ตอนที่ 9 : งดหื่น ก็คือยังหื่นได้อยู่ (100%)
ขอเมนท์เป็นกำลังใจหน่อยนะครับ
9
และแล้วก็ครบกำหนดการถึงวันที่พี่บี๋จะต้องกลับมาจากเชียงใหม่ ร่างบอบบางของแบมแบมกำลังนั่งกัดเล็บอยู่ในชุดนอนสีเหลืองลายเป็ดจ้องนาฬิกาที่ผนังห้องตาไม่กระพริบ
‘กูน่าจะถึงห้องประมาณห้าทุ่ม’
นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมแบมแบมถึงไม่นอนและนั่งจ้องนาฬิกาที่ผนังห้องอยู่แบบนี้ ตอนนี้ก็ห้าทุ่มมาได้สักสิบนาทีแล้วก็ยังไม่มีวี่แววของพี่บี๋ หงอย คิดถึงจะแย่แล้วเนี่ย
ปิ๊งป่อง!
พรึบ!
เสียงกดกริ่งดังพร้อมๆกับที่ร่างบางกุลีกุจอขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งไปที่ประตูห้อง ร่างบางรีบเปิดประตูเพราะมั่นใจว่าคนที่มานั้นคือพี่ชายของตัวเองแน่นอน
“พี่บี๋ แบมคิดถึงมากๆเลย” คนตัวเล็กกอดคนที่อยู่ตรงหน้าทันทีไม่รีรอที่จะให้ท่อนแขนเล็กๆโอบรัดพี่ชายของเขาให้หายคิดถึง หน้าแนบไปกับอกแกร่งของพี่ชายเต็มเปา หารู้สักนิดไม่ว่าคนที่ตนกอดน่ะไม่ใช่พี่บี๋
“กูอยู่นี่!” แล้วเสียงนั่นก็ดังขึ้นมาเรียกสติคนที่กำลังซุกหน้าอยู่กับอกของชายปริศนา
“พะ…พี่มาร์ค” พอเงยหน้าขึ้นก็เจอแจ็คพ็อตทันที ใช่แล้วคนที่เป็นคนกดกริ่งและยืนอยู่หน้าประตูนั้นคือมาร์คต้วน แบมแบมรีบผละออกจากมาร์คก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้เป็นการขอโทษ
“แบมขอโทษครับพี่มาร์ค แบมไม่ทันมอง” แบมแบมช้อนสายตาที่แสนละห้อยของตัวเองขึ้นมองร่างสูงที่ยกยิ้มหวานละมุน ซึ่งแบมแบมคิดว่านั่นเป็นรอยยิ้มที่หล่อมากๆของพี่มาร์ค
“ไม่เป็นไรครับ” พี่มาร์คก็ยังเป็นพี่มาร์คยังคงใจดีกับแบมแบมเสมอร่างบางคิดในใจอยู่แบบนั้น หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มที่แสนอบอุ่นที่ทออยู่บนใบหน้านั้นได้มาจากการโดนร่างบางกอดนั่นแหละ
“เด๋อด๋าตอนรับการกลับมาของกูจริงๆ” คนที่ยกกระเป๋าเดินทางเข้ามาในห้องส่ายหน้าอย่างเอือมๆ แบมแบมที่พอจับทิศจับทางถูกว่าใครเป็นใครก็รีบโผลเข้ากอดพี่ชายที่คราวนี้ถูกตัวแน่นอน
“คิดถึงๆๆ” คนน้องบอกคิดถึงคนพี่สามครั้งติดถ้าไม่เขินพี่มาร์คที่ยืนอยู่ตรงนี้คงหอมแก้มพี่บี๋ไปแล้ว คนพี่เองก็ยิ้มแป้นเขาเองก็ดีใจเหมือนกันที่ได้กลับมาเจอน้อง เป็นห่วงไอ้ตัวดื้อนี่แทบแย่ตอนอยู่เชียงใหม่ ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มนิ่มของแบมแบมอย่างเอ็นดูอย่างถึงที่สุด
“ของฝากแบมล่ะ” พอกอดเสร็จก็ไม่ลืมที่จะถามไถ่ถึงน้ำพริกหนุ่มและไส้อั่วที่แม่ของเขาจะฝากมากับพี่บี๋
“อยู่ในกระเป๋าเดี๋ยวค่อยเอา นั่งเครื่องจนเลือดไม่เลี้ยงตูดแล้วเนี่ยชาไปหมด รอกูแยกกระเป๋าก่อน ขอนั่งพักแป๊บ มาร์คมึงมานั่งก่อนอย่างพึ่งกลับ” เจบีไม่ลืมที่จะเรียกคนที่อาสาไปรับเขาที่สนามบินให้มานั่งที่โซฟาด้วยกัน
“เดี๋ยวแบมไปเอาน้ำมาให้นะครับ” แล้วคนตัวเล็กก็เดินไปเอาน้ำให้ตู้เย็นมาให้ตามที่บอก แก้วสองใบถูกวางลงพร้อมกับน้องแบมที่นั่งลงแล้วเปิดฝาขวดน้ำแล้วเทให้กับพี่บี๋และพี่มาร์ค ในทุกจังหวะการขยับตัวของน้องก็อยู่ในสายตาของมาร์คต้วน
เหมือนเสี่ยที่กำลังมองสาวใช้ในบ้านเพื่อจะเคลมไม่มีผิด!
