[Fic-BEAST] Hide and Seek: หัวใจโป้งแปะ! [DooSeob]

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 สงสัย {Suspect}

8- Suspect

 

 

 

“อ๊ะ จุนฮยอง นายมาทำอะไรที่นี่?” 

 

 

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองคนรักคนใหม่แต่หัวใจเก่าอย่างสงสัย เป็นเรื่องแปลกที่จะพบจุนฮยองในที่ทำงานของตัวเองแบบนี้ เพราะว่าบริษัทที่ฮยอนซึงทำงานอยู่ห่างจาก Y Entertainment ไม่น้อย ถึงจุนฮยองมักจะทำหน้าที่ออกนอกสนามก็เถอะ แต่ที่นี่มันก็ไม่ใช่เขตบริเวณที่จุนฮยองจำเป็นต้องมา

 

 

“ก็มารับ แฟนไปกินข้าวเที่ยงน่ะสิ” จุนฮยองพูดขึ้นขณะที่เดินเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานคนสวยเรื่อย ๆ ฮยอนซึงได้แต่เสไปมองเอกสารบนโต๊ะเพื่อหลบใบหน้าสวยจากการจับจ้องของคนร่างโปร่ง ความรู้สึกที่มีความสุขเหมือนเมื่อก่อนกลับมาแล้ว ที่จริงแล้วมันมากกว่าเมื่อก่อนอีกด้วยซ้ำ

 

 

“แล้ว...ไปที่ไหนล่ะ?” เสียงหวานถามขึ้นพลางรวบเก็บเอกสารบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ

 

 

“นายก็แนะนำสิ นี่ถิ่นนายนะคุณนายจาง” สองมือของจุนฮยองถูกวางลงบนโต๊ะทำงานของฮยอนซึง เขาก้มหน้าเข้าใกล้ใบหน้าชมพูใสแล้วยิ้มให้

 

 

ฮยอน ซึงกระพริบตาปริบ ๆ แล้วเม้มปากแน่น รู้สึกมีความสุขจนกลั้นไม่อยู่ ดวงตายิ้มพราวหวานฉ่ำ เรือนผมของร่างบางถูกลูบเบาๆ สองสามครั้งด้วยมือของจุนฮยอง ก่อนที่จะถูกจับแขนดึงให้ลุกขึ้น

 

 

“นี่จุนฮยอง” ฮยอนซึงเรียกจุนฮยองที่จูงมือเขาจะพาออกไปนอกห้องทำงาน

 

 

“หือ ว่าไง” จุนฮยองตอบกลับ แต่ก็ยังคงเดินไปเรื่อย ๆ ตรงไปยังประตูห้อง

 

 

“ถึงพวกเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่ามันไม่เหมือนเดิมเลย” ฮยอนซึงเดินตามอย่างว่าง่าย เขาแทบไม่ต้องมองทางเดินด้วยซ้ำ เพราะคนข้างหน้าได้ทำหน้าที่เป็นตาแทนอยู่แล้ว ร่างบางก้มมองแต่มือนิ่มที่ถูกกุมไว้ด้วยมือของจุนฮยอง ใบหน้าฉายแววหนักใจขึ้นมา

 

 

“ฉัน.....รู้สึกแย่นะ”

 

 

กึก

 

 

คราวนี้จุนฮยองถึงกับหยุดเดินแล้วรีบหันกลับมาถามฮยอนซึงอย่างตกใจ

 

 

“ทำไม ล่ะ ทำไมนายรู้สึกแบบนั้น ฉันทำอะไรให้นายลำบากใจหรือเปล่า” จุนฮยองไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรผิดไปตรงไหน ร่างบางถึงได้บอกออกมาว่า...รู้สึกแย่

 

 

“ฉัน..............ฉันรู้สึกว่าฉันสู้นายไม่ได้เลย ฉันรู้สึกว่าฉันรักนายได้น้อยกว่าที่นายรักฉัน” ฮยอนซึงพูดโดยตั้งใจสบตากับจุนฮยองแบบตาต่อตา

 

 

“คุณนายจาง”

 

 

จุนฮยองอมยิ้มอย่างคนที่ฝืนที่จะไม่ยิ้มให้กว้างไปกว่านี้ นัยตามองไปยังหน้าสวยด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้น

 

 

“ฉันไม่ยอมหรอกนะคุณชายยง ” ว่าแล้วคนสวยก็ไม่อาจทนมองหน้าจุนฮยองได้ด้วยความอายที่แล่นขึ้นโชว์ทางสี หน้า จึงได้แต่เบือนหน้าหนีไปอีกทางแล้วพูดออกมาด้วยท่าทางไม่รู้ไม่ชี้

 

 

 

คุณชายยง!?!

 

 

 

“คอยดูเถอะ ว่านายจะต้องแพ้ฉัน” ตาใสกลิ้งมามองปฏิกิริยาของจุนฮยอง แล้วถูกกลิ้งกลับไปอีกทางอย่างรวดเร็ว ไม่น่าเชื่อว่านี่คือฮยอนซึง ยงจุนฮยองสัมผัสได้ว่าจางฮยอนซึงเปลี่ยนไป คนตรงหน้ากล้าที่ยั่วเย้าเขามากขึ้น การที่ทั้งคู่เลิกกันไปนานแล้วกลับมาคบกันอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อจริง ๆ ว่าฮยอนซึงจะทำให้จุนฮยองหน้าแดงได้ ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนจะมีเพียงร่างโปร่งเท่านั้นที่จะคอยหยอดคำหวานใส่คนรัก

 

 

 

จางฮยอนซึง...นี่นาย...กำลังทำตัวซุกซนกับฉันงั้นเหรอ

 

 

 

จุนฮยองคาดไม่ถึงจริงๆ แต่มันก็ทำให้เขามีความสุขขึ้นมาหลายต่อหลายเท่า ที่แฟนของเขาแสดงออกมาว่ารักเขาได้อย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้

 

 

“อื้ม ก็...จะคอยดูนะ” 

 

 

ถ้าจะแข่งกันซุกซน จุนฮยองก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว ทั้งสองคนมองหน้ากันและกันอย่างท้าทาย

 

 

 

เรามาแข่งกัน ว่าใครจะทำให้หัวใจของอีกคนเต้นแรงได้มากกว่ากัน 

 

 

 

ยงจุนฮยองและจางฮยอนซึงต่างส่งสายตาหวานเยิ้มให้แก่กันอย่างที่ไม่เคยเป็นมา ก่อน ใบหน้าคมเริ่มเอนเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานเรื่อยๆ จนฮยอนซึงเริ่มรู้สึกได้ถึงความชิดใกล้ ด้วยลมหายใจร้อนที่ปะทะเข้ามา ดวงตาหวานค่อยกวาดมองไปทั่วหน้าของจุนฮยองอย่างหลงใหล ในขณะที่จุนฮยองก็มองใบหน้าสวยปานหญิงสาวนั้นอย่างหลงใหลเช่นกัน ทั้งคู่ตกอยู่ในห้วงภวังค์ของกันและกัน ตอนนี้สายตาของร่างโปร่ง สำรวจจนมาหยุดจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากแดงระเรื่อ เข้าค่อยก้มหน้าเข้าใกล้เป้าหมายนั้น อีกนิดเดียวเท่านั้นริมฝีปากของทั้งคู่ก็จะถูกปิดสนิทเข้าด้วยกัน จางฮยอนซึงเริ่มหลับตาพริ้มอย่างน่ารัก

 

 

 

 

Let it snow, Let it snow ทากาวา อันนาจวอ แนเก ทลราวาจวอ...

 

 

 

ฮยอนซึงลืมตาขึ้นแล้วผละใบหน้าออกจากจุดโฟกัสของจุนฮยองอย่างน่าเสียดายเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยงจุนฮยองค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้ตัวว่าโอกาสในการจูบปากสวยเพิ่งหลุดลายไปด้วยเสียงเพลงไพเราะ (?) ไพเราะงั้นเหรอ ยงจุนฮยองรู้สึกแทบอยากจะจิกโทรศัพท์เครื่องนั้นมาเขวี้ยงทิ้งซะเดี๋ยวนี้

 

 

 

ไอ้ไอโฟนบ้า! มันสมควรตายยยย!

