[Kimetsu no yaiba ※Assassination Classroom] demon slayer to assassin

ตอนที่ 10 : ผีเสื้อตัวที่ 10

                ((คำเตือน))

มีการสปอยล์หนักมากๆจากทั้งสองเรื่อง มีคำหยาบคายที่อาจจะหลุดมาจากปากของตัวดำเนินเรื่อง(ชิโนบุ) เช่นไรแล้วก็ขอให้สนุก

*ตอนนี้อาจจะตาลายหน่อยๆ

________________________________

หลังจากชิโนบุได้ตัดหนวดอาจารย์โคโระไปเมื่อตอนเช้า ต่อมาชิโนบุก็เพิ่งจะรับรู้ว่ามีทัศนศึกษาที่เกียวโต และดูเหมือนจะต้องจับกลุ่มเสียด้วยสิ พร้อมอาจารย์โคโระที่เดินเข้ามาเป็นเกอิชา ปากบอกไม่ตื่นเต้น แต่ดูก็รู้ว่าโกหก 

แต่กระนั้น การลอบสังหารก็ต้องดำเนินต่อไป ว่าง่ายๆคือเที่ยวไปด้วย ทำงานไปด้วย แถมยังจะมีมือซุ่มยิงคอยยิงอาจารย์โคโระในจุดที่นักเรียนแต่ละกลุ่มวางไว้ให้ ถือเป็นเกมยุทธศาสตร์นี่น่าสนุกไม่น้อย ได้ยินมาว่ามือปืนคนนี้ก็ค่อนข้างมีชื่อเสียงในการยิงแล้วไม่พลาดเสียด้วย

ในคาบว่าง อาจารย์โคโระจึงปล่อยให้นักเรียนคุยและปรึกษากันเรื่องกลุ่ม โดยที่ชิโนบุนั่งอยู่ที่เดิม ก็เธอเป็นเศษของห้องนี่เนอะ ว่าง่ายๆคือต้องมีกลุ่มนึงที่ต้องมี 7 คน รวมเธอเข้าไป

และคารุมะเจ้าเก่าเจ้าเดิม ก็จัดการหิ้วเธอไปร่วมกลุ่มอันประกอบด้วย นางิสะ,คารุมะ,คายาโนะ,สึกิโนะ,โอคุดะ  และสาวงามประจำห้องอย่าง คันซากิ ยูกิโกะ เด็กสาวผมดำขลับใบหน้าสวยหวาน อีกทั้งยังอ่อนโยนและเรียนเก่ง ชิโนบุเคยคุยกับเด็กสาวคนนี้ไม่กี่ครั้ง แต่ก็เป็นคนที่คุยง่ายดี

ส่วนอาจารย์อิรีน่าที่ได้อวดการไปเที่ยวรอบโลก แต่พอบอกให้อยู่เฝ้าดันชักปืนออกมาพร้อมโวยวายยกใหญ่ จนปัจจุบันชิโนบุไม่ค่อยมั่นใจว่าอาจารย์สาวตรงหน้าของเธอเป็นคนหลายบุคลิกหรือปากไม่ตรงกับใจกันแน่

ก่อนอาจารย์โคโระจะเดินเข้ามาพร้อมคู่มือทัศนศึกษาที่หนาเท่าสันเขื่อน ที่ถ้าหากฟาดหัวคนไปไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแล้ว และอาจารย์ก็ได้แจกคู่มือที่น้ำหนักคงไม่ต่ำกว่ากิโลฯเห็นจะได้ แต่ชิโนบุแอบกังวลไม่น้อย หากเธอไปที่เกียวโต แล้วจะมีผู้ใดมาตรวจตราเมืองให้เธอ นักล่าอสูรทั้งเมืองก็เห็นอยู่แค่เธอ

ติ้ง!

