ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : เปิดปิดใจกลางโรงเรียน[100%]
วันต่อมา
\"พี่เรียว!! พี่เรียว!!\"เสียงใสๆดังขึ้นไล่หลังผมมา
\"หะ..หืม\"ผมตอบเสียงใสๆด้วยความเขินอาย เพราะนั้นคือ เเพรว เมื่อผมเห้นหน้าเธอทีไรผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อนี้ตอนเย็นๆในห้องประชุมทัน
ที
\"คือ....\"เเพรวเองก็อาจจะอายเช่นกัน
\"เเฮะๆ เมื่อวานพี่ขอโทษนะ\"ผมเอ่ยปากพูดเรื่องนี้คนเเรก
\"อิอิ ไม่เป้นไร เเต่!! เพี้ยะ!! ชั้นก็เขินเป็นะย่ะ!!\"เเพรวตีไหล่ข้างซ้ายผมเเล้ว ยิ้มๆออกมา พร้อมทำตาดุ เธอทำได้ไงอ่ะ
อ๋อๆผมลืมไป เธอเป็นผีทำได้ทุกอย่างเเหละ
\"ฮ่าๆๆๆ นึกว่าอะไร พี่กำลังไปกินหมูกระทะ ไปด้วยกันไม๊น้องผี\"
\"ไปสิ นานๆทีจะได้ไปกินอาหารข้างนอกที\"เเพรวพูด เหอๆ
\"เหอะๆ พี่เห็นเราไปกินกับพี่ทุกวันอ่ะ ยกเว้นเมื่อวานนี้\"ผมพูด
\"เออน่า!!\"เเพรวพูดเเล้วก็เดินเกาะเเขนผมไป
อันที่จริงผมจับมือเธอมาเกาะเองเเหละ เผื่อหลงทาง
\"อ้าวพี่เรียวมากินด้วยกันสิคะ\"เสียงเเหลมๆดังขึ้น
\"ไม่อ่ะพี่มากับแฟน ขอกินสองคนนะ\"ผมตอบเสียงเย็นๆพร้อมทำหน้าเรียบๆใส่ผู้หญิงคนที่ผมรู้จักชื่อ เตย
เตย นั่งทานกับเพื่อนหญิงหลายๆคน
\"อะไรน่ะ!!\"ผมรู้เตยค่อนข้างฉุนเล็กน้อย เพราะ เเต่ก่อนผมเคยเป้นพวกหน้าหม้อไรป่ะมาณนั้น
จึงผ่านสาวมาหลายคนเเละที่ขาดไม่ได้คือ เตย เพราะเตยเนคนที่สวย เเต่น้องเเพรวสวยกว่า เเพรวทั้งน่ารักทั้งสวย ฮ่าๆ นิสัยก็ดีอีก
ไม่เหมือนเตย หน้าสวย เเต่ ใจทุเรศ -*- ไม่รู้เอาคำไหนมาเปรียบเเล้ว
\"ที่เตยได้ยินน่ะถูกเเล้วล่ะ\"ผมพูด
\"นังนี่มันเป็นแฟนเรียวตั้งเเต่เมื่อไหร่???\"เตยถาม
\"เตยพูดดีๆนะ!!\"ผมตะคอกใส่เธอเต็มเเรง เพราะร้านหมูกระทะมันเป็นห้องติดเเอ เเล้วในห้องก็มีเเต่ ผม เเพรว เเล้วก็กลุ่มเตย
กลุ่มเตยก็มี 4 คนเท่านั้น
\"ทำไมคะ!! นังนี่มันวิเศษณ์ดีเลิศปรระเสริฐศรีกว่าเตยตรงไหนคะ\"เตยตวาดใส่เเพรว เเพรวหน้าเสียเล็กน้อย
ผมจับเเพรวหลบหลังผมตลอด เพราะผมรู้ดีว่า กลุ่มเตยชอบเล่นอะไรสกปรกๆ
\"พวกเราไปจับนังนี่มา!!\"เตยออกปากสั่งการ
\"พวกชั้นรอเวลานี้มานานเเล้ว!!\"เสียงทุกคนในกลุ่มพูดขึ้น
\"ตราบใดที่พี่ยังอยู่พวกเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเเตะเเพรวเด็ดขาด!!!!!!!!!!!!!!\"ผมตะคอก+ตะโกน ใส่หน้า สี่คน
\"ว่าไงนะพี่เรียว!!!\"เตยถาม
\"เธอได้ยินถูกเเล้ว\"เเพรวพูดขึ้น ผมไม่คิดว่าเเพรวจะกล้าพูดกับเตยนะเนี่ย
\"ว่าไงนังงูเถื่อน ยังไม่รู้รึไงว่าพี่เรียวน่ะเค้าเเค่เล่นๆกับเธอ!!!\"ตายล่ะหว่า!! เเพรวอย่าไปเชื่อมันนะ
ผมเเค่ทำหน้านิ่งๆ เเพรวมองหน้าผมนัยตาสั่นๆ เชิงว่า \"หลอกกันหรอ??\" เเล้วเเพรวก็วิ่งออกไป
\"อยากจะเล่นกับพี่ใช่ไม่เตย!! เเล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!\"ตอนนั้นทั้งตัวเเละหัวใจเผมเเค้นมากๆ เเค้นในการกระทำของตัวเอง
เเละเเค้นที่เตยพูดเช่นนี้ เพราะ ผมรักเเพรวจริง ไม่คิดจะเล่นเเบบคนอื่นๆ
\"เเพรวรอพี่ด้วยสิ!!!\"ผมวิ่งไล่หลังเเพรว
เเพรววิ่งไปจนสุดซอย เเล้วก็ทะลุไปนั่งที่ใต้ต้นไม้เเห่งหนึ่ง ผมยอมรับว่าที่นี้สวยมากๆ เเต่ตอนนี้ผมไม่สนเเหละ
ที่สนคือ เเพรวเท่านั้น
\"เเพรว\"ผมเรียกชื่อเธอเเผ่วเบา เเพรวนั่งกอดเข่าร้องไห้ออกมา ผมรู้ ผมเห็น
\"พี่เรียว ฮึก ทำไม ฮืๆ พี่ต้องหลอกเเพรวด้วย ฮืๆๆๆ\"เเพรวร้องไห้เเละพูดออกมาขณะที่นั่งก้มหน้าอยู่
\"ไม่ พี่ไม่ได้หลอกเเพรวนะ\"ผมพูด
\"งั้นพี่เรียวต้องการอะไร ฮึกๆ\"เเพรวก้มหน้าสะอื้นเเละถามคำถามที่เเทงใจดำผม
\"ไม่ พี่ต้องการเเพรว เเพรวเท่านั้น พี่เคยบอกเเพรวว่า พี่ชอบเเพรว เเต่มันไม่ใช่เเล้ว!!\"ผมพูด
\"ว่าไงนะ!! เเล้วทำไมต้องบอกชอบเเพรวด้วยล่ะ ในเมื่อพี่ไม่ได้ชอบเเพรวนิ!!\"เเพรวเงยหน้าขึ้นมา ตาเธอเเดงมากๆ
\"ใช่!! พี่ไม่ได้ชอบเเพรว เเต่ พี่รักเเพรว\" ผมพูดออกไปเต็มๆปาก
เเพรวอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดคำๆนึงว่า
\"เเพรวไม่ใช่ของเล่นนะ!!\"เเพรวลุกขึ้น
\"พี่ไม่ได้คิดว่าเธอเป้นของเล่นนิ!!!\"ผมขึ้นเสียงกับเธอเล็กน้อย
\"ทำไม ทำไม?? ต้องหลอกเเพรวด้วย เเพรวเสียใจนะรู้ไว้ด้วย!!\"เเพรวเองก็เริ่มใส่อารมณ์เเละเริ่มที่จะมีปากมีเสียงกันเล็กน้อย
\"ฟังนะเเพรว พี่รักเธอ รัก รัก รัก รัก รัก รัก รักมากกว่าใครๆ\"ผมพูด เเละเน้นคำว่า รัก ให้มันเต็มๆหูเเพรว
\"ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง!!!!!\"เเพรวตะโกนสุดเสียง
ผมรีบคว้าตัวเธอมากอด
\"อย่า!! หลอก!! เเพรว!!\"เเพรวเน้นทีละครับ
น้ำเสียงในตอนนี้มันเหมือนไม่ใช่เธออีกต่อไปเเล้ว เพราะเสียงที่เปล่งออกมานั้นมันเต็มไปด้วยความเเค้น ความเศร้า
\"ไม่!!!\"ผมตะโกน จนนกกาที่นอนอยุ่บนต้นไม้ใหญ่บินกระเจิงหนีไป
\"เเพรวไม่เชื่อ!! เเพรวจะไม่เชื่อใครอีกต่อไปเเล้ว!! ฮืๆๆๆ\"เเพรวทุบเเผ่นหลังผม ผมยอมรับว่ามันเจ็บ
เเต่ผมก็ไม่สน
\"เเพรว!! ฟังพี่นะ!! พี่รักเเพรว!! \"ผมทำเสียงเย็นๆ เพราะตอนนั้นตัวผมชาไปหมด ทั้งกายเเละหัวใจผม มันสั่นๆ
เเพรวเองก็เช่นกัน เธอเองกำลังคิดอะไรอยู่ไม่รู้ เธอจะใจอ่อนบางไม๊ผมก็ไม่สน เเต่ที่ผมสนก็คือ อยากให้เเพรวได้รุความจริง!!
\"พี่เรียว!! เเพรวรักพี่นะ!! เเต่เเพรวไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไม ผู้หญิงคนนั้นถึงพูดอย่างนี้!!!\"เเพรวถาม
\"ก็มันอยากให้เราเเตกเเยกกันไงล่ะ!! มันเห้นว่าพี่รักเเพรวมาก มันอิจฉาเเพรวไงล่ะ!! เเต่ก่อนพี่เป็นพวกหน้าหม้อ
เล่นกับผู้หญิงไปทั่ว!! เเต่ตอนนี้ไม่ เมื่อเราเจอใครสักคนที่ว่าใช่!! ก็จะรักคนๆนั้นตลอดไป !!!!!!!!\"ผมพูดเสียงดังพอที่จะให้คนทั้งเเถบนั้นได้ยิน
\"เเม้เเต่การตายงั้นหรอพี่!!!\"เเพรวถามพลางปาดน้ำตาเล็กน้อย
จึก!! มันเเทงใจผมจริงๆ คำถามนี้ผมจะตอบได้ไม๊นะ
\"ใช่!!! เเละพี่ก็ไม่ยอมเสียคนที่พี่รักไปอีกรอบที่สอง!!\"ผมพูด
\"อึ๊!!!\"เเพรวกอดตัวผม
ผมไม่รอช้าผมรีบใช้มือทั้งสองข้างโอบกอดเเพรวตอบทันที
ช่วงเวลานั้น มันเป็นช่วงที่มีความสุข ความเศร้า ความเเค้น ความสับสน เต็มไปหมด
ตอนนั้นผมยอมรับว่าไม่มีใครตอบคำถามที่ถามว่า \"ตอนนี้คุณมีความสุขเเค่ไหน??\" ได้หรอก เพราะช่วงเวลานั้นมีหลายความรู้สึก
ผมไม่รู้ว่าภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไร จะทุกข์เเค่ไหน ผมก็ไม่ย่อท้อเด็ดขาด เท่าที่ผมรู้เเละผมทำได้ก็คือ...........
ผมจะไม่ยอมเสียคนที่ผมรักไปอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมจะปกป้องเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
หลังจากวันที่ผมกับเเพรวไปกินหมูกระทะเเล้วเจอกลุ่มเตยนั้น เตยเเละเพื่อนๆก็ไม่กล้ามายุ่งกับผมเเละเเพรวอีกเลย
มีเเต่พวกผมที่คอยสรรหาอะไรต่างๆนาๆมาเเกล้งพวกเตย เตยกับพวกผมจึงมีปากเสียงกันเล็กน้อยเเต่ไม่ถึงขั้นลงมืออะไรกัน
เเล้วก็เดินจากกันไป ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเเพรว ผมมีความสุขมากๆ ผมลืมเรื่องทุกๆอย่างไปหมด
จนมาวันหนึ่ง
\"เรียว!!! เรียว!!\"ต่ายวิ่งขาปั่นมาทางผม
\"อะไรว่ะ!!\"ผมถามมัน
\"น้องเเพรวเเย่เเล้วเว่ยไปดูเร็ว หลังอาคาร 3 ไปเร็ว!!!\"ไอ้ต่ายบอก
ตอนนี้ผมทำไรเเทบไม่ถูกเลย รู้เเค่ว่าวิ่งไปหลังอาคาร 3
เเล้วผมก็กดเรียก ต่าย เจน ฟาง มารวมตัวกัน
ผมวิ่งกับเพื่อนๆไปตามทาง
ภาพที่ผมเห็นคือ!!!!!!!!
มีผู้หญิง 8-9 คน ลุมตบเเพรวอย่างบ้าคลั่ง เเล้วก็มีผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาลากร่างเเพรวเข้ามุมมืดไป
ผมไม่รอช้า รีบให้พวกต่ายไปจัดการพวกผู้หญิงส่งอาจารย์ฝ่ายปกครอง ส่วนผมก็วิ่งเข้ามุมมืดรูใหญ่ๆไปทันที
ผมไม่เคยรู้เลยว่ามันจะมีช่องพวกนี้ด้วย
ตอนนี้มันเหมือนหลับตาเดินด้วยซ้ำมันมึดมาก
ผมวิ่งไปตามทาง หกล้มคลุกคลาน ผมก็วิ่งต่อไป เเล้วผมก็เจอเเสงริบหลี่ๆ ผมเจอเเพรวน้องหมดสภาพ กระดุมหลุดเปิดเห็นเนื้อใน
ตามหน้ามีบาดเเผลฟกช้ำเต็มไปหมด กระโปรงนักเรียนถูกถกถึงก้น ตามเเขนมีรอยข่วนเต็มไปหมด ผมเห็นสภาพเเพรวตอนนั้น
ก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจเเปร๊บ!! ขึ้นมาทันที ในหัวสมองคิดเพียงว่า \"ใครทำกับเธอเเบบนี้???\"
ผมเห็นผู้ชายร่างใหญ่เดินเข้ามาหาเเพรว อมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเอาหน้าซุกไซ้ไปที่ทรวงอกของเเพรว
ผมเริ่มทนไม่ไหว ผมเดินไปหาผู้ชายคนนั้น ผมกับเค้าก็สูงพอๆกัน
พลั่ก!!!
ทายสิครับมันเกิดอะไรขึ้น???
\"กล้าไงมาขัดจังหวะกูว่ะ!!!!!!!!!!!\"ผู้ชายร่างใหญ่ซัดหมัดใส่ผมเต็มๆหน้า เลือดกำเดาผมไหลออกมาอย่างง่ายดาย
ผมคิดว่า เเม้ผมจะเก่งทักษะการต่อสู้เเค่ไหน ก็ไม่มีทางชนะหมอนี้ได้เเน่ เพราะมันเเรงเยอะกว่าผมเป็นไหนๆ
\"เมิงเลิกยุ่งกับเเฟนกูได้เเล้ว!!\"ผมออกเรงผลั่กหมอนั้นเต็มกำลัง
พลั่ก!! ปั่ก!!
มันต่อยเข้าที่ท้องผม เเล้วก็เตะที่หน้าเเข้งผม
\"ฮ่าๆๆๆๆ ผู้หญิงดีๆไม่ชอบ เสือ---ก เป็นทอม\" มันตะโกน
\"เมิงเลิกยุ่งกับเธอได้เเล้ว!!\"ผมปาดเลือดกำเดา เเละกำหมัดพุ่งตรงเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น
พลั่ก!!
\"โคร้ม!!!\"หมอนั้นโดนผมซัดหมัดใส่ท้องไปเต็มๆ ตอนนี้หมอนั้นก็นอนอยู่บนพื้นเช่นเดียวกับผมในตอนที่ถูกมันอัด
มันลุกขึ้นมาโซเซ เเล้วก็ซัดหมัดใส่หมด ผมหลบทันก็รอดไป เเล้วมันก็ระดมหมัดใส่ผม ผมหลบไม่ทัน ผมมันมีเเต่กำเเพง
ทั้งนั้น ตอนนี้ทั้งปากทั้งจมูกผมมีเลือดออกมาเต็มไปหมด ผมกระอักเลือด
เพราะหมัดเเต่ละหมัดมันโดนจุดสำคัญผมทั้งนั้น
ผมนอนราบกับพื้น สายตาจ้องมองที่มันอย่างเคียดเเค้น เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้
\"เจ้าหนู!! ดูเเฟนสาวเเกไว้เต็มๆตานะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!\"มันพูดเเละยิ้มร้ายให้ผม
มันถอดบาร์ที่เเพรวใส่อยู่ มันฉีกเสื้อนักเรียนเเพรวขาดกระจุยกระจาย
มันเริ่มเอาหน้าซุกไซ้ตามที่ต่างๆบนเรือนร่างเเพรว
เเพรวหายใจถี่เช่นเดียวกับผม
ผมลุกขึ้นมาช้าๆเพื่อไม่ให้มันรู้ตัว
ผมพุ่งเข้าใส่ไอ้หมอนั้น เเล้วเอาเเจกันสีน้ำตาลทุบหัวมัน ตอนนี้หัวมันเต็มไปด้วยเลือด มันลากขาผมไปห้องใหญ่ๆ เเล้วก็จับหัวผมโขกกับ
กำเเพงห้อง หัวผมมีเลือดออกเต็มไปหมด เเต่ผมก็ม่รู้สึกเจ็บ คราวนี้ตากูล่ะสิ!!
\"เมิงตายเเน่!!\"ผมพูดด้วยความเเค้น
ผมจับหัวมันที่เต็มไปด้วยเลือด โขกกับพื้น ตัวมันอ่อนไหวไปตามผม หผมเชื่อว่ามันก็เริ่มหมดเเรงเเล้ว
โป้ก!!! โป้ก!!!! โป้ก!!! เสียงที่ผมจับหัวมันกระเเทกเเรงๆกับพื้นนี้เเหละครับ
มันกุมหัวของมันเเล้วร้องโอ๊ยๆ ผมครวญครางตลอด เเต่ไม่วาย มันจับผมไปกระเเทกกับผนัง เเล้วต่อยๆๆๆๆ เเล้วมันก็หิ้วผมขึ้นสูงๆ
ก็ที่จะเหวี่ยงผมไปมา เเล้วโยนผมทิ้งไปติดกับกำเเพงอีกด้านหนึ่ง ผมนึกว่าผมจะหมดสติซะอีก เเต่ไม่ ผมยังอยู่
ผมลุกขึ้น ทั้งตัวผมมีเเต่เลือดๆๆ เต็มไปหมด ตาผมเริ่มเบลอๆเช่นเดียวกับมัน
ตอนนี้มันเริ่มไม่มีสติเเล้ว เเต่ผมยังมี ผมวิ่งไปหาเเพรว เเล้วรีบเอาผ้าที่เตียงนอนสีน้ำเงิน ห่มให้เเพรวเเล้วก็อุ้มเเพรวเดินออกไปจากมุมมืดตรงนั้นไป
ผมให้ไอ้หมอนั้น ผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ผมคิดว่าหมดสติในมุมมืด นวิ่งตามผมออกจากมุมมืดมา เเต่เอ้า!!!
ที่นี้มันไม่ใช่โรงเรียนหนิหว่า!! มันเป็นตึกร้างหลังโรงเรียน ผมเข้าใจเเล้ว!!~ ผมเข้าใจหมดทุกอย่างเเล้ว!!
หมอนี้มันอยู่ในตึกร้างนี้ เเล้วมันก็เป็นคนฆ่าจูนซะด้วยสิ!!
มันถึงเดินไปหลังโรงเรียนได้เพราะมีมุมมืดนี้เอง
\"อย่าหนีนะเว่ย!!\"มันวิ่งตามมาอย่างบ้าคลั่ง ผมอุ้มเเพรวทั้งสองมือเเล้ววิ่งอ้อมสนามบาส มันก็โง่วิ่งตามมาตลอด
ผมเข้าไปในมุมมืดใหม่ ผมวางเเพรวลงบนเตียงเเล้วปิดห้องซะ เเล้วผมก็อุ้มเเพรวใหม่ ไปทะลุห้องโถ่งใหญ่ที่มีรอยเลือดที่ผมสู้กับไอ้ยักษ์นั้น
ผมวิ่งเข้าไปในมุมมืด มันมีสองรู ผมเลือกด้านขวา เเล้วพอผมวิ่งออกมาได้สักพัก
\"เห้ย!! ทำไมหลายรูว่ะ!!\"ผมถามตัวเอง
เพราะตอนนี้ผมมาโผล่อยู่ที่ซอยๆหนึ่งซึ่งมันเล็กมากๆ พอคนเดินออกไปได้ ทั้งซอยมันดูไม่ค่อยสะอาดนัก เหมือนเเก๊งพวกเสพยา
ผมรีบเข้าไปในมุมมืดใหม่ เเต่!!!เจอกับไอ้ยักษ์นั้นก่อน
จึงเตะที่ไข่มันไป เเล้วก็วิ่งเข้ามุมมืดไปอีกที
คราวนี้มาห้องใหญ่ๆ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าที่นี้มันจะดูหรูขนาดนี้ ผมเลือกช่องทางซ้าย เอาละ ถ้าไม่เจอโรงเรียนเราก็ต้องหาไห้ได้
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของไอ้ยักษ์นั้นวิ่งตามมาติดๆ ผมอุ้มตัวเเพรวเเล้วก็วิ่งไป ผมวิ่งได้ไม่เร็วนักเพราะมีเเพรวอยู่บนอ้อมเเขนผม
เเละตามตัวผมก็มีบาดเเผลเต็มไปหมด ตอนนี้หัวผมก้เริ่มเจ็บๆบ้างเเล้ว ไม่สิ ผมเจ็บทั่วตัวเลย ผมเริ่มมีเลือดออกทางจมุกเเละปากอีกครั้ง
ผมไม่สนผมวิ่งไปเรื่อยๆ คราวนี้ทางมันไกลกว่ามุมมืดอื่นๆ ผมเลยคิดในใจว่า \"ใช่ล่ะว่ะ!! ทางนี้เเหละโรงเรียน\"
ผมวิ่งออกไปจนพบเเสงสว่าง ผมทะลุออกไป เอาละ ใช่คราวนี้มันโรงเรียน หลังตึกอาคาร 3
ผมรีบวิ่งหนียักษ์นั้น มันวิ่งตามมาติดๆ ผมเจอต่าย เจน ฟาง พี่ผิง พี่เเยม ไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ นั่งรอผมอยู่
ดูท่าทางเเต่ละคนเป้นห่วงผมมาก
พอทุกคนเห้นร่างผมที่อุ้มเเพรวอยู่นั้นก็ต่างตกใจกันไปตามๆกัน
ตอนนี้ผมเริ่มกระอักเลือดอีกครั้ง ผมรีบพาเเพรวไปห้องพยาบาล ส่วนผมก็ปล่อยให้เลือดมันไหลไปงั้น
ตอนนี้ทั้งโรงเรียนปั่นป่วนไปหมด อาจารย์เลยให้นักเรียนที่ไม่เกี่ยวข้อง ขึ้นหอไป
ตอนนี้ผมดักรอไอ้ยักษ์นั้น ผมไม่ให้ใครมาเกี่ยวข้อง เพราะผมไม่อยากให้ใครมาเป็นเเบบผมอีก
ผมให้เจนไปเรียกตำรวจ ตอนนี้ตำรวจก็มาล้อมมุมมืดพร้อมๆผม
\"มานี้นะเว่ย!!\"เสียงห้าวๆใหญ่ๆดังขึ้น
ผมพอรู้ว่าเป็นใคร??
\"พลั่ก!!!\"ผมซัดหมัดใส่มัน
พลั่กๆๆๆๆ!!!!!! มันระดมหมัดใส่ผม ต่างคนต่างล้ม เเต่มันก็จับผมเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาจนตำรวจยิงไม่ได้
\"ยิงเลย!! ไม่ต้องห่วงผม!!\"ผมตะโกนเสียงสั่น
\"อย่ายิงนะ!!\"ตำรวจคนนึงห้าม ผมพอรู้ว่าเค้าเป็นใคร?? เค้าเป็นเพื่อนของพี่เรนนั้นเอง
ปั่ก!! ผมเตะไปที่ท้องมัน ตอนนี้มันล้ม ผมรีบวิ่งออกมาจากวงตำรวจ เเล้วให้ตำรวจจัดการ
ตอนนี้ตำรวจก็สามารถคุมตัวมันไปโรงพักได้เเล้ว
ผมยังยืนส่งตำรวจตรงหน้ามุมมืดอยู่
พอตำรวจไปพี่เรนก็วิ่งมาหาผม ส่วนไอ้เจน ต่าย ฟาง พี่ผิง พี่เเยม ไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ ผมบอกเชิงไล่ ให้มันไปดูเเลเเพรวที่โรงบาล
ลืมบอกไปว่าพอผมอุ้มเเพรวไปห้องพยาบาลอาจารย์ก็ตกใจเลยเรียกรถพยาบาลมารับไปทำเเผล ตอนนี้ก็คงนอนพักอยู่
การระดมหมัดของยักษ์นั้น มันโดนที่ท้องผม 5-6 ที เเล้วก็โดนที่หน้า ที่เเขน เเล้วก็ที่เเผล
ผมเริ่มกระอั่กเลือดอีกครั้ง ตั้งเเต่ผมเกิดมาผมไม่เคยเสียเลือดเยอะขนาดนี้เลย ผมเริ่มหมดเเรง พอผมกระอั่กเลือดเสร็จ
ผมก็เริ่มมองภาพต่างๆไม่ชัด เห้นคนๆนึงซึ่งพอเดาออกว่าเป็นพี่เรนวิ่งมาหาผม เเล้วความมืดก็เริ่มมาเเทนที่
(ตอนนี้ผมขอเล่านะครับ [เรน])
ตอนนี้ผมรอน้องของผมอยู่หน้าห้อง ไอซียู กับเพื่อนๆของน้องของผม
ทุกคนนั่งรอหมอใจจดใจจ่อ ผมเองก็เริ่มใจไม่ค่อยดีเเล้ว หลังจากเห้นสภาพของไอ้เรียว
เเละเห็นมันนั่งกระอักเลือดจนล้มไป หัวมันเเตกเต็มไปหมด เเขนก็ฟกช้ำ ท้องผมก็ไม่รุ้ผมไม่ได้ดู เเต่ที่รู้ๆ ทั้งชุดนักเรียนมันมีเเต่เลือด
เสื้อมันไม่ต้องไปใส่เลยครับ ทิ้งไปได้เลย เพราะสีขาวกลายเป็นสีเเดงทั้งตัว
5 ชั่วโมงผ่านไป
\"ตอนนี้คนไข้ก็อาการค่อนข้างหนักนะครับ ตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตราย เเต่หมอคิดว่า รอดูไปถึงพรุ่งนี้เช้าถึงจะออกจากห้องได้ครับ\"
หมอคนนี้ดีเเฮะ เดินออกมาก็พูดๆ เเล้วก็เดินไปเลย ทุกคนเสียใจกันใหญ่โต เพราะไอ้เรียวมันยังไม่พ้นขีดอันตราย
ผมมองรอดกระจกใสๆที่ห้องไอซียูไป ผมเห็นน้องที่ผมรักเท่าชีวิต นอนอยู่บนเตียง คลื่นหัวใจมันไม่ค่อยดีนัก
ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอด มีนางพยาบาลหลายคนคอยดูอยู่อย่างใกล้ชิด
มีสายระโยงระยางตามตัวน้อแงผมไปหมด
ผมคิดว่า เรียวต้องรอดครับ
ผมไอ้นี้มันอึดจะตาย ผมยังจำได้ว่า ตอนมันอยู่ป.6 มันโดนลูกหลงยิงเข้าที่หน้าอกขวา พ่อกับเเม่ร้องไห้หนักเลย ผมเองยังหนักร้องไห้เลย
เพราะตอนนั้นไอ้เรียวมันนอนนิ่งไปเป็น2-3 อาทิตย์
เเต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันจะเป้นอย่างไง
ตอนนี้ทุกคนก็ไปหาน้องเเพรว
\"อ้าว!! ฟื้นเเล้วหรอ\"ไอติมเเละเเยมถามเเพรวเป้นสองคนเเรก
\"จ๊ะ\"เเพรวพูด
\"โฮะๆ อึดเป้นบ้าเลยเธอ\"จิ๊บกับเจี๊ยบฝาเเฝดที่นารักพูดขึ้น
\"เอาๆกินน้ำซะ\"ไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ ก็นั่งบริการเเพรวยกใหญ่
(เพิ่งจะมีบทนะไอ้สามคนนี้)
ส่วน ผม ผิง เจน ฟาง ต่าย ยังนั่งหน้าเสียอยู่ เเต่เมื่อเเพรวมองมาที่เรา เราก็ยิ้มให้ เพราะไม่อยากให้เเพรวรุ้เรื่อง เรียว
\"เออพี่เรน พี่เรียวเนไงบ้างคะ\"นั้นไง
\"อยู่ชั้นบนน่ะ นอนพักอยู่นะ\"ผมโกหกไป ทุกคนก็ขยิบตาให้กับเป้นอันว่าเข้าใจ
\"เฮ้อ!! โล่งอกไปสักที\"เเพรวยิ้มเเก้มปริ ผิดกับพวกเราที่ยิ้มเเห้งๆ
วันรุ่งขึ้น ไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ เเยม ก็อยู่เป้นเพื่อนเเพรว
ส่วนผม เจน ฟาง ต่าย ผิง ก็ไปนั่งหน้าห้องไอซียูที่เดิม
ตอนนี้หมอกำลังเข้าไปตรวจเรียวอยู่
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับเรียวหลายๆครั้งด้วย เพราะผมคิดว่าไอ้เรียวมันเข้าโรงบาลนี้เข้าห้องไอซียูนี้บ่อยมากๆ
จนนางพยาบาลจำหน้าได้เเล้วมั้ง
ผมยังอดสงสัยเรื่องมุมมืดไม่ได้ ตอนที่ผมมาเดินดูรอบๆโรงเรียนตอนที่ไอ้เรียวมันจะเข้าป.4 ก็ไม่ยักจะเห็น
\"ผิง เจน ฟาง ต่าย พี่ถามไรหน่อนนะ มุมมืดมันมีมานานรึยัง???\"ผมถาม
\"พวกผมก็ไม่รู้ครับ เพราะ ตั้งเเต่ที่ผมอยู่มาจนจบก็เดินผ่านหลังตึกสามบ่อยครั้ง ก็ไม่เห้นมุมมืด\"ผิงพูด
\"หรือว่าเรื่องนั้นจะเป็นจริง.....\"ต่ายสะดุ้ง
\"อะไรต่าย\"ทุกคนถาม
\"ก็พี่ผมที่เคยเรียนอยู่ที่นี้เมื่อ 10 ปีที่เเล้วอ่ะ เค้าเล่าให้ฟังว่า ที่เนี่ยมีอาถรรพ์ เปิดปิดกลางใจโรงเรียน ให้ไปทะลุที่ต่างๆ เพราะทุกๆ 20 ปี
จะมีการเปิดปิดกลางใจโรงเรียน เเล้วจะทำให้.......เออพูดไม่ได้\"ต่ายพูดขึ้นน้ำตาคลอเบ้า
\"บอกมาสิ บอกพี่มา\"ผมพูด
\"คือ..จะทำให้นักเรียนตายหนึ่งคนทุกๆ 20 ปี เเละจะมีปีศาจออกมาจากมุมมืด\"ต่ายพูดเสียงสั่น
ทุกคนหน้าซีดกันหมด
ผมเลยถามขึ้นว่า
\"ที่บอกว่าปีศาจนั้นน่ะคืออะไร\"ผมถาม
\"ผมไม่รู้ ผมว่าให้พี่ผมมาเล่าดีกว่า\"ว่าเเล้วต่ายก็กดโทรศัพท์เรียกพี่สาวของตน
สักพักผู้หญิงสูงประมาณ 170 กว่า ผิวขาว สวยก็เดินมาหาต่าย
\"หวัดดีฮะพี่ติ๊บ\"ทุกคนยกมือไหว้
\"หวัดดีคะ\"ดูท่าทางจะอายุมากกว่าผมนะเนี่ย
\"ผมชื่อเรนครับ\"ผมเเนะนำตัว
\"ติ๊บคะ\"
\"อืมพี่ติ๊บ เล่าให้พี่เรนฟังสิ พี่เรนเป้นพี่ของไอ้เรียวมัน อยู่ในห้องไอซียูนะ\" ต่ายพูด
\"คะก็ เมื่อที่สมัยที่ชั้นเรียนตอนเด็กๆ ก็ตอนนี้ก็ทำงานเเล้ว ก็ประมาณ 5-6 ปีได้ตอนนั้นก็อยู่ม.6คะ ก็เพื่อนคนนึงเค้าเจอคล้ายๆ
ถ้ำที่หลังตึกอาคาร 3 ก็เลยเข้าไปดู เเล้วพอออกมาก็กระอั่กเลือดเลยนำเข้าโรงพยาบาลเเล้วก้ตายนะคะ เเล้วพอสืบถามจากรุ่นพี่ที่จบๆไป
ก็รุ้ว่า มันคืออาถรรพ์ ที่ทุกคนเรียกว่า เปิดปิดใจกลางโรงเรียนคะ\"ติ๊บพูด
\"มีวิธีล้างอาถรรพ์ไม๊ครับ\"อยู่ดีไจนก็พูดขึ้นมา
\"มีสิ เข้าบอกว่า ภายในอาคาร 3 นะมันจะมีอักษรรูนอยู่ เเต่ทว่า พวกรุ่นพี่ของพี่ๆก็รองหาเเล้วก้ไม่เจอ รุ่นพวกพี่ก็ไม่เห้นมีอะไร
ไม่มีใครหามันเจอเลย เเล้วทุกๆ 20 ปีน่ะ จะมีเหตุการณ์เเบบนี้ขึ้น อย่างครั้งที่เเล้วก็คือรุ่นของพวกพี่น่ะ ด็ตายไปคนนึงอย่างที่พี่เล่าให้ฟัง
ส่วนรุ่นก่อนพี่ เห้นบอกๆกันว่า ลงจากห้องสมุดเเล้วทำลูกเเก้วทายบาร์ติน เข้าไปในมุมมืดเลยตามเอา เลยโดนปีศาจเล่นงานเอาน่ะ\"
พี่ติ๊บพูดสีหน้าซีด
\"บาร์ตินคืออะรไรอ่ะ\"ทุกคนถาม
\"ไม่เคยได้ยินหรอ???\"ทุกคนส่ายหัว
\"มันเป็นลูกเเก้วชนิดหนึ่งที่หนักมากๆ ไม่มีใครสามารถถือมันได้ นอกจากคนที่เป็นเป้าหมายของปีศซาจในมุมมืด\"พี่ติ๊บพูด
\"เเสดงว่า เรียวก็ต้องถือได้สิ\"ผิงพูด
\"ใช่เเล้ว เเต่ว่า ตั้งเเต่รุ่นพี่คนนั้นที่ลงมาจากห้องสมุดโดนเล่นงานลูกเเก้วนั้นก็หายไปน่ะ\"ติ๊บพูดขึ้น
\"อ๋อใช่!!! วิธีล้างอาถรรพ์นี้เนี่ยเค้าบอกว่าต้องใช่ลูกเเก้วนี้ด้วยนะ มันต้องมี
1.ลุกเเก้ว
2.อักษรรูน ที่พวกเราหาไม่พบ
3.ถ้วยทองคำเพกัส\" ติ๊บพูด
\"เเล้วถ้วยทองคำหาจากไหนอ่ะ\"ผมถาม
\"โชคดีไปนะ ชั้นเป้นนักโบราณคดีย่อมมีของเก่าๆอยู่เเล้วล่ะ เหลือเเต่ลุกเเก้วกับอักษรรูน\"ติ๊บพูด
ผมว่าเเล้วเชียวว่าทำไมติ๊บถึงเก่งเรื่องพวกนี้นัก
\"ว่าเเต่ทำไมถึงเรียกว่าเปิดปิดใจกลางโรงเรียนอ่ะ\"ฟางถาม
\"ก็เพราะว่า อาคาร3น่ะ มันตั้งอยู่กลางโรงเรียน เเละข้างใต้อาคาร3 เคยมีคนพบ เเหวนของลาสคราว น่ะ\"ติ๊บพูด
\"ห้ะ!! ลาสคราว ชื่อของใคร??\"ผมถาม
\"ชู!!! เบาๆคะ เป็นชื่อของคนต่างประเทศคนนึง เป็นคนที่โด่งดังมากในสมัยก่อนนานมาเเล้วล่ะ\"ติ๊บเอานิ้วชี้มาเเตะที่ปากตัวเองเเล้วพูดต่อ
\"เเสดงว่า ปีศาจต้องการเเหวนนะสิ\"เจนถาม
\"ใช่เเล้ว ที่จริงไม่ต้องเรียกว่าปีศาจก็ได้ อาจจะเรียกว่า วิญญาณก็พอไปไหวมั้ง\"ติ๊บพูด
\"ว่าเเต่เรียวจะรอดไม๊เนี่ย\"ผมถาม
\"ต้องรอดสิ!!\"ทุกคนพูด
ขณะที่เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ยังคงมีนางพยาบาลเเละหมอๆวิ่งเข้าออกห้อง ไอซียู อยู่ เเต่ละคนทำสีหน้าเคร่งเครียดไม่เเพ้กันเเม้เเต่น้อย
ตอนนั้นผมกำมือเเน่นเเละพูดในใจปลอบตัวเองเสมอว่า \"น้องกูต้องรอดเว่ย ไอ้เรียวมันอึด\"
5 ชั่วโมงผ่านไป
มีชายร่างสูงใส่เเว่นใส่เสื้อสีขาวเป้นเสื้อกาวเดินออกมาจากห้องไอซียู เเละตามด้วยนางพยาบาลหลายๆคน
\"หมอๆ อาการเป้ยยังไงบ้างอ่ะครับ\"ผมเอ่ยปากถามคนเเรก
\"เออ....ตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตรายเลยนะครับ ตอนนี้ทั้งร่างกายก็บอบช้ำจากการกระเเทกรุนเเรงมาก เเละ เลือดก็ยังคงออกภายใน
ตลอดเวลา หมอเกรงว่า พวกคุณต้องทำใจหน่อยนะครับ หมอขอตัวนะครับ\" ตอนนั้นผมเเทบอยากจะเข้าไปรักษาน้องตัวเองให้มันรู้เเล้ว
รู้รอดกันไปเลย เเต่ผมก็ทำไม่ได้ ทุกคนมองผ่านกระจกเข้าไป ผมเห็นน้องสุดที่รักของผมน้องนิ่ง มีเครื่องช่วยหายใจครอบจมูกเเละปากอยู่
มีสายระโยงระยางเต็มตัวเรียวไปหมด เพื่อนๆของเรียวต่างมองหน้ากันอย่างสลดถึงขั้นร้องไห้ออกมา เเล้วก็พากันเดินออกไป
หน้าห้อง 106 ของเเพรว
\"ทุกคนพี่ว่าพวกเราควรบอกเรื่องนี้กับเเพรวนะ\"ติ๊บพูด
\"เเต่ผมว่า...น่าจะให้อาการเเพรวดีกว่านี้นะครับ\"ผมพูด เเต่ยังไม่ทันจบ เสียงเเพรวก็ดังลั่นออกมาจากห้อง 106
ทำให้ทุกคนต้องเข้าไปดู
\"ทำไม ทำไม!!! ทำไมทุกคน ฮืๆๆๆๆ ทำกับเเพรวอย่างนี้ ทำไมไม่บอกเเพรวคะ ว่าพี่เรียวเป็นอะไร ฮืๆๆ \" เเพรวน้องร้องไห้บนเตียงพยาบาล
พวกเราเข้าใจเธอครับเพราะว่า เเพรวเเละเรียวตอนนี้ก็คบกันอยู่ เเล้วก็รุสึกจะรักกันมาซะด้วยซ้ำไป พวกเราพยายามอธิบายให้เเพรวฟัง
\"เเพรว ที่พี่ไม่บอกเเพรวเพราะว่า พี่กลัวอาการเธอทรุดลงไปนะ\"เจน ต่าย ฟาง ช่วยๆกันพูด
\"เเพรวขอไปหาพี่เรียวได้ไม๊คะ!!!\"เเพรวพูด ทำให้พวกเรามองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้าเชิง โอเค
ที่ห้องไอซียู เเพรวดูต่างจากเมื่อวานนี้มากเลย เเพรวเเข็งเเรงขึ้นเป็นหลายเท่า อาจเป็นเพราะกำลังใจก็ได้มั้ง
เเละเเพรวเองก็ไม่ได้เจ็บอะไรมาก เพียงเเค่มีบาดเเผลตามตัวเล็กน้อย เเต่ก็เยอะนะ -*-
\"เเพรวพวกพี่รอข้างนอกนะ\"เจนพูด เเล้วเเพรวก็พยักหน้าก่อนที่จะเปิดประตูห้องไอซียู เเล้วปิดไป
ตอนนี้เเพรวขอเล่านะ
เเพรวเห็นพี่เรียวนอนราบกับเตียง นอนนิ่ง มีเครื่องช่วยหายใจ เเละ มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ไม่รู้สิตอนนั้นนะ เเพรวน่ะรู้สึกเจ็บ
หัวใจเเปร๊บขึ้นมาทันที เเพรวนั่งลงกับเตียง สองมือเเพรวกุมมือของพี่เรียวไว้ข้างหนึ่ง เเพรวพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไว้
เเต่มันก้ทำไม่ได้มันเหมือนมหาสมุทร เเม่น้ำ คลอง เขื่อน ไหลมารวมกัน ทุกๆที่ เเล้วมันก็เเตกออก เเพรวร้องไห้ออกมาไม่รู้เท่าไหร่
เเพรวมองหน้าพีเรียวก่อนที่จะก้มหน้าไป เเต่เเพรวก็ยังคงร้องไห้ตลอดเวลา
เเละเเล้ว.....
เเพรวก็รู้สึกได้ว่ามีเเรงน้อยๆค่อยๆบีบมือของเเพรว เเพรวจึงเยหน้าขึ้น เเพรวเห็นพี่เรียวน้องน้ำตาไหลอยู่ ข้างหนึ่งเเพรวก็รู้สึกดีใจ
เเต่อีกข้างหนึ่ง เเพรวรู้เสียใจที่การที่ฟื้นครั้งเเรกของคนที่ตัวเองรักมากที่สุดหน้าจะเป็นรอยยิ้ม จะเป้นรอยยิ้มอย่างไรก็ได้
จะจาง จะฉีกยิ้ม เเพรวก็รับได้ เเต่เเพรวไม่อยากเห็นรอยน้ำตาของการฟื้นครั้งเเรก
ตอนนั้นเเพรวรู้สึกตัวชาไปหมด รู้สึกของความหนาว เหงาที่ต้องอยู่คนเดียว เเละความหนาวนั้น เเพรวรับรู้ได้เลยว่า...
เหมือนมีคนเอามือมาเเตะไหล่ของเเพรวช้าๆ เเต่เเพรวหันไปก็ไม่มีใคร จนได้ยินเสียงๆของผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นข้างๆหู
\"น้องเเพรว ดูมืออีกข้างหนึ่งของเรียวสิ\" เสียงนิ่มๆพูดขึ้น
ทำให้เเพรวเดินอ้อมเตียงไปเเกะมือของพี่เรียวเเล้วเเพรวก็พบ เศษผ้าสีน้ำตาล มันดูเก่ามากเเพรวคลี้ผ้าออก เเพรวเจออักษรรูนเต็มไปหมด
จึงรีบวิ่งไปหาพวกๆพี่ๆเพื่อนๆเเล้วบอกว่า
\"พี่ติ๊บ พี่เรน พี่ๆทุกๆคนเลย เเพรวเจออะไรไม่รู้ในมือพี่เรียว!!!\"ชั้นพูดเสียงดัง
\"ไหนๆ\"ว่าเเล้วพี่ติ๊บก็เอาไป
\"นี้อะไรน่ะ!!\"ไอติมพูด
\"นี้ไง การล้างอาถรรพ์ อักษรรูน เราเหลืออีกชิ้นนึง\"พี่ติ๊บพูด
\"เเผ่นนี้มัน!! คุณพี่ครับ ผมจำได้เเล้ว ผ้านี้มันอยู่ที่อาคาร 3 ผมรูว่าตรงไหนครับ\"ฟางพูด
\"ว่าไงนะฟาง\"พี่ติ๊บกับพี่เรนพูด
\"ใช่เเล้วครับ พวกเราก็รู้ครับ\"พี่เจนเเละพี่ต่ายพูดขึ้น
\"เเสดงว่าเรียวต้องรู้สิ!!!\"พี่เรนพูด
\"ใช่!! นั้นเเหละที่กบดานของพวกเรา!!!\"พี่ต่ายพูด
เเล้วทุกคนก็ขึ้นรถไปโรงเรียน
\"ตามมา!!\"พี่ฟางพูดเเละวิ่งไป พวกเราก็วิ่งตามๆกันไปที่อาคารสาม
พอเราเดินเข้าไปชั้นล่างสุดเเต่ไม่ถึงชั้นใต้ดิน
พี่ฟาง พี่เจน พี่ต่าย ก็เดินๆหาอะไรไม่รู้สักพักนึง เเล้วก็เเกะไม้กระดานตรงพื้นออก
\"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ\"ไม่ใช่เสียงพวกเรากรี๊ดหลอกคะ เเต่พวกเราก็ต้องสะดุ้งหมดทุกคน รวมทั้งพี่ต่าย พี่เจน พี่ฟางด้วย
เพราะมันเป็นเสียงผู้หญิงเเหลมมากๆกรีดร้องด้วยความทรมาน
\"ครืดๆๆๆ\"เสียงเหมือนลากของไปมาดังมาจากใต้พื้นที่เราเหยียบอยู่ พื้นนี้เป็นพื้นไม้นะคะ เเละมันก็ชัดซะด้วยเพราะพี่ต่าย พี่เจน พี่ฟาง
เปิดไม้ขึ้นมา
\"ตะ..ต่ายนั้นเสียงอะไร\"พี่ติ๊บพูดด้วยสีหน้าซีด เเต่มือข้างหนึ่งก็เกาะเเขนพี่เรนอยู่
\"พะ..พวกผมก็ไม่รูเหมือนกัน!!\"พี่ต่าย พี่เจน พี่ฟาง รีบกระโดดหนีออกมา
\"เเต่หนูพอรู้นะคะ!!!\"จิ๊บกับเจี๊ยบหลังจากเงียบไปนานก็พูดขึ้น
\"อะไรจ๊ะ\"พี่ติ๊บยังคงหน้าเสียอยุ่
\"คุณเเม่พวกหนูเคยเรียนที่นี้\"จิ๊บพูด
\"เเล้วคุณเเม่เคยเล่าให้ฟังว่า อาคาร 3 นั้นไม่ค่อยปลอดภัยนัก\"เจี๊ยบพูด
\"ทำไมล่ะ!!!\"ชั้นถามเองล่ะ
\"บรรพบุรุษของพวกเราเล่าให้ฟังต่อๆกันมาว่า หลาน ลูก หรือใครๆที่เป็นผู้หญิงต้องให้มาเรียนโรงเรียนนี้\"จิ๊บพูด
\"เพื่อให้เรามาตามหาร่องรอยที่สาบสูญไปเป็นเวลานานกว่า 100 ปี\"เจี๊ยบพูดเล่นเอาพวกเราตกใจกันหมด
\"100 ปี!!!\"ทุกคนยกเว้น จิ๊บเเละเจี๊ยบ ตะโกนขึ้น
\"ใช่คะ!! เเละที่สาบสูญคือ วิญญาณ สัตว์ประจำตระกูลของเราเองคะ\"เจี๊ยบพูด
\"เเล้วเสียงนั้นล่ะที่กรี๊ดขึ้นมานั้นมันอะไร\"พี่ติ๊บเอ่ยปากถาม สีหน้าเริ่มดีขึ้น
\"พวกหนูคิดว่า เป็นสัตว์ประจำตระกูลของพวกหนูเอง!!\"จิ๊บเเละเจี๊ยบพร้อมใจกันพูดขึ้น
\"ทำไมล่ะ เเล้วจะเเน่ใจเเค่ไหน\"พี่ต่าย พี่เจน พี่ฟาง พูดพร้องกัน โดยมีพี่ผิงยืนหน้าเสียๆอยู่กับพี่เเยม
\"นี้คะ!!!\"สองสาวพูด
เเล้วเอาสร้อยของทั้งสองมาประกอบกันให้เเน่น เเล้วย่อนสร้อยนั้นไป
เเละเเล้ว........