“แล้วนี่ทำไมพี่มาร์คถึงมากับพร้อมพี่บี๋หรอครับ” คนที่ไม่รู้ว่าทำไมพี่มาร์คถึงมาปรากฏตัวที่นี่ก็ถามออกไปพร้อมกับย้ายตัวเองมาทิ้งตัวข้างพี่บี๋
“อ๋อ พอดีพี่นึกได้ว่าไอ้บีมันกลับมาจากเชียงใหม่ห้าทุ่มวันนี้พอดีเลยไปรับอะผ่านไปแถวนั้นพอดี” ถ้าเอาแบบตอแหลน้อยกว่าที่พูดออกไปนี่หน่อยก็คืออยากเห็นหน้าน้องแบมไม่ได้กะว่าจะมารับเพื่อนเลยไม่ได้ผ่านไปอะไรแถวนั้น แต่ครั้นจะมาแบบไร้เหตุผลก็ไม่ได้เลยต้องเอาเพื่อนมาอ้างนี่คือเหตุผลของมาร์ค
“พี่มาร์คใจดีจังครับ” ใจดีได้มากกว่านี้อีกถ้าหนูมานั่งคร่อมตักพี่แล้วขย่มตัวไปมา คิดในใจเองกระตุกยิ้มเองอยู่คนเดียว คนน้องก็ยิ้มตอนคิดว่าพี่มาร์คกำลังยิ้มเขินใจน้องชื่นชมและรู้สึกผิดหน่อยๆที่เคยมองว่าพี่เขาน่ากลัวตอนที่พี่เขาเผลอมาจูบตนตอนเมา
เหล้าเข้าปากอะเนอะก็อาจจะมีเลอะเทอะบ้าง แต่นั่นมันไม่ใช่นิสัยจริงๆของพี่มาร์คสักหน่อย พี่มาร์คใจดีจะตาย
“เออ มึงคุยกันไปนะ กูอยากอาบน้ำจะแย่แล้ว” พี่บี๋ยืนขึ้นเพราะอยากจะไปอาบน้ำใส่เสื้อกล้ามตราห่านคู่พร้อมกางเกงบอลผ้าลื่นสีเขียวจะแย่แล้วเขาเป็นคนที่รักในการอาบน้ำและรักในการโปะแป้งตางูอัดรักแร้เป็นที่สุด ตอนไปออกค่ายนี่ไม่สะดวกใจที่จะทำเพราะกลัวว่าจะโดนไอ้หมีมันมองแรงใส่อีก จะว่าไปเขาก็ไม่ได้มีช่องทางกับไอ้หมีนั่นเลย มัวทำกิจกรรมจนลืม
“อืม” พี่มาร์ครับคำในลำคอก่อนจะมองเพื่อนที่เดินปัดตูดเข้าไปในห้องนอนที่มีห้องน้ำอยู่ภายใน ตรงโซฟาเลยมีแต่เขากับแบมแบม อะ เดี๋ยวบรรยากาศจะเงียบกริบเกินไปมาร์คต้วนยกแก้วน้ำที่น้องเทให้ขึ้นดื่มเสียหน่อยพอเป็นพิธี
สัด! เสียงกลืนน้ำกูดังมาก ณ ตอนนี้
“ยังไม่ง่วงหรอครับ” แล้วก็เปิดประโยคชวนคุยแบบเนียนๆตอนที่ค่อยๆวางแก้วลงที่เดิม
“ยังเลยครับ รอของกิน รอพี่บี๋มาจัดการกระเป๋า” น้องหัวเราะและยิ้มจนตาหยี สายแดกแบกความหิวที่แท้
“เรานี่มีความสุขกับอะไรง่ายดีนะ” แบมแบมพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม เขาพูดแบบนั้นไปใช่ว่าจะยกยอปอปั้นน้อง เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ ไอ้อาการกินไปยิ้มไปน่ะมันก็เห็นได้บ่อยๆจากคนตรงหน้า แค่ของอร่อยชีวิตก็มีความสุขแล้ว เขารู้สึกว่าไม่ซับซ้อนดี
