คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #94 : Destinesia (94) เตรียมเรื่องราวให้พร้อม
Destinesia (94) เตรียมเรื่องราวให้พร้อม
‘สวัสดี แฮรี่ ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะ สบายดีรึเปล่า
ฉันกำลังตามหาหนูบางตัวอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วง
โอ้วๆ ฉันเข้าใจดีว่าเธอพยายามจะห้ามฉันแล้ว
แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะให้ฉันนั่งๆนอนๆอยู่บ้านเฉยๆ
ปล่อยเธอทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว
ขอให้เข้าใจ เพราะเธอคือลูกทูนหัวเพียงคนเดียวของฉัน
ฉันไม่สามารถนิ่งเฉย ปล่อยให้เธอจัดการทุกอย่างคนเดียว
ฉันรู้ แฮรี่ ว่าฉันกำลังทำให้เธอเป็นห่วง
แต่ฉันเป็นห่วงเธอมากกว่า
ไว้เจอกันอาทิคย์หน้า ฉันจะไปหาเธอแน่นอน
ซีเรียส
’
แฮรี่ขมวดคิ้วให้กับจดหมายตอบกลับของพ่อทูนหัวตัวเอง ที่ชัดเจนแจ่มแจ้งแล้วว่า อีกฝ่ายไม่ได้ยินยอมที่จะอยู่บ้านตามคำขอของเขาจริงๆ ..
เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรซีเรียสหรอกนะ พ่อทูนหัวเขาก็คงเครียดไม่ตกหลายๆเรื่อง ยังไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังอีกเยอะแยะมากมาย เข้าใจว่า ซีเรียสจะต้องทนไม่ไหว ต้องไปตามหาคำตอบทุกอย่าง
แม้รูปร่างจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา .. ความคิดและความทรงจำมากมายเกินกว่าที่จะจดจำทุกอย่างได้หมด ภายในอาจจะเหมือนผู้ใหญ่ที่ผ่านโลกมาหลายมุมมอง แต่กับภายนอก แฮรี่ พอตเตอร์ ก็ยังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ที่มีเพียงรอยยิ้มใสซื่อ ไม่ทันโลกรอบตัว
นกฮูกสีขาวตัวใหญ่เกาะอยู่ข้างโซฟาหลังจากที่เขารับจดหมาย มือของเด็กชายลูบมันอย่างขอบคุณที่ต้องเผชิญอะไรต่างๆเพื่อนำจดหมายหลบเลี่ยงผู้คนกลับมาหาเขาได้อย่างปลอดภัย
แฮรี่ยังคงนัดพบเจอซีเรียส และไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนสนิททั้งสองคน ..
อืม ต่อให้กี่ปีผ่านไป เขาก็ยังเป็นสิงห์ผสมอสรพิษ .. ภายนอกเหมือนเด็กดีไม่มีที่ติ และลับหลัง เขาก็พาเพื่อนตัวเอง แอบออกจากฮอกวอตส์ เป็นการแหกกฏอย่างไม่ต้องสงสัย
ข่าวเสียหายหลายอย่าง เหมือนเดิม อาจจะเปลี่ยนไปเล็กๆน้อยๆ แน่นอนว่า เรื่องเขาไม่ใช่เรื่องรุนแรง ถึงเดรโกจะใส่สีตีไข่เรื่องเขาอยู่บ้าง แต่ก็เป็นเรื่องปกติภายนอก ไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรขนาดนั้น ..
อย่าลืมว่าเขาเป็นเด็กดีต่อหน้าคนอื่นเสมอ ..