มาอีกแล้ว เสียงส่งข้อความจากนรก(?) ชิโนบุอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปข้าง ได้แต่กลั้นใจว่าผู้ใดจะส่งมา ระหว่างเจ้าของจดหมายบัดซบ กับ อสูรโรคจิตที่สืบหาที่อยู่เธอเร็วปานอยู่ในกระเป๋าเสื้อ

'หากเจ้าจะกังวลเรื่องคนตรวจเมือง เจ้าคิดว่าข้าจะส่งนักล่าอสูรมาเพียงเจ้าหรือ? ไม่ต้องห่วง ข้าจะจัดการเรื่องแลกเมืองให้ เที่ยวไป ทำงานไปให้สนุก

จาก

เจ้าของจดหมาย'

ชัดเจนว่าไอ้บัดซบนี่จะให้เธอไปให้ได้ ปัจจุบันเธอยังไม่รู้ว่าส่งเธอมาที่นี่ทำไมด้วยซ้ำ หรือมันมีการสุ่มวิณญาณผู้โชคร้ายมามีชีวิตต่อถึงเจ้าตัวอยากจะตายเพื่อเอามาทรมานเล่นหรืออันใด?

เธออยากฆ่าตัวตาย

ได้แค่คิดเพียงเท่านั้น เธอทำได้ที่ไหน ไม่ใช่ว่าไม่เคยลองหรอกนะ ทั้งโดดตึก กินยา ผูกคอตาย แต่ทุกครั้งที่เธอมั่นใจว่าตัวเองตาย ก็จะสะดุ้งตื่นราวฝันตื่นนึง ทั้งๆที่ตอนที่เธอฆ่าตัวตายมันรู้สึกจริงๆ จนเธอปลงตกเลิกไปนาน

เอาเถอะ พูดไปก็จะดิ่งกันเปล่าๆ ชิโนบุแหงนหน้ามองฟ้า ทำได้เพียงหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรกับเพื่อนๆของตนในทัศนศึกษาครั้งนี้

"นี่ๆ ชิโนบุจังแบกอะไรมาเธอ เหมือนดาบเลยเนอะ"

"อ๋อ เปล่าค่ะ แค่ของสำคัญไม่มีจะนอนไม่หลับน่ะค่ะ"

วันทัศนศึกษามาถึงแล้ว ชิโนบุที่ต้องหน้าด้านแบกทั้งเครื่องแบบนักล่าอสูร ฮาโอริและดาบที่ลงทุนซื้อห่อผ้ามาหุ้ม ยืนรวมกับเหล่าห้อง E ที่สถานีรถไฟ ได้แต่บอกปัดคนขี้สงสัยอย่างคารุมะที่สังเกตุสิ่งที่เธอแบกมา แต่คารุมะก็ไม่ได้เซ้าซี้มากนัก 

ห้องอื่นๆนั้นจะได้รถไฟชั้นเฟิร์สคลาส ส่วนของห้อง E จะเป็นรถไฟธรรมดา ซึ่งมันก็ปกติของโรงเรียนนี้นั่นแหละ ชิโนบุนั้นไม่มีปัญหาอันใดมาก แม้จะมีพวกแมลงวันจากห้องอื่นมาดูถูกก็เถอะ ส่วนอาจารย์อิรีน่าที่มาแบบเต็มเซ็ต เปิดเนื้อหนังไม่น้อยราวจะไปเดินพรมแดง ก็ถูกอาจารย์คาราซึมะที่เลือดขึ้นหน้าไล่ไปเปลี่ยนชุด

นั่นแน่ มีพิรุธนะ

ชิโนบุยิ้มกริ่ม พลางในหัวคิดเรื่องจะแกล้งอาจารย์คาราซึมะผู้เคร่งขรึมหลังจากที่เก็บกด(?)มาหลายเดือน คอยดูเถอะ ขึ้นรถไฟไป โดนชิโนบุแหย่แน่นอน

"ท่านโคโจว!"ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็เอ่ยขึ้นในขณะที่คนอื่นๆทยอยขึ้นรถไฟ แถมไม่มีใครนามสกุลโคโจวอย่างเธออีกแล้ว ชิโนบุลอบถอนหายใจก่อนหันไปหาผู้มาใหม่ด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาสีม่วงจดจ้องไปที่ตราที่หน้าอกของผู้มาใหม่ มันเป็นตราดอกบัวสีเงิน ที่ด้านบนมีสีแดงราวถูกย้อมด้วยเลือด ชิโนบุนึกถึงอสูรโรคจิตบางตนได้ทันที