\"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!! \"เสียงกรีดร้องของสองสาวดังขึ้น ทำให้พี่ติ๊บเเละพี่เรนต้องช่วยกันกอดทั้งสองเเน่น
\"พวกเธอกำลังทำอะไรกัน!!\"พี่ติ๊บพูด
\"พี่ติ๊บพี่เรนออกไป เดี๋ยวคาถาเข้าตัว ออกไป!!!\"สองสาวพูด พี่ติ๊บเเละพี่เรนจึงรีบออกมา
เเล้วสองสาวฝาเเฝดก็ร่ายอะไรไม่รู้
ผึบ!!!
อยู่ๆก็มีหัวคนที่มีผมฟูๆขึ้นมา หน้าตาดูสกปรก ทำให้ทุกคนตกใจ ยกเว้นสองฝาเเฝด ที่กำลังร่ายมนตร์อยู่ เเล้วจู่ๆหญิงหัวฟูๆ
กูกลายเป็นงูชั่วพริบตา มันเลื้อยเข้าไปหาสองสาวอย่างเป็นมิตร เเล้วสองสาวก็ร่ายอะไรไม่รูเเล้วงูมันก็เลื้อยออกไป
\"อะไรน่ะ!!!\"ทุกคนถาม
\"มันคือสัตว์ประจำตระกูลพวกหนูเองล่ะ เเต่ตอนนี้มันกลับบ้านไปเเล้วล่ะ ท่านตา ท่านยาย กับท่านเเม่ท่านพ่อ ต้องดีใจเเน่\"สองสาวพูด
\"เเล้วอักษรรูนล่ะ!!\"พี่ติ๊บพูด
\"เกะๆ กั่กๆ\"เสียงเเกะอะไรไม่รู้ดังขึ้น
\"นี้!!\"พี่ต่ายยื่นมาให้พี่ติ๊บ
\"เจอจนได้!! เหลือเเต่ลูกเเก้ว\"พี่ติ๊บพูดพลางยิ้มหน้าบานพร้อมๆกันทุกคน
\"ใช่ลูกเเก้วนี้รึป่าวครับ!!\"พี่ผิงพูดเเล้วยื่นลูกเเก้วสีม่วงๆอมฟ้ามาให้พี่ติ๊บ
\"ใช่นี้ล่ะ!! ทำไมตอนที่พวกชั้นหามันหาไม่เจอนะ!!\"พี่ติ๊บพูดเหมือนเเค้นๆ
\"เเล้วทำไมถึงมีในมือพี่เรียวละคะ อักษรรูนน่ะ!!!\"เเพรวพูด
\"ห้ะ!! เเย่เเล้วสิ ชั้นลืมบอกไปเลย\"พี่ติ๊บตะโกนขึ้น
\"อะไร!!\"ทุกคนถาม
\"ก็!! ฟังดีๆนะ เเพรวอย่าร้องไห้นะสัญญากับพี่ก่อน!!\"พี่ติ๊บพูด
\"ค่ะสัญญา!!\"เเพรวพูด
\"ใครที่มีอักษรรูนอยู่ในมือในขณะที่สลบเเละได้รับบาดเจ็บจากมุมมืด จะต้องตายในที่สุด!! มีทางเเก้ก็คือ ล้างอาถรรพ์!!\"พี่ติ๊บพูด
\"ก็ล้างเร็วๆสิคะ!!มีเวลาอีกกี่ชั่วโมงอ่ะ!!\"เเพรวพูด
\"จนกว่ามุมมืดจะปิดสนิท!!\"พี่ติ๊บพูด
\"คุณติ๊บ เเล้วถ้วยทองคำเพกัสล่ะ!!\"พี่เรนพูด
\"นี้!! เพราะชั้นรู้ว่าถ้าน้องเรียกชั้นมาเเบบนี้ มันต้องเรื่องเเบบนี้เเน่นอน!!\"พี่ติ๊บพูดเเละมองที่พี่ต่าย
\"งั้นเริ่มเลย!!\"พี่เจนพูด
\"ไปหน้ามุมมืด ทุกคนเอานี้ไป!!\"พี่ติ๊บพูดเเล้วยื่นหินสีขาวมากให้ทุกคน คนละหนึ่งเม็ด
\"นี้คือหินที่มีความบริสุทธิ์มากกว่าอะไร เเละมันจะช่วยไม่ให้พวกปีศาจจากมุมมืดเห็นเรา เเต่ถึงเห็นก็ทำอะไรเราไม่ได้อยู่เเล้ว!!\"พี่ติ๊บพูดต่อ
เเล้วพวกเราก็ไปนั่งข้างหน้ามุมมืด
\"เอาล่ะ ไม่ว่าจะเห้นอะไรขอให้กำหืนสีขาวไว้ เเล้วอย่าลุกออกจากวงนี้\"พี่ติ๊บพูดเเล้วก็ให้พวกเรานั่งเป็นวลกลมเเละเริ่มทำพิธีทันที
\"ข้าในนาม เพกัส ขอเชิญเทพ พานาเท่ร่า ลงมาจุติบนลูกเเก้วนี้ เเละถ้าท่านมาเเล้วช่วยเติมน้ำในถ้วยทองคำเพกัสให้เต็ม เเละกลายน้ำ
เป็นสีฟ้าใส เเละทำให้ผ้าอักษรรูนติดกันดังเดิม!!!\"พี่ติ๊บพูดออกมาเสียงดัง
ทันใดนั้นก็มีลมพัดเเรงมาก ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำเหมือนตอนกลางคืน มีเเสงสีเหลืองสว่างสไวลงมาตรงลูกเเก้ว ทันใดนั้นน้ำก็เต็มถ้วยทองคำ
เเละกลายเป็นสีฟ้าใส เเละ ผ้าอักษรรูนก็ติดกัน ตามที่พี่ติ๊บพูด
\"ข้าขอถวายความเคารพ เเละข้าพเจ้าขอให้ท่านช่วยล้างอาถรรพ์นี้ด้วยเถิด!!!\"พี่ติ๊บพูดจบก็มีเเสงสีขาวๆปนสีฟ้าสว่างทั่วไปหมด
จนทะลุเข้ามุมมืดไป เเละมีพวกปีศาจหน้าเเขยงเดินเต็มไปหมดก่อนที่จะล้มลงเพราะอนุภาพของเเสงสีขาวปนฟ้านั้น
\"กรี๊ด!!!!!\"เสียงกรีดร้องของพวกปีศาจดังกันเป็นเเนวจนฝูงนกกาบินกระเจิงหนีไปหมด
เเล้วถ้วยทองคำเพกัส อักษรรูน เเละ ลูกเเก้ว ก็หายไป
\"สำเร็จ!!\"ทุกคนตะโกนขึ้น
\"งั้นเเปลว่าพี่เรียวก็รอดใช่ไม๊คะ!!!\"นั้นเเหละคือคำถามของชั้นเอง
\"ใช่!!! เราไปดูกันเถอะ!!!\"ทุกคนพูดเเล้วก็ตีรถไปโรงพยาบาลเดิม
เเละก็วิ่งไปหน้าห้องไอซียู มีหมอหลายคนวิ่งเข้าไปในห้องนั้น ทำให้ชั้นเริ่มใจไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
เเต่ก็เป็นเวลานานพอสมควรที่รอให้หมอๆออกมาหาเรา
\"หมอๆเรียวเป็นไงบ้างครับ\"นั้นเเหละคะพวกพี่ๆถาม
ส่วนชั้นห่วงอ่ะห่วงเเน่ เเต่ก็ยังปากค้างๆอยู่ดีเเหละ
\"หมอต้องขอชมคนไข้จริงๆนะครับ เค้าต่อสู้ต่อความทรมานเเละเจ็บปวดได้หลายชั่วโมงเลยทีเดียวที่เราถอดเครื่องหายใจออก
เเต่ตอนนี้เราได้ใส่เครื่องช่วยหายใจกลับคืนเเล้วครับ!!!\"ตอนเเรกหมอพุดพวกเราก็ยิ้มๆดีใจ เเต่พอหมอพูดประโยคหลังก็งงๆกัน
\"ตกลง พี่เรียว...\"ชั้นเอ่ยปากถาม
\"หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เจ็บหนักไม่มีทางฟื้นได้หรอกครับ นอกจากปฏิหารย์เท่านั้นครับ หมอขอตัวนะครับ!!\"
หมอว่าไงนะ!!!
\"ไม่!! พี่เรียว!!\"ไม่รูสินะตอนนั้นน่ะชั้นเเทบบ้าตรงนั้นเเหละ ชั้นวิ่งไปหาพี่เรียวที่ห้องไอซียู เชื่อได้เหอะตามตัวพี่เรียวบอบช้ำไปหมด
ไม่!! ไม่น่าเลย ชั้นเป็นคนผิดเอง ถ้าชั้นไม่งอนพี่เรียวเรื่องดี้ๆที่ตามเกาะพี่เรียว นั้นคือเเฟนคลับ เเล้วชั้นก็หนีเข้าไปที่อาคาร 3 เเล้วก็
โดนพวกนั้นตบ เเล้วก็ฮืๆๆๆ ม่าย!!!!!!!!!!
ชั้นกอดร่างที่นอนเเนบนิ่งมีเครื่องช่วยหายใจคลอบอยู่ ชั้นซบไปที่เเผ่นอกของพี่เรียว ชั้นร้องไห้ฟูมฟายจนพวกไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ ต้องมาพยุง
ชั้นจำได้วันนั้นมันวันที่ 28 มิถุนายน
ตั้งเเต่วันนั้นน่ะ ชั้นก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย ชั้นเอาเเต่เรียนๆๆ พอเรียนเสร็จก็นั่งเหม่อตลอด เเล้วตกเย็นๆพวกเราก็พากันไปหา
พี่เรียว
ชั้นเหมือนอยู๋กับความมืด อยู่คนเดียว ทั้งโลกเนี่ยเหมือนชั้นอยู่คนเดียวบนโลกนี้ ตอนที่พี่เรียวอยู่ด้วย ชั้น!! ชั้น!! ฮืๆๆ
ชั้นมีความสุข ความอบอุ่น ความรัก ความห่วงใย เเต่พอพี่เรียวไม่อยู่ ชั้นก็ไม่สามารถรับรู้อารมณ์ รัก เเม้เเต่ความสุข ชั้นก็ไม่มีเลยสักนิด
ทุกๆวันภาพจางๆที่พอจดจำได้ในมุมมืดที่ชั้นถูกชายร่างใหญ่ลากเข้าไปเเล้วก็พี่เรียวไปช่วย พี่เรียวโดนทำร้ายหนักมากๆๆ
ตอนพี่เรียวอยู่ข้างๆชั้น ชั้นกลับนึกว่าพี่เรียวเเค่เล่นๆกับชั้นซะอีก นึกว่าเค้าโหกมาเเกล้วทำเป้นห่วงใหญ่ เเต่ที่ไหนได้ล่ะ เค้าห่วงเราจนเเทบ
นอนตาไม่หลับ ชั้นก้พึ่งรู้ตอนนี้ชั้นเสียเค้าไปนี้เเหละ ไม่เสียสิ พี่เรียวยังอยู่ เพียงเเต่ไม่สามารถขึ้นมาสนทนา หรือ กวนเบื้องล่างชั้นได้
พนันได้เลยชั้นเเทบไม่อยากจะยิ้มให้ใคร วันที่ไปหาพี่เรียวที่โรงพยาบาล เฝ้าเเต่มองหน้าพี่เรียวให้ลืมตาขึ้นมา มากอดชั้น เเกล้งชั้น
เเต่มันก็ เป็นไปไม่ได้
______________________________________________________________________________________________________
YuKaKiSay
เป็นไงบ้างครับกับตอนที่ 20 เเต่งนานไปหน่อย เพราะก่ะว่าจะเอาอารมณ์เศร้าๆปล่อยออกมาให้หมดเลย ขอโทษด้วยนะครับที่หายนาน พอดีคอมเสียน่ะ เเต่ก็จะเเต่งชดเชยให้นะครับไม่ต้องห่วง
อย่าลืมติดตามต่อไปนะครับว่า เเพรว นางเอกของผม จะทำยังไงต่อไป เเล้ว เรียว พระเอก เเนว ทอมดี้ ของเราจะตกอยู่ใน
ห้วงความเป็นความตาย นานเเค่ไหน (คือยังมีชีวิตอยู่เเต่ก็ไม่สามารถทำอะไร เเละ รับรู้ ได้ นั้นคือ ห้วงความเป็นความตาย) ตอนหน้า
จะเกี่ยวกับห้วงความเป็นความตายเอาเเบบเศร้าไปเลยครับ!!
\"พี่เรียว!! พี่เรียว!!\"เสียงใสๆดังขึ้นไล่หลังผมมา
\"หะ..หืม\"ผมตอบเสียงใสๆด้วยความเขินอาย เพราะนั้นคือ เเพรว เมื่อผมเห้นหน้าเธอทีไรผมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อนี้ตอนเย็นๆในห้องประชุมทัน
ที
\"คือ....\"เเพรวเองก็อาจจะอายเช่นกัน
\"เเฮะๆ เมื่อวานพี่ขอโทษนะ\"ผมเอ่ยปากพูดเรื่องนี้คนเเรก
\"อิอิ ไม่เป้นไร เเต่!! เพี้ยะ!! ชั้นก็เขินเป็นะย่ะ!!\"เเพรวตีไหล่ข้างซ้ายผมเเล้ว ยิ้มๆออกมา พร้อมทำตาดุ เธอทำได้ไงอ่ะ
อ๋อๆผมลืมไป เธอเป็นผีทำได้ทุกอย่างเเหละ
\"ฮ่าๆๆๆ นึกว่าอะไร พี่กำลังไปกินหมูกระทะ ไปด้วยกันไม๊น้องผี\"
\"ไปสิ นานๆทีจะได้ไปกินอาหารข้างนอกที\"เเพรวพูด เหอๆ
\"เหอะๆ พี่เห็นเราไปกินกับพี่ทุกวันอ่ะ ยกเว้นเมื่อวานนี้\"ผมพูด
\"เออน่า!!\"เเพรวพูดเเล้วก็เดินเกาะเเขนผมไป
อันที่จริงผมจับมือเธอมาเกาะเองเเหละ เผื่อหลงทาง
\"อ้าวพี่เรียวมากินด้วยกันสิคะ\"เสียงเเหลมๆดังขึ้น
\"ไม่อ่ะพี่มากับแฟน ขอกินสองคนนะ\"ผมตอบเสียงเย็นๆพร้อมทำหน้าเรียบๆใส่ผู้หญิงคนที่ผมรู้จักชื่อ เตย
เตย นั่งทานกับเพื่อนหญิงหลายๆคน
\"อะไรน่ะ!!\"ผมรู้เตยค่อนข้างฉุนเล็กน้อย เพราะ เเต่ก่อนผมเคยเป้นพวกหน้าหม้อไรป่ะมาณนั้น
จึงผ่านสาวมาหลายคนเเละที่ขาดไม่ได้คือ เตย เพราะเตยเนคนที่สวย เเต่น้องเเพรวสวยกว่า เเพรวทั้งน่ารักทั้งสวย ฮ่าๆ นิสัยก็ดีอีก
ไม่เหมือนเตย หน้าสวย เเต่ ใจทุเรศ -*- ไม่รู้เอาคำไหนมาเปรียบเเล้ว
\"ที่เตยได้ยินน่ะถูกเเล้วล่ะ\"ผมพูด
\"นังนี่มันเป็นแฟนเรียวตั้งเเต่เมื่อไหร่???\"เตยถาม
\"เตยพูดดีๆนะ!!\"ผมตะคอกใส่เธอเต็มเเรง เพราะร้านหมูกระทะมันเป็นห้องติดเเอ เเล้วในห้องก็มีเเต่ ผม เเพรว เเล้วก็กลุ่มเตย
กลุ่มเตยก็มี 4 คนเท่านั้น
\"ทำไมคะ!! นังนี่มันวิเศษณ์ดีเลิศปรระเสริฐศรีกว่าเตยตรงไหนคะ\"เตยตวาดใส่เเพรว เเพรวหน้าเสียเล็กน้อย
ผมจับเเพรวหลบหลังผมตลอด เพราะผมรู้ดีว่า กลุ่มเตยชอบเล่นอะไรสกปรกๆ
\"พวกเราไปจับนังนี่มา!!\"เตยออกปากสั่งการ
\"พวกชั้นรอเวลานี้มานานเเล้ว!!\"เสียงทุกคนในกลุ่มพูดขึ้น
\"ตราบใดที่พี่ยังอยู่พวกเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะเเตะเเพรวเด็ดขาด!!!!!!!!!!!!!!\"ผมตะคอก+ตะโกน ใส่หน้า สี่คน
\"ว่าไงนะพี่เรียว!!!\"เตยถาม
\"เธอได้ยินถูกเเล้ว\"เเพรวพูดขึ้น ผมไม่คิดว่าเเพรวจะกล้าพูดกับเตยนะเนี่ย
\"ว่าไงนังงูเถื่อน ยังไม่รู้รึไงว่าพี่เรียวน่ะเค้าเเค่เล่นๆกับเธอ!!!\"ตายล่ะหว่า!! เเพรวอย่าไปเชื่อมันนะ
ผมเเค่ทำหน้านิ่งๆ เเพรวมองหน้าผมนัยตาสั่นๆ เชิงว่า \"หลอกกันหรอ??\" เเล้วเเพรวก็วิ่งออกไป
\"อยากจะเล่นกับพี่ใช่ไม่เตย!! เเล้วเราจะได้เห็นดีกัน!!\"ตอนนั้นทั้งตัวเเละหัวใจเผมเเค้นมากๆ เเค้นในการกระทำของตัวเอง
เเละเเค้นที่เตยพูดเช่นนี้ เพราะ ผมรักเเพรวจริง ไม่คิดจะเล่นเเบบคนอื่นๆ
\"เเพรวรอพี่ด้วยสิ!!!\"ผมวิ่งไล่หลังเเพรว
เเพรววิ่งไปจนสุดซอย เเล้วก็ทะลุไปนั่งที่ใต้ต้นไม้เเห่งหนึ่ง ผมยอมรับว่าที่นี้สวยมากๆ เเต่ตอนนี้ผมไม่สนเเหละ
ที่สนคือ เเพรวเท่านั้น
\"เเพรว\"ผมเรียกชื่อเธอเเผ่วเบา เเพรวนั่งกอดเข่าร้องไห้ออกมา ผมรู้ ผมเห็น
\"พี่เรียว ฮึก ทำไม ฮืๆ พี่ต้องหลอกเเพรวด้วย ฮืๆๆๆ\"เเพรวร้องไห้เเละพูดออกมาขณะที่นั่งก้มหน้าอยู่
\"ไม่ พี่ไม่ได้หลอกเเพรวนะ\"ผมพูด
\"งั้นพี่เรียวต้องการอะไร ฮึกๆ\"เเพรวก้มหน้าสะอื้นเเละถามคำถามที่เเทงใจดำผม
\"ไม่ พี่ต้องการเเพรว เเพรวเท่านั้น พี่เคยบอกเเพรวว่า พี่ชอบเเพรว เเต่มันไม่ใช่เเล้ว!!\"ผมพูด
\"ว่าไงนะ!! เเล้วทำไมต้องบอกชอบเเพรวด้วยล่ะ ในเมื่อพี่ไม่ได้ชอบเเพรวนิ!!\"เเพรวเงยหน้าขึ้นมา ตาเธอเเดงมากๆ
\"ใช่!! พี่ไม่ได้ชอบเเพรว เเต่ พี่รักเเพรว\" ผมพูดออกไปเต็มๆปาก
เเพรวอึ้งเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดคำๆนึงว่า
\"เเพรวไม่ใช่ของเล่นนะ!!\"เเพรวลุกขึ้น
\"พี่ไม่ได้คิดว่าเธอเป้นของเล่นนิ!!!\"ผมขึ้นเสียงกับเธอเล็กน้อย
\"ทำไม ทำไม?? ต้องหลอกเเพรวด้วย เเพรวเสียใจนะรู้ไว้ด้วย!!\"เเพรวเองก็เริ่มใส่อารมณ์เเละเริ่มที่จะมีปากมีเสียงกันเล็กน้อย
\"ฟังนะเเพรว พี่รักเธอ รัก รัก รัก รัก รัก รัก รักมากกว่าใครๆ\"ผมพูด เเละเน้นคำว่า รัก ให้มันเต็มๆหูเเพรว
\"ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง!!!!!\"เเพรวตะโกนสุดเสียง
ผมรีบคว้าตัวเธอมากอด
\"อย่า!! หลอก!! เเพรว!!\"เเพรวเน้นทีละครับ
น้ำเสียงในตอนนี้มันเหมือนไม่ใช่เธออีกต่อไปเเล้ว เพราะเสียงที่เปล่งออกมานั้นมันเต็มไปด้วยความเเค้น ความเศร้า
\"ไม่!!!\"ผมตะโกน จนนกกาที่นอนอยุ่บนต้นไม้ใหญ่บินกระเจิงหนีไป
\"เเพรวไม่เชื่อ!! เเพรวจะไม่เชื่อใครอีกต่อไปเเล้ว!! ฮืๆๆๆ\"เเพรวทุบเเผ่นหลังผม ผมยอมรับว่ามันเจ็บ
เเต่ผมก็ไม่สน
\"เเพรว!! ฟังพี่นะ!! พี่รักเเพรว!! \"ผมทำเสียงเย็นๆ เพราะตอนนั้นตัวผมชาไปหมด ทั้งกายเเละหัวใจผม มันสั่นๆ
เเพรวเองก็เช่นกัน เธอเองกำลังคิดอะไรอยู่ไม่รู้ เธอจะใจอ่อนบางไม๊ผมก็ไม่สน เเต่ที่ผมสนก็คือ อยากให้เเพรวได้รุความจริง!!
\"พี่เรียว!! เเพรวรักพี่นะ!! เเต่เเพรวไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไม ผู้หญิงคนนั้นถึงพูดอย่างนี้!!!\"เเพรวถาม
\"ก็มันอยากให้เราเเตกเเยกกันไงล่ะ!! มันเห้นว่าพี่รักเเพรวมาก มันอิจฉาเเพรวไงล่ะ!! เเต่ก่อนพี่เป็นพวกหน้าหม้อ
เล่นกับผู้หญิงไปทั่ว!! เเต่ตอนนี้ไม่ เมื่อเราเจอใครสักคนที่ว่าใช่!! ก็จะรักคนๆนั้นตลอดไป !!!!!!!!\"ผมพูดเสียงดังพอที่จะให้คนทั้งเเถบนั้นได้ยิน
\"เเม้เเต่การตายงั้นหรอพี่!!!\"เเพรวถามพลางปาดน้ำตาเล็กน้อย
จึก!! มันเเทงใจผมจริงๆ คำถามนี้ผมจะตอบได้ไม๊นะ
\"ใช่!!! เเละพี่ก็ไม่ยอมเสียคนที่พี่รักไปอีกรอบที่สอง!!\"ผมพูด
\"อึ๊!!!\"เเพรวกอดตัวผม
ผมไม่รอช้าผมรีบใช้มือทั้งสองข้างโอบกอดเเพรวตอบทันที
ช่วงเวลานั้น มันเป็นช่วงที่มีความสุข ความเศร้า ความเเค้น ความสับสน เต็มไปหมด
ตอนนั้นผมยอมรับว่าไม่มีใครตอบคำถามที่ถามว่า \"ตอนนี้คุณมีความสุขเเค่ไหน??\" ได้หรอก เพราะช่วงเวลานั้นมีหลายความรู้สึก
ผมไม่รู้ว่าภายภาคหน้าจะเป็นอย่างไร จะทุกข์เเค่ไหน ผมก็ไม่ย่อท้อเด็ดขาด เท่าที่ผมรู้เเละผมทำได้ก็คือ...........
ผมจะไม่ยอมเสียคนที่ผมรักไปอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมจะปกป้องเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
หลังจากวันที่ผมกับเเพรวไปกินหมูกระทะเเล้วเจอกลุ่มเตยนั้น เตยเเละเพื่อนๆก็ไม่กล้ามายุ่งกับผมเเละเเพรวอีกเลย
มีเเต่พวกผมที่คอยสรรหาอะไรต่างๆนาๆมาเเกล้งพวกเตย เตยกับพวกผมจึงมีปากเสียงกันเล็กน้อยเเต่ไม่ถึงขั้นลงมืออะไรกัน
เเล้วก็เดินจากกันไป ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเเพรว ผมมีความสุขมากๆ ผมลืมเรื่องทุกๆอย่างไปหมด
จนมาวันหนึ่ง
\"เรียว!!! เรียว!!\"ต่ายวิ่งขาปั่นมาทางผม
\"อะไรว่ะ!!\"ผมถามมัน
\"น้องเเพรวเเย่เเล้วเว่ยไปดูเร็ว หลังอาคาร 3 ไปเร็ว!!!\"ไอ้ต่ายบอก
ตอนนี้ผมทำไรเเทบไม่ถูกเลย รู้เเค่ว่าวิ่งไปหลังอาคาร 3
เเล้วผมก็กดเรียก ต่าย เจน ฟาง มารวมตัวกัน
ผมวิ่งกับเพื่อนๆไปตามทาง
ภาพที่ผมเห็นคือ!!!!!!!!
มีผู้หญิง 8-9 คน ลุมตบเเพรวอย่างบ้าคลั่ง เเล้วก็มีผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาลากร่างเเพรวเข้ามุมมืดไป
ผมไม่รอช้า รีบให้พวกต่ายไปจัดการพวกผู้หญิงส่งอาจารย์ฝ่ายปกครอง ส่วนผมก็วิ่งเข้ามุมมืดรูใหญ่ๆไปทันที
ผมไม่เคยรู้เลยว่ามันจะมีช่องพวกนี้ด้วย
ตอนนี้มันเหมือนหลับตาเดินด้วยซ้ำมันมึดมาก
ผมวิ่งไปตามทาง หกล้มคลุกคลาน ผมก็วิ่งต่อไป เเล้วผมก็เจอเเสงริบหลี่ๆ ผมเจอเเพรวน้องหมดสภาพ กระดุมหลุดเปิดเห็นเนื้อใน
ตามหน้ามีบาดเเผลฟกช้ำเต็มไปหมด กระโปรงนักเรียนถูกถกถึงก้น ตามเเขนมีรอยข่วนเต็มไปหมด ผมเห็นสภาพเเพรวตอนนั้น
ก็รู้สึกเจ็บที่หัวใจเเปร๊บ!! ขึ้นมาทันที ในหัวสมองคิดเพียงว่า \"ใครทำกับเธอเเบบนี้???\"
ผมเห็นผู้ชายร่างใหญ่เดินเข้ามาหาเเพรว อมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเอาหน้าซุกไซ้ไปที่ทรวงอกของเเพรว
ผมเริ่มทนไม่ไหว ผมเดินไปหาผู้ชายคนนั้น ผมกับเค้าก็สูงพอๆกัน
พลั่ก!!!
ทายสิครับมันเกิดอะไรขึ้น???
\"กล้าไงมาขัดจังหวะกูว่ะ!!!!!!!!!!!\"ผู้ชายร่างใหญ่ซัดหมัดใส่ผมเต็มๆหน้า เลือดกำเดาผมไหลออกมาอย่างง่ายดาย
ผมคิดว่า เเม้ผมจะเก่งทักษะการต่อสู้เเค่ไหน ก็ไม่มีทางชนะหมอนี้ได้เเน่ เพราะมันเเรงเยอะกว่าผมเป็นไหนๆ
\"เมิงเลิกยุ่งกับเเฟนกูได้เเล้ว!!\"ผมออกเรงผลั่กหมอนั้นเต็มกำลัง
พลั่ก!! ปั่ก!!
มันต่อยเข้าที่ท้องผม เเล้วก็เตะที่หน้าเเข้งผม
\"ฮ่าๆๆๆๆ ผู้หญิงดีๆไม่ชอบ เสือ---ก เป็นทอม\" มันตะโกน
\"เมิงเลิกยุ่งกับเธอได้เเล้ว!!\"ผมปาดเลือดกำเดา เเละกำหมัดพุ่งตรงเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น
พลั่ก!!