“อย่าไปใส่ใจกับคำพูดของคนอื่นเลย .. ไม่ว่าเรื่องไหน ก็ต้องมีคนพูดถึงอยู่แล้ว แค่จะพูดออกมาตรงๆ หรือพูดลับหลังเท่านั้นเอง” แฮรี่พยายามปลอบเฮอร์ไมโอนี่ในแบบของตัวเอง เคยพูดกับตัวเองที่เสียใจที่ครั้งก่อน ไม่ได้มีคำพูดปลอบเพื่อนได้เลย
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าเข้าใจ แต่สีหน้าไม่ได้ดีขึ้น .. เรื่องบางเรื่องคงไม่ใช่เรื่องของคนแค่คนเดียว แต่เป็นเรื่องของคนสองคน ที่เขาก็ไม่อาจจะเข้าไปยุ่งได้ ..
“เอาเถอะ แฮรี่ ฉันว่ายังมีเรื่องอื่นอีกตั้งเยอะแยะให้ใส่ใจ มากกว่าจะใส่ใจความคิดเห็นของคนอื่น ที่เขาไม่เคยหวังดีกับเราเลย”
และใช่ แฮรี่เห็นด้วยกับความคิดของเธอ …
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้เข้มแข็งเช่นที่เห็นภายนอก เธออาจจะเป็นสาวแกร่งและชาญฉลาดมากในช่วงอายุเดียวกัน .. และเธอเก่งมากที่สามารถรับมือเรื่องราวต่างๆ ได้ด้วยคนเดียว ..
วิกเตอร์ ครัมไม่เหมือนในอดีตเขา .. อีกฝ่ายแยแสและใส่ใจหน้าตาและความคิดเห็นของคนภายนอก มากกว่าจะมาปรับความเข้าใจ หรือแก้ข้อกังขาให้ผู้อื่น .. ปล่อยเธอแก้ไขเรื่องทั้งหมดด้วยคนเดียว
ทุกอย่างเป็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆ เพียงเพราะคนสำคัญของเขาไม่มีตัวตน…
แฮรี่ให้ความสนใจทั้งหมดไปกับการอ่านหนังสือเรียน ขนาดเรียนจบไปแล้ว บางวิชาเขาก็ไม่เคยได้หยิบมาใช้ในชีวิตจริงๆสักที . แต่การได้กลับมาอ่านหนังสือเล่มเดิมที่ล่วงเลยไปกว่าสิบปี .. ยอมรับเลยว่า เขาสามารถเก็บรายละเอียดเล็กน้อยที่ไม่เคยสนใจมาก่อน
แต่ความตั้งใจเรียนชั่วครู่ของเขา ก็ต้องถูกขัดด้วยฝีมือของเพื่อนหัวซีดที่ทำหน้าหงุดหงิดไปหมดซะทุกเรื่อง ..
“แน่ใจว่านายไม่มีเรื่องปิดบังฉัน อีกแล้ว”
คำพูดถูกเน้นชะงักคนฟังได้เล็กน้อย แต่วูบต่อมาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดรโกจ้องเขม็งเอาเรื่องร่างเล็กที่มีลับลมคมนัย แม้แต่เซเวอร์รัสก็เป็นใจ ไม่คิดจะอธิบายเลยสักนิด
“มันใช่เวลามาโวยวายฉันมั้ย มัลฟอย .. เราอยู่ห้องสมุดนะ ทำอะไรก็เกรงใจคนอื่นเขาบ้าง” เขาส่ายหน้า..
“เหอะ อย่ามาเฉไฉ ทำอย่างกับนายสนใจมันจริงๆ ใครมองมาก็คิดว่าฉันกำลังหาเรื่องนายเหมือนปกตินั่นแหละ” แค่นเสียงติดดูถูกตามมา
ก็อย่างที่คนเอาแต่ใจพูด .. แต่การที่แฮรี่ไม่สนใจนั่นแหละ ดันทำให้ชื่อเสียงของอีกฝ่ายดีกว่าเดิมเสียอีก จะไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมคนอื่นถึงมองเขาอย่างกับตัวร้ายกลั่นแกล้งเด็กสามขวบ..
