[Fic-BEAST] Hide and Seek: หัวใจโป้งแปะ! [DooSeob]

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 ตีกลับ {Pay Back}

7- Pay Back

 

 

 

 

“ที่นี่สินะ”

 

 

ร่างเล็กมองตรงไปยังสิ่งก่อสร้างเบื้องหน้าด้วยแววตามุ่งมั่น ตึกสูงรูปทรงสวยที่มีผู้คนเดินเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ที่นี่เป็นสถานที่ในฝันของเด็กวัยรุ่น รวมไปถึงผู้ใหญ่หลายคน ที่เฝ้าหวังว่าจะได้เข้ามาร่วมงานกับบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่แห่งนี้ 

 

 

Y Entertainment 

 

 

ตัวอักษร YE สีฟ้าที่เขามองเห็นเป็นประจำทุกครั้งที่มาเยี่ยมเยียนบ้านเพื่อนสนิท ตอนนี้เขามองเห็นมันในมุมมองที่ใกล้ขึ้นมาก

 

 

“พวกนายรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา” ยังโยซอบหันไปสั่งความกับบรรดาลูกน้องที่อยู่ในรถตู้คันใหญ่ ก่อนก้าวเดินเข้าไปยังตัวตึก และตรงดิ่งไปยังโต๊ะประชาสัมพันธ์ เขามาที่นี่อย่างมีเป้าหมาย เขาต้องมาสะสางบางสิ่งกับใครบางคน

 

 

 

ยูนดูจุน!!!

 

 

 

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยค่ะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร โยซอบเหลือบไปมองที่ป้ายชื่อของพนักงาน ‘กาอิน’ โยซอบยิ้มบางให้กับหญิงสาวผิวขาวจนเกือบซีด แต่ด้วยดวงตาที่กรีดอายไลเนอร์อย่าพิถีพิถันทำให้ใบหน้าของเธอดูดีเป็นอย่างมาก

 

 

“ผมมาขอพบคุณดูจุนครับ” โยซอบบอกเจตนาขอตน

 

 

“คุณชื่ออะไรค่ะ แล้วนัดไว้หรือเปล่าค่ะ”

 

 

“เอ่อ เปล่าครับไม่ได้นัด บอกว่ายังโยซอบมาขอพบครับ”

 

 

“สักครู่นะคะ” หญิงสาวทำการต่อสายโทรศัพท์ไปยังที่ใดที่หนึ่งภายในตึกใหญ่

 

 

“มีคนมาขอพบคุณดูจุนค่ะ ชื่อคุณยังโยซอบค่ะ”

 

 

“ไม่ได้นัดไว้ค่ะ”

 

 

“ค่ะ ได้ค่ะ”

 

 

“เอ่อ...ตอนนี้คุณดูจุนไม่อนุญาติให้ใครรบกวนค่ะ” หญิงสาวตอบออกมา น้ำเสียงมีร่องรอยของความลำบากใจ

 

 

“แต่ผมมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเขานะครับ” คนตัวเล็กยังคงยืนยันว่าเขาต้องการพบกับดูจุนให้ได้ 

 

 

“กรุณาช่วยติดต่อไปอีกครั้งเถอะครับ” เน้นย้ำและเว้าวอนคนตรงหน้า

 

 

“ขอโทษค่ะ ไม่ได้จริงๆ ค่ะ” กาอินกล่าวขอโทษออกมา 

 

 

โยซอบชะเง้อมองเข้าไปในตัวบริษัท แล้วทำสีหน้าผิดหวัง คนตัวเล็กอ้อยอิ่งไม่ยอมเดินออกไปง่ายๆ เท้าเล็กค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกไป แต่ดวงตายังจดจ้องเข้าไปข้างใน

 

 

 

แต่ผมมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับคุณดูจุนจริงๆ นี่นา...

 

 

 

ฮงกี

 

 

 

“เอ่อ เดี๋ยวค่ะ”

 

 

ด้วยงานเป็นประชาสัมพันธ์อย่างเธอ ต้องเจอกับผู้คนมากมายหลายแบบ และต้องคอยรองรับหลากหลายอารมณ์ของผู้ที่มาติดต่อมากหน้าหลายตา การที่มีผู้ติดต่อคะยั้นคะยอจะพบเจ้านายของตนแบบนี้ก็มีให้เห็นอยู่ทุกวัน แต่ไม่ว่ายังไงกาอินก็ยังไม่ชินกับการถูกร้องขอเสียที

 

 

