คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : Chapter 35 : ภารกิจลับ
บนทางเดินที่ประดับตกแต่ด้วยรูปปั้นโคมระย้าแจกันดอกไม้อย่างหรูหรา คนสองคนเดินสวนทางกัน แม้ตาจะไม่ชำเลือง แต่เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างระหว่างทั้งสองคน
หญิงสาวผมสีบลอนด์ทองในชุดอัศวินหยุดเหลียวหลังมองชายสูงอายุในชุดคลุมชั้นดีหน้าตาแข็งกระด้างที่เดินผ่านไป ก่อนจะกลับเดินตามทางของตัวเอง
ห้องบรรทมขององค์หญิง
อันเรียตต้ารับหนังสือรายงานปกหนังสีดำจากหัวหน้าหน่วยคนสนิทที่คุกเข่าอยู่ หลังจากอ่านจบก็ถอนใจแบบไม่มีเสียง
“นี่สินะที่เรียกว่า ‘หนอนบ่อนไส้’ แต่ว่า...จะจับกุมเจ้ากระทรวงยุติธรรมแค่คำให้การของอดีตรองหัวหน้าหน่วยองครักษ์และสายลับยังไม่พอ คงต้องใช้แผนที่คุยกันเอาไว้” อาเนียสเงยหน้าขึ้น สายตาค้านเต็มที่
”ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของฉันหรอก ฉันมีองครักษ์ที่เชื่อใจได้อยู่”
หัวหน้าหน่วยนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่ง
บนถนนเลียบแม่น้ำ
ม้ากำลังห้อไปบนพื้นปูนสีขาวอย่างเร่งรีบ อัศวินหญิงบนหลังมีสีหน้าแน่วแน่
‘ความเมตตาขององค์ราชินีที่เชื่อมั่นในสามัญชนอย่างหม่อมฉันและ...และให้โอกาสล้างแค้น...หม่อมฉันรู้สึกซาบซึ้งใจยิ่งนัก’
ภาพในอดีตหวนกลับมา ใต้ฟ้าที่มืดมิด เด็กผู้หญิงผมสีบลอนด์ทองยืนน้ำตาพรั่งพรู รายล้อมด้วยอาคารบ้านเรือนถูกปกคลุมด้วยเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ
...
เมือง
เด็กสาวผมสีชมพูและอสูรรับใช้ยืนอยู่หน้าโรงเตี๊ยมที่คุ้นตากันดี
“ดีจังนะครับ ได้กลับมาเยี่ยมที่นี่อีก ^ ^” เอ็กซ์ยิ้ม เขาอยู่ในโหมดพลเรือนเหมือนคราวก่อน
“มาทำภารกิจตะหาก อาเนียสบอกให้มารอรับคำสั่งที่นี่ ภารกิจน่ะ” หลุยส์พูดเสียงต่ำ เธอรู้สึกประหม่าที่ต้องมายืนหน้าสถานที่แห่งความทรงจำ(ความอับอาย)
ด้านในโรงเตี๊ยม ‘ภูติน้อยพราวเสน่ห์’
สาวเสิร์ฟวันนี้แต่งชุดกระโปรงยาวทรงผู้ดีสี่สีสี่คน เด็กสาวผมสีดำแต่งตัวเป็นนักดาบหนุ่มชุดขาว ขณะที่ผู้ชายเพียงคนเดียวสวมชุดกระโปรงยาวสีแดงชมพูและวิกผมสีม่วงดัดเป็นลอนทำปากจู๋ตาเยิ้ม
“OwO??” “o_o?” สองคนที่ก้าวเข้าประตูมาถึงกับอึ้ง สีหน้าตกใจเป็นไปตามระดับความใจเย็นของแต่ละคน จับต้นชนปลายไม่ถูกว่านี่มันวิปริตอะไรกัน?
“อ้าว? เอ็กซ์กับหลุยส์นี่ ลมอะไรหอบมาล่ะ?” เจสสิก้า(ในชุดนักดาบหนุ่ม)หันมาเห็น จากนั้นทั้งหมดก็เข้ามาห้อมล้อมทักทายเพื่อนเก่า
“เรื่องของพวกเราช่างเถอะครับ พวกคุณกำลังเล่นอะไรกันอยู่?” เอ็กซ์ถามด้วยความสงสัยล้วนๆ และได้คำตอบเป็นการชี้นิ้วไปที่โปสเตอร์ติดผนังร้าน
(แถบการ์ดพลังนั่นไม่เกี่ยวนะ)
...
“ [วันหยุดของทริสเทเนีย]...งั้นเหรอ =-=;” หลุยส์ทำหน้าเจื่อน
“จริงด้วยสิฮ้า มาได้จังหวะเลย พวกเธอก็มาแสดงด้วยกันสิ เรากำลังขาดคนอยู่พอดีเลยล่ะฮ้า~”
ปฏิกิริยาของเด็กสาวผมสีชมพูบอกชัดว่า ‘ไม่เอาเด็ดขาด’ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกต ขณะที่เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินครามยิ้มรับทุกสถานการณ์(แต่ไม่ได้หมายความว่าข้างในจะไม่ได้คิดเหมือนนายหญิง)
“เอาล่ะได้เวลาเปิดร้านแล้ว ภูติน้อยทุกคนเตรียมตัว~ เอ็กซ์ไปเข้าครัว หลุยส์จังไปห้องแต่งตัว เร็วเข้าสิฮ้า!~”
“ห๊า!?” หลุยส์รองตกใจ ส่วนเอ็กซ์ยิ้มแป้น
...
“...อย่างน้อยก็ดูไม่เด่นเท่าชุดนักเรียน...” หลุยส์มองดูสภาพตัวเองในชุดสาวเสิร์ฟสีขาวชุดเดิม พยายามมองในแง่ดี
หัวค่ำ
ร้านยังคงเต็มเหมือนกับทุกๆ ครั้ง(แสดงให้เห็นถึงดีกรีความหื่นของมนุษย์เพศชาย)
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินครามทำงานอยู่ในครัว พูดคุยเจ๊าะแจ๊ะกับเจสสิก้าอย่างสนิทสนม... อย่างน้อยก็ตามที่หลุยส์เห็น
“จ—เจ้าหน้าหม้อนั่น~” เธอกัดฟันกรอด
“หลุยส์จังจ๊ะจ๋า มีคนเลือกเธอแน่ะ เร็วเข้าสิอย่าชักช้า~” สคาร์รอนกวักมือเรียก หลุยส์ยังงงๆ แต่ก็ลุกตามไป จนกระทั่งถึงโต๊ะที่เป็นจุดหมาย
“ค่ะ มาแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้คอย...อ๊ะ!”
เด็กหนุ่มผมสีทองสว่างนั่งเท้าคางกับโต๊ะส่งยิ้มมาดมั่นให้เด็กสาวพร้อมกับเอ่ยทักทาย
“ว่าไง หลุยส์”
“จูลิโอ!”
ประสาทรับเสียงที่ดีเป็นพิเศษของเอ็กซ์จับเสียงร้องของนายหญิงได้ทำให้เขารับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
‘คงจะถูกคุณอาเนียสเรียกมาเหมือนกับพวกเรา’ คำอธิบายเดียวที่ดูสมเหตุสมผล
ตกดึก
...หรืออาจจะไม่...
“เอ้า! ดื่ม!”
คนที่ควรจะเป็นนักบวช(หรืออย่างน้อย นักบวชที่กำลังพักงาน)กำลังยกแก้วชนกับสาวๆ นุ่งน้อยห่มน้อยสี่ห้าคน(ลูกค้าคนอื่นกลับไปกันหมดแล้ว) บนโต๊ะเกลื่อนกลาดไปด้วยอาหารขนมนมเนยและขวดเครื่องดื่มหลากชนิด(แอลกอฮอล์ทั้งนั้น)
“เอ้าดื่มอะไรของนาย! นี่มันรอบที่เท่าไหร่เข้าไปแล้ว!” หลุยส์ดุเสียงค่อย
“แหม จะกี่รอบก็ไม่เห็นเป็นไรเลย~” จูลิโอยิ้มตาฉ่ำ ท่าทางจะเมาได้ที่ แม้แต่คนที่ล้างจานอยู่ในครัวยังได้แค่ยิ้มเจื่อนๆ
‘แอลกอฮอล์ มนุษย์ช่างคิดค้นสิ่งที่น่ากลัวขึ้นมาได้ ^ ^;’ คนที่เยือกเย็นและดูลึกลับยังเป็นได้ขนาดนี้ ถ้าเขาไม่ได้กำลังแกล้งทำนะ(ยังเหลือความเชื่อมั่นอยู่นิดหน่อย)
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินครามหอบลังไม้ที่มีขวดเปล่าอยู่เต็มเปิดประตูออกไปที่ตรอกหลังร้าน ฝนตกกำลังดีไม่หนักไม่ค่อย ร่างในผ้าคลุมเดินเข้ามาชนเขาจนล้มก้นจ้ำเบ้า เอ็กซ์วางลังไม้ลงและเข้าไปฉุดให้อีกฝ่ายลุกขึ้น
“ขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ทันระวัง” เขาส่งยิ้มขอขมาให้กับผู้ที่ใบหน้าถูกปิดด้วยฮู้ดผ้าคลุมสีเทา
“ฉันเองค่ะที่ไม่ระวัง ว่าแต่แถวนี้มีโรงเตี๊ยมชื่อภูติน้อยพราวเสน่ห์รึเปล่าคะ?” เสียงผู้หญิงถามกลับ
...
