คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : Chapter 36 : ย้อนกลจิ้งจอกเฒ่า
ค่ำคืนที่ฝนตกเย็นฉ่ำ ในห้องรับแขกของคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เตาผิงจุดไฟสว่างแผ่ความอบอุ่น บรรยากาศระหว่างหัวหน้าหน่วยปืนกับเจ้ากระทรวงยุติธรรมเย็นเยียบราวกับขั้วโลก (หลายระดับอุณหภูมิจริงๆ)
“รายงานด่วนที่ทำให้หัวหน้าหน่วยปืนคนสำคัญมาเคาะประตูบ้านหัวหน้าตุลาการกลางดึกแบบนี้คงจะเป็นเรื่องที่สำคัญมากเลยสินะ” ชายสูงวัยเคาะไม้เท้ากับพื้นพร้อมกับเอ่ยเสียงแข็ง
“องค์ราชินีหายตัวไปค่ะ” อัศวินหญิงหลับตาพูดไม่แสดงสีหน้า
“อีกแล้วเหรอ!? ไม่นานมานี้ก็เพิ่งจะเกิดเหตุการณ์แบบเดียวกันไม่ใช่รึไง พวกเธอเคยสำนึกในความบกพร่องของหน้าที่องครักษ์บ้างรึเปล่า!” ลิชมันทุบโต๊ะที่อยู่ข้างๆ ถ้าเป็นยุคเราคงอุทานว่า ‘พูดเป็นซูเปอร์มาริโอ้ไปได้!’
“พวกเรากำลังสืบหาอย่างเต็มความสามารถค่ะ ที่มาเข้าพบท่านก็เพื่อขออนุมัติปิดเส้นทางเดินเรือค่ะ” อาเนียสค้อมตัว ลิชมันส่งเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ ก่อนจะสะบัดคทา ดึงปากกาจากชั้นมาเขียนกระดาษแผ่นหนึ่ง อัศวินหญิงเข้ามารับเอาไป
“อนุมัติทุกอย่าง ถ้าหาองค์ราชินีไม่เจอล่ะก็ พวกเธอเตรียมตัวรับโทษไว้เลย!” เจ้ากระทรวงยุติธรรมกำชับเสียงขู่
“ค่ะ” อาเนียสรับคำและเดินไปที่ทางออกห้อง ก่อนจะหยุดกึกที่ประตู
“ท่านคะ” อัศวินหญิงเอ่ยโดยไม่หันหลังกลับมามอง
“มีอะไรอีก!”
“ดิฉันกำลังสืบหาข้อมูลของเหตุการณ์หนึ่งเมื่อยี่สิบปีก่อน ท่านก็เกี่ยวข้องด้วย การสังหารหมู่ที่ดังเกิลเทล”
“สังหารหมู่อะไรกัน! อย่ามาพูดจาใส่ร้ายฉันนะ พวกสามัญชนในหมู่บ้านนั้นคิดล้มล้างราชสำนัก จำเป็นต้องกำจัดไม่ให้ได้เอาเป็นเยี่ยงอย่าง”
“กำจัด? ดิฉันเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ชื่อของหัวหน้าหน่วยที่ไม่ได้มีการบันทึกเอาไว้ในรายงานเล่มไหนๆ ถ้าเป็นท่านคงจะรู้สินะคะ” อัศวินหญิงเหลียวกลับไปมองด้วยแววตาเย็นชา
“เรื่องพรรค์นั้นฉันไม่ใส่ใจจำหรอก ถ้ามีเวลาว่างมาสนใจเรื่องเก่ายี่สิบปีล่ะก็รีบไปตามหาองค์ราชินีซะไป!” ลิชมันคำรามไล่
อาเนียสหันหน้ากลับ “ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ” เปิดประตูออกจากห้องไป
ลิชมันมองประตูที่ปิดลง เสียงฟ้าร้องดังขึ้น แสงจากฟ้าแลบสะท้อนดวงตาที่ระแวงสงสัย
--
เด็กสาวในผ้าคลุมสีแดงหม่นวิ่งไปบนถนนที่เปียกแฉะจากเม็ดฝนซึ่งยังคงตกอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ระหว่างทางที่มีที่นี่เธอถูกทหารสอบสวนสองครั้งแล้ว และรอบตัวก็ยังมีอีกหลายคนที่โดนเหมือนกันเธอ
“เอ็กซ์ไปอยู่ไหนนะ?” หลุยส์หยุดกวาดตาดูรอบตัวอย่างลวกๆ ก่อนจะออกวิ่งต่อ
