ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Ex-Lover (มันจบไปแล้ว...) [Fic BEAST]

    ลำดับตอนที่ #18 : [14] คิดไปเอง

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 717
      2
      15 พ.ค. 55

     "ตอนนี้นายเป็นของฉันแล้ว...ไอ้จุนฮยองที่นายรักนักหนาคงไม่เอานายแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ตัดใจจากมันแล้วมามีความสุขกับฉันดีกว่าเมียจ๋า"

    "ไม่...ไม่เอานะ"

    "ยอมรับความจริงซะเถอะที่รัก..."



    "ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย"

    "เป็นอะไรซึงอา??"ร่างสูงที่นั่งสัปปะหงกอยู่ข้างเตียงเข้ามาพยุงร่างบางที่กำลังหอบจากฝันร้ายทันที พลางถามอย่างเป็นห่วง

    "จ..จุนฮยองอา ฉ..ฉันฝันร้าย"ร่างบางโผเข้ากอดคนข้างหน้าแน่น ร่างกายก็สั่นเทาได้วยความกลัว

    "ไม่เป็นไรนะคนดี..มันก็แค่ฝันอย่าคิดมากเลยนะ พักผ่อนเถอะ"

    "อ...อืม ว่าแต่แทคยอน.."

    "หึ ไอ้ชั่วนั่นน่ะเหรอ ส่งตำรวจไปแล้วล่ะ นี่ถ้าฉันเข้าไปไม่ทันแล้วหมอนั่นทำอะไรนายไปล่ะก็...ฉันคงไม่ให้อภัยตัวเองเลย"จุนฮยองมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่คำพูดของจุนฮยองกลับทำให้ฮยอนซึงรู้สึกไม่ดีขึ้นมาเล็กๆ

    "อ..อืม นี่จุนฮยองอา ถ้าแทคยอนทำอะไรฉันลงไปจริงๆ...นายยจะรังเกียจฉันมั้ย?"

    "ท.ทำไมฮยอนซึง? มันทำอะไรนายรึเปล่า!!"

    "ป..เปล่าๆ แค่ลองถามดูเฉยๆว่านายจะทำยังไง"

    "ค่อยโล่งอกหน่อย อย่าพูดอย่างนี้สิซึงอา ฉันใจหายนะ.. แต่ต่อให้นายโดนมันทำอะไร ฉันก็ไม่รังเกียจนายหรอก แต่ฉันคงเกลียดตัวเองที่ล่อยให้นายต้องไปเจอเรื่องร้ายๆแบบนั้น"

    "แล้วนาย... อยากได้ครั้งแรกของฉัน..มากมั้ย?"

    "ห..หืม ถามอะไรเนี่ย=////////////////=?!?"จุนฮยองหันขวับมาถามร่างบางหน้าแดงเถือก

    "ป..เปล่าหรอก แค่อยากรู้น่ะ"

    "ก็นะ...คนเราทุกคนก็ต้องอยากเป็นคนแรกของคนที่เรารักจริงมั้ยล่ะ"

    "อ่อ.... อืม"

    "โอ่ยๆๆๆ เปลี่ยนเรื่องพูดกันเถอะนะ"จุนฮยองหลบตาฮยอนซึงมองไปทางอื่นอีกครั้ง ก่อนจะพูดขึ้นพลางพัดหน้าร้อนๆของตัวเองไปด้วย

    "ฮะๆ อื้ม คุยเรื่องอะไรดีล่ะ"

    "อ่า.... เอ้ ฮยอนซึง หมอบอกว่านายออกจากโรงบาลได้วันนี้แล้วนะ"

    "จริงอ่ะ? ทำไมเร็วจัง แปลว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ป่ะ โล่งอกจัง"

    "ใครบอกล่ะ เพราะนายสลบไปตั้งสามวันตะหาก นอนไปได้ไงตั้งนานเนี่ยฮึ"ร่างสูงยีหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างหมั่นเขี้ยวและหัวเราะคิกคัก

    "ฮะๆๆๆ ว่าแต่จุนฮยองอา..ขอบคุณนะ"

    "หืม?"