“เอ๋? คุณคือ?”(x2)
องค์หญิงกับเรปลิลอยด์หนุ่มจำเสียงของอีกฝ่ายได้ แต่เสียงร้องบอกกันของคนที่ถนนด้านนอกกับทหารหลายคนวิ่งผ่านทำให้เอ็กซ์รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาถามไถ่กันอย่างสบายใจ
“คุณอันเรียตต้า ตามผมมาครับ” องค์หญิงพยักหน้า เด็กหนุ่มพาเธอเข้าไปหลบในห้องของเขากับหลุยส์ ซึ่งตอนนี้เจ้าของห้องอีกคนกำลังยุ่งอยู่กับงานในร้าน
เข้ามาในห้อง
เด็กสาวในผ้าคลุมนั่งอยู่ขอบเตียงส่วนเด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินครามยืนอยู่ตรงข้ามเธอ
“ที่คุณอาเนียสให้มารอ คือคุณสินะครับ”
“ถูกต้องแล้วล่ะค่ะ ฉันให้อาเนียสเรียกพวกคุณมาที่นี่ แต่ว่า...ฉันหลงทางก็เลยมาช้า ขอโทษด้วยนะคะ” องค์หญิงสารภาพอย่างอายๆ
“ไม่เป็นไรครับ งั้นผมจะไปเรียกหลุยส์มานะครับ” พวกเขาสองคนมารับฟังภารกิจด้วยกันนี่
“เดี๋ยวก่อนค่ะ คุณเอ็กซ์” องค์หญิงห้ามไว้ เขาหยุดอยู่ที่หน้าประตู
“ฉันมาที่นี่เพื่อขอยืมกำลังของคุณนะคะ ช่วยมาเป็นองครักษ์ให้กับฉันซักพักจะได้รึเปล่าคะ?” อันเรียตต้าเอ่ยขอร้อง
...ทุกคนอาจจะสงสัย เวลาเป็นอย่างนี้ทีไรเหมือนเอ็กซ์จะทายถูกตลอด วันนี้จะให้ได้ดูกระบวนการคิดที่ได้จากประสบการณ์คลุกคลีกับผู้คนอันยาวนานนับศตวรรษกัน...
‘คุณอาเนียสเรียกพวกเรามา แต่ตัวเองกลับไม่อยู่ แสดงว่ามีงานสำคัญที่ต้องไปทำ
องค์หญิงปิดบังตัวเองออกมาหมายความว่าเป็นเรื่องที่ให้คนอื่นรู้ไม่ได้
ขอให้เราเป็นองครักษ์หมายความว่าใช้องครักษ์ของตัวเองในปราสาทไม่ได้ และย่อมหมายถึงให้คนในราชสำนักรู้ไม่ได้ คงจะเกี่ยวข้องกับขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่มีอำนาจสูง...คนที่รองหัวหน้าหน่วยคนนั้นแอบทำงานให้สินะ...
ไม่ให้บอกหลุยส์ นอกจากเป็นเรื่องที่จะมีคนรู้มากไม่ได้แล้วคงจะอันตรายด้วย
...ดูท่าทางจะเป็นเรื่องที่สำคัญมาก...’
...ดูยุ่งยาก แต่ก็มีหลักการค่อนข้างตายตัว ถ้าอายุมาก(และสมองยังดีอยู่)มนุษย์ที่ไหนก็คิดได้อย่างนี้ทั้งนั้นล่ะ ที่เขาเรียกว่า ‘นักปราชญ์เฒ่า’ อะไรเทือกนี้...