ยิ่งมาเจอกับคนน่ารักอย่างยังโยซอบอีก กาอินต้องทำใจเอาไว้ได้เลยว่าสีหน้าผิดหวังของคนตัวเล็กนี่ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถต้านทานได้  นับประสาอะไรกับคนที่ใจอ่อนยวบยาบอย่างเธอ อีกทั้งกาอินก็รู้ดีว่าเลขาส่วนตัวของดูจุนที่เพิ่งวางสายจากเธอไปนั้น เป็นคนที่มักจะปฏิเสธการนัดหมายของเจ้านายเสมอเนื่องจากไม่อยากเพิ่มภาระงานให้กับตัวเอง กาอินแสนจะเบื่อหน่ายที่จะทำตามคำสั่งของเลขาจอมขี้เกียจคนนี้ จะผิดมั้ยที่วันนี้เธอจะขอแหกกฏดูสักที!

 

 

“คุณดูจุนอยู่ชั้น 17 น่ะคะ ตามดิฉันมาสิคะ”

 

 

ไม่ว่าด้วยเหตุใดที่สาวสวยได้ปฏิบัติตัวแบบนี้กับเขา ทั้งๆ ที่ไม่กี่วินาทีก่อนยังปฏิเสธอย่างแข็งขัน แต่โยซอบก็รับความหวังดีนั้นมาทันที คนตัวเล็กรีบเดินตามสาวสวยเข้าสู่ลิฟท์และตรงไปยังชั้นที่ 17 ของตัวตึก

 

 

 

++++ Hide and Seek ++++

 

 

 

 

“เอ่อ ต้องขอเรียนไว้ก่อนนะคะ ว่าจริงๆ แล้วดิฉันไม่ได้รับอนุญาตให้พาคุณเข้ามาค่ะ แต่ดิฉันคิดว่าคุณคงมีเรื่องสำคัญมาก” กาอินเดาได้จากสีหน้าของโยซอบว่าคนตัวเล็กต้องมีเรื่องสำคัญที่ต้องการคุยกับเจ้านายของเธอเป็นแน่

 

 

“ครับสำคัญมาก....” โยซอบยอมรับออกมาสีหน้าเครียด “…แต่ผมจะทำให้คุณเดือดร้อนมั้ยครับ” แต่ไม่วายหันไปเป็นห่วงประชาสัมพันธ์ใจดีที่ยืนเคียงข้างกันในลิฟท์

 

 

“ชู่ว ตามมาค่ะ” กาอินเอานิ้วชี้มาแตะที่ปากตัวเองก่อนทำเสียงออกมา พร้อม ๆ กับประตูลิฟท์ที่เปิดออก หญิงสาวรีบดึงตัวโยซอบวิ่งไปหลบที่หลังคอกทำงานใกล้ๆ

 

 

“ห้องนั้นค่ะ คุณคงต้องรอให้คุณดูจุนเดินออกมานะคะ ไม่งั้นคุณเลขาคงกันไม่ให้คุณเข้าไปแน่” กาอินกระซิบบอกโยซอบให้มองไปยังห้องด้านหน้า ที่มีหญิงสาวหน้าตาดีอีกคนนั่งประจำโต๊ะสำหรับเลขาอยู่

 

 

“ถ้าตอนนี้คุณดูจุนว่าง แล้วทำไมเขาไม่ให้ผมเข้าพบละครับ” คนตัวล็กเกิดสงสัยขึ้นมา เขาไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก หรือพวกผู้บริหารระดับสูงๆ แบบนี้จะไม่ยอมให้เจ้าของบริษัทรับทำความสะอาดเล็กๆ อย่างเขาเข้าพบกันนะ 

 

 

“เฮ้อ พูดลำบากค่ะ คุณเลขาเธอไม่ค่อยชอบให้เจ้านายมีนัดตอนเที่ยงเท่าไหร่ค่ะ เพราะเธอจะได้พักช้าไปด้วยน่ะค่ะ...ตายล่ะ ฉันนี่แย่จริงๆ เลย เผาคนในบริษัทให้คนนอกฟัง เอ่อ...ไม่ว่ากันนะคะ”

 

 

“ครับ ก็ผมเป็นคนนอกจริงๆ นี่” คนตัวเล็กตอบกลับ ก็มันเป็นเรื่องจริงที่เขาเป็นนอก

 

 

“อ๊ะ นั่นคุณดูจุนออกมาแล้ว” กาอินรีบบอกโยซอบเมื่อเห็นว่าคนตัวโตที่พวกเขาต้องการพบเดินออกมาจากห้องทำงาน โยซอบมองไปยังดูจุนซึ่งกำลังคุยอะไรบางอย่างกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเลขานุการ 

 

 