"เรียนท่านโคโจว ท่านเจ้าลัทธิของพวกเรานั้น ได้ซื้อรถไฟขบวนนี้ไว้เป็นการส่วนตัวค่ะ แต่ทั้งนี้ก็ได้แบ่งบันให้บุคคลธรรมดาใช้เช่นกัน แต่มีห้องส่วนตัวของท่านเจ้าลัทธิอยู่ตรงหน้าขบวน มีเพียงแค่ผู้ที่ท่านอนุญาตถึงจะเข้าไปได้"เสียงของฝ่ายหญิงเริ่มพูดด้วยเสียงสม่ำเสมอ

"ทั้งนี้ท่านเจ้าลัทธิเห็นว่าท่านโคโจวต้องไปใช้ตู้ที่เป็นของคนสามัญ ท่านรับไม่ได้ จึงให้ท่านโคโจวใช้ตู้รถไฟส่วนตัวของท่านการเดินทางครับ"ฝ่ายชายเอ่ยต่อ 

ส่วนชิโนบุที่นั่งฟังได้แต่คิ้วกระตุกยิกๆ นี่เจ้าอสูรมันรู้แม้กระทั่งว่าเธอจะไปไหนมาไหนเลยหรือ? 

"ดิฉันขอเหตุผลที่ต้องไปได้มั้ยคะ?"ชิโนบุเอ่ยถามเสียงนิ่ง ใบหน้าประดับรอยยิ้ม

"วิเศษ! ท่านเจ้าลัทธิกล่าวมาว่าท่านโคโจวจะพูดเช่นนี้ อะแฮ่ม! ดิฉันหมายถึง ท่านเจ้าลัทธิอยากจะพูดคุยเป็นการส่วนตัวกับท่าน แต่ไม่สามารถมาด้วยตัวเอง อีกประการหนึ่ง ท่านเจ้าลัทธิอยากให้ท่านโคโจวสุขสบายที่สุดเจ้าค่ะ"ฝ่ายหญิงพูดไปอย่างเลื่อมใสในตัวเจ้าลัทธิของตน พร้อมฝ่ายชายที่พยักหน้ารับ

"แต่อย่างนั้น ท่านเจ้าลัทธิก็กล่าวเสริมมาอีกว่าท่านโคโจวไม่มีทางที่จะรับข้อเสนอเพียงแค่นี้ จึงได้บอกมาอีกว่า หากท่านโคโจวยอมไปนั่งอยู่ที่ตู้รถไฟส่วนตัว ท่านจะยอมมา เล่น กับท่านโคโจวครับส่วนความหมาย ท่านโคโจวสามารถไปฟังได้ที่ตู้รถไฟส่วนตัว"ชิโนบุตาวาวขึ้น เล่นที่ว่าเจ้าอสูรโรคจิต มันมีความหมายลึกซึ้งกว่าเล่นธรรมดา 

ชิโนบุถอนหายใจ ก่อนหันไปบอกนางิสะว่าเธอไปนั่งอีกตู้นึง นางิสะไม่ได้ถามเหตุผลมาก ถามเพียงแล้วแผนการจะมาคุยด้วยหรือไม่ ชิโนบุรับคำ ก่อนเดินตามสาวกของอสูรโรคจิตไปที่ตู้ส่วนตัว รอบกายพลันได้ยินเสียงซุบซิบ ป่านนี้เขาหาว่าเธอเป็นเด็กเส้นหมดแล้วกระมัง

มาถึงข้างในตู้ บรรยากาศต่างกับตู้อื่นๆอย่างชัดเจน ทั้งตู้ถูกบุด้วยกำมะหยี่สีแดง มีสีทองอยู่ประปราย ตัวที่นั่งเป็นโซฟายาวสีแดง ไม่วายหันไปอีกหน่อยมีเตียงนอนขนาดใหญ่ด้วย  ไหนจะอาหารเครื่องดื่มเตรียมไว้ มีจอภาพ และรูปภาพประดับอยู่ไม่กี่รูปแต่สวยหรู พูดง่ายๆคือตู้รถไฟนี้ หรูกว่าชายบ้านเขาราวกับประกาศตนว่าตัวเองรวยล้ำ