“แต่ระวังอ้วนนะ อย่ากินอะไรตอนดึกๆบ่อยเดี๋ยวสุขภาพไม่ดี” แบมแบมหุบยิ้มลงนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้ารับ ร่างสูงขยับตัวนิดหน่อยไม่รู้จะชวนน้องคุยอะไรต่อ เงียบไปพักหนึ่งแล้วน้องที่นั่งอยู่ก็กระเด้งตัวขึ้นเหมือนคิดอะไรได้
“พี่มาร์คครับแบมมีคำถาม” ร่างสูงเลิกคิ้ว
“มีคำถามเรื่องอะไรครับ” เขาหันหน้าไปหาน้องให้ความสนใจกับสิ่งที่น้องจะถามอย่างออกนอกหน้า เออ ก็ชอบอะก็ต้องสนใจก็ถูกแล้ว
“ทำไมแบมยังไม่มีซิกแพคอะครับ” ถามไปก็ทำตาปริบๆไป
“อ่า ยังไม่ขึ้นอีกหรอครับเนี่ย ตามจริงมันต้องขึ้นแล้วนะ” ก็แกล้งน้องเล่นเฉยๆ น้องยังออกกำลังกายได้ไม่เท่าไหร่เลยแถมยังเล่นเบามาก และดูจากนิสัยการกินก็ไม่เอื้อต่อการมีกล้ามท้องสักนิดมันก็ไม่มีน่ะถูกแล้ว
“ห๊ะ! จริงหรอครับ มันผิดปกติอะไรหรือเปล่า” ตอนตกใจนี่น่ารักมากเลยนะแบมแบมเนี่ย พอน้องพูดออกมาแบบนั้นเขาก็พยักหน้า
“นั่นสิผิดปกติหรือเปล่านะ…ไหนพี่ลองขอดูได้ไหมครับ” เพื่อนอยู่ในห้องน้ำ ส่วนน้องก็กำลังอ๊องๆใส่เขามันก็เป็นโอกาสดีที่จะขอดูแต่ถ้าน้องปฏิเสธก็ถือว่าเท่าทุน ไม่ได้กำไรไม่เสียกำไร
“เนี่ยๆครับ มันเป็นแบบนี้” น้องแบมก็ไม่รีรอที่จะจัดการถกเสื้อขึ้นมาให้เห็นถึงหน้าท้อง มาร์คต้วนทึงหัวตัวเองในความคิด
ไอ้สัด ขาวมาก เอวคอดๆปรากฏให้เขาเห็นในระยะประชิด มาร์คต้วนสบถคำหยาบเป็นสิบๆคำอยู่ในหัว ปกกูเห็นแบบแอบๆวันนี้มันคือตรงหน้าระยะประชิด บาปจริงๆ ตอนนี้สมองขี้หื่นประมวลคำว่าอยากเลียให้ลมไม่หยุด น้องกำชายเสื้อแน่นแล้วเม้มปากรอว่ามาร์คจะวิเคราะห์กล้ามท้องเขาว่าอย่างไง
“จับได้ไหมครับ พี่หมายถึงลองกดดูกล้ามเนื้อ” แล้วมีหรอที่น้องจะส่ายหน้าปฏิเสธ มาร์คที่ได้คืบจะเอาศอกได้สำเร็จก็เขยิบเข้ามาใกล้น้องมือแอบสั่นก่อนจะส่งปลายนิ้วสัมผัสที่หน้าท้องขาวๆของแบมแบมที่มีการหายใจเข้าออกอยู่ที่ท้อง เขาลองเอามือกดลงไปก็พบว่ามันไม่แข็งเลยสักนิดมันเหมือนหน้าท้องคนปกติที่ไม่ได้มีกล้ามเนื้อเหมือนเขา
นิ่มมาก นิ่มจนอยากใช้ปากสัมผัสแทนปลายนิ้วแล้วในตอนนี้
“สงสัยตรงนี้จะยังไม่มี น้องแบมเลิกเสื้อขึ้นกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ พี่จะลองกดตรงช่วงอกดู เพราะปกติตรงหน้าอกกล้ามเนื้อจะขึ้นเร็วกว่า” ยอมรับว่าที่อยากเห็นกว่าหน้าท้องก็จุกสีสวย ที่พูดพร่ำว่ากล้ามอกมาก่อนกล้ามท้องนะหรอน่ะหรอ อ๋อ โกหก!
ให้ทายว่าน้องยอมเลิกเสื้อไหม
หึ! จะเหลือหรอ มาร์คต้วนนี่แทบจะเก็บยิ้มไม่อยู่ตอนที่น้องค่อยๆเลิกเสื้อขึ้น
แล้วมันก็อยู่ตรงหน้าเขา จุกสีชมพูหวานๆที่เขาอยากจะลองใช้ปากชิมว่าจะหวานเหมือนสีไหม หนำซ้ำยังอยากบดขยี้มันด้วยฟันคมๆและริมฝีปากรวมถึงใช้นิ้วคลึงมันจนแข็งเป็นไต
แข็งไปหมดแล้วเนี่ย หมายถึงข้อนิ้วที่กำลังจะเอื้อมไปจับนมน้องนี่แหละแข็งจนแทบขยับไม่ได้ ข้างล่างก็แข็ง หมายถึงข้อขา น้องทำขาเขาแข็งไปหมด
ไอ้สัดเอ้ย! นั่นคือสิ่งที่มาร์คต้วนพร่ำสบถกับทุกส่วนที่กำลังแข็งบนร่างกายของเขา
“ก็พอมีกล้ามเนื้ออยู่บ้างนะ” ส่วนปลายของนิ้วชี้และนิ้วกลางของมือข้างขวาแตะลงไปที่หน้าอกของแบมแบม ออกแรงกดนิดหน่อยพอเป็นพิธี มาร์คต้วนพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้ปลายนิ้วตัวเองไปถูกจุกสีชมพูหวานแหวนของแบมแบม
กลัวว่าถ้าไปโดนแล้วมันจะแข็ง ไม่ได้หมายถึงหัวนมน้องนะ หมายถึงน้องชายเขานี่แหละ ปากก็พร่ำเรื่องกล้ามเนื้อแต่ตาก็มองนมน้องอยู่มิวางวาย
ได้ดูดสักครั้งจะตั้งใจเรียนให้จบด๊อกเตอร์เลยเอ้า!
“อีงาม! สบู่ไปไหนอีกแล้วเนี่ย” ก่อนที่น้องชายของมาร์คต้วนจะแข็งตัวไปมากกว่านี้ เสียงของบีเพื่อนรักก็ดังออกมาจากห้องน้ำ น้องหันไปทางต้นเสียงเช่นเดียวกับมาร์คต้วนแล้วเอาเสื้อลงก่อนจะลุกออกจากโซฟา
“อ๋อเมื่อเย็นแบมอาบน้ำแล้วมันหมดเลยเอาขวดเก่าออกมากะว่าจะเอามาเติม…” พอน้องเดินลับตาไปเพื่อจะดูสบู่ขวดใหม่ให้กับไอ้บีมาร์คก็ซี๊ดปากออกมาด้วยความกระสัน ว่าบุญว่าบาปตอนนี้เขาเริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วจริงๆ บางอย่างมันแข็งตัวอยู่จนปวดหนึบเขาจะ ต้องcool down มันลง แต่ว่าจะทำอย่างไงให้มันเย็นลงน่ะสิที่เป็นปัญหา
ยืม ปากน้องแบมให้มาออรัลให้หรอ? ความคิดดีแต่ถ้าทำขนาดนั้นก็คงโดนไอ้บีเอาปืนไล่ยิงเป็นแน่แท้ บุญนักหนาที่ใส่กางเกงยีนมามันถึงฟูได้ไม่เต็มที ไม่งั้นได้รู้กันทั้งบางว่าเขาเกิดหื่นขึ้นมา
ดีหน่อยที่น้องแบมเดินไปหาสบู่นานพอที่จะทำให้มันเริ่มอ่อนตัวลงได้บ้างแต่ก็ยังไม่สุด เขาต้องคอยบอกกับตัวเองให้ใจเย็นๆทุกสามวินาที พอทุกอย่างดูโอเคก็เหมือนน้องจะรู้งานแบมแบมกลับมานั่งข้างๆเขาโดยรักษาระยะห่างอย่างเคย
“พี่มาร์คเป็นอะไรหรือเปล่าครับเหงื่อซึมเลย” มันแข็งน่ะสิน้องมันจะมีอะไรไปมากกว่านี้อีก!
