[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #95 : Destinesia (95) แยกไปกลับคืน

Destinesia (95) แยกไปกลับคืน

การสอบไม่ใช่สิ่งที่สำคัญมากไปกว่าการประลองที่กำลังมาถึง ตัวแทนอย่างพวกเขาไม่มีสิทธิที่จะบ่นกับการสอบที่กระชันชิดและภารกิจสุดท้ายที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น

มันคือบทสรุปตัดสินใจชัยชนะของการประลองเวทไตรภาคี..

ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจสำหรับการได้พบเจอครอบครัววีสลีย์ทั้งครอบครัวก่อนที่จะได้เข้าสนามแข่งการประลองเวทครั้งที่สุดท้าย .. ศาตราจารย์มักกอนนากัลอนุญาติให้ครอบครัววีสลีย์เข้ามาให้กำลังใจ แทนครอบครัวเดอร์สลีย์

แน่นอนว่า คงไม่มีทางที่จะยินยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาหรอก ..

ดวงตาสีมรกตเก็บความดีใจไว้ไม่มิดจนทุกคนที่เห็นก็อดยิ้มตามไม่ได้ .. เด็กชายก็ยังคงเป็นเพียงเด็กชาย ที่โหยหาครอบครัวยิ่งกว่าใคร

“สู้ๆ แฮรี่ นายไม่แพ้คนอื่นอยู่แล้ว” สองแฝดตบปุๆเข้าที่หลังเขาจนแทบล้ม เขายิ้มตอบตามปกติ หันไปขอกำลังใจจากคุณนายมอลลี่ที่ก็ไม่ยอมแพ้ โอบกอดเด็กชายไว้ในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู..

“ขอบคุณทุกคนมากนะฮะ”

“พวกเราทำเพื่อนายได้อยู่แล้ว” แฮรี่หัวเราะให้กับภาพตรงหน้า ..

ดูไปแล้วก็เหมือนครอบครัวสุขสันต์ เด็กชายตัวเล็กดูว่าง่ายเหลือเกินในสายตาคนรอบข้าง ..

แต่กับสเนปที่เพิ่งจะดุด่าเด็กชายไปเมื่อวันก่อน .. ก็ได้แต่กลอกตามองภาพสุขสันต์ตรงหน้าอย่างระอา .. เขาสาบานได้ว่าจะไม่ยอมโดนใบหน้าหวานส่งสายตาใสไม่ซื่อ?มาให้ จนเขาหลงกลอีกแน่ ..

ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นเด็กดี ว่าง่ายหัวอ่อน.. พออยู่กับเขา ทำไมถึงชอบเรียกร้องนู่นนี่ หัวดื้อหัวแข็งนอกจากชