ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [15] หึงเงียบ
"ว...ว่าไงนะ แก ไอ้แทคยอน ไปตายซะเถอะ!!!"ร่างสูงถามทวนประโยคที่ไม่อยากได้ยินเสียงสั่น ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้ซีดเผือดจากความช็อคไปชั่วครู่ ก่อนจะแดงก่ำด้วยความโกรธถึงขีดสุด ร่างสูงกระโจนเข้าหาแทคยอนที่นั่งยิ้มให้อย่างท้าทาย หวังจะต่อยให้ตายไปจากโลกนี้ซะ แต่ฮยอนซึงก็รวบรวมแรงทั้งหมดเข้ากอดขัดขวางเขาไว้
"อย่า..จุนฮยองอา ทำแบบนี้ก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ เผลอๆนายอาจจะโดนข้อหาไปด้วยอีกคนนะ"ร่างบางพูดเสียงดังทั้งน้ำตา แขนสองข้างก็กอดคนรักไว้แน่น
"ต..แต่ สิ่งที่มันทำกับนาย นายไม่โกรธหรือไง"
"โกรธสิ ทั้งโกรธ..ทั้งเกลียด..ทั้งรังเกียจ.. แต่ทำแบบนี้ไปมันจะยิ่งทำให้เราแย่ลงไปเปล่าๆ คิดดีๆสิจุนฮยองอา.. ถ้านายโดนจับเข้าคุกเพราะทำร้ายร่างกายหมอนี่ไปอีกคน... ฉันจะอยู่กับใคร"ร่างบางพูดเน้นคำพลางมองไปทางแทคยอนด้วยสายตาเกลียดชัง ก่อนจะหันกลับมามองจุนฮยองและถามน้ำเสียงอ่อนโยน
"อ..อืม นั่นสินะ ขอบคุณนะซึงอา...ที่เตือนสติฉัน"จุนฮยองคลี่ยิ้มบางๆและลูบหัวร่างบางที่มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
"หมดเวลาเยี่ยมแล้วครับ"
"ครับจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"เสียงนายตำรวจคนเดิมดังขึ้นหน้าประตูก่อนเจ้าของเสียงจะเปิดประตูเข้ามามองทุกคนในห้องด้วยสายตาแปลกๆ จุนฮยองค่อยๆพยุงฮยอนซึงให้ลุกขึ้นก่อนจะออกจากห้องเยี่ยมไป
"ไว้เจอกันเมื่อชาติต้องการ ยงจุนฮยอง!!! ฮ่าๆๆๆๆ"
"...."ทั้งสองคนพากันออกมานั่งพักที่ม้านั่งตัวหนึ่งในสวนสาธารณะใกล้ๆโรงพักได้ซักพักแล้ว แต่ต่างคนต่างก็นั่งเงียบ ไม่มีใครกล้าพูดขึ้นมาก่อน
"เอ่อ../คือว่า"
"อ่า...นายพูดก่อนสิ/น..นายพูดก่อนแล้วกัน"
"ฉันรอได้ๆ นายพูดมาเถอะ/ไม่เป็นไรๆ นายพูดมาสิ"
"เฮ่อออออ/เฮ่ออออออ"ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจยิ้มๆพลางส่ายหัวเบาๆ(พร้อมกันอีกแล้ว)
"งั้นฉันจะพูดก่อนนะ"ฮยอนซึงพูดพลางมองตาจุนฮยอง ร่างสูงก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยและพยักหน้าหงึกๆ
"เรื่องที่แทคยอนบอกนายน่ะ..."ร่างบางมองออกไปยังต้นไม้ไกลๆและพูดเสียงแผ่วลง
"วันนั้น.. ฉันเพิ่งจะเลิกงานและเอาเงินค่าจ้างที่สะสมจนพอไปซื้อเสื้อชุดที่นายเคยอยากได้มา แล้วก็กำลังเดินกลับบ้าน..."
"อ่า... ชุดนั้นที่แม่นายเก็บไว้ให้สินะ"ร่างบางไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะซบหัวลงกับไหล่กว้าง ไหล่ที่เคยเป็นที่พักพิงยามไม่สบายของเขาเสมอ
"อยู่ดีๆ หมอนั่นก็แอบตามฉันมาและขู่เรื่องนายกับฉัน แต่ฉันไม่ยอม... ก็เลย.."
"พอแล้วล่ะฮยอนซึง.. ฉันเข้าใจแล้ว อย่าพูดต่อเลย มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรจดจำสำหรับนายและฉัน.. ดังนั้นอย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาให้เจ็บไปกว่าเดิมเลยดีกว่านะ"จุนฮยองพูดเสียงนุ่มและลูบหัวฮยอนซึงอย่างแผ่วเบา
"นายไม่โกรธฉันใช่มั้ย..?"