“ห๊ะ? อ๋อเปล่าครับ มันร้อนนิดหน่อย”
“ร้อนหรอครับ งั้นเดี๋ยวแบมไปปรับแอร์ให้” พูดจบน้องก็กระเด้งตัวไปปรับเครื่องปรับอากาศให้ เด็กดีเหลือเกิน แต่แม่งเอ้ยแค่ยืนปรับแอร์ตูดจำเป็นต้องงอนสวยขนาดนั้นเลยหรอวะ ไหนจะขาขาวๆนั่นอีก
แบมแบมเอารีโมตเครื่องปรับอากาศเคาะลงกับมือตัวเอง
“ง่าทำไมจู่ๆก็ปรับไม่ได้” แบมแบมยืนบ่นงุ้งงิง และในวินาทีต่อมาก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟานั้นเข้ามายืนซ้อนอยู่ด้านหลังอาจจะไม่แนบเนื้อมากแต่ก็รับรู้ได้ถึงลมหายใจร้อยๆที่เป่ารดมาที่ผม
“ไหนพี่ดูให้” แบมแบมหน้าแดงขึ้นมาเมื่อพบว่าพี่มาร์คโอบเขาอยู่แต่พี่มาร์คก็ยังเป็นสุภาพบุรุษ ที่บอกอย่างนั้นก็เพราะถึงพี่เขาจะโอบแต่ก็ไม่ได้เอาแขนมาถูกเนื้อของแบมแบมเลยแม้แต่น้อยพี่มาร์คระวังไม่ให้การโอบนี้มันถูกเนื้อต้องตัวแบมแบมมากนัก
งื้อ ประทับใจ
“อะ ลองปรับดู” มาร์คส่งรีโมตคืนสู่มือของคนที่ยืนอยู่ในอ้อมกอดเขาลดแขนตัวเองลงให้เหลือเพียงการยืนซ้อนหลังน้องแบบห่างๆ ในระหว่างที่น้องกดรีโมตมาร์คต้วนก็ใช้สายตาสอดส่องไปทั่วร่างกายที่อยู่ใกล้เขาขึ้นมาอีกหน่อยจากที่เคยเป็น
จิตใต้สำนึกผุดแต่คำว่าอยากลองเด็กคนนี้เต็มไปหมด…
จนแล้วจนรอดมาร์คต้วนก็คุมสติไม่ได้พุ่งเข้าไปฟัดแบมแบมสำเร็จลุลวงไปจนเจบีออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นแป้งตรางูที่เพื่อนอัดโปะเข้าไปที่รักแร้นั้นโชยออกมาตั้งแต่เจ้าตัวยังเดินมาไม่ถึงโซฟา
“อ้าว กูนึกว่ามึงจะกลับแล้วนะเนี่ย” ปกติก็กลับแล้วแหละถ้าไม่มีน้องแบมและเหตุผลหนึ่งก็เพราะแข็งจนขยับตัวไม่ได้
หมายถึงขา แม้ก่อนหน้านี้จะไม่ใช่ขาก็ตาม
“อ้าวก็มึงบอกให้กูรอก่อนอย่าพึ่งกลับไง” เพื่อนพยักหน้าขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางออกมาเปิด พี่บี๋นั่งลงกับพื้น ก่อนจะหยิบบางอย่างแล้วโยนให้มาร์คต้วน
“มึงสายสุขภาพ กูไม่แน่ใจว่ามึงจะแดกแคปหมูได้ไหม กูพยายามซื้อแคปหมูไร้มันมาให้แล้วนะ ก็แดกๆซะอย่าให้เสียน้ำใจ” คนที่ถ่อไปถึงบ้านเกิดก็ไม่ลืมจะซื้อของฝากเลื่องชื่อมาให้
“ของแบมอ่า” น้องแบมสายแดกก็ไม่ลืมที่จะทักท้วงของฝากของตัวเอง น้องแบสองมืออย่างน่ารักน่าเอ็นดู น่ารักจนใจเจ็บมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“รู้แล้วๆ” แล้วพี่บี๋ก็หยิบกล่องน้ำพริกอ่องและไส้อั่วที่ห่อมาอย่างดีกันกลิ่นออกแล้วส่งให้แบมแบม ร่างบางรีบแกะอย่างไว
“ร้านป้าต้อยด้วยนะน่ะ” แบมแบมตาวาวเมื่อได้ยินว่าไส้อั่วตรงหน้ามาจากร้านดัง
“ลำขนาด!!” และตามนั้นได้มาปุ๊บก็เปิดกินเลย มาร์คก็มองน้องกินไปยิ้มไป เด็กนี่กำลังส่งมอบทักษะมีความสุขง่ายเพียงได้มองให้เขาหรือเปล่านะ
“อีงามกินค่อยๆเดี๋ยก็ติดคอ” พี่บี๋เอ็ดน้องชายที่จ้วงไส้อั่วคำโต
“ก็น้องแบมหิว” มาร์คหันมาขมวดคิ้วใส่เพื่อนที่ดุน้อง
“พวกมึงนี่อยู่กับไม่กี่วัน ให้ทายกับฉิบหายวายวอดมาก” แล้วพี่บี๋ก็บ่นให้กับทั้งคนเป็นเพื่อนและน้องชาย แต่ถามว่ามีใครฟังไหม
ตอบตรงนี้เลยว่าไม่ อีกคนจ้วงไส้อั่วจนปากมันส่วนอีกคนก็ยิ้มหวานเท้าคางมองน้องกินน้องเป็นอาหารตา
“อะ นี่อีกอัน” พี่บี๋โยนถุงหมูกระจกไปบนตักแบมแบม มาร์คยิ้มตามไปตอนที่น้องทำตาวาวใส่หมูกระจกที่พี่ชายโยนให้
“แบ่งให้ไอ้มาร์คมันชิมมั้งเด้! งก ฉิบหายเลยวะมึงเนี่ย” น้องสะดุ้งสุดตัว แล้วรีบหันมาทางเขาก่อนจะก้มหัวเหมือนขอโทษที่ลืมชวนกิน
เขาเองก็ส่ายหน้าว่าไม่เป็นไรและปฏิเสธเพราะอิ่มแล้ว มองน้องจนอิ่ม แต่มิวายน้องก็แกะหมูกระจกและเอามาป้อนถึงปาก
มีคนป้อนอะ… ยิ่งคนป้อนเป็นแบมแบม
ก็ต้องกินงะ อยากจะอมทั้งหมูอยากจะอมไปทั้งมือน้อง ดูดเลียให้แบมแบมครางเสียว
บาปมาก! แค่น้องป้อนหมูกระจกก็บาปตกนรกไปแสนกว่าหลุม
เมื่อคืนมาร์คกลับมาพร้อมแคปหมูไร้มันที่เจบีซื้อมาฝาก ยิ้มจนนึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้า ก่อนจะกลับแบมแบมมาส่งเขาที่หน้าประตูห้อง มือก็กอดถุงหมูกระจกไม่ห่าง โบกมือยิ้มร่าอย่างน่าเอ็นดู
และแน่นอนว่าอยากให้มาดูเอ็นเขาด้วยเช่นกัน
เช้านี้ก็เป็นเช้าที่สดใสอีกวันของมาร์คต้วนอาจจะเพราะน้องแบมมาเข้าฝัน โดยการนั่งอ้าขาที่ปลายเตียงเขาเมื่อคืนนี้ ทรมารที่ในฝันทำห่าอะไรไม่ได้เลย เหมือนฝันผสมโดนผีอำขยับตัวไม่ได้ เหมือนดูแต่ตามืออย่าต้อง เป็นเอามาก มาร์คต้วนรู้ตัวดีว่าตอนนี้เขากำลังหลงแบมแบมเอาเสียมากๆ ก่อนจะออกจากคอนโดเพื่อนสนิทของเขาก็โทรมาชวนว่าให้กินข้าวต้มร้านเดิมที่เคยไปกิน ซึ่งมาร์คก็ไม่ได้ปฏิเสธ