“นี่โยซอบ พวกคุณฮยอนซึงน่ะ เป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับพี่ซูยังล่ะ ฉันว่าพวกเขาต้องรู้จักพี่ซูยังแน่ๆ เลย”

 

 

“นายดงอุนน่ะ มาถามเรื่องพี่ซูยังกับฉันไม่หยุดเลย”          

 

 

สิ่งที่กีกวังบอกมาทำให้โยซอบคิดมากไม่น้อย ยูนดูจุนรู้จักกับอีซูยัง แล้วทำไมพวกเขาไม่มีใครพูดเรื่องนี้กับเขาเลย ทั้งๆ ที่ถ้าประติดประต่อเรื่องราวดีๆ แล้ว การที่ฮยอนซึงอยากพบเขาคงต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่

 

 

 

พวกเขาจะเกี่ยวข้องกับพ่อของฮงกีมั้ยนะ

 

 

 

คนตัวเล็กไม่อาจห้ามความอยากรู้ของตัวเองได้ เขาก้าวขาออกจากที่ที่กำบังตัวเองอยู่ เดินตรงไปยังคนตัวโตเบื้องหน้า

 

 

 

อ๋า แย่แล้ว

 

 

 

เสียงร้องในใจของกาอินที่แอบดูอยู่ที่เดิม เมื่อดูจุนกลับตัวย้อนเข้าไปในห้องทำงานอย่างรวดเร็วโดยที่ยังไม่ทันจะเห็นโยซอบ แต่คุณเลขากลับหันมาเจอคนตัวเล็กอย่างจัง

 

 

“นี่คุณเป็นใครกัน?” ริมฝีปากแดงขยับถามโยซอบด้วยสีหน้าแปลกใจ 

 

 

เมื่อเห็นเช่นนั้น กาอินจึงรีบเดินออกมารั้งตัวโยซอบที่พยายามจะเดินเข้าไปในห้องของดูจุนเอาไว้

 

 

“เอ่อ...คือ” สาวตัวซีดพยายามหาข้อแก้ตัว โยซอบหันไปมองยังกาอินที่จับแขนของเขาไว้ แล้วเพิ่งนึกได้ว่าตนกำลังจะทำให้ประชาสัมพันธ์สาวเดือดร้อน

 

 

“มีอะไรกัน...นั่นคุณกาอินไม่ใช่เหรอ ประชาสัมพันธ์อย่างเธอทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” เลขาคนนี้หน้าตาสะสวยไม่แพ้กาอิน หากแต่น้ำเสียงดุดันกว่ามาก

 

 

“คือ...” 

 

 

“ผมมาขอพบคุณดูจุนครับ” โยซอบรีบหันไปตอบกับคุณเลขาแทนกาอินที่ตอนนี้ตัวซีดไปกว่าเดิม 

 

 

“ตอนนี้คุณดูจุนไม่มีนัดนี่” หญิงสาวหรี่ตาแล้วตอบกลับออกมา

 

 

“ช่วยบอกว่ายังโยซอบมาขอพบด้วยครับ” คนตัวเล็กค่อยๆ ตอบกลับอย่างใจเย็น

 

 

“อ๋อ...ยังโยซอบ” คุณเลขาจิกสายตาไปยังกาอินเมื่อจำชื่อของโยซอบได้ ชื่อที่กาอินเพิ่งโทรมาแจ้งเธอเมื่อไม่นานว่าคนๆ นี้ ต้องการพบเจ้านายของเธอ 

 

 

“ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่ได้ นี่คุณกาอิน นี่คุณกล้าพาคนนอกเข้ามาที่นี่เหรอ ฉันคงต้องพิจารณาเธอเป็นพิเศษซะแล้ว” เลขาจอมดุหันไปเล่นงานกาอินทันที ไม่แปลกที่เธอไม่เกรงใจโยซอบเท่าไหร่นัก เพราะบุคคลสำคัญที่จะติดต่องานกับดูจุนมักจะติดต่อผ่านเธอโดยตรงทั้งสิ้น พนันได้เลยว่าโยซอบคงจะเป็นเพียงบุคคลโนเนมที่ต้องการจะติดต่องานกับเจ้านายของเธอเท่านั้น...รับประกันว่าไม่มีความสำคัญอะไร

 

 

“อย่าไปโทษเธอเลยครับ ผมเป็นคนขอร้องเธอเอง” คนตัวเล็กออกตัวปกป้องหญิงสาวที่พาตนขึ้นมา

 

 

“งั้นคุณก็เชิญกลับไม่ได้แล้วค่ะ ฉันจะจัดการกับคนของฉันเอง” เลขาสาวไล่โยซอบให้กลับไป

 

 

“แต่คุณดูจุนก็ว่างอยู่ไม่ใช่เหรอครับ ทำไมถึงให้ผมเข้าพบไม่ได้ล่ะ” แต่โยซอบก็ยังไม่ลดละความพยายามของตน 

 

 

โยซอบมาที่นี่เพื่อซักความกับดูจุน เพราะว่าความร้อนใจบวกกับความอยากรู้ว่าพวกของฮยอนซึงเกี่ยวข้องกับซูยังแบบไหนกันแน่ ทั้งๆ ที่เขาจะรอไปถามฮยอนซึงตอนเย็นที่โรงเรียนของฮงกีก็ได้ แต่เมื่อรถตู้ของบริษัทขับเคลื่อนผ่านมายังตึกแห่งนี้แล้ว คนตัวเล็กก็ตัดสินใจเดินเข้ามาที่นี่ทันที

 

 

“นี่คุณมีเรื่องสำคัญอะไรนักหนา”

 

 

“บอกคุณดูจุนว่าผมมาพบเขาเรื่องลูกชายของผมครับ” เลขาสาวถึงกับเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย ลูกชายคุณ? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้านายดิฉัน” เธอไม่เข้าใจถึงความสัมพันธ์ที่เกี่ยวข้องกับเจ้านายของเธอ

 

 

“มันเป็นเรื่องส่วนตัวครับ” คำตอบของโยซอบยิ่งทำให้เธอหัวเสียมากขึ้น เข้าใจไปว่าโยซอบมาเพื่อจะขอให้ดูจุนรับอุปการะเด็กคนนึง เรื่องอะไรเธอจะยอมให้คนๆ นี้พบกับดูจุน มีหวังเธอคงโดนไล่ออกแน่ 

 

 

“งั้นดิฉันแนะนำให้คุณไปหาคุณดูจุนเป็นการส่วนตัวที่บ้านค่ะ ที่นี่มันบริษัท” นี่ยังไม่นับว่าตอนนี้เลยช่วงเวลาพักมามากแล้ว ทำไมเธอต้องมาเสียเวลากับเรื่องแบบนี้กัน คุณเลขารีบไล่โยซอบออกไปทันที

 

 

“นี่คุณ โธ่เอ้ย ได้ข่าวมาว่านิสัยไม่ดี แต่ไม่คิดว่าจะแย่ขนาดนี้” โยซอบเองก็เริ่มหมดความอดทน แต่คำพูดของคนตัวเล็กกลับทำให้กาอินสะดุ้งด้วยความร้อนตัว ในขณะที่คุณเลขาหันขวับไปทางสาวตัวซีดทันที

 

 

“รปภ.!!!! ช่วยมาพาคุณคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้” เธอใช้อำนาจเรียกคนมาเพื่อพาตัวโยซอบออกไป 

 

 

“ส่วนเธอ ฉันจะรายงานเรื่องนี้แน่” แต่ยังไม่ลืมที่จะหันไปคาดโทษกับกาอินอีกครั้ง ตอนนี้ประชาสัมพันธ์สาวได้แน่ยิ่งก้มหน้านิ่งอยู่อีกมุมหนึ่ง

 

 

“ปล่อยผมนะ ปล่อยสิ” โยซอบขืนตัวไว้เมื่อถูกชายร่างกำยำสองคนพยายามจะดึงตัวเขาออกไป จนตัวเองถูกเหวี่ยงไปอีกทาง

 

 

ขวับ!

 

 

ร่างเล็กที่ถลาไปด้วยแรงเหวี่ยงปะทะเข้าเต็มๆ กับแผ่นอกแน่นของคนที่เพิ่งเดินออกมาเพราะถูกรบกวนด้วยเสียงโหวกเหวก

 

 

 

โอ๊ะ

 

 

 

 

“คุณดูจุน!!!” โยซอบเอ่ยขึ้น เมื่อเงยหน้าไปพบคนที่รับแรงกระแทกจากเขาไว้ ส่วนดูจุนได้แต่ก้มมองหน้าคนตัวเล็กที่อกด้วยความสงสัย

 

 

“นี่นาย?!?….เกิดอะไรน่ะขึ้นคุณทิฟฟานี่” คนตัวโตเงยหน้าขึ้นถามเลขาส่วนตัวของตัวเอง

 

 

“........” 

