คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [OS] I'm sorry (ภาคต่อ I don't like her)
จิ้มก่อนอ่านคร้าบ =>http://www.youtube.com/watch?v=uGQCdwnuQjs
ตอนนี้เป็นภาคต่อจาก [OS] I don't like her นะคะ
ใครยังไม่ได้อ่านจิ้มไปอ่านก่อนเนอะ
http://writer.dek-d.com/Yeah-Yeah/story/viewlongc.php?id=826773&chapter=5
Girl, I still regreat a lot
Girl, ฉันยังเสียใจมาก
I wanna… I wanna turn back times
ฉันอยากจะย้อนเวลา..
Baby girl 너의 흔적을 지우고
นอ อึย ฮึน จอ กึล จี อู โก
Baby birl ฉันลบเธออกไป
너의 이름을 지워도 널 잊을 수가 없는 걸
นอ อึย อีรือมึล จีวอโด นอลริซซึล ซูกา ออบนึนกอล
ฉันลบชื่อของเธอ แต่ฉันก็ยังไม่เคยลืมเธอ
จ.5 มิ.ย. 2XXX
“วันนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย...”
ร่างสูงวางปฏิทินที่หัวเตียงลงแล้วทิ้งตัวลงกับหมอนใบใหญ่อีกครั้ง
.
.
‘ลาก่อน...ที่รักของผม’
.
.
“หึ..”
ยิ้มมุมปากสมน้ำหน้าตัวเองอีกครั้งเมื่อคิดถึงเรื่องในวันนั้น ก่อนจะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวตามปกติ
붙잡는 너를 밀어냈던 내가 (why)
บุลชับนึน นอรึล มิลรอ แนชตอน เนกา (why)
เธอพยายามที่จะเชื่อมั่น แต่ฉันผลักไสเธออกไป (why)
떠나 보내고서야 후회하던 내가
ตอนาโบเน โกซอยา ฮูเวฮาดัน เนกา
หลังจากที่ฉันปล่อยให้เธอจากไป ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ
이렇게 널 miss you (miss you miss you )
อีรอคเค นอล miss you (miss you miss you )
ตอนนี้ ฉัน miss you (miss you, miss you)
ey stop 너와 내 마지막 순간이 날 저 벼랑 끝으로 몰아가
ey stop นอวา เนมาจีมัก ซุนกันนี นาลชอ บยอราง คึท ทือ อือโร มลรากา
Ey, stop สุดท้ายเราทั้งคู่ ก็ผลักให้ฉันไปยืนอยู่ที่ขอบหน้าผา
‘ตี๊ด’
‘หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าคนชั่ว ย้ากกกกกก’
“ฮะๆ”
ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาก่อนจะเดทีวีเมื่อถึงเวลาที่รายการโปรดจะออกอากาศ
.
.
.
“นั่นแหละๆ ต่อยมันเลย นั่นแหละๆ ฮึบๆๆ ไฟท์ติ้งมดเอ็กซ์!!”
ร่างเล็กมองไปที่จอทีวีอย่างใจจดใจจ่อ มือสองข้างก็ตั้งการ์ดต่อยอากาศอย่างตื่นเต้น
.
.
.
“คนอะไร...เด็กชะมัด...”
ร่างสูงยิ้มออกมาบางๆ ตาคมมองไปยังที่ว่างข้างๆบนโซฟาพลางนึกถึงเรื่องในอดีต
ที่ๆเคยมีคนๆนั้นแต่ตอนนี้กลับมีเพียงความว่างเปล่า...
“หยุดเถอะยุนดูจุน... แกทำตัวเองทั้งนั้นไม่ใช่รึไง”
รอยยิ้มมีความสุขเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหยัน ก่อนร่างสูงจะปิดทีวีและหยิบเสื้อโค้ทกับกุญแจรถบนโต๊ะกินข้าว
.
.
.
“ไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยคงจะดีล่ะนะ”
시간이 흐르고 흘러서 아픔이 추억이 될 때면
ชีคันนี ฮือรือโก ฮึลรอซอ อาพือมี จูออกี ดแวล แตมยอน
หลังจากที่เวลาและความทรงจำ ได้กลายเป็นความเจ็บปวด
나를 사랑했었던 그 맘으로 돌아올 수 있다면
นอรึล ซารางแฮซซอทตอน คือมามือโร โทรา อลซูอิซตามยอน
หากเธอสามารถกลับมารักฉันได้อีก
I'm sorry girl
‘.......’
