อง เพื่อนสนิท คนรัก คนแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก ศัตรูที่ห้ำหั่น คนที่หลอกลวงและคนที่จริงใจ คนที่หวังดีและคนที่มุ่งร้าย คนที่เคยช่วยเหลือพระองค์และคนที่พระองค์ทรงช่วยเหลือ ทุกสิ่งที่พระองค์พบมาหล่อหลอมให้พระองค์ทรงเป็นพระองค์ในวันนี้ได้”
เอ็กซ์กำหมัด สะกดความโกรธที่พลุ่งพล่านขึ้นมา
“แล้วพระองค์จะทรงบอกว่าทั้งหมดนั้นไม่มีค่า เป็นสิ่งที่พระองค์ไม่ทรงต้องการ! พระองค์ทรงรู้หรือไม่ว่ามันเป็นการดูหมิ่นย่ำยีคนเหล่านั้นเพียงใด?!”
เพราะเขาเคยเห็นชีวิตนับไม่ถ้วนที่ต้องดับสูญไปก่อนเวลา เพราะเขาให้ความสำคัญกับทุกการพบพาน รวมถึงการพบกันระหว่างเขากับอังริเอตต้า ดังนั้นเมื่อเธอดูถูกความสำคัญของสิ่งเหล่านั้น เขาจึงไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้
อังริเอตต้าพูดไม่ออก ถ้อยคำที่เปี่ยมด้วยความรู้สึกอันแรงกล้า แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงความหมายที่ยิ่งใหญ่เอาไว้ เป็นถ้อยคำ...ที่เธอรู้สึกว่าเคยได้ยินมาก่อน
เอ็กซ์ได้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกไปทำให้เขาใจเย็นลงบ้าง แต่สิ่งที่เขาต้องทำให้เด็กสาวเข้าใจนั้นยังไม่หมด เขาเดินหน้าเข้าไปหาอังริเอตต้าทีละก้าว
“กระหม่อมมิได้พูดกับพระองค์ที่เป็นราชินี แต่กับพระองค์ที่เป็นเพื่อนคนสำคัญของมิสวาลลิแยร์ ไซโตะ และกระหม่อม พระองค์จะทรงเลือกความสุขที่เป็นภาพลวงตา แล้วทิ้งทุกคนที่รักพระองค์ให้ทุกข์ทรมานยังงั้นหรือ?!”
อังริเอตต้าชะงักไป แต่ครู่ต่อมาก็ตะโกนกลับไปด้วยเสียงแหบพร่า
“แต่! แต่ข้าทนไม่ได้ถ้าต้องเสียท่านเวลส์ไปอีก ข้าทนไม่ได้! ท่านไม่เคยรักใครอย่างสุดหัวใจบ้างรึ?! ท่านไม่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับคนคนนั้นรึ?!”
อังริเอตต้ากรีดร้องพร้อมทั้งสร้างกระสุนน้ำขึ้นจากเม็ดฝน พุ่งเข้าโจมตีเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทาจากทุกทิศทาง
เอ็กซ์สร้างโดมขึ้นจากดินป้องกันกระสุนน้ำที่พุ่งเข้ามา และสลายไปเมื่อการโจมตีหยุดลง
“กระหม่อมมิอาจรู้ได้ว่าความรักที่กระหม่อมรู้จักจะสามารถทัดเทียมความรักที่พระองค์มีต่อองค์ชายเวลส์ หรือเป็นเพียงหยดน้ำเมื่อเทียบกับของพระองค์ที่เป็นทะเลสาบ แต่ไม่ว่าความรักจะมากมายเพียงใด หากทั้งสองฝ่ายไม่มีความสุข มันก็ไม่มีประโยชน์!”
เอ็กซ์หลบกระสุนน้ำที่ยิงเข้ามา วิ่งตรงเข้าไปหาเด็กสาวผู้หลงทาง
“ถูกบังคับให้พาคนรักของตัวเองไปหาศัตรู หากองค์ชายเวลส์รู้สิ่งที่ตัวเองทำลงไป องค์ชายเวลส์จะมีความสุขยังงั้นหรือ?! ไปกับคนรักของตัวเองที่ถูกควบคุมโดยศัตรูที่ฆ่าเขา ราชินีอังริเอตต้า พระองค์จะทรงมีความสุขกับการแกล้งทำตาบอดเช่นนั้นหรือ?!”
“มีความสุขสิ! ขอแค่ได้อยู่เคียงข้างท่านเวลส์ ไม่ว่าต้องทำอะไรข้าก็ยอม!”
กำแพงน้ำสูงหลายเมตรและยาวสุดลำเรือขึ้นกั้นระหว่างเอ็กซ์กับอังริเอตต้า
เอ็กซ์รู้ว่าไม่มีทางเลี่ยงหลบไปได้ ยกสองแขนขึ้นกันหน้า แล้วทุ่มแรงทั้งหมดพุ่งชนกำแพงน้ำที่สูงใหญ่ดั่งป้อมปราการ
อังริเอตต้าเบิกตามองอย่างตกตะลึงขณะที่ร่างของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์ทะลุผ่านกำแพงน้ำที่ได้รับพลังจากฝน แหวกผ่านมวลน้ำมหาศาลเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
อังริเอตต้าสะบัดมือตบไปที่แก้มซ้ายของอีกฝ่ายอย่างเข้าตาจน แต่ถูกมือที่เย็นเฉียบจับข้อมือเอาไว้
“มีความสุข?! ทอดพระเนตรพระพักตร์ของพระองค์เองเสียก่อน!”
