คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : [#18] Meal
เสียงนาฬิกาเดินเป็นจังหวะช้าๆ เที่ยงตรง ผิดกับเสียงย่ำเท้าหนักดังถี่จากทางเดินที่ทอดยาว ก่อนจะค่อยๆ ช้าลงจนหยุดลงพร้อมกับเสียงปิดประตูแผ่วเบา เสื้อคลุมสีขาวถูกถอดแขวนไว้กับราวแขวนข้างประตูบ้านใหญ่นั้น เพราะอากาศที่เริ่มเย็นขึ้นทุกวัน ทำให้การเดินทางไปไหนมาไหนแม้จะเป็นภายในอาคารก็ต้องสวมเสื้อคลุมเพื่อให้ความอบอุ่น แต่กับห้องที่จุดเตาผิงให้อบอุ่นอยู่แล้ว เสื้อคลุมที่ว่าก็ดูจะกลายเป็นส่วนเกินไป
ตาสีฟ้าคมมองกองงานบนโต๊ะที่ยังค้างคาแล้วแอบถอนหายใจเฮือกอย่างที่ไม่ค่อยจะได้ทำให้คนอื่นเห็น ยังดีที่เขาสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวนในระหว่างเขาจัดการงานที่ค้างไว้ ไม่อย่างนั้นก็คงมีงานใหม่เข้ามาเรื่อยๆ จนสุดท้ายเวลาทั้งหมดก็ใช้หมดไปกับการดูเอกสารพวกนี้
หนึ่งอาทิตย์...
ยาวนานเหมือนสิบปี
ทั้งหมด...คือบทลงโทษไม่ใช่หรือไง?
คาโลเผลอกระตุกยิ้มเหยียดลืมตัว
เปลวไฟเต้นไหวสะท้อนกับนัยน์ตาคมไร้อารมณ์นั้นราวกับจะหยอกล้อถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นโดยมีเขาเป็นต้นเหตุ เพราะในตอนนี้เรื่องไม่ได้จบแค่เฟรินหายตัวไป แต่กลายเป็นความแตกแยกภายในที่แบ่งเป็นสองฝ่าย
ฝ่ายที่ยังจงรักภักดีต่อราชินีแห่งคาโนวาล
กับฝ่ายที่พร้อมใจจะยกพระสนมขึ้นเป็นราชินี
ตัวแปร...คือเด็กที่กำลังจะเกิดมา
ซ้ำประชาชนเองก็เริ่มเสื่อมความเชื่อถือต่อกษัตริย์ที่ไม่สามารถแม้กระทั่งจะปกป้องราชินีของตัวเอง
คาโลถอนหายใจหนักก้าวยาวไปหยุดหน้าเตาผิงใหญ่เพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมา
หากหัวใจ...กลับเย็นเยือกขึ้นเรื่อยๆ
เหล่าประเทศเพื่อนบ้านเองก็ไม่น่าไว้ใจเหมือนกัน พอเห็นความแตกแยกในประเทศข้างเคียงเมื่อไหร่ก็พร้อมจะเข้ามาแทรกแซงด้วยคำว่า "ความเห็นใจ" แต่ยังดีที่เวนอลกับบารามอสไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร ไม่อย่างนั้นคาโนวาลจะลำบาก
คาโลกัดฟันกรอดกับความคิดอันอ่อนแอ และความผิดของตนเองที่พาลลุกลามไปถึงประเทศชาติ
ก๊อกๆ
"ใคร" เสียงทุ้มกระชากห้วน ตาสีฟ้าคมตวัดมองประตูราวกับต้องการจะมองทะลุว่าใครหน้าไหนที่กล้าขัดคำสั่งมาเคาะประตูในตอนนี้ ผู้ที่อยู่หลังประตูเงียบไปเหมือนจะชั่งใจ ไม่นานนักน้ำเสียงหวานใสไม่ค่อยคุ้นหูก็ดังตอบกลับมา
"หม่อมฉันมีเดียเพคะฝ่าบาท" คิ้วเข้มเลิกสูง
มีเดีย...ใคร?
"หม่อมฉันเห็นว่าฝ่าบาทเพิ่งจะเสด็จกลับ น่าจะทรงหิวก็เลยให้คนจัดอาหารมาให้เพคะ" เสียงนั้นยังคงดังต่อ ขณะที่คาโลกำลังนึกไปเรื่อยๆ
...มีเดีย...
ตาสีฟ้าไหวเล็กน้อยเมื่อนึกออกว่าเจ้าของชื่อนั้นคือใคร คาโลสั่นศีรษะเล็กน้อยเมื่อตัวเองเผลอลืมหญิงสาวอีกคนที่โดนลากเข้ามาร่วมกับเรื่องวุ่นวายนี่ เพราะงานหนักกับเรื่องหลายๆ เรื่องปะดังประเดเข้ามา หรือบางทีเขาจะแก่เกินไปแล้วก็เป็นได้ ชายหนุ่มสาวเท้าไปเปิดประตูบานใหญ่ออกกว้าง มีเดียที่ยืนรอย่อตัวทำความเคารพ
"เข้ามาสิ" คำสั่งอนุญาตเรียบง่ายตามประสาคนพูดน้อยอย่างคิงน้ำแข็งแห่งคาโนวาลเรียกรอยยิ้มจากมีเดีย เพราะตัวหล่อนเองก็ยังหวั่นใจว่าการขัดคำสั่งครั้งนี้จะทำให้หัวหล่อนหลุดออกจากบ่ารึไม่ เพราะในครั้งก่อนเรื่องทั้งหมดยังไม่วุ่นวายเท่าปัจจุบัน
แต่ก็นั่นล่ะ...ถ้าไม่เสี่ยงก็ไม่รู้
นางกำนัลสองคนยกสำรับวางลงบนโต๊ะ ย่อตัวแล้วเดินออกไปทันทีที่หน้าที่ของตนเสร็จสิ้น มีเดียจึงก้าวเข้ามาจัดเตรียมอาหารบนโต๊ะ ตาสีฟ้ามองร่างบางในชุดคลุมสีอ่อนนั้นนิ่ง เป็นเพราะท้องแรกรึเปล่านะร่างตรงหน้าถึงดูไม่เปลี่ยนแปลงไปเท่าไหร่นัก
"ฝ่าบาท.." เสียงใสเอ่ยเรียก คาโลดึงความคิดของตัวเองกลับมาสบนัยน์ตาสีเขียวนั้น มีเดียก้มมองต่ำเหมือนกับพยายามตัดสินใจอะไรบางอย่าง
"ถ้า..." มีเดียเปรยขึ้น หยุดคิดแล้วพูดต่อ "ถ้าฝ่าบาทจะทรงเมตตาและไม่เห็นว่าเป็นการละลาบละล้วงเกินไป หม่อมฉันขอถามอะไรฝ่าบาทซักข้อได้ไหมเพคะ"
คนถูกถามปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมราวกับว่ามันคือคำตอบของคำถาม มีเดียเม้มปากแน่น หากเป็นอย่างนี้การที่หล่อนยอมเสี่ยงก็สัมฤทธิ์ผลแค่ครึ่งเดียว เอาเถอะ..ไหนๆ ก็เสี่ยงแล้ว....
"หม่อมฉัน...เป็นห่วงราชินีเพคะ" ตาสีฟ้าไหววูบอย่างควบคุมไม่อยู่เมื่อได้ยินอย่างนั้นแต่คาโลก็ยังไม่พูดอะไร หญิงสาวจึงรุกต่อ "หากเป็นไปได้..หม่อมฉันก็อยากช่วยฝ่าบาทตามหาราชินี"
คาโลมองคนพูดนิ่งราวกับขบคิดอะไรบางอย่าง แต่มีเดียที่ก้มหน้าพูดจึงไม่ได้สังเกต
"ไม่จำเป็น" มีเดียเผลอกำมือแน่นก่อนจะรีบคลายลงให้ดูเป็นความหวาดกลัวต่อคำพูดเย็นชานั่น และเพราะเป็นคนที่ไม่เคยถูกขัดใจจึงไม่รู้เลยว่าน้ำเสียงที่พูดนั่นไม่ใช่การตำหนิ แต่เป็นความห่วงใยในแบบฉบับของคิงน้ำแข็ง(ที่มีอยู่ไม่ถึงสิบคนที่รู้) หล่อนเงยหน้าขึ้นมายิ้มฝืดย่อตัวต่ำก่อนเอ่ย
"หม่อมฉันขอพระราชทานอภัยโทษด้วยเพคะที่บังอาจรบกวนฝ่าบาท ทั้งพูดล่วงเกินไปแบบนั้น" คาโลเงียบอีกครั้ง นัยน์ตาสีเขียวเริ่มทอประกายวิบวับด้วยความขัดใจ
ถามไม่ตอบ ขอโทษก็ยังไม่สนใจ
ให้ตายสิ!!
"ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันทูลลา"
"มีเดีย" คาโลเอ่ยขัดก่อนที่อีกฝ่ายจะหมุนตัวกลับ หญิงสาวหมุนตัวกลับมาย่อตัวก้มหน้าต่ำ พยายามนับหนึ่งถึงร้อยด้วยแน่ใจว่าคงถูกตำหนิกับการกระทำเมื่อครู่ หากสัมผัสหนักที่ตกลงมาบนไหล่ทั้งสองข้างพร้อมความอบอุ่นทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมองด้วยความแปลกใจ
เสื้อคลุมสีขาวหนานุ่มอันเป็นเสื้อคลุมประจำตัวของคิงแห่งคาโนวาลถูกห่มให้หล่อน?