"จะไปโกรธทำไมล่ะ ฉันสิควรจะโกรธตัวเองมากกว่า นายเองก็ อย่าโกรธฉันนะ ขอโทษนะที่ดูแลนายไม่ได้ ขอโทษที่ไม่รู้ความจริง ขอโทษที่ไม่อยู่กับนายให้นานกว่านั้น ขอโทษ...ที่ปล่อยนายหลุดมือมา"
"ชู่วส์... หยุดโทษตัวเองได้แล้ว ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถึงนายจะเคยทำอะไรผิดก็ตาม ฉันให้อภัยนายทุกอย่าง"ฮยอนซึงแตะนิ้วลงที่ริมฝีปากหนาและถามยิ้ม เมื่อจุนฮยองพยักหน้าร่างบางก็ละนิ้วเรียวออกและแทนที่มันด้วยริมฝีปากบางของเขาเอง
ลิ้นเล็กควานไปทั่วอย่างไม่รู้ประสีประสา เพราะตัวเขาก็ไม่เคยเป็นคนรุกมาก่อน แต่ร่างสูงก็นั่งนิ่งเป็นฝ่ายรับอย่างเดียว ถึงมันจะไม่ได้อารมณ์เหมือนตอนเขาเริ่มก่อน แต่ก็น่ารักดีออกนี่นะ
"ฮ่า... แย่จัง ฉันนี่จูบไม่เก่งเอาซะเลย=3="ฮยอนซึงถอนริมฝีปากออกมาเมื่อเริ่มหมดลมหายใจ ก่อนจะบ่นเรื่องตัวเองขึ้นมาพลางทำปากจู๋นอยด์ๆ
"ไม่หรอก มันก็..น่ารักดี"
"จริงอ่ะ*0*?"
"ฮะๆ จริงสิ แต่ถ้านายอยากเก่งกว่านี้ล่ะก็..ฉันสอนให้ได้นะ^ ^~"
"ย่าห์!! ยงจุนฮยอง!!!-////-"
"Goodbye baby goodbye..."ร่างเล็กเดินฮัมเพลงไปเต้นไปด้วยมือสองข้างที่ถือถุงข้าวของเครื่องใช้จากร้านที่เพิ่งจะแวะเข้าไปเต็มไปหมด ท่าทางน่ารักๆนั่นทำให้เขาเป็นที่สนใจจากผู้คนรอบข้างได้ดีทีเดียว แต่ใช่ว่าเขาจะสนใจ...ก็เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำน่ะสิว่าถูกมองน่ะ
"ตุบ"ด้วยความที่สติไม่อยู่กับตัวและตากลมโตทั้งสองข้างก็มัวแต่จับจ้องไปตามป้ายสีสันสดใสบนตึกข้างๆทำให้ร่างเล็กเดินชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
"ขอโทษครับ ผมเดินสติล่องลอยไปหน่อย"โยซอบกระตุกหูฟังข้างนึงออกและก้มหน้าขอโทษขอโพยคนที่ตัวเองเดินชนเป็นวรรคเป็นเวร ไม่ต่างจากคนที่เขาเดินชนซักเท่าไหร่
"ไม่หรอกครับ ผมต่างหากเดินไม่ระวังเอง...โยซอบฮยอง"ร่างสูงข้างหน้าตอบกลับมายิ้มๆด้วยน้ำเสียงคุ้นหู ก่อนรอยยิ้มจะถูกกลืนลงคอไปเมื่อเจ้าตัวเงยหน้าขึ้น
"อ...อีจุน?!?"
"เฮ้ออออ~ ป่านนีิ้กีกวังฮยองกันคุณดงอุนจะเป็นไงมั่งเนี่ย"
"ย่าห์บังชอลยง! อย่ามัวแต่เหม่อลอยสิ เอกสารยังเหลือให้เคลียร์อีกเยอะนะ"
"คร้าบๆ เจ้านาย แหม ว่าแต่ผม แล้วใครหว่านั่งยิ้มคนเดียวกลางงานประชุมยอดขายเมื่อวานน่ะ"เจ้าของชื่อยักคิ้วแล้วตอกกวนประสาทพลางยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อเห็นร่างสูงอีกคนไม่ตอบอะไร มีเพียงสายตาชิ้งๆ ประมาณ 'รู้ได้ไงวะ' กลับมาเท่านั้น
( - -*) �(^[++]^ )
( - -*) �(^w^ )
( - -*) �(^_^ )
( - -)? �(-_- )(_ _ )(-_- )(_ _ )
( =[]=)!! �( ^3^)~
มีร์หันมายิ้มให้ดูจุนอย่างมีเสศนัยซักพัก พยักหน้าเข้าใจและไขว่ห้างพิงพนักพิงโซฟาพลางหันไปผิวปากอีกทางสบายใจเฉิบ
.
.
.
ทิ้งตาลุงแก่นั่งอ้าปากงง
คือไม่ได้กลัวที่มีคนเข้าใจนะ... แต่คือกรูยังไม่ได้พูดอะไรซักคำ...อย่างนี้ไม่ฟินก็คิดเองเออเองล่ะนะ=*=
"ตึง ตัง ตึง ตัง"เสียงของกระทบกันและเสียงใสที่โหวกเหวกมาแต่ไกลเรียกให้ดูจุนละความสนใจไปที่ประตูและยิ้มกว้างรอต้อนรับคนที่รู้ดีว่าใคร
"มาแล้วเหรอโย..."