มองลึกเข้าไปในดวงตาสีเขียวมรกต เธอเห็นภาพสะท้อนของตัวเอง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโศกเศร้าทรมาน ใบหน้าของเด็กสาวที่ถูกรุมเร้าด้วยความทุกข์ใจและความสิ้นหวัง
“ใบหน้าของคนที่มีความสุขเป็นเช่นนี้หรือ?! น้ำตานั่นคือน้ำตาแห่งความสุขยังงั้นหรือ?!”
อังริเอตต้าเบิกตากว้าง หยดน้ำบนใบหน้าที่เธอคิดว่าเป็นเพียงหยาดฝน ขอบตาของเธอร้อนผ่าว หูสองข้างอื้ออึงจนแทบไม่ได้ยินเสียงฝน
‘เรา...ร้องไห้อยู่...?’
ชายคนนี้มองเห็น น้ำตาที่ตัวเธอเองไม่รู้สึกตัว ไม่ใช่แค่มองเห็นหยดน้ำที่อาบแก้มของเธอ แต่มองลึกเข้ามาถึงดวงตาที่หลั่งมันออกมา ทำไมทำหน้าเจ็บปวดเหมือนกับรับรู้ความรู้สึกภายในใจของเธอ เขาเป็นใครกัน ทำไมดวงตาสีเขียวมรกตนั่นถึงทำให้เธอรู้สึกเปลือยเปล่าเช่นนี้
อังริเอตต้าหักใจสลัดความสงสัยออกไปแล้วพยายามดันให้เด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทาถอยออกไป แต่กลายเป็นถูกจับข้อมือไว้ทั้งสองข้าง
“ฟังที่กระหม่อมพูด! รู้สึกตัวเสียทีเถอะพะยะค่ะ—!”
ร่างของเอ็กซ์ถูกซัดกระเด็น แรงกระแทกทำให้มือของเขาคลายออก เวลส์เดินเข้ามารับร่างของอังริเอตต้าที่ล้มไปข้างหลังจากแรงลม ก่อนจะหันไปพูดกับเอ็กซ์ที่นอนอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม
“ซาวิเยร์ ถึงจะเป็นเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องอังริเอตต้าของข้า”
เอ็กซ์เอามือค้ำพื้นลุกขึ้นนั่ง มืออีกข้างกุมชายโครงที่ชาไปเพราะค้อนอากาศเมื่อครู่
“ ‘อังริเอตต้าของพระองค์’ รึ? องค์ราชินีอังริเอตต้าไม่ใช่ของใครคนหนึ่ง ไม่ใช่ของพระองค์ ไม่ใช่แม้แต่ของตัวเธอเอง แต่เป็นของทุกๆ คนที่รักเธอ ของเหล่าราษฎรเช่นทุกคนที่อยู่ข้างหลังกระหม่อมนี้ ของเพื่อนที่รักและห่วงใยเธออย่างมิสวาลลิแยร์ ของบิดาและมารดาที่รักเธอแม้จะล่วงลับไปแล้ว”
เอ็กซ์ลุกขึ้นยืนโดยที่ยังกุมสีข้างเอาไว้
“แต่พระองค์! องค์ชายเวลส์ พระองค์หักหลังตัวเอง! ตัวเองคนที่รักองค์ราชินีอังริเอตต้าเช่นเดียวกับที่เธอรักพระองค์! หากองค์ชายเวลส์ยังทรงพระชนม์ชีพอยู่จะยอมทำเช่นนั้นหรือ? การที่พระองค์ทรงทำเช่นนี้ได้ ก็เพราะองค์ชายเวลส์มิได้ทรงพระชนม์ชีพอยู่แล้ว! พระองค์ไม่ใช่องค์ชายเวลส์ ไม่มีสิทธิ์ประกาศความเป็นเจ้าของในตัวองค์ราชินี!”
เวลส์หรี่ตาลงอย่างน่ากลัว ดวงตาเปล่งประกายน่าขนลุก เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“ ‘ข้าไม่มีชีวิตอยู่แล้ว’ งั้นรึ? ซาวิเยร์ เจ้าคงพล่ามไร้สาระจนพอใจแล้ว ให้ข้าแสดงให้เจ้าได้เห็น พลังแห่งความรักระหว่างข้ากับอังริเอตต้า”
เวลส์หยิบคทาที่หล่นอยู่กับพื้นขึ้นมาพร้อมทั้งสบตากับเด็กสาวในอ้อมกอด อังริเอตต้าปาดน้ำตา แล้วพยักหน้า
ทั้งคู่หันหน้าไปทางเดียวกัน ต่างคนต่างชูคทาไปข้างหน้า ทั้งคู่เริ่มท่องคาถา
แสงจากคทาของทั้งคู่รวมเข้าด้วยกัน เวลส์มองอังริเอตต้าด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า แม้จะไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นจากดวงตาคู่นั้น แต่หัวใจของอังริเอตต้าก็ยังรู้สึกเปี่ยมด้วยพลัง
ชีวิตนี้เป็นของเธอ และเธอก็เลือกที่จะอยู่เพื่อท่านเวลส์ ...หัวใจที่บอบช้ำของเธอเลือกทางอื่นไม่ได้แล้ว
ร่างของทั้งสองถูกห้อมล้อมด้วยสายของน้ำที่หมุนวนขึ้นเป็นพายุหมุน
น้ำ-น้ำ-น้ำ-ลม-ลม-ลม
คาถาขั้นที่หก ผสานน้ำและลม
ตามปกติแล้ว ผู้ใช้เวทมนตร์ระดับไทรแองเกิ้ลไม่สามารถใช้คาถาที่รุนแรงระดับนี้ได้ หากจะบอกว่าแทบไม่เคยเกิดขึ้นเลยในประวัติศาสตร์ก็ไม่ถือว่าเกินความจริง ทว่าสายเลือดของราชวงศ์เป็นสิ่งที่ทำให้สามารถทำได้
เพียงผู้ที่มีโลหิตของราชวงศ์ไหลเวียนอยู่ในร่างกายเท่านั้นจึงจะสามารถใช้คาถาระดับเฮ็กซากอน(หกเหลี่ยม)ได้
คาถาของทั้งคู่ที่หลอมรวมเข้าด้วยกันก่อให้เกิดพลังมหาศาลในระดับที่เป็นไปไม่ได้ที่คนคนเดียวจะครอบครอง
อังริเอตต้าหลับตาลงและผ่อนคลาย ปล่อยให้พลังเวทไหลออกจากร่างของเธอออกไปรวมกับของเวลส์ ในหัวเธอคิดถึงเพียงคำคำเดียว
‘ท่านเวลส์....’
