รักเศร้าๆเเนว ทอมดี้

ลำดับตอนที่ #27 : จดหมายเเห่งความทรงจำ[2] จบตอน

  ตั้งเเต่ที่ผมอ่านจดหมายจาก ฟาง เจน เเละ ต่าย ผมคิดว่ามันบ้านะ อะไรมะรุ เเพรวๆๆไรเนี่ย เเล้วทุกวันต้องมีเด็กม.5หน้าตาน่ารัก



มายืนหน้าห้องตอนเช้าดูผมเกือบทุกวัน เเต่อีกใจผมคิดว่า มันอาจเป็นความจริงก็ได้นิที่ไอ้สามตัวนั้นพูด เเล้วผมจะจำน้องเเพรวไรเนี่ยได้ไง



ผมกำลังสับสนอย่างหนักในเวลาเย็นๆที่โต๊ะม้าหินที่สนามบาส



\"เรียว!!!!!\"เออรู้ว่าใคร



\"มีอะไรอีกล่ะ\"ผมถามพวก เจน ฟาง ต่าย



\"พอจำได้ไม๊\"เจนถาม



\"ไม่!!!\"ผมตอบเสียงตาย



\"นึกดิ เอางี้ เเกจำพี่เเพรวประธานนักเรียนได้ม่ะ\"ต่ายพูด



\"ได้เเน่นอน ขึ้นใจ!!\"ผมตอบพวกมันเสียงใส



\"เออ ขอโทษนะ พอพี่เเพรวเค้าตาย เเล้วเเกก็ไปยืน เเ ห ก ปากที่สนามบาสตรงกลางเนี่ย ฝนตกหนักๆอ่ะ จำได้ไม๊ใครเอาอะไรมาให้\"ฟางพูด



\"ไม่!!!\"ผมตอบมันอีกที



\"เฮ้อ!!! งั้นพวกเราไปเเละ ไปหาที่รักเเละ คิดอีกทีนะ\"พวกมันพูด เหอๆไอ้พวกนี้ ถ้ามันกลับมาเป็นทอมเมื่อไหร่นะ กูจะถีบเมิง!!!



เเล้วผมก็เดินไปที่ห้องนอน



\"โว้ย!!!\"กลิ้งบนที่นอน



ผมนึกไปนึกมาว่า



อะไรว่ะ  พอพี่เเพรวเค้าตาย เเล้วเเกก็ไปยืน เเ ห ก ปากที่สนามบาสตรงกลางเนี่ย ฝนตกหนักๆอ่ะ จำได้ไม๊ใครเอาอะไรมาให้...



พอพี่เเพรวเค้าตาย เเล้วเเกก็ไปยืน เเ ห ก ปากที่สนามบาสตรงกลางเนี่ย ฝนตกหนักๆอ่ะ จำได้ไม๊ใครเอาอะไรมาให้.....



พอพี่เเพรวเค้าตาย เเล้วเเกก็ไปยืน เเ ห ก ปากที่สนามบาสตรงกลางเนี่ย ฝนตกหนักๆอ่ะ จำได้ไม๊ใครเอาอะไรมาให้....



พอพี่เเพรวเค้าตาย เเล้วเเกก็ไปยืน เเ ห ก ปากที่สนามบาสตรงกลางเนี่ย ฝนตกหนักๆอ่ะ จำได้ไม๊ใครเอาอะไรมาให้....



พอพี่เเพรวเค้าตาย เเล้วเเกก็ไปยืน เเ ห ก ปากที่สนามบาสตรงกลางเนี่ย ฝนตกหนักๆอ่ะ จำได้ไม๊ใครเอาอะไรมาให้....ใครว่ะ!!!



ผมนั่งทวนคำพูดของไอ้ฟางสักพัก ผมนั่งกดหัวตลอด เพราะผมปวดหัวมากๆๆๆ เเทบจะระเบิด



หรือนี้คือความทรงจำจริงๆ??



\"เอ๊ะ!! คนที่เอาผ้ามาให้เรา ใช่!!! จำไม่ได้หว่ะ -*-\"ผมนั่งหน้ามุ้ยตลอดเวลา เเล้วเดินไปอาบน้ำก็ยังคงคิดเรื่องนี้อยู่ตลอด



ผมกำลังสงสัยว่า ทำไมความทรงจำผมถึงหายไปเเค่ส่วนนี้นะ ทำไมไม่หายไปหมดเลยว่ะ อารายเนี่ย



หัวตูมีห้อเเยกความทรงจำด้วยเร๊อะ มีกี่ห้องกันเชียว



\"ก๊อกๆๆ\"



\"เเปปนึงนะ\"ผมตระโกนอออกไปเเล้วรีบเก็บของที่รกๆ จนสะอาดในพริบตา



\"อ่าเข้ามา\"ผมเปิดประตู อ้าวนี้น้องธารนี้เอง



\"พี่เรียวเป็นอะไรนึป่าว ทำหน้าเหมือนคิดอะไรไม่ออกเลย\"ธารเดินเข้ามาเเล้วยิ้มๆ



\"อ๋อ ป่าวหรอก อ่ะนั่ง\"ผมให้ธารนั่งบนโซฟาเเล้วไปเอาน้ำให้เธอ ก่อนที่จะเดินมานั่งข้างๆธาร



\"ขอบคุณคะ\"ธารพูดเเล้วกระดกน้ำจนหมดเเก้ว



\"มีอะไรรึป่าวมาหาพี่เนี่ย\"ผมถาม



\"มาหาไม่ได้ไง\"ธารพูด



\"อ้าว ซะงั้น\"ผมตอบไป



\"ล้อเล่น มีสิมีมากด้วย นี้คะ มีพี่สามคน หน้าตาน่ารัก ฝากมาให้ เเล้วฝากมาบอกว่า จำให้ได้เร็วๆนะ\"ธารพูด



\"อ่ะขอบใจนะ\"ผมรับสองจดหมายมา



\"จำอะไรอ่ะ??\"ว่าเเล้วยัยนี้จุ่นจริงๆ



\"ป่าวๆไม่มีอะไรหรอก\"ผมพูด



\"งั้นธารขอตัวนะ\"ธารพูด



\"โอเคๆ\"ผมพูดเเล้วเปิดประตูให้ธารเเละปิดประตุลงเมื่อธารเดินสุดสายตาไป



\"อะไรเนี่ย\"ผมคิด



ถึง เรียว



              เฮ้อ!!! พวกเราอยากทำให้เเกหายเร็วๆอ่ะ คือว่า น้องเเพรวอ่ะ เค้าจำได้เกือบหมดเเล้วล่ะ พวกช้านก็อยากให้เเกจำได้มั้ง



เพราะพวกช้านอยากเห็นเเกกับน้องเเพรวมีความสุขกันซะที หนักใจอยู่ที่ว่า เเกไม่ยอมจำอะไรได้เลย ความทรงส่วนนั้นปิดตายไง



ต่อไปนี้ พวกเราจะส่งจดหมายให้เเกทุกวัน โดยวิธีไหนก็ตาม เเกต้องเปิดอ่านทุกครั้ง เเละต้องทำตามที่พวกเราบอก



วันนี้พวกเราจะให้เเกทำดังนี้



1.ไปหน้าสนาม ตอน 6 โมงเย็น เออๆ 6 นาที ด้วยนะ



2. รองคิดถึงพี่เเพรวประธานนักเรียนดู



เเค่นี้หน้าจะทำได้นะ วันนี้ฝนตั้งเค้ามาเเล้ว ไม่เชื่อรองดูที่กระจกสิ



รีบๆนะ บางทีเเกอาจจำอะไรได้มั้งอ่ะ น้องเเพรวนี้ร้องไห้ทุกวันเลยนะ บอกว่า ทำไมเรียวถึงไม่คิดจะจำเราได้บ้างเลย



พูดงี้ตลอด ไม่คิดจะสงสารน้องเค้าบางเลยไงห้ะ!!!



                                                                                                                                           จาก ฟาง เจน  ต่าย



\"จากเเม่ล่ะสิไม่ว่า\"ผมคิด



เเล้วตกลงเออนี้6 โมงเเล้วนิหว่า เอาๆ ไปเลยล่ะกัน ก่อนที่ผมจะวิ่งลงไป ผมเหลือบไปมองหน้าต่าง ผมเห็นท้องฟ้ามือขรึ้ม



เห้ย!! นี้มันวันที่เราไปยืนเเหกปากเลยนิหว่า ใช่วันนั้นเราก้าวเท้าออกจากห้องนี้



เเล้วผมก็ก้าวเท้าออกไป



เดินลงบันได ใช่ เเล้วจะมีเด็กคนนึงมาชนเรา



ตุบ!!!