"แล้วหลังจากนั่นนะฮยอง..."ดูจุนถามขึ้นพลางยิ้มกว้างแต่เมื่อเห็นคนที่เข้าประตูมาก็หุบยิ้มไป คนที่มาใหม่ก็เงียบไปเช่นกัน
"ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนเลยนะ...น้องรัก"
"พอดีว่า(ไม่)อยากเจอมากกกกกน่ะครับ"
"มาแล้วๆๆ โทษทีนะฮยอง พอดีไปเจออีจุนมาระหว่างทาง...เอ่อ ทั้งสองคนเป็นอะไรรึเปล่าเอ่ย?"
( *- -) (' ' )? (- -* )
( *- -) ( ' ')? (- -* )
( *- -) (=3=) (- -* )
โยซอบที่เดินตามเข้ามาทีหลังมองสองพี่น้องจุนที่ส่งสายตาชิ้งๆใส่กันสลับไปมาซักพัก ก่อนจะทำหน้ายู่
"ดูจุนอาอย่าทำงี้เสะ อีจุนก็เหมือนกัน บอกฮยองเขาไปสิเรื่องนายน่ะ ฮุ้ย! อารมณ์เสียวุ้ย-3- ชอลยงอาาาาา ฉันนั่งด้วยคนจิ"ร่างบางดุร่างสูงทั้งสอง ก่อนจะเดินสะบัดไปทางมีร์ที่ยิ้มกว้างทันทีที่ถูกเรียก และปิดท้ายด้วยการยักคิ้วให้ดูจุนกับอีจุนที่ยืนช็อคกันอยู่อย่างเหนือกว่าเมื่อโยซอบนั่งลงและโอบไหล่ตัวเอง
"สองคนนั้นอะไรก็ไม่รู้ กินกันเองแล้วกัน ไม่สนล่ะ ผมจะกินกะชอลยงแล้ว เนอะๆๆๆ"โยซอบพูดขึ้นมาลอยๆและหอมแก้มมีร์ไปฟอดใหญ่ มีหรือชอลยงคนนี้จะไม่ตามน้ำ ลูบแก้มเนียนกลับพลางมาตาหวานเยิ้มซะอย่างกับแฟนจริง
แล้วแฟนตัวจริงที่นั่งมองอยู่จะทำยังไงน่ะหรอ...?
.
.
.
"ทำขนาดนี้ไม่เปิดห้องกันเลยล่ะวะ อือหือมองตาหวานย้อย นั่นแฟนกรูนะ!!!"
อยากจะโวยออกไปแบบนั้นแต่ก็ทำได้แค่นั่งกำปากกาในมือแน่นจนมือสั่น ขืนทำอะไรออกไปแล้วคนตัวเล็กยิ่งงอนกลับกว่าเดิมอีก
"นี่ฮยอง ถึงผมจะปิ๊งคนใหม่แล้วก็ไม่ได้หมายความว่าผมลืมฮยองได้แล้วหรอกนะ ดังนั้นถ้าจะทำขนาดนี้ล่ะก็ ไม่ไปเปิดห้องต่อซะเลยล่ะ?"เสียงน้องชายสุดที่รักประชดขึ้นมาทำเอาร่างสูงหันขวับ
นั่นไง...สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ.. คิดเหมือนกูเด๊ะ- -
"อืม... ความคิดดีนะ ป่ะ! ไปต่อกันเถอะที่รัก"ว่าแล้วโยซอบก็ลุกขึ้นดึงเนคไทมีร์ให้ตามออกไปข้างนอก และเดินผ่านร่างสูงทั้งสองไป มีร์หันมายักคิ้วและแลบลิ้นสมน้ำหน้าให้ทั้งสองเป็นการซ้ำเติมก่อนประตูจะปิดลง ทิ้งพี่น้องจุนทั้งสองอ้าปากรับแมลงวันกันถ้วนหน้า
"..."
"นี่ฮยอง... โดนยั่วขนาดนั้นไม่คิดจะไรบ้างเลยรึไง ไม่หึงเลยเหรอ นั่นแฟนฮยองนะเว้ยครับ"
"แกน่ะไม่ใช่แฟนโยแกไม่รู้อะไร"
"ฮะ??"
"ฉันน่ะหึงจนจะฆ่าไอ้ชอลยงหมกส้วมได้อยู่แล้ว แต่ถ้าฉันแสดงออกคนโดนหมกส้วมคงเป็นแทนมันอ่ะดิ!!!"
"อากาศวันนี้ดีจังเลยเนอะอุนจิ"ร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักกับร่างสูงกน้าหล่อแบบลูกครึ่งเดินจูงมือกันแกว่งไปมาอยู่ในสวนหลังโรงแรมที่พวกเขาอยู่หลังจากทานอาหารเสร็จอย่างที่ทำทุกๆวันตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ พลางคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ที่สรรหามาเล่ากันได้ไม่เบื่อ
"กลับมาเรียกฉันอย่างงี้อีกแล้วนะกวังอา"
"มันก็น่ารักดีออกนี่นา อุนจิไม่ชอบหยอค๊าฟ?"ร่างบางทำเสียงอ้อนพลางทำแก้มป่องน่ารัก
"เปล่าๆๆๆๆ ไม่ได้ไม่ชอบ อะไรที่กวังอาเรียกฉันก็ชอบหมดแหละ"
"งั้นถ้าฉันเรียกนายว่า ไอ้อ้วน ไอ้ดำ ไอ้หน้าคางคก นายก็ชอบอ่ะดิ"
"อันนี้ต้องพิจารณาครับว่าตรงกับความจริงมั้ย ว่าแต่คุณชายกวังเถอะครับ อยากไดิแฟนอ้วนดำหน้าคางคกหรือแบบฉันล่ะ ฮึ?"
"แหม ใครกันแน่ที่เป็นคุณชาย... แต่ว่า นายมีทางเลือกอื่นมะ ฉันอยากได้แฟนแบบชานซอง 2PMมากกว่าอ่ะ"
"ง่ะ!! งั้นก็ไปหาใหม่ละกัน=3="ดงอุนยู่หน้า ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเบาๆนำไปข้างหน้า
"เด็กจริงๆ รอด้วยสิดง อุ๊บ!!"ร่างบางส่ายหัวและพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินตามร่างสูงให้ทัน แต่กลับโดนมือหนาปิดปากจากด้านหลัง และฉุดเข้าไปในพงหญ้าสูงใกล้ๆ
"ถ้าไม่อยากให้เรื่องใกญ่โตไปกว่านี้ก็อยู่เงียบๆก่อน ที่เหลือผมจัดการเอง"เสียงของคนแปลกหน้าที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยปรารถนาดีดังขึ้น พอทำให้กีกวังสงบลงได้บ้าง
"นี่ ไม่ง้อไม่หายงอนนะ..กีกวัง กีกวัง!! นายอยู่ไหนเนี่ย กีกวัง!!!"ทางด้านดงอุนที่เดินไปซักพักแล้วร่างบางไม่วิ่งตามมาง้อเหมือนทุกทีก็เริ่มเอะใจแล้วหันหลังกลับไป และสิ่งที่เขากังวลก็เป็นจริง... ข้างหลังมีเพียงความว่างเปล่า ไร้วี่แววของคนรัก...
"อีกีกวังน่ะ หนีแกไปแล้ว..ไอ้ลูกรัก"เสียงทุ้มต่ำที่แฝงอารมณ์โมโหร้ายเรียกให้ร่างสูงหันกลับไปมองข้างหน้า และเพียงแค่เห็นเจ้าของเสียงเขาก็แทบทรุดลงตรงนั้น
"พ่อ...."
"ใช่ และฉันก็มารับแกกลับบ้าน"
กลับมาแล้วค่าาา
ขอโทษอีกแล้ว ไรเตอร์หายไปนานสุดๆ จริงๆอยากลงมากแต่หัวมันตันคิดเนื้อเรื่องต่อไม่ค่อยออกเลย แต่ในที่สุดตอนที่15 ก็ออกมาให้ยลโฉมกันแล้วนะคะ^ ^
เป็นเพราะใกล้จบดังนั้นดีกรีดราม่าเริ่มลดลง และความสวีทจะเข้ามาแทนที่ในไม่ช้า ไม่นานเกินสำหรับใครที่อยากอ่านแน่นอนค่า
ส่วนที่ให้โหวตกันไปตอนที่แล้วล่าสุดเอ็นซีนำลิ่วตามความคาดเดาเลยเนอะ 555 ตามมาด้วยโหด ดราม่า กับน่ารัก อืม...เราตัดสินไม่ถูกดังนั้นเราจะเอามันมารวมกันในเรื่องเดียวริดเดอร์คิดว่าไงดีเอ่ย...?
.
.
.