ไทรแองเกิ้ลรวมประสาน สร้างมหาพายุยักษ์ที่มีพลังเป็นหกครั้งทวีคูณ
ทอร์นาโดน้ำนี้มีพลังไม่ต่างจากสึนามิ หากสัมผัสเข้า แม้ปราสาทอันเกรียงไกรยังถูกพัดกระเด็นไปราวกับเป็นเพียงเศษหญ้า พลังของมันเห็นได้จากแผ่นไม้ที่ประกอบกันเป็นเรือค่อยๆ ถูกแรงลมเลาะหลุดออกไปเป็นแถบๆ
เอ็กซ์ที่อยู่ใกล้กับพายุตอนที่มันก่อตัวถูกพัดกระเด็นไปข้างหลัง ไซโตะกระโดดเข้ารับเอาไว้ก่อนที่เขาจะกระเด็นตกจากเรือ
“หมอนี่กระดูกหักนี่!” ไซโตะวางเอ็กซ์ลงกับพื้น คีร์เก้กับทาบาสะเข้ามาดูอาการ
หลุยส์มองพายุยักษ์ที่โถมเข้ามาแล้วก็กลืนน้ำลาย มือกุมที่หน้าอก
‘หนี ไม่อย่างนั้นตายแน่’ ‘ต้องช่วยองค์หญิง จะปล่อยให้ไปกับเรกองกิสตาไม่ได้’
สองความคิดตีกันในหัวของเธอ แต่ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางชนะเช่นนี้ เธอคิดได้แค่ทางเดียว หลุยส์เปิดปาก
“หนี—“
“ทุกคนหนีเถอะ” เอ็กซ์ฝืนตัวลุกขึ้นนั่ง แต่สีหน้าแสดงชัดว่าเจ็บแผลที่กระดูกหักแค่ไหน
หลุยส์เงียบเสียง ใจหนึ่งรู้สึกโล่งใจที่มีคนพูดออกมาแทน แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเจ็บปวดที่ต้องทิ้งองค์หญิงให้ไปกับศัตรูที่จะทำร้ายเธอ
“อย่างที่ซาวิเยร์ว่า หนีกันเถอะหลุยส์ อยู่ไปก็ตายเปล่า” ไซโตะพูดพลางประคองไหล่เอ็กซ์ให้ลุกขึ้น
หลุยส์กำลังจะพยักหน้า แต่ไซโตะถูกผลักเซเข้ามาโดยเธอไม่ทันตั้งตัว น้ำหนักของอสูรรับใช้ทำให้เธอเกือบประคองไม่ไหวล้มไปด้วยกัน
“เจ้าจะทำอะไร?” เธอตาโตมองร่างที่ซวนเซของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทา
“มิสวาลลิแยร์กับทุกคนหนีไปเถอะครับ ผมจะอยู่ที่นี่เอง”
“บ้าไปแล้วเหรอ!? เจ้าอยู่ไปจะทำอะไรได้ มีแต่ต้องหนีเท่านั้นล่ะ!” คีร์เก้ค้านเสียงสูง
“ผมถึงบอกให้ทุกคนหนีไปไงครับ แต่ว่าผมทำแบบนั้นไม่ได้ ทั้งองค์หญิงอังริเอตต้าและองค์ชายเวลส์เป็นความรับผิดชอบของผม ไม่ว่ายังไงผมก็ทิ้งทั้งสองคนไม่ได้”
“พูดอะไรของเจ้า?! ความรับผิดชอบอะไรกัน เอาอะไรมาพูด?!” คีร์เก้ไม่เข้าใจ
เอ็กซ์ยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นเมื่อเขานึกถึงความทรงจำดีๆ ความทรงจำที่มีความสุข ความทรงจำที่เขามีกับองค์หญิงองค์ชายทั้งสอง เขารำลึกได้
แม้จะเป็นเพียงความทรงจำสั้นๆ แต่เพราะความทรงจำเหล่านั้น ทั้งสองคนจึงเป็นความรับผิดชอบของเขา
หลุยส์มองใบหน้าเปื้อนยิ้มของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทา คนอื่นอาจคิดว่าเขาเป็นคนไม่กลัวตาย หรือสมองผิดปกติที่ยิ้มออกมาในสถานการณ์อย่างนี้ได้ แต่เธอรู้ว่าไม่ใช่ คนที่รู้จักเขาต่างรู้ว่าไม่ใช่
และความที่เธอรู้นั้นก็เป็นสิ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจ
“พูดวางท่าใหญ่โตไว้เยอะเลยนะ ความรับผิดชอบของเจ้างั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นข้าที่เป็นชนชั้นสูง และเป็นนางพระกำนัลของฝ่าบาทไม่ยิ่งต้องรับผิดชอบมากกว่าหรือไง!”