เจอหน้าน้องแบมแต่เช้า มีใครจะไม่อยากเห็นบ้าง
มาร์คเป็นฝ่ายมาถึงก่อนนิดหน่อย หย่อนก้นลงนั่งได้ไม่นานเจบีและแบมแบมก็เดินเข้ามาร่วมโต๊ะด้วย
“สั่งไรไปยัง” เจบีที่ดึงเก้าอี้พลาสติกมานั่ง พร้อมกับหันไปบอกแบมแบมให้ไปตักน้ำมาสามแก้ว
“ยังเลย รอมึงก่อน” มาร์คมองตามคนน้องที่เดินไปตักน้ำตามที่สั่งอย่างว่าง่าย ถ้าพี่ขอให้หนูออนท็อปให้หนูจะว่าง่ายแบบนี้กับพี่ไหมนะ
“งั้นสั่งเลยไหม” มาร์คพยักหน้า เมนูที่สั่งด้วยกันก็เหมือนเดิมอย่างที่เคยสั่ง ละเว้นขิงในโจ๊กหมูใส่ตับของแบมแบมเหมือนเดิม
“บอกเขาหรือเปล่าว่าไม่ใส่ขิง” พอน้องกลับมาพร้อมกับวางน้ำสามแก้วก็ถามขึ้นเพราะเห็นว่าพี่ชายพึ่งกลับมาจากการเอากระดาษรายการอาหารไปเสียบไว้
“บอกแล้ว” แบมแบมพยักหน้าพร้อมกับดึงเก้าอี้ออกมาจากโต๊ะแล้วหยิบกุญแจรถพี่บี๋ที่วางไว้ใกล้กระเป๋าเงินขึ้นมาเล่น
ว่าง่าย อยู่ง่าย ไม่งอแง นี่มันสเป็คเมียมาร์คต้วนชัดๆ
“เมื่อคืนแบมฝัน” แล้วจู่น้องก็เปิดประโยคสนทนาขึ้นมา เหมือนพึ่งนึกขึ้นได้
“ฝันว่าอะไรอะ ฝันว่าหมูกระจกทับตายหรือเปล่า” พี่บี๋แหย่น้องตามประสาคนที่มองว่าน้องอ๊องๆอยู่ตลอดเวลา น้องคว่ำปากแล้วส่ายหน้า
“ฝันว่าอะไรครับ” ฝันว่าอ้าขาแบบที่พี่ฝันเห็นหนูหรือเปล่า เสียงทุ้มๆใบหน้าหล่อที่ปกปิดความหื่นกามทำให้แบมแบมยิ้มกว้างและมองว่ามาร์คดูเป็นคนพร้อมจะรับฟัง ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องไร้สาระก็ตาม
“แบมฝันว่าสะดุดขาตัวเองหัวทิ่มลงไปในสระน้ำ”
“มึงนี่นะ ซุ่มซ่ามแม้กระทั่งในฝัน” แบมแบมฟาดแขนพี่บี๋ข้อหาไม่ตั้งใจฟัง
“แบมก็แค่เท้าความ ว่าแบมอยากเรียนว่ายน้ำ” ทั้งโต๊ะพากันมองหน้าเด็กน้อยปีหนึ่ง ไม่มีความเชื่อมโยงใดๆที่พี่บี๋รู้สึกว่ามันจะไปกันได้
“ก็แบมว่ายน้ำไม่เป็น ง่า!” เพราะความฝันตอนที่ตัวเองจมดิ่งลงไปสู่ก้นสระนั้นมันน่ากลัวมาก และไม่อยากให้ความจริงเป็นแบบนั้น
“แล้วเรื่องกล้ามล่ะ” พี่บี๋ที่รู้ถึงความเด็กน้อยความไม่เอาจริงเอาจังของแบมแบมก็ถามเหนื่อยๆเหมือนไม่อยากให้น้องหาเรื่องเสียเงินไปซื้อคอร์ส
“ก็ควบคู่กันไปไง”
“แหม อีคนรักสุขภาพ” ไม่วายโดนแขวะตามมาอีก แดกให้น้อยลงก่อนเถอะ!
