KHR : Tale of Love – Reminiscence of the Olden Times [1896]

ตอนที่ 5 : Chapter 5 : ศึกเดือดวิถีลูกผู้ชาย และการปรากฏตัวของสัตว์ร้ายที่น่าสะพรึงกลัว

ที่หน้ากระท่อมไม้ขนาดกลางหลังซอมซ่อ ฮิบาริกับนางิยืนมองครอบครัวเด็กกำพร้าอันอบอุ่นล่ำลากัน

 

“พี่คุซาคาเบะ! ฮือ!~” “พี่ชายมาด้วยกันสิ!~”

 

เสียงร้องไห้ดังระงมขณะที่คุซาคาเบะยืนบอกลากับเด็กๆ บนเกวียนเทียมม้า

 

“เสียงดังหนวกหูจริงๆ” ชายหนุ่มผมดำพึมพำเบาๆ แต่ดังพอจะทำให้เด็กสาวข้างตัวยิ้มแห้งๆ อย่างน้อยเขาก็เข้าใจความสำคัญพอจะไม่พูดออกมาดังๆ

 

“ทุกคนเข้มแข็งเอาไว้ อย่าร้องไห้! ไปแล้วพวกนายต้องทำตัวดีๆ อย่างอแงนะ!”

 

เกวียนเคลื่อนตัวออกไป ชายหนุ่มผมรีเจ้นท์และเด็กๆ โบกมือให้กันอย่างโศกเศร้า จนกระทั่งลับสายตาไป

 

คุซาคาเบะทิ้งแขนลงข้างลำตัว รอยยิ้มแฝงไปด้วยความเศร้าและความโล่งใจ

 

“ขอบคุณพวกคุณทั้งสองคนมาก เท่านี้ผมก็หมดห่วงเรื่องเด็กๆ แล้ว” เขาพูดโดยไม่หันหลังกลับไปมอง เพราะอายที่จะให้ทั้งสองคนเห็นตาที่แดงก่ำและปริ่มน้ำ

 

“แล้วคุณล่ะคะ จะทำยังไงต่อ?” นางิถาม แน่นอนว่าชายหนุ่มผมรีเจ้นท์คนนี้อายุมากเกินคำว่า ‘เด็กกำพร้า’ แล้ว

 

“ผมไม่มีความรู้แต่พอมีเรี่ยวมีแรงบ้าง คิดว่าคงจะหางานใช้กำลังทำเลี้ยงตัวเองเก็บเงิน แล้วซักวันนึงก็หวังว่าจะมีฐานะพอรับเด็กกำพร้าได้โดยไม่ต้องลำบากแบบนี้อีก” คุซาคาเบะตอบตามความจริง

 

เด็กสาวยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยนกับความมุ่งมั่นของชายหนุ่ม แต่ก็อดสงสารไม่ได้ที่เขาจะต้องอยู่อย่างลำบากต่อไป

 

“คงรู้สินะว่าบ้านฉันมีฐานะ” ฮิบาริเอ่ยตัดบรรยากาศขึ้นมาดื้อๆ

 

“? ก็พอเดาได้ครับ” ชายหนุ่มผมรีเจ้นท์ทำหน้างงๆ “แต่แค่นี้ผมก็รู้สึกขอบคุณมากแล้วครับ มากกว่านี้ผมไม่อยากรบกวน”

 

“ฐานะถึงขนาดมีองครักษ์ส่วนตัว” ฮิบาริไม่สนใจและพูดต่อไป “แต่ฉันยังไม่มี”

 

...หยุดทำการประมวลผลสามวินาที...

 

“ม—หมายความว่า...?” คุซาคาเบะเข้าใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา

 

“ก็แค่เสนองานที่ต้องใช้แรงให้” ฮิบาริตอบแบบอ้อมๆ

 

“ต—แต่ว่าคนอย่างผม—“

 

“นายจะเหมาะสมหรือไม่ ตามมาเดี๋ยวก็รู้เอง”

 

ว่าจบ เขากับเด็กสาวข้างตัวก็ออกเดินไปโดยไม่รอคำตอบ คุซาคาเบะไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ตามไปเงียบๆ

 

นางิที่ได้ฟังการประกาศแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยของฮิบาริก็ตกใจนิดหน่อย แต่ไม่ประหลาดใจ เพราะเธอเห็นความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่ในความเย็นชาของเขามาตั้งนานแล้ว

 

เป้าหมายของพวกเขาทั้งสามก็คือ คฤหาสน์ฮิบาริ

 

--

 

“ไม่ได้ ข้าไม่อนุญาต” ชายสูงวัยผู้เป็นหัวหน้าตระกูลฮิบาริเอ่ยเสียงแข็ง “จะให้คนไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาเป็นองครักษ์ของเจ้าได้ยังไง เคียวยะ”