ถึงบอกว่าไม่ดีก็ทำอะไรไม่ได้ล่ะ.. ก็เราเริ่มแต่งไปแล้ว // อีนี่กวนส้น- -*
หมานความว่าจะเปิดเรื่องใหม่เร็วๆนี้แล้ว วู้วววว ใครที่ยังไม่เบื่อไรเตอร์ก็ติดตามอ่านกันด้วยนะคะ:)
ปล.สุดท้ายจริงๆ คืออยากจะสารภาพว่าที่หายไปเพราะพยายามทำแบนเนอร์กับปกฟิค แต่ด้วยความเก่งโฟโต้ชอปเหลือเกิน ทำให้ทำออกมา...เละมากTT TT เลยอยากหาพระเอกขี่ม้าขาวซักคนมาช่วยเราทีได้มั้ยคะ
ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องหรอกนะคะ เรารู้ว่าตอนนี้หลายๆคนคงเปิดเทอมแล้ว
ยังไงก็ขอบคุณทุกเม้นทุกโหวตทุกวิวค่า เจอกันใหม่ตอนหน้า บ๊ายบายยย~
"อย่า..จุนฮยองอา ทำแบบนี้ก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ เผลอๆนายอาจจะโดนข้อหาไปด้วยอีกคนนะ"ร่างบางพูดเสียงดังทั้งน้ำตา แขนสองข้างก็กอดคนรักไว้แน่น
"ต..แต่ สิ่งที่มันทำกับนาย นายไม่โกรธหรือไง"
"โกรธสิ ทั้งโกรธ..ทั้งเกลียด..ทั้งรังเกียจ.. แต่ทำแบบนี้ไปมันจะยิ่งทำให้เราแย่ลงไปเปล่าๆ คิดดีๆสิจุนฮยองอา.. ถ้านายโดนจับเข้าคุกเพราะทำร้ายร่างกายหมอนี่ไปอีกคน... ฉันจะอยู่กับใคร"ร่างบางพูดเน้นคำพลางมองไปทางแทคยอนด้วยสายตาเกลียดชัง ก่อนจะหันกลับมามองจุนฮยองและถามน้ำเสียงอ่อนโยน
"อ..อืม นั่นสินะ ขอบคุณนะซึงอา...ที่เตือนสติฉัน"จุนฮยองคลี่ยิ้มบางๆและลูบหัวร่างบางที่มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
"หมดเวลาเยี่ยมแล้วครับ"
"ครับจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ"เสียงนายตำรวจคนเดิมดังขึ้นหน้าประตูก่อนเจ้าของเสียงจะเปิดประตูเข้ามามองทุกคนในห้องด้วยสายตาแปลกๆ จุนฮยองค่อยๆพยุงฮยอนซึงให้ลุกขึ้นก่อนจะออกจากห้องเยี่ยมไป
"ไว้เจอกันเมื่อชาติต้องการ ยงจุนฮยอง!!! ฮ่าๆๆๆๆ"
"...."ทั้งสองคนพากันออกมานั่งพักที่ม้านั่งตัวหนึ่งในสวนสาธารณะใกล้ๆโรงพักได้ซักพักแล้ว แต่ต่างคนต่างก็นั่งเงียบ ไม่มีใครกล้าพูดขึ้นมาก่อน
"เอ่อ../คือว่า"
"อ่า...นายพูดก่อนสิ/น..นายพูดก่อนแล้วกัน"
"ฉันรอได้ๆ นายพูดมาเถอะ/ไม่เป็นไรๆ นายพูดมาสิ"
"เฮ่อออออ/เฮ่ออออออ"ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจยิ้มๆพลางส่ายหัวเบาๆ(พร้อมกันอีกแล้ว)
"งั้นฉันจะพูดก่อนนะ"ฮยอนซึงพูดพลางมองตาจุนฮยอง ร่างสูงก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อยและพยักหน้าหงึกๆ
"เรื่องที่แทคยอนบอกนายน่ะ..."ร่างบางมองออกไปยังต้นไม้ไกลๆและพูดเสียงแผ่วลง
"วันนั้น.. ฉันเพิ่งจะเลิกงานและเอาเงินค่าจ้างที่สะสมจนพอไปซื้อเสื้อชุดที่นายเคยอยากได้มา แล้วก็กำลังเดินกลับบ้าน..."
"อ่า... ชุดนั้นที่แม่นายเก็บไว้ให้สินะ"ร่างบางไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะซบหัวลงกับไหล่กว้าง ไหล่ที่เคยเป็นที่พักพิงยามไม่สบายของเขาเสมอ
"อยู่ดีๆ หมอนั่นก็แอบตามฉันมาและขู่เรื่องนายกับฉัน แต่ฉันไม่ยอม... ก็เลย.."
"พอแล้วล่ะฮยอนซึง.. ฉันเข้าใจแล้ว อย่าพูดต่อเลย มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรจดจำสำหรับนายและฉัน.. ดังนั้นอย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาให้เจ็บไปกว่าเดิมเลยดีกว่านะ"จุนฮยองพูดเสียงนุ่มและลูบหัวฮยอนซึงอย่างแผ่วเบา
"นายไม่โกรธฉันใช่มั้ย..?"
"จะไปโกรธทำไมล่ะ ฉันสิควรจะโกรธตัวเองมากกว่า นายเองก็ อย่าโกรธฉันนะ ขอโทษนะที่ดูแลนายไม่ได้ ขอโทษที่ไม่รู้ความจริง ขอโทษที่ไม่อยู่กับนายให้นานกว่านั้น ขอโทษ...ที่ปล่อยนายหลุดมือมา"
"ชู่วส์... หยุดโทษตัวเองได้แล้ว ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถึงนายจะเคยทำอะไรผิดก็ตาม ฉันให้อภัยนายทุกอย่าง"ฮยอนซึงแตะนิ้วลงที่ริมฝีปากหนาและถามยิ้ม เมื่อจุนฮยองพยักหน้าร่างบางก็ละนิ้วเรียวออกและแทนที่มันด้วยริมฝีปากบางของเขาเอง
ลิ้นเล็กควานไปทั่วอย่างไม่รู้ประสีประสา เพราะตัวเขาก็ไม่เคยเป็นคนรุกมาก่อน แต่ร่างสูงก็นั่งนิ่งเป็นฝ่ายรับอย่างเดียว ถึงมันจะไม่ได้อารมณ์เหมือนตอนเขาเริ่มก่อน แต่ก็น่ารักดีออกนี่นะ
"ฮ่า... แย่จัง ฉันนี่จูบไม่เก่งเอาซะเลย=3="ฮยอนซึงถอนริมฝีปากออกมาเมื่อเริ่มหมดลมหายใจ ก่อนจะบ่นเรื่องตัวเองขึ้นมาพลางทำปากจู๋นอยด์ๆ
"ไม่หรอก มันก็..น่ารักดี"
"จริงอ่ะ*0*?"
"ฮะๆ จริงสิ แต่ถ้านายอยากเก่งกว่านี้ล่ะก็..ฉันสอนให้ได้นะ^ ^~"
"ย่าห์!! ยงจุนฮยอง!!!-////-"
"Goodbye baby goodbye..."ร่างเล็กเดินฮัมเพลงไปเต้นไปด้วยมือสองข้างที่ถือถุงข้าวของเครื่องใช้จากร้านที่เพิ่งจะแวะเข้าไปเต็มไปหมด ท่าทางน่ารักๆนั่นทำให้เขาเป็นที่สนใจจากผู้คนรอบข้างได้ดีทีเดียว แต่ใช่ว่าเขาจะสนใจ...ก็เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำน่ะสิว่าถูกมองน่ะ
"ตุบ"ด้วยความที่สติไม่อยู่กับตัวและตากลมโตทั้งสองข้างก็มัวแต่จับจ้องไปตามป้ายสีสันสดใสบนตึกข้างๆทำให้ร่างเล็กเดินชนเข้ากับใครบางคนอย่างจัง
"ขอโทษครับ ผมเดินสติล่องลอยไปหน่อย"โยซอบกระตุกหูฟังข้างนึงออกและก้มหน้าขอโทษขอโพยคนที่ตัวเองเดินชนเป็นวรรคเป็นเวร ไม่ต่างจากคนที่เขาเดินชนซักเท่าไหร่
"ไม่หรอกครับ ผมต่างหากเดินไม่ระวังเอง...โยซอบฮยอง"ร่างสูงข้างหน้าตอบกลับมายิ้มๆด้วยน้ำเสียงคุ้นหู ก่อนรอยยิ้มจะถูกกลืนลงคอไปเมื่อเจ้าตัวเงยหน้าขึ้น
"อ...อีจุน?!?"
"เฮ้ออออ~ ป่านนีิ้กีกวังฮยองกันคุณดงอุนจะเป็นไงมั่งเนี่ย"
"ย่าห์บังชอลยง! อย่ามัวแต่เหม่อลอยสิ เอกสารยังเหลือให้เคลียร์อีกเยอะนะ"
"คร้าบๆ เจ้านาย แหม ว่าแต่ผม แล้วใครหว่านั่งยิ้มคนเดียวกลางงานประชุมยอดขายเมื่อวานน่ะ"เจ้าของชื่อยักคิ้วแล้วตอกกวนประสาทพลางยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อเห็นร่างสูงอีกคนไม่ตอบอะไร มีเพียงสายตาชิ้งๆ ประมาณ 'รู้ได้ไงวะ' กลับมาเท่านั้น
( - -*) �(^[++]^ )
( - -*) �(^w^ )
( - -*) �(^_^ )
( - -)? �(-_- )(_ _ )(-_- )(_ _ )
( =[]=)!! �( ^3^)~
มีร์หันมายิ้มให้ดูจุนอย่างมีเสศนัยซักพัก พยักหน้าเข้าใจและไขว่ห้างพิงพนักพิงโซฟาพลางหันไปผิวปากอีกทางสบายใจเฉิบ
.
.
.
ทิ้งตาลุงแก่นั่งอ้าปากงง
คือไม่ได้กลัวที่มีคนเข้าใจนะ... แต่คือกรูยังไม่ได้พูดอะไรซักคำ...อย่างนี้ไม่ฟินก็คิดเองเออเองล่ะนะ=*=
"ตึง ตัง ตึง ตัง"เสียงของกระทบกันและเสียงใสที่โหวกเหวกมาแต่ไกลเรียกให้ดูจุนละความสนใจไปที่ประตูและยิ้มกว้างรอต้อนรับคนที่รู้ดีว่าใคร
"มาแล้วเหรอโย..."