 

 

ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก่อนหน้านี้ แต่หลังจากการปรากฏตัวของดูจุน ทุกอย่างดูคลี่คลายอย่างง่ายดายด้วยความมีอำนาจของผู้บริหารระดับสูงอย่างดูจุน 

 

 

คุณเลขาก้มหน้าเงียบเนื่องจากถูกต่อว่าโดยเจ้านายตัวเอง เรื่องการทำงานที่นึกถึงแต่ความสบายของตัวเอง ถึงขนาดจะโดนพิจารณาย้ายตำแหน่ง ส่วนกาอินนั้นยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่เพราะเธอทำผิดกฎบริษัทอย่างร้ายแรงคือพาคนนอกเข้ามายังส่วนบริหารของบริษัท และตอนนี้โยซอบมองเห็นคุณเลขานิสัยไม่ดีแอบเบนหน้าไปมองกาอินอย่างโกรธเคืองอีกด้วย ดูเหมือนว่าอนาคตของกาอินคงจะไม่สวยหรูนัก ซึ่งนั่นก็มีผลมากกับเรื่องราวของยูนดูจุนและยังโยซอบในภายหลัง

 

 

 

 

++++ Hide and Seek ++++

 

 

 

 

 

“นายมีธุระอะไรงั้นเหรอ” เมื่อพาโยซอบออกมาคุยกันที่คอฟฟี่ชอปที่หน้าบริษัท ดูจุนก็ถามคนตัวเล็กอย่างสงสัย 

 

 

ตั้งแต่ที่โยซอบหายดีและออกจากโรงพยาบาลไปเมื่อหลายวันก่อน ดูจุนเองก็คิดอยู่ว่าจะไปหาป๊ะป๋าตัวเล็กเพื่อคุยเรื่องของฮงกี แต่เขากลับมีงานเข้ามามากมายจนยากที่จะแบ่งเวลาไป และเขาไม่คิดเลยว่าโยซอบจะมาหาเขาเองถึงที่นี่

 

 

“คุณรู้จักกับพี่ซูยังใช่มั้ยครับ” โยซอบมองหน้าดูจุนอย่างไม่ยอมให้คลาดสายตา ก่อนจะตัดสินใจถามคำถามที่ตั้งใจจะถาม

 

 

“ใช่....ฉันรู้จัก...แม่ของฮงกี” ดูจุนเองก็ไม่เลี่ยงที่จะตอบคำถามเช่นกัน เขาจงใจบอกให้โยซอบรู้ว่าเขารู้เรื่องของฮงกีแล้ว

 

 

“คุณรู้?” คราวนี้คนตัวเล็กสะดุ้งจนแทบจะตกจากเก้าอี้เลยทีเดียว

 

 

“นายละเมอออกมาน่ะ ที่จริงที่เราอยากพบนายก็เพราะเรื่องนี้ พวกเรากำลังตามหาลูกของซูยัง” นี่คือความจริงที่ดูจุนอยากบอกให้โยซอบรู้ ว่าแท้จริงแล้วทำไมพวกเขาถึงอยากพบโยซอบนัก

 

 

“แล้ว...คุณจะหาฮงกีไปทำไม” โยซอบเอียงหน้าถาม ตากลมหรี่ลงอย่างสงสัย น้ำเสียงที่ถามออกมามีแววของความสับสน และไม่มั่นใจ

 

 

 

“ฉันอยากรับผิดชอบดูแลเด็กคนนั้น”

 

 

 

คำตอบของดูจุนเหมือนจะทำให้โยซอบตระหนกอย่างนัก ร่างเล็กทะลึ่งขึ้นยืน และมองหน้าดูจุนด้วนสายตาแข็งกร้าวจนคนตัวโตตกใจในท่าทีแบบนั้นของคนน่ารัก

 

 

“หมายความว่าไงรับผิดชอบ!!! หรือว่าคุณ...คุณเป็นพ่อของฮงกีเหรอ!!!” ทั้งคำถามและคำตอบที่โยซอบคิดไว้ออกมาจากปากคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว

 

 

“นี่คุณเป็นอะไร?” ยูนดูจุนเริ่มจะสงสัยในกริยาแบบนี้มากขึ้น โยซอบต้องมีอคติอะไรสักอย่างกับคนที่เป็นพ่อของฮงกีแน่นอน

 

 

“ถ้าคิดจะมารับผิดชอบฮงกีตอนนี้ละก็ สายไปแล้วล่ะ ไม่มีทาง!!!!” เสียงเล็กตะคอกลั่นร้านกาแฟจนลูกค้ารายอื่นหันมามองเป็นตาเดียว ดูจุนแทบไม่เชื่อเลยว่าคนน่ารักขนาดโยซอบจะโมโหได้น่ากลัวขนาดนี้

 

 