 

คุซาคาเบะซึ่งใจฝ่อตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาตอนนี้ตัวลีบลงเหลือเท่าเมล็ดข้าว

 

แต่ฮิบาริไม่สะทกสะท้าน แน่นอนว่าเขาต้องคาดการณ์เรื่องนี้เอาไว้ก่อนแล้ว

 

“ถ้าอย่างนั้น อาเคซากะมีหัวนอนปลายเท้าแบบไหนล่ะ?” เขาถามกลับนิ่มๆ ทำให้ได้สายตาจากองครักษ์หนุ่มที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆ นาย

 

โกซาบุโร่มีท่าทีกระอักกระอ่วนขึ้นมาแม้จะไม่ชัดเจนมาก

 

“...ก็ได้ ข้าจะให้โอกาสชายคนนี้ แต่ข้าขอทดสอบความสามารถซะก่อน”

 

ชายหนุ่มผมรีเจ้นท์กับเด็กสาวมีสีหน้าประหลาดใจ แต่ชายหนุ่มผู้ทำหน้าที่เจรจานั้นไม่สะทกสะท้าน

 

“ถ้าหากมีความสามารถพอข้าก็จะยอมอนุญาต จะต้องประมือกับอาเคซากะและยืนหยัดอยู่ได้อย่างน้อยห้านาที เตรียมตัวเสร็จแล้วให้ไปที่สวนข้างๆ นี่ แต่อย่านานนักล่ะ”

 

โกซาบุโร่และองครักษ์เดินออกจากห้องไป คุซาคาเบะรู้สึกกังวลไม่น้อยจึงขอคำแนะนำจากฮิบาริ

 

“เอ่อ...คนที่ชื่ออาเคซากะเนี่ย เก่งมากมั้ยครับ?”

 

“เหนือกว่าฉันมาก” ชายหนุ่มตอบอย่างใจเย็นราวกับไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ซึ่งผิดกับคาแร็คเตอร์ของเจ้าตัวมากจนน่าสงสัย

 

“ง—งั้นก็แย่น่ะสิครับ...” เพราะเขาแพ้ชายหนุ่มผมดำในพริบตา

 

“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ทำตามที่ฉันบอกก็พอ” ฮิบาริไม่แสดงท่าทีเป็นห่วงแม้แต่น้อย เพราะเขาเตรียมการมาดีแล้ว

 

--

 

ที่สวนกว้างในคฤหาสน์ฮิบาริ ชายหนุ่มสองคนยืนประจันหน้ากันในการดวลหนึ่งต่อหนึ่ง

 

จากระเบียงทางเดินข้างสวน ชายสูงวัยทำหน้าที่เป็นผู้ตัดสินให้สัญญาณเริ่มการทดสอบ

 

“เริ่มได้!”

 

คุซาคาเบะวิ่งบุกเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งอย่างไร้ดาบและท่วงท่า

 

วืด!

 

หมัดของเขาถูกหลบได้ ไม่ใช่แค่นั้น อีกฝ่ายยังจับแขนที่ชกออกไปและทุ่มเขาลงกับพื้นดังตุ้บ

 

นางิหายใจเฮือกด้วยความตกใจ เธออาจจะเป็นคนที่ตื่นเต้นและลุ้นที่สุดในที่นี้แล้วก็ได้ ยิ่งกว่านายของเธอที่นั่งคุกเข่ามองดูอยู่ข้างๆ ด้วยท่าทีสงบ

 

ยอดชายแห่งปี(?)ไม่จอดง่ายๆ ลุกขึ้นมาด้วยท่าทางแสดงอาการเจ็บเพียงน้อยนิด ก่อนจะบุกเข้าไปอีกครั้ง คราวนี้ชกสั้นๆ ไม่ยอมให้ถูกจับทุ่มเหมือนครั้งแรก

 

อาเคซากะหลบหลีกอย่างคล่องแคล่วและง่ายดายราวกับไม่ได้พยายามเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นจังหวะจึงปล่อยมัดสวนเข้าที่ท้องของอีกฝ่ายจนจุก

 

คุซาคาเบะเจ็บจนต้องหยุดชะงักไป เป็นโอกาสให้อีกฝ่ายแทรกตัวเข้ามา และทุ่มเขาลงกับพื้นอีกครั้งดังตุ้บ ตามด้วยเสียงหายใจเฮือกจากที่นั่งคนดู

 

ถึงจะลุกขึ้นมาได้แต่ก็โซซัดโซเซเต็มที นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้าย ชายหนุ่มผมรีเจ้นท์โถมตัวเข้าใส่อีกฝ่าย สองแขนโอบเข้าจะจับตัวอีกฝ่ายเอาไว้ แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล

 

ด้วยแรงที่เหนือกว่า สองมือขององครักษ์ยันแขนทั้งสองข้างเอาไว้พร้อมกับใช้เข่ากระทุ้งที่ท้องของอีกฝ่ายอย่างรุนแรงจนกระเด็นล้มลงไปนอนจุกอยู่กับพื้น ลุกขึ้นมาไม่ได้อีก

 

นางิลนลานหันไปมองทางผู้ตัดสินด้วยความร้อนใจ

 

โกซาบุโร่ยกนาฬิกาพกเรือนทองขึ้นตรงหน้าและเอ่ยออกมาช้าๆ

 

“...สามนาที...”

 

ใจของเด็กสาวตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม เพราะเวลาในเงื่อนไขคือห้านาที

 

“...ทว่า การจะให้ดวลตัวต่อตัวกับอาเคซากะที่มีฝีมือสูงที่สุดในคฤหาสน์หลังนี้ถึงห้านทีนั้นอาจจะเกินไปหน่อย และถ้าหากเป็นคนธรรมดาที่ไม่มีความสามารถอะไรก็คงจะจบไปตั้งแต่ทีแรก ฉะนั้น...”

 

นางิตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ เช่นเดียวกันกับชายหนุ่มผมรีเจ้นท์ที่ลุกขึ้นนั่งกับพื้น

 

“ข้าขอยอมรับในพลังกายที่เหนือคนธรรมดาของเจ้า ขอให้เจ้าทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ต่อตระกูลฮิบาริล่ะ”

 

--

 

“ดีใจด้วยนะคะ คุณคุซาคาเบะ! ^ ^” เด็กสาวพูดกับชายหนุ่มผมรีเจ้นท์หลังจากที่ทั้งสามกลับสู่ห้องแล้ว

 

“ขอบคุณครับ แล้วก็คุณฮิบาริ ผมทำตามที่คุณบอกทุกอย่าง ถึงจะเป็นคำสั่งที่แปลกซักหน่อย แต่เพราะเป็นคุณผมถึงเชื่อ” คุซาคาเบะเอ่ยกับผู้เป็นนาย

 

“ทำตามคำสั่งของฉันโดยไม่ตั้งข้อสงสัยใดๆ ทำได้ดีมาก” ฮิบาริเอ่ยชม แม้จะด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ แต่ก็เป็นคำชมแท้ๆ ที่ทำให้อีกฝ่ายเป็นปลื้ม

 

“แต่นายเลิกเรียกฉันด้วยนามสกุลซะ ที่นี่มี ‘ฮิบาริ’ หลายคน”

 

“งั้นจะให้ผมเรียกว่าอะไรดีครับ?”

 

“ฉันตัดสินใจเอาไว้แล้ว ต่อไปนี้ นายจะต้องเรียกฉันว่า ‘ประธาน’ ” ฮิบาริตัดสินใจเด็ดขาด...หา?

 

“เข้าใจแล้วครับ! ประธาน!” คุซาคาเบะตอบรับอย่างเชื่อฟัง...เฮ่ย?

 

“ฉันไว้วางใจหน้าที่นี้กับนายนะ ‘รองประธาน’ ” ประธานฯหนุ่มพูด...

 

“วางใจได้เลยครับประธาน! ผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิต!” รองประธานฯเอ่ยอย่างมีสปิริต...เอ่อ คือว่า...

 

‘...พวกเขาพูดเรื่องอะไรกัน ‘ประธาน’ กับ ‘รองประธาน’ คืออะไรเหรอ?’ ...นั่นแหละที่คนเขียนพยายามจะบอกล่ะ นางิ...ยังงี้มันทำลายกำแพงมิติที่สี่แล้ว...

 

ขณะที่ทั้งสามกำลังชื่นชมกับความสำเร็จอย่างข้ามเรื่องข้ามราวอยู่นั้น ทางประตูที่เชื่อมต่อกับสวนภายนอกซึ่งเปิดรับลมเอาไว้ ไม่มีใครรู้สึกตัวเลยว่าอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา มันทั้งดุร้ายและน่าสะพรึงกลัว ชายหนุ่มผมดำเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นแต่ก็สายไป ด้วยปีกที่ตัดผ่านได้แม้เวหาและสายลม มันลอยอยู่ตรงหน้าเขาในระยะเพียงไม่กี่เซนฯ

 

...ก้อนขนสีเหลือง...ไม่ใช่สิ มันเป็นนกขมิ้นสีเหลืองอ่อนตัวกลมขนปุยที่มีจะงอยปากแบนสีส้มและตาสองจุด...น่าสะพรึงกลัวเป็นที่สุด...

