ตอนที่ 6 : บทที่ 5 : ทำไมยังจะต้องเจอกันอีก?
คำเตือน
เนื้อหาบางฉากในเรื่องนี้อาจจะไม่เหมาะสม
เนื้อหาในเรื่องมีเรื่องศีลธรรมมาเกี่ยวข้องอาจไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อายุต่ำกว่า 18+
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
(เนื้อหาในเรื่องอ้างอิงเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่น)
ในส่วนของเนื้อหาหากเกิดข้อผิดพลาดประการใดต้องขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
****************************************************
บทที่ 5 : ทำไมยังจะต้องเจอกันอีก?
ทัก ทัก ทัก...
กรุ๊งกริ๊ง....
“อะอรุณสวัสดิ์ ค่ะทุกคน แฮกๆ..” เสียงเปิดประตูร้าน และฉันเสียงของที่ทักทายทุกคนด้วยความหอบ
ใช่ค่ะวันนี้ฉันมาทำงานสาย T^T หงื้อออ
ก็เมื่อคืนน่ะสิพอกลับถึงบ้าน เรื่องของมัตซึโอมิซังมันก็สลัดออกจากหัวไม่ได้เลย หลังจากที่วิ่งกลับมาถึงบ้านแล้วหน้าฉันยังแดงไม่หายเลย หน้าอายมาก-//- ดีนะเข้ามาในบ้านไม่เจอ แม่กับกับยัยนานะไม่งั้นโดนแซวอีกแน่ๆ เห้ออ
“อ้าว วันนี้เกือบสายแล้วนะ ยูอิจัง^^” วาทานะเบะซังทักฉันขึ้นมา ทำให้ฉันหันไปยิ้มแห้งให้กับเขา
หลังจากที่เอาของไปเก็บที่ล็อกเกอร์ของตัวเองแล้ว ฉันก็เดินมาที่เคาน์เตอร์หน้าร้านและใส่เอี้ยมกันเปื้อนเพื่อเตรียมเรียนรู้งานจากวาทานะเบะซัง
“เอาละทั้งสองคน ฉันจะสอนวิธีชงกาแฟแบบคราวๆให้ดูนะ แต่หลักๆหน้าที่ตรงนี้ฉันอยากให้ทางพนักงานเขามาประจำมากกว่า แต่ในกรณีที่ทุกคนไม่ว่างจริงๆฉันอยากให้ทั้งคนสองสามารถมาช่วยตรงนี้ได้บ้าง” วาทานะเบะซังพูดไปแล้วก็เตรียมของไปด้วย
“รับทราบค่ะ/ครับ” ฉันกับโยชิดะ ขานรับพร้อมกัน
สีหน้าและท่าทางของวาทานะเบะซังดูจริงจังมาก ดูๆไปแล้วตอนที่วาทานะเบะซังกำลังชงกาแฟอยู่เนี้ย ดูดีมากเลยอย่างกับฉันยืนอยู่ในละครสักเรื่องที่มีพระเอกมาชงกาแฟให้
“เอาละถึงตาทั้งสองคนทำแล้วบ้างนะ” วาทานะเบะซังพูดพร้อมกับยืนแก้วกาแฟให้เราคนละแก้ว
ฉันรู้สึกประหม่ายังไงไม่รู้สิ _ คือแบบว่าตื่นเต้นนะ กลัวทำออกมาไม่ได้เรื่องแล้วที่สำคัญนะฉันเป็นคนไม่ดื่มกาแฟด้วยสิ แล้วจะรู้รสชาติตอนที่ตัวเองชงออกมาว่าจะอร่อยไหมได้ยังไงจริงไหม *0*
“โอเค เก่งมาโยชิดะคุง ไหนของยูอิจังละ อ่า...ทำไมหน้าตาแก้วถึงออกมาเป็นแบบนั้นละ ยูอิจัง” วาทานะเบะซังพูดขำเมื่อเห็นแก้วของฉัน แต่เขาก็ไม่ได้ตำหนิซะทีเดียว
เห็นไหมฉันว่าแล้วฉันทำออกมาหน้าตามันต้องดูแย่มากแน่ๆ T^T แล้วก็จริงอย่างที่วาทานะเบะซังพูดด้วย ฮือๆ
“ฮ่าๆ ไม่ต้องทำหน้าเสียใจแบบนั้นหรอกยูอิจัง ครั้งแรกนะทำออกมาไม่สมบูรณ์แบบไม่เป็นไรหรอกฝึกไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง” วาทานะเบะซังว่าแล้วก็ลูบหัวฉันเป็นการปลอบโยน -//-
“ขอบคุณค่ะ วาทานะเบะซัง”
“นี่ยูอิ แก้วที่ธอทำน่ะจะกินได้ไหมเนี้ย? ฮ่าๆ” โอ้โห้วววว โยชิดะ แรงมากT^T
“อย่าว่าแต่นายเลยฉันยังไม่กล้าดื่มเองเลย”
“ฮ่าๆๆๆ” โยชิดะ ยังคงขำในท่าทีของฉัน
กรุ๊ง...กร๊ง...
