คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [OS] All for you ฉันเป็นของนายนะ
ฟังเพลงจิ้ม => All for you
“นี่ๆโยซอบ วันเสาร์หน้าก็วันเกิดนายแล้วใช่ป่ะ?” เพื่อนสาวคนหนึ่งคีบข้าวใส่ปากก่อนจะเปิดประเด็นถามขึ้น ทำให้ทุกคนในโต๊ะเบนความสนใจมาที่คนที่ถูกถามพร้อมกันโดยอัตโนมัติ
“อ...อื้ม จำได้ด้วยหรอเนี่ย?”
“แน่นอนสิ นายเป็นเพื่อนสนิทของพวกเรานี่...หรือนายจะคิดว่าเราลืมงั้นเหรอ? เราไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ อะฮึก..TT^TT” เด็กสาวยู่หน้ามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ ก่อนจะพูดอย่างตัดพ้อ คนที่ถูกพาดพิงหลุดยิ้ม และส่ายหน้าเบาๆ
“เพื่อนทั้งชีวิต ฉันก็มีแต่พวกนายที่สนิทมาได้เป็นสิบปีไม่ใช่รึไง? ไม่ต้องห่วงหรอก”
“งั้น...เสาร์นี้มาจัดงานวันเกิดให้โยซอบกันเถอะ ทุกคนต้องมานะ โอเค๊?” หันไปพูดกับทุกคนที่ดูจะเอนไปทางสั่งซะมากกว่า ก่อนจะพยักหน้าเออออไปเอง
“นี่ก็ดึกมากแล้ว ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องติวหนังสือแต่เช้าอีก”โยซอบพูดขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะหันไปยิ้มลาทุกคน คว้าเสื้อสูทบนเก้าอี้และเดินออกมาจากร้านอาหารก่อน
“รอด้วยๆ!”
“หือ?” ขาเรียวหยุดเดินลงและหันหลังไปมองตามเสียงทางด้านหลัง ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าคนข้างหลังคือใคร
“อ้าว ดูจุน! กลับแล้วเหมือนกันหรอ?”
“ก็เห็นนายจะกลับแล้ว ฉันเลยจะเดินกลับเป็นเพื่อนไง ไหนๆบ้านเราก็กลับทางเดียวกัน แถมพรุ่งนี้ก็ต้องมาติวหนังสือด้วยกันอยู่ดี ได้ไม่ต้องเดินคนเดียวด้วย” ร่างสูงตอบพลางเร่งฝีเท้าเดินมาให้ทันคนข้างหน้า โยซอบยิ้มตอบก่อนทั้งสองคนจะเดินกลับบ้านไปพร้อมๆกัน
“หนาวจังเนอะ...อยากกินมันเผา=w=”
“ย่า! เพิ่งกินข้าวเย็นมาไม่ใช่รึไง? เดี๋ยวก็ใส่สูทนักเรียนไม่ได้หรอก”
“พูดเล่นหรอกน่า อย่างกับจะมีขาย เออนี่ วันเสาร์หน้าจะมางานปาร์ตี้วันเกิดฉันรึเปล่า?”
“ก็อยากมานะ แต่ฉันต้องไปแข่งบอลกับยูฮวาไฮสคูล ไม่รู้จะเลิกมาทันรึเปล่า”
“งั้นหรอ...แต่ฉันอยากให้นายมานี่นา...” โยซอบเสียงหงอยไปก่อนจะพึมพำประโยคสุดท้ายเบาๆ ดูจุนที่เดินเลยไปเล็กน้อยเพราะร่างเล็กหยุดเดินซะเฉยๆหันกลับมามองพลางเลิกคิ้วถาม แต่โยซอบก็ยิ้มตอบและส่ายหน้าเหมือนไม่มีอะไร
“แต่ยังไงก็...มาให้ได้นะ!” ชูกำปั้นและยิ้มสดใส ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านทันที ทิ้งคนตัวสูงยืนเกาหัวมองตามไปอย่างสงสัย แต่บนมุมปากก็ยังทีรอยยิ้มแต่งแต้มอยู่อย่างปิดไม่มิด
“ฉันก็อยากมาจะตายไม่รู้รึไง..?”
“นัดบอดหรอ? เฮ้ยเอาดิๆ” เสียงตื่นเต้นเกินเหตุของอีกคนเรียกให้ร่างสูงตื่นขึ้นจากฝันดี ดูจุนหันไปมองโยซอบที่นั่งคุยโทรศัพท์อย่างออกรสและหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นแบบฝึกหัดที่อีกคนบอกว่าจะตั้งใจทำให้เสร็จตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้วยังว่างเปล่า
นี่คงนั่งคุยโทรศัพท์มาตลอดตั้งแต่เขาหลับไปเลยล่ะสิ...ถ้าไม่มียุนดูจุนมานั่งคุม ยังโยซอบก็คงไม่แตะหรอกนะหนังสือน่ะ
“ดูจุนตื่นพอดีเลย ดูจุนๆๆ เย็นนี้พวกมินฮยอกจะไปนัดบอดกันแหละ ไปกันป่ะ? คราวนี้เป็นเด็กจากโรงเรียนหญิงล้วนด้วยนะเว่ย แต่ละคนนี่ อื้อหือ ขาวๆสวยๆ ที่สำคัญ...คัพดีขึ้น โอ้วแม่เจ้า” โยซอบพูดหน้าหื่นอย่างเก็บไม่อยู่ อดไม่ได้ที่ดูจุนจะผลักหัวกลมเล่นไปครั้งหนึ่ง เจ้าตัวยกมือจับหัวตัวเองและจ้องตาดูจุนอย่างเอาเรื่องก่อนจะยิ่งขึ้นไปกว่าเดิมเมื่อ ดูจุนเอ่ยประโยคทำร้ายความภาคภูมิใจในตัวเองของเขามาเต็มๆ
“แต่ฉันว่าอย่างนายคงต้องคิดด้วยนะ...ว่ามีใครสูงไม่เกินร้อยห้าสิบมั่ง กร๊ากกกกกก”
“นี่บอกไปเลยนะว่าดูจุนไม่ไป” ว่าแล้วโยซอบก็กรอกเสียงลงมือถือไปโดยที่หน้าก็ยังค้อนใส่อีกคนไม่หาย
“อ้าวๆๆ ยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่ไป ฉันไปด้วยนะเว่ย!!” ดูจุนส่ายหน้าและหัวเราะสะใจ ก่อนจะตะโกนไปให้คนในโทรศัพท์ได้ยิน โยซอบยกมือปิดไมโครโฟนมือถือทันที แต่ดูเหมือนจะช้าเกินไป
(โอเค๊ เจอกันนะ~) เสียงตอบกลับตามมาด้วยเสียงหัวเราะร่าของปลายสายทำให้โยซอบยิ่งขึ้นมากกว่าเดิม นิ้วป้อมกดวางสายและหันมามองคนตัวสูงที่นอนสบายใจเฉิบอยู่บนเตียงของตัวเองค้อนๆ
“ออกไปเลย ชิ่ว!!” ไม่ว่าเปล่า นิ้วก็ชี้ไปที่ประตูห้องนอนด้วย ดูจุนมองตามไปก่อนจะยักไหล่หูทวนลม
“ใจเย็นๆสิ ฉันไม่ได้ว่าอะไร...แต่ที่พูดไปมันก็จริงเนอะ=w=”
“ย่าห์!! ตกลงจะปลอบใจหรือจะอะไรวะ?”
“ไม่ ก็หมายถึงนายหาคนตัวเตี้ยๆมาคู่ด้วยยากไง...แต่ไม่ได้บอกว่านายจะหาแฟนไม่ได้ซักหน่อย”
“แล้ว?”
“ก็หมายความว่า นายน่ะ..เหมาะกับคนที่สูงกว่ามากกว่า...อย่างฉันไง จุ๊บุๆ” ดูจุนกระเถิบลงจากเตียง ก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้อีกคนและทำท่าส่งจูบใส่ โยซอบเบิ่งตาโตค้างอย่างตกใจ ก่อนจะเตรียมด่าอีกคน แต่กว่าจะตั้งตัวได้ ร่างสูงก็ไม่อยู่ให้โดนโวยวายใส่ซะแล้ว
“ยุนดูจุน...ไอ้คนบ้า!!!”
“สวัสดีทุกคน ผมชื่อโยซอบนะ ยินดีที่ได้รู้จัก^^”
“ส่วนผมชื่อดูจุน คุณสมบัติดีและเพรียบพร้อมกว่าโยซอบทุกอย่าง สวัสดี” ทั้งสองยิ้มให้สาวๆคู่นัดอย่างเป็นมิตรก่อนจะโค้งเล็กน้อยตามมารยาท แต่คำพูดของดูจุนทำให้โยซอบโค้งไม่ลง ต้องแอบยื่นมือไปหยิกมือคนข้างๆตอนที่คนอื่นไม่เห็น ร่างสูงร้องออกมาเบาๆ แต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อนเมื่อสาวคู่นัดหันมามองอย่างเป็นห่วง
“ว่าแต่ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกันหรอคะ?”
“ครับ ถึงนายนี่จะดูหน้าแก่กว่าอายุเหมือนคนทำงานในชุดนักเรียน แต่ก็ครับ..เราอายุเท่ากัน”
“ผมว่าเค้าถามเพราะนายเตี้ยเกินมาตรฐานเด็กมัธยมมากกว่ามั้งครับคุณโยซอบ~”
“ฮะๆๆ หรอครับ?” โยซอบแกล้งหัวเราะ แต่ก่อนจะเหยียบเท้าดูจุนที่นั่งอยู่ตรงข้ามไปเต็มแรงจนเจ้าตัวหยีตาด้วยความเจ็บแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไร
“ไม่มีใครดูผิดอายุทั้งนั้นล่ะค่ะ คือตั้งแต่เราเห็นคุณสองคนเข้ามานี่ดูสนิทกันมากจนเอ่อ...เข้าใจใช่มั้ยคะ?” เด็กสาวผมส้มพูดขึ้นมาก่อน ก่อนคนผมม่วงจะพยักหน้าเห็นด้วย ดูจุนและโยซอบหันมามองหน้ากันก่อนจะหัวเราะเสียงดัง
“ไม่มีทางหรอกครับ ถ้าผมชอบกันคงไม่มานัดบอดหรอกจริงมั้ย?”
“ใช่ครับใช่ ผมว่าที่เราดูสนิทคงเป็นเพราะเราสนิทกันมานานมากกกกกแล้วมากกว่าครับ”
“ใช่ครับ นานซะจนจำไม่ได้เลยว่าเจอกันครั้งแรกตอนกี่ขวบ”
“ว้าว จริงหรอคะ? งั้นคุณสองคนก็รู้เรื่องของอีกคนทุกอย่างเลยสิ?” คราวนี้คนผมม่วงเป็นคนถามขึ้นมาบ้าง ก่อนหญิงสาวทั้งสองจะเริ่มมองคู่นัดของตนอย่างสนอกสนใจ
“จะว่าอย่างงั้นก็ได้ครับ ถึงจะเป็นความลับ แต่ถ้ารู้ว่ามี เราคนใดคนนึงก็จะหาวิธีรีดไถมันออกมาให้ได้ ฮะๆๆ”
“น่ารักจังเลยเนอะ”
“นั่นสิ ฉันเองก็อยากมีเพื่อนสนิทแบบนี้มั่งเหมือนกันนะ เราสองคนเองก็รู้จักกันมาตั้งนานยังไม่ถึงขนาดนี้เลย”
“ปรึกษาเราได้นะครับ ไม่รบกวนอะไรอยู่แล้ว...อ๊ะ! ของที่สั่งมาแล้ว*0*” โยซอบยิ้มให้เด็กสาวทั้งสอง ก่อนจะหันไปมองพนักงานเสิร์ฟที่เดินเข้ามาพร้อมไอติมถ้วยใหญ่สี่ถ้วยด้วยตาเป็นประกาย ดูจุนมองคนข้างหน้ายิ้มๆและยกนิ้วดีดหน้าผากคนตัวเล็กเบาๆไปครั้งหนึ่ง
“ย่าๆ เล่นอะไรเกรงใจคนอื่นซะมั่งสิ...โดยเฉพาะคนโดนดีด=*=” โยซอบยกมือลูบหน้าผากป้อยๆแล้วช้อนตามองดูจุนอย่างหาเรื่อง คู่นัดอีกสองคนก็ได้แต่หัวเราะอย่างเอ็นดู
“เออๆ งั้นเราก็กินไปคุยไปแล้วกันเนอะ เดี่ยวที่คุยไว้มันจะค้าง” ดูจุนพูดขึ้นพลางยื่นช้อนแจกให้ทุกคน
“เอางี้ดีมั้ยคะ? เรามาแชร์ประสบการณ์ความรักกันดีกว่า ใครเคยมีแฟนหรือเคยแอบรักใครยังไงก็มาเล่าสู่กันฟัง” สาวผมม่วงเสนอขึ้นอีกครั้ง ผลสรุปคือทุกคนเห็นด้วยเป็นเอกฉันท์ โดยจะเริ่มด้วยฝ่ายหญิงทั้งสอง ตามด้วยโยซอบและ ดูจุนเป็นคนสุดท้าย
“เอาล่ะ...ตาโยซอบแล้วล่ะค่ะ” คนผมส้มมองคู่นัดของตนพลางยิ้มหวาน เจ้าตัวยิ้มรับและพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะวางช้อนไอติมลงในถ้วยและทำท่าครุ่นคิด
“ผมเคยมีแฟนตอนอยู่ป.4ล่ะ...นั่นคนล่าสุดที่มีเลยนะ อยากฟังกันจริงๆหรอ?”
“อ้าวๆๆ แล้วจูยอนตอนม.3ล่ะไม่ใช่แฟนหรอ?”