 

“อ๊ะ! เจ้านี่...” คุซาคาเบะทำท่าประหลาดใจ

 

“นกของคุณเหรอคะ?” นางิถามพร้อมทั้งยื่นมือเข้าไปหานกน้อยที่ส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว

 

“เปล่าหรอกครับ แต่บางทีมันก็มาเกาะอยู่ข้างหน้าต่างที่บ้านเด็กกำพร้าจนพวกเราคุ้นเคยกับมัน”

 

ฮิบาริจ้องมองขณะที่นกเหลืองขนปุยร่อนลงเกาะที่ไหล่ขวาของเขาพร้อมกับส่งเสียงร้อง

 

“ฮิบาริ! ฮิบาริ!”

 

ทั้งสามต่างก็ตกใจกันยกใหญ่ แต่เจ้าของชื่อไม่แสดงออกมากเนื่องจากอิมเมจมันค้ำคอ

 

“นกตัวนี้รู้ชิ่อท่านเคียวยะด้วย!” นางิเอ่ยด้วยความทึ่ง อาจเป็นเพราะสายสัมพันธ์ที่มีต่อกันระหว่างสัตว์เลี้ยงกับเจ้านายถึงขนาดข้ามมิติกันทีเดียว

 

ในระหว่างที่กำลังตกอกตกใจกันอยู่ นกน้อยก็เริ่มร้องเพลงอันโด่งดัง

 

“เขียวขจี~ นามิโมริ~...”

 

...

 

.....

 

(R:...ฉันผิดเองสินะที่คิดว่าจะเอานกมาเข้าบทโดยไม่มีปัญหาได้ แล้วไอ้คนฝึกนกที่มันพล่ามรับประกัน 100% มันไปไหนแล้วฟะ?] DX:ไม่รู้ดิ มัน ‘คุฟุฟุ’ ทีนึงแล้วก็หายหัวไปเลย] R:...)

 

.....

 

...

 

“หืม นกนี่น่าสนใจ ต่อไปนี้นายชื่อว่า ‘ฮิเบิร์ด’ ก็แล้วกัน”

 

ในคืนนั้นที่ทุกคนหลับใหลกันจนหมด ฮิบารินั่งอยู่ที่ระเบียงทางเดินติดสวนคนเดียว ดื่มด่ำบรรยากาศอันแสนสงบยามค่ำคืน

 

‘มีตัวละครเพิ่มขึ้นมาแบบไม่คาดคิดหนึ่งคน...กับอีกหนึ่งตัว...ถ้าเป็นแบบนี้ คงอีกไม่นาน...’

 

--

 

แนะนำตัวละคร

 
 

 

ฮิเบิร์ด

เผ่าพันธุ์ : มนุ—เอ๊ย! นกขมิ้น! (พิมพ์เพลิน)

เพศ : ตัวเหลืองขนปุย(?)

อายุ : นกน้อยตาใสแป๋ว(?)

ส่วนสูง : กระจิริดน่ารัก(?)

น้ำหนัก : ทั้งเบาทั้งนุ่ม(?)

ชอบ : ฮิบาริ, ร้องเพลง, สถานที่อบอุ่นปลอดภัยน่าเกาะ

เกลียด : สิ่งที่เป็นอันตราย, สถานที่ไม่น่าเกาะ

 

ข้อมูล : อดีตเป็นนกของนักโทษคุกวินดีเช่ที่เป็นตาลุงโรคจิตชื่อเบิร์ส หลังจากนั้นก็ถูกฮิบาริฝึกให้เรียกเชื่องเรียกชื่อและร้องเพลงโรงเรียนนามิโมริได้ เจ้าของปัจจุบันคือฮิบาริ เคียวยะ ประธานกรรมการรักษาระเบียบของโรงเรียนนามิโมริ...

 

...ก็นกมันไม่ทำตามบทง่ะ ประวัติก็ใช้ของเดิมไปละกัน จบข่าว!

 

--

 

(นี่อาจจะเป็นสวรรค์?)

 

  

R:”ฮะๆๆ ฮิเบิร์ดเต็มไปหมดเลย~"

 

DX:..."

 

R:”ฮะๆๆๆ!"

 

DX:”..."

 

(อะไรหว่า?)

 

R:”ในที่สุด...ก็ลงโค้ดแบคกราวด์เป็นแล้ว ฟิคเรามีฟีลออฟฟิลด์ในที่สุด T^T!”

 

DX:”...ที่จริงหาง่ายจะตาย ที่ผ่านมาก็แค่ขี้เกียจเท่านั้นล่ะว้า..."

 

--

*ชิบเป๋ง! โพสต์ทีแรกใส่โค้ดตกแต่งผิด!*