คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Chapter 25: ฤทธิ์แห่งความรัก
“ห้องคู่ห้าห้องครับ”
“กรุณารอสักครู่นะครับ”
เอ็กซ์ยืนรอหน้าเคาน์เตอร์ขณะที่พนักงานหันไปหยิบกุญแจ เขากวาดสายตามองรอบบริเวณห้องโถงของเรือ โต๊ะและพื้นทำด้วยไม้ดูมีอายุ แต่ก็ทนทานแข็งแรง สมเป็นพาหนะที่ใช้เดินทางไปเกาะลอยฟ้า
เรือกำลังจะออก เขาจึงมาเปิดห้องพักผู้โดยสารให้คณะเดินทาง
“ได้แล้วครับ”
เอ็กซ์รับกุญแจจากพนักงานและเดินนำกลับไปให้องค์ชายเวลส์ที่ปิดบังใบหน้าด้วยผ้าคลุม
เพราะองค์ชายและองค์หญิงเป็นที่รู้จักกันกว้างขวาง เวลส์กับอังริเอตต้าจึงต้องปิดบังใบหน้า หน้าที่เปิดห้องพักผู้โดยสารจึงเป็นของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทา แต่อำนาจในการแบ่งห้องยังคงเป็นของเวลส์ ดังนั้นผังห้องจึงเป็นดังนี้:
ห้อง 1: เวลส์ - อังริเอตต้า
ห้อง 2: เอ็กซ์ - เลเวียธาน
อีกสามห้องที่เหลือเป็นของสมาชิกในกลุ่มที่เอ็กซ์ไม่รู้จักอีกหกคน
แต่ผังห้องก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ ซึ่งก็ทำให้เขาเป็นห่วงขึ้นมาจับใจ...
...
เลเวียธานนั่งลงที่ขอบเตียง หายใจเข้าลึกแล้วหายใจออกสามครั้งทำสมาธิ น้ำสะอาดในปริมาณที่จำเป็นต่อวันก็ได้รับแล้ว แถมยังขี่ม้ามาเกือบสิบแปดชั่วโมง(ก็ไม่ใช่ว่าเธอเพลียได้เหมือนมนุษย์หรอก) เธอพร้อมอย่างยิ่งที่จะเข้านอน แต่เธอทำแบบนั้นไม่ได้...
...ตราบเท่าที่ผู้เป็นนายของเธอยังทำกิริยาน่าสมเพชให้เป็นที่ขัดตา
“...ท่านเอ็กซ์จะทำแบบนั้นอีกนานรึเปล่าคะ?”
เด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทาที่แนบหูกับผนังห้องด้วยสีหน้าจริงจังสะดุ้งเมื่อถูกเรียก
“...ตกใจหมดเลย มีอะไรเหรอ เลเวียธาน?”
เลเวียธานมองผู้เป็นนายที่หันมาถามเธอเหมือนกับไม่มีอะไรผิดปกติ เธอถอนหายใจ
“ท่านเอ็กซ์กลายเป็นพวกสอดรู้สอดเห็นชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ?”
เอ็กซ์ทำหน้างง หันกลับไปมองกำแพงที่ตัวเองแนบหู แล้วก็ถึงบางอ้อ
“ฉันก็แค่...เป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” เลเวียธานจับสัมผัสของแหวนแห่งอันดวาริได้จากกลุ่มของเวลส์ หมายความว่าทั้งหมดเป็นศพที่ถูกชุบชีวิตเทียมขึ้นมาและอยู่ใต้การควบคุมของเจ้าของแหวน...
...ไม่ใช่สาเหตุสำคัญ สาเหตุที่เขาทำกิริยาน่าสมเพชนี้เป็นเพราะห้องข้างๆ นี้เป็นขององค์ชายเวลส์กับราชินีอังริเอตต้า เป็นสถานการณ์ที่คล้ายกับคราวร่วมทำภารกิจส่งจดหมาย คราวนั้นผู้ที่ร่วมห้องเป็นคู่หมั้นกัน และฝ่ายหญิงก็ไม่ได้เต็มใจร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่คราวนี้เป็นตรงกันข้าม ฝ่ายหญิงไม่ได้ปริปากบ่นหรือแม้แต่แสดงการขัดขืนทางสีหน้า
และเอ็กซ์ก็มีสภาพน่าสมเพชไม่ต่างจากไซโตะในคราวนั้น...หรืออาจจะดีกว่าหน่อย เพราะไม่ได้ออกไปเกาะหน้าต่างหนึบมองลอดผ้าม่านถ้ำมองคนในห้อง นอกจากนั้น เหตุผลของเขาก็ไม่เหมือนกับคนก่อนเสียทีเดียว
‘อังริเอตต้า...คงจะไม่ทำอะไรที่จะเสียใจภายหลังไปหรอกนะ...’