เอ๊ะ...มีลูกค้าเข้ามาแต่เช้าเลยแห๊ะ...
“อิรัชชัยมะเซะ (ยินดีต้อนรับค่ะ)” ฉันที่ส่งเสียงทักทายให้กับลูกค้า ถึงกับต้องสะดุด
“ไง...” มัตซึโอมิซังทักทายฉันด้วยท่าทีสบาย
เดี๋ยวนะทำไมเรายังต้องเจอกันอีก? อ่อ เพราะเขาเป็นเพื่อนกับวาทานะเบะซังนี่T^T
ฉันที่ยืนค้างติงไม่ยอมไปรับออเดอร์มัตซึโอมิซัง จึงทำให้โยชิดะต้องเดินไปรับออเดอร์เอง ฉันเห็นโยชิดะกับมัตซึโอมิซังหันมาทางฉัน แปบนึงแล้วทั้งสองก็หันไปสั่งออเดอร์กันต่อ
หื้ม...ทำไมต้องหันมามองฉันด้วยแปลกจัง
โยชิดะเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ พร้อมกับยื่นออเดอร์ที่จดมาให้กับพี่พนักงานต่อ
“นี่เมื่อกี้มัตซึโอมิซังถามว่าเธอเหม่ออะไรทำไมไม่ไปรับออเดอร์เขา” พอโยชิดะมาถึงคำถามของเขาทำให้ฉันถึงกับสะดุ้ง
“กะก็ ฉันเคยทำกาแฟหกใส่เขานะสิ ครั้งนี้เลยไม่กล้าไปรับออเดอร์กับเขาอีก” ฉันพูดไปตามความจริงถึงแม้จะมีเรื่องจริงบ้างไม่จริงบ้างก็เหอะT^T
“อ่อ เข้าใจละ” โยชิดะว่าแล้วไม่ได้สนใจฉันต่อ
ฉันแอบเหลือบมองไปทางมัตซึโอมิซัง เขาเลือกที่จะนั่งหันมาทางฉันที่ประจำที่อยู่ตรงเคาน์เตอร์ และเขาก็เอามือเท้าคางกับต๊ะข้างนึงมองมาที่ฉัน ฉันที่เห็นเขามองมาแบบนี้ถึงกับหลบสายตาแกล้งทำมาเป็นทำนู้นนี่นั้นให้ดูยุ่ง
กรี๊ดดด ฉันอยากจะบ้าตาย_ ทำไมเขาต้องนั่งหันมาทางนี้ด้วยนะฉันเกรงไปหมดทำอะไรไม่ถูกเลย หงื้อ...
“นี่ยูอิจังจ่ะ พี่วานเอาออเดอร์ไปเสิร์ฟให้มัตซึโอมิซังทีนะ เขานั่งอยู่โต๊ะติดกระจกตรงนั้นนะ” ฉันหันไปมองออเดอร์ที่พี่พนักงานทำเสร็จแล้วแล้วก็หันไปมองทางมัตซึโอมิซัง ซึ่งเขาก็ยังมองมาที่ฉันอยู่ -*- มองอะไรนักหนาก็ไม่รู้ หรือว่าเขาหิว? ต้องรอออเดอร์ที่สั่งอยู่แน่ๆ ใช่ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ
“ได้ค่า..” ฉันขานรับแล้วหยิบออเดอร์ที่มัตซึโอมิซังสั่งไว้ไปเสิร์ฟให้เขา
ตึกตัก ตึกตัก
ตื่นเต้นชะมัด ฉันพยายามอย่างมากไม่ให้เกิดอาการสั่นแต่มันก็ห้ามไม่ได้อยู่ดี ดูสิมือฉันยังสั่นนิดๆอยู่เลยT^T
“ออเดอร์ที่สั่งได้แล้วค่ะ” ฉันเดินมาถึงโต๊ะมัตซึโอมิซังแล้วหยิบออเดอร์ที่เขาสั่งเสิร์ฟวางให้เขา
“อ๊ะ..” จังหวะที่ฉันกำลังวางออเดอร์อยู่นั้น มือของมัตซึโอมิซังก็มาโดนมือฉัน อันนี้ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือเผลอมาโดนกันแน่! -*-
“อะ โทษทีนะ” เขาพูดขึ้นแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง
“ค่ะ”
“นุ่มเหมือนเยลลี่เลย” จู่ๆเขาก็พูดขึ้นมาทำเอาฉันที่ได้ยินถึงกับงง
“เนี้ย นุ่มเหมือนเยลลี่เลย” มัตซึโอมิซังเงยหน้าขึ้นมาแล้วชี้ไปที่ริมฝีปากตัวเองแล้วยิ้มมุมปากให้ฉัน
ฉันที่เห็นแบบนั้นถึงกับชะงัก นี้เขาแกล้งฉันหรอ? ล้อฉันเรื่องเมื่อวานใช่ไหม? ร้ายนักนะ มัตซึโอมิซัง!
“หน้าแดงหมดแล้วยูอิจัง หึหึ” เขาล้อฉันแล้วหัวเราะเยาะ หันไปจิบกาแฟแล้วอ่านเอกสารตรงหน้าโดยไม่สนใจฉันอีก
ฉันรีบเดินออกมาทันที
“ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ” ฉันเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์บอกกับทุกคน แล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำทันที
กรี๊ดดดด...ไอ้บ้า ! มัตซึโอมิซัง
ฉันกระทืบเท้าอย่างขัดใจอยู่ในห้องน้ำ ตอนนี้หน้าฉันแดงมาก -///- ด้วยความเขิน ร้อนมาก ทำไมมันช่างร้อนแบบนี้!!
ตั้งแต่เมื่อวานแล้วมัตซึโอมิซังทำให้ฉันหัวร้อนในหลายๆเรื่องมาก กร๊าซซซ โมโห มีทางไหนบ้างที่ฉันจะทำให้เขาโมโหได้บ้างT^T
วันนี้ทั้งวันฉันต้องคอยทำงานหลบสายตากวนประสาทจากมัตซึโอมิซังตลอดทั้งวันเลย เห้อ -*- ฉันนี้สิจากที่เป็นคนโก๊ะๆอยู่แล้ว พอถูกมองแบบนี้ก็ยิ่งไปไม่เป็นเลย
แต่จริงๆมัตซึโอมิซังก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ เขาแค่นั่งมองฉัน(ตลอดเวลา)แค่นั้นแหละ แค่นั้นจริงๆหรอ? -0-
“นี้ทุกคนวันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะ ยังไงก็ฝากทีน่ะ^^” วาทานะเบะซังบอกกับพวกเราทุกคน
“ไปได้แล้วไอ้ไทจิ” เขาหันไปบอกกับเพื่อนซึ่งก็คือมัตซึโอมิซัง
“อืม” มัตซึโอมิซังตอบกลับ
“ฉันไปก่อนนะ...ทุกคน” มัตซึโอมิซังบอกแต่ว่าสายตาเขามองมาที่ฉัน -///- ก่อนที่จะเนียนๆมองทักทายทุกคน
“แล้วเจอกันค่ะ/ครับ” เราทุกคนขานรับ
ไปได้สักทีนะ เห้อออ... ยังไม่ทันทีเขาจะเดินผ่านพ้นร้านไป มัตซึโอมิซังก็หันมายักคิ้วกวนๆให้ฉันทีนึง ก่อนเดินตามวาทานะเบะซังออกไป
ดีค่ะ ดีมาก มากวนโมโหกันก่อนกลับ -*-
“นี่ ยูอิจัง ฉันเห็นนะ...” ฉันตกใจกับเสียงของโยชิดะที่ทักขึ้นหลังจากที่วาทานะเบะซังและมัตซึโอมิซังเดินออกไปแล้ว
“หื้ม? นายเห็นอะไร?? หรือว่าฉันมีอะไรติดอยู่หรอ?” ฉันถามกลับ เก็บอาการเลิ่กลักของตัวเองเอาไว้
“ฉันเห็นมัตซึโอมิซัง เขามองเธอตลอดเลย” ห๊า...โยชิดะก็สังเกตุด้วยหรอเนี้ย_
“เปล่าสักหน่อยนิ นายน่ะคิดมาก” ฉันยักไหล่แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ว่าในใจฉันนี้แบบ นายรู้ได้ไง!! โยชิดะ
“จริงๆนะ ฉันว่าเขามองเธอจริงๆแหละ แถมมองตลอดเวลาด้วย อย่างกับจะจับเธอกินเลยแหละ” โอ้วแม่เจ้าดูโยชิดะพูดเข้าสิเกินเบอร์มาก มือชงสุดๆ -*- แถมยังทำท่าทางล้อเลียนกันอีก
“เกินไปแล้วโยชิดะ” ฉันหันไปเอ็ดโยชิดะทันที
“จริงๆแหละฉันว่านะ เขาต้องชอบเธอแน่ๆ” เหอะๆชอบหรอ? กวนประสาทนะสิไม่ว่า -*- แต่โยชิดะก็ยังไม่ละความพยายามนะ ยังแซวฉันไม่เลิก แซวจนกระทั่งเลิกงานกลับบ้านเลย =_=
แถมเมื่อวานมัตซึโอมิซังยังมาแกล้ง... เออ แกล้งจุ๊ฟฉันอีก-///-
คนบ้าอะไรขี้แกล้งชะมัดให้ตายเถอะ
และวันนี้ฉันคิดว่าเป็นวันที่วุ่นวายสุดๆ สำหรับฉันเลย เย้...T^T
****************************************************
TALK
ไทจิซังนี้ไม่เบาเลยนะ นิสัยขี้แกล้งน้องจังเลย ^0^
น้องเขินหมดแล้ว โดนอิพี่แกล้งแบบนี้ ฮ่าาาา...
****************************************************
ฝากคอมเม้นให้กำลังใจ ส่งสติ๊กเกอร์ หรือจะกดหัวใจให้ก็ได้ค่ะ :)
ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านนะคะ ^_^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