ชิโนบุวางดาบและสัมภาระของตนไว้ที่โซฟา พลางสังเกตุรอบๆ ส่วนสาวกพวกนั้นยืนเฝ้าตรงประตูระหว่างตู้ รอรับใช้ราวกับถูกสั่งมา แถมยังกล่าวกับเธอว่านี่เป็นห้องเก็บเสียงพิเศษอีก

(อ๊า~~ ชิโนบุจัง~ ยอมมาจริงๆด้วย~)เสียงชวนสยิวดังมาจากจอภาพ ชิโนบุหันไป พบกับไอ้อสูรโรคจิตตนเดินที่มันกินเธอเมื่อครั้งที่แล้ว แต่แต่งกายด้วยเสื้อคอเต่าทับกับเสื้อสูท คนอื่นอาจว่าดูดี แต่ชิโนบุเห็นแล้วแขยงตา ชิโนบุนั่งที่โซฟา ก่อนจะหยิบฮาโอริมาสวมเพราะเครื่องปรับอากาศก็เย็นเหลือเกิน พลางมองจอภาพรอสิ่งที่ โดมะ จะพูดต่อ

(อื้มๆ ใส่แล้วน่ารักจังน้า~ ไม่สิ ใส่อะไรก็น่ารัก อา~ เหมาะแล้วล่ะที่เป็นคนที่ทำให้ข้าตกหลุมรักได้) โดมะพูดไป ดวงตาสีรุ้งก็หยาดเยิ้มไป

"ช่วยเข้าเรื่องจะได้มั้ยคะ ตัวฉันมีเรื่องที่ต้องทำต่อ"ชิโนบุบอกปัดรำคาญ

(ใจร้าย~ แต่มันก็เป็นจุดทำให้ข้าตกหลุมรักล่ะนะ อื้มๆ ตัวข้าตอนนี้อยู่ที่ต่างประเทศน่ะ เสียดายไม่ได้นั่งด้วยกันนะ )

"...ตัวฉันว่าตัวฉันพูดภาษาญี่ปุ่นนะคะ ช่วยเข้าเรื่องจะได้มั้ยคะ ก่อนที่ดิฉันจะเดินออกไป"

(หวา! อย่านะๆชิโนบุจัง ข้าแค่จะบอกว่า มันดีจริงที่ได้กลับมาเกิดใหม่และเจอกับชิโนบุจัง แล้วก็ข้าจะช่วยบอกถึงข้อมูลพวกอสูรระดับใหญ่ๆให้ ไม่ดีเหรอ?)

"ก่อนเรื่องนั้น ช่วยบอกเรื่องเล่นที่ให้พวกสาวกมาบอกได้มั้ยคะ"ชิโนบุส่งยิ้มให้โดมะ

(หวา~ รอยยิ้มของชิโนบุจังน่ารักจังเลย~ อื้มๆ เล่นก็หมายถึงเล่นยังไงล่ะ ที่ตายกันไปข้างเลย~ ชิโนบุจังชอบไม่ใช่เหรอ--)จู่ๆโดมะก็หยุดพูด ที่เธอเห็นในจอภาพ โดมะตวัดตาไปที่อีกข้างหน้าตัวเอง ราวกับมีคนมาขัดจังหวะ ก่อนจะหันมายิ้มให้เธอเช่นเดิม พร้อมกางพัดสีทองมาพัดเบาๆ ก่อนลุกขึ้นเต็มความสูง

(ข้าต้องไปแล้วชิโนบุจัง ไว้ขากลับเรามาคุยกันอีกเนอะ อยากได้อะไรเรียกพวกสาวกเลยนะ เดี๋ยวพอข้ากลับไปเราค่อยไปเจอกัน กินข้าวสักมื้อดีมั้ย?)ยังไม่ทันได้ค้าน ภาพก็ตัดไปทันที