“กูว่าเรื่องว่ายน้ำเป็นมันสำคัญนะน้องตกน้ำตกท่าขึ้นมาแล้วว่ายน้ำไม่เป็นมันจะอันตราย” แล้วคนที่คอยให้ท้ายแบมแบมนั้นก็ยุเต็มที่ แบมแบมยิ้มกว้างให้พี่มาร์คท่าทางจะชอบอกชอบใจที่มีตัวหนุน
“แล้วกูถามหน่อยว่าคนอย่างมันจะไปตกน้ำตกท่าที่ไหนได้”
“ทุกที่ที่มีน้ำ” กองหนุนอย่างพี่มาร์คก็เถียงเพื่อน้องแบมได้ทุกประโยค
“สัดเอ้ย!” พี่บี๋สบถออกมาเมื่อเพื่อนต่อปากต่อคำจนได้ ให้ท้ายกันเหี้ยๆ
“เข้ากันดีจังนะพวกมึงน่ะ ค่าเรียนมันไม่ใช่ถูกๆนะเว้ย” แบมแบมทำหน้าหงอยเมื่อพี่บี๋เอาเรื่องสำคัญอย่างเรื่องเงินมาพูด เงินทองมีมากก็จริงแต่อย่างไงก็ต้องประหยัด ใช้แต่กับเรื่องที่สำคัญและสมควร
แต่เรื่องว่ายน้ำก็สำคัญนะ อย่างที่พี่มาร์คบอกว่าตกน้ำไปใครจะช่วย
“กูสอนน้องได้ กูว่ายน้ำเป็น” แล้วทั้งโต๊ะก็พากันมองไปที่พี่มาร์ค
“ไอ้เหี้ย ให้ท้ายจังวะมึงเนี่ย!”
“ไม่ได้ให้ท้าย แต่กูคิดแบบวิศวะกรแล้วว่าว่ายน้ำมันมีประโยชน์และอีกอย่างกูก็ไม่คิดค่าเรียน เรียนฟรีที่สระน้ำคอนโดกู” รู้หรือยัง รู้แล้วหรือยังว่ามาร์คต้วนกำลังคิดอะไร
“แบมตกลงครับ เริ่มเรียนพรุ่งนี้เลยเนอะ” น้องแบมยิ้มพี่มาร์คก็ยิ้ม
ยิ้มสิ ชุดว่ายน้ำเนื้อแนบเนื้อ ไม่ยิ้มก็ให้มันรู้ไป
“ดีใจเกินหน้าเกินตาฉิบหาย!” ดีใจมากก็โดนดุไปตามระเบียบ
“ตกลงมึงอนุญาตเนอะ”
“เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยแบบนี้ กูขัดได้ด้วยหรอไอ้สัด” ที่ไม่ขัดเพราะน้องดูสนุก แต่ถ้ารู้สักนิดว่าเพื่อนกำลังคิดอะไรกับน้องตัวเอง แม้แต่หน้าก็คงไม่ให้เห็ร
แล้วก็ได้กีฬาชนิดใหม่ที่แบมแบมอยากเล่นเป็นขึ้นมา พร้อมกับอาหารเช้าที่สั่งก็มาเสิร์ฟพอดี เด๋อด๋า สะดุดขาตัวเองตกน้ำแม้กระทั่งในฝัน มันจะจริงจังกับอะไรได้วะนอกจากของกิน เนี่ยแดกโจ๊กแป๊บเดียวหมดไปครึ่งชาม
หกโมงเย็น มาร์คไม่แน่ใจนักว่ามันคือเวลาที่คนปกติเขาเรียนว่ายน้ำกันหรือเปล่า แต่เขาชอบความเอ้าท์ดอร์ ความฟ้ากำลังจะมืด ของสระน้ำคอนโดตอนหกโมงเย็นแบบนี้และเขาก็พร้อมที่จะสอนนักเรียนคนสวยที่กำลังเข้าไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำบนห้องนอนเขาแล้ว
..................
talk : ตอนนี้อาจจะหื่นมากไปหน่อยต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ถามว่าตอนหน้าจะหื่นน้อยลงหรอ ก็ไม่นะ
เป็นกำลังใจให้เดี้ยนด้วยนะคะ รักส์
@tofu_7
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่มันหื่นขึ้นสมองมากกกก 5555
พี่คือน่ากลัวสุดๆ น้องก็คือไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยลูก
โอ๊ะ พี่เขามองการณ์ไกล นุ้งแบมจะรอดไหมน้า
หรือได้แต่มโน😂😂
แข็ง แข็งใจอ่านเพราะตื่นเต้นมาก
พี่มั นร้า ย มากๆๆ หล่อฉลาด ไปอีก