ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
~ประกาศ(ใหม่)จากคนเขียน~
‘คนเขียนไม่เลิกเขียนเรื่องนี้’ ให้ถือประโยคนี้เป็นสูงสุด
...เป็นคำพูดที่คนเขียนเคยสาบานเอาไว้เมื่อเกือบสิบปีก่อน ในตอนนั้นคนเขียนเชื่อจากใจจริงว่าจะเป็นสิ่งที่ทำได้ เป็นสิ่งที่จะทำ
แต่แล้วโลกแห่งความจริงก็ไม่เป็นอย่างนั้น
ในตอนแรกที่เกิดการถดถอยในแรงบันดาลใจคนเขียนก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะถึงจะห่างหายไปก็กลับมาได้ทุกครั้ง
แต่เมื่อเข้าสู่โลกของการทำงานหาเงินเลี้ยงชีพ(คนเขียนเกลียดคำนี้มาก)คนเขียนก็ได้พบกับความจริงว่า
ที่ผู้ใหญ่หลายๆ คนถึงเลิกกิจกรรมที่เคยทำตอนเด็กไป มันมีเหตุผล และตัวเองก็ไม่ได้พิเศษไปกว่าผู้ใหญ่พวกนั้น
การเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมที่ทำงานทำให้เวลาว่างคนเขียนหายไปถึง 50%
คนเขียนใช้เวลาถึงปีกว่าก่อนที่จะปรับตัวเองให้เข้ากับสภาพเวลาว่างใหม่ได้
ตอนนี้คนเขียนปรับเวลาว่างได้ลงตัวแล้ว สามารถแบ่งเวลาว่างทำกิจกรรมได้
แต่มันก็สายเกินไป ตอนที่กลับมาถึงคนเขียนก็ไม่ทราบ ไม่รู้สึก และไม่เข้าใจความคิดความรู้สึกตัวเองตอนที่เขียนเรื่องนี้อีกแล้ว
อีกส่วนหนึ่ง คนเขียนเองก็มีกิจกรรมอื่นที่กำลังเป็นที่สนใจอยู่ มีเรื่องอื่นที่กำลังสนใจเขียนอยู่
ถ้าหากคนเขียนมีเวลาว่างไม่จำกัด คนเขียนคงจะเขียนเรื่องนี้ต่อควบคู่ไปด้วยแน่นอน แม้จะช้าก็ตาม
แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น
ในไฟล์ของคนเขียนได้เขียนไว้ไปจนถึงตอนที่ 78 แล้ว แต่คงจะไม่ได้นำมาลงเพิ่มอีก เพราะคนเขียนมองไม่เห็นทางไปเลย
ดังนั้น เรื่องนี้คงต้องหยุดอยู่แต่ที่นี้
คนเขียนไม่รู้ว่ายังมีคนที่รออ่านอยู่หรือไม่ แต่คนเขียนเองรู้สึกเหงา เหมือนเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมานานแต่ค่อยๆ ห่างเหินไป ในที่สุดก็จากไปไกล
คนเขียนรู้สึกเสียใจเหลือเกิน แล้วก็รู้สึกละอายใจมากด้วย
เป็นการผิดคำสาบานที่พูดไว้ใหญ่โตอย่างไม่มีทางกอบกู้กลับมาได้ครั้งแรกของคนเขียน
หวังอย่างยิ่งว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย
คนเขียนจึงขอบอกลาเอ็กซ์และทุกๆ คนไว้ที่นี้
...
ถึงอย่างนั้นคนเขียนก็ยังอดหวังลมๆ แล้งๆ ไม่ได้
ถ้าหากปาฏิหาริย์มีจริง หากซีรี่ส์ Rockman X คืนชึพขึ้นมา จะด้วยภาค 9 หรือภาคใดๆ ก็ตามแต่
ถ้าจะยังมีโอกาสให้คนเขียนได้พลิกฟื้นเรื่องนี้อีกครั้ง
คงจะไม่เป็นการเขียนต่อเรื่องนี้ แต่คงจะเขียนขึ้นมาใหม่เป็น Compact Version ให้กระทัดรัด ได้ใจความ โดยไม่เสียรสชาติไป
จนกว่าจะถึงวันนั้น...