\"ขอโทษคะ\"



เห้ย!! นี้มันไรว่ะ เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเเล้ว ทำไมเด็กคนนี้ถึงชนเราอีกล่ะ



เเล้วก็เดินไปที่สนาม ฝาก็ตกหนักทันที



สู่ๆๆๆๆ



คิดถึงพี่เเพรวหรอ อืม



ผมเริ่มคิดถึงตอนที่ผมกอดร่างนอนนิ่งที่ห้อง ไอซียูทันที เเล้วน้ำตาผมก็เอ่อล้นโดยอัตโนมัติ อีกครั้ง



อืม \"พี่เเพรว\"ผมโอดครวญเบาๆ



ผมทรุดตัวนั่งกับพื้นเอามือลูบหน้าลูบตา ลูบหัว ผมนั่งตากฝนสักพัก ก็มีร่มสีฟ้าๆมาบังฝนให้ผม เเล้วผมก็พบเด็กสาวอยู๋ประมาณม.4



ผมยาวถึงเอว ปล่อยยาวสลวย สีดำขลับ ตาโตสีดำ ขนตางอน คิ้วพอดีกับหน้า ปากจัดเข้ารูป น่ารักมากๆ



เเต่มันก็ไม่สามารถทดเเทนพี่เเพรวผมได้หรอกนะ



\"พี่คะ \"เด็กสาวยื่นผ้าขนหนูสีขาวมาให้ผม



ผมรับเเละมาคลุมกายของผม



\"ขอบใจนะ\"ผมพูดเสียงสั่นๆ



ผมเดินเคียงข้างเด็กสาวโดยมีร่มสีฟ้าบดบังร่างสองเราอยู่



เหตุการณ์นี้ใช่เเน่นอนล่ะ ผมจำได้เเล้ว!!!



\"น้อง น้องชื่อเเพรวใช่ไม๊!!\"ผมพูด



\"ชะ..ใช่คะพี่เรียว พี่จำหนูได้เเล้วหรอ\"เเพรวถามน้ำตาไหล



\"พี่จำได้สิ จำได้ เเต่พี่ยังจำไม่ได้หมด เเต่ที่รู้ๆพี่รักเเพรวนะ \"ผมพูดอีกครั้ง นี้คือสัญญามหาชาติของเราไงกัน ที่ได้เจอกันอีกครั้ง



\"พีเรียว!!!\" เเล้วผมกับน้องเเพรวก็กอดกัน วันนั้นผมนั่งฟังน้องเเพรวเล่าเรื่องต่างๆนาๆทั้งหมด เเล้วผมก็เริ่มจำได้บางส่วนเท่านั้น



ฟาง เจน ต่าย ก็มาขอสมทบด้วย ผมเห็นน้องธารเเอบร้องไห้อยู่



เลยเข้าไปปลอบ เเละบอกว่า \"พี่คงคิดกับธารได้เเค่น้อง\" ผมเลยล้มเลิกความตั้งใจที่จะจีบธาร เเละตั้งหวังใหม่ว่า



จะจดจำความทรงจำให้ได้



______________________________________________________________________________________________________

YuKaKiSay



                       ไม่ได้อัพซะนานเลย พอดีผมไปเข้าค่ายมา เลยไม่ได้อัพ  คือ ตอนนี้เรื่องของผมกำลังเข้าสู่เเนวเศร้าสุดขีดนะครับ



ตอนนี้กำลังจะพยายามทำตอนที่ 27-28 ให้มันสนุกๆไปก่อน เเล้วตอนที่ 29 อาจจะเอาเเบบเศร้าๆรวดๆไปเลย



จะได้สมชื่อไปเลยครับ คิดว่าเรื่องนี้น่าจะมี ไม่น้อยกว่า35 ตอนนะครับ เพราะเรื่องนี้ออกมาจากใจสุดๆเลยครับผม



______________________________________________________________________________________________________