หลุยส์เดินออกไปนำหน้าเอ็กซ์ เหมือนสื่อว่า ‘ไม่ยอมให้ข้ามหน้าข้ามตาฉันไปมากกว่านี้แล้ว’
เอ็กซ์เลิกคิ้ว ก่อนจะหลับตาลงแล้วยิ้ม ‘ดื้อไปจะทำอะไรได้เหรอครับ?’ ปกติเขาอาจถามแบบนั้น แต่เพราะที่ตัวเองทำอยู่ก็ไม่ต่างกัน เขาจึงได้แค่ยิ้มและซึมซับความอบอุ่นของสิ่งที่เรียกว่า<พวกพ้อง>
ทาบาสะเข้ามาประคองร่างที่หมดเรี่ยวแรงของเอ็กซ์ ให้เขาได้ยืนอย่างที่ตั้งใจ
ไซโตะยิ้ม แม้ใบหน้าที่ซีดเผือดจะบอกชัดว่ากลัว ลองหลุยส์เป็นแบบนั้นแล้วก็ไม่มีทางถอยเด็ดขาด
“ลองอย่างนี้ก็ต้องใช้แบบที่ถล่มกองทัพอัลเบี้ยนให้ราบไปอีกทีสินะ เอาเลยหลุยส์!”
“ไม่ได้หรอก” ดาบที่ไซโตะถือส่งเสียง
“ทำไม?!”
“จะร่ายเอ็กซ์โพลชั่นจำเป็นต้องใช้พลังใจมหาศาล ทำให้มีพลังรุนแรงเหมือนอย่างคราวนั้น ถ้าเป็นปกติทั่วไป จะร่ายได้อย่างนั้นอีกอาจต้องใช้เวลาเป็นปีด้วยซ้ำ จะให้ร่ายเดี๋ยวนี้ไม่ว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้หรอก”
“แล้วจะให้ทำไงฟะ ดาบในตำนาน! ถ้ารู้อะไรที่มีประโยชน์ก็รีบพูดออกมาเร็ว!”
“เปิดหนังสือสวดมนต์สิ เจ้าบริมิร์นั่นคิดของเจ๋งๆ สำหรับเวลาอย่างนี้ไว้แล้ว”
หลุยส์หยิบหนังสือสวดมนต์ขององค์ศาสดาออกมาเปิด
“ขาวจั๊วะโล่งโจ้ง! นอกจากเอ็กซ์โพลชั่นแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรเลย!”
“เปิดไปอีก เมื่อวานเธอดื่มยาที่มีพลังของภูตวารีเข้าไป ถ้ามีความจำเป็นต้องใช้พลัง เธอต้องอ่านออกแน่”
หลุยส์เปิดพบหน้าที่มีตัวหนังสือเขียนไว้
“คาถาลบล้าง” หลุยส์วิเคราะห์จากเนื้อหาของคำร่าย
“ถูกต้องแล้ว <ดิสเปล> คาถาที่ลบล้างเวทมนตร์ทุกชนิดไงล่ะ”
ไซโตะก้าวเข้ามายืนข้างหน้าเธอ หลุยส์หลับตาลง หากอยู่ข้างหลังไซโตะ เธอก็สามารถท่องคาถาได้อย่างวางใจ
เสียงท่องของหลุยส์ปนกับเสียงลมและฝน
“อะไรของยัยนี่กันนะ?” คีร์เก้ถามด้วยรอยยิ้ม
“ยัยนี่ก็แค่ทำตัวให้สมเป็น<ตำนาน>เท่านั้นเอง” ไซโตะพูดติดตลกพลางจับเดอร์ฟลิงเกอร์ชี้ไปข้างหน้า ได้ยินเสียงของคาถา<ว่างเปล่า>จากหลุยส์ทำให้เขามีความกล้าขึ้นมา
“ขอให้เป็น<ตำนาน>ที่ช่วยชีวิตเราได้ทีละกันนะ ไม่งั้นได้โดนพายุนั่นกลืนเข้าไปกันหมดแน่” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่คีร์เก้ก็ไม่แสดงทีท่าว่าจะหนีแม้แต่นิดเดียว ทาบาสะที่ยืนอยู่ข้างเธอก็เช่นกัน
ทอร์นาโดน้ำที่ห้อมล้อมเวลส์กับอังริเอตต้าขยายใหญ่ขึ้น
คำร่ายของหลุยส์ยังคงดำเนินต่อไป สมกับชื่อของ<ความว่างเปล่า>คำท่องของมันช่างยาวเสียนี่กระไร
“ฝั่งนั้นเร็วกว่าจริงๆ ด้วย เอาไงดี?”
“จะยังไงล่ะ ก็ทำหน้าที่ของกันดาล์ฟร์ ยันไอ้พายุนั่นไว้จนกว่าเจ้านายจะร่ายคาถาเสร็จน่ะสิ!”