 

 

 

ร่างโปร่งมองตามหลังร่างบางที่เดินปลีกตัวออกไปเพื่อรับโทรศัพท์ เขาเลียริมฝีปากแห้งของตัวเองอย่างเก้อเขิน......อีกนิดเดียวเท่านั้น

 

 

(ฮยอนซึงอาทิตย์หน้าพี่จะกลับเกาหลีแล้วนะ) เสียงเข้มที่ดังออกมาจากโทรศัพท์ของฮยอนซึงทันทีที่ร่างบางแตะโทรศัพท์เข้าที่ข้างหู

 

 

“ดีใจจังเลยฮะพี่” ฮยอนซึงตอบกลับอย่างดีใจ ร่างบางหันไปมองจุนฮยองแล้วยิ้มให้จากมุมห้อง 

 

 

ที่เขาลุกเดินออกมาห่างจากจุนฮยองเพราะเขารู้ดีว่าคนรักของเขาไม่ค่อยชอบพี่ชายของเขานัก แม้ร่างบางจะไม่ทราบสาเหตุก็ตาม แต่การหลีกเลี่ยงเอาไว้ก่อนเป็นสิ่งที่ดีกว่า

 

 

(ตอนนี้จุนฮยองสบายดีมั้ย) ซึงโฮถามออกมา

 

 

“ก็ เอ่อ สบายดีฮ่ะ” ซึ่งคำถามนี้ทำให้ฮยอนซึงประหลาดใจเป็นอย่างมาก นานมากแล้วที่พี่ชายของตนจะถามไถ่ถึงจุนฮยอง ฮยอนซึงสัมผัสได้ด้วยซ้ำว่าระหว่างทั้งสองคนนี้มีคำว่า...ไม่อยากสมาคมด้วย....กั้นกลางอยู่ ร่างบางอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมพี่ชายตนถึงถามออกมาราวกับว่าเป็นนกรู้ว่าจุนฮยองอยู่กับเขาที่นี่ด้วย

 

 

(นายยังรักหมอนั่นอยู่รึเปล่า) คนเป็นพี่ถามออกมาอีกครั้ง

 

 

“ที่จริง พี่ฮะเรากลับมาคบกันแล้วฮะพี่” คนน้องตอบกลับไปเสียงแผ่ว ซึงโฮจะว่าอะไรเข้ามั้ยนะ

 

 

(งั้นเหรอ ยินดีด้วยนะ) ปลายสายกล่าวแสดงความยินดีกับน้องชายด้วยน้ำเสียงจริงใจ

 

 

“ฮะ ขอบคุณฮะ” จนถึงตอนนี้ฮยอนซึงรู้สึกดีใจจนยิ้มออกมา ซึงโฮคงไม่ว่าอะไรสินะ พี่ซึงโฮของเขาคงรู้ดีว่าฮยอนซึงรักจุนฮยองมากแค่ไหน เพราะฉนั้นพี่ชายที่แสนดีคนนี้คงเข้าใจเขาสินะ

 

 

(แต่ ระวังให้ดีล่ะ จะอกหักซ้ำสอง) ประโยคต่อมาของฮยอนซึงทำให้คนสวยถึงกับหุบรอยยิ้มในทันที 

 

 

“……..”

 

 

(ในเมื่อนายบอกว่าพวกนายกำลังตามหาลูกของซูยัง.....ฉันเลยจะขอให้นายระวังตัวให้ดี)

 

 

 

อะไรกัน? พี่ซึงโฮพูดอะไรกัน?

 

 

 

(นายคิดบ้างหรือเปล่า ว่าทำไมดูจุนและจุนฮยองถึงอยากตามหาลูกของซูยังนัก)

 

 

 

มันเกี่ยวข้องยังไงกับลูกของซูยัง?

 

 

 

(เคยสงสัยหรือเปล่าว่าใครทำให้ซูยังท้อง)

 

 

 

คนที่ทำให้ซูยังท้อง! มันเกี่ยวอะไรกับจุนฮยองงั้นเหรอ?

 

 

 

(ยังมีอีกหลายอย่างที่จุนฮยองปิดบังนายอยู่ฮยอนซึง เตรียมใจรับความจริงไว้ให้ดีเถอะน้องรัก)

 

 

พี่ชายทิ้งท้ายเอาไว้อย่างสวยหรูจนทำให้ร่างบางถึงกับพูดไม่ออกเพราะเริ่มตามไม่ทัน ตาสวยหันไปมองทางจุนฮยองที่ยิ้มรับอยู่ที่หน้าประตู

 

 

 

พี่ซึงโฮรู้เรื่องอะไรกันแน่...พี่ฮะ พี่ต้องการบอกอะไรกับผม?

