คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : [#25] Stop and Proceed
"ครั้งที่สอง" คำตำหนิกึ่งย้ำเตือนดังขึ้นพร้อมกับเสียงทอดถอนใจในเวลาต่อมา ตาสีน้ำเงินเข้มกวาดมองทั่วทั้งห้องเล็กน้อย ก่อนจะหยุดอยู่ที่ชายผู้ดำรงตำแหน่งเสนาบดีกลาโหมที่นั่งเงียบอยู่มุมห้องและดูจะเครียดที่สุดในห้องประชุม
"เรื่องนี้จำเป็นต้องมีคำอธิบาย" เรเชอร์พูดขึ้น "แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงตรัสอะไรเลยก็ตาม"
เหตุการณ์บุกรุกห้องทรงงานเมื่อคืนนี้ทำให้การประชุมเคร่งเครียดนี่ต้องจัดขึ้นแทบจะทันทีที่เขารู้เรื่อง ความอึดอัดกับความเครียดที่พอกพูนทำให้ใครหลายๆ คนเริ่มมีสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก
"คำอธิบายก็คือฝ่ายกลาโหมบกพร่องต่อหน้าที่ก็เท่านั้นเอง" ไพซิสที่นั่งอยู่ทางซ้ายมือถัดไปไม่ไกลนักกล่าวพลางเหลือบมองจำเลย ซึ่งอีกฝ่ายทำได้แค่นิ่งเงียบไม่ตอบโต้อะไร เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ถือเป็นความผิดของฝ่ายกลาโหมจริง
"แล้วท่านยังต้องการอะไรอีก" ตาสีอำพันมองผู้เป็นประธานอย่างหงุดหงิด
ทั้งๆ ที่ไม่ใช่เรื่องอะไรของสภาอำมาตย์ แต่ดันเรียกประชุมใหญ่ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง
"ท่านไม่คิดบ้างรึท่านไพซิส ว่าคนที่บุกรุกคราวนี้จะเป็นคนๆ เดียวกับคราวที่แล้ว" ทั้งห้องเกิดเสียงฮือฮาขึ้น มีเพียงไพซิสกับเสนากลาโหมที่ยังคงปิดปากเงียบ
นั่นหมายความว่าอาจจะมีบางอย่างเชื่อมโยงกับการลักพาตัวราชินีแห่งคาโนวาล
"หายหัวไปร่วมสองเดือนก่อนจะมาเจรจาเรียกค่าไถ่...มันไม่นานเกินไปหน่อยงั้นรึ" ไพซิสแย้งขึ้นยิ้มๆ ให้เรเชอร์พยักหน้ายอมรับ คนที่หวังจะเห็นสีหน้าเคร่งเครียดจากอีกฝ่ายกลับตีหน้ายุ่งเสียเอง "ท่านเรเชอร์...ท่านอยากพูดอะไรกันแน่"
ตาสีน้ำเงินเงยขึ้นมองสบกับสายตาทุกคู่ภายในห้อง นึกสรรหาคำพูดให้เหมาะสมกับสิ่งที่จะพูดโดยไม่ทำให้มันกลายเป็นผลเสียขึ้นมา
"ถ้าไม่ใช่การลักพาตัว..." เขากล่าวช้าๆ "แต่เป็นความสมัครใจอย่างที่เคยสงสัยกันไว้ พวกท่านจะว่าอย่างไร"
สิ้นคำถามนั้นเสียงฮือฮาก็ดังจนหนวกหู เกือบทั้งหมดเริ่มมีสีหน้าเกรี้ยวกราด และไม่กี่คนที่เหลือยังคงสงบปากสงบคำ อำมาตย์เฒ่ายกมือเป็นสัญญาณให้ทั้งหมดเงียบเสียงลง
"เราต้องกราบทูลฝ่าบาทเรื่องนี้ ให้ยกเลิกการค้นหาแล้วปลดหล่อนออกจากราชินีซะ" หนึ่งในสภาอำมาตย์เสนอขึ้นมาพร้อมกับเสียงพึมพำเห็นด้วย ตาสีน้ำเงินปรากฏแววเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ไพซิสทำเพียงแค่หรี่ตามองอากัปกิริยานั้นเงียบๆ
"แต่ความพยายามตลอดสามปี..."
"นั่นเธอเป็นคนทิ้งมันไปเองท่านเรเชอร์" เสียงค้านดังขึ้นก่อนที่เขาจะพูดจบ
"การทำใจยอมรับสนมเป็นหนึ่งในสิ่งที่ราชินีจะต้องเตรียมใจยอมรับในวันที่เอ่ยรับตำแหน่งในวันพิธีอภิเษก ท่านก็รู้ และผู้ที่ตระบัดสัตย์นั้นก็ไม่สมควรได้รับการยอมรับอีกต่อไป"
"หากเรื่องแค่นี้ยังทำให้เป็นเรื่องใหญ่ โดยไม่สนใจความเป็นไปของประเทศก็ไม่สมควรที่จะอยู่ในตำแหน่งนี้"
ถ้อยคำความเห็นต่างๆ เริ่มทยอยเสนอเป็นทอดๆ ให้องค์ประธานนั่งฟังนิ่งเงียบจนกระทั่งความเงียบเข้ามาปกคลุมห้องประชุมอีกครั้ง
"แล้วเรื่องที่มีคนบุกรุกห้องทรงงาน" หัวข้อถัดมาทำให้ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเครียดอีกครั้ง
"นั่นเป็นความรับผิดชอบของฝ่ายกลาโหม ก็ต้องให้ฝ่ายนั้นเป็นคนจัดการไม่ใช่รึ" ไพซิสเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบอีกครั้ง "หรือท่านจะบอกให้เราเข้าไปแทรกแซง?"
อำมาตย์เรเชอร์มองผู้ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมาของตนเองแล้วถอนหายใจหนัก พยักหน้าเชื่องช้าราวกับเหนื่อยล้าเต็มที
"เข้าใจแล้วถ้ามติของที่ประชุมเป็นเช่นนั้น...ก็ต้องเป็นไปตามนั้น" รอยยิ้มที่ดูจะห่างหายไปจากที่ประชุมแห่งนี้ระบายขึ้นบนใบหน้าของหลายๆ ฝ่าย เพราะนี่หมายถึงเรื่องราวแย่ๆ ที่เกิดขึ้นและมีผลต่อเนื่องเป็นเวลานานจะสิ้นสุดลงในวันนี้
"ฉันจะไปกราบทูลเรื่องมติที่ประชุม ท่านซาคัส" เรเชอร์ยืนขึ้นเรียกชื่อคนที่นั่งอยู่มุมสุดของห้อง ตาสีฟ้าเงยขึ้นตามคำเรียกนั้น "ฉันคิดว่าเรื่องของความผิดพลาดในครั้งนี้ ท่านคงต้องไปแก้ตัวกับฝ่าบาทเองเสียแล้ว"
สิ้นคำพูดนั้นคนสองคนก็เดินออกจากห้องประชุมไปโดยมีสายตาหลายคู่มองตามจนกระทั่งบานประตูปิดลง
ทั้งสองคนเดินผ่านไปตามทางเดินที่เงียบกริบโดยไม่พูดอะไร จนกระทั่งอำมาตย์เฒ่าเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา
"ท่านคิดว่าอย่างไร" คำถามฟังเหมือนชวนทะเลาะ เพราะไม่รู้ว่าถามถึงอะไร แต่กับชายผู้ที่ทำงานร่วมกันมานาน การแปลคำถามนั้นง่ายเสียยิ่งกว่าการวางกลศึก
"เป็นเหตุเป็นผลดี" ซาคัสตอบเสียงเรียบ หากเรเชอร์กลับส่ายหน้า "ไม่ใช่เรื่องนั้น เรื่องของสาเหตุต่างหาก"
คนถูกถามเงียบไปพักใหญ่
"ความรักทำให้ผู้หญิงเป็นได้ทุกอย่าง ตั้งแต่แม่พระ...ไปจนถึงปีศาจ" คนฟังหัวเราะพยักหน้าเห็นด้วยช้าๆ ก่อนจะเลี้ยวซ้ายตรงมุมกำแพง
"คิดว่าเพราะอะไร 'เขา' ถึงกลับมาอีกครั้ง" ซาคัสถอนหายใจหนัก
"ทหารมีแต่ทำตามคำสั่ง คิดเป็นเรื่องรอง และหากท่านจะลืมแล้วล่ะก็ ฉันเองก็เป็นทหารด้วยท่านอำมาตย์"
เรเชอร์หัวเราะอีกครั้ง
"บางทีคงจะเป็นเพราะคำสั่งขึ้นภาษี" คิ้วเข้มของคนฟังเลิกสูงขึ้น ก่อนที่คนพูดจะพูดต่อ "ท่านรู้อะไรไหม บางครั้งการหาความจริงคือการถอยออกมาหนึ่งก้าว" คราวนี้ซาคัสเริ่มพอจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้น เขาถอนหายใจเบาๆ ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับคำกล่าวนั้น
"คาโนวาลไม่เคยมีคำว่าถอย"