“...เข้าใจแล้วครับ ก็ผมเคยสัญญาว่าจะอยู่ข้างเดียวกับคุณอันเรียตต้านี่ครับ ^ ^” ปิดท้ายด้วยการยิ้มแป้นกลบเกลื่อนร่องรอยความคิดของตัวเอง อะไรมันจะเพอร์เฟ็คได้ขนาดนี้
อันเรียตต้ารู้สึกแปลกใจที่ไม่ถูกถามนู่นถามนี่ตามที่คิดเอาไว้ แต่ก็ซาบซึ้งใจกับคำตอบของอีกฝ่าย
“แต่ก่อนอื่น หาชุดอื่นที่เด่นน้อยกว่าชุดองค์หญิงที่ใส่อยู่ดีกว่านะครับ” เด็กหนุ่มผ้าพันคอฟ้าลงมือค้นเสื้อผ้าในหีบ น่าเสียดายที่เขาเปลี่ยนชุดให้อีกฝ่ายเหมือนที่ทำกับตัวเองไม่ได้(เสื้อผ้าโซลิดวิชั่นสร้างและใช้พลังงานจากร่างของเขา ถ้าห่างจากเขาก็จะสลายหายไป)
ระหว่างที่กำลังง่วนกับการหาเสื้อที่ตัวใหญ่ที่สุดของนายหญิง(ซึ่งตัวเล็กกว่าชาวบ้านที่อายุเท่ากัน รวมทั้งองค์หญิง) เสียงขยับของผ้าและเสียงหล่นลงกับพื้นดังขึ้นด้านหลังของเขา
‘...ถึงจะเป็นคนใจเย็นรอบคอบ แต่บางเรื่องก็เลินเล่อผิดคาดนะ’ เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างหลัง องค์หญิงปลดผ้าคลุมและถอดชุดของตัวเองออก เตรียมจะใส่ชุดที่เขาหาให้ ชัดเจนว่าเป็นคนประเภทที่มีสมาธิกับเรื่องเรื่องเดียว คือเรื่องภารกิจ ไม่ได้สนใจสายตาผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนี้ซักนิด
“ผมเข้าใจว่าองค์ชายเวลส์คงเคยเห็นคุณอันเรียตต้าที่ไร้เครื่องสวมใส่แล้วสินะครับ ถึงได้ไม่อายสายตาของผม” เป็นไปได้ทางเดียวนั่นล่ะ และถ้าเขาหันกลับไปก็จะเห็นแก้มของเด็กสาวผมสีม่วงแดงขึ้นสีระเรื่อ(ทียังงี้ดันอาย)
“มีเท่านี้ล่ะครับ” เขายื่นเสื้อเชิ้ตสีขาวและกระโปรงสั้นสีดำที่เป็นส่วนหนึ่งของเครื่องแบบนักเรียนของหลุยส์ให้ หลับตารักษาความเป็นส่วนตัวของอีกฝ่าย(ว่าแต่ทำไมต้องเป็นความรับผิดชอบของเขาด้วย ปกติมันต้องเป็นหน้าที่ของเจ้าตัวไม่ใช่เหรอ?)
องค์หญิงสวมชุดที่ได้มา และก็พบปัญหาเข้าอย่างหนึ่ง...
“เสื้อนี่...ดูเหมือนจะเล็กไปหน่อยนะคะ...” หน้าอก...มันปิดไม่มิด ก็น่าอยู่หรอก ถ้าเทียบขนาดของเจ้าของเสื้อกับคนที่ใส่อยู่ตอนนี้น่ะนะ... เอาเหอะ อย่างน้อยก็ใส่ได้
“ขอโทษด้วยนะครับ” ‘ที่นายหญิงของผมเล็ก(ในหลายๆ ด้าน)ไปหน่อย’
เมื่อทั้งคู่พร้อมแล้วก็ได้เวลา
“ไปกันเถอะค่ะ” ถึงจะไม่รู้ว่าไปไหน แถมการขาดความมิดชิดของเสื้อผ้าองค์หญิงยังเข้าขั้นน่าเป็นห่วง แต่ก็เป็นเหตุสุดวิสัย(ถ้าจะหาชุดแถวนี้ก็คงมีแต่ชุดสาวเสิร์ฟ...เด่นกว่าอีก) ถ้าเกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวค่อยแก้ไขไปตามเนื้อผ้าก็แล้วกัน
กลับออกมาที่ตรอกข้างทาง
“บอกชื่อกับที่อยู่มา แล้วก็เปิดผ้าคลุมออกให้เห็นหน้าด้วย” ทหารเดินตรวจตราเต็มถนน องค์หญิงกับองค์รักษ์(ชั่วคราว)หลบอยู่ที่มุมตรอก
“ค้นกันเอิกเกริกแบบนี้จะไม่สับสนวุ่นวายกันใหญ่เหรอครับ ถ้าคนทั่วไปรู้ว่าองค์หญิงหนีออกมา” เอ็กซ์ตั้งข้อสงสัย
“พวกนั้นใช้หมายค้น ปลอมข้อมูลขึ้นมาว่ากำลังตามหาเด็กผู้หญิงชนชั้นสูงที่ถูกลักพาตัวน่ะค่ะ” อันเรียตต้าตอบ นอกจากเปลี่ยนชุดแล้วเธอยังมัดผมขึ้นเป็นทรงหางม้าอีกด้วย ทำให้จำยากขึ้น
“เยอะขนาดนี้คงหลบไม่ได้ มีความคิดอะไรมั้ยครับ?”