"ไร้มารยาทดีนะคะ"ชิโนบุเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหานางิสะ ไหนๆก็ไหนๆ อยากให้อยู่เธอจะอยู่ให้

ชิโนบุมาถึงโรงแรมเก่าที่หนึ่งพร้อมกับเพื่อนๆ  กับอาจารย์โคโรที่นอนแผ่อยู่เพราะเมายานภาหนะ ก่อนจะขอตัวกลับไปเอาหมอนเพราะจะนอนไม่หลับ ก่อนที่ชิโนบุจะได้รับสายจากโดมะที่โทรมางอแงทำไมไม่ไปนอนที่โรงแรมหรูที่จองไว้ให้ ชิโนบุจึงตัดสายและบล็อคเบอร์ไปทันที

"เห~~ ได้อยู่ในที่หรูๆขนาดนั้น ชิโนบุจังเป็นเด็กเสี่ยเหรอ~"เสียงคารุมะลากยาว เสริมความกวน เอ่ยกับชิโนบุจากทั้งหมดที่ตัวเองแอบฟังมา แต่ชิโนบุก็เหนื่อยเกินกว่าจะเถียง ซ้ำยังประสาทจะกินกับการคุยกับอสูรโรคจิตอีก

"ไม่หรอกค่ะ ตัวฉันยังไม่ตกต่ำขนาดนั้น แค่มีข้อเสนอที่น่าสนใจเท่านั้น"ชิโนบุบอกไปแค่นี้ ก่อนเดินกลับห้องพักทันที จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ เพราะเมื่อทุกคนหลับหมด ชิโนบุจึงต้องแอบออกไปตรวจเมืองเกียวโต พลางใช้โอกาสนี้ในการสำรวจเกียวโตด้วย

เช้าวันต่อมากลุ่มของชิโนบุ ต้องออกมาเดินสำรวจเกียวโต เพื่อหาจุดลอบสังหารเหมาะๆให้นักซุ่มยิง คารุมะก็ชวนชิโนบุคุยไปเรื่อยๆ ตามประสา ก่อนจะไปสถานที่ต่างๆที่เคยมีการลอบสังหารเกิดขึ้น ซึ่งมีมากมาย เดินไปนิดเดียวก็มีตำนานคนโดนลอบสังหารนับไม่ถ้วน

ก่อนที่คันซากิจะพาทุกคนไปที่ตรอกหนึ่ง ซึ่งชิโนบุน่าจะเคยผ่านมาเมื่อนานมาแล้ว ตรอกนี้ไม่รับลูกค้าหน้าใหม่ แถมยังเปลี่ยวอีก เหมาะแก่การก่ออาชญากรรมและการลอบสังหาร

"เหมาะจริงๆ ทำไมถึงมาเดินในที่เปลี่ยวแบบนี้กันล่ะวะ"เสียงที่ดูหาเรื่องเอ่ยมาตรงหน้า ปรากฏเป็นกลุ่มชายที่ดูจะเป็นนักเรียน ม.ปลาย แถมยังเป็นนักเลง เดินมาล้อมกลุ่มของชิโนบุไว้

"มันมีอะไรกระตุกสายตาฉันว่าพวกพี่ไม่ใช่คนดีว่ะ"คารุมะเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ และต่อปากต่อคำเล็กน้อยกับพวกนักเลง ก่อนจะจัดการซัดหน้าหนึ่งในนั้นจนล้มไป ก่อนจะเกิดเหตุชุลมุน ชิโนบุอาศัยจังหวะ ค่อยๆแอบพาโอคุดะไปที่ซ่อน ก่อนจะให้สาวแว่นอยู่เงียบๆตรงนี้ไปก่อน

พอออกมาชิโนบุต้องแสร้งทำเป็นโดนจับเพื่อตบตาพวกนักเลง พวกคารุมะก็พร้อมสู้เต็มที่ แต่กระนั้นแรงเด็ก ม.ต้น มีที่ไหนสู้เด็ก ม.ปลายได้ โดนซัดหมอบ ก่อนพวกนักเลงค่อยๆพาพวกเธอออกจากตรอกอย่างอารมณ์ดี ส่วนคนที่จับชิโนบุอยู่ท้ายแถว ชิโนบุจึงอาศัยความเร็วหักข้อมือของนักเลงที่จับตนไว้ ก่อนเอาผ้ามาอุดปากไม่ให้เกิดเสียง