องค์ชายเวลส์ที่เธอเห็นไม่ใช่ความจริง มีชะตากรรมที่จะต้องสูญสิ้นไปก่อนเขาหรือเธอ หากเธอนำหัวใจของตัวเองไปฝากไว้กับภาพลวงตา ผลที่ตามมาไม่มีทางเป็นผลดี แค่จูบหรือสัมผัสร่างกายนิดหน่อยยังพอทน แต่ถ้าเลยเถิดไปกว่านั้น...
...เธออาจจะกลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกไม่ได้เลย
...และยิ่งกว่านั้นคือองค์ชายเวลส์จะกลายเป็นสาเหตุ ทั้งที่เจ้าตัวไม่ปรารถนาเช่นนั้น
“ที่ท่านเอ็กซ์เป็นห่วงข้าก็เข้าใจหรอกนะคะ แต่ที่ข้าเป็นห่วงมากกว่าคือท่านเอ็กซ์...”
“?”
“ข้าตกใจมากตอนที่ท่านเอ็กซ์โจมตีมนุษย์”
บอลเพลิง คมมีดสายลม หอกน้ำแข็ง คาถาที่ทรงพลังสมชื่อหน่วยราชองครักษ์สาดเข้ามาที่กลุ่มของเวลส์
ผู้บัญชาการหน่วยอัศวินฮิปโปกริฟยิ้มอย่างเลือดเย็น มองดูคาถาของอัศวินใต้บังคับบัญชาทำลายกลุ่มคนร้ายที่มีจำนวนน้อยกว่าหนึ่งต่อสิบ
ทว่าภาพที่เขาคาดหวังไม่มาถึง
พายุที่รุนแรงพัดสวนมา สกัดคาถาที่จู่โจมไป และยังล้ำมาถึงจุดที่หน่วยอัศวินอยู่ ฮิปโปกริฟที่บินอยู่บนฟ้าถูกพายุพัดย้อนปีกทำให้เสียสมดุล พากันร่วงลงพื้นจนหมด
ผู้บัญชาการใช้คาถา<ลอยตัว>เอาตัวรอดจากการตกสูงสามสิบเมตรเอาไว้ได้ มองไปรอบๆ ก็เห็นอัศวินหลายคนทำได้อย่างเขา บางส่วนก็เสียคทาไปกับพายุทำให้ตกลงกระแทกกับพื้นอย่างจัง แต่ที่เสียหายหนักคือฮิปโปกริฟฟิน พายุทำให้ปีกของพวกมันหัก ต้องใช้เวลาหลายสัปดาห์ในการพักฟื้น ส่วนเรื่องการไล่ตามคนร้าย เลิกหวังไปได้เลย
เอ็กซ์เข้าใจที่เลเวียธานสื่อ สำหรับจตุรเทพอย่างเธอ การที่เขาตอบโต้มนุษย์คงเป็นเรื่องน่าตกใจมาก เขายิ้มแล้วตอบอย่างใจเย็น
“สำหรับเธอ อาจต้องใช้เวลาซักนิดถึงจะทำใจยอมรับได้ แต่อยู่ที่นี่เธอต้องไม่แบ่งแยกมนุษย์กับเรปลิลอยด์ แน่นอน ฉันไม่ได้บอกว่าให้ทำอะไรกับมนุษย์ก็ได้ แต่ให้เธอเลิกตีค่าของ<มนุษย์>กับ<เรปลิลอยด์>ว่าสูงต่ำ ให้รู้ไว้ว่าเราไม่เหมือนกับพวกเขา และใช้ชีวิตอยู่โดยคำนึงถึงข้อนั้นก็พอ”
เลเวียธานนั่งฟังด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้เอ็กซ์หลุดขำ
“ข้าคิดตามที่ท่านเอ็กซ์พูดมาไม่ได้จริงๆ...แต่ก็รู้สึกว่าพอจะเข้าใจค่ะ”
เอ็กซ์ยิ้ม เขารู้ว่าเลเวียธานหัวดี คำตอบของเธอยิ่งทำให้เขาตั้งใจแน่วแน่ขึ้นที่จะพาเธอไปรู้จักโลกกว้าง
“เพราะกริฟฟินเร็วกว่าม้า ทางเลือกก็มีแค่เล่นงานคนหรือพาหนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายใคร มนุษย์หรือไม่ก็ตาม แต่หากจำเป็นฉันก็ต้องทำ ถ้าหน่วยราชองครักษ์ที่แข็งแกร่งพลาดท่า ทางนั้นก็คงจะระวังตัวมากขึ้น และเสียเวลาตระเตรียมกำลังซักหนึ่งวันหรืออย่างน้อยครึ่งวัน ทำให้เรามีเวลามากขึ้น” แต่ก็ทำให้เขาเสีย 150 EC ในกระดิ่งธาตุลมไปจนหมดเช่นกัน