"แล้วเขาเป็นคาโนวาลรึเปล่าล่ะท่าน" ซาคัสจนด้วยคำตอบจึงได้ถอนหายใจอีกรอบ เรเชอร์มองอาการนั้นแล้วยิ้มเล็กน้อย ก่อนใบหน้าจะเคร่งขึ้น
"เพียงแต่ว่าข้อสันนิษฐานก็เป็นได้แค่ข้อสันนิษฐาน" เขาพูด "ส่วนความจริงจะเป็นยังไงนั้นก็คงได้แต่ต้องรอดูกันต่อไป"
และหวังเพียงแต่ว่าความจริงนั้นจะเป็นไปตามที่เขาคิด
--------------------------------------------------
"ข่าวใหญ่เพคะ!" นางสนมที่รีบแล่นจาก 'งาน' ของเธอตรงเข้ามานั่งหายใจหอบแทบเท้าสตรีที่กำลังนั่งพิจารณาชุดเครื่องประดับวามวาวบนโต๊ะ ชุดหนึ่งทำจากทับทิมสีแดงสด อีกชุดหนึ่งทำจากมรกตน้ำงามเม็ดโต
"มีอะไรอีกล่ะ ถ้าจะเป็นพ่อค้ามาเสนออะไรล่ะก็บอกให้รอก่อน" มีเดียตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง คนคาบข่าวสูดหายใจลึกเพื่อรวบรวมกำลังที่จะพูด
"ไม่ใช่เพคะ ข่าวใหญ่กว่านั้นอีก" คราวนี้ตาสีเขียวของอีกฝ่ายยอมละจากสิ่งที่อยู่บนโต๊ะหันมามองคนพูด
"ฝ่าบาท...ฝ่าบาทยอมสั่งยกเลิกการตามหาราชินีแล้วเพคะ"
"ว่าอะไรนะ!" มีเดียลุกขึ้นพรวดลืมว่าตัวเองกำลังตั้งท้องอยู่เสียสนิท นัยน์ตากลมโตเป็นประกายวาววับกับข่าวนั้น
นี่สิ...ข่าวใหญ่ของแท้
"รู้ไหมว่าทำไมถึงจู่ๆ สั่งยกเลิก" นางสนมขยับยิ้มกว้างพยักหน้าหงึกๆ
"ได้ยินมาว่าเป็นมติของสภาอำมาตย์เพคะ เห็นว่ารวมถึงพวกขุนนางระดับสูงเกือบทุกคนด้วย"
เรียกว่ากดดันจนไม่สามารถใช้อำนาจของคิงได้
คิ้วบางขมวดกันมุ่นอย่างใช้ความคิด
แต่ถึงอย่างนั้นก็น่าแปลกที่คิงคาโลยอมรับมตินั้นได้ง่ายๆ
"ขอบใจมาก" มีเดียพูด หากนางสนมกลับยังคงนั่งปั้นหน้ายิ้มเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ให้เธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเอาแหวนเพชรวงหนึ่งจากบรรดาหลายๆ วงส่งให้อีกฝ่าย นั่นล่ะ..ถึงจะยอมออกไปด้วยพร้อมรอยยิ้มกว้าง
มีเดียโบกมือไล่คนที่อยู่ภายในห้องให้ออกไปให้หมด
"ยาของท่านมีผลข้างเคียงให้เชื่อฟังคนอื่นด้วยหรือ" คำถามดังขึ้นลอยๆ ทันทีที่เสียงปิดประตูดังขึ้น และมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ในห้องอีก
"มันไม่ใช่ยาครอบจักรวาลขนาดนั้นหรอกกระหม่อม" เสียงตอบกลั้วหัวเราะดังขึ้นจากชายผู้ที่ค่อยๆ เดินออกมาจากในมุมมืดของห้อง
มีเดียหันกลับไปมองคนพูดอย่างจับผิด แต่ก็พบเพียงแค่สายตาซื่อๆ หลังกรอบแว่นสีดำนั่นเท่านั้น
"ถ้าไม่ใช่ผู้ที่เอ่ยวาจาที่กำหนดไว้ ยานั่นก็ไม่มีผลอะไร เป็นแค่ยาบำรุงร่างกายธรรมดาๆ" คำเสริมนั้นยังไม่ทำให้ความคลางแคลงใจของหล่อนหายไปในทันที
ผู้ที่ถูกสงสัยสบสายตานั้นแล้วแสร้งถอนหายใจหนัก หากใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"ถ้าฝ่าบาทไม่เชื่อก็ลองถามคิงคาโลดูก็ได้นะกระหม่อม"
มีเดียหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะยอมนั่งลงเหมือนเดิมโดยมีชายหนุ่มเข้ามาคอยประคอง
"อย่างไรเสีย การที่คิงคาโลสั่งยกเลิกแบบนี้ก็ย่อมเป็นผลดีกับฝ่าบาทไม่ใช่หรือ?" คำพูดนั้ทำให้รอยยิ้มเครียดบนใบหน้าของมีเดียกระตุกขึ้น "จะดีกว่านี้ถ้ารู้ถึงสาเหตุของคำสั่ง ฉันไม่คิดว่าคิงคาโลจะเป็นพวกตัดใจได้ง่ายๆ"
หรือจะเป็นเพราะไอ้แก่นั่น?