\"โคร้ม!!!\"หมอนั้นโดนผมซัดหมัดใส่ท้องไปเต็มๆ ตอนนี้หมอนั้นก็นอนอยู่บนพื้นเช่นเดียวกับผมในตอนที่ถูกมันอัด
มันลุกขึ้นมาโซเซ เเล้วก็ซัดหมัดใส่หมด ผมหลบทันก็รอดไป เเล้วมันก็ระดมหมัดใส่ผม ผมหลบไม่ทัน ผมมันมีเเต่กำเเพง
ทั้งนั้น ตอนนี้ทั้งปากทั้งจมูกผมมีเลือดออกมาเต็มไปหมด ผมกระอักเลือด
เพราะหมัดเเต่ละหมัดมันโดนจุดสำคัญผมทั้งนั้น
ผมนอนราบกับพื้น สายตาจ้องมองที่มันอย่างเคียดเเค้น เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้
\"เจ้าหนู!! ดูเเฟนสาวเเกไว้เต็มๆตานะว่าจะเกิดอะไรขึ้น!!\"มันพูดเเละยิ้มร้ายให้ผม
มันถอดบาร์ที่เเพรวใส่อยู่ มันฉีกเสื้อนักเรียนเเพรวขาดกระจุยกระจาย
มันเริ่มเอาหน้าซุกไซ้ตามที่ต่างๆบนเรือนร่างเเพรว
เเพรวหายใจถี่เช่นเดียวกับผม
ผมลุกขึ้นมาช้าๆเพื่อไม่ให้มันรู้ตัว
ผมพุ่งเข้าใส่ไอ้หมอนั้น เเล้วเอาเเจกันสีน้ำตาลทุบหัวมัน ตอนนี้หัวมันเต็มไปด้วยเลือด มันลากขาผมไปห้องใหญ่ๆ เเล้วก็จับหัวผมโขกกับ
กำเเพงห้อง หัวผมมีเลือดออกเต็มไปหมด เเต่ผมก็ม่รู้สึกเจ็บ คราวนี้ตากูล่ะสิ!!
\"เมิงตายเเน่!!\"ผมพูดด้วยความเเค้น
ผมจับหัวมันที่เต็มไปด้วยเลือด โขกกับพื้น ตัวมันอ่อนไหวไปตามผม หผมเชื่อว่ามันก็เริ่มหมดเเรงเเล้ว
โป้ก!!! โป้ก!!!! โป้ก!!! เสียงที่ผมจับหัวมันกระเเทกเเรงๆกับพื้นนี้เเหละครับ
มันกุมหัวของมันเเล้วร้องโอ๊ยๆ ผมครวญครางตลอด เเต่ไม่วาย มันจับผมไปกระเเทกกับผนัง เเล้วต่อยๆๆๆๆ เเล้วมันก็หิ้วผมขึ้นสูงๆ
ก็ที่จะเหวี่ยงผมไปมา เเล้วโยนผมทิ้งไปติดกับกำเเพงอีกด้านหนึ่ง ผมนึกว่าผมจะหมดสติซะอีก เเต่ไม่ ผมยังอยู่
ผมลุกขึ้น ทั้งตัวผมมีเเต่เลือดๆๆ เต็มไปหมด ตาผมเริ่มเบลอๆเช่นเดียวกับมัน
ตอนนี้มันเริ่มไม่มีสติเเล้ว เเต่ผมยังมี ผมวิ่งไปหาเเพรว เเล้วรีบเอาผ้าที่เตียงนอนสีน้ำเงิน ห่มให้เเพรวเเล้วก็อุ้มเเพรวเดินออกไปจากมุมมืดตรงนั้นไป
ผมให้ไอ้หมอนั้น ผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่ผมคิดว่าหมดสติในมุมมืด นวิ่งตามผมออกจากมุมมืดมา เเต่เอ้า!!!
ที่นี้มันไม่ใช่โรงเรียนหนิหว่า!! มันเป็นตึกร้างหลังโรงเรียน ผมเข้าใจเเล้ว!!~ ผมเข้าใจหมดทุกอย่างเเล้ว!!
หมอนี้มันอยู่ในตึกร้างนี้ เเล้วมันก็เป็นคนฆ่าจูนซะด้วยสิ!!
มันถึงเดินไปหลังโรงเรียนได้เพราะมีมุมมืดนี้เอง
\"อย่าหนีนะเว่ย!!\"มันวิ่งตามมาอย่างบ้าคลั่ง ผมอุ้มเเพรวทั้งสองมือเเล้ววิ่งอ้อมสนามบาส มันก็โง่วิ่งตามมาตลอด
ผมเข้าไปในมุมมืดใหม่ ผมวางเเพรวลงบนเตียงเเล้วปิดห้องซะ เเล้วผมก็อุ้มเเพรวใหม่ ไปทะลุห้องโถ่งใหญ่ที่มีรอยเลือดที่ผมสู้กับไอ้ยักษ์นั้น
ผมวิ่งเข้าไปในมุมมืด มันมีสองรู ผมเลือกด้านขวา เเล้วพอผมวิ่งออกมาได้สักพัก
\"เห้ย!! ทำไมหลายรูว่ะ!!\"ผมถามตัวเอง
เพราะตอนนี้ผมมาโผล่อยู่ที่ซอยๆหนึ่งซึ่งมันเล็กมากๆ พอคนเดินออกไปได้ ทั้งซอยมันดูไม่ค่อยสะอาดนัก เหมือนเเก๊งพวกเสพยา
ผมรีบเข้าไปในมุมมืดใหม่ เเต่!!!เจอกับไอ้ยักษ์นั้นก่อน
จึงเตะที่ไข่มันไป เเล้วก็วิ่งเข้ามุมมืดไปอีกที
คราวนี้มาห้องใหญ่ๆ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าที่นี้มันจะดูหรูขนาดนี้ ผมเลือกช่องทางซ้าย เอาละ ถ้าไม่เจอโรงเรียนเราก็ต้องหาไห้ได้
ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของไอ้ยักษ์นั้นวิ่งตามมาติดๆ ผมอุ้มตัวเเพรวเเล้วก็วิ่งไป ผมวิ่งได้ไม่เร็วนักเพราะมีเเพรวอยู่บนอ้อมเเขนผม
เเละตามตัวผมก็มีบาดเเผลเต็มไปหมด ตอนนี้หัวผมก้เริ่มเจ็บๆบ้างเเล้ว ไม่สิ ผมเจ็บทั่วตัวเลย ผมเริ่มมีเลือดออกทางจมุกเเละปากอีกครั้ง
ผมไม่สนผมวิ่งไปเรื่อยๆ คราวนี้ทางมันไกลกว่ามุมมืดอื่นๆ ผมเลยคิดในใจว่า \"ใช่ล่ะว่ะ!! ทางนี้เเหละโรงเรียน\"
ผมวิ่งออกไปจนพบเเสงสว่าง ผมทะลุออกไป เอาละ ใช่คราวนี้มันโรงเรียน หลังตึกอาคาร 3
ผมรีบวิ่งหนียักษ์นั้น มันวิ่งตามมาติดๆ ผมเจอต่าย เจน ฟาง พี่ผิง พี่เเยม ไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ นั่งรอผมอยู่
ดูท่าทางเเต่ละคนเป้นห่วงผมมาก
พอทุกคนเห้นร่างผมที่อุ้มเเพรวอยู่นั้นก็ต่างตกใจกันไปตามๆกัน
ตอนนี้ผมเริ่มกระอักเลือดอีกครั้ง ผมรีบพาเเพรวไปห้องพยาบาล ส่วนผมก็ปล่อยให้เลือดมันไหลไปงั้น
ตอนนี้ทั้งโรงเรียนปั่นป่วนไปหมด อาจารย์เลยให้นักเรียนที่ไม่เกี่ยวข้อง ขึ้นหอไป
ตอนนี้ผมดักรอไอ้ยักษ์นั้น ผมไม่ให้ใครมาเกี่ยวข้อง เพราะผมไม่อยากให้ใครมาเป็นเเบบผมอีก
ผมให้เจนไปเรียกตำรวจ ตอนนี้ตำรวจก็มาล้อมมุมมืดพร้อมๆผม
\"มานี้นะเว่ย!!\"เสียงห้าวๆใหญ่ๆดังขึ้น
ผมพอรู้ว่าเป็นใคร??
\"พลั่ก!!!\"ผมซัดหมัดใส่มัน
พลั่กๆๆๆๆ!!!!!! มันระดมหมัดใส่ผม ต่างคนต่างล้ม เเต่มันก็จับผมเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาจนตำรวจยิงไม่ได้
\"ยิงเลย!! ไม่ต้องห่วงผม!!\"ผมตะโกนเสียงสั่น
\"อย่ายิงนะ!!\"ตำรวจคนนึงห้าม ผมพอรู้ว่าเค้าเป็นใคร?? เค้าเป็นเพื่อนของพี่เรนนั้นเอง
ปั่ก!! ผมเตะไปที่ท้องมัน ตอนนี้มันล้ม ผมรีบวิ่งออกมาจากวงตำรวจ เเล้วให้ตำรวจจัดการ
ตอนนี้ตำรวจก็สามารถคุมตัวมันไปโรงพักได้เเล้ว
ผมยังยืนส่งตำรวจตรงหน้ามุมมืดอยู่
พอตำรวจไปพี่เรนก็วิ่งมาหาผม ส่วนไอ้เจน ต่าย ฟาง พี่ผิง พี่เเยม ไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ ผมบอกเชิงไล่ ให้มันไปดูเเลเเพรวที่โรงบาล
ลืมบอกไปว่าพอผมอุ้มเเพรวไปห้องพยาบาลอาจารย์ก็ตกใจเลยเรียกรถพยาบาลมารับไปทำเเผล ตอนนี้ก็คงนอนพักอยู่
การระดมหมัดของยักษ์นั้น มันโดนที่ท้องผม 5-6 ที เเล้วก็โดนที่หน้า ที่เเขน เเล้วก็ที่เเผล
ผมเริ่มกระอั่กเลือดอีกครั้ง ตั้งเเต่ผมเกิดมาผมไม่เคยเสียเลือดเยอะขนาดนี้เลย ผมเริ่มหมดเเรง พอผมกระอั่กเลือดเสร็จ
ผมก็เริ่มมองภาพต่างๆไม่ชัด เห้นคนๆนึงซึ่งพอเดาออกว่าเป็นพี่เรนวิ่งมาหาผม เเล้วความมืดก็เริ่มมาเเทนที่
(ตอนนี้ผมขอเล่านะครับ [เรน])
ตอนนี้ผมรอน้องของผมอยู่หน้าห้อง ไอซียู กับเพื่อนๆของน้องของผม
ทุกคนนั่งรอหมอใจจดใจจ่อ ผมเองก็เริ่มใจไม่ค่อยดีเเล้ว หลังจากเห้นสภาพของไอ้เรียว
เเละเห็นมันนั่งกระอักเลือดจนล้มไป หัวมันเเตกเต็มไปหมด เเขนก็ฟกช้ำ ท้องผมก็ไม่รุ้ผมไม่ได้ดู เเต่ที่รู้ๆ ทั้งชุดนักเรียนมันมีเเต่เลือด
เสื้อมันไม่ต้องไปใส่เลยครับ ทิ้งไปได้เลย เพราะสีขาวกลายเป็นสีเเดงทั้งตัว
5 ชั่วโมงผ่านไป
\"ตอนนี้คนไข้ก็อาการค่อนข้างหนักนะครับ ตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตราย เเต่หมอคิดว่า รอดูไปถึงพรุ่งนี้เช้าถึงจะออกจากห้องได้ครับ\"
หมอคนนี้ดีเเฮะ เดินออกมาก็พูดๆ เเล้วก็เดินไปเลย ทุกคนเสียใจกันใหญ่โต เพราะไอ้เรียวมันยังไม่พ้นขีดอันตราย
ผมมองรอดกระจกใสๆที่ห้องไอซียูไป ผมเห็นน้องที่ผมรักเท่าชีวิต นอนอยู่บนเตียง คลื่นหัวใจมันไม่ค่อยดีนัก
ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอด มีนางพยาบาลหลายคนคอยดูอยู่อย่างใกล้ชิด
มีสายระโยงระยางตามตัวน้อแงผมไปหมด
ผมคิดว่า เรียวต้องรอดครับ
ผมไอ้นี้มันอึดจะตาย ผมยังจำได้ว่า ตอนมันอยู่ป.6 มันโดนลูกหลงยิงเข้าที่หน้าอกขวา พ่อกับเเม่ร้องไห้หนักเลย ผมเองยังหนักร้องไห้เลย
เพราะตอนนั้นไอ้เรียวมันนอนนิ่งไปเป็น2-3 อาทิตย์
เเต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันจะเป้นอย่างไง
ตอนนี้ทุกคนก็ไปหาน้องเเพรว
\"อ้าว!! ฟื้นเเล้วหรอ\"ไอติมเเละเเยมถามเเพรวเป้นสองคนเเรก
\"จ๊ะ\"เเพรวพูด
\"โฮะๆ อึดเป้นบ้าเลยเธอ\"จิ๊บกับเจี๊ยบฝาเเฝดที่นารักพูดขึ้น
\"เอาๆกินน้ำซะ\"ไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ ก็นั่งบริการเเพรวยกใหญ่
(เพิ่งจะมีบทนะไอ้สามคนนี้)
ส่วน ผม ผิง เจน ฟาง ต่าย ยังนั่งหน้าเสียอยู่ เเต่เมื่อเเพรวมองมาที่เรา เราก็ยิ้มให้ เพราะไม่อยากให้เเพรวรุ้เรื่อง เรียว
\"เออพี่เรน พี่เรียวเนไงบ้างคะ\"นั้นไง
