[EXO] Be Inconsistent ขอโทษครับที่ผมเด็กกว่า TAOLAY

ตอนที่ 17 : Be Inconsistent :: 16

-16-


 

#หวง จื่อเทา# 

หลังจากที่ผมยืนหัวเสียอยู่นั้นจู่ๆ ผมก็นึกถึงใครอีกคนขึ้นมือเลียวยาวล้วงลงไปที่กระเป๋ากางเกงของตัวเองและกดโทรศัพท์โทรหาพี่อี๋ฟาน

ตรู๊ดๆ~!

“รับสักทีสิว่ะ!” ผมสถบอย่างหัวเสียเมื่อคนปลายสายไม่มีทีท่าว่าจะรับโทรศัพท์เลย

“ฮัลโหล นั้นใคร” ขณะที่ผมกำลังจะกดวางสายปลายสายเป็นจังหวะเดียวกับที่ปลายสายรับพอดี เสียงหวนๆของปลายสายถามขึ้น

“ผมเองฮะพี่อี๋ฟาน”

“นายโทรมามีอะไร?” เสียงปลายสายถามผมอย่างสงสัย

“พี่อี๋ฟานฮะ พี่ไปช่วยพี่ลู่หานด้วยครับตอนนี้พี่ลู่ตกอยู่ในอันตรายพี่ต้องรีบไปช่วย” ผมบอกไปอย่างเร่งรีบ

“เดี๋ยวๆ นายพูดช้าได้ไหมฉันฟังไม่ทัน ใครกำลังเป็นอันตราย?” เสียงของพี่อี๋ฟานดังขึ้นพร้อมกับให้ผมพูดใหม่อีกครั้ง

“ตอนนี้พี่ลู่กำลังตกอยู่ในอันตรายฮะ” ผมบอกอย่างช้าๆชัดๆ

“ฮะ? ที่ไหนนายรู้ไหม?” เสียงของปลายสายฟังดูตื่นตระหนกทันที

“เก็ตเฮ้าท์แถวย่านชิงเต่าฮะ” ผมบอกลายละเอียดให้กับปลายสาย

“โอเคฉันจะไปดูพี่นายให้” พี่อี๋ฟานบอกพร้อมกับวางสายไป

เมื่อหมดปัญหาเรื่องพี่ลู่ไปแล้วผมคงต้องไปจัดการกับตัวที่สร้างปัญหาขึ้นมาสินะ พอคิดได้ดังนั้นผมก็รีบตรงไปยังคอนโดของพี่อี้ชิงทันที วันนี้ผมคงต้องปราบพยศพี่อย่างจริงจังแล้วสินะ

ผมมาหาพี่อี้ชิงที่คอนโดมันเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พี่อี้ชิงจะเล่นละครหลอกทุกคนได้แนบเนียนแบบนี้!

ติ้งต๊อง

ผมเอื้อมมือไปกดกริ้งหน้าประตูสองสามครั้ง

แอ๊ด~

เสียงประตูเปิดออกแต่พอรู้ว่าเป็นผมพี่อี้ชิงก็รีบปิดทันที แต่ผมก็เอื้อมมือไปขวางไว้แล้วดันออก หน้าของพี่อี้ชิงดูตกใจไม่น้อยแต่ก็ยังตีสีหน้านิ่ง

“นายมาทำอะไรที่นี้?” ท่าทางจองหองนี้ยังคงมองผมอย่างเยียดๆ

“ผมอยากถามพี่มากกว่าว่าทำอะไรกับพี่ลู่” ผมจัดการล็อคประตูห้อง แล้วถามพลางเดินเข้าไปหาอี้ชิง

“ฉันทำอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนายไสหัวของนายออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว” คนตรงหน้าผมตโกนด่าผมอย่างโกรธจัดแต่ก็เดินถอยหลังหนีขณะที่ผมเดินเข้าไปหาอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ

“ทำไมกลัวผมหรอ?” ผมถามแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นอาการของคนตรงหน้า

“ใครกลัว? นายมันก็แค่เด็กเมื่อวานซืน ไม่เห็นมีอะไรที่ทำให้ฉันต้องกลัว” คำพูดพวกนั้นทำให้ผมหงุดหงิดไม่น้อย

หมับ!