 

 

 

“มีอะไรเหรอ คุณนายจาง” ร่างสูงเอ่ยออกมาอย่างสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าคนรักดูไม่ค่อยดีนัก

 

 

“เปล่าหรอก” ฮยอนซึงตอบกลับโดยพยายามแสดงสีหน้ายิ้มแย้มเพื่อไม่ให้จุนฮยองสงสัย

 

 

ฮยอน ซึงนึกย้อนไปถึงเรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับซูยัง ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลกับพวกพ้องในกลุ่มเขาเสมอ จนถึงตอนนี้พวกเขาก็ยังพยายามตามหาเลือดเนื้อเชื้อไขของซูยังอยู่ นั่นคือสาเหตุว่าทำไมพวกเขาถึงได้เริ่มเข้าไปใกล้ชิดกับครอบครัวของยังโยซอบ

 

 

“นี่ เมื่อไหร่เราจะถามเรื่องซูยังกับคุณโยซอบล่ะ” ฮยอนซึงซึ่งแปลกใจมานานว่าทำไมทั้งดูจุนและจุนฮยองถึงไม่ยอมปริปากถามเรื่อง ซูยังกับคุณพ่อตัวเล็ก ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ทั้งคู่อยากพบโยซอบใจแทบขาด

 

 

“เรื่องลูกของซูยังเราคงต้องชะลอไปก่อนนะ” จุนฮยองใช้แขนโอบไหล่ฮยอนซึงไว้ข้างหนึ่ง พาร่างบางเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ

 

 

“ทำไมล่ะ?” หน้าหวานเอียงคอขึ้นถามจุนฮยอง นั่นคือสิ่งที่ฮยอนซึงสงสัยว่าทำไมถึงต้องรอด้วย

 

 

“ฉันคิดว่าโยซอบอาจไม่ชอบใจนักถ้ารู้ว่าพวกเราเป็นเพื่อนที่ไม่ดูดำดูดีของซูยังน่ะ” คำตอบจากร่างสูงถูกบอกออกมาอย่างเรียบๆ ราวกับว่าถูกตระเตรียมไว้อย่างดี เพื่อตอบคำถามของฮยอนซึง

“งั้น เหรอ” ฮยอนซึงปัดสายตาของตัวเองมองไกลออกไป แล้วเดินตามจุนฮยองที่ประคองเข้าอยู่อย่างว่าง่าย แต่ทว่าในใจของฮยอนซึงนั้น ไม่ได้สงบดังหน้าตาเสียแล้ว

 

 

 

นายปิดบังอะไรฉันอยู่จริง ๆ ใช่มั้ยจุนฮยอง

 

 

 

ยงจุนฮยองไม่อาจรู้ได้เลยว่าสิ่งที่ตนเองกำลังปกปิดอยู่นั้นกำลังย้อนมาทำร้ายตัวเขาและคนรักได้รุนแรงแค่ไหน

 

 

 

 

++++ Hide and Seek ++++

 

 

 

 

“พี่ฮยอนซึงคร้าบบบ” 

 

 

เสียงเรียกยาวดังขึ้นทันทีที่ฮยอนซึงและจุนฮยองหย่อนตัวลงนั่งที่โต๊ะอาหาร ร่างบางพาจุนฮยองมาทานอาหารจีนที่ตึกใกล้ๆ กัน ฮยอนซึงหันหน้าไปตามเสียงเรียก ที่จริงเขาแทบจะไม่ต้องหันไปมองเลยว่านี่มันเรียกของใครกัน กาฝากประจำกลุ่มของเขานั่นเอง 

 

 

 

ซนดงอุน 

 

 

 

ดงอุนทำงานเป็นผู้จัดการสาขาที่นี่ ฮยอนซึงรู้ดีเพราะครั้งแรกที่พวกเขาเจอกันก็เพราะดูจุนพาเพื่อนๆ มาเลี้ยงสังสรรค์ที่ร้านอาหารแห่งนี้ ซึ่งร่างบางเองก็ชื่นชอบรสอาหารจีนเป็นที่สุด ทำให้เขาแวะเวียนมาที่นี่บ่อยครั้ง

 

 