“...เข้าใจแล้วค่ะ อย่างน้อยข้าก็เข้าใจว่าท่านเอ็กซ์ไม่มีความคิดที่จะทำร้ายใคร” เสียงของเลเวียธานยังเกร็งอยู่ แต่ต้องค่อยเป็นค่อยไป จนถึงวันที่เธอหาจุดพอดีให้กับตัวเองได้
“อ๊ะ แย่แล้ว”
เอ็กซ์นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีภารกิจสำคัญ...แล้วก็เอาหูแนบกับผนัง เลเวียธานกุมหน้าผาก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เอ็กซ์ผละออกจากผนัง และเดินไปเปิดประตู
“ฝ่าบาท...!” เอ็กซ์รีบก้าวหลบออกไปข้างๆ และคุกเข่าลงเชิญให้ราชินีเข้ามา เธอสวมชุดคลุมสีขาวธรรมดาไม่มีลวดลาย
เอ็กซ์ให้อังริเอตต้านั่งบนเก้าอี้ ส่วนตัวเองคุกเข่าอยู่กับพื้น และเช่นเคย เลเวียธานไปยืนหลบอยู่ห่างๆ ที่มุมห้อง
“ฝ่าบาทเสด็จมาที่ห้องสามัญชนเช่นกระหม่อม มีธุระอันใดหรือพะยะค่ะ”
“ข้าเพียงมีเรื่องเล็กน้อยอยากจะถามเจ้า อาจใช้เวลาสักหน่อย ลุกขึ้นมานั่งคุยกันเถอะ”
“มิได้ สามัญชนจะนั่งเสมอชนชั้นสูงได้อย่างไร ยิ่งพระองค์ทรงเป็นถึงราชินีด้วยแล้ว”
“ท่านเป็นหนึ่งในผู้ที่เสี่ยงชีวิตออกไปทำภารกิจที่ข้ามอบหมายร่วมกับหลุยส์ ฟรังซัวส์มิใช่รึ? เพียงเท่านี้เล็กน้อยนักเมื่อเทียบกับความดีความชอบของท่าน”
ภารกิจนั้นคือภารกิจที่จบลงโดยความตายของคนรักของพระองค์ เอ็กซ์คิดในใจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้องค์ชายเวลส์ยังอยู่ดีมีสุขในสายตาของราชินีอังริเอตต้า
“ขอบพระคุณมากพะยะค่ะ” เอ็กซ์ก้มศีรษะแสดงความซาบซึ้ง ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้น โค้งคำนับหนึ่งครั้ง แล้วจึงนั่งลงตรงข้ามกับราชินี
“พระองค์มีข้อสงสัยอะไรหรือพะยะค่ะ?”
“ท่านเวลส์บอกว่าท่านเชื่อใจได้ ข้าสงสัยว่าพวกท่านพบกันได้อย่างไร?”
“ขอประทานอภัย แต่สามัญชนกล่าวถึงองค์ชายเวลส์ผู้เป็นเชื้อพระวงศ์ลับหลังนั้นมิควร หากพระองค์ตรัสถามจากองค์ชายเวลส์เองจะถูกต้องกว่าพะยะค่ะ”
“...เจ้าพูดถูกแล้ว ข้าถามจากท่านเวลส์มาแล้ว แท้ที่จริงเรื่องที่ข้าอยากถามเจ้าเป็นเรื่องอื่น”
เอ็กซ์นึกสงสัย แต่ไม่แสดงออกทางสีหน้า สำรวมกิริยาต่อหน้าราชินีมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เอ็กซ์...”
เขาหน้าถอดสี มือที่วางอยู่บนเข่าสะดุ้งเกร็ง
“[เอ็กซ์] เป็นชื่อของผู้ใดรึ?”
ผู้ที่เธอถามถึงนั่งอยู่ตรงหน้าแล้ว แต่เธอไม่มีทางรู้ได้ เพราะเขาไม่แสดงอาการใดๆ ให้เธอรู้
“เป็นผู้ที่สูงส่ง เก่งกาจ เข้มแข็ง และอ่อนโยน เป็นนายที่ข้าภาคภูมิใจ”
ผู้ตอบคือเลเวียธานที่เดินเข้ามาร่วมวงสนทนา
“ถามทำไม?”