เงียบ...เงียบจนเหมือนไม่มีใครอยู่
ทั้งๆที่เขาเป็นคนชอบฟังเพลง แต่หลังๆมาบรรยากาศในรถกลับเงียบเชียบจนน่าใจหายอย่างนี้เสมอ
“ทำไมวังเวงงี้วะ..”
ว่าแล้วมือหนาก็เปิดเก๊ะเก็บของหาซีดีเพลงซักแผ่นมมาเปิดฟัง
‘The first time I fellin love was long ago…’
เสียงเปียโนเพราะๆกับเสียงร้องนุ่มๆในเพลงที่เคยฟังอยู่บ่อยๆเล่นออกมาจากเครื่องเสียงรถ
ร่างสูงยิ้มออกมาเล็กน้อยพลางเคาะนิ้วกับพวงมาลัยหุ้มหนังตามจังหวะช้าๆ
.
.
.
‘I didn’t know how to give my love..at all’
‘อุ๊บ...ฮ่าๆๆๆ’
‘ย่าห์!! ขำอะไรเนี่ย’
ร่างเล็กหันมามองคนข้างตาขวางเมื่ออยู่ดีๆร่างสูงก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
‘ป...เปล่า พอดีอยู่ดีๆมันก็นึงถึงหนังตลกที่ดูเมื่อเช้าน่ะ’
‘ให้มันจริงเถอะ ถ้ารู้ว่านายขำฉันล่ะก็ฉันเอานายตายแน่ ชิ’
.
.
.
“ถ้าตอนนั้นฉันบอกว่าขำสำเนียงแปร่งๆของนาย...นายคงจับฉันฆ่าหมกทางด่วนแน่เลยโยซอบอา”
มองออกไปนอกหน้าต่างแล้วยิ้มกับตัวเอง
.
.
.
ห้าปีแล้ว...เรื่องทั้งหมดมันผ่านไปห้าปีแล้ว
แล้วยังไงล่ะ..? ตัวเองเป็นคนทำตัวแย่ๆเอง แล้วตอนนี้ก็มานั่งคิดถึงเค้าเนี่ยนะ
.
.
.
“แกมันน่าสมเพช...ยุนดูจุน”
พึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะออกรถเมื่อไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว
아무것도 들리지 않는 방에 갇쳐
อามูกอทโดทึลรีจี อันนึน บังเง กัทจยอ
เหมือนติดอยู่ในห้องที่เงียบสงัด
하루 종일 멍하니 니 생각에 미쳐
ฮารู โชงงึน มังฮานีนี แซงกักเค มีจยอ
ตลอดทั้งวัน ฉันเหมือนคนบ้าเมื่อคิดถึงเธอ
아무리 불러 봐도 봐도 봐도 넌 없어
อามูรี บุลรอ บวาโด บวาโด บวาโด นอน ออบซอ
ไม่ว่าฉันจะเรียกเธอเท่าไร เธอไม่อยู่ที่ตรงนี้แล้ว
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ารับอะไรดีคะ”
“คาปูชิโน่ร้อน..กับเค้กชอคโกแล็ตเดวิลแล้วกันครับ”
ร่างสูงยิ้มบางๆให้พนักงานสา.วก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อยแล้วพิงลงกัยโซฟา
ตาคมมองทอดออกไปนอกหน้าต่างนึกถึงใบหน้ายิ้มแย้มของใครอีกคน
.
.
‘วันนั้น...เราก็นั่งอยู่โต๊ะนี้สินะ’
นิ้วยาวเคาะขอบโซฟาตามจังหวะเพลงแจ๊สเบาๆที่เปิดคล่อยเอื่ยๆในร้าน
ในหัวก็คิดสมเพชตัวเองเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
.
.
ไม่ได้จมปลักกับความผิดหรือโทษตัวเอง
.
.
แต่ในเมื่อทั้งหมดเป็นความผิดตัวเอง...แล้วจะให้ไปโทษใครล่ะ
“เอ่อ...คุณลูกค้าคะ ของที่สั่งมาแล้วค่ะ”
“อ..อ่อ ครับ ขอบคุณครับ”
หันไปยิ้มเจื่อนๆให้พนักงานอีกครั้งก่อนจะหันกลับไปมองที่เดิม
“อ๊ะ...บ้าน่า”
เพียงแค่หางตาเห็นเขาก็จำได้...ไม่สิ เห็นแค่เลี้ยวแผ่นหลังนั่นเขาก็จำได้
.
.
.