เอาล่ะ...การเค้นปากของผีเสื้อจะเริ่มขึ้นแล้ว:)

"เอาล่ะค่ะ พี่ชาย ไหนดูซิ โอ้ โทรศัพท์นี่นา ไหนๆ เจอแล้วๆ เบอร์ลูกพี่สินะคะ บอกลูกพี่ของพี่ชายไปซะนะคะว่าพาฉันอ้อมมาอีกทาง จะตามไป ถ้าช้าฉันจะหักนิ้วทีละนิ้วเลยนะคะ"ชิโนบุเอ่ยขู่ด้วยรอยยิ้มหวานปานยาพิษ ก่อนจะจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมา

"หืม? ยังไม่โทรอีกเหรอคะ จะว่าฉันขู่สินะคะ แต่ว่า..."

กร้อบ

ชิโนบุหักนิ้วก้อยอีกฝ่าย จนนักเลงต้องกรีดร้อง แต่โดนชิโนบุตบจนหน้าหัน จึงได้แค่สะอื้น รีบกดเบอร์และบอกตามที่เด็กสาวตระกูลผีเสื้อบอกทันที

"ฉ...ฉันบอกไปแล้ว ปล่อยไปได้แล้ว!!!"นักเลงกรีดร้องออกมา 

"อุ้ยแหม~ ตัวฉันไม่ทันได้บอกเลยนะคะ ว่าถ้าทำแล้วจะปล่อยน่ะ~ เอาล่ะค่ะพี่ชาย งั้นดิฉันจะดัดสันดานให้เองนะคะ เตรียม รับ มือ ล่ะ"ชิโนบุยิ้มเช่นเดิม แต่นักเลงตรงหน้าเห็นเพียงปีศาจแมลงที่พร้อมจะขยี้เหยื่อให้เละไม่เหลือซากด้วยพิษร้าย ตกใจกลัวจนฉี่ราดและสลบไปทันที

"อ้าว? กลัวจนสลบเลยเหรอคะ น่าเสียดายจังเลยค่ะ ว่าจะเค้นสักหน่อย ไร้ประโยชน์จริงๆนะคะ"ชิโนบุถอนหายใจ ก่อนจะต้องแบกร่างใหญ่เท่าหมีควายไปส่งโรงบาล ก่อนจะแสร้งว่าแบกมาอย่างทุลักทุเล พร้อมต้องหาข้ออ้างอีกว่าไปเจออีกฝ่ายโดนทำร้ายจนสลบอยู่ในตรอก  แน่นอนหมอและพยาบาลเชื่อเธอ

 แน่ล่ะ มันมีแผลโดนทำร้ายมาจริงๆแถมเด็กสาวตัวเล็กๆแค่นี้จะทำร้ายคนตัวใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไง

นั่นคือข้อดีการที่เธอตัวเล็กล่ะ

ชิโนบุรีบวิ่งกลับมาที่ตรอกเดิม เห็นคนที่เหลือกำลังนั่งอ่านพจนานุกรม---หมายถึง คู่มือทัศนศึกษาของอาจารย์โคโระอยู่ 

"อ๊ะ โคโจวซัง ไปไหนมาเหรอคะ ตัวฉันนึกว่าโดนจับไปซะอีก"โอคุดะถามเด็กสาวตระกูลผีเสื้อหน้าตื่น

"อ๋อ ค่ะ ฉันหนีมาได้ก่อนน่ะค่ะ แต่ไม่เห็นคนอื่นๆขอโทษด้วยนะคะ"ชิโนบุกล่าวอย่างลื่นไหล คนอื่นเลยเลิกสงสัย ก่อนนางิสะจะหาวิธีป้องกันเมื่อถูกลักพาตัวได้ และโทรไปบอกอาจารย์โคโระ