“หา—!?” ใบหน้าของไซโตะกระตุก แต่เขาไม่รู้สึกถึงความกลัว
“หน้าที่ของกันดาล์ฟร์ไม่ใช่สู้ แต่เป็นปกป้องเจ้านายที่กำลังร่ายคาถา เสียงท่องคาถาของเจ้านายให้พลังและความกล้ากับกันดาล์ฟร์ เลือดสูบฉีด ชีพจรจะเร็วขึ้น รู้สึกฮึกเหิมเหมือนจะหัวเราะออกมาดังๆ ได้ อาการที่นายเป็นอยู่มาจากสาเหตุนี้”
ไซโตะเลี่ยงจะไม่คอมเมนต์ว่าอาการแบบนั้นเหมือนคนดื่มเหล้าและหันไปเผชิญหน้ากับพายุยักษ์
“ฉันคืออสูรรับใช้แห่งความว่างเปล่า”
คาถาของเวลส์และอังริเอตต้าสมบูรณ์ พายุหมุนที่ประกอบจากน้ำปริมาณมหาศาลหันหัวในแนวนอนตรงเข้ามาที่พวกไซโตะด้วยความเร็วสูง เป็นเหมือนกับปราการที่สร้างขึ้นจากน้ำ ที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง และที่จะกลืนพวกเขาเข้าไป
ไซโตะทิ่มเดอร์ฟลิงเกอร์เข้าไปที่ใจกลางพายุ แม้จะเกือบถูกกลืนหายเข้าไป แต่ก็ยังยืนหยัดอย่างมั่นคง
ร่างกายกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด หายใจไม่ออก น้ำกระแทกผิวหนังราวกับจะฉีกมันออก
ทว่าไซโตะยังคงอดทน
เล็บฉีกหลุด แก้วหูส่งเสียงอื้ออึง เปลือกตาบาดเป็นรอย ส่งความเจ็บปวดไปทั่วทั้งกระบอกตา ปอดของเขาร้อนราวกับจะมอดไหม้
กระดูกข้อศอกหัก ทำให้มือขวาหลุดจากด้ามดาบ
ด้วยมือซ้ายข้างเดียว เขายืนตั้งรับทอร์นาโดที่ดุดัน แม้เดอร์ฟลิงเกอร์จะถูกกินล้ำเข้ามาจนเกือบจะถึงด้ามจับแล้วก็ตาม
คาถาของหลุยส์กำลังจะเสร็จ เขารู้สึกได้ อีกเพียงไม่กี่วินาที
‘เรา...ทำสำเร็จ...’
ถูกต้องแล้ว ด้วยจังหวะความเร็วเท่านี้ ในวินาทีที่พายุกลืนร่างของเขาเข้าไป คาถาของหลุยส์ก็จะเสร็จสมบูรณ์ เจ้านายของเขาจะปลอดภัย
ร่างกายของไซโตะปราศจากความรู้สึกโดยสิ้นเชิง แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองยังคงยืนอยู่ หากเขาล้มเหลวทุกคนต้องตายหมด แต่ถ้าทำสำเร็จจะมีเพียงเขาคนเดียวที่ต้องเสียสละ
ไม่ใช่ว่าเขาไม่กลัวตาย แต่ชีวิตเขาก็เพื่อหลุยส์ ที่สำคัญก็มีแค่หลุยส์ นอกจากนั้นเขาไม่สนใจ
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ากระแสพลังที่จู่โจมเขาหยุดลง ราวกับมีอะไรบางอย่างมากำบังด้านหน้าเขา มือสองข้างเอื้อมเข้ามาจับด้ามดาบที่สั่นระริก ไซโตะที่ร่างกายด้านชาและสายตาพร่ามัวรับรู้ด้วยใจ ถึงร่างที่ยืนอยู่เคียงข้างเขา
“ความหมายของชีวิตนาย ทุกคนเห็นแล้ว แต่นายเองก็เป็นความหมายของชีวิตใครอีกหลายๆ คนเหมือนกัน จะลืมข้อนั้นไม่ได้เด็ดขาด” เอ็กซ์พูดกับไซโตะ แม้จะรู้ว่าท่ามกลางพายุเช่นนี้อีกฝ่ายไม่มีทางได้ยิน
พลังของเขาฟื้นกลับคืนมา แม้เพียงเล็กน้อย สัมผัสของความเป็นพวกพ้องแปรเปลี่ยนเป็นพลังให้กับกันดาล์ฟ ทำให้เขายืนหยัดต่อหายนะที่อยู่ตรงหน้า ทำให้มันช้าลงแม้เพียงไม่กี่วินาที
เสียงกรีดร้องของคีร์เก้ ใบหน้าที่หวาดกลัวของทาบาสะ เขาไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น นอกจากเงาของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทาที่ค้ำจุนร่างที่บอบช้ำของเขา
พายุหมุนที่โหมกระหน่ำทำให้ฝุ่นดินปลิวว่อนจนมองเห็นร่างภายในเพียงเงารางๆ
ท่ามกลางพายุและฝุ่นควัน เอ็กซ์ยืนชิดด้านหน้าของไซโตะ กำบังร่างของเด็กหนุ่มผมดำจากสายลมและสายน้ำ สองมือของเขาร่วมถือดาบต้านพายุหมุนที่ทรงพลัง
แขนขาและใบหน้าของเขาถูกกระแสน้ำบาดเป็นแผลนับไม่ถ้วน เลือดสีแดงสาดกระเซ็นเป็นละอองตามแรงลม ในเวลาอันสั้น ร่างของเอ็กซ์เต็มไปด้วยบาดแผลไม่ต่างจากไซโตะ