ชายหนุ่มร่างเล็กในเสื้อกันหนาวสีเหลืองแขนน้ำเงินตัวยักษ์กับกางเกงยีนส์สีเข้ม
ปั่นจักรยานสีขาวผ่านหน้าไปไม่ห่างจากกระจกร้านที่ร่างสูงนั่งอยู่นัก...
ถึงกลุ่มผมที่ควรจะเป็นสีน้ำตาลเข้มจะเป็นสีดำสนิทแถมยังถูกสวมทับไว้ด้วยหมวกแก๊ปสีดำลายกราฟิค
จนมองเห็นเพียวเสี้ยงเล็กๆของใบหน้า แต่เขามั่นใจว่าคนที่เพิ่งผ่านตาเขาไปคือคนที่เขาคิดว่าเป็นแน่ๆ
.
.
.
คนที่ไม่ได้เจอกันกันอีกเลยมาห้าปีเต็มๆ
.
.
.
ยังโยซอบ
너 없이 무너지는 나만 여기 남아 있어
นา ออบชี มูนอชีนึนนามอน ยอกี นามา อิซซอ
เหลือแต่ฉัน เมื่อไม่มีเธอ แต่ฉันยังอยู่ที่นี่
“โยซอบ!! ยังโยซอบ!!!”
ไม่รอให้เสียเวลา ร่างสูงพาขายาวทั้งสองข้างวิ่งออกมาจากร้านไปตามทางที่เห็นจักรยานนั้นวิ่งผ่านไป
ปากก็พลางตะโกนเรียกชื่อคนตัวเล็กอย่างไม่อายคนรอบข้าง
.
.
.
ว่างเปล่า...
ไม่มีวี่แววของจักรยานคันนั้นซักนิด
.
.
.
“โถ่เว้ย!!!”
ดูจุนเตะถังขยะใกล้ๆจนบุ๋มและสบถเสียงดังก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้านอย่างอารมณ์เสีย
왜 그땐 너를 잡지 못했을까 (why)
เว คือเตน นอรึล ชับจี มทแฮซซึลกา
ทำไมฉันไม่เชื่อใจเธอนะ (why)
널 떠나보내고야 후회하는 내가
นอนตอนาโบเนโคยา ฮูฮเว ฮานึน เนกา
หลังจากเธอจากฉันไป ก็รู้สึกเสียใจจนถึงตอนนี้
이렇게는 miss you
อีรอกเคนึน miss you
ตอนนี้ ฉันคิดถึงเธอ (miss you, miss you)
(I miss you I need you I'm sorry no way )
다시 내게로
ทา ชี เน เก โร
กลับมาหาฉันเถอะ
“คุณคะ...เอ่อ..คุณคะ...สงสัยจะยังไม่ตื่นจริงๆน่ะค่ะคุณลูกค้า”
“ไม่เป็นไรครับ...คนนี้เค้าก็หลับเป็นตายอย่างนี้ล่ะ ฮะๆ”
“งั้นคุณลูกค้าจะทำยังไงดีล่ะคะเนี่ย”
“งั้นผมขอ...”
.
.
.
“อ..อืม เย็นแล้วหรอเนี่ย...โอย...ไม่ได้ทำอะไรเลยแฮะวันนี้”
ร่างสูงลุกขึ้นนั่งหลังตรงพลางขยี้ตาและจัดทรงผมตัวเองให้เข้าที่
“ขอโทษนะคะคุณลูกค้า...นี่ค่ะ”
โกโกอุ่นๆกับเค้กสตรอเบอรรี่สีแดงสวยถูกวางลงบนโต๊ะข้างหน้า
“อ..เอ่อ ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้สั่ง”
ร่างสูงเกาหัวแล้วตอบกลับไปอย่างงงๆ
“ค่ะ แต่ว่าตอนที่คุณลูกค้านอนหลับอยู่มีผู้ชายคนนึงเค้าบอกว่าเป็นเพื่อนเก่าของคุณลูกค้าน่ะค่ะ
แล้วเค้าก็สั่งไว้ว่าตอนคุณลูกค้าตื่นให้เอาสองอย่างนี้มาเสิร์ฟให้คุณลูกค้าด้วย”
พนักงานสาวพลางยิ้มแป้น คงแอบเขินแทนร่างสูงตรงหน้าอยู่ไม่น้อย
“เพื่อนเก่า...เค้าได้บอกไว้มั้ยครับว่าเค้าชื่ออะไร?”