ในตอนนี้พวกชิโนบุมาที่ตึกร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างไปไม่มากนัก ก่อนคารุมะจะบอกให้นางิสะอย่าลืมกล่าวสิ่งที่บอกในคู่มือเป็นการอวดความรู้ด้วย ก่อนจะเดินเข้าไปเจอกับพวกนักเลงที่มาสมทบ คารุมะกับซึกิโนะจึงจัดการไป และช่วยกันแบกพวกนั้นไปด้วย

ในที่สุดก็มาถึงที่ๆพวกนักเลงอยู่กัน เนื่องจากได้ยินเสียงพวกนั้นคุยกัน ก่อนทุกคนจะเปิดตัวพร้อมนางิสะที่อ่านคู่มือตามที่คารุมะบอก ตามมาด้วยอาจารย์โคโระที่ปิดหน้ามาเพราะกลัวนักเรียนจะเอาพฤติกรรมรุนแรงไปเป็นเยี่ยงอย่าง และเกิดการตะลุมบอนกันอีกรอบ อาจารย์โคโระกับพวกนางิสะจัดการพวกหลักๆไป ส่วนชิโนบุก็ไปตามเก็บพวกที่วิ่งหนีกระเจิงอย่างเงียบเชียบและกลับมาแก้มัดให้สองสาวที่ถูกจับตัวมาอย่างคายาโนะและคันซากิ

ก่อนทุกคนต้องเดินทางกลับโรงแรม แต่สังเกตุได้ว่าคันซากินั้นไม่มีความกลัวหลงเหลืออยู่ ดวงตาประกาย ชิโนบุจึงลอบยิ้มและรู้ได้ทันที ว่าเจ้าตัวคงจะเจอเรื่องดีๆในยามที่โดนจับตัวมา อย่างไรชิโนบุเอาไว้ค่อยถามยังไม่สาย

ในที่สุดก็มาถึงโรงแรม ชิโนบุนั้นไปอาบน้ำสระผมหลังจากเจอเรื่องยุ่งยากมาอย่างสบายใจ ก่อนจะไปกดน้ำส้มมาดื่ม และคุยกับพวกนางิสะที่กำลังเล่นเกมอยู่เล็กน้อยก่อนเดินกลับห้องพักหญิงไป

ทางด้านนางิสะเองหลังจากไปแอบดูอาจารย์โคโระอาบน้ำมา(?) ก็กลับมาที่ห้องพักชายกับเพื่อนๆที่กำลังโหวตสาวเนื้อหอมของห้องอยู่ และทุกคนก็พุ่งเป้ามาที่เขา จนกระอักกระอ่วนจะพูดไม่น้อย แต่คารุมะเดินเข้ามาและหยิบกระดาษรายชื่อไปดูเสียก่อน นางิสะจึงรอดตัว

"เห~ ไหนดูซิๆ อืม....คงจะเป็นโอคุดะซังล่ะมั้ง"คารุมะที่คิดอยู่สักพักเอ่ยออกมา ทำให้ทุกคนตกใจไม่น้อย ก่อนจะได้ฟังเหตุผลว่าที่เลือกโอคุดะเพราะความสามารถด้านยาพิษล้วนๆ

"อืม...งั้นแต้มรวมคนที่ชนะก็คงเป็นคันซากิซังล่ะนะ เอ๊ะ แต่ โคโจวซังก็แต้มตีมาชิดสุดๆ"มาเอฮาระกล่าวสรุป

"เอ๋ นึกว่าโคโจวจะได้ที่ 1ซะอีก "

"จริงด้วยแฮะ เรียนเก่ง หน้าตาดี แถมยังอ่อนโยนด้วย"

"พวกแกอยู่ดาวไหนกันมา ยัยนั่นน่ะ น่ากลัวอย่างกับอะไรดี ยิ่งหน้ายิ้มๆนั่น บางทีอาจวางแผนฆ่าคนอยู่ก็ได้"เทราซากะที่ทนฟังค้านหัวชนฝา

"อันนี้เห็นด้วยนะ จริงๆชิโนบุจังน่ะซ่อนความน่ากลัวไว้เพียบเลย ไหนจะคำพูดเสียดแทงอีก"คารุมะยกมือเห็นด้วยอีกคน