\"อยู่ชั้นบนน่ะ นอนพักอยู่นะ\"ผมโกหกไป ทุกคนก็ขยิบตาให้กับเป้นอันว่าเข้าใจ
\"เฮ้อ!! โล่งอกไปสักที\"เเพรวยิ้มเเก้มปริ ผิดกับพวกเราที่ยิ้มเเห้งๆ
วันรุ่งขึ้น ไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ เเยม ก็อยู่เป้นเพื่อนเเพรว
ส่วนผม เจน ฟาง ต่าย ผิง ก็ไปนั่งหน้าห้องไอซียูที่เดิม
ตอนนี้หมอกำลังเข้าไปตรวจเรียวอยู่
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับเรียวหลายๆครั้งด้วย เพราะผมคิดว่าไอ้เรียวมันเข้าโรงบาลนี้เข้าห้องไอซียูนี้บ่อยมากๆ
จนนางพยาบาลจำหน้าได้เเล้วมั้ง
ผมยังอดสงสัยเรื่องมุมมืดไม่ได้ ตอนที่ผมมาเดินดูรอบๆโรงเรียนตอนที่ไอ้เรียวมันจะเข้าป.4 ก็ไม่ยักจะเห็น
\"ผิง เจน ฟาง ต่าย พี่ถามไรหน่อนนะ มุมมืดมันมีมานานรึยัง???\"ผมถาม
\"พวกผมก็ไม่รู้ครับ เพราะ ตั้งเเต่ที่ผมอยู่มาจนจบก็เดินผ่านหลังตึกสามบ่อยครั้ง ก็ไม่เห้นมุมมืด\"ผิงพูด
\"หรือว่าเรื่องนั้นจะเป็นจริง.....\"ต่ายสะดุ้ง
\"อะไรต่าย\"ทุกคนถาม
\"ก็พี่ผมที่เคยเรียนอยู่ที่นี้เมื่อ 10 ปีที่เเล้วอ่ะ เค้าเล่าให้ฟังว่า ที่เนี่ยมีอาถรรพ์ เปิดปิดกลางใจโรงเรียน ให้ไปทะลุที่ต่างๆ เพราะทุกๆ 20 ปี
จะมีการเปิดปิดกลางใจโรงเรียน เเล้วจะทำให้.......เออพูดไม่ได้\"ต่ายพูดขึ้นน้ำตาคลอเบ้า
\"บอกมาสิ บอกพี่มา\"ผมพูด
\"คือ..จะทำให้นักเรียนตายหนึ่งคนทุกๆ 20 ปี เเละจะมีปีศาจออกมาจากมุมมืด\"ต่ายพูดเสียงสั่น
ทุกคนหน้าซีดกันหมด
ผมเลยถามขึ้นว่า
\"ที่บอกว่าปีศาจนั้นน่ะคืออะไร\"ผมถาม
\"ผมไม่รู้ ผมว่าให้พี่ผมมาเล่าดีกว่า\"ว่าเเล้วต่ายก็กดโทรศัพท์เรียกพี่สาวของตน
สักพักผู้หญิงสูงประมาณ 170 กว่า ผิวขาว สวยก็เดินมาหาต่าย
\"หวัดดีฮะพี่ติ๊บ\"ทุกคนยกมือไหว้
\"หวัดดีคะ\"ดูท่าทางจะอายุมากกว่าผมนะเนี่ย
\"ผมชื่อเรนครับ\"ผมเเนะนำตัว
\"ติ๊บคะ\"
\"อืมพี่ติ๊บ เล่าให้พี่เรนฟังสิ พี่เรนเป้นพี่ของไอ้เรียวมัน อยู่ในห้องไอซียูนะ\" ต่ายพูด
\"คะก็ เมื่อที่สมัยที่ชั้นเรียนตอนเด็กๆ ก็ตอนนี้ก็ทำงานเเล้ว ก็ประมาณ 5-6 ปีได้ตอนนั้นก็อยู่ม.6คะ ก็เพื่อนคนนึงเค้าเจอคล้ายๆ
ถ้ำที่หลังตึกอาคาร 3 ก็เลยเข้าไปดู เเล้วพอออกมาก็กระอั่กเลือดเลยนำเข้าโรงพยาบาลเเล้วก้ตายนะคะ เเล้วพอสืบถามจากรุ่นพี่ที่จบๆไป
ก็รุ้ว่า มันคืออาถรรพ์ ที่ทุกคนเรียกว่า เปิดปิดใจกลางโรงเรียนคะ\"ติ๊บพูด
\"มีวิธีล้างอาถรรพ์ไม๊ครับ\"อยู่ดีไจนก็พูดขึ้นมา
\"มีสิ เข้าบอกว่า ภายในอาคาร 3 นะมันจะมีอักษรรูนอยู่ เเต่ทว่า พวกรุ่นพี่ของพี่ๆก็รองหาเเล้วก้ไม่เจอ รุ่นพวกพี่ก็ไม่เห้นมีอะไร
ไม่มีใครหามันเจอเลย เเล้วทุกๆ 20 ปีน่ะ จะมีเหตุการณ์เเบบนี้ขึ้น อย่างครั้งที่เเล้วก็คือรุ่นของพวกพี่น่ะ ด็ตายไปคนนึงอย่างที่พี่เล่าให้ฟัง
ส่วนรุ่นก่อนพี่ เห้นบอกๆกันว่า ลงจากห้องสมุดเเล้วทำลูกเเก้วทายบาร์ติน เข้าไปในมุมมืดเลยตามเอา เลยโดนปีศาจเล่นงานเอาน่ะ\"
พี่ติ๊บพูดสีหน้าซีด
\"บาร์ตินคืออะรไรอ่ะ\"ทุกคนถาม
\"ไม่เคยได้ยินหรอ???\"ทุกคนส่ายหัว
\"มันเป็นลูกเเก้วชนิดหนึ่งที่หนักมากๆ ไม่มีใครสามารถถือมันได้ นอกจากคนที่เป็นเป้าหมายของปีศซาจในมุมมืด\"พี่ติ๊บพูด
\"เเสดงว่า เรียวก็ต้องถือได้สิ\"ผิงพูด
\"ใช่เเล้ว เเต่ว่า ตั้งเเต่รุ่นพี่คนนั้นที่ลงมาจากห้องสมุดโดนเล่นงานลูกเเก้วนั้นก็หายไปน่ะ\"ติ๊บพูดขึ้น
\"อ๋อใช่!!! วิธีล้างอาถรรพ์นี้เนี่ยเค้าบอกว่าต้องใช่ลูกเเก้วนี้ด้วยนะ มันต้องมี
1.ลุกเเก้ว
2.อักษรรูน ที่พวกเราหาไม่พบ
3.ถ้วยทองคำเพกัส\" ติ๊บพูด
\"เเล้วถ้วยทองคำหาจากไหนอ่ะ\"ผมถาม
\"โชคดีไปนะ ชั้นเป้นนักโบราณคดีย่อมมีของเก่าๆอยู่เเล้วล่ะ เหลือเเต่ลุกเเก้วกับอักษรรูน\"ติ๊บพูด
ผมว่าเเล้วเชียวว่าทำไมติ๊บถึงเก่งเรื่องพวกนี้นัก
\"ว่าเเต่ทำไมถึงเรียกว่าเปิดปิดใจกลางโรงเรียนอ่ะ\"ฟางถาม
\"ก็เพราะว่า อาคาร3น่ะ มันตั้งอยู่กลางโรงเรียน เเละข้างใต้อาคาร3 เคยมีคนพบ เเหวนของลาสคราว น่ะ\"ติ๊บพูด
\"ห้ะ!! ลาสคราว ชื่อของใคร??\"ผมถาม
\"ชู!!! เบาๆคะ เป็นชื่อของคนต่างประเทศคนนึง เป็นคนที่โด่งดังมากในสมัยก่อนนานมาเเล้วล่ะ\"ติ๊บเอานิ้วชี้มาเเตะที่ปากตัวเองเเล้วพูดต่อ
\"เเสดงว่า ปีศาจต้องการเเหวนนะสิ\"เจนถาม
\"ใช่เเล้ว ที่จริงไม่ต้องเรียกว่าปีศาจก็ได้ อาจจะเรียกว่า วิญญาณก็พอไปไหวมั้ง\"ติ๊บพูด
\"ว่าเเต่เรียวจะรอดไม๊เนี่ย\"ผมถาม
\"ต้องรอดสิ!!\"ทุกคนพูด
ขณะที่เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ยังคงมีนางพยาบาลเเละหมอๆวิ่งเข้าออกห้อง ไอซียู อยู่ เเต่ละคนทำสีหน้าเคร่งเครียดไม่เเพ้กันเเม้เเต่น้อย
ตอนนั้นผมกำมือเเน่นเเละพูดในใจปลอบตัวเองเสมอว่า \"น้องกูต้องรอดเว่ย ไอ้เรียวมันอึด\"
5 ชั่วโมงผ่านไป
มีชายร่างสูงใส่เเว่นใส่เสื้อสีขาวเป้นเสื้อกาวเดินออกมาจากห้องไอซียู เเละตามด้วยนางพยาบาลหลายๆคน
\"หมอๆ อาการเป้ยยังไงบ้างอ่ะครับ\"ผมเอ่ยปากถามคนเเรก
\"เออ....ตอนนี้ยังไม่พ้นขีดอันตรายเลยนะครับ ตอนนี้ทั้งร่างกายก็บอบช้ำจากการกระเเทกรุนเเรงมาก เเละ เลือดก็ยังคงออกภายใน
ตลอดเวลา หมอเกรงว่า พวกคุณต้องทำใจหน่อยนะครับ หมอขอตัวนะครับ\" ตอนนั้นผมเเทบอยากจะเข้าไปรักษาน้องตัวเองให้มันรู้เเล้ว
รู้รอดกันไปเลย เเต่ผมก็ทำไม่ได้ ทุกคนมองผ่านกระจกเข้าไป ผมเห็นน้องสุดที่รักของผมน้องนิ่ง มีเครื่องช่วยหายใจครอบจมูกเเละปากอยู่
มีสายระโยงระยางเต็มตัวเรียวไปหมด เพื่อนๆของเรียวต่างมองหน้ากันอย่างสลดถึงขั้นร้องไห้ออกมา เเล้วก็พากันเดินออกไป
หน้าห้อง 106 ของเเพรว
\"ทุกคนพี่ว่าพวกเราควรบอกเรื่องนี้กับเเพรวนะ\"ติ๊บพูด
\"เเต่ผมว่า...น่าจะให้อาการเเพรวดีกว่านี้นะครับ\"ผมพูด เเต่ยังไม่ทันจบ เสียงเเพรวก็ดังลั่นออกมาจากห้อง 106
ทำให้ทุกคนต้องเข้าไปดู
\"ทำไม ทำไม!!! ทำไมทุกคน ฮืๆๆๆๆ ทำกับเเพรวอย่างนี้ ทำไมไม่บอกเเพรวคะ ว่าพี่เรียวเป็นอะไร ฮืๆๆ \" เเพรวน้องร้องไห้บนเตียงพยาบาล
พวกเราเข้าใจเธอครับเพราะว่า เเพรวเเละเรียวตอนนี้ก็คบกันอยู่ เเล้วก็รุสึกจะรักกันมาซะด้วยซ้ำไป พวกเราพยายามอธิบายให้เเพรวฟัง
\"เเพรว ที่พี่ไม่บอกเเพรวเพราะว่า พี่กลัวอาการเธอทรุดลงไปนะ\"เจน ต่าย ฟาง ช่วยๆกันพูด
\"เเพรวขอไปหาพี่เรียวได้ไม๊คะ!!!\"เเพรวพูด ทำให้พวกเรามองหน้ากันก่อนที่จะพยักหน้าเชิง โอเค
ที่ห้องไอซียู เเพรวดูต่างจากเมื่อวานนี้มากเลย เเพรวเเข็งเเรงขึ้นเป็นหลายเท่า อาจเป็นเพราะกำลังใจก็ได้มั้ง
เเละเเพรวเองก็ไม่ได้เจ็บอะไรมาก เพียงเเค่มีบาดเเผลตามตัวเล็กน้อย เเต่ก็เยอะนะ -*-
\"เเพรวพวกพี่รอข้างนอกนะ\"เจนพูด เเล้วเเพรวก็พยักหน้าก่อนที่จะเปิดประตูห้องไอซียู เเล้วปิดไป
ตอนนี้เเพรวขอเล่านะ
เเพรวเห็นพี่เรียวนอนราบกับเตียง นอนนิ่ง มีเครื่องช่วยหายใจ เเละ มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ไม่รู้สิตอนนั้นนะ เเพรวน่ะรู้สึกเจ็บ
หัวใจเเปร๊บขึ้นมาทันที เเพรวนั่งลงกับเตียง สองมือเเพรวกุมมือของพี่เรียวไว้ข้างหนึ่ง เเพรวพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไว้
เเต่มันก้ทำไม่ได้มันเหมือนมหาสมุทร เเม่น้ำ คลอง เขื่อน ไหลมารวมกัน ทุกๆที่ เเล้วมันก็เเตกออก เเพรวร้องไห้ออกมาไม่รู้เท่าไหร่
เเพรวมองหน้าพีเรียวก่อนที่จะก้มหน้าไป เเต่เเพรวก็ยังคงร้องไห้ตลอดเวลา
เเละเเล้ว.....
เเพรวก็รู้สึกได้ว่ามีเเรงน้อยๆค่อยๆบีบมือของเเพรว เเพรวจึงเยหน้าขึ้น เเพรวเห็นพี่เรียวน้องน้ำตาไหลอยู่ ข้างหนึ่งเเพรวก็รู้สึกดีใจ
เเต่อีกข้างหนึ่ง เเพรวรู้เสียใจที่การที่ฟื้นครั้งเเรกของคนที่ตัวเองรักมากที่สุดหน้าจะเป็นรอยยิ้ม จะเป้นรอยยิ้มอย่างไรก็ได้
จะจาง จะฉีกยิ้ม เเพรวก็รับได้ เเต่เเพรวไม่อยากเห็นรอยน้ำตาของการฟื้นครั้งเเรก
ตอนนั้นเเพรวรู้สึกตัวชาไปหมด รู้สึกของความหนาว เหงาที่ต้องอยู่คนเดียว เเละความหนาวนั้น เเพรวรับรู้ได้เลยว่า...