ห้องชั้นสองของโรงแรมที่เด็กสาวผมสีชมพูเพิ่งจะวิ่งผ่านไป เปลวไฟจากเตาผิงส่ายไปมาทำให้เงาในห้องดูสั่นไหว เด็กสาวผมสีม่วงแดงในเสื้อเชิ้ตสีขาวบางๆ ตัวเดียวนั่งที่ขอบเตียง เด็กหนุ่มผ้าพันคอฟ้ายืนอยู่ที่ข้างหน้าต่างมองออกไปดูสภาพด้านนอก ทั้งคู่ตัวเปียกปอนจากการเดินฝ่าสายฝนมาถึงที่นี่
“ดูท่าทางฝนคงจะไม่หยุดเร็วๆ นี้” เอ็กซ์หันกลับมาทางเด็กสาวบนเตียง “หนาวรึเปล่าครับ?”
“นิดหน่อยค่ะ” อันเรียตต้าสิ่งยิ้มบอกว่าเธอไม่เป็นไร แต่กลับตัวสั่นเทา เอ็กซ์เปิดระบบตรวจจับความร้อนดูอุณหภูมิของอีกฝ่าย
‘อุณหภูมิร่างกายต่ำเกินไปสำหรับมนุษย์ อาจจะไม่สบายได้ ความร้อนจากเตาผิงไม่พอ ถ้าอย่างนั้น...’
เด็กสาวมองดูอีกฝ่ายนั่งลงข้างๆ และสะดุ้งเมื่อถูกโอบไหล่และดึงเข้าไปหา ไอความร้อนกำลังดีแผ่ออกมาจากตัวของเด็กหนุ่มผ้าพันคอฟ้าทำให้อาการสั่นของเธอหายไป อันเรียตต้ามองอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ
“ทำตัวให้สบายเถอะครับ ไม่ต้องเกร็ง” เห็นรอยยิ้มอบอุ่นจากอีกฝ่าย อันเรียตต้าเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเกร็งอยู่ เธอผ่อนคลายลงอย่างช้าๆ ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความอบอุ่นนี้(เฮ้ย เดี๋ยว! ปล่อยตัวเฉยๆ ใจไม่ได้ปล่อย!)
เด็กสาวเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าที่ราวกับคิดถึงอะไรบางอย่าง เอ็กซ์ซึ่งสังเกตพฤติกรรมของอีกฝ่ายยิ้มก่อนจะเอ่ยทำลายความเงียบ
“เป็นห่วงองค์ชายเวลส์เหรอครับ ^ ^” นี่ไม่ใช่คำถาม
“อ—เอ๋? รู้ได้ยังไงคะ?” อันเรียตต้าทั้งสงสัยทั้งประหลาดใจ
“เสียงและความเย็นของสายฝนทำให้ใจสงบและนึกถึงสิ่งสำคัญของตัวเอง ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกครับ องค์ชายเวลส์ต้องปลอดภัยดีแน่นอน มีฮาลเปียอยู่ด้วยทั้งคน ^ ^” เขาไม่ได้แค่พูดปลอบใจไปอย่างนั้น แต่มั่นใจในตัวของอดีตจตุรเทพผู้ยึดมั่นในหน้าที่และศักดิ์ศรี
“...ดูเป็นผู้ใหญ่จังนะคะ คุณเอ็กซ์เนี่ย ยิ่งกว่าฉันที่เป็นราชินีซะอีก ทั้งที่น่าจะอายุเท่าๆ กันแท้ๆ...” เด็กสาวรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่าลง ทำให้เรปลิลอยด์หนุ่มต้องรีบหยุดเอาไว้แค่นั้น
“คุณอันเรียตต้าเสียสละเพื่อประชาชนและอุดมการณ์ที่เชื่อมั่น คนแบบนี้เหมาะจะเป็นผู้นำของคนหมู่มากแล้วล่ะครับ อย่าเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นเลย ผมอยู่มานานกว่าที่เห็นมากนะครับ”
“คุณเอ็กซ์...ขอบคุณมากค่ะ” เด็กสาวขยับตัวเข้าไปชิดอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก ความอบอุ่นนี้...เธอไม่เคยมีพี่ชาย แต่ถ้ามีก็คิดว่าคงจะเป็นความรู้สึกแบบนี้...
ช่วงเวลาอันสงบสุขถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะ—ไม่สิ เสียงทุบประตูดังติดต่อกัน
“นี่เจ้าหน้าที่ของทางการ! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” ชัดเจนว่าทหารจะเข้ามาตรวจค้น
“จะทำยังไงดีคะ!?” อันเรียตต้าถามอย่างร้อนรน
“ขอโทษนะครับ!” เอ็กซ์ดึงให้เด็กสาวเข้าไปที่มุมห้อง และยืนบังอีกฝ่ายจนมิด
เปิดใช้งานระบบวาเรียเบิ้ลเวพอน
โครม!
ประตูเปิดผัวะออก ทหารสองคนวิ่งเข้ามาในห้อง กวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่ว่างเปล่า
“ไม่เห็นมีใครเลย?” ทหารคนหนึ่งพูดขึ้นหลังจากปิดประตูตู้เสื้อผ้าลง
“ช่างเถอะ ไปห้องต่อไป” ทหารสองคนออกไปจากห้อง
...
ร่างของเด็กหนุ่มผ้าพันคอฟ้าค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมห้อง เขาถอยให้เด็กสาวออกมาจากมุมได้ ส่วนตัวเองเดินไปปิดประตู
“เกือบไปแล้วนะครับ” เขาหันกลับมายิ้มให้กับเด็กสาวที่ยืนทำหน้างง ไม่เข้าใจว่าทำไมทหารสองคนถึงทำเหมือนกับมองไม่เห็นพวกเธอ ยังกับว่าเด็กหนุ่มยืนบังเธอแล้วเปลี่ยนสีพรางตัวเข้ากับกำแพงได้อย่างนั้นล่ะ...จะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะเนอะ ฮะๆๆ
ในเมือง
หลุยส์ยังคงตามหาอสูรรับใช้ของตัวเองอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งเธอเห็นหญิงสาวผมสีบลอนด์ทองในผ้าคลุมสีเขียวคนหนึ่งพรวดพราดออกมาจากร้านอาหารใกล้ๆ
“อาเนียส?” อีกฝ่ายหันกลับมามองเธอด้วยสีหน้าตกใจ
“ให้ไปรอแต่ตัวเองดันมาทำอะไรอยู่แถวนี้? แล้วยังพวกทหารอีก?” หลุยส์ถามเป็นเชิงบ่น
รู้ว่าไม่มีทางหลีกเลี่ยง อัศวินหญิงตัดสินใจเล่าให้อีกฝ่ายฟัง
...