"จริงด้วยนะครับๆ ตอนก่อนหน้านี้ที่โดนลักพาตัว อาจารย์แอบเห็นโคโจวซังหักข้อมือผู้ชายตัวโตแถมยังเค้นข้อมูลด้วยการทรมานอีก แต่ก็ยังพาไปส่งโรงบาลแถมโกหกหมอหน้าตายว่าไปเจอสลบอยู่ด้วยนะครับ ไหนจะขู่ฆ่าอาจารย์โคโระผู้น่าสงสารด้วยหน้าตาน่ารักอีก น่ากลัวๆ"อาจารย์โคโระกล่าวขึ้นมาพลางปาดเหงื่อ

"เห โหดขนาดนั้นเชียว!"

"โหดชิบ! แต่หน้าตานี่ปฏิเสธไม่ได้----เดี๋ยวนะ แกมาทำอะไรฟะ!!!!!!"มาเอฮาระกำลังกล่าวเห็นด้วย แต่ดันนึกได้ว่าเป็นอาจารน์โคโระ!

"เนี๊ยะ?"แค่นี้ที่หลุดจากปากอาจารย์ ก่อนจะเผ่นไปทันที 

"ฆ่าม๊านนนนนนนนนนน!!!!!!!"นักเรียนชายทุกคนลุกฮือหยิบอาวุธและตามอาจารย์โคโระไปทันที

ทางฝั่งหญิง

ฝั่งผู้หญิงเองก็มีการโหวตนักเรียนชายในห้องที่หน้าตาดี เช่นกัน ชิโนบุเพิ่งเคยจะเล่นเลยนั่งฟังไป

"อืม...ถ้านอกจากอาจารย์คาราซึมะล่ะก็ ที่หนึ่งคงจะเป็นอิโซไกล่ะนะ มาเอฮาระก็หน้าม่อไป ส่วนคารุมะก็นักเลง" ยาดะ โทกะ สาวเจ้าที่สนใจเรื่องของอาจารย์อิรีน่าเอ่ยขึ้น

"ไม่ขนาดนั้นหรอก จริงๆคารุมะคุงก็เป็นคนเงียบๆนะ"คายาโนะและโอคุดะเอ่ยออกมา

"ก็นะคะ สำหรับดิฉันเขากวนไปหน่อย"ไม่รู้ว่าคายาโนะและโอคุดะไปเจอคารุมะในจักรวาลไหนมา แต่สำหรับชิโนบุเจอหน้าเป็นกวน เจอเป็นชวนคุย!

ก็เขาเป็นกับหล่อนคนเดียวไงโว๊ย!!!

นักเรียนหญิงห้อง E แทบจะทึ้งหัวตัวเอง ที่ดูไม่ออกเหรอว่าเขามีใจให้ถึงกวนเนี่ย!

"งั้นๆ ชิโนะจัง! ชอบใครงั้นเหรอ?"คายาโนะล้มนอนตรงตักของชิโนบุ พลางมองเด็กสาวตระกูลผีเสื้อที่ลูบหัวตัวเองเบาๆอย่างเอ็นดู อันที่จริงคนทั้งห้องก็เพิ่งจะสังเกตุว่าชิโนบุปล่อยผมลง! ดูสวยแปลกตากว่าทุกครั้ง แต่ไม่ได้ถามเพราะรอคำตอบจากปากเด็กสาวตระกูลผีเสื้อ

"เอ๋...คนที่ดิฉันชอบอย่างนั้นเหรอคะ....อืม นั่นสินะคะ คงจะเป็น...."

※ตัดฉับอย่างน่ารัก5555555555555555 ไรท์ไม่ได้แกล้งทุกคนนนนนนน วันนี้เราก็พบกับความอวดรวยอีกแล้วนะคะ แต่งไปคืออยากอ้วกอยู่นะ55555  ตอนนี้ดูสั้นๆไปขออภัยนะคะ  ทุกคนจะเห็นว่าไรท์แต่งตามตอนในเมะเลย มีเพิ่มมานิดหน่อยเพราะมันจะสั้นไปจริงๆ