“ไม่ได้บอกชื่อไว้นะคะ แต่เค้าเป็นผู้ชายน่ะค่ะ ตัวเล็กๆ...ประมาณนี้ได้มั้งคะ ใส่เสื้อกันหนาวสีเหลืองแขนสีน้ำเงิน
กางเกงยีนส์ ผมดำๆแล้วก็ใส่หมวกแก๊ปสีดำ...หน้าหวานๆตาโตๆหน่อยน่ะค่ะ”
เพียงได้ยินคำอธิบายรูปร่างของเพื่อนเก่าที่ว่าดูจุนก็แทบหยุดหายใจ...
.
.
.
‘ไม่ผิดจริงๆด้วย...นายจริงๆด้วยโยซอบอา...’
“อ้อ! เพื่อนเก่าของคุณลูกค้าฝากกระดาษโน้ตอันนี้มาให้ด้วยค่ะ”
ว่าแล้วพนักงานสาวก็ล้วงกระเป๋าผ้ากันเปื้อนแล้วหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆสีขาวออกมายื่นให้ร่างสูง
“ข..ขอบคุณครับ”
ตอบเสียงแผ่วก่อนจะรับกระดาษนั้นมาด้วยมือสั่นเทา
พนักงานสาวโค้งให้เขาอีกครั้งก่อนจะเดินกลับไปยังเคาน์เตอร์หน้าร้าน
ยินดีที่ได้เจอกันอีกนะดูจุนนา
ฉันเห็นนายกินกาแฟไปแล้วเลยสั่งโกโก้ไว้ให้
แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันสั่งไว้แล้วว่าขอหวานน้อย ส่วนเค้กอันนี้ก็อร่อยมากเหมือนกัน
มันเพิ่งออกมาใหม่ หวังว่านายจะชอบเหมือนกัน
ยังโยซอบ
“ฉันไม่ได้ต้องการโกโก้หรือเค้กพวกนี้ซักหน่อย...”
.
.
.
“ที่ฉันต้องการ..คือนายต่างหากโยซอบ”
시간이 흐르고 흘러서 아픔이 추억이 될 때면
ชีคันนี ฮือรือโก ฮึลรอซอ อาพือมี จูออกี ดเวล แตมยอน
หลังจากที่เวลาและความทรงจำ ได้กลายเป็นความเจ็บปวด
나를 사랑했었던 그 맘으로 돌아올 수 있다면
นอรึล ซารางแฮซซอทตอน คือมามือโร โทรา อลซูอิซตามยอน
หากเธอสามารถกลับมารักฉันได้อีก
I'm sorry girl
‘กึก’
แก้วใสที่เคยมีน้ำรสหวานอมขมบรรจุอยู่ถูกวางลงบนโต๊ะข้างๆใบก่อนๆ
“วันนี้ดื่มเยอะเป็นพิเศษเลยนะไอ้ดูจุน”
เสียงทุ้มปนหัวเราะของเพื่อนสนิทถามขึ้น
เจ้าของชื่อหันไปส่งยิ้มให้เพื่อนเล็กน้อยเหมือนจะบอกว่าสบายมากไม่ได้เมาก่อนจะหันไปสั่งแก้วใหม่
“กูรู้ว่ามึงคอแข็งดื่มเป็นสิบแก้วก็ไม่เมา แต่ถามจริงเถอะ
ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมึงแดกแล้วแดกอีกไม่หยุดพักอย่างงี้เลยนะเว้ยครับ”
“พอดีวันนี้กูมีเรื่องให้ดื่ม... เลยอยากดื่ม... คงไม่หนักหัวพ่อมึงหรอกนะ”
“อ่าวๆ หาเรื่องนี่หว่า โด่ว คนเค้าอุตส่าห์เป็นห่วง”
“เออ ขอบคุณเว้ยที่เป็นห่วงแต่กูไม่ได้เป็นอะไร...แค่เครียด”
“เรื่องไอ้โยมันใช่มะ...”
“ใช่...แล้วมึงรู้ได้ไงวะ!?!”
“เก่งเว้ย ว่าแต่ไอ้โยมันก็แปลกนะ หายหัวไปเรียนเมืองนอกมาตั้งห้าปี
อยู่ดีๆก็กลับมาเช้ย นี่มันคงไปหามึงเหมือนกันอ่ะดิ”
“ฮ...ฮะ? อะไรนะ? โยซอบไปเรียนเมืองนอกมา??”