ทว่าเอ็กซ์ไม่หวาดกลัวต่อสิ่งเหล่านั้น ความรู้สึกที่คุ้นเคยเอ่อขึ้น หัวใจเขาเต้นแรง เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกาย ชีพจรเดือดพล่าน แม้ในขณะที่ร่างกายกำลังถูกทำลาย เรี่ยวแรงของเขาก็ไม่ถดถอยลงแม้แต่น้อย ตาเขายังมองเห็นได้ชัดเจน ร่างกายยังเปี่ยมด้วยกำลัง สติรู้ตัวยังแจ่มชัด ต่างกับครั้งก่อนที่เป็นความรู้สึกทรมาน ครั้งนี้เขารู้สึก...มีพลัง
ทั่วทั้งร่างกายของเขาเปล่งแสง ผลึกสีแดงปรากฏขึ้นที่หน้าผาก
ไซโตะยืนอยู่หลังเอ็กซ์ นอกจากมือซ้ายที่ยื่นไปข้างหน้าเพื่อจับดาบ ร่างกายของเขาที่ถูกกำบังจากสายลมเริ่มได้ความรู้สึกกลับมา ดวงตาของเขาที่พร่ามัวจากเลือดของตัวเองมองเห็นแสงสว่างขึ้นข้างๆ เขา เป็นแสงที่ทำให้รู้สึกเปี่ยมด้วยความหวัง
ในที่สุดขาของไซโตะก็หมดเรี่ยวแรง มือของเขาไม่เหลือพลังที่จะจับดาบไว้ได้ ร่างของไซโตะล้มฟุบลงไปกับพื้น แต่ในเวลาเดียวกันนั้น พายุที่โหมกระหน่ำก็ถูกเจาะเป็นช่องกว้าง ฝุ่นควันและละอองน้ำถูกแรงอากาศดูดย้อนกลับไปทางช่องว่างที่เกิดขึ้น จอมเวทที่อยู่คนละฝั่งมองทะลุถึงกัน
แล้วคาถาที่ทุกคนรอคอยก็เสร็จสมบูรณ์
หลุยส์มองร่างที่แน่นิ่งของไซโตะ เธอกัดฟันกรอดพร้อมทั้งตวัดสายตาไปที่ช่องว่างในทอร์นาโดน้ำที่ยังคงแผดเสียง อังริเอตต้าและเวลส์ยืนอยู่อีกฝั่งของพายุ เธอเล็งคาถา<ดิสเปล>ไปที่ทั้งสองคน
อังริเอตต้ายืนอยู่หลังพายุทำลายล้างที่เธอกับเวลส์เป็นคนร่าย อ่อนล้าจากการปล่อยพลังออกไปหมดร่าง แม้จะเศร้าเสียใจที่ต้องมาต่อสู้กับเพื่อนรัก แต่ได้เห็นเวทมนตร์ที่ทรงพลังก็ทำให้เธอมั่นใจในความคิดของตัวเอง พลังจากความรู้สึกของเธอและเวลส์ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ ความรักนี้จะผิดได้อย่างไร
แต่แล้วพายุที่ทรงพลังก็ถูกเจาะทะลุ ความมั่นใจที่เธอคิดว่าไม่มีวันถูกสั่นคลอนเหือดหายไปเหมือนกับลมที่รั่วไหลออกจากรูของลูกโป่งที่ถูกเจาะ เหมือนกับอุโมงค์บนพายุยักษ์ลูกนั้น
ท่ามกลางฝุ่นควันและละอองน้ำที่ไหลย้อนกลับ ร่างหนึ่งยืนอยู่ที่ปากอุโมงค์ ดวงตาที่อ่อนล้าของอังริเอตต้าจับได้เพียงดวงตาสีเขียวมรกตที่เปล่งประกายกับผ้าพันคอสีแดงที่สะบัดตามแรงลม ก่อนที่จะเกิดแสงสว่างจ้าจนทำให้เธอต้องหลับตา
เสียงร้องโหยหวนของเวลส์ดังก้องในหูของเธอ ทว่าก่อนที่เธอจะได้เข้าไปหาชายที่เธอรัก ความอ่อนล้าก็พรากเอาสติไปจากเธอ เหลือไว้เพียงความมืด
บรรยากาศรอบข้างกลับสู่ความเงียบงัน
...
--
PBW:”ตอนนี้ดราม่าเยอะ คนเขียนเป็นไข้หวัดเรื้อรัง(เป็นอ่อนๆ แต่เป็นนาน) ทำให้อยู่ในช่วงอารมณ์ที่แต่งดราม่าออกมาในปริมาณมาก(แต่ไม่เกี่ยวกับคุณภาพ) ต้องขออภัยถ้ามันมากจนเกินไป คนเขียนจะเสียสัมผัสในการกะประมาณไปในช่วงนี้ นึกอะไรได้ใส่อย่างเดียว(หมอบอกว่าจะเป็นแบบนี้ไปอีกประมาณสัปดาห์หนึ่งหรือสองสัปดาห์ ปัดติโถ นานจริงๆ)”
DX:”เจ้าเอ็กซ์กลับคืนสภาพเรปลิลอยด์อีกละ และก็ไม่มีใครเห็นอีกตามเคย”
S:”บทฉันยังอยู่แฮะ ถึงจะอยู่หลังฉากซะเป็นส่วนใหญ่ก็ตาม แต่ซีนเท่ๆ ก็ยังอยู่”
PBW:”ทั้งที่ฉันไปเอาพล็อตมาทั้งดุ้น แต่ดันขโมยบทสำคัญๆ จากพวกนายไปซะเยอะ ถ้าทำแบบนั้นฉันรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม(แต่ยังไงเอ็กซ์ก็ต้องเป็นพระเอก เข้าจั๋ย?)”