เอ็กซ์เหงื่อตก เลเวียธานเก็บความเป็นศัตรูไว้ไม่มิด หรือต้องบอกว่าจงใจแสดงออกมาในปริมาณเล็กน้อย
อังริเอตต้าไม่ใส่ใจการเสียมารยาทของเด็กสาวผมสีน้ำทะเลและตอบคำถามโดยดี
“ตอนที่ข้าได้ยินชื่อ<เอ็กซ์>ข้ารู้สึกแปลกๆ เหมือนกับชื่อนั้นมีความสำคัญบางอย่าง แต่ข้าก็ไม่แน่ใจนัก หากเป็นไปได้ ข้าอยากพบกับเจ้าของชื่อนั้นดู”
อังริเอตต้าหันมาทางเอ็กซ์
“ทีแรกข้าคิดว่าเป็นชื่อเล่นที่นางเรียกท่าน แต่...ข้ามีความรู้สึกว่าท่านไม่ใช่ผู้ที่มีนามว่า<เอ็กซ์>คนนี้ และหากนางเป็นข้ารับใช้ของคนคนนี้ เขาหรือเธอคนนี้ต้องเป็นชนชั้นสูงหรือมีความมั่งคั่งในระดับหนึ่ง”
เอ็กซ์เงียบฟัง เท่าที่เขาดู อังริเอตต้าลืมเรื่องของเขาไปจนหมดสิ้นแล้ว แม้ยังไม่ลืมตัวตนของเขาโดยสิ้นเชิง แต่ก็จำได้แค่ชื่อและอาจจะภาพที่เลือนรางจนจับรายละเอียดอะไรไม่ได้
ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อีกสองสามปีก็ลืมไปเอง เขารอเฉยๆ ก็พอ
“ชายที่ชื่อ<เอ็กซ์>คนนี้อาศัยอยู่ในดินแดนบ้านเกิดของกระหม่อมกับเลเวียธาน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พระองค์จะทรงเคยได้พบกับเขา” เอ็กซ์ไม่ได้โกหก โอกาสที่เขาจะข้ามมิติมาพบกับอังริเอตต้ามีน้อยนิดจนตีเป็นเปอร์เซ็นต์ไม่ได้ ถึงจะเกิดขึ้นจริงไปแล้วก็ตาม
“งั้นรึ? เช่นนั้นข้าอาจคิดไปเอง...” อังริเอตต้าก้มหน้าลง ใจเธอเริ่มเอนเอียงไปตามนั้น
“แล้วพวกท่านมีธุระอะไรที่อัลเบี้ยนงั้นรึ?”
“สิ่งที่กระหม่อมค้นหาอยู่ที่นั่นพะยะค่ะ”
“สิ่งนั้นคือ?”
เอ็กซ์ลดสายตาลง เขาบอกไม่ได้ ถ้าหากพูดชื่อ<แหวนแห่งอันดวาริ>แล้วอังริเอตต้าเกิดรู้จักขึ้นมา เธออาจปะติดปะต่อเรื่องราวกับเข้ากับการมีชีวิตรอดอย่างปาฏิหาริย์ขององค์ชายเวลส์ แล้วทำให้แผนไล่ตามแหวนของเขาพังหมดได้
...แต่ถ้าอังริเอตต้ารู้ความจริงเสียแต่ตอนนี้ เธอก็จะไม่ต้องถูกหลอก จะได้หลุดพ้นจากภาพลวงตาแห่งความสุขนี้ กลับไปใช้ชีวิตของเธออีกครั้ง
หากเป็นสถานการณ์ปกติ เอ็กซ์คงเลือกที่จะบอกอย่างไม่ลังเล แต่เขาบอกกับตัวเองแล้วว่าเรื่องระหว่างเขากับอังริเอตต้าจบลงแล้ว ถ้าหากเขาเลือกที่จะช่วยอังริเอตต้ามากกว่าภารกิจของตัวเอง มันจะเหมือนกับเขายังตัดขาดจากอังริเอตต้าไม่ได้ อย่างน้อยตัวเขาเองก็จะคิดแบบนั้น
เอ็กซ์หันไปมองข้างตัวเขา เด็กสาวผมสีน้ำทะเลยืนอยู่ ที่เขาทำอยู่ตอนนี้ก็เพื่ออิสระของเลเวียธาน
แต่ถ้าอิสระนั้นต้องแลกมาด้วยชีวิตของคนคนหนึ่ง ตัวเลเวียธานเองจะยอมหรือ?
“แหวนแห่งอันดวาริพะยะค่ะ” เอ็กซ์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับการลังเลเมื่อครู่นี้ไม่เกิดขึ้น
“...ท่านว่าอะไรนะ?”
“สิ่งที่กระหม่อมตามหาคือแหวนแห่งอันดวาริ กระหม่อมมีเหตุผลที่ทำให้เชื่อว่าแหวนนั้นอยู่ในครอบครองของเรกองกิสตา”
“เรกองกิสตา...!” อังริเอตต้ามีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด เธอเริ่มจะเดาได้ว่าเรื่องเป็นอย่างไรต่อไป
“ทีแรกกระหม่อมก็เพียงแต่จะลองไปตามหาดู แต่ที่กระหม่อมมั่นใจ ก็คือเมื่อองค์ชายเวลส์ทรงปรากฏตัวต่อหน้าของกระหม่อม”
อังริเอตต้านั่งนิ่ง ตาเบิกกว้าง ความจริงที่ซ่อนอยู่เผยตัวต่อหน้าเธอในที่สุด
ท่านเวลส์ของเธอไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว ที่เธอเห็นเป็นเพียงภาพลวงตา เป็นเพียงกับดักในแผนการของเรกองกิสตา
แม้สมองเธอจะเชื่อ แต่ใจของเธอไม่
“อย่าพูดจาเหลวไหลนะ!” อังริเอตต้าลุกพรวดขึ้นพร้อมทั้งตวาดเสียงดัง เอ็กซ์ก้มหน้าไม่สบตากับเด็กสาว
“กระหม่อมก็อยากจะเชื่อว่าองค์ชายเวลส์ยังทรงพระชนม์ชีพอยู่ แต่กระหม่อมได้เห็นยามที่องค์ชายเสด็จสวรรคตด้วยตาตัวเอง กระหม่อมยังไม่ลืมสัมผัสของผิวพระวรกายที่เย็นเฉียบแม้กระทั่งบัดนี้”
อังริเอตต้าถอยหลังไปหนึ่งก้าว สองก้าว
“ไม่จริง...ท่านเวลส์ยัง...”
“เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว”
อังริเอตต้าสะดุ้งกับน้ำเสียงที่รุนแรงของเลเวียธาน คิ้วของเด็กสาวผมสีน้ำทะเลขมวดเข้าหากันแสดงถึงความไม่สบอารมณ์
“คนตายแล้วก็คือคนตายแล้ว จะปฏิเสธยังไงก็ไม่คืนชีพกลับมาหรอก”
อังริเอตต้าปิดหูและส่ายหน้าไปมา น้ำตาเล็ดลอดออกมาจากเปลือกตาที่ปิดสนิท เอ็กซ์อยากจะบอกให้เลเวียธานหยุด แต่เขารู้ว่าที่เลเวียธานพูดนั้นถูกต้องแล้ว และตัวเขาเองก็ทำใจให้พูดอย่างเดียวกันนี้ไม่ได้
“เลิกหนีความจริงซะที รู้มั้ยว่าเพราะเธอ ท่านเอ็กซ์ต้องเจ็บปวดแค่ไหน?”
ชื่อนั้นอีกแล้ว อังริเอตต้าทนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้
“ข้า...จะไปถามความจริงจากท่านเวลส์...!”
อังริเอตต้าวิ่งไปที่ประตู แต่ถูกมือที่เย็นเฉียบดึงข้อมือไว้
“ปล่อยมือนะ เจ้าคนถ่อย!”
“คนที่เธอจะไปถามน่ะเป็นแค่ตุ๊กตาที่ถูกชักใย เธอน่ะถูกหลอกแล้ว รู้สึกตัวซะที!”
เอ็กซ์ก้มหน้า ฟังเสียงตวาดของเลเวียธาน เสียงแหบพร่าของอังริเอตต้า เขารู้สึกว่าตัวเองไร้พลังเหลือเกิน แม้อยากจะเอามือขึ้นปิดหู แต่ก็ทำไม่ได้ ทั้งองค์ชายเวลส์ อังริเอตต้า และเลเวียธานต่างก็เป็นคนที่เขารู้จัก จะให้หนีไปคนเดียวนั้นเขาทำไม่ได้
เสียงที่ทิ่มแทงใจของเขาดำเนินต่อไป ราวกับเป็นนรกบนดินที่มีไว้ทรมานเขาโดยเฉพาะ แต่ละนาทีที่ผ่านไป ใจของเขาก็ได้รับบาดแผลมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
ปึง!
“ส่งตัวองค์หญิงคืนมานะ ไอ้พวกลักพาตัว!”
เสียงของเลเวียธานกับอังริเอตต้าหยุดลงเมื่อเขาได้ยินเสียงประตูห้องถูกพังเข้ามา เสียงตวาดที่แหลมสูงนั่นเขาเคยได้ยินมาก่อน...
“หลุยส์!”
อังริเอตต้าสะบัดมือที่เกาะกุมเธอออกไปและโผเข้ากอดเด็กสาวผมสีชมพู ข้างๆ เด็กสาวคือเด็กหนุ่มผมดำที่สะพายดาบบนหลัง ด้านหลังเป็นสองสาวคู่ดูโอ้แดงฟ้า เอ็กซ์เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ
“...ไซโตะ?”
เอ็กซ์ลืมไปเสียสนิท จริงอยู่ที่การตอบโต้ของเขาเมื่อคืนก่อนอาจทำให้กองทหารเวทต้องเสียเวลาเตรียมการได้วันหรือครึ่งวันจริง แต่ก็มี<กองกำลัง>อยู่กองกำลังหนึ่ง ที่ไม่ขึ้นตรงต่อกองทัพ และจะรุดมาในทันทีที่รู้ข่าวว่าองค์ราชินีตกอยู่ในอันตราย ด้วยพาหนะที่มีความเร็วเป็นแปดเท่าของการเดินทางด้วยม้าปกติ ใช้เวลาไม่เกินสองชั่วโมงอยู่แล้ว
“ซาวิเยร์!? โจรลักพาตัวคือพวกนายเหรอ!?” เด็กหนุ่มผมสีดำตกใจ ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่เห็น
“...ก็เกือบเหมือนกัน”
“เอ๋?”