เหมือนมีคนเอามือมาเเตะไหล่ของเเพรวช้าๆ เเต่เเพรวหันไปก็ไม่มีใคร จนได้ยินเสียงๆของผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นข้างๆหู
\"น้องเเพรว ดูมืออีกข้างหนึ่งของเรียวสิ\" เสียงนิ่มๆพูดขึ้น
ทำให้เเพรวเดินอ้อมเตียงไปเเกะมือของพี่เรียวเเล้วเเพรวก็พบ เศษผ้าสีน้ำตาล มันดูเก่ามากเเพรวคลี้ผ้าออก เเพรวเจออักษรรูนเต็มไปหมด
จึงรีบวิ่งไปหาพวกๆพี่ๆเพื่อนๆเเล้วบอกว่า
\"พี่ติ๊บ พี่เรน พี่ๆทุกๆคนเลย เเพรวเจออะไรไม่รู้ในมือพี่เรียว!!!\"ชั้นพูดเสียงดัง
\"ไหนๆ\"ว่าเเล้วพี่ติ๊บก็เอาไป
\"นี้อะไรน่ะ!!\"ไอติมพูด
\"นี้ไง การล้างอาถรรพ์ อักษรรูน เราเหลืออีกชิ้นนึง\"พี่ติ๊บพูด
\"เเผ่นนี้มัน!! คุณพี่ครับ ผมจำได้เเล้ว ผ้านี้มันอยู่ที่อาคาร 3 ผมรูว่าตรงไหนครับ\"ฟางพูด
\"ว่าไงนะฟาง\"พี่ติ๊บกับพี่เรนพูด
\"ใช่เเล้วครับ พวกเราก็รู้ครับ\"พี่เจนเเละพี่ต่ายพูดขึ้น
\"เเสดงว่าเรียวต้องรู้สิ!!!\"พี่เรนพูด
\"ใช่!! นั้นเเหละที่กบดานของพวกเรา!!!\"พี่ต่ายพูด
เเล้วทุกคนก็ขึ้นรถไปโรงเรียน
\"ตามมา!!\"พี่ฟางพูดเเละวิ่งไป พวกเราก็วิ่งตามๆกันไปที่อาคารสาม
พอเราเดินเข้าไปชั้นล่างสุดเเต่ไม่ถึงชั้นใต้ดิน
พี่ฟาง พี่เจน พี่ต่าย ก็เดินๆหาอะไรไม่รู้สักพักนึง เเล้วก็เเกะไม้กระดานตรงพื้นออก
\"กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ\"ไม่ใช่เสียงพวกเรากรี๊ดหลอกคะ เเต่พวกเราก็ต้องสะดุ้งหมดทุกคน รวมทั้งพี่ต่าย พี่เจน พี่ฟางด้วย
เพราะมันเป็นเสียงผู้หญิงเเหลมมากๆกรีดร้องด้วยความทรมาน
\"ครืดๆๆๆ\"เสียงเหมือนลากของไปมาดังมาจากใต้พื้นที่เราเหยียบอยู่ พื้นนี้เป็นพื้นไม้นะคะ เเละมันก็ชัดซะด้วยเพราะพี่ต่าย พี่เจน พี่ฟาง
เปิดไม้ขึ้นมา
\"ตะ..ต่ายนั้นเสียงอะไร\"พี่ติ๊บพูดด้วยสีหน้าซีด เเต่มือข้างหนึ่งก็เกาะเเขนพี่เรนอยู่
\"พะ..พวกผมก็ไม่รูเหมือนกัน!!\"พี่ต่าย พี่เจน พี่ฟาง รีบกระโดดหนีออกมา
\"เเต่หนูพอรู้นะคะ!!!\"จิ๊บกับเจี๊ยบหลังจากเงียบไปนานก็พูดขึ้น
\"อะไรจ๊ะ\"พี่ติ๊บยังคงหน้าเสียอยุ่
\"คุณเเม่พวกหนูเคยเรียนที่นี้\"จิ๊บพูด
\"เเล้วคุณเเม่เคยเล่าให้ฟังว่า อาคาร 3 นั้นไม่ค่อยปลอดภัยนัก\"เจี๊ยบพูด
\"ทำไมล่ะ!!!\"ชั้นถามเองล่ะ
\"บรรพบุรุษของพวกเราเล่าให้ฟังต่อๆกันมาว่า หลาน ลูก หรือใครๆที่เป็นผู้หญิงต้องให้มาเรียนโรงเรียนนี้\"จิ๊บพูด
\"เพื่อให้เรามาตามหาร่องรอยที่สาบสูญไปเป็นเวลานานกว่า 100 ปี\"เจี๊ยบพูดเล่นเอาพวกเราตกใจกันหมด
\"100 ปี!!!\"ทุกคนยกเว้น จิ๊บเเละเจี๊ยบ ตะโกนขึ้น
\"ใช่คะ!! เเละที่สาบสูญคือ วิญญาณ สัตว์ประจำตระกูลของเราเองคะ\"เจี๊ยบพูด
\"เเล้วเสียงนั้นล่ะที่กรี๊ดขึ้นมานั้นมันอะไร\"พี่ติ๊บเอ่ยปากถาม สีหน้าเริ่มดีขึ้น
\"พวกหนูคิดว่า เป็นสัตว์ประจำตระกูลของพวกหนูเอง!!\"จิ๊บเเละเจี๊ยบพร้อมใจกันพูดขึ้น
\"ทำไมล่ะ เเล้วจะเเน่ใจเเค่ไหน\"พี่ต่าย พี่เจน พี่ฟาง พูดพร้องกัน โดยมีพี่ผิงยืนหน้าเสียๆอยู่กับพี่เเยม
\"นี้คะ!!!\"สองสาวพูด
เเล้วเอาสร้อยของทั้งสองมาประกอบกันให้เเน่น เเล้วย่อนสร้อยนั้นไป
เเละเเล้ว........
\"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!! \"เสียงกรีดร้องของสองสาวดังขึ้น ทำให้พี่ติ๊บเเละพี่เรนต้องช่วยกันกอดทั้งสองเเน่น
\"พวกเธอกำลังทำอะไรกัน!!\"พี่ติ๊บพูด
\"พี่ติ๊บพี่เรนออกไป เดี๋ยวคาถาเข้าตัว ออกไป!!!\"สองสาวพูด พี่ติ๊บเเละพี่เรนจึงรีบออกมา
เเล้วสองสาวฝาเเฝดก็ร่ายอะไรไม่รู้
ผึบ!!!
อยู่ๆก็มีหัวคนที่มีผมฟูๆขึ้นมา หน้าตาดูสกปรก ทำให้ทุกคนตกใจ ยกเว้นสองฝาเเฝด ที่กำลังร่ายมนตร์อยู่ เเล้วจู่ๆหญิงหัวฟูๆ
กูกลายเป็นงูชั่วพริบตา มันเลื้อยเข้าไปหาสองสาวอย่างเป็นมิตร เเล้วสองสาวก็ร่ายอะไรไม่รูเเล้วงูมันก็เลื้อยออกไป
\"อะไรน่ะ!!!\"ทุกคนถาม
\"มันคือสัตว์ประจำตระกูลพวกหนูเองล่ะ เเต่ตอนนี้มันกลับบ้านไปเเล้วล่ะ ท่านตา ท่านยาย กับท่านเเม่ท่านพ่อ ต้องดีใจเเน่\"สองสาวพูด
\"เเล้วอักษรรูนล่ะ!!\"พี่ติ๊บพูด
\"เกะๆ กั่กๆ\"เสียงเเกะอะไรไม่รู้ดังขึ้น
\"นี้!!\"พี่ต่ายยื่นมาให้พี่ติ๊บ
\"เจอจนได้!! เหลือเเต่ลูกเเก้ว\"พี่ติ๊บพูดพลางยิ้มหน้าบานพร้อมๆกันทุกคน
\"ใช่ลูกเเก้วนี้รึป่าวครับ!!\"พี่ผิงพูดเเล้วยื่นลูกเเก้วสีม่วงๆอมฟ้ามาให้พี่ติ๊บ
\"ใช่นี้ล่ะ!! ทำไมตอนที่พวกชั้นหามันหาไม่เจอนะ!!\"พี่ติ๊บพูดเหมือนเเค้นๆ
\"เเล้วทำไมถึงมีในมือพี่เรียวละคะ อักษรรูนน่ะ!!!\"เเพรวพูด
\"ห้ะ!! เเย่เเล้วสิ ชั้นลืมบอกไปเลย\"พี่ติ๊บตะโกนขึ้น
\"อะไร!!\"ทุกคนถาม
\"ก็!! ฟังดีๆนะ เเพรวอย่าร้องไห้นะสัญญากับพี่ก่อน!!\"พี่ติ๊บพูด
\"ค่ะสัญญา!!\"เเพรวพูด
\"ใครที่มีอักษรรูนอยู่ในมือในขณะที่สลบเเละได้รับบาดเจ็บจากมุมมืด จะต้องตายในที่สุด!! มีทางเเก้ก็คือ ล้างอาถรรพ์!!\"พี่ติ๊บพูด
\"ก็ล้างเร็วๆสิคะ!!มีเวลาอีกกี่ชั่วโมงอ่ะ!!\"เเพรวพูด
\"จนกว่ามุมมืดจะปิดสนิท!!\"พี่ติ๊บพูด
\"คุณติ๊บ เเล้วถ้วยทองคำเพกัสล่ะ!!\"พี่เรนพูด
\"นี้!! เพราะชั้นรู้ว่าถ้าน้องเรียกชั้นมาเเบบนี้ มันต้องเรื่องเเบบนี้เเน่นอน!!\"พี่ติ๊บพูดเเละมองที่พี่ต่าย
\"งั้นเริ่มเลย!!\"พี่เจนพูด
\"ไปหน้ามุมมืด ทุกคนเอานี้ไป!!\"พี่ติ๊บพูดเเล้วยื่นหินสีขาวมากให้ทุกคน คนละหนึ่งเม็ด
\"นี้คือหินที่มีความบริสุทธิ์มากกว่าอะไร เเละมันจะช่วยไม่ให้พวกปีศาจจากมุมมืดเห็นเรา เเต่ถึงเห็นก็ทำอะไรเราไม่ได้อยู่เเล้ว!!\"พี่ติ๊บพูดต่อ
เเล้วพวกเราก็ไปนั่งข้างหน้ามุมมืด
\"เอาล่ะ ไม่ว่าจะเห้นอะไรขอให้กำหืนสีขาวไว้ เเล้วอย่าลุกออกจากวงนี้\"พี่ติ๊บพูดเเล้วก็ให้พวกเรานั่งเป็นวลกลมเเละเริ่มทำพิธีทันที
\"ข้าในนาม เพกัส ขอเชิญเทพ พานาเท่ร่า ลงมาจุติบนลูกเเก้วนี้ เเละถ้าท่านมาเเล้วช่วยเติมน้ำในถ้วยทองคำเพกัสให้เต็ม เเละกลายน้ำ
เป็นสีฟ้าใส เเละทำให้ผ้าอักษรรูนติดกันดังเดิม!!!\"พี่ติ๊บพูดออกมาเสียงดัง
ทันใดนั้นก็มีลมพัดเเรงมาก ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำเหมือนตอนกลางคืน มีเเสงสีเหลืองสว่างสไวลงมาตรงลูกเเก้ว ทันใดนั้นน้ำก็เต็มถ้วยทองคำ
เเละกลายเป็นสีฟ้าใส เเละ ผ้าอักษรรูนก็ติดกัน ตามที่พี่ติ๊บพูด
\"ข้าขอถวายความเคารพ เเละข้าพเจ้าขอให้ท่านช่วยล้างอาถรรพ์นี้ด้วยเถิด!!!\"พี่ติ๊บพูดจบก็มีเเสงสีขาวๆปนสีฟ้าสว่างทั่วไปหมด
จนทะลุเข้ามุมมืดไป เเละมีพวกปีศาจหน้าเเขยงเดินเต็มไปหมดก่อนที่จะล้มลงเพราะอนุภาพของเเสงสีขาวปนฟ้านั้น
\"กรี๊ด!!!!!\"เสียงกรีดร้องของพวกปีศาจดังกันเป็นเเนวจนฝูงนกกาบินกระเจิงหนีไปหมด
เเล้วถ้วยทองคำเพกัส อักษรรูน เเละ ลูกเเก้ว ก็หายไป
\"สำเร็จ!!\"ทุกคนตะโกนขึ้น
\"งั้นเเปลว่าพี่เรียวก็รอดใช่ไม๊คะ!!!\"นั้นเเหละคือคำถามของชั้นเอง
\"ใช่!!! เราไปดูกันเถอะ!!!\"ทุกคนพูดเเล้วก็ตีรถไปโรงพยาบาลเดิม
เเละก็วิ่งไปหน้าห้องไอซียู มีหมอหลายคนวิ่งเข้าไปในห้องนั้น ทำให้ชั้นเริ่มใจไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
เเต่ก็เป็นเวลานานพอสมควรที่รอให้หมอๆออกมาหาเรา
\"หมอๆเรียวเป็นไงบ้างครับ\"นั้นเเหละคะพวกพี่ๆถาม
ส่วนชั้นห่วงอ่ะห่วงเเน่ เเต่ก็ยังปากค้างๆอยู่ดีเเหละ
\"หมอต้องขอชมคนไข้จริงๆนะครับ เค้าต่อสู้ต่อความทรมานเเละเจ็บปวดได้หลายชั่วโมงเลยทีเดียวที่เราถอดเครื่องหายใจออก
เเต่ตอนนี้เราได้ใส่เครื่องช่วยหายใจกลับคืนเเล้วครับ!!!\"ตอนเเรกหมอพุดพวกเราก็ยิ้มๆดีใจ เเต่พอหมอพูดประโยคหลังก็งงๆกัน
\"ตกลง พี่เรียว...\"ชั้นเอ่ยปากถาม
\"หมอเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เจ็บหนักไม่มีทางฟื้นได้หรอกครับ นอกจากปฏิหารย์เท่านั้นครับ หมอขอตัวนะครับ!!\"
หมอว่าไงนะ!!!
\"ไม่!! พี่เรียว!!\"ไม่รูสินะตอนนั้นน่ะชั้นเเทบบ้าตรงนั้นเเหละ ชั้นวิ่งไปหาพี่เรียวที่ห้องไอซียู เชื่อได้เหอะตามตัวพี่เรียวบอบช้ำไปหมด
ไม่!! ไม่น่าเลย ชั้นเป็นคนผิดเอง ถ้าชั้นไม่งอนพี่เรียวเรื่องดี้ๆที่ตามเกาะพี่เรียว นั้นคือเเฟนคลับ เเล้วชั้นก็หนีเข้าไปที่อาคาร 3 เเล้วก็
โดนพวกนั้นตบ เเล้วก็ฮืๆๆๆ ม่าย!!!!!!!!!!
ชั้นกอดร่างที่นอนเเนบนิ่งมีเครื่องช่วยหายใจคลอบอยู่ ชั้นซบไปที่เเผ่นอกของพี่เรียว ชั้นร้องไห้ฟูมฟายจนพวกไอติม จิ๊บ เจี๊ยบ ต้องมาพยุง
ชั้นจำได้วันนั้นมันวันที่ 28 มิถุนายน
ตั้งเเต่วันนั้นน่ะ ชั้นก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย ชั้นเอาเเต่เรียนๆๆ พอเรียนเสร็จก็นั่งเหม่อตลอด เเล้วตกเย็นๆพวกเราก็พากันไปหา
พี่เรียว
ชั้นเหมือนอยู๋กับความมืด อยู่คนเดียว ทั้งโลกเนี่ยเหมือนชั้นอยู่คนเดียวบนโลกนี้ ตอนที่พี่เรียวอยู่ด้วย ชั้น!! ชั้น!! ฮืๆๆ
ชั้นมีความสุข ความอบอุ่น ความรัก ความห่วงใย เเต่พอพี่เรียวไม่อยู่ ชั้นก็ไม่สามารถรับรู้อารมณ์ รัก เเม้เเต่ความสุข ชั้นก็ไม่มีเลยสักนิด
ทุกๆวันภาพจางๆที่พอจดจำได้ในมุมมืดที่ชั้นถูกชายร่างใหญ่ลากเข้าไปเเล้วก็พี่เรียวไปช่วย พี่เรียวโดนทำร้ายหนักมากๆๆ
ตอนพี่เรียวอยู่ข้างๆชั้น ชั้นกลับนึกว่าพี่เรียวเเค่เล่นๆกับชั้นซะอีก นึกว่าเค้าโหกมาเเกล้วทำเป้นห่วงใหญ่ เเต่ที่ไหนได้ล่ะ เค้าห่วงเราจนเเทบ
นอนตาไม่หลับ ชั้นก้พึ่งรู้ตอนนี้ชั้นเสียเค้าไปนี้เเหละ ไม่เสียสิ พี่เรียวยังอยู่ เพียงเเต่ไม่สามารถขึ้นมาสนทนา หรือ กวนเบื้องล่างชั้นได้
พนันได้เลยชั้นเเทบไม่อยากจะยิ้มให้ใคร วันที่ไปหาพี่เรียวที่โรงพยาบาล เฝ้าเเต่มองหน้าพี่เรียวให้ลืมตาขึ้นมา มากอดชั้น เเกล้งชั้น
เเต่มันก็ เป็นไปไม่ได้
______________________________________________________________________________________________________
YuKaKiSay
เป็นไงบ้างครับกับตอนที่ 20 เเต่งนานไปหน่อย เพราะก่ะว่าจะเอาอารมณ์เศร้าๆปล่อยออกมาให้หมดเลย ขอโทษด้วยนะครับที่หายนาน พอดีคอมเสียน่ะ เเต่ก็จะเเต่งชดเชยให้นะครับไม่ต้องห่วง
อย่าลืมติดตามต่อไปนะครับว่า เเพรว นางเอกของผม จะทำยังไงต่อไป เเล้ว เรียว พระเอก เเนว ทอมดี้ ของเราจะตกอยู่ใน
ห้วงความเป็นความตาย นานเเค่ไหน (คือยังมีชีวิตอยู่เเต่ก็ไม่สามารถทำอะไร เเละ รับรู้ ได้ นั้นคือ ห้วงความเป็นความตาย) ตอนหน้า
จะเกี่ยวกับห้วงความเป็นความตายเอาเเบบเศร้าไปเลยครับ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น