“นี่....ฉันไม่ใช่พ่อของฮงกีหรอกนะ ใจเย็นๆ สิ” มือหนาเอื้อมไปยังข้อมือของโยซอบเพื่อดึงลงให้นั่งดังเดิม ดูจุนพยายามบอกออกไปอย่างนุ่มนวลเพื่อให้โยซอบคลายอารมณ์โกรธลง 

 

 

“ซูยังเป็นเพื่อนสนิทฉันน่ะ...ทั้งฮยอนซึงและจุนฮยองก็ด้วย พวกเราสนิทกันมาก พวกเราตั้งใจจะช่วยเหลือซูยังตั้งแต่ตอนเธอท้องแล้ว แต่เรามีปัญหากันนิดหน่อยในตอนนั้น” ดูจุนค่อยๆ เล่าเรื่องราวของตนให้โยซอบฟัง

 

 

“ปัญหาอะไร?” โยซอบที่อารมณ์เย็นลงนิดหน่อยแล้วยังคงไม่ไว้ใจนัก 

 

 

แต่เพราะโยซอบเองก็ไม่ได้อยู่กับซูยังตลอดเวลา แค่บังเอิญไปพบตอนที่พี่สาวกำลังจะคลอดเท่านั้น คำพูดของดูจุนจึงเริ่มน่าเชื่อถือขึ้น อีกทั้งเขาเองที่เป็นคนนำฮงกีมาเลี้ยงไว้ โดยตั้งใจไม่ให้ใครหาเจอ จึงไม่แปลกใจที่พวกของดูจุนจะพบกับลำบากในการหาเด็กน้อย...จะพูดว่าโยซอบเอาฮงกีมาซ่อนไว้มันก็ไม่ผิด

 

 

“ผมขอโทษด้วยแล้วกันนะ เพราะผมเอง ผมพาฮงกีหนีมาจากที่นั่น ผมไม่อยากให้ฮงกีเจอกับพ่อแท้ๆ ของเขา อีกอย่างพ่อแท้ๆ ของฮงกีก็ไม่เคยจะมาดูดำดูดีพี่ซูยังสักนิดเลย มีแค่การส่งเงินมาให้พี่ซูยังใช้ทุกเดือนเท่านั้นเอง ผมไม่อยากให้ฮงกีไม่อยู่บ้านสงเคราะห์ และก่อนที่พี่ซูยังจะจากไป เธอก็ได้ฝากลูกชายของเธอเอาไว้กับผม” เสียงสั่นเครือที่ถูกเปล่งออกมา ทำให้ดูจุนรู้ว่าคนตัวเล็กเริ่มอ่อนลงบ้างแล้ว 

 

 

อาจเป็นเพราะดูจุนเคยช่วยเขาไว้ตอนที่ฮงกีหายตัวไป ทั้งยังเป็นคนดูแลเขาตอนที่ไม่สบายด้วย ทำให้โยซอบให้ความไว้ใจดูจุนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

 

 

“หรือไม่ผมก็แค่เห็นแก่ตัว...เพราะผมไม่อยากยกลูกของพี่ซูยังให้คนๆ นั้น” เมื่อเขาไว้ใจ เขาจึงระบายความรู้สึกออกมามากขึ้น

 

 

“........” ดูจุนไม่พูดอะไร เขาปล่อยให้โยซอบเป็นฝ่ายเล่าออกมาบ้าง

 

 

“ผม....เกลียดคนที่พี่ซูยังรัก”

 

 

”!!!” แต่สิ่งที่คนตัวเล็กเอ่ยออกมาสร้างความตกใจให้กับดูจุนไม่น้อย แต่เขาก็ต้องนิ่งเงียบไว้

 

 

“คนๆ นั้น ทำให้พี่ซูยังรักผมได้แค่ความเป็นน้องชาย ทำให้เธอท้อง ทำให้เธอเสียใจ และทำให้เธอ....จากไป” โยซอบเอ่ยออกมาเสียงสั่น ใครได้ฟังก็คงรับรู้ได้ว่าหนุ่มหน้าใสคนนี้มีความรู้สึกแบบไหนกับพี่สาวซูยังของเขา

 

 

“คุณดูจุน....คุณไม่ใช่คนๆ นั้นใช่มั้ยครับ คุณไม่ใช่พ่อของฮงกีใช่มั้ย?” ป๊ะป๋าตัวเล็ก มองหน้าดูจุนแล้วถามออกมาเพื่อขอการยืนยันอีกครั้ง 

 

 

ดูจุนสบสายตาคนตรงหน้า ในใจรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

 

 