“เปล่า ไม่ใช่พวกฉันหรอก พวกฉันแค่บังเอิญพบก็เลยติดตามมาด้วยเท่านั้น เพราะคนลักพาตัวน่ะเป็นคนที่ฉัน นาย แล้วก็มิสวาลลิแยร์เกี่ยวดองด้วยเป็นอย่างดี...”
“มีคนแบบนั้นด้วยเหรอ?” ไซโตะนึกไม่ออก
“นั่นมิสวาลลิแยร์มิใช่รึ?”
เสียงที่คุ้นหูดังมาจากทางเดิน ไซโตะนึกไม่ออกว่าใคร แต่เมื่อเห็นหน้า เขาก็จำได้ทันที
“นึกไม่ถึงว่าจะได้พบพวกท่านที่นี่” เวลส์หันไปทางคีร์เก้และทาบาสะ “จะไม่แนะนำสหายของท่านให้ข้ารู้จักหน่อยรึ?”
หลุยส์ดันอังริเอตต้าไปข้างหลัง มือขวาชูคทาไปที่<องค์ชาย>พร้อมทั้งตวาดเสียงดัง
“องค์ชายเวลส์เสด็จสวรรคตในสนามรบอย่างทรงเกียรติ เจ้าคนถ่อยบังอาจสวมรอยเป็นพระองค์ ยกโทษให้ไม่ได้!”
“เดี๋ยวก่อนหลุยส์! ท่านเวลส์ไม่ใช่—...” อังริเอตต้าห้ามเพื่อนของเธอ แต่หยุดพูดก่อนจะจบประโยค
“ท่านเวลส์...รู้เรื่องที่ทะเลสาบแล็กโดเรี่ยน เมื่อสามปีก่อน...”
“! จะเป็นไปได้อย่างไรกันเพคะ ก็องค์ชายเวลส์...” หลุยส์มองชายผู้ซึ่งเธอเรียกว่าเป็นผู้สวมรอยด้วยสายตาลังเล
เวลส์ยิ้ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
“ที่แบบนี้คุยกันไม่ค่อยสะดวก ไปที่ห้องข้าดีกว่า จะเล่าเรื่องตอนที่ข้าพบอังริเอตต้าครั้งแรกให้ฟัง”
หลุยส์ไม่รู้จะเชื่ออะไรดี เธอมั่นใจว่าองค์ชายเวลส์ตายต่อหน้าเธอแล้วแน่นอน ...แต่อาจจะมีอะไรบางอย่าง ปาฏิหาริย์เล็กๆ ทันทีที่เธอคิดเช่นนั้น จิตใจเธอก็ตกอยู่ใต้ความสับสน ไม่สามารถตัดสินใจอย่างเยือกเย็นได้
“อย่าไขว้เขวครับ องค์ชายเวลส์ที่อยู่ตรงนั้นคืนชีพขึ้นมาด้วยแหวนอันดวาริ”
เด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทาและเด็กสาวผมสีน้ำทะเลรุดออกมาจากห้อง
“มิสวาลลิแยร์ คุณทำถูกแล้ว จะให้องค์ราชินีอังริเอตต้าไปกับองค์ชายเวลส์ไม่ได้เด็ดขาด”
เด็กหนุ่มเข้ามายืนข้างหลุยส์ ตามองไปที่องค์ชายเวลส์
“มันแน่อยู่แล้ว ฉันเป็นนางพระกำนัลขององค์หญิง หน้าที่ของฉันคือปกป้ององค์หญิงแม้ต้องแลกด้วยชีวิต”
เวลส์ฟังบทสนทนาระหว่างทั้งสองแล้วก็หุบยิ้ม
“น่าเสียดาย หากพวกท่านตั้งใจจะขัดขวางข้าเช่นนี้ ข้าก็ไม่มีทางเลือก” เวลส์ยื่นมือออกมา แล้วคลี่ยิ้มอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มพิมพ์เดียวกันรอยยิ้มก่อนหน้าไม่มีผิด แต่หลุยส์รู้สึกต่างกันโดยสิ้นเชิง
“ไปกันเถอะ อังริเอตต้า เราจะไปกันคืนนี้เลย ก่อนที่จะมีผู้ใดขัดขวางไปมากกว่านี้”
อังริเอตต้ามองมือที่ยื่นออกมาด้วยแววตาสับสน ก่อนจะก้าวออกไปข้างหน้าหลุยส์หนึ่งก้าวอย่างลังเล
“อย่านะเพคะองค์หญิง! องค์ชายที่พระองค์เห็นเป็นเพียงร่างที่คืนชีพด้วยแหวนแห่งอันดวาริ ด้วยมือของครอมเวลนะเพคะ!” หลุยส์ยึดแขนของอังริเอตต้าไว้พร้อมทั้งพูดเตือนสติ
ในตอนนั้นเองที่ใครคนหนึ่งได้ลงมือในเวลาที่ไม่มีใครคาดคิด
<วินดี้ไอซิเคิ่ล>ซัดแท่งน้ำแข็งนับสิบทะลุผ่านร่างขององค์ชายเวลส์
ทว่าผู้ที่ควรจะได้รับบาดแผลสาหัสกลับไม่ล้มลง ไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียว ไม่แม้แต่จะเปลี่ยนสีหน้า ยังคงรอยยิ้มที่เปี่ยมด้วยความมั่นใจไว้บนใบหน้า และบาดแผลก็สมานตัวเองในเวลาอันสั้น
“ดูสิเพคะ! นั่นไม่ใช่องค์ชาย! ไม่ใช่มนุษย์เสียด้วยซ้ำ!”