“คุณเอ็กซ์ ช่วยโอบไหล่ของฉันทีจะได้มั้ยคะ?”
...
“เอาล่ะ ไปได้แล้ว” ทหารปล่อยตัวคนสองคนสุดท้ายหลังจากที่ตรวจสอบเรียบร้อย หันกลับไปเตรียมตรวจคนต่อไป
“หือ?”
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินครามเดินฝ่าฝนมา ผู้หญิงผมสีแดงในเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆ กอดแขนเดินมาด้วยกัน
“ในสายตาคนธรรมดาจะดูเด่น แต่สำหรับคนที่มีภาพลักษณ์คนที่กำลังค้นหาอยู่ในใจอยู่แล้ว จะถูกมองข้ามไป อย่างนั้นสินะครับ” เอ็กซ์กระซิบถาม องค์หญิงพยักหน้าตอบ
“ทำตัวปกติไว้นะคะ” อันเรียตต้ากำชับ สำหรับเขาแค่นั้นทำได้สบาย แต่โอกาสถูกจำหน้า(เพียวๆ)ได้ก็ไม่ได้มีน้อย ยังไงก็ตาม เตรียมตัวเผื่อเกิดอะไรขึ้นไว้ดีกว่า...
ถนนทั้งสายมีเดินอยู่แค่พวกเขาสองคน ที่เหลือเป็นทหารเกือบสิบคน ถามว่าจะเด่นมั้ยเหรอ? เป็นเป้าสายตาทุกคู่เลยตะหาก
...แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี โอกาสสำเร็จ 50% มิชชั่น คอมพลีท!(ที่จริงยังหรอก ต้องบอกว่า Secondary Objective Complete)
ในโรงเตี๊ยมภูติน้อย
“เหล่าภูติน้อยทุกคน ได้เวลาปิดร้านแล้วจ้า~” สคาร์รอนบอก ลูกค้าก็กลับไปหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ก็มีแต่จูลิโอซึ่งต้องลุกออกไปอย่างเสียดาย หลุยส์ยืนนิ่งด้วยสีหน้าวิตกกังวล
“ไม่เห็นอาเนียสจะมาเลย...” จนป่านนี้ร้านปิดแล้ว แถมยังต้องมานั่งอยู่กับนักบวชทุศีลตั้งหลายชั่วโมง
“แล้วเอ็กซ์ก็ดันมาหายไปอีกคน ไปอยู่ที่ไหนนะ?”
หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่
ร่างในผ้าคลุมยืนอยู่หน้าประตู ประกาศเสียงดัง
“ช่วยแจ้งท่านลิชมันว่า อาเนียส หัวหน้าหน่วยปืนคาบศิลาขององค์ราชินีมาขอเข้าพบ มีรายงานที่ต้องแจ้งให้ทราบเป็นการด่วน!”
ไฟชั้นล่างของคฤหาสน์เปิดขึ้น หญิงสาวผมสีบลอนด์ทองหรี่ตาลง สีหน้าแข็งกระด้าง เตรียมที่จะเผชิญหน้ากับศัตรู
ประตูเปิดออก...
--
แนะนำตัวละคร
ลิชมัน
ข้อมูล : ตาแก่ขุนนางที่อายุราชการยาวนานคนหนึ่ง เจ้ากระทรวงยุติธรรม ที่เหลือดูจากหน้ากับอ่านจากเรื่องเอาก็รู้(ว่าชั่วร้าย)
--
Z:”อ—เอ็กซ์!? ทำไมไปอยู่ในสภาพนั้นกับมนุษย์ผู้หญิงได้!?”
R:”นี่มันครั้งที่สามแล้วนะ นายจะตกใจอะไรนักหนา? แล้วก็บอกว่าอย่าเตร่ออกมาจากกองถ่ายตัวเองไง! เดี๋ยวก็ได้ออกน่า!”
Z:”หา? ฉันจะได้ออก?”
R:”ถูก”
Z:”...งั้นไม่รบกวนล่ะ...” (เดินจากไป)
DX:”รีบเก๊ก แสดงว่าแอบดีใจ”
R:”ถูกอีกนั่นล่ะ”
DX:”และความจริงแกโกหก ไม่ก็ไม่ได้บอกเวลาและฟิคที่จะได้ออกแน่นอน”
R:”...ถูก(อย่างหลัง)...”
ความคิดเห็น