“ฉัน...ไม่ใช่คนที่ทำให้ซูยังท้อง ฉันไม่ใช่พ่อของฮงกี” เขาตอบออกมาตามความจริงให้คนข้างหน้าได้มั่นใจ แต่ก็ยังคงรู้สึกกระอักกระอ่วนในจิตใจ

 

 

ฉันไม่ใช่พ่อของฮงกี แต่ฉันเป็นคนที่รักซูยัง เป็นคนที่ซูยังรัก และก็ทำให้ซูยังเสียใจ ดูท่าฉันคงจะเป็นคนที่นายเกลียดมากที่สุดในโลกสินะ

 

 

 

“แล้วคุณรู้จักคนๆ นั้นมั้ยครับ” โยซอบยังคงถามต่อ

 

 

“นั่นคือสาเหตุที่ฉันต้องมาคุยเรื่องนี้กับนานตอนนี้....ไม่ใช่ที่โรงพยาบาล” 

 

 

ดูจุนไม่แปลกใจในคำถามนี้ของโยซอบ และเขาก็เตรียมพร้อมที่จะตอบคำถามนี้อยู่แล้ว เพียงแต่เขาไม่อยากคุยต่อหน้าฮยอนซึง

 

 

“???”

 

 

ดูจุนเล่าความจริงเรื่องพ่อฮงกีให้กับโยซอบได้รับรู้ว่าพี่ชายของฮยอนซึงเป็นพ่อที่แท้จริงของฮงกี นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่คุยเรื่องนี้กับโยซอบตั้งแต่แรก เพราะกลัวว่าเพื่อนคนสวยจะเสียใจเมื่อรู้ความจริงเรื่องนี้ 

 

 

“พวกคุณรู้เรื่องนี้แต่ไม่ยอมบอกคุณฮยอนซึงงั้นเหรอ” คนตัวเล็กไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่นัก น้ำเสียงเจือด้วยความโกรธในตัวพี่ชายของฮยอนซึง แต่โยซอบก็แยกได้ว่าพี่กับน้องนั้นเป็นคนละคนกัน

 

 

“ฮยอนซึงรักพี่ชายของเขามาก เจ้านั่นต้องผิดหวังมากแน่ๆ นายไม่รู้หรอกว่าไอ้หน้าสวยนั่นน่ะบอบบางแค่ไหน ซูยังเองก็ขอร้องพวกเราเอาไว้ว่าอย่าให้ฮยอนซึงรู้” ดูจุนงัดเอาชื่อของซูยังขึ้นมาเพื่อให้โยซอบคล้อยตาม

 

 

เพราะจากการสนทนากับคนตัวเล็กเทื่อครู่ทำให้ดูจุนเลือกที่จะไม่เล่าความสัมพันธ์ของตนและซูยังให้โยซอบฟังได้ รวมไปถึงเรื่องเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ชั่วร้ายแบบนั้นขึ้นอีกด้วย  เพื่อที่เขาจะได้สามารถเข้าไปดูแลฮงกีได้ แม้จะลำบากใจที่ต้องโกหกไปบ้าง แต่หากโยซอบรู้ว่าเขาคือคนรักของซูยังละก็ ดูจุนคงหมดโอกาสที่จะเจอฮงกีอีกเป็นแน่ 

 

 

 

ถึงจะไม่อยากเจอไอ้ปีศาจนัก แต่ก็ต้องทำเพื่อซูยัง

 

 

 

และมีเหตุผลใหญ่อีกข้อที่เข้ามามีอิทธิพลกับดูจุนในตอนนี้

 

 

 

ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นแฟนซูยัง ฉันคงไม่ได้เจอนายอีกแน่ ยังโยซอบ

 

 

 

ไม่รู้ทำไมและไม่รู้เมื่อไหร่ที่ยูนดูจุนคิดแบบนี้ เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กเกลียดขี้หน้าและหนีเขาไป

 

 

“ก็ได้...ถึงจะไม่เข้าใจนัก แต่ถ้าพี่ซูยังต้องการแบบนั้น ผมก็จะไม่ให้คุณฮยอนซึงรู้”

 

คนน่ารักยอมรับตามที่ดูจุนร้องขอ ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนเริ่มหดสั้นลงเรื่อยๆ เหมือนว่ามีฮงกีเป็นแม่เหล็กดึงดูดพวกเขาเข้าด้วยกัน

 

 

“งั้น...เรามาวางแผนอนาคตกัน” แล้วอยู่ๆ คนตัวโตก็เปลี่ยนเรื่องทันที หลังจากที่โยซอบเริ่มถูกชักนำโดยเขาอย่างง่ายดายแล้ว

 

 

???