"แล้วหลังจากนั่นนะฮยอง..."ดูจุนถามขึ้นพลางยิ้มกว้างแต่เมื่อเห็นคนที่เข้าประตูมาก็หุบยิ้มไป คนที่มาใหม่ก็เงียบไปเช่นกัน
"ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนเลยนะ...น้องรัก"
"พอดีว่า(ไม่)อยากเจอมากกกกกน่ะครับ"
"มาแล้วๆๆ โทษทีนะฮยอง พอดีไปเจออีจุนมาระหว่างทาง...เอ่อ ทั้งสองคนเป็นอะไรรึเปล่าเอ่ย?"
( *- -) (' ' )? (- -* )
( *- -) ( ' ')? (- -* )
( *- -) (=3=) (- -* )
โยซอบที่เดินตามเข้ามาทีหลังมองสองพี่น้องจุนที่ส่งสายตาชิ้งๆใส่กันสลับไปมาซักพัก ก่อนจะทำหน้ายู่
"ดูจุนอาอย่าทำงี้เสะ อีจุนก็เหมือนกัน บอกฮยองเขาไปสิเรื่องนายน่ะ ฮุ้ย! อารมณ์เสียวุ้ย-3- ชอลยงอาาาาา ฉันนั่งด้วยคนจิ"ร่างบางดุร่างสูงทั้งสอง ก่อนจะเดินสะบัดไปทางมีร์ที่ยิ้มกว้างทันทีที่ถูกเรียก และปิดท้ายด้วยการยักคิ้วให้ดูจุนกับอีจุนที่ยืนช็อคกันอยู่อย่างเหนือกว่าเมื่อโยซอบนั่งลงและโอบไหล่ตัวเอง
"สองคนนั้นอะไรก็ไม่รู้ กินกันเองแล้วกัน ไม่สนล่ะ ผมจะกินกะชอลยงแล้ว เนอะๆๆๆ"โยซอบพูดขึ้นมาลอยๆและหอมแก้มมีร์ไปฟอดใหญ่ มีหรือชอลยงคนนี้จะไม่ตามน้ำ ลูบแก้มเนียนกลับพลางมาตาหวานเยิ้มซะอย่างกับแฟนจริง
แล้วแฟนตัวจริงที่นั่งมองอยู่จะทำยังไงน่ะหรอ...?
.
.
.
"ทำขนาดนี้ไม่เปิดห้องกันเลยล่ะวะ อือหือมองตาหวานย้อย นั่นแฟนกรูนะ!!!"
อยากจะโวยออกไปแบบนั้นแต่ก็ทำได้แค่นั่งกำปากกาในมือแน่นจนมือสั่น ขืนทำอะไรออกไปแล้วคนตัวเล็กยิ่งงอนกลับกว่าเดิมอีก
"นี่ฮยอง ถึงผมจะปิ๊งคนใหม่แล้วก็ไม่ได้หมายความว่าผมลืมฮยองได้แล้วหรอกนะ ดังนั้นถ้าจะทำขนาดนี้ล่ะก็ ไม่ไปเปิดห้องต่อซะเลยล่ะ?"เสียงน้องชายสุดที่รักประชดขึ้นมาทำเอาร่างสูงหันขวับ
นั่นไง...สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ.. คิดเหมือนกูเด๊ะ- -
"อืม... ความคิดดีนะ ป่ะ! ไปต่อกันเถอะที่รัก"ว่าแล้วโยซอบก็ลุกขึ้นดึงเนคไทมีร์ให้ตามออกไปข้างนอก และเดินผ่านร่างสูงทั้งสองไป มีร์หันมายักคิ้วและแลบลิ้นสมน้ำหน้าให้ทั้งสองเป็นการซ้ำเติมก่อนประตูจะปิดลง ทิ้งพี่น้องจุนทั้งสองอ้าปากรับแมลงวันกันถ้วนหน้า
"..."
"นี่ฮยอง... โดนยั่วขนาดนั้นไม่คิดจะไรบ้างเลยรึไง ไม่หึงเลยเหรอ นั่นแฟนฮยองนะเว้ยครับ"
"แกน่ะไม่ใช่แฟนโยแกไม่รู้อะไร"
"ฮะ??"
"ฉันน่ะหึงจนจะฆ่าไอ้ชอลยงหมกส้วมได้อยู่แล้ว แต่ถ้าฉันแสดงออกคนโดนหมกส้วมคงเป็นแทนมันอ่ะดิ!!!"