แต่แม้จะเห็นดังนั้น สีหน้าของอังริเอตต้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย และการโจมตีด้วยคำพูดขององค์ชายไม่หยุดเท่านั้น
“เร็วเข้าสิ อังริเอตต้า ไปกับข้า ที่รักของข้า”
คำพูดสุดท้ายขององค์ชายเวลส์เหมือนตอกตะปูดอกสุดท้าย
อังริเอตต้าหยิบคทาที่ซ่อนไว้ออกมา ก่อนที่หลุยส์จะทันรู้ตัว สายน้ำก็ผลักเธอล้มหงายหลัง มือหลุดจากแขนที่เกาะกุมไว้ ระหว่างเธอเธอกับองค์หญิงถูกกั้นด้วยกำแพงน้ำ
อาการบาดเจ็บไม่ร้ายแรง เด็กสาวผมสีชมพูถูกพยุงขึ้นโดยอสูรรับใช้ของเธอ มององค์เหนือหัว—ไม่สิ เพื่อนรักของเธอด้วยใบหน้าวิงวอน ทว่าดวงตาสีฟ้าที่มองตอบกลับมานั้นเป็นดวงตาแห่งความสิ้นหวัง
“ฉันรู้แล้ว ตั้งแต่ที่ริมฝีปากของเราสัมผัสกันในห้องของฉัน เรื่องนั้นฉันบอกตัวเองเป็นร้อยครั้งแล้ว แม้จะเป็นเช่นนั้น ฉันก็ไม่สนใจ หลุยส์ เธอยังไม่เคยรักใครอย่างสุดหัวใจ เพื่อความรักแล้ว คนเราสามารถทิ้งทุกสิ่งได้ เพียงเพื่อจะตามคนคนนั้นไปทุกที่ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงภาพลวง แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อ” อังริเอตต้ายิ้มให้กับเพื่อนรักของเธอ เป็นรอยยิ้มที่ขมขื่น
“ฉันสาบานไว้ หลุยส์ สาบานต่อหน้าวิญญาณแห่งคำสาบาน ‘จะรักองค์ชายเวลส์ตราบชั่วกาลนาน’ แม้โลกทั้งใบนี้จะบอกว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่ฉันเพียงคนเดียวที่จะเชื่อมั่นในสิ่งนั้นตลอดไป ฉันขอร้อง หลุยส์ ปล่อยให้พวกเราไปเถอะ”
“องค์หญิง!”
“นี่เป็นคำสั่ง! คำสั่งสุดท้ายจากข้า หลุยส์ ฟรังซัวส์...” อังริเอตต้ายิ้มให้เพื่อนของเธอ เป็นยิ้มที่สื่อความหมายว่า ‘ลาก่อน’
หลุยส์มีสีหน้าเจ็บปวด ก่อนจะก้มหน้าลงช้าๆ เข้าใจความเด็ดเดี่ยวของการตัดสินใจ เธอยอมรับอย่างสิ้นหวัง ความรักอันมหาศาลเช่นนั้น เธอจะกล้าหยุดได้อย่างไร...
ไซโตะถือเดอร์ฟลิงเกอร์วิ่งฝ่ากำแพงน้ำเข้าไป แต่ถูกดันกลับมา ทาบาสะร่าย<แอร์แฮมเมอร์>เพื่อทลายกำแพง แต่เวลส์สะบัดคทา เปลี่ยนกำแพงน้ำให้เป็นน้ำแข็ง ค้อนอากาศปะทะเกิดเสียงดัง แต่มีรอยร้าวเพียงเล็กน้อย
อังริเอตต้าหันหลังให้เสียงร้องเรียก และเอื้อมไปหามือที่รอเธออยู่
แต่ก่อนที่มือทั้งคู่จะได้สัมผัสกัน...