“ว่าไงดงอุน” ถึงฮยอนซึงจะไม่เคยรับไมตรีดงอุนฉันท์ชู้สาว (?) แต่เด็กคนนี้ก็ไม่ได้เป็นคนชั่วช้า แถมยังเป็นญาติผู้น้องของดูจุนอีก ทำให้ฮยอนซึงมักจะทักทายรุ่นน้องตัวสูงด้วยรอยยิ้มเสมอ

 

 

รอยยิ้มที่ดงอุนเห็นแล้วตัวล่องลอยไปไกล

 

 

“บุพเพเนอะ อิอิ” เดินมาถึงก็ปล่อยมุขเสี่ยวๆ ออกมาทันที 

 

 

“อย่ามาเล่นมุขเลยน่า ฉันก็มาที่นี่ออกบ่อยไป”

 

 

“นี่ พี่ฮยอนซึง ไอ้นายที่ชื่อโยซอบน่ะ เขารู้จักพี่ซูยังจริงๆ นะ ได้ข่าวว่าเป็นเพื่อนบ้านกัน ผมไปสืบมาแล้วล่ะ โอ๊ะ พี่จุนฮยอง สวัสดีครับ โทษทีครับ ผมเพิ่งเห็นแห่ะๆ” ออร่าของฮยอนซึงมันบดบังทุกอย่างในรอบรัศมี 10 เมตรไปเสียแล้ว

 

จุนฮยองยิ้มรับคำทักทายของน้องชายเพื่อนสนิท เขามองหน้าฮยอนซึงและดงอุนสลับกันไปมา ก่อนจะนึกบางสิ่งที่เจ้าเลห์ออกมาได้ ร่างโปร่งที่กุมมือของฮยอนซึงเอาไว้โดยมีผ้าปูโต๊ะอาหารบดบังอยู่ เริ่มทำการใช้มืออีกข้างคลี่ฝ่ามือนิ่มของฮยอนซึงออกแล้วใช้ปลายนิ้วลากไล้ เล่นเป็นทางบนฝ่ามือชมพูนั้น สัมผัสที่ได้สร้างความรู้สึกให้ฮยอนซึงเป็นอย่างมาก ใบหน้าที่เริ่มจะแดงขึ้นเห็นไปถลึงตาใส่กับคนขี้แกล้งที่ตอนนี้เอาแต่อมยิ้ม ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว

จุนฮยองเหลือบตามองคนรักอย่างเจ้า เลห์ แลบลิ้นให้จากมุมข้างของปากหนา เล่นเอาคนสวยต้องหลบสายตาพัลวัล ก่อนจะนึกได้ว่าดงอุนก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย คนสวยหันมองดงอุนพร้อมกลืนน้ำลายไปหลายอึก เนื่องด้วยปลายนิ้วซุกซนของจุนฮยองที่พยายามไล้เลียไปเกินฝ่ามือแล้ว

 

 

 

พี่ ๆ เป็นอะไรกันเนี่ย

 

 

 

ดงอุนสังเกตได้ถึงความผิดปกติที่ฮยอนซึงมีสีหน้าอมชมพูราวกับว่าจะไม่สบาย แต่อาการแบบนี้ไม่น่าจะใช่หรอก เพราะเด็กตัวสูงเหลือบไปเห็นท่าทางของรุ่นพี่อีกคนที่กระหริ่มกระเหรี่ยมองคนสวยของเขาอย่างพอใจ

 

 

“เดี๋ยวผมจะไปสืบให้อีกนะครับพี่ฮยอนซึง”

 

 

ดงอุนรู้สึกอึดอัดกับท่าทีของพี่ทั้งสองอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะหลงฮยอนซึงมากและอยากอยู่ใกล้พี่คนนี้มากแค่ไหน แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกิน รุ่นน้องผู้จงรักภักดีต่อฮยอนซึงจึงขอผละตัวเองออกไปก่อนทั้งๆ ที่ไม่อยากไปนัก

 

 

“อืม ๆ ขอบใจนะ” ฮยอนซึงยิ้มให้ดงอุนและเมื่อร่างสูงเดินลับไปแล้วหนุ่มหน้าสวยก็เงื้อมือสุดแขนก่อนจะฝาดเข้าไปที่หน้าของคนรัก.....เบาๆ (?)