"อากาศวันนี้ดีจังเลยเนอะอุนจิ"ร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักกับร่างสูงกน้าหล่อแบบลูกครึ่งเดินจูงมือกันแกว่งไปมาอยู่ในสวนหลังโรงแรมที่พวกเขาอยู่หลังจากทานอาหารเสร็จอย่างที่ทำทุกๆวันตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ พลางคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ที่สรรหามาเล่ากันได้ไม่เบื่อ
"กลับมาเรียกฉันอย่างงี้อีกแล้วนะกวังอา"
"มันก็น่ารักดีออกนี่นา อุนจิไม่ชอบหยอค๊าฟ?"ร่างบางทำเสียงอ้อนพลางทำแก้มป่องน่ารัก
"เปล่าๆๆๆๆ ไม่ได้ไม่ชอบ อะไรที่กวังอาเรียกฉันก็ชอบหมดแหละ"
"งั้นถ้าฉันเรียกนายว่า ไอ้อ้วน ไอ้ดำ ไอ้หน้าคางคก นายก็ชอบอ่ะดิ"
"อันนี้ต้องพิจารณาครับว่าตรงกับความจริงมั้ย ว่าแต่คุณชายกวังเถอะครับ อยากไดิแฟนอ้วนดำหน้าคางคกหรือแบบฉันล่ะ ฮึ?"
"แหม ใครกันแน่ที่เป็นคุณชาย... แต่ว่า นายมีทางเลือกอื่นมะ ฉันอยากได้แฟนแบบชานซอง 2PMมากกว่าอ่ะ"
"ง่ะ!! งั้นก็ไปหาใหม่ละกัน=3="ดงอุนยู่หน้า ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเบาๆนำไปข้างหน้า
"เด็กจริงๆ รอด้วยสิดง อุ๊บ!!"ร่างบางส่ายหัวและพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินตามร่างสูงให้ทัน แต่กลับโดนมือหนาปิดปากจากด้านหลัง และฉุดเข้าไปในพงหญ้าสูงใกล้ๆ
"ถ้าไม่อยากให้เรื่องใกญ่โตไปกว่านี้ก็อยู่เงียบๆก่อน ที่เหลือผมจัดการเอง"เสียงของคนแปลกหน้าที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยปรารถนาดีดังขึ้น พอทำให้กีกวังสงบลงได้บ้าง
"นี่ ไม่ง้อไม่หายงอนนะ..กีกวัง กีกวัง!! นายอยู่ไหนเนี่ย กีกวัง!!!"ทางด้านดงอุนที่เดินไปซักพักแล้วร่างบางไม่วิ่งตามมาง้อเหมือนทุกทีก็เริ่มเอะใจแล้วหันหลังกลับไป และสิ่งที่เขากังวลก็เป็นจริง... ข้างหลังมีเพียงความว่างเปล่า ไร้วี่แววของคนรัก...
"อีกีกวังน่ะ หนีแกไปแล้ว..ไอ้ลูกรัก"เสียงทุ้มต่ำที่แฝงอารมณ์โมโหร้ายเรียกให้ร่างสูงหันกลับไปมองข้างหน้า และเพียงแค่เห็นเจ้าของเสียงเขาก็แทบทรุดลงตรงนั้น
"พ่อ...."
"ใช่ และฉันก็มารับแกกลับบ้าน"
กลับมาแล้วค่าาา
ขอโทษอีกแล้ว ไรเตอร์หายไปนานสุดๆ จริงๆอยากลงมากแต่หัวมันตันคิดเนื้อเรื่องต่อไม่ค่อยออกเลย แต่ในที่สุดตอนที่15 ก็ออกมาให้ยลโฉมกันแล้วนะคะ^ ^
เป็นเพราะใกล้จบดังนั้นดีกรีดราม่าเริ่มลดลง และความสวีทจะเข้ามาแทนที่ในไม่ช้า ไม่นานเกินสำหรับใครที่อยากอ่านแน่นอนค่า
ส่วนที่ให้โหวตกันไปตอนที่แล้วล่าสุดเอ็นซีนำลิ่วตามความคาดเดาเลยเนอะ 555 ตามมาด้วยโหด ดราม่า กับน่ารัก อืม...เราตัดสินไม่ถูกดังนั้นเราจะเอามันมารวมกันในเรื่องเดียวริดเดอร์คิดว่าไงดีเอ่ย...?
.
.
.
ถึงบอกว่าไม่ดีก็ทำอะไรไม่ได้ล่ะ.. ก็เราเริ่มแต่งไปแล้ว // อีนี่กวนส้น- -*
หมานความว่าจะเปิดเรื่องใหม่เร็วๆนี้แล้ว วู้วววว ใครที่ยังไม่เบื่อไรเตอร์ก็ติดตามอ่านกันด้วยนะคะ:)
ปล.สุดท้ายจริงๆ คืออยากจะสารภาพว่าที่หายไปเพราะพยายามทำแบนเนอร์กับปกฟิค แต่ด้วยความเก่งโฟโต้ชอปเหลือเกิน ทำให้ทำออกมา...เละมากTT TT เลยอยากหาพระเอกขี่ม้าขาวซักคนมาช่วยเราทีได้มั้ยคะ
ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องหรอกนะคะ เรารู้ว่าตอนนี้หลายๆคนคงเปิดเทอมแล้ว
ยังไงก็ขอบคุณทุกเม้นทุกโหวตทุกวิวค่า เจอกันใหม่ตอนหน้า บ๊ายบายยย~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น