 

 

“ก็เรื่องดูแลฮงกีไง บอกแล้วไงว่าฉันจะรับผิดชอบลูกนายเอง” ดูจุนกล่าวต่ออย่างหน้ามึนด้วยประโยคสองแง่สองง่าม เมื่อเห็นว่าตากลมแป๋วมองมาที่เขาอย่างสงสัย

 

 

แต่คำพูดไม่เบาไม่ดังจนเกินไปนี้กับเป็นที่สนใจของลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านทันที ทำให้พวกเขาเป็นที่สนใจอีกครั้ง สายตาของทุกคนตอนนี้มองมาที่โยซอบจนทำให้คนตัวเล็กตัวหดลงด้วยความอาย

 

 

 

นี่คนอื่นเขาจะคิดว่าเราถูกทำให้ท้องแล้วมาขอให้คุณดูจุนรับผิดชอบหรือเปล่านะ

 

 

>///<

 

 

หน้าที่แดงเป็นลูกตำลึงของโยซอบทำให้ดูจุนที่มองมารู้สึกอารมณ์ดีอย่างน่าประหลาด

 

 

 

 

 

++++ Hide and Seek ++++

 

 

 

 

 

ภาพการสนทนาของดูจุนและโยซอบถูกส่งตรงไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะทำงานที่ต่างประเทศ โดยมีจางซึงโฮมองอย่างพอใจ 

 

 

 

Mr. J คนนี้ทำงานได้ดีเยี่ยมจริงๆ

 

 

 

นิ้วเรียวดึงเอาหูฟังออกจากหู สิ่งที่มาพร้อมอีเมล์ฉบับนี้ไม่ใช่แค่รูปอิริยาบถต่างๆ ของโยซอบและดูจุน แต่ยังมีไฟล์เสียงที่อัดได้จากการพูดคุยของทั้งสองคนอีกด้วย

 

 

 

นายจะขยายเรื่องนี้ให้คนอื่นรู้ไปทำไม ยูนดูจุน

 

 

 

แววหน้าดุดันเพ่งมองไปยังภาพของดูจุนที่ยังคงแสดงอยู่บนจอคอมพิวเตอร์ราวกับจะตั้งไว้เป็นภาพแบคกราวน์

 

 

 

ว่าแต่...นายนี่มักเจอกับคนน่าสนใจอยู่เรื่อยเลยนะ

 

 

 

ภาพชายหนุ่มตัวเล็กหน้าขาวตาใสที่ร่วมอยู่ด้วยในร้านกาแฟ ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เรียกร้องความสนใจของเขาได้  ตอนนี้ยังโยซอบกลับกลายเป็นที่สนใจของจางซึงโฮมากเสียยิ่งกว่าอีฮงกีเสียอีก

 

 

 

หึ คงต้องหาประโยชน์จากลูกฮงกีนั่นสักหน่อยแล้ว

 

 

 

การติดต่อระหว่างซึงโฮและ Mr. J ยังคงไม่สิ้นสุดลง ร่างหนาทำการตอบกลับอีเมล์อีกครั้ง

 

 

 

 

Mr J

 

ไม่ต้องตามยังโยซอบแล้ว เรื่องนั้นฉันจะจัดการเอง 

ส่วนนายไปหาหลักฐานย้อนหลังเกี่ยวกับรายได้ของอีซูยังในช่วงระยะก่อนคลอด รู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนจ่าย

 

จางซึงโฮ

 

 

 

 

ซึงโฮเหยียดยิ้มอย่างเยาะหยัน แผนร้ายผุดขึ้นในหัวอย่างรวดเร็ว เขาเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์มือถือข้างตัวแล้วต่อสายไปยังเกาหลีทันที

 

 

 

“ฮัลโหล ฮยอนซึง.....อาทิตย์หน้าพี่จะกลับไปเกาหลีแล้วนะ”

 

 

 

ถ้าเดาไม่ผิด ที่มาของเงินเหล่านั้นต้องออกมาจาก YE แน่

 

 

 

หึหึ ยงจุนฮยอง! ช่วยไม่ได้นะ นายคงเป็นทางเลือกที่ดีอีกตามเคย เหมือนเมื่อก่อนไงล่ะ

 

 

 

++++ Hide and Seek ++++



TALK

จะทยอยอัพค่ะ ถ้าแชปไหนยังติดประโยคว่ารออัพก็ไม่ต้องเข้าไปค่ะ ยังไม่อัพแน่นอน
ดาวจะทยอยอัพเรื่อยๆ ทยอยแต่งแชป 17 อยู่ด้วย กะจะให้จบใน 20 แชป