S:”แหม ขอบคุณละกัน(เข้าใจ เข้าใจ)”
PBW:”บทเลเวียธานมีน้อย ต้องขออภัยผู้ที่รอคอยจะอ่านเธอด้วย คนเขียนไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น ที่ให้เลเวียธานปล่อยของไปก็เพื่อทดสอบพลังของเลเวียธานดู ส่วนที่สลายพลังของแหวนแห่งอันดวาริได้ก็ไม่มีหลักการซับซ้อนอะไร แค่อยากหาอะไรให้ทำนอกจากแช่แข็งเท่านั้น แล้วมันดูเหมือนจะมีเหตุผล(ที่เป็นพลังของธาตุน้ำ ซึ่งเลเวียธานควบคุมได้)ก็เลยใส่ไปด้วย และที่ให้กินพลังเยอะก็เพราะ...เดี๋ยวเลเวียธานจะเก่งเกินไป ตอนนี้ถ้าวัดพลังเพียวๆ ก็ถือว่าต่ำกว่าตอนเป็นเรปลิลอยด์มาก แต่ได้ความสามารถในการควบคุมน้ำขั้นสูงขึ้นมาแทน”
PBW:”สาเหตุที่คนเขียนลงสองตอนพร้อมกัน เป็นเพราะคิดว่าเนื้อหามันติดกันมาก เป็นแค่ความรู้สึก ไม่มีเหตุผลลึกซึ้ง แล้วจะแยกสองตอนทำไม? เพราะจำกัดจำนวนหน้าต่อตอนนั่นเอง”
(*หมายเหตุ: คนเขียนมี PSP แล้ว ทำให้ติดเกมอยู่เนืองๆ ล่าสุดที่เล่นคือ Zettai Hero Project: Unlosing Hero VS Darkdeath Evilman ขอบอกว่าใครที่เป็นพวกเซนซิทีฟต่อความเป็นพระเอกของตัวละครหลัก เนื้อเรื่องเกมนี้โดนใจมาก ทำให้คนเขียนรำลึกได้ว่าทำไมถึงได้เคารพศรัทธาในตัวเอ็กซ์ แล้วย้อนมองเอ็กซ์ในฟิคตัวเองตอนนี้ และทำให้เกิดแรงบันดาลใจที่จะทำให้เอ็กซ์พัฒนากลับเป็นพระเอกคนเดิมกับเมื่อสองร้อยปีก่อน รวมทั้งมีส่วนส่งเสริมดราม่าในตอนนี้ประมาณ 10% เพราะ Soundtrack เพราะเหลือเกิน (Z.H.P. OST #06 – Fight, Unlosing Ranger!) ต้องบอกก่อนว่าเป็นเกมของ NIS(เจ้าของซีรีส์ Makai Senki Disgaea) ดังนั้นความยากจึงไม่ใช่น้อย)
PBW:”ว่าไปแล้ว คนเขียนติดใจ ‘ผ้าพันคอสีแดง’ มาก แล้วก็มีไอเดียที่เกี่ยวกับ ‘ผ้าพันคอสีแดง’ ให้เอ็กซ์ไว้แล้วด้วย บอกไว้ก่อน พอปล่อยของออกไปจะได้ไม่คิดว่าเป็นไอเดียปุบปับ”
--
ตอบคำถาม
PBW:”อาจจะตอบสั้นหรือไม่ละเอียดก็ขออภัย ตอนตอบนี้คนเขียนค่อนข้างเหนื่อย(คือเพิ่งแต่งตอนนี้เสร็จ และไข้กำลังขึ้นนิดๆ)
คุณ Master Zero X Advent: นั่นคือสิ่งที่คนเขียนพยายามจะหลีกเลี่ยง และเป็นสาเหตุที่คนเขียนบั่นทอนพลังของเอ็กซ์ลงหลายส่วน(นอกจากเหตุผลแอบแฝงด้านฮาเร็มในการให้ร่างมนุษย์น่ะนะ) โอเมก้าน่าจะมีบท(ตัวสำคัญต้องพยายามหาบทให้ออก เดี๋ยวจะเป็นการทอดทิ้ง)แต่อาจจะไม่เยอะ แต่ซีโร่ก็คือซีโร่(เชลก็อยู่ด้วย)
ว่าแต่ทำไมทิฟฟาเนียออกแล้วถึงจะเป็นคู่กัดกับใคร?(ขออภัยหากคนเขียนศึกษาไม่ดีพอจึงพลาดอะไรบางอย่างจากสองซีรี่ส์ไป)
ขออภัยด้วยที่ไซโตะกับหลุยส์มีบท แต่คนเขียนทิ้งสองคนนั้นไม่ได้จริงๆ โดยเฉพาะเมื่อดำเนินเรื่องโดยใช้ไลท์โนเวลเป็นแกนหลัก(เรื่องฝั่งสองคนนั่นกินเกิน 70% ของไลท์โนเวลแต่ละเล่ม) ที่สำคัญคืออย่างที่บอกไป ว่าจำเป็นต้องใช้ซิลฟีด(เป็นเรื่องของตอนต่อไป)
เรื่องเอ็กซ์กับอังริเอตต้ามันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น จะให้เคลียร์ไม่ได้ ไม่ใช่การแข่งขันแพ้คัดออกหรือเกมกำจัดจุดอ่อน แต่เป็นฮาเร็ม ดังนั้นคงต้องลากไปจนกว่าเรื่องจะจบหรือจนกว่าคนเขียนจะพอใจ(ตอนนี้อย่างแรกกับอย่างหลังเป็นอันเดียวกัน) ดูตัวอย่างได้จากอนิเมะ/ไลท์โนเวล Zero no Tsukaima ของแท้นั่นล่ะ