“ให้เอ็กซ์คุ้มกันองค์หญิงงั้นเหรอ!?” หลุยส์ถามอีกฝ่ายที่ขึ้นไปบนหลังม้าเรียบร้อย
“ค่ะ องค์หญิงต้องการให้เอ็กซ์เป็นผู้คุ้มกันอย่างลับๆ น่ะค่ะ”
“งั้นฉันก็เป็นแค่ตัวแถมงั้นสิ...” หลุยส์พูดเสียงเศร้า ทำอีกฝ่ายรู้สึกผิดขึ้นมาต้องรีบแก้ตัว
“ม—ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ แต่จนกว่าเรื่องจะจบ ช่วยไป...เตรียมตัว...อยู่ที่ร้านก่อนนะคะ ย่ะ!” พูดจบก็ควบม้าออกไปไม่ให้อีกฝ่ายมีโอกาสได้ถาม
“เดี๋ยวก่อนสิ!” ไม่ทันแล้ว เหลือเด็กสาวตัวคนเดียวท่ามกลางสายฝน
“ต๊ายตาย~ หลุยส์จัง?~” หรืออาจจะไม่...แต่สีหน้าของเธอบอกว่าอยู่คนเดียวซะยังจะดีกว่า
ซ้อใหญ่ของร้านภูติน้อยปั่นรถเทียมกระบะติดล้อที่มีสาวเสิร์ฟสี่คนกับสัมภาระอีกกองพะเนิน ช่างพลังช้างสารอะไรเช่นนี้...แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
“ทำอะไรอยู่น่ะ? พวกพี่ๆ เขาจะไปกันแล้วนะ เอ้า ขึ้นมาสิ”
“ม่ายยยยยย!~”
โรงละคร
เสียงปรบมือดังเปิดงาน ผู้หญิงหนึ่งคนขึ้นไปกล่าวต้อนรับ ขณะที่ด้านหลังร้านกำลังวุ่นวาย
“ทุกคน เร่งมือหน่อย~” ซ้อใหญ่สั่งงาน ขณะที่แต่ละคนวิ่งกันวุ่น
เด็กสาวผมสีชมพูในชุดคลุมยาวของผู้หญิงสามัญชนยุคกลางสีน้ำเงินสวมหมวกปีกเชิดเดินสอดส่ายสายตาไปรอบๆ จนกระทั่งมาสะดุดอยู่ที่เด็กหนุ่มผ้าพันคอฟ้าที่ยืนแง้มม่านดูด้านหน้าเวทีด้วยแววตาสนอกสนอกสนใจ
“เอ็กซ์!” เขาหันกลับมามองเธอ สีหน้าดูแปลกใจเล็กน้อย
“หลุยส์?”
“นี่นายไม่ได้อยู่กับองค์หญิงหรอกเหรอ?”
“คุณอาเนียสเพิ่งจะมารับตัวไปเมื่อกี้นี้เองล่ะครับ”
“เอ้า! ทั้งสองคนมัวทำอะไรอยู่เนี่ย” ซ้อใหญ่เดินเข้ามา...เหวอ! ชุดกับวิกนั่นอีกแล้ว!
“ถึงคิวแล้วนะ ตัวเอง~” ...มีขยิบตาด้วย...
การแสดง
ตัวแสดงเอกสองคน นักดาบหนุ่มหรือไม่ก็เจ้าชายชุดขาว(?)กับหญิงงาม(?)ยืนอยู่บนแท่นที่มีฉากกำแพงอิฐและรูปใบหน้าของสิงโตการ์ตูนอ้าปากอยู่
“นี่คือปากจับโกหก ถ้าพูดโกหกแล้วสอดมือเข้าไปล่ะก็จะดึงไม่ออก” นักดาบหนุ่มเจสสิก้ายิ้มแนะนำรูปสิงโตบนกำแพง
“ไม่น้า!~ จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!~” หญิงงามสคาร์รอนส่ายไปมาพลางทำท่าเป็นตื่นตระหนกได้ตีบทแตกสุดๆ...บทแต๋วแตกน่ะนะ...
ขณะเดียวกันก็มีหญิงสาว(ในการแสดง)คนอื่นๆ ยืนประกอบฉากอยู่ในชุดที่ตกแต่งสวยงามแบบเรียบๆ สาวเสิร์ฟสองคนที่ร้าน หลุยส์ และสุดท้ายคือเอ็กซ์...ใช่ เอ็กซ์เป็นสาวงาม มีปัญหาเรอะ?