 

 

เผี๊ยะ….แบบเบา ๆ

 

 

“จุนฮยอง นายนี่น่าเกลียดจริงๆ” อยากจะตบให้ดังกว่านี้แต่ก็ไม่กล้าก็เพราะกลัวจุนฮยองจะเจ็บ แต่ตอนนี้ฮยอนซึงรู้สึกเจ็บใจยิ่งกว่าที่เห็นจุนฮยองเอาแต่หัวเราะ คิกคัก แล้วเอามือลูบแก้มตัวเอง

 

 

“อ้าว เรื่องอะไรฉันจะปล่อยให้แฟนฉันคุยกับคนที่มาจีบสบายๆ เล่า” ร่างโปร่งกล่าวยิ้มๆ 

 

 

ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าดงอุนชอบฮยอนซึงมากแค่ไหน ทุกวันนี้ที่เขาปล่อยให้ดงอุนแวะเวียนมาขายขนมจีบคนหน้าหวานทุกวันโดยไม่ทำอะไรก็เพราะจุนฮยองเป็นแค่เพื่อน ไม่มีสิทธิ์มีเสียงอะไร แต่ตอนนี้มันต่างกันแล้ว เขากลับมามีสิทธิ์ครอบครองหัวใจของฮยอนซึงอีกครั้ง มันก็ต้องแสดงออกกันบ้าง ถึงจะสงสารดงอุนก็เถอะ แต่เขาเองก็รอเวลานี้มาหลายมีเหมือนกัน

 

 

“นายนี่นะ บทจะน่ารักก็น่ารักขึ้นมา” ฮยอนซึงบิดตัวเขินอีกครั้งที่เห็นว่าจุนฮยองแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของตน

 

 

“ดีใจที่สุดเลย ที่นายไม่สนใจดงอุน” จุนฮยองเอาแขนข้างหนึ่งท้าวคางแล้วมองไปยังฮยอนซึง

 

 

“ที่จริงดงอุนก็ดีนะ” จางฮยอนซึงพูดออกมาจางใจจริง 

 

 

จุนฮยองเองก็รู้ดีว่ารุ่นน้องคนนี้เป็นคนที่ไว้ใจได้ไม่น้อย เขาเคยคิดอยู่เหมือนกันว่าเขาเองคงยอมได้ถ้าฮยอนซึงเลือกที่จะรักดงอุน…เขามั่นใจว่าดงอุนไว้ใจได้……แต่สุดท้าย เขาก็ยกฮยอนซึงให้ใครไม่ได้อยู่ดี

 

 

“เอาใหม่ดีกว่า ดีใจนะ ที่นายไม่เคยสนใจใครเลย....นอกจากฉัน”

 

 

มันก็คงชื่นใจเป็นที่สุดถ้าจางฮยอนซึงได้ยินประโยคนี้จากจุนฮยองก่อนที่ซึงโฮจะโทรมาสักเสี้ยวนาที เพราะอย่างน้อยเขาจะได้เชื่อในคำพูดนี้อย่างสนิทใจ

 

 

 

แล้วนายละจุนฮยอง นายเคยสนใจใคร นอกจากฉันหรือเปล่า นายมีอะไรปิดบังฉันมั้ย

 

 

 

 

“พี่จุนฮยองกับพี่ฮยอนซึงดูแปลก ๆ แฮะ” ซนดงอุนยังคงครุ่นคิดกับท่าทางของคนทั้งคู่ที่เขาเพิ่งเดินผละออกมา รุ่นพี่ทั้งสองทำตัวต่อกันราวกับคนรัก ยิ่งเห็นแบบนี้เขายิ่งต้องเร่งทำคะแนนกับฮยอนซึงเสียแล้ว

 

 

ร่างสูงล้วงมือลงในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรออก ขณะที่กำลังรอปลายสายรับโทรศัพท์ มืออีกข้างก็ล้วงไปหยิบสิ่งนำโชคที่ตัวเองพกติดตัวตลอดเวลาออกมา….ถุงนำโชคสีเหลืองที่ดงอุนเก็บรักษาไว้อย่างดี

 

 

 

ขอให้ความรักของผมสมหวังด้วยเถอะครับ เพี้ยง !

 

 

 

 

 

++++ Hide and Seek ++++

 

 

 

 

TALK

พาร์ทนี้มันสั้นแฮะ เพิ่งสังเกตุ
*กอดอก ส่ายหน้า*