“ใช่ซะที่ไหนล่ะ? เค้ามาสารภาพรักกับฉันแต่ฉันไม่ได้รับต่างหากล่ะ” ดูจุนยิ้มกรุ้มกริ่มแต่ก็ไม่ได้เถียงอะไรกลับมาอีก
“แล้ว...จูบแรกล่ะคะ? เคยรึยัง?” เด็กสาวผมส้มเท้าคางกับโต๊ะและมองโยซอบอย่างมีเลศนัย คนที่ถามถึงกับหน้าเหวอแล้วส่ายหน้ารัว
“โหย ตอนนั้นยังเก้าขวบอยู่เลยนะครับ ไม่เคยหรอกอะไรพวกนั้น”
“อย่าว่าแต่จูบเลยครับ แม้แต่กอดโยซอบยังไม่เคยเล้ย” ดูจุนพูดเสริมขึ้นมาลอยๆ โยซอบหันไปมองคนตัวสูงก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น
“โอ๋ๆ ไม่เห็นต้องอายเลยนี่คะโยซอบ ก็ดูบริสุทธิ์ดีออกเนอะ” สาวผมม่วงแปะมือโยซอบเบาๆและยิ้มปลอบใจ โยซอบยิ้มตอบและพยักหน้าเห็นด้วย
“ว่าแต่ดูจุนล่ะคะ? เล่าให้ฟังบ้างสิ”
“แฟนคนล่าสุด...ก็ประมาณม.4น่ะครับ ก็ปีที่แล้ว เป็นนักร้องโรงเรียน สวยๆแล้วก็น่ารักมากเลย”
“และผมก็เป็นคิวปิดด้วยล่ะคราวนี้” โยซอบชี้ตัวเองอย่างภูมิใจ ก่อนจะโบกมือให้ดูจุนเล่าเรื่องต่อ
“แต่เราก็เลิกกันเพราะเข้ากันไม่ได้ ก็นะ ผมนักกีฬาวันๆก็อยู่กับบอล เธอก็วันๆเอาแต่ร้องเพลง”
“ส่วนเรื่องกอดๆจูบๆ...ถ้าไม่นับต้องมานั่งกอดไอ้เด็กนี่เวลาไฟดับหรือดูหนังผีก็ไม่มีหรอก ผมมันพวกหยิ่ง ฮ่าๆๆๆๆ” ดูจุนเล่าไปหัวเราะไป โดยไม่แอบกัดเพื่อนตัวเล็กทิ้งท้าย
“พูดงี้ภาพลักษณ์ฉันก็เสียหมดดิ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับทั้งสองคน ผมเลิกกลัวผีกับไฟดับไปตั้งแต่ม.ต้นแล้ว...”
“นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำ นี่นายเห็นไอติมเป็นครีมล้างหน้าหรือไง? กินเลอะไปถึงแก้มนู่น” ไม่ทันที่โยซอบจะได้แก้ตัว ดูจุนก็ขัดขึ้นซะก่อน โยซอบมองคนข้างหน้างงๆก่อนจะยกมือแปะแก้มตัวเองไปมา แต่ก็นะ...ผิดข้าง= =
“อยู่นิ่งๆเลยไอเด็กน้อย มานี่” ว่าแล้วร่างสูงก็ป้ายนิ้วที่ลิ้นเล็กน้อยก่อนจะยื่นไปเช็ดแก้มอีกคนออก ซึ่งร่างเล็กก็ปล่อยให้ทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ
“ขอบใจ” เมื่อเช็ดเสร็จโยซอบก็พยักหน้าเบาๆและก้มหน้าก้มตากินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูจุนเองก็เช่นกัน... แต่ไม่ใช่ผู้เห็นเหตุการณ์อีกสองคน ที่มองหน้ากันอย่างรู้ทันกันอยู่เงียบๆ
“เอ่อ...เราต้องกลับกันแล้วล่ะค่ะพอดีมีเรียนต่อ แต่เรามีทวิตกันแล้วเนอะ เดี๋ยวพวกเราจะฟอลไปนะคะ คุณสองคนก็กินกันไปก็ได้นะ เราไม่รบกวนแล้วล่ะ” สาวผมม่วงพูดยิ้มๆก่อนทั้งสองสาวจะพากันหายไปนอกประตูร้านไอติมอย่างรวดเร็ว ทิ้งดูจุนกับโยซอบมองตามออกไปงงๆ ก่อนโยซอบจะก้มลงกินต่อ ส่วนดูจุนก็นั่งมองคนข้างหน้าอย่างเอ็นดู
“งั้นก็ค่อยๆกินไปแล้วกัน วันนี้ใจดี...ฉันเลี้ยงเอง”
“แซงอิล ชุกคา ฮัมนีดา~” เสียงร้องเพลงจบลงพร้อมๆกับไฟรอบห้องที่เปิดขึ้น ร่างบางเจ้าของวันเกิดหลับตาอธิษฐานก่อนจะเป่าเทียนหลากสีบนเค้กก้อนโตด้วยรอยยิ้มกว้าง
“สิบเจ็ดแล้วนะโยซอบอา^^ ขอให้โชคดีหาแฟนได้ซักทีนะเว่ย” มินฮยอกวางเค้กในมือลงและอวยพรเพื่อนตัวเล็ก ตามมาด้วยอีกหลายๆคนที่ทยอยกันเข้ามาอวยพรและให้ของขวัญ แต่ร่างบางก็ยังชะเง้อมองหาใครบางคนไม่เลิก
“อ้อ ถ้าหาไอ้ดูจุนล่ะก็ เล่นบอลอยู่ข้างล่างน่ะ” ชอนดุงที่เห็นโยซอบหันไปหันมาอยู่นานพูดขึ้นระหว่างที่กำลังตัดเค้ก โยซอบพนักหน้าก่อนจะหันมาคุยกับคนอื่นต่อ
“ไม่มาก็ไม่ต้องมาวะ ไอ้เด็กติดบอล ฮึ่ย= =”
“เอาล่ะ ทำได้ดีมากทุกคน เลิกแค่นี้ล่ะ” เมื่อหัวหน้าทีมประกาศว่าอย่างนั้น ก็ไม่มีสาเหตุอะไรที่จะต้องอยู่ต่อ ดูจุนวิ่งตรงไปยังก๊อกน้ำหลังสนามเพื่อล้างหน้าล้างตา จะได้ไปงานปาร์ตี้วันเกิดของโยซอบได้ทันเวลา
“ขอให้ทันด้วยเถอะน่า...” พึมพำพลางวักน้ำจากก๊อกขึ้นล้างผม ล้างหน้า ก่อนจะถอดเสื้อออกซักและล้างตัวซักหน่อย ในหัวก็คิดถึงหน้าคนตัวเล็กถ้าเขาไปงานไม่ทัน...
คงงอนน่าดูเลยแน่ๆ...
คิดได้ก็ลอบยิ้มกับตัวเอง...ไม่รู้เหมือนกันว่าโยซอบใสซื่อมาก หรือเพราะเขาแสดงออกไม่พอ อีกคนเลยไม่เคยรู้เลยว่ายุนดูจุนคนนี้น่ะ...เทใจให้ตัวเองไปหมดมาตั้งนานแล้ว
มันไม่ได้แค่ชอบแล้วนะ...มันคือความรักด้วยซ้ำ คนรอบตัวก็มองออกกันหมด แต่อย่างกับนิยายวัยรุ่น ที่ตัวเอกกลับไม่รู้ตัวซักที คิดแล้วก็หมั่นไส้ อยากจะจับกดคาเตียงให้รู้ๆไปซักทีว่ารัก...ยุนดูจุนรักเพื่อนชื่อยังโยซอบคนนี้มาก...
‘ปั่ก’
“โอ๊ย!!” แต่แล้วความคิดเมื่อกี๊กลับเตลิดเปิดเปิงไปหมดเมื่อมีกล่องกระดาษกล่องหนึ่งลอยมากระทบหัวเข้าให้ ร่างสูงหันไปทางที่มาของกล่องนั่นเตรียมหาเรื่อง แต่ก็ต้องกลืนมันกลับลงไปเมื่อเห็นหน้าคนที่คิดถึงอยู่เมื่อกี๊ยืนเท้าเอวมองตัวเองอย่างโมโหๆ...
ตายห่า...งานเลิกแล้วแน่เลย...
“ย..โย่” ร่างสูงทักเสียงอ่อยและยิ้มเจื่อน...ยิ้มไว้ก่อนโลกสวยงามครับ
“ไม่ต้องมาโย่มาเย่อ ไหนบอกว่าจะมางานฉันไง ที่แท้ก็มายืนอาบน้ำโชว์อนาจารชาวบ้านอยู่นี่นี่เอง” โยซอบพองแก้มแล้วประชดหน้ายู่ ดูจุนเห็นก็อดหลุดหัวเราะไม่ได้
“ทำไงได้ล่ะ ก็เพิ่งจะแข่งเสร็จเมื่อกี๊นี่แหละ ที่มายืนแก้ผ้าอยู่นี่ก็เพราะถ้าไปรอใช้ห้องน้ำมันจะไปแฮปปี้ เบิร์ธเดย์ใครซักคนไม่ทันเนี่ยแหละ”
“ง..งั้นไหนล่ะของขวัญ” โยซอบหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องซะอย่างนั้น
“อ๋อ มีดิ หลับตาก่อนๆ” ดูจุนดีดนิ้วเป๊าะเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีของขวัญอยู่ในกระเป๋าเป้ ก่อนจะหมุนตัวไปหยิบ แต่แล้วกลับมีความคิดชั่ววูบอีกอย่างเข้ามาแทนที่...