    "ขอบคุณ...ที่มาช่วยฉันไว้ ถ้าไม่ได้นายฉันคง..ฉันคง"

    "ไม่ต้องพูดหรอกซึงอา ปล่อยอดีตมันผ่านไปดีกว่านะ โอเคมั้ย?"จุนฮยองกอดฮยอนซึงหลวมๆและดึงหัวร่างบางให้ซบลงกับอกกว้าง

    "..."ร่างบางไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าหงึกๆตกลงเท่านั้น

    "ป่ะ เก็บของกัน แล้วเดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้าน"

    "ครับผ้ม^^"




    "กลับมาแล้วครับ"

    "ซึงลูกแม่!!!!!! เป็นยังไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนมั้ยมันทำอะไลูกรึเปล่า ไม่ต้องกลัวนะลูก มันผ่านไปแล้ว แล้วจุนฮยองก็ช่วยลูกไว้ทันด้วย ไม่ต้องเครียดนะ อ้อแล้วหมอว่ายังไง ออกมาได้แล้วใช่มั้ยจ๊ะ แล้ว.."

    "พอแล้วแม่ๆ ใจเย็นๆ ดูเหมือนแม่จะเครียดกว่าผมด้วยซ้ำนะ ฮะๆๆ"ฮยอนซึงกอดแม่ตัวเองหลวมๆและลูบหลังแม่เบาๆ

    "แหม ก็แม่กลัวนี่ลูก ถ้าแม่ไม่ไปทำงานวันนั้น แล้วก่อนออกไปถ้าแม่ดูห้องให้ดีกว่านี้มันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้..."

    "ไม่เป็นไรน่าแม่ มันผ่านไปแล้ว อีกอย่างผมก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วย ดังนั้นอย่าคิดมากนะ"

    "จ้าาาาาาาาา อ้าว จุนฮยองอา หวัดดีจ้ะ"

    "สวัสดีครับคุณน้า"

    "ขอบคุณเรามากจริงๆนะ ถ้าไม่ได้เรามา่วยไว้ไม่รู้ซึงซึงจะเป็นยังไงบ้าง"

    "ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว"

    "โอ๊ย น้าล่ะอยากได้จุนฮยองมาเป็นลูกเขยจริงๆเลยน้าาาาา"

    "ฮะๆๆ นายว่าไงฮยอนซึง"

    "อ..ไอ้บ้า =/////////="ฮยอนซึงหันไปแขวะจุนฮยองเล็กน้อยและตีแขนร่างสูงอายๆ

    "นั่นไง ไม่ปฏิเสธด้วย เอาขันหมากเท่าไหร่ดีครับคุณน้า?"

    "โฮะๆ น้าไม่เกี่ยงจ้ะ แต่มาเร็วๆนะ เดี๋ยวซึงๆจะเหี่ยวซะก่อน"

    "ดีเหมือนกันครับ อาทิตย์นี้เลยดีมั้ย"

    "ว้อยยยยยยยยยย พอๆๆๆๆทั้งคุ๋เลย ไปนอนแล้วนะเหนื่อย"ฮยอนซึงตะโกนเสียงดังและเดินฮึดฮัดเข้าห้องนอนไปก่อนคนอื่นจะได้พูดอะไร

    "งั้นผมไปก่อนนะครับคุณน้า ผมต้องไปจัดการเรื่อง....ไอ้นั่น"

    "อ่อ..จ้ะ เอาให้มันโดนขังลืมไปเลยก็ดีนะลูก ไฟmNติ้ง!!"

    "อ่ะครับ^^ ไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ"




    "ให้เวลาสิบห้านาทีนะครับ"

    "ครับ ขอบคุณมากครับ"ร่างสูงยิ้มบางๆและโค้งให้นายตำรวจอย่างสุภาพก่อนประตูหน้าห้องจะปิดลง

    "เหอะ มีมาเยี่ยมกันด้วยนะ ยงจุนฮยอง"

    "รู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ได้มาเยี่ยม..."

    "ฮะๆ ยังเงียบขรึมเหมือนเดิมนะนาย"

    "ส่วนแกก็ยังตามรังควานคนอื่นได้ไม่อายฟ้าดินเหมือนเดิม...ที่สำคัญ คนๆนั้นเป็นของฉัน"

    "เฮอะ! พูดมาได้เต็มปากว่าฮยอนซึงเป็นของแก"

    "หมายความว่ายังไง?!?"

    "แปลว่า... แกยังไม่รู้ความจริงล่ะสิ"แทคยอนมองหน้าดูจุนอย่างเจ้าเล่ห์และแสยะยิ้มมุมปาก

    "ความจริง.. ความจริงอะไร???"

    "ความจริงที่ว่า ฮยอนซึงเป็นของฉันไงล่ะ"

    "ฮะ!!! หมายความว่ายังไงไม่ทราบ"

    "ฉันกับฮยอนซึง... ได้กันเรียบร้อยแล้ว"

    "อะไรกัน.. ตั้งแต่เมื่อไหร่ แกทำอะไรฮยอนซึงฮะ?!?"ร่างสูงลุกขึ้นกระชากคอเสื้้อแทคยอนเต็มแรงด้วยอารมณ์โกรธ แต่ดูเหมือนคนที่โดนกระชากจะไม่รู้สึกผิดอะไรเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังยิ้มอย่างพอใจในปฏิกิริยาตอบกลับของจุนฮยองซะเหลือเกิน

    "ตั้งแต่เจ็ดปีก่อน..."

    "ว...ว่าไงนะ?"

    "ฮะๆ เป็นยังไงล่ะอึ้งล่ะสิ ดูท่าแกจะยังไม่เคยลอง... จะบอกอะไรให้...ของฮยอนซึงน่ะ...ตอดดีชิบหายเลยว่ะ"

    "หุบปากซะ!!!"

    'ผัวะ!!!'กำหมัดจากจุนฮยองถูกส่งไปปะทะกับแก้มของแทคยอนเต็มแรงจนเสียงดังไปทั่วห้อง

    "รับความจริงไม่ได้รึไงกันครับ คุณยง จุน ฮย"แทคยอนที่โดนชกจนหน้าหันจับแก้มที่เริ่มบวมขึ้นเล็กน้อยและหันกลับมายิ้มให้จุนฮยองอย่างท้าทาย

    "หนอย แก!!!!"จุนฮยองง้างแขนออกเตรียมชกอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนกำลังเปิดประตูเข้ามา

    "รับความจริงซะเถอะยงจุนฮยอง ฮยอนซึงคนนี้น่ะ...ไม่ใช่เด็กบริสุทธิ์ที่แกคิดว่าเป็นหรอก ไม่สิ...แกดูแลเค้าไม่ดีพอต่างหาก เสียใจด้วยว่ะ"

    "ฉันบอกให้หุบปากไงเล่า"แขนที่ถูกง้างค้างไว้เริ่มเหวี่ยงออกและพุ่งเข้าไปที่ใบหน้าของแทคยอนอีกครั้ง แต่ก่อนจะเกิดอะไรขึ้นก็ถูกห้ามไว้ซะก่อน

    "หยุดเถอะจุนฮยองอา..."เสียงแผ่วเบาที่คุ้นหูดังขึ้นจากประตู ทำให้จุนฮยองชะงักลงและมองไปที่ต้นเสียง และพบกับร่างบางที่ยืนหน้าซีดมองเขาอยู่ไม่ไกล มีภาพคนมุงดูตามกระจกห้องมากมายเป็นเบื้องหลัง ทำให้ร่างสูงต้องลดมือลงอย่างช่วยไม่ได้

    "แต่มันว่าร้ายนายนะซึงอา..."

    "จุนฮยอง! ฉันบอกให้หยุดไง"ร่างบางเดินเข้าไปคว้าข้อมือหนาไว้และมองตาคนข้างหน้าอย่างจริงจัง ทำเอาจุนฮยองเงียบลงไป

    "นายไม่โกรธเลยเหรอไง... มันใส่ร้ายนายนะ"

    "ใครบอกว่าฉันใส่ร้าย... ฉันก็แค่บอกความจริง"แทคยอนปัดมือจุนฮยองที่ปกเสื้อตนเองออกและพูดขัดขึ้น เรียกสายตาตกใจจากร่างเล็กได้เป็นอย่างดี

    "นายบอกจุนฮยองว่าอะไร...?"

    "ก็..บอกเรื่องของเราไงจ๊ะที่รัก"

    "ใครเป็นที่รักแกไม่ทราบ"ร่างบางตะโกนออกมาเสียงดังและจ้องหน้าแทคยอนนิ่งพลางหายใจเสียงดังข่มอารมณ์โกรธ

    "ตกลง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่...ซึงอา"จุนฮยองจับมือร่างบางหลวมๆและถามอย่างไม่เข้าใจ ฮยอนซึงหันกลับไปมองตาร่างสูงตอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

    "เรื่องที่นายกับหมอนั่น... มันไม่จริงใช่มั้ย บอกฉันทีสิว่ามันไม่จริง"

    "ขอโทษจุนฮยองอา... ฉันขอโทษ"

    "อ..อะไรกัน ขอโทษฉันทำไมกันฮยอนซึง"ร่างสูงถามออกมาทั้งๆที่รู้คำตอบพลางบีบมือเรียวแน่นขึ้นเล็กน้อย น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาจากดวงตาคมอย่างห้ามไม่อยู่ ภาพที่เห็นช่างทำร้ายจิตใจฮยอนซึงเหลือเกิน

    "ฉันเองก็ไม่อยากให้มันเป็นจริง... แต่ฉันคงวิ่งหนีมันไม่ได้..."

    "..."

    "ที่แทคยอนบอกนาย... มันเป็นความจริง"






    "เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้ล่ะ"ดูจุนว่าพลางคนน้ำส้มปั่นในแก้วด้วยหลอด ตอนนี้ทั้งดูจุนและโยซอบย้ายมานั่งคุยกันที่ร้านกาแฟร้านประจำ ตรงโต๊ะประจำที่เคยมานั่งด้วยกันบ่อยๆเมื่อตอนคบกัน และโยซอบก็ขอให้ดูจุนเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังโดยสัญญาว่าจะไม่โกรธ ร่างสูงเลยต้องยอมเล่าในที่สุด

    "อา... อีจุนเค้า รักฉันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?"

    "อืม อย่างว่าล่ะ ความรักมันทำให้คนเราตาบอด นี่ แต่ยังไงพี่ก็รักโยมากกว่าอีจุนมันนะ"

    "เหอะ ถ้ารักผมมากขนาดนั้นทำไมตอนนั้นถึงใจร้ายกับผมลงล่ะ"

    "ก็ตอนนั้นแม่พี่เพิ่งเสีย แล้วพี่ก็ให้สัญญากับแม่ไว้ว่าพี่จะดูแลครอบครัวให้ดี ซึ่งครอบครัวคนเดียวที่พี่เหลือก็คืออีจุน พอโดนขอให้ช่วย พี่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากทำเพื่อครอบครัว"

    "ถ้าผมได้เกิดเป็นน้องชายของฮยองมั่งก็คงโชคดีน่าดูเลยนะ มีคนคอยดูแลตามใจตลอด"

    "อย่าเลยน่า ถ้าโยเกิดเป็นน้องชายพี่...เราจะเป็นคนรักกันได้ยังไงล่ะจริงมั้ย"ดูจุนจับคางร่างเล็กให้สบตากับเค้าและยิ้มบาง โยซอบก็ได้แต่หน้าแดงทำอะไรไม่ถูก

    "พูดมาได้ยังไง ร..เรายังไม่ได้เป็นคนรักกันซะหน่อย"

    "เอ แล้วเมื่อกี๊ใครบอกนะว่ากลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วนะ"

    "ต...แต่ว่า"

    "ไม่ต้องเถียงเลยเด็กน้อย พูดแล้วไม่ให้คืนคำหรอกนะครับ^^"

    "ฮึ่ย! ไม่คุยด้วยแล้ว ก่อนคืนดีกันล่ะร้ายใส่กันจะตาย"โยซอบค้อนเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาพึมพำประโยคหลังเบาๆและยกนมขึ้นดื่ม

    "คิดว่าไม่ได้ยินหรอตัวเล็ก? แล้วใครบอกว่าพี่อยากทำตัวแย่ๆอย่างนั้นล่ะฮึ"

    "นั่นไง! ได้ยินอีก= =*"โยซอบหรี่ตามองดูจุนอย่างหมั่นไส้และยกนมขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่ๆ

    "เอ๊าาาา ดูซิๆๆ อายุปูนนี้แล้วยังกินนมเลอะปากอีก มานี่ๆๆเช็ดให้"ดูจุนมองร่างเล็กที่นมเลอะรอบขอบปากอย่างไม่รู้ตัวยิ้มๆ และยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะ...

    "หยุดเลย หยู๊ดดดดดดดด รู้นะว่าจะทำอะไร เราเพิ่งดีกันแค่วันแรก อย่าล้ำเส้นให้มันมากนัก ผมโกรธขึ้นมาหาว่าไม่เตือนไม่ได้นะฮยอง"ร่างเล็กดันหน้าดูจุนออกอย่างรู้ทันและดุร่างสูงเบาๆ

    "ขอโทษคร้าบ อ่ะๆไม่เล่นแล้วๆ"

    "ว่าแต่ ฮยอง... อีจุนน่ะ จะไม่เป็นไรแน่เหรอ ผมทำลายความหวังของเค้าไปหมดขนาดนั้น"

    "พี่คงบอกไม่ได้ว่ามันจะไม่เป็นไรเพราะมันก็แอบรักโยมานาน..."คำพูดดูจุนทำเอาโยซอบหุบยิ้มไปเล็กน้อย

    "แต่พี่เชื่อว่าเวลาและผู้คนใหม่จะช่วยให้มันดีขึ้นได้ ไม่ต้องคิดมากนะโย"

    "อ...อืม"

    "อ้อใช่!! พรุ่งนี้โยว่างมั้ย?"

    "ก็มีเรียนคาบเช้าแล้วก็ว่างยาวแล้วล่ะ ทำไมหรอฮยอง?"

    "พรุ่งนี้พี่มีสัมมนาที่LAเลยจะชวนโยไปด้วยกัน ไหนๆพรุ่งนี้ก็วันศุกร์แล้วเสาร์อาทิตย์จะได้อยู่ต่อยาวเลยไง"

    "อื้ม ไปสิไปๆๆๆ ถ้าฮยองเลี้ยงผมนะ"

    "เลี้ยงน่ะได้อยู่แล้ว แต่ต้องแลกกับ...นี่"ร่างสูงแตะนิ้วลงที่ริมฝีปากบากที่โดนขัดโอกาสเมื่อกี๊ และยิ้มเข้าเล่ห์

    "บ....บ้าเหรอ เจ้าเล่ห์นักนะยุนดูจุน!!"

    "พูดกับพี่ไม่สุภาพเลยนะครับยังโย งั้นพี่จองตั๋วเครื่องบินใบเดียวก็พอเนอะ"

    "อ่าาาาาาาาา ก็ได้ๆๆๆๆ แต่ต้องเลี้ยงนะ"

    "สัญญาเลยครับผม"ดูจุนยิ้มกว้างและตะเบ๊ะให้ร่างเล็ก

    "งั้นก็...หลับตาก่อน"

    "หืม?"

    "หลับๆไปเถอะน่า ผมไม่เบี้ยวหรอก"

    "คร้าบๆ"ดูจุนหลับตาลงช้าๆและยิ้มบางๆพลางนึกในใจว่าโยซอบจะทำอะไรต่อไป

    "จุ๊บ....อื๊อ!!!"ร่างเล็กค่อยโน้มตัวเข้าจูบที่ริมฝีปากร่างสูงเบาๆ แต่ก็โดนมือหนายึดหัวไว้และรุกกลับมาอย่างหนักหน่วง
    โยซอบดิ้นเล็กน้อยในตอนแรกด้วยความตกใจแต่ก็สงบลงและรับสัมผัสนั้นอย่างว่าง่าย ก่อนดูจุนจะเป็นคนถอนจูบออกไปก่อนเมื่อร่างเล็กเริ่มหายใจไม่ออก

    "จูบเก่งขึ้นเยอะนะเราน่ะ ห้าปีที่เลิกไปไปมีแฟนที่ไหนมารึเปล่าเนี่ย"

    "มีซะที่ไหนล่ะ ผมก็บอกแล้วว่าผม..ไม่เคยลืมฮยองได้ อีกอย่าง..เรื่องแบบนี้เรียนจากหนังฝรั่งก็ได้นี่นา"โยซอบเถียงหน้าแดงฉ่า ทำเอาคนที่เห็นอดอมยิ้มไม่ได้

    "ฮะๆ อ่านี่ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ ค้างต่อเลยก็ดี"

    "นี่!!! จะส่งน่ะไปส่งได้ แต่ถ้าจะค้างนี่เกินไปละๆ"

    "ฮะๆ ซอรี่ครับ ไปกันเถอะๆๆ"



    "เอ๊ะ นั่นใช่คนที่ประกาศตามหาในข่าวตอนเช้าสองสามวันที่ผ่านมานี่รึเปล่าน่ะเธอ"

    "เออใช่ หน้าเหมือนมากๆ ฉันว่าต้องใช่แน่ๆอ่ะเธอ"

    "แล้วทำยังไงดีล่ะ"

    "โทรไปแจ้งดีมั้ยอ่ะเธอ?"

    "อ..เอ่อ สะหวัดดีขรับ"ดงอุนเดินเข้าไปทักอาเจ๊ทั้งสองที่ยืนซุบซิบกันมาตั้งแต่เมื่อกี๊เหน่อๆ แต่ดูเหมือนสติของทั้งสองคนจะลอยหายไปกับความหล่อของดงอุนเรียบร้อยแล้ว

    "อ...มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?"

    "ขื่อว่า ห้องน่ามไปท่างไนขรับ"(คือว่า ห้องน้ำไปทางไหนครับ)

    "อ่อออออ ไปทางนั้นแล้วเลี้ยวซ้ายก็จะเจอประตูสีฟ้าๆ นั่นแหละค่ะห้องน้ำชาย"

    "ขอบคุณ ม้ากขรับ"(ขอบคุณมากครับ)

    "ม..ไม่เป็นไรค่ะ"ดงอุนโค้งให้เจ๊ทั้งสองอย่างสุภาพและเดินเข้าห้องน้ำ(ที่จริงๆรู้ว่าไปทางไหน)ไป

    "เฮ้ออออออออออ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ"ร่างสูงถอนหายใจพลางทิ้งน้ำหนักลงบนอ่างล้างหน้าอย่างโล่งอก

    "ดงอุนนา... ขอโทษด้วยนะ ลำบากแย่เลย"เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นหน้าประตูห้องน้ำเรียกให้ดงอุนหันไปมอง แล้วก็เจอกับกีกวังยืนยิ้มเจื่อนๆพลางโบกมือให้อยู่หน้าประตู

    "ใครบอกว่าฉันเหนื่อยกันล่ะ บอกแล้วใช่มั้ยว่าจะไม่มีอะไราแยกเราจากกันได้อีกน่ะ"

    "แต่ฉันก็ไม่อยากให้นายมาหลบๆซ่อนๆแบบนี้ตลอดเวลาเพื่อฉันน่ะสิ เหนื่อยน่าดู.."

    "เฮ้ๆๆ อย่าเครียดเลยน่าเรื่องแค่นี้ฉันทนได้ สบายใจเถอะ"

    "ถ้านายพูดแบบนั้น... ฉันก็สบายใจลงนิดนึงล่ะนะ"

    "แต่ถ้าไม่อยากให้ฉันเหนื่อยต้องเลี้ยงข้าวฉันหน่อยล่ะ"

    "ฮะๆ ก็ได้อ่ะ ไปกันเถอะเดี๋ยวจะมืดซะก่อน"และทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องน้ำไปด้วยกัน

    'แอ๊ดดดดด'ประตูห้องน้ำห้องหนึ่งค่อยๆแง้มออกตามมาด้วยใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ประดับอยู่ที่ค่อยๆยื่นออกมาจากห้องเพื่อยืนยันว่าไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว จึงค่อยๆก้าวเท้าออกมาช้าๆ ก่อนร่างสูงจะกดโทรศัพท์หาคนๆหนึ่ง

    "สวัสดีครับ ใช่ที่ประกาศตามหาคุณซนดงอุนรึเปล่าครับ"

    (ใช่ครับ แล้วคุณเป็นใคร?)

    "ครับ ผมชื่่อชานซอง มีข่าวเรื่องคุณซนดงอุนมาบอก"

    (ว่าไงนะครับ? มีเรื่องอะไรบ้าง)

    "ครับ แต่ผมมีข้อแลกเปลี่ยนมาเสนอ"

    (พูดมาสิครับ ถ้าข้อเสนอดีผมจะยอมรับ)

    "ถ้าคนๆนี้คือคุณซนดงอุนที่คุณตามหาจริงๆล่ะก็ คุณเอาตัวเขากลับไปได้เลย แต่ว่า..."

    (แต่ว่า?)

    "คนที่มากับเขาน่ะ คุณต้องยกให้ผม ว่ายังไงล่ะครับ?"


    มาลงจบตอนแล้วแว้วแว้วแว้ว ขอโทษนะคะเดี๋ยวนี้ใช้เวลานานหน่อย
    พอดีเพิ่งกลับมาถึงไทยเลยยุ่งๆ แต่ว่าเราสัญญาแล้วดังนั้นไม่ดองแน่นอนสบายใจได้ค่า


    ใกล้จบแล้วนะ ช่วยติดตามกันต่อไปด้วยล่ะคะ 555
    เม้นกันบ้างนะ^^

    ก่อนจากกันไปขอฝากโพลอันนี้ไว้ด้วยนะคะ
    โพล134982

    ปล.เรื่องต่อๆไปเราอาจจะแต่งเป็นดูซอบคู่เดียวนะ ส่วนคู่อื่นอาจแค่มีแทรมๆมาบ้าง เพราะเราซัพพอร์ตดูซอบแล้วจิ้นคู่อื่นไม่ค่อยออก= ="
    หวังว่าคงไม่เป็นไรใช่มั้ยเอ่ย

    ยังไงก็ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนด้วย รักนะจุ๊บๆ 55555555555

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×