คุณ O-Corona-O: คนเขียนเป็นคนประเภทที่ทิ้งมุกตรงนี้ตรงนั้นไปทั่ว ถ้าไม่ทำแล้วอยู่ไม่ได้ เป็นคนทนอะไรที่มันกดประสาทมากๆ ไม่ได้(แพ้แรงกดดัน) ส่วนตรงที่ดอกจันนั้น คนเขียนลืม ขอโทษอย่างสูง เพราะตอนนึงแต่งหลายวัน แล้วเป็นคนซุ่มซ่ามไม่ยอมตรวจสอบให้ละเอียด ก็เลยลืม เอาเป็นว่าคนเขียนดอกจันไว้เพราะถือวิสาสะเปลี่ยนจาก ‘ชี’ (ในอนิเมะพากษ์ไทย)เป็น ‘จี’ เกิดจากสาเหตุใดขอให้กลับไปดูตอนที่ 24 ซึ่งคนเขียนทิ้ง * ไว้แล้วลืม
อาจจะเป็นที่เอน็จอนาถต่อใครหลายๆ คน แต่คนเขียนเป็นคนติดบ้านมาก ถึงขนาดว่ากลับบ้านทุกสัปดาห์ไม่เว้นหากไม่มีกิจธุระสำคัญ(เช่นสอบ ถ้าเป็นเรียนชดเชยก็อาจจะโดด) โชคดีที่อยู่ใกล้ นั่งรถ 3 ชม. ก็ถึง ตอนอยู่มหา’ลัยคนเขียนแทบไม่เคยโทรฯหาทางบ้าน(ทางบ้านก็ไม่โทรฯหาเช่นกัน) เพราะเป็นพวกไม่ถนัดคิดหลายเรื่อง เลยแบ่งชีวิตมหา’ลัยก็ส่วนมหา’ลัย บ้านก็ส่วนบ้าน พยายามตั้งใจเรียนตอนอยู่มหา’ลัย แล้วได้กลับบ้านตอนปลายสัปดาห์ก็เป็นรางวัลให้ตัวเองอย่างนึง(ค่ารถช่างมัน ค่ากินแต่ละวันก็พอๆ กันนั่นล่ะ) ดังนั้น เรื่องปล่อยให้พ่อแม่เหงาไม่ต้องห่วง น่าจะต้องห่วงเรื่องการพึ่งพาตัวเองมากกว่า(ก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ เพียงแต่คงไม่เก่งเท่าคนที่เขาไม่ติดบ้านเหมือนเรา) ตราบเท่าที่เกรดไม่เน่า เพื่อนยังมีคบ ยังไม่กลายเป็นคนเก็บตัว(มากเกินไป) คนเขียนก็ยังไม่คิดจะปรับปรุงตัวเอง
แถมท้ายอีกนิดคือที่เคยบอกไปแล้ว ก็จะยังย้ำอยู่คือ ถ้าไม่อยู่บ้านแต่งนิยายไม่ออก จะเห็นว่าส่วนใหญ่จะลง พฤหัสฯ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ นั่นคือช่วงที่อยู่บ้าน(เรียนจันทร์ - พฤหัสฯเช้า ตอนบ่ายกลับบ้าน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ไม่มีเรียน)
คุณ yinegene: เนื่องจากคนเขียนไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดเรื่อง<ค้ำคอร์>เนื่องจากเกรงจะไปกระทบต่อคนที่ยังจิตสำนึกดีงามอยู่(มากไปกว่าที่กระทบไปแล้ว) ซึ่งเข้าใจว่าคุณเองก็คงจะคิดเช่นเดียวกัน(มีแค่เราสองคนที่พ่นคำอันตราย(อาทิ ‘ฟ้าสวย’)ออกมาเต็มพรืด) จึงขอตอบเพียงสั้นๆ ว่า ‘รับทราบแล้ว’
Project X Zone คนเขียนทราบตั้งแต่มันยังไม่ออกแล้ว(แต่ไม่มีปัญญาเล่นภาษาญี่ปุ่น และไม่มีเครื่อง 3DS ด้วย) บอกตามตรงว่าทีแรกที่เห็น คนเขียนอ่านว่า ‘โปรเจค เอ็กซ์ โซน’ แทนที่จะเป็น ‘โปรเจค ครอส โซน’ แม้จะรู้ว่ามันครอสโอเวอร์ก็ตาม ไม่รู้ทำไม สมองคนเขียนยืนยันจะอ่าน ‘เอ็กซ์’ ทุกครั้งที่เห็นตัว X โดดๆ
คุณ llSarutobi: ฮะๆ...คนเขียนพูดเองไม่ค่อยเจ็บ แต่คนอื่นพูดนี่เจ็บมากเลย ‘ลอกไลท์โนเวลมาทั้งดุ้น’ ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ แต่ความเจ็บก็บรรเทาลงด้วยการบอกตัวเองว่า ‘เย็นไว้ ก็เราตั้งใจให้เป็นแบบนั้น’ ว่าแล้วก็นึกอยากชมอาจารย์ยามางุจิ แต่งอะไรต่อมิอะไรพวกนี้ออกมาให้เราอ่านได้ สุดยอดจริงๆ
กล่าวถึงตอน NY: คนเขียนแต่งแบบรวบรัดมาก ปั่นงานไฟลนก้น จุดประสงค์ตอนนี้ไม่ใช่เพื่อให้ฮาแตกฮาแตนแต่อย่างใด เพียงแต่ต้องการสร้างความรู้สึกว่า ‘อะไรวะ?’ ให้คนที่อ่าน แค่นั้นก็ตรงตามจุดประสงค์แล้ว แม้คุณภาพจะต่ำเพียงใดก็ไม่เป็นไร เพราะคนเขียนลบไปแล้ว(อ้าว?)
ความคิดเห็น