~จบประกาศ~
“นี่เป็นดาบที่ดีที่สุดของร้านเรา สร้างขึ้นโดยยอดนักแปรธาตุของเยอร์มาเนีย จอมเวทชูเป้ ขนาดฟันเหล็กยังขาดสองท่อนเลยนะครับ เหมือนตัดเต้าหู้” เจ้าของร้านขายอาวุธอวดสรรพคุณดาบสีทองเล่มโตที่ลูกค้าถืออยู่
“แล้วเท่าไหร่ล่ะ?” เด็กสาวผมสีชมพูยาวถึงเอวถามพร้อมทั้งส่งดาบให้เด็กหนุ่มผมสั้นสีดำซึ่งรับไปพลิกดูด้วยแววตาเป็นประกาย
“ถ้าเป็นเงินใหม่ก็สามพันเหรียญ” เจ้าของร้านชูสามนิ้ว
“แพงขนาดซื้อบ้านพักตากอากาศแถมสวนหย่อมได้เลยนะเนี่ย!” เด็กสาวแทบจะสำลักเมื่อได้ยินราคา
“ดาบสุดยอดลิมิเต็ดอิดิชั่นแบบนี้จะโก่งราคากันเท่าปราสาทหรูหราก็ยังได้เลยนะครับ” เจ้าของร้านยกเอาความที่จำนวนจำกัดมาอ้าง
“ฉันมีมาแค่ร้อยเหรียญเท่านั้นเองนะ”
“ว่าไงนะ เงินไม่พอเหรอ?” เด็กหนุ่มซึ่งกำลังชื่นชมดาบได้ยินเข้าก็หันมาถามด้วยความผิดหวัง
“งั้นมัดจำเอาด้ามดาบไปก่อนมั้ยล่ะครับ” เจ้าของร้านพูดเป็นเชิงเหน็บแนม แสดงถึงความตั้งใจที่จะไม่ลดราคา
ขณะที่ทั้งสองกำลังทำหน้าปั้นยากอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งเรียกพวกเขาจากด้านข้าง
“ขอฉันดูดาบนั่นหน่อยได้มั้ย?” ใบหน้ายิ้มแย้มของชายผมสีบรอนซ์เทาอยู่ตรงหน้าพวกเขา ในเวลานั้นไม่มีใครทราบได้เลยว่าที่ทั้งสามได้มาพบกันโดยบังเอิญนั้น ต่างฝ่ายต่างกุมชะตากรรมอันยิ่งใหญ่เอาไว้
--
PBW:”บทนำแบบว่า...แรนด้อมสุดๆ”
DX:”เอ่อ...นี่มันฉากร้านอาวุธสินะ...?”
PBW:”ยังจะไม่มั่นใจอีก ก็มีอยู่ฉากเดียวนั่นล่ะที่จะมานั่งต่อราคากันน่ะ อ่า สวัสดีครับ นี่เป็นฟิคครับ...เอ่อ ก็มีแค่นั้นล่ะครับ?”
DX:”เดี๋ยวปั๊ดเตะเลย ทักทายคนอ่านดีๆ หน่อย”
PBW:”ครับผม เป็นฟิคที่สองของ Zero no Tsukaima (x) Rockman X แต่ว่าไม่เกี่ยวกับฟิคก่อนแต่อย่างใด ก็แค่...อยากจะลองเขียนใหม่ดู เปลี่ยนพล็อตให้มันเป็นออริจินัลขึ้นบ้าง แค่นั้นล่ะครับ(ฟิคที่แล้วยังไม่สะใจพอ)”
DX:”แต่ว่า [ยามางุจิ โนโบรุ] คนเขียนเรื่อง Zero no Tsukaima เสียชีวิตซะแล้ว...ไลท์โนเวลเล่ม 21 และ เล่ม 22(เล่มจบ) จะเป็นยังไงล่ะเนี่ย...”
PBW:”ต่อให้เรื่องนี้ต้องกลายเป็นเหมือนโดราเอมอน คนเขียนก็จะทำให้มันจบให้ได้! จะไม่ให้น้อยหน้าอาจารย์ยามางุจิด้วย!...แต่อย่างน้อยก็อยากจะอ่านจนถึงเล่ม 20 นะ จะได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจนถึงตอนนั้นบ้าง...แต่ตอนนี้ก็ได้มีการสานต่องานของอาจารย์แล้ว! จะได้เห็นตอนจบกันล่ะ! อิส! อิส!”
http://cartoonbaka-th.com/forum.php?mod=viewthread&tid=11460
ตำนานได้จากไป
ที่เหลืออยู่คือความฝันและความปรารถนา
ที่คนรุ่นใหม่จะสานต่อ
~ด้วยความเคารพจากคนคนหนึ่งที่ชื่นชมงานของตำนานผู้นี้~
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ใจเย็นครับ เป็นเรื่องปกติของนักเขียนทุกคนที่ต้องเจอครับ การที่หมดแรงบัลดารใจในการเขียน เพราะสภาพแวดล้อมนั้น เป็นปกติครับ มันมีวิธีแก้ครับ ซึ่งผมหวัง่าจะลองทำนั้นคือ