เดรโกก็ไม่รู้จะถอนหายใจสักกี่ครั้ง .. ขนาดเขาสารภาพอะไรๆไปแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ยังทำเหมือนทุกอย่างยังเป็นปกติสุข และเขาก็ดันไม่อยากจะเอ่ยปากให้อีกคนหนีเขาอีก
สรุปแล้ว เป็นเขาใช่มั้ยที่ต้องปล่อยผ่าน!?
“สรุปนายจะเอาแต่นั่งนิ่งไม่คิดจะบอกอะไรฉันจริงๆ?”
“ไว้วันหลังฉันจะบอกนาย”
“ไม่ๆ นายต้องอธิบายให้ฉันฟังทุกอย่างเลยล่ะ ฉันย้ำเช้าย้ำเย็นแน่ ถ้านายคิดจะแกล้งลืม” เขาเผลอกลอกตามองให้กับความเอาแต่ใจของอีกฝ่าย แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะทั้งหมดมันเป็นเรื่องของเขาทั้งนั้น
“รู้แล้วน่า เห็นฉันเป็นคนยังไงกัน”
“ต้องให้บอก? เป็นคนที่ พอไม่ถามก็ปล่อยลืม พอไม่พูดก็ปล่อยผ่าน ..” เดรโกมั่นใจเลยว่า มีอีกหลายๆอย่างที่เขาอยากจะสาธยายออกมาเป็นข้อๆ ว่าร่างเล็กเป็นคนที่ตีมึนแค่ไหน
“ก็นายชอบทำเสียเรื่องเอง” แฮรี่หลุดหน้ามุ่ยของตัวเองให้ได้เห็น แต่ก็เรียกใบหน้าบึ้งตึงของเดรโกออกมาเช่นกัน...
“สรุปจะโทษฉัน?”
“ไม่โทษนายจะให้โทษใครล่ะ .. หึ ชอบทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”
“นายสิชอบทำเป็นเรื่องเล็ก พอตเตอร์” แต่ละเรื่องของนาย เคยมีเรื่องเล็กๆด้วยรึไง? แค่การประลองเวทไตรภาคีก็ทำร่างเล็กแทบปลิวติดขอบสนาม กับจมน้ำเล่นมาแล้ว ..
ไม่ใช่เรื่องใหญ่จริงๆ
“เฮ้! ตรงนั้นน่ะ อยากจะทะเลาะกันไปทะเลาะข้างนอก” มาดามดูแลห้องสมุดตะโกนลั่นยิ่งกว่าพวกเขาเสียอีก .. สองคนได้แต่สะบัดหน้าหนีกัน
“ฉันยังไม่เอาเรื่องนายตอนนี้ก็ได้ พอตเตอร์ … แต่จำไว้เลยนะ”
เป็นคำอาฆาตสไตล์มัลฟอยที่แฮรี่ได้ยินแล้วก็ได้แต่แอบหัวเราะ .. เชื่อแล้วว่าเดรโกยิ่งนานวันยิ่งคิดมาก . แต่ก็มีแค่น้อยคนที่จะใส่ใจเขาได้ขนาดนี้ ..
ดวงตาสีมรกตกลั่นรอยยิ้มของตัวเองไม่ให้คนอื่นเห็น หลายคนที่ได้เสียงของมาดามดึงความสนใจ มองเห็นร่างเล็กของเด็กชายพอตเตอร์ที่ก้มหน้างุดเหมือนคนโดนแกล้ง เสียงนินทาลอยเข้าหูของเดรโกทันที จนเจ้าตัวต้องสถบก่อนจะเดินหนีออกมา
‘โทษที เดรโก ฉันยังบอกนายตอนนี้ไม่ได้..’
‘ทำไมอยู่กับนาย ฉันกลายเป็นคนร้ายทุกที!!’
“พอตเตอร์”
“ฮะ?”