(S:ทำไมหมอนั่นได้แต่งเป็นผู้หญิง! ทีฉันยังได้แต่เป็นหมาเลย!] DX:เอ้า ในอนิเมะนายโดนเล่นฮาได้นี่นา เจ้าเอ็กซ์มันมีอิมเมจต้องรักษา)
ยังไงก็เถอะ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนดู มีตาแก่สองคนคุยกันไม่สนใจบนเวที คนหนึ่งเป็นแค่ตัวประกอบราคาถูก(DX:โห) อีกคนคือเจ้ากระทรวงยุติธรรม ทั้งสองกำลังกระซิบกระซาบกันด้วยใบหน้าชั่วร้าย
“ตอนนี้ราชินีก็ยังหาตัวไม่พบ”
“จริงเหรอครับ ถ้าจะยกทัพบุกก็ต้องตอนนี้สินะครับ”
“อืม ว่าแต่ตอนนี้องค์ราชินีไปอยู่ไหนกันนะ”
“ก็อยู่ที่นี่ไงล่ะ”
เสียงแปลกปลอมแทรกมา ทั้งสองคนตกใจหันไปมองด้านหลัง และได้พบกับคนที่ไม่คาดคิด
“เราได้ยินบทสนทนาทั้งหมดแล้ว” เสียงของผู้หญิงดังมาจากใต้ผ้าคลุม เธอดึงฮู้ดเปิดออกเผยให้เห็นมงกุฎบนศีรษะ
“ฝ่าบาท!” ขุนนางชราตกใจจนนั่งไม่ติด
องค์ราชินีถอดผ้าคลุมออกอยู่ในชุดเต็มยศ
“ถ้ารู้ว่าเราหายตัวไปก็ต้องรีบติดต่อสายลับแน่นอน และก็ต้องรีบร้อนจนขาดความระวัง หางของจิ้งจอกเฒ่าโผล่มาแล้ว” อันเรียตต้ากล่าวหาเสร็จสรรพไม่เหลือช่องให้เถียงอีก
“โอ แกล้งทำเป็นถูกลักพาตัว ที่แท้หลอกให้เราเต้นไปตามแผนที่วางไว้งั้นเหรอเนี่ย” จิ้งจอกเฒ่ายังยิ้มอยู่ได้
หน่วยองครักษ์หญิงที่แฝงตัวมาอยู่ด้วยกันปรากฏตัวขึ้นด้านหลังองค์ราชินี
“เจ้ากระทรวงยุติธรรมลิชมัน! เราขอจับกุมท่านข้อหาคิดการกบฏ!” องค์ราชินีชูมือประกาศก้อง
“เฮอะ! ยังอ่อนหัดนักนังเด็กน้อย!” ทหารจำนวนพอๆ กันปรากฏตัวขึ้นด้านหลังคนทรยศ
การปะทะกันเกิดขึ้นระหว่างฝ่ายฆ่ากับฝ่ายปกป้องราชินี ผู้คนแตกตื่นวิ่งหนีกันอลหม่าน ชายแจ้งข่าวแอบกลืนไปกับฝูงชน กำลังจะหนีออกไปทางตรอกแคบๆ แต่สะดุดเข้ากับเท้าของใครบางคนจนล้ม
“คนของอัลเบี้ยนสินะ” เด็กหนุ่มผมสีทองสว่างกับยิ้มมาดมั่นเหมือนทุกครั้ง “จับกุมสายลับไปด้วยเลยก็แล้วกัน”
ท่ามกลางการต่อสู้ ทหารฝ่ายลิชมันคนหนึ่งเข้าถึงตัวอันเรียตต้า เด็กสาวตกใจกลัวตัวแข็ง
“ฝ่าบาท! เตรียมตัวตาย!” ดาบเหล็กฟันลงมา
เคร้ง!