ร่างสูงหันกลับมามองคนตัวเล็กที่หลับตาลงอย่างว่าง่าย แขนทั้งสองกอดอกหลวมๆรอของขวัญที่กำลังจะได้จากเพื่อนสนิท ตาคมมองไล่ไปตามใบหน้าน่ารักและหยุดลงที่ริมฝีปากบาง ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ
ก้มหน้าลงช้าๆ...
หลับตา...
กลั้นหายใจ..
ก่อนจะ...
“เล่นอะไรเนี่ย?...อื้อ!” โยซอบลืมตาขึ้นหลังจากรอมานานจนเดาได้ว่าร่างสูงอีกคนคงจะกำลังแกล้งอะไรบางอย่าง แต่แล้วกลับได้เจอสิ่งที่ไม่คาดฝันยิ่งกว่า...
ริมฝีปากของคนตัวสูงกว่าค่อยๆแตะลงมากับริมฝากของเขาช้าๆ ก่อนจะกดลงมาอย่างนุ่มนวล และกดจูบค้างอยู่อย่างนั้นอีกเนิ่นนานเหมือนหยุดเวลาไว้
“อ...ไอบ้า เล่นไรเนี่ย??? ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ!!” เมื่อนึกขึ้นได้โยซอบก็ออกแรงผลักหน้าอกหนาของดูจุนออกแล้วตะโกนเสียงดัง ของขวัญในมือหล่นกระจัดกระจายแต่เจ้าของกลับไม่ได้สนใจจะเก็บมันขึ้นมา รู้เพียงว่าต้องวิ่งออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
เร็วเพียงสมองสั่ง ร่างบางยกมือปิดหน้าและวิ่งกลับบ้านอย่างไม่คิดชีวิต เหลือเพียงดูจุนที่ยืนมองกองของขวัญบนพื้นยิ้มๆ...ยิ้มอย่างหมดหวัง
มันก็เหมือนนิยายวัยรุ่น ที่บางทีคนที่ดูเหมือนจะเป็นพระเอก...ก็เป็นได้แค่พระรอง
และเค้าก็อาจจะเป็นอย่างนั้น...
แต่ทำไงได้ พระรองมันดื้อ อยากได้ตัวเอกนี่...
“จะถือว่ายังโชคดีแล้วกันที่นายยังเหลือสาเหตุให้ฉันไปหาได้น่ะ...” ร่างสูงก้มมองกล่องหลากสีเบื้องหน้า ก่อนจะยิ้มอย่างมีแผนในใจ
“โอยยยยย นอนไม่หลับเลยอ่าTT^TT” โยซอบบ่นคำเดิมเป็นรอบที่ร้อย ก็ทำไงได้ล่ะ วันนี้ดันมีหนังผีน่าดูเรื่องใหม่เข้า คนชอบดูหนังผีอย่างโยซอบเลยไม่พลาดที่จะลองดูมันซักรอบ ด้วยความที่มันสนุกมากเลยนั่งดูมันจนจบ กว่าจะจบก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่าๆ... ก็หลอนน่ะสิ!!
ปกติมีคนดูด้วยก็กล้วแล้วนะ...แต่วันนี้นั่งดูคนเดียวไง แถมยังไม่มีใครอยู่บ้านแบบนี้...เลยอยู่ในสภาพคลุมโปงตัวสั่นอย่างที่เห็น...
“เพราะไอ้ดูจุนบ้านั่นคนเดียวเลย...” นึกแล้วก็อดโมโหไม่ได้ คนอะไรชอบให้ความหวังกันจริงๆเลยนะ???
มันก็เหมือนหนังรักหวานแหววหลายๆเรื่อง ที่คนที่อยู่ด้วยกันนานๆ จะพัฒนาความรู้สึกไปได้ ยิ่งความรักยิ่งเป็นเรื่องปกติ...
โยซอบก็เหมือนกับตัวละครตัวนึงในนั้น ส่วนดูจุนก็คงเป็นพระเอก... แถมนายเอกนี่ก็หลงรักพระเอกเข้าให้...มากซะด้วย แต่เพราะดูจุนเป็นคนเฟรนด์ลี่กับชาวบ้านเค้าไปทั่ว เลยมั่นใจไม่ได้ซักทีว่าอีกคนคิดเหมือนกันรึเปล่า สุดท้ายโยซอบจึงต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องกลับไปตลอดเวลา...
“ว๊ากกกกกกก นายตามติดฉันซะยิ่งกว่าผีซะอีกรู้มั้ยยุนดูจุน!!”
‘ติ๊งหน่อง~’ เสียงกดออดหน้าประตูรั้วดังขึ้นทำเอาโยซอบสะดุ้งโหยง ก่อนจะพาตัวเองในผ้าห่มลงไปเปิดประตูด้านล่างช้าๆ มือไม้ยังสั่นไม่หยุด ก็ถ้าผีหลอกล่ะจะทำยังไงTT^TT
“ค...ใครครับ?” ถามออกไปเมื่อมาถึงประตูรั้ว แต่กลับไม่มีใครตอบกลับมา
“ฮ...เฮ้ ข้างนอกนี่ใครครับ ถ้าไม่ตอบผมไม่เปิดนะ...”
“...” คนด้านนอกยังคงเงียบ โยซอบมองลอดออกไปใต้ประตูและเห็นเงาคนยืนอยู่จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก
อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผีล่ะวะ...เร็วเท่าสมองคิด มือเล็กก็เอื้อมไปเปิดล็อคประตูรั้วและยื่นหัวเล็กๆที่คลุมผ้าห่มไว้ออกไปดูลาดเลา
“แว่!!”
“ว๊ากกกกก 0[]0!!!” คนด้านนอกส่งเสียงซะดังลั่นทันทีที่เจ้าของบ้านยอมโผล่หัวออกมา คนตัวเล็กสะดุ้งหน้า เหวอ อ้าปากพะงาบๆอยู่อย่างนั้น จนสติเริ่มกลับมานั่นแหละถึงได้กลับมาเก๊กหน้าโกรธเหมือนเดิม
“ดูหนังผีมาอีกแล้วล่ะสิ?” ร่างสูงพิงตัวลงกับรั้วบ้านก่อนจะมองคนตัวเล็กในผ้านวมผืนหนาพันรอบตัวมาอย่างเต็มยศข้างหน้ายิ้มๆ
“แล้วเกี่ยวอะไรกับนาย?” ตีหน้านิ่งแล้วถามเสียงเรียบ ตรงกันข้ามกับร่างสูงที่ยิ่งยกยิ้มกว้างกว่าเดิม อย่างน้อยโยซอบก็ไม่ได้โกรธจนไม่ยอมคุยด้วยล่ะนะ
“บอกแล้วไม่ใช่รึไง ว่าถ้าไม่มีฉันอยู่ด้วยน่ะอย่าดูหนังผีคนเดียว เป็นไงล่ะหลอนเลยสิ เด็กบ๊องเอ๊ย~” ดูจุนหัวเราะเบาๆก่อนจะยื่นมือไปยีหัวคนตัวเล็กผ่านผืนผ้าห่ม โยซอบมีท่าทีขัดขืนเล็กน้อยแต่ก็ยืนนิ่งๆให้อีกคนเล่นหัวต่อไป
“แล้วนี่มาทำไม ถ้าจะมาขอโทษเรื่องเมื่อตอนบ่ายล่ะก็ บอกเลยนะว่าไม่ต้อง ฉันไม่ได้โกรธอะไร แต่วันหลังระวังปากมั่งก็ดี คนอื่นเอาไปคิดกันเองจะทำยังไง แล้วก็อย่าเอาไปทำกับคนอื่นด้วย”
...ฉันหึง...
ประโยคสุดท้ายดังขึ้นมาในหัว ทำเอาโยซอบหน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆ ดูจุนมองกริยาอีกคนงงๆแต่ก็ยกยิ้มตอบ
“สำหรับคำถามแรก... เพราะเมื่อตอนบ่ายฉันไม่ได้ไปแฮปปี้เบิร์ธเดย์นาย ฉันเลยอยากมาแฮปปี้เบิร์ธเดย์นายก่อนจะหมดวัน... แล้วก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้เป็นคนบอกมันกับนายเป็นคนสุดท้าย แต่ถ้าเรื่องที่สอง...ฉันคงรับปากไม่ได้หรอก”
“ที่ฉันทำไปฉันไม่ได้ทำเพราะเผลอ แล้วฉันก็ไม่ได้คิดจะทำอย่างนี้กับคนอื่นอยู่แล้ว...”
“และยิ่งถ้าคนอื่นจะเอาเรื่องของเราไปคิดเกินเลย ฉันก็ไม่เถียงนะ...”
“เพราะฉันเอง...ก็อยากให้เรื่องที่เค้าคิดๆกันอยู่เป็นจริงเหมือนกัน” ดูจุนยิ้มบางๆก่อนจะพูดมาได้หน้าตาเฉย ตรงกันข้ามกับโยซอบที่ยืนมองหน้าคนตัวสูงตาโต อยู่ดีๆเกิดเป็นอะไรขึ้นมาเนี่ย?
“ม...หมายความว่าไง?”
“ก็หมายความว่า...ฉันอยากเป็นมากกว่าเพื่อนของนายไงเล่าไอ้เบ๊อะ นี่ฉันแต๊ะอั๋งนายจนเปลืองตัวแล้วนะ ไม่เคยสังเกตมั่งรึไงวะ?”
“ฮ...ฮะ? อย่าบอกนะว่านาย...ชอบฉัน??”
“เออ ฉันชอบนาย ฉันรักนายแล้วด้วยซ้ำไอ้โง่!”
“จริงอ้ะ?? นายพูดจริงๆอ้ะ?” รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นริมปากบาง ก่อนโยซอบจะจับปลายแขนเสื้อของดูจุนแล้วดึงไปมาอย่างดีใจ ดูจุนที่เริ่มจะเข้าใจสถานการณ์ยิ้มมุมปาก และดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดหลวมๆและลูบผมอีกคนเบาๆ
“เฮ้อ~ งั้นฉันจะถือว่านายกำลังตอบตกลงอยู่นะ...เป็นแฟนกันเถอะ”
“อื้อ” คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรัวๆ ดูจุนเองก็อดยิ้มกว้างกว่าเดิมไม่ได้ แขนเล็กยกขึ้นตอบอีกคนกลับเบาๆ แต่อ้อมกอดก็ถูกผละออกไปซะก่อน
“อ้อใช่....ฉันมีของขวัญอันสุดท้ายมาให้ด้วยล่ะ”
“หือ?”
“หลับตาก่อนสิ...”
“นี่ ไม่เอาแบบตอนบ่ายแล้วนะ ถ้าจะจูบก็นี่...จูบเลยมา” ไม่ว่าเปล่า นิ้วป้อมยกขึ้นชี้ริมฝีปากของตัวเองไปด้วย ดูจุนหลุดหัวเราะก่อนจะก้มลงจูบคนตัวเล็กกว่าตามที่อีกคนพูดเบาๆ
“พอใจยัง? ทีนี้ก็หลับตาซะ ฉันจะให้ของขวัญ” โยซอบหน้าขึ้นสีทันทีที่รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด ก่อนจะรีบหลับตาลงเมื่อดูจุนยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกครั้ง
“อ่ะ...” มือเล็กถูกจับขึ้นไปแบออกและยัดกระดาษแผ่นเล็กแผ่นนึงลงมา ก่อนร่างสูงจะสะกิดให้อีกคนลืมตาขึ้น โยซอบก้มลงอ่านกระดาษในมืออย่างสงสัยก่อนจะหลุดยิ้มออกมา
I’m all for you
“มันแปลว่า...ทุกอย่างของฉันเป็นของนายไง...” ดูจุนพูดอายๆพลางใช้เท้าเขี่ยพื้นไปมา ตาคมหลุบมองลงพื้นอย่างเขินๆ ทำเอาโยซอบหลุดยิ้มกับภาพข้างหน้าไม่ได้
“จริงๆมันก็เป็นมาตั้งนานแล้วล่ะนะ...แต่นายไม่รู้ตัวซักที ฉันเลยต้องมาเสนอตัวเอาเอง แต่ก็ขึ้นอยู่กับนายล่ะนะว่าจะรับรึเปล่า”
“ร...รับสิ” เถียงขึ้นมาเสียงเบา ก่อนจะหลบตาอีกคนก้มลงมองกระดาษแผ่นเล็กในมือหน้าแดงแจ๋ ดูจุนระบายยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาจนตัวชิดกัน มือหนาดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดหลวมๆ ก่อนจะผละออกมาประทับริมฝีปากลงไปอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้ร่างบางไม่ได้ขัดขืนอย่างที่แล้วมา แถมยังยอมให้ร่างสูงรุกรานเข้าไปหยอกเย้ากับโพรงปากของตนตามใจชอบ ซ้ำแล้วจะยอมจูบตอบด้วยซ้ำไป
“นายเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันน่ะแหละ...ว่าใจฉันมันอยู่กับนายมาตั้งนานแค่ไหนแล้ว” โยซอบพูดเขินๆหลังจากอีกคนผละริมฝีปากออกไป ดูจุนมองคนข้างหน้าอย่างตกใจ ก่อนจะระบายยิ้มกว้าง
“งั้นก็...”
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ / ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะJ”
THE END
ไรเตอร์กลับมาแล้ววววว
เรื่องนี้พูดจากใจว่าชอบมากเลย เขิน><
55555555
ชอยมั้ยเอ่ย?
สำหรับคนที่จะสอบก็สู้ๆนะคะ ไรเตอร์เป็นกำลังใจให้
(ได้ข่าวว่าแกก็จะสอบ= =”)
เม้นดีเป็นศรีแก่ไรเตอร์ฮะ~
ความคิดเห็น