"ข้างนอกหนาว" คาโลพูดสั้นๆ แล้วหันหลังผละออกมา ไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มกว้างสดใสของพระสนมแห่งคาโนวาลที่ดีใจกับการกระทำดังกล่าว
อย่างน้อย...หัวใจก็คงไม่ได้เป็นน้ำแข็ง
"ขอบพระทัยเพคะ" มีเดียพูดพลางย่อตัวต่ำแต่เพราะท้องอยู่จึงก้มได้ไม่ได้มากดังที่ใจหวัง มือขาวกระชับเสื้อคลุมเข้ากับตัวมากขึ้น สองขาเตรียมจะก้าวออกจากห้อง
"เอ่อ อาหาร...ทานตอนร้อนๆ จะอร่อยกว่านะเพคะ" มีเดียพูดประโยคสุดท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป
คาโลละสายตาจากประตูบานใหญ่ที่เพิ่งจะปิดลงมามองถาดอาหารที่ส่งกลิ่นหอมพร้อมควันสีขาวลอยวนในอากาศ
คุ้นตา...อย่างประหลาด
ขายาวก้าวช้าๆ หยุดลงเหนือโต๊ะ
"เฮ้! คาโล ฉันลองทำอาหารดูลองกินดูไหม" นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกายวิบวับขณะที่มือถือภาชนะที่บรรจุอะไรบางอย่างเหนียวข้นสีน้ำตาลดูน่ากลัวมากกว่าน่าทาน ผู้ที่อยู่หลังโต๊ะทำเพียงแค่เงยหน้าเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ
"จะไม่ลองหน่อยรึไง รับรองอร่อยเหาะ" ถ้วยอาหารตรงหน้ากระแทกลงบนโต๊ะจนของเหลวนั้นกระเฉาะออกมาเปื้อนเอกสาร เฟรินสะดุ้งเฮือก
"ขอโทษๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" มือบางรีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาเช็ด แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเปื้อนหนัก สุดท้าย...ก็ไม่ต่างจากกระดาษที่โดนหมึกราดซ้ำยังเหนวเหนอะอีกด้วย นัยน์ตาสีฟ้าคมตวัดขึ้นมามองดุ พร้อมดึงกระดาษแผ่นนั้นไปขยำและโยนลงถังขยะไป
"นายออกไปได้แล้ว" คำสั่งเรียบและเย็นชาหากไม่มีผลกับเฟรินที่ฉีกยิ้มกว้างโบกมือไปมา "กระดาษแค่แผ่นเดียวแกจะอะไรนักหนา"
"คงไม่มีอะไรถ้ากระดาษแผ่นนั้นมันไม่ใช่จดหมายร้องเรียนของชาวบ้าน" คนฟังสะดุ้งกลืนน้ำลายดังเอื้อก แต่ก็ยังยิ้มออกมาได้ ถึงมันจะฝืดเต็มทีก็ตาม
"เอาน่าๆ นี่แกลองชิมดูสิ ฉันลองฝึกกับแม่ครัว กว่าจะขอร้องได้นะแกเอ๋ย แทบจะลงไปกราบเท้า ปากแม่คุณก็พร่ำแต่ 'ไม่เหมาะเพคะ' 'หม่อมฉันทำเองดีกว่า' บ้างล่ะ แล้วนี่แกรู้ไหม..."
"เฟริน" คาโลตัดสินใจวางปากกาลง สมาธิในการทำงานหดหายไปหมดกับเสียงพูดฉอดๆ ของอีกฝ่าย เฟรินหุบปากเงียบสบตาสีฟ้าที่เริ่มมีแววของโทสะขึ้นมา
"ถ้านายว่างมากพอที่จะเล่นทำอาหาร เอาเวลาพวกนี้ไปทำตัวให้สมกับตำแหน่งของตัวเองจะดีกว่าไหม" คำถามน้ำเสียงเรียบแต่แทงใจคนฟังเต็มที่ คาโลที่เห็นเฟรินเงียบไปนานจึงหยิบปากกาขึ้นมาทำงานต่อ
"ฉันยังมีงาน..."
"...ต้องทำอีกเยอะ" เสียงหวานใสขัดขึ้นให้เขาต้องเงยหน้าสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลที่เป็นประกายหยอกล้อ เฟรินฉีกยิ้มกว้าง หากตานั้นกลับไหวระริกประหลาด ก่อนเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงสดใสกึ่งประชด
"เชิญนายจมกองงานตายไปเลยนะคาโล"
ช้อนเงินสลักลายงดงามบ่งบอกราคาค่างวดอย่างที่ยัยตัวดีเคยประมาณราคาไว้เมื่อครั้งที่เพิ่งเข้าวังมาใหม่ๆ ถูกยกขึ้นตักซุปข้นขาวขึ้นแตะริมฝีปากของชายหนุ่ม
...อร่อย...
สมเป็นแม่ครัวหลวงแห่งคาโนวาล
หากน่าแปลก...ที่ใจเขากลับโหยหาซุปเหลวข้นสีน้ำตาลน่ากลัวนั่นมากกว่าซุปข้นชั้นดีถ้วยนี้
รสชาด...จะเป็นยังไงกันนะ
รอยยิ้มเหยียดกระตุกขึ้นอีกครั้ง
เขาคงไม่มีทางรู้ ในเมื่อ...
...คนทำคนนั้นได้หายไปจากชีวิตของเขาเสียแล้ว...
***************************************TBC...
ความคิดเห็น