...กำแพงน้ำแข็งก็แตกกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อย
อังริเอตต้าถูกคว้าข้อมือและดึงกลับไป ไหล่อีกข้างของเธอถูกยึดไว้ ใบหน้าของเด็กหนุ่มผมสีบรอนซ์เทาปรากฏขึ้นด้านหลังเธอ ดวงตาสีเขียวมรกตเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น
“ความรักขององค์ราชินีช่างมหาศาลนัก ทว่าหากปราศจากความคิดที่เยือกเย็นแล้ว ก็มีแต่จะทำให้พระองค์ทรงหลงทาง พระดำรัสของพระองค์ก็แสดงให้เห็นเช่นนั้นพะยะค่ะ”
ไซโตะยืนตะลึงอยู่ข้างหลัง เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่มีระดับความตะลึงต่างกันไป
‘หมอนั่น...ชกกำแพงด้วยมือเปล่า!?’ อย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย ไซโตะนึกในใจขณะมองมือซ้ายของเอ็กซ์ที่แดงฉานด้วยเลือดของตัวเอง
“ปล่อยข้านะ เจ้าไม่รู้อะไร ไม่มีสิทธิ์จะมาห้าม!” อังริเอตต้าสะบัดตัว แต่มือที่ยึดตัวเธอเอาไว้นั้นมั่นคง เหมือนความตั้งใจของเด็กหนุ่มในตอนนี
“เกิดอะไรขึ้นระหว่างพระองค์กับองค์ชายเวลส์ กระหม่อมไม่ทราบ ความรักที่พระองค์ทรงมีให้องค์ชายเวลส์เป็นเช่นไร กระหม่อมคงไม่มีวันเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์ แต่สิ่งหนึ่งที่กระหม่อมรู้ คือความรักที่หลงมัวเมานั้น ไม่อาจให้ความสุขที่แท้จริงกับผู้ใดได้หรอกพะยะค่ะ”
แม้จะเอ่ยไปดังนั้น แต่อังริเอตต้าก็ยังคงดิ้น เอ็กซ์ไม่คิดอยู่แล้วว่าเด็กสาววัยอย่างเธอที่ความรู้สึกมาก่อนทุกสิ่งจะเข้าใจ แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยเช่นกัน
เวลส์มองเอ็กซ์ด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ซาวิเยร์ ข้าผิดหวังจริงๆ ข้าคิดผิดที่คิดว่าเจ้าจะไม่หักหลังข้า” เวลส์ชูคทาขึ้น
“กระหม่อมมิเคยคิดที่จะหักหลังพระองค์ ทว่าเวลานี้ เมื่อพระองค์ทรงปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าองค์ราชินีอังริเอตต้า เมื่อพระองค์ทรงทำให้องค์ราชินีไขว้เขวไปจากชีวิตของพระองค์เอง เมื่อพระองค์นำมาซึ่งความทุกข์และการหลอกลวง พระองค์ก็ทรงหักหลังตัวเองเสียแล้ว”
เอ็กซ์ยึดคทาจากอังริเอตต้า ส่งทั้งคนทั้งคทาให้หลุยส์ และก้าวออกไปเผชิญหน้ากับเวลส์
“เมื่อพระองค์ทรงหักหลังตัวเองเสียแล้ว กระหม่อมก็จะทุ่มเทสุดความสามารถ เพื่อหยุดพระองค์ให้ได้”
“ยังพูดจาใหญ่โตเหมือนเดิมนะ” เวลส์ดีดนิ้ว
ชายในชุดคลุมหกคนที่ออกมาจากห้อง สองคนข้างหลังเวลส์ และสี่คนข้างหลังพวกไซโตะ ทั้งหมดมีคทาในมือ
คีร์เก้และทาบาสะชักคทาออกมา เลเวียธานสร้างฟรอสท์จาเวลินขึ้นมาถือ ไซโตะยืนคุ้มกันหลุยส์ที่จับอังริเอตต้าเอาไว้
เอ็กซ์ชักดาบสั้นขึ้นมาถือไว้ในมือขวา เวลส์ชี้คทามาข้างหน้า
“น่าสนใจ ข้าก็อยากจะเห็นพลังที่แท้จริงของเจ้าเหมือนกัน พลังที่เคยบอกกับข้าว่าจะสามารถช่วยให้ได้ชัยเหนือกองทัพห้าหมื่นได้!”
--
PBW:”สุดท้ายก็พลิกกลับมาเป็นการต่อสู้จนได้ แต่เป็นการต่อสู้บนเรือแทน”
DX:”เปลี่ยนสถานที่แล้วมันยังไง? ก็ยังเหมือนในไลท์โนเวลอยู่ดี”
PBW:”ยังไม่กล้าเบนเข็มออกจากไลท์โนเวลมากเกินไป สังหรณ์ใจว่าถ้าชีวิตฝั่งทางหลุยส์กับไซโตะผิดจากไลท์โนเวลมากเกินไปจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น...”
S:”ไม่ตอบคำถามเหรอ?”
PBW:”เพราะว่าลงสองตอนในคราวเดียว ช่วงตอบคำถามเลยยกไปตอนหน้า”
ความคิดเห็น