“หญ้าเหงือกปลา”
อุ้ย…
ตอนนี้เด็กชายใจบุญในสายตาคนอื่น กลายเป็นขี้ขโมยในสายตาของเจ้าของห้องซะแล้ว .. แฮรี่หันไปหัวเราะแห้งๆให้กับสายตาจับผิดของเซเวอร์รัส ที่ตอนนี้คงปักใจไปแล้ว ว่าเขาเป็นคนเอาของที่ว่าไป
เขาไม่ได้เป็นคนขโมยสักหน่อย .. แค่เป็นคนได้รับเท่านั้นเอง
“ฉันต้องพูดย้ำมั้ย? พื้นสมุนไพรหายาก ไม่ได้เป็นอะไรที่หาได้ง่ายๆในสวน และศาตราจารย์สเปราต์ ก็ไม่มีมันในครอบครอง นอกจากฉัน.. และ มันหายไป” .. ความทรงจำที่เซเวอร์รัสเคยเอาสัจจะเซรุ่มมาขู่เขายังคงจำได้ขึ้นใจ ...
“ใจเย็นฮะ สาบานได้เลยว่าไม่ใช่ผมที่ขโมยมันแน่นอน ” แฮรี่ตีหน้าซื่อ มองอีกฝ่ายที่กำลังแยกย้ายขวดยาอยู่บนชั้น .. เขาเงยหน้ามองสเนปที่ใช้สายตานิ่งๆมองมาที่เขา .. ก่อนเคลื่อนตัวเองลงจากบันไดสูงในห้องเก็บยา
“โอ้ งั้นหรอ .. หากฉันคว้านท้องเธอ เอามันออกมาตรวจสอบได้ละก็ ฉันก็คงจะรู้ว่ามันเป็นอันเดียวกับของที่หายไปรึเปล่า .. น่าเสียดาย ที่มันกลายเป็นก้อนโง่ๆในท้องเธอแล้ว” สเนปมองไปที่ท้องของเด็กชาย ที่ตอนนี้ผ่านมาแค่ไหน ก็ยังผอมแห้งเหมือนเดิม
“ทำไมมันฟังดูแย่ขนาดนั้นล่ะครับ” แฮรี่ยกยิ้มบางๆให้
“มันแย่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” สเนปเอ่ยเรียบๆ สายตาอ่อนลงให้กับรอยยิ้มบางของเด็กชาย ที่ดูแล้วก็คงไม่ใช่ฝีมือของเด็กนี่จริงๆ
เซเวอร์รัสมายืนประจันหน้าเขา ความสูงของอีกฝ่ายทำเขาต้องเงยหน้าคุยตลอด …เขายกยิ้มในใจเมื่อคิดว่าเซเวอร์รัสไม่คิดลงโทษเขาแล้ว แต่คิ้วที่ขมวดลง แทนที่ความสงสัยที่ก่อตัวขึ้น คงมีคำถามอื่นตามมา
ร่างสูงสาวเท้าผ่านเขาไป ก่อนประโยคต่อมาก็ทำให้เขายิ้มเสมอ
“ตามฉันมาได้แล้ว คุณพอตเตอร์ .. ความเสียหายคงเกิดขึ้นกับยาของฉัน หากปล่อยเธอไว้ในนั้นนานๆ และข้อหาโต้เถียงอาจารย์ .. กักบริเวณ ตอนนี้..”
“คร๊าบบบ”
ไม่เสียหายในนี้ ก็เสียหายในห้องเซเวอร์รัสนั่นแหละ ..
ทำไมคิดฉากกับพี่เดรไม่ออก
สงสัยต้องปล่อยไว้นานๆ เพิ่มค่าตัวพี่แกหน่อย
กับป๋าเนปก็หวานๆฟินๆหัวใจเสมอ
คือพอร์ตเรื่องช่วงนี้จะเอื่อยมาก รู้ตัวเอง
แต่ใกล้แล้วๆ ใกล้จริงๆ
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น