ผมเข้าไปขว้าแขนของคนตรงหน้ามาบีบอย่างโมโห

“นายไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้นะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!” พี่อี้ชิงพยายามจะแกะมืผมออกแต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยพี่เขาง่ายๆหรอก

“ผมปล่อยแน่แต่พี่ต้องสาบานก่อนว่าจะเลิกยุ่งกับพี่ลู่!” ผมบอกอย่างใจเย็น

“ไม่มีวัน...!ตราบใดที่พี่นายยังอยู่ใกล้อี้ฟาน” พี่อี้ชิงบอกอย่างไม่ต้องคิดหาคำตอบ

“ยอมรับความจริงซะเถอะพี่ว่าพี่อี๋ฟานเขาไม่ได้รักพี่เลยจะหลอกตัวเองไปถึงไหน?” ผมบอกอย่างโมโห เมื่อนึกถึงเรื่องนี้

เพียะ!

พี่อี้ชิงถึงกับเลือดขึ้นหน้ากับประโยคเมื่อกี้ เขาตบหน้าผมจนหันไปอีกทาง

“นายมาเพื่อเรื่องแค่นี้นะหรอ หึ อย่างนายจะมาทำอะไรฉันได้” พี่อี้ชิงเหยียดยิ้มเยือกเย็นมาให้ผม

“คิดว่าผมจะทอะไรพี่ไม่ได้หรอฮะ?” ผมถามพลางส่งยิ้มกลับไปให้

“ใช่...อย่างนายไม่มีวันทำอะไรฉันได้หรอก” แต่เขากลับส่งยิ้มเหยียดให้ผมกลับเหมือนกัน

“บอกผมสิว่าพี่แน่ใจกับสิ่งที่พี่พูดออกมาเมื่อกี้” ผมถามขึ้นอีกครั้ง

“ยิ่งกว่าแน่...อุ๊ป~” เสียงของพี่อี้ชิงหายไปในริมฝีปากทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค คนตรงหน้าผมออกแรงผลักดันให้ผมถอยออกห่าง พยายามดิ้นรนและไม่ยอมให้ผมคุกคามเข้าไปมากกว่านี้ ยิ่งพี่อี้ชิงดิ้นผมก็ยิ่งรัดอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เนินนานจนเกือบลืมหายใจผมก็ถอนริมฝีปากออก

ผลั่ก!

“นายมันชั่ว เถียงไม่ได้ก็เอาแต่ใช้กำลังบังคับ!” พี่อี้ชิงผลักผมออกแล้วตะคอกใส่ผมอย่างโกรธจัด

“ก็เหมือนที่พี่ทำกับพี่ลู่ผมไงมันก็ยุติธรรมดีออก” ผมตอกกลับคนตรงหน้าอย่างไม่ยอมแพ้

เพียะ!

และเป็นอีกครั้งที่พี่อี้ชิงตบผม คราวนี้ผมตรงเข้าไปอุ้มร่างบางและตรงไปที่ห้องนอนของพี่เขา

“ปล่อยฉันนะไอ้เด็กเมื่อวานซืน!! ฉันบอกให้ปล่อย!” พี่อี้ชิงทั้งทุบทั้งตีผมเพื่อให้ปล่อย

“ได้” ผมตอบแล้วโยนร่างบางไปที่เตียง

ตุ้บ!!