แน่นอนว่าต้องมีคนมาช่วย และคนคนนั้นก็คือสาวงาม(?)องครักษ์ชั่วคราวกับดาบคู่ใจนั่นเอง
“ตำแหน่งองครักษ์ยังไม่หมดสัญญานะครับ ต้องให้ถึงเช้าวันใหม่ซะก่อน”
บนเวที ลิชมันผลักเด็กสาวผมสีชมพูให้พ้นทางและตรงเข้าไปยืนที่กลางเวที
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ลิชมัน!” อันเรียตต้าเรียกเสียงแข็ง
“ลาก่อน อันเรียตต้า” ปลายไม้เท้ากระทบพื้น เวทีเปิดออกและร่างของคนทรยศก็ร่วงผ่านช่องรูปสี่เหลี่ยมลงไปด้านล่าง
มาถึงที่เปิดกว้างเป็นทางเดินในถ้ำมืดที่มีแสงสลัวเล็ดลอดลงมาจากช่องด้านบนเท่านั้น ร่างของลิชมันชะลอความเร็วก่อนจะถึงพื้น รอยแสยะยิ้มแห่งชัยชนะอยู่บนใบหน้า
“รอเดี๋ยวก่อน” เสียงของผู้หญิงดังขึ้นด้านหลัง หัวหน้าหน่วยปืนคาบศิลาเดินออกมาจากเงามืด
“แกนี่เอง คิดว่าสามัญชนอย่างแกจะจับข้าได้เหรอ ไม่มีทาง ฮ่าๆๆๆ!”
“ไม่ได้คิดจะจับ” ชักปืนสั้นออกมาเล็ง “ตั้งแต่แรกแล้ว”
“อะไรกัน!” ลิชมันระวังตัวขึ้น
“ดังเกิลเทลที่แกยัดเยียดข้อกล่าวหากบฏให้น่ะเป็นหมู่บ้านของฉัน” อาเนียสรอเวลานี้มานาน
“ยังงี้นี่เอง” รอยยิ้มที่เหมือนได้เปรียบยังอยู่กับลิชมัน “จะบอกให้เอาบุญนะว่าบันทึกคดีฉบับสมบูรณ์ที่แกพลิกแผ่นดินตามหาน่ะ มันอยู่ชั้นใต้ดินโรงเรียนเวทย์มนต์!”
“หะ!?” อาเนียสตกตะลึง จิ้งจอกเฒ่าเห็นช่องว่างร่ายเปลวเพลิงเข้าจู่โจมเป็นสายกว้างจรดเพดานและผนังสองด้านของอุโมงค์
“อึก!” อาเนียสยืนตั้งรับไฟที่เผาผลาญเรี่ยวแรงของเธออย่างต่อเนื่อง ภาพของหมู่บ้านที่ถูกเปลวเพลิงกลืนกินหวนกลับมาอีกครั้ง และเป็นพลังให้เธอตะโกนออกมา
“ย้ากกกกกกก!!~” ร่างของอัศวินพุ่งฝ่าเปลวเพลิงออกมาพร้อมกับกำดาบไว้ในมือ
“อะไรกัน!”
ฉึก!
“ป—เป็นไปได้ยังไงกัน...” ชายสูงวัยละล่ำละลักขณะที่ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่กลางอกแผ่ไปทั่วร่าง
“นี่คือคมเขี้ยวของอัศวินที่มีไว้ขย้ำพวกขุนนางชั่วช้าอย่างแก จงรับไปซะ ลิชมัน!”
ฉึก!
ด้วยดาบสุดท้ายและเสียงกรีดร้อง ร่างของเจ้ากระทรวงยุติธรรมผู้ยิ่งใหญ่ที่มีดาบปักคาล้มลงกับพื้น ชีวิตหลุดลอยไป
อาเนียสเหลียวมองร่างไร้วิญญาณบนพื้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากไปในเงามืด
ที่หน้าโรงละคร
เหตุการณ์ดูเหมือนจะสงบลงแล้ว ด้วยกำลังทหารด้านนอกที่มาเสริมทำให้ฝ่ายราชินีชนะอย่างง่ายดาย เหลือแต่ตามจับพวกที่หลบหนีไปเท่านั้น ที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ กับโรงละคร เด็กสาวสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน...เอ๊ะ? ไม่ใช่สิ พอดูดีๆ แล้วเป็นเด็กสาวผมสีชมพูกับอสูรรับใช้ของเธอตะหาก...ยังไม่เปลี่ยนชุดอีกเรอะ
“สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย...” หลุยส์ดูห่อเหี่ยวอย่างเห็นได้ชัด
“อย่าคิดแบบนั้นสิครับ ผมตะหากที่ทิ้งหน้าที่อสูรรับใช้ของหลุยส์ไปช่วยคุณอันเรียตต้าน่ะ” เอ็กซ์พยายามปลอบ แต่คงทำอะไรไม่ได้มากเพราะมันเป็นความจริง
“เรื่องนั้นต้องขอบคุณจริงๆ นะคะ” องค์ราชินีเดินเข้ามาหาทั้งสองคนพร้อมกับหัวหน้าองครักษ์หญิงข้างตัว
“ฝ—ฝ่าบาทเพคะ!” หลุยส์ลุกขึ้นนั่งในท่าคุกเข่า ส่วนเอ็กซ์แค่ยิ้มทักทาย อาเนียสจ้องเด็กหนุ่มในชุดผู้หญิงเขม็ง
“ฉันได้ยินมาว่านายกับท่านอันเรียตต้าใกล้ชิดสนิทสนมกันมากเลย~ ให้ความอบอุ่นยังงั้นเหรอ เข้าใจใช้ข้ออ้างนะ~” องครักษ์หญิงตีหน้ายักษ์ชักดาบ(เล่มใหม่)ออกมา และคำพูดของเธอก็กระตุ้นให้เด็กสาวผมสีชมพูหันขวับ
“เอ็กซ์ หมายความว่ายังไงกันน่ะ!?” หลุยส์ยื่นจมูกเข้าไปดมตามตัวของอสูรรับใช้
“นี่มันกลิ่นน้ำหอมองค์หญิงนี่! นายทำอะไรองค์หญิงหา!?”
จากนั้นก็เป็นมหกรรมไล่ล่าสังหารล้วนๆ ระหว่างเทอร์มิเนเตอร์สาวสองคนกับโฉมงาม(?)ผู้เป็นเหยื่ออีกหนึ่ง
‘ทำไมจบอย่างนี้ทุกทีเลยนะ ^ ^;’
--
R:”มีการพลิกผลันจากในอนิเมะ คาแร็คเตอร์ของเอ็กซ์สามารถเป็นพ่อ/พี่ชาย/คุณตา(?)ให้กับใครหลายๆ คนได้สบาย ไม่ต้องมีโรแมนซ์กับใครเกินความจำเป็น”
S:”หมอนั่นเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ! ผู้จัดการสคาร์รอนเป็นอีกเรื่อง(รายนั้นก็ได้อย่างนั้นอยู่แล้ว) แต่เล่นแต่งผู้หญิงแบบนี้มันไม่น่าดูนะเฟ้ย!”
DX:”หมอนี่น่าหนวกหูจริงๆ เลย จะซีเรียสอะไรนักหนา”
R:”บ่นมาตั้งแต่ในเรื่องละ เอ้า เอาไป...”
R:”ทีนี้เลิกบ่นได้รึยัง?” (หมายเหตุ*บางคนจะเคยเห็นตัวละครที่เป็นฐานของภาพนี้ มอริแกนจากเกม Vampire/Nightstalker ของ Capcom(ค่ายเดียวกับ Rockman)นั่นเอง)
S:”...+.,+...”
DX:”ดูทำหน้า เลือดจมูกไหลจนถึงคางแล้ว”
Z:”เฮ้ย! อะไรกันนั่นน่ะ!?”
R:”ทำมาตกใจอีก ยังกะตัวเองใสซื่อนักงั้นล่ะ...”
Z(สะดุ้งสุดตัว):”เฮ้ยยยยยยยย!!!~”
R:”เครดิต La-emperatriz (ภาพแรก) แห่ง deviantart (ภาพที่สองเอามาจาก Tumblr ซึ่งคนลงบอกว่าเป็นของ La-emperatriz คนเดียวกันที่ลงไว้บนเว็บ Pixiv ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน)”
DX:”คนที่ทำลายอิมเมจของเอ็กซ์คือแกนี่แหละเฟ้ย แต่ก็...ดูดีเหมือนกันนะ~(?)”
...
X:”...ทำอะไรถามผมบ้างก็ดีนะครับ(ทั้งสองรูปนั้นไม่เกี่ยวกับผมเลยซักนิด)...”
ความคิดเห็น