เราลองนึกถึงความรู้สึกตอนที่ได้ อ่านหรือดูเรื่องทำให้เรารู้สึกอยากแต่งอยากเขียนเรื่องชอบ ในตอนแรกครับ ถ้าเราลืมความรู้สึกตอนนั้นไป เราก็แค่นึกย้อนกลับถึงวันได้ครับ นั้นเป็นความทรงจำของความรู้สึกที่ดี สนุก ตื่นเต้น ชอบ มีความสุข สิ่งเหล่านี้ เป็นอะไรที่เราจะอยู่กับเราไปจนวันสุดท้ายของชีวิตครับ แล้วพอเราเรียกความรู้สึกนั้นกลับมาได้ เราก็กลับมาเขียนได้อีกครับ
บางครั้งการที่ชีวิตจะเดินหน้าต่อไปได้ คือการที่เราต้องถอยหลังกลับมาที่จุดเดิม แล้วบางครั้งการถอยหลังก็เป็นการเดินหน้าด้วยเช่นกันครับ ไรเตอร์อาจะเดินหน้าในชีวิตจริงมากเกิน จนสูญเสียสิ่งสำคัญของจิตใจคนเราไป ถ้าเราใช้แต่ชีวิตที่มีแต่เดินหน้า เราก็จะสูญเสียความตัวของตัวเองไปเรื่อยๆครับ แล้วยิ่งนานวัน เราจะไม่เหลืออะไรอีกเลย บางครั้งทำเป็นลืมอะไรต่างๆไปแล้วอยู่ในโลกตัวเองสักพัก จะทำให้ชีวิตเรานั้นสมดุจได้ครับ
หวังว่าไรเตอร์จะกลับมาครับ ไรเตอร์มีทุกคนทึ่เป็นแฟนคลับรอคอยอยู่ตลอดครับ อย่าท้อแท้กับตัวเองครับ หวังว่าไรเตอร์จะเข้ามาอ่านนะครับ
เข้าใจความรู้สึกครับ
และยังคงหวังว่าจะให้มีวันนั้นครับ
ไรเตอร์หาไปแล้ว ทิ้งข้ามปีไหม
ถึงจะรอนานกว่าเดิมหน่อยแต่รู้สึกว่าอ่านได้ไหลลื่นดีเหมือนช่วงต้น ๆ เรื่องดีครับ
- อีกอย่างนะ ตั้งแต่ตอนก่อนหน้าแล้ว ขอบ่นหน่อยเถอะ เลวิธานอะไรของเธอนักหนาหา!? เล่นช็อดเล่นทุกชาองเล่นทุกช่วงเลยนะ หลายครั้งอย่างตะโกนใส่ว่า 'เงียบไปเลยยัยปล่าเน่า' ไม่ก็ 'อะไรของเธอยัยปลาเน่า' แหม~ แค่เอ็กมีวาสมาติดหน่อย จะนักหนา เกินหน้าทีไปแล้ถามจริงทำไมไม่ไปเล่นใส่คนอื่นบ้าง ปล่อยให้เอ็กซ์ได้สัมพัศประสบการณ์สีชมพูบ้าง~!
เงืบ นี่สินะ เอกลักษณ์
อารมณ์ ww2 แล้วสินะ
โรมาเลีย ชื่อนี้ท่านเอามาจาก dragon quest รึเปล่า เพราะเมืองนั้นข้าพเจ้าไปเซฟบ่อยๆ
แวะมาให้กำลังใจ
-///-
ปล. ไรเตอร์ก็อย่าไปอวยยัยมันมากครับ ยัยชอบทำอะไรตามใจมาตั้งแต่ก่อนนานแล้ว เอ็กซ์เขาเป็นคนดีโดยกำเนิดไม่แปลกที่เขาจะต้องเป็นรองใครตลอดทั้งทีเขาเป็นที่หนักแน่นและอ่อนโยนมาตลอด อยากให้เขาดึงตัวตนนั้นกลับมาแค่ส่วนหนึ่งก็ยังดี แม้เวลาจะผ่านไปกี่ร้อยพันปี ตัวตนดังเดิมก็ยังคงอยู่ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถถอดทิ้งตัวเองไปได้
เหตุผลจริงๆ จังๆ ก็
1. คนเขียนประสบวิกฤตคนเรียนจบ และความวิตกกังวลที่ตามมาเป็นของแถม ตอนนี้ก็ยังไม่สิ้นสุด
2. คนเขียนเขียนอีกเรื่องอยู่(ตอนนี้ก็จบไปแล้ว?) เรื่องนั้นค่อนไปทางดราม่าเลยเขียนได้แม้ในยามซึมเศร้า แต่เรื่องนี้ค่อนไปทางผจญภัย แฟนตาซี ซึ่งถ้าอารมณ์ไม่ดีเขียนไม่ได้
3. คนเขียนติด Granblue
จะเขียนเรื่องนี้ต่อเมื่อไหร่นั้นบอกเป็นเวลาแน่นอนไม่ได้ แต่คาดว่าภายในไม่เกินสิ้นปีนี้จะมีตอนต่อไปมา(ถ้าเกินนั้นไปแสดงว่าชีวิตคนเขียนสาหัสแล้ว)
ระหว่างนี้คนเขียนก็อ่าน Zero no Tsukaima Memorial Book หาข้อมูลในโลกเวทมนตร์เพิ่มเติมไปก่อน(มีพล็อตเล่ม 21-22 ที่อาจารย์ยามางุจิทิ้งไว้ด้วย แอบไปอ่านตอนจบสปอยล์ตัวเองมา 1 ประโยค ทำให้รู้แล้วว่าจบแบบไหน) เรื่องนี้ตั้งใจไว้ว่าจะเขียนให้จบ ดังนั้นอย่างน้อยต้องวางแผนไว้ว่าจะให้จบยังไง
ขออภัยอย่างยิ่งที่ทำให้ต้องรอจนถึงป่านนี้