“ไอ้เด็กบ้าโยนมามันเจ็บนะ” พี่อี้ชิงมองผมด้วยสายตาที่จิกถ้าเปลี่ยนสายตานั้นเป็นมีดผมคงตายแน่ๆ ผมเดินไปที่ปลายเตียงและเลิกเสื้อตัวเองโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี

“นายอย่าคิดทำอะไรบ้าๆนะ” พี่อี้ชิงถอยหลังหนีผมจนสุดเตียง ทันใดนั้นร่างบางกำลังจะลุกหนีแต่ผมก็กระชากข้อเท้าของพี่อี้ชิงให้กลับมา แล้วขึ้นไปคร่อมร่างบางเอาไว้

“พี่ชอบบอกไม่ใช่หรอว่าพี่ลู่เป็นของเล่น งั้นพี่ลองความรู้สึกนั้นดูไหมฮะ...ว่าความรู้สึกที่ตัวเองเป็นของเล่นมันเป็นยังไง” พูดเสร็จผมก็ก้มลงไปที่ซอกคอขาวๆ ของร่างบาง

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย!” พี่อี้ชิงพยายามที่จะผลักผมออกแต่ผมก็รวบรวมมือทั้งสองเขาเอาไว้เหนือศีรษะ และขบแม่มซอกคอขาวๆทั้งฝากรอยเขี้ยวไว้ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของทั้งๆทีไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น

“ปล่อย!” เสียงตะโกนของพี่เขายังคงดังไม่หยุด ผมเลยจูบปิดปากเพื่อให้อีกคนเงียบ แต่เพราะความอยากเอาชนะของผมถึงทำแบบนั้นลงไป จากที่แค่อยากเอาชนะแต่เหมือนความรู้สึกข้างในลึกๆมันต้องการมากกว่านั้นมันถลำลึกลงไป จนเมื่อผมทำอะไรมากกว่าการการจูบ...

ผ่านไปหลายชั่วโมงร่างบางที่นอนข้างๆผมนอนหลับสนิทด้วยความเพลีย ผมเอื้อมมือไปเกลี้ยผมที่ปรกหน้าออกผมจูบลงที่ขมับของพี่อี้ชิงอย่างแผ่วเบา

“ราตรีสวัสดิ์ฮะ” ผมไม่ได้อยากทำร้ายพี่อี้ชิงแบบนี้แต่เพราะความโกรธผมถึงทำอะไรแบบนั้นลงไป

ความรู้สึกของผมตอนนี้มันบอกอย่างแน่ชัดเลยว่าผมรักคนๆนี้มากกว่าที่จะเกลียด ทั้งๆทีเขาเป็นคนที่ทำร้ายพี่ลู่ เพราะความรักละมั่งถึงทำให้ผมเลือกที่จะไม่มองความแค้นที่เขามีต่อพี่ลู่ ที่พี่อี้ชิงทำไปทั้งหมดมันก็คงเป็นเพราะเขารักอี๋ฟานมากๆ ดูเหมือนว่าจะรักเขาข้างเดียวซะด้วยสิ เหมือนผมตอนนี้ละมั่งที่รักพี่เขาข้างเดียวแต่ก็เลือกที่จะรอให้อีกฝ่ายหันมามองบ้าง...

“อื้อ~…” เสียงของพี่อี้ชิงครางออกมาเบาๆแล้วแล้วซุกหน้ามาที่อกของผมอย่างต้องการไออุ่น

“พี่อย่างทำให้ผมคลั่งได้ไหมฮะ” ผมก้มมองคนที่หลับไม่รู้เรื่อง ทำแบบนี้มันทำให้ผมอยากจะลักหลับของคนตรงหน้าจริงๆ นี้ถ้าพี่อี้ชิงไม่เพลียไปก่อนนะผมว่าคืนนี้คงอีกยาว 





 

....................................................................

อ่า~ พี่ทำให้ผมคลั่ง โดยที่พี่ไม่รู้ตัวเลย

ผมทำใจลำบากนะฮะ!

ยกนี้ :: TAO ♥ LAY 



..............................................................


อย่าถามหาถึงฉาก NC กับเรื่องนี้เลยฮะ >< 
ต้องขอโทษจริงๆ (ไรท์)