“อ้าว! มึงไม่รู้หรอกหรอ งั้นถ้ามึงไม่ได้เครียดเรื่องที่โยมันไม่ซื้อของฝากกลับมาให้แล้วมึงเครียดเรื่องไรวะ?”
“...”
“อ้าวนั่น ไม่ตอบกูอีก เออ ช่างหัวมึงเถอะ มาๆคนสวยดื่มกันต่อดีกว่าอย่าไปสนใจเพื่อนพี่เลยเนอะ...”
เพื่อนหน้าหล่อปากห้อยมองเพื่อนสนิทค้อนๆก่อนจะหันไปวนแก้วกับสาวๆร่วมโต๊ะ
.
.
.
‘เมืองนอกงั้นเหรอ...? ที่หายไปตั้งห้าปี...นายอยู่เมืองนอกงั้นเหรอโยซอบอา?’
.
.
.
“ทำไม...ฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ..?”
아무렇지도 않은 척 넌 웃으며 다시 내게 돌아와줘
อามูรอคจี โดอานึน จอกนอนอุซซือมยอน ทาชีเนเกโทราวาจยอ
กลับมาหาฉันพร้อมรอยยิ้มเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
내 곁에 있어줘 죽어도 널 못 잊줘
เนกยอทเทอิซซอจยอ จุกกอโดนอล มทอิซจยอ
อยู่เคียงข้างฉัน แม้ฉันตายฉันไม่สามารถลืมเธอได้
“นั่นมัน....”
แต่แล้วสายตาคมก็ไปสะดุดเข้ากับคนๆหนึ่งที่เคาน์เตอร์ไม่ไกลจากโต๊ะที่เขานั่งนัก
ถึงตาเขาจะพร่ามัวไปเล็กน้อยเพราะแอลกอฮอล์แต่มันก็ไม่ได้มากพอจะทำให้เขาคิดไปเองหรือจำคนผิดได้
ร่างสูงมองตรงไปยังร่างบางในชุดสูทกับกางเกงขาเดฟสีดำทั้งชุดที่นั่งดื่มอยู่บนเก้าอี้สูงไม่วางตา
“เฮ้ย!!!”
แต่มองอยู่ได้เพียงแป๊บเดียวร่างเล็กที่ดูท่าทางจะเมาก็ออกไปข้างนอกกับผู้ชายท่าทางมีภูมิฐานคนหนึ่งที่เห็นนั่งคุยกันมาได้ซักพักแล้ว ไม่สิ.ไม่น่าจะใช้คำว่าออกไปด้วยกัน แต่น่าจะออกแนวลากให้ตามออกไปมากกว่า
ขายาวก้าวตามคนสองคนที่เดินออกจากร้านไปอย่างเร่งรีบ ในใจก็หวังว่าอย่าให้เกิดอะไรขึ้น
จนตามออกมาถึงข้างนอก...แต่กลับไม่เห็นอะไร
“อ...อื้อ ปล่อยผม ใครก็ได้ช่วยด้วย โอ๊ยยยยย ใครก็ได้”
เสียงใสที่ติดจะอู้อี้เพราะความเมาเล็กน้อยที่คุ้นหูดังมาจากตรอกมืดไม่ไกลจากที่ร่างสูงยืนอยู่นัก
ดูจุนรีบพาตัวเองเข้าไปยังต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ความเมาเมื่อสักครู่ตอนนี้สร่างไปหมดแล้ว
มีเพียงความกลัวและกังวลเข้ามาแทนที่
“เฮ้ยแก!!! จะทำอะไรน่ะ”
“แล้วมึงเป็นใครเข้ามายุ่งไม่ทราบ อยากได้มึงก็ไปหาเอาเองดิวะ”
“อ..ช่วยผมด้วย ฮึก... ได้โปรด..โอ๊ย”
ร่างเล็กพูดเสียงเบา ตาก็มองไปยังผู้มาใหม่อย่างมีความหวัง
แม้จะตามัวจนมองแทบไม่เห็นแต่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกรู้สึกเหมือน..คนๆนี้...จะช่วยเขาออกไปได้
แต่ก่อนจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ร่างสูงก็ชกเข้าที่ท้องน้อยของเขาเต็มแรงจนจุกไปหมด
“เฮ้ย!! มึงทำอะไรของมึงวะ ก็เห็นๆอยู่ว่าเค้าไม่เล่นด้วยไม่ใช่รึไง”
“เรื่องของกู มึงอย่าเสือกเลยดีกว่าเดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน”
“กูต่างหากที่ต้องพูดอย่างนั้น รู้ไว้ด้วยนะว่าคนที่มึงกำลังจับอยู่น่ะเป็นของกู และถ้ามึงยังไม่ปล่อยคนของกูล่ะก็
กูเรียกเพื่อนกูมาเล่นมึงแน่....มึงคงรู้จักนะ ยงจุนฮยองน่ะ”
ร่างสูงเอ่ยชื่อเพื่อนสนิทที่เป็นถึงผู้มีอำนาจควบคุมทุกอาณาบริเวณในเมืองพลางยิ้มมุมปาก
ชายหนุ่มอีกคนจิ๊ปากไม่พอใจ ก่อนจะเหวี่ยงร่างบางลงกับพื้นเต็มแรงแล้วเดินสวนดูจุนออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“อ..โอ๊ย!! ไม่อยู่แค่ห้าปี...ทำไมคนเกาหลีถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้นะ..อ๊ะ”
ร่างบางในตรอกมืดยันตัวเองลุกขึ้นก่อนจะบ่นอุบอิบ แต่ก็เซล้มลงไปนั่งจุมปุ๊กบนพื้นเหมือนเดิมอีก
ร่างสูงมองเข้าไปยังเงามืดๆของคนตัวเล็กยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปช่วยพะยุงอีกแรง
“ระวังหน่อยสิ...”
“อ๊ะ! ขอบคุณครับ....เฮือก!!”
ร่างบางยิ้มให้ผู้มีพระคุณบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนมามองหน้าร่างสูงตาโตเมื่อปรับสายตาจนมองเห็นหน้าอีกคนขัดเจน
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
ดูจุนยิ้มกว้างก่อนจะคว้าเอวบางเข้ามากอดแน่นอย่างคิดถึง...
.
.
.
“ด..ดูจุนนา”
기다리고 있어 그 자리 그곳에서
คีดารีโกอิซซอ คีจารี คือโกเซซอ
รออยู่ตรงนี้ ในที่เดิม
널 보내지 않을 거야 니가 없인 하루도 살 수 없으니까
นอล โบเนจี อานึลกอยา นีกาออบชีฮารูโด ชัลซูออบซือนีกา
ฉันไม่ต้องการให้เธอจากไป ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้แม้สักวันที่ไม่มีเธอ
หลังจากช่วยโยซอบออกมาได้ ดูจุนก็อาสาพาคนตัวเล็กไปส่งบ้าน
ตอนแรกโยซอบก็ไม่ยอมแต่เมื่อดูจุนไม่อ่อนใจซักทีเลยต้องยอมมาด้วยในที่สุด
“รถนายยังดูใหม่อยู่เลยนะ... ทำไมยังไม่เปลี่ยนรถอีกล่ะ?”
ร่างเล็กถามขึ้นพลางเอามือลูบไปตามแนวตะเข็บของเบาะ
“ก็นายอุตส่าห์ช่วยแต่งเชียวนะ...ฉันคงทิ้งรถคันนี้ไม่ลงหรอก”
“อ...ร..หรอ? ฮะๆ”
โยซอบหันมามองดูจุนเล็กน้อยก่อนจะจะเงียบไปอีกครั้ง
“เงียบจัง...นาย..มีเพลงมั้ย”
“ก็อยู่ที่ๆมันเคยอยู่น่ะแหละ...”
“อ...อืม”
ร่างบางพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดเก๊ะเก็บของออกและหยิบซีดีเพลงที่ตัวเองเคยไรท์ไว้ให้คนตัวสูงฟังออกมาเปิด
“The first time I fell in love was long ago.
I didn’t know how to give my love at all.”
ร่างเล็กมองออกไปนอกหน้าต่างลร้องเพลงโปรดตามไปกับเพลงในแผ่น
เสียงใสของเจ้าตัวไม่ได้เปลี่ยนไปจากคราวก่อนที่ร่างสูงได้ยินแม้แต่น้อย
“สำเนียงนายฝรั่งขึ้นเยอะเลยนะ...ไปเรียนเมืองนอกมาใช่มั้ย?”
“อ..อือ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก...ฉันเข้าใจ ว่านายคงไม่อยากเห็นหน้าฉันเท่าไหร่”
โยซอบไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับก้มลงมองตักตัวเองและเล่นนิ้วตัวเองไปมา
“ว่าแต่...ไปอยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ก็สบายดี...แล้วดูจุนล่ะ?”
“ก็โอเคแหละ...”
“แล้วคุณกายูนล่ะ..เป็นไงบ้าง?”
“ทำไมถึงถามถึงกายูนขึ้นมาล่ะฮึ?”
ดูจุนหันมามองคนตัวเล็กอย่างไม่เข้าใจ โยซอบก็ได้แต่หลบตาอยู่อย่างนั้น
“ก...ก็นายไม่ได้เป็นแฟนกับเค้าหรอกหร..อื้อ”
ดูจุนเบรครถเข้าข้างทางก่อนจะโน้มตัวลงจูบริมฝีปากอิ่มของโยซอบอย่างรวดเร็ว
ลิ้นอุ่นควานหาความหวานที่เขาคิดถึงทันทีที่ร่างบางยอมเปิดทางเพื่อหายใจ
โยซฮบร้องขัดขึ้นเสียงอู้อี้มือก็ผลักตัวดูจุนออกแต่กลับไม่เป็นผล เลยทำได้แค่รอให้ร่างสูงพอใจเสียก่อน
แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด เพราะดูจุนดูจะไม่อิ่มกับรสจูบนี่เสียที
“อ...อื้อ”
โยซอบทุบเข้าที่ต้นแขนของดูจุนเบาๆเมื่อหายใจไม่ออก ซึ่งร่างสูงก็ยอมผละออกแต่โดยดี
.
.
.
“ฉันรู้ว่าฉันทำผิดไป...ฉันขอโทษที่มองข้ามคนที่รักฉันที่สุดอย่างนายไป
ขอโทษที่ไม่สามารถตอบแทนความรักจากนายได้ดีพอ ขอโทษที่ทำให้นายเสียใจ
ขอโทษที่ฉันทำร้ายนายอยู่บ่อยๆ...ขอโทษ...สำหรับทุกอย่าง...”
.
.
.
“แต่ตลอดห้าปีที่ผ่านมา...ฉันไม่เคยเลิกรักนายได้เลยนะ”
널 보낸 후회 슬픔으로 가득 채운 잔을 비워내
นอลโบเน ฮูฮเว ซืลพือมือโรคาดึก เจอุนชานึล บีวอเน
ก็เหมือนแก้วน้ำที่ว่างเปล่า ที่มีแต่ความเสียใจที่ต้องปล่อยให้เธอเดินจากไป
이내 취해버린 난 또 다시 널 간절히 원해
อีเน จวีเฮบอริน นาน โตทาชี นอล คันชอลฮี วอนเฮ
เหมือนพวกติดเหล้า ก็เหมือนกัน ที่ฉันขาดเธอไม่ได้ ต้องการให้เธอกลับมา
아무것도 안해 널 잃은 후로 내 세상은 멈춰 있어
อามูกอทโด อันเฮ นอล อีรึน ฮูโรเน เซซางงึน มอมจวอ อิซซอ
ฉันไม่อยากทำอะไรเมื่อฉันเสียเธอไป โลกของฉันมันหยุดหมุน
그 가운데 니가 있어 ma babe
คือ กา อุน เท นีกา อิซซอ
และตรงจุดศูนย์กลางนั้น มันคือเธอ , ma babe
I'm sorry girl
“โยซฮบอา...ถึงแล้วนะ”
“อือออออ ขออีกห้านาทีนะ”
ร่างบางตอบเสียงงัวเงียก่อนจะพลิกตัวหนีดูจุนไปอีกทาง ร่างสูงยิ้มกับท่าทางเด็กๆของคนข้างหน้า
ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยของอีกคนออก ดับเครื่องรถและเดินอ้อมไปอุ้มร่างเล็กออกจากเบาะรถ
“อยู่ห้องอะไรน่ะเรา”
“หก...ศูนย์...เจ็ด...”
“อ่าฮะ... ยังกะขอหวยเลยเว้ย ฮะๆ”
ดูจุนมองใบหน้าเล็กๆของโยซอบยิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ไป
“ผ่านไปตั้งห้าปี...นายน่ารักขึ้นเยอะเลยรู้มั้ย”
ว่าไปก็สำรวจใบหน้าของร่างเล็กไป
ผิวของเจ้าตัวที่เคยมีรอยสิวนิดหน่อยตามปกติของวัยรุ่นตอนนี้ขาวเนียนราวกับทารองพื้น
ตากลมโตที่กรีดอายไลน์เนอร์ไว้บางๆหลับพริ้ม ผมมี่เคยเป็นสีน้ำตาลอ่อนตอนนี้ถูกย้อมจนดำสนิทและได้รับการจัดทรงให้ตั้งชี้ขึ้นเล็กน้อยเปิดหน้าผากมน ทำให้ใบหน้าน่ารักดูแมนขึ้นกว่าเดิม...
.
.
.
.
แต่คนน่ารัก จะทำยังไงมันก็น่ารักล่ะนะ
“ถึงห้องแล้ว..ขอกุญแจหน่อยสิ”
“อยู่นายยยกางเกงงงง”
โยซอบพูดเสียงยานคางแทบไม่เป็นภาษาก่อนจะตีกระเป๋ากางเกงตัวเองแปะ
ดูจุนหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะล้วงกุญแจมาเปิดประตูและพาคนตัวเล็กไปวางบนเตียงอย่างเบามือที่สุด
“ผอมลงเยอะเลยนะเราน่ะ..”
มือหนาลูบกลุ่มผมที่แข็งเล็กน้อยจากเจลเซ็ทผมของร่างเล็กที่นอนขดอยู่บนเตียงอย่างเอ็นดู
ตาก็มองเจ้าตัวที่ดูจะผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด แถมการแต่งตัวยังดูโตขึ้นต่างจากเด็กน้อยเมื่อห้าปีก่อนลิบลับ
“นี่..ดูจุนนา”
“หืม?”
ดูจุนละสายตาจากเสื้อสูทสีดำของร่างบางไปมองหน้าเจ้าตัวแทน ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อโยซอบมาที่เขาตาแป๋ว
“เรื่องที่ฉันหายไปวันนั้น...นายไม่โกรธฉันใช่มั้ย?”
“ทำไมฉันต้องโกรธด้วยล่ะ”
“ก็ฉัน...หายไปไม่ได้บอกดูจุนเลย”
“แต่คนที่ทำให้นายตัดสินใจหนีไป...ก็คือฉันไม่ใช่รึไง
ดังนั้นถ้าจะโกรธใครก็คงต้องโกรธฉันเนี่ยแหละ...โยต่างหากที่ต้องโกรธฉัน"
“อืม...ที่พูดก็ถูก”
“หือ??”
ดูจุนมองโยซอบอึ้งๆ ก่อนคนตัวเล็กจะคลี่ยิ้มทะเล้นออกมา ร่างสูงเลยโล่งใจไปได้นิดหน่อย
“ตั้งแต่วันที่นายหายไปน่ะ ฉันเสียใจมากเลยรู้มั้ย..”
.
.
.
“เสียใจที่มารู้ตัวว่ารักนายมากไหน...ตอนที่นายไม่ได้อยู่กับฉันแล้ว”
“./////////.”
โยซอบหลบตาดูจุนก่อนจะกลิ้งตัวหันหลังให้ร่างสูง
.
.
.
“มันอาจจะเห็นแก่ตัวไปนิด..แต่ว่า”
.
.
.
“ฉันรักนายนะโยซอบ...แล้วฉันก็อยากขอให้นายกลับมาหาฉัน..ได้มั้ย?”
“...”
ไม่มีคำตอบจากร่างเล็ก มีเพียงความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างทั้งสอง
“ลืมมันไปเถอะ... เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเฉยๆก็ได้ถ้านายลำบากใจ...ฝันดีนะ”
ร่างสูงก้มลงจูบที่แก้มเนียนเบาๆหนึ่งครั้งก่อนจะเดินลุกเดินออกมาจากเตียง
แต่ก็ชะงักไปและยิ้มกว้างออกมาเมื่อได้ยินเสียงเบาๆของร่างเล็กดังมาจากเข้างหลัง
.
.
.
“ฉันก็อุตส่าห์บินกลับมาตั้งไกลแล้ว...นายคิดว่าฉันกลับมาหาใครล่ะ...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ถ้าไม่ใช่นาย”
THE END
กลับมาลงอย่างรวดเร็ว ฮิ้วววววว
เอาภาคต่อมาตามคำเรียกร้อง แฮปปี้ดีมั้ยเอ่ย?
หวังว่าทุกคนจะชอบเนอะ เดี๋ยวเรื่องใหม่จะตามมาเร็วๆนี้ และไม่ดราม่าแล้วล่ะ =w=b
ขอแอบสปอยล์ว่าเรื่องต่อไปโยยั่วมว้าก ใครอยากเห็นโยฉบับยั่วก็เม้นไว้นะ ไรเตอร์จะได้มีกำลังแต่งต่อให้จบ^^
อันนย๊องงงงงงงง~
ความคิดเห็น