แต่ถ้าลองคิงคาโลจะรั้นขึ้นมา บางทีภายในวังนี้อาจจะไม่มีใครหยุดเขาได้ด้วยซ้ำ
ความคิดวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาทำให้คิ้วบางยิ่งขมวดเข้าหากันเรื่อยๆ แขกขาจรมองอากัปกิริยานั้นเงียบๆ ด้วยรอยยิ้มที่อ่านได้ยาก
"ฝ่าบาทไม่ควรคิดมาก มันจะส่งผลเสียต่อบุตรที่กำเนิดมาในไม่ช้า" มีเดียเงยหน้ามองคนพูด "กลัวแต่ถึงเวลามันจะไม่มีหัวให้คิด เพราะฉะนั้นคิดได้ก็ควรจะรีบคิด"
เสียงหัวเราะอย่างเดาไม่ได้ว่าเพื่ออะไรกันแน่ดังขึ้นแผ่วเบา ทำให้พระสนมแห่งคาโนวาลที่เตรียมนั่งแท่นราชินีหันมามอง
"ท่านขำอะไร" เสียงหัวเราะนั้นหยุดลงเหลือเพียงรอยยิ้มบนใบหน้าขาว พร้อมกับค้อมตัวลงมาเล็กน้อย
"กระหม่อมมิบังอาจ"
คราวนี้ฝ่ายที่หัวเราะกลับเป็นมีเดียบ้าง ตาสีเขียวฉลาดเป็นประกายวิบวับราวกับรู้เท่าทัน
"ท่านที่ร่วมมือกับเราทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นยังคิดจะพูดคำพูดนั้นอีกหรือ" มีเดียพูด "กับคิงของประเทศหนึ่งท่านยังทำได้ แค่พระสนมคนเดียวท่านคงไม่คิดอะไรให้มากเปลืองสมองเสียมากกว่า"
นัยน์ตาสีดำขลับยิ้มรับคำกล่าวหานั้น
"มันเป็นธุรกิจนะกระหม่อม" กลีบปากบางยกยิ้มช้าๆ "ฉันล่ะนึกสงสัยว่าถ้าเป็นคิงของประเทศท่านบ้างท่านจะกล้าทำอย่างนี้ไหม"
อีกฝ่ายไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มตอบให้กับคำถามนั้นเงียบๆ
"แล้วตกลงว่ายาชุดใหม่?" มีเดียเริ่มบทสนทนาหัวข้อใหม่ให้ร่างนั้นค้อมตัวลง ก่อนจะล้วงกระเป๋าเสื้อตัวเองหยิบเอาห่อผ้าเล็กๆ ออกมาวางไว้บนโต๊ะ
"จะต้องใช้อีกนานแค่ไหน" ตาสีเขียวมองห่อผ้านั้นขณะที่ถามขึ้น
"อีกหนึ่งเดือนกระหม่อม หลังจากคืนพระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้า" หล่อนปรายตามองคนพูดที่ยังคงมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า
"ถึงตอนนั้นคิงคาโลจะเป็นของฝ่าบาทตลอดกาล"
มีเดียกระตุกยิ้มเย็น
"ก็คงต้องภาวนาให้เป็นอย่างที่ท่านว่า ...ลูคัส ซาโดเรีย..."
***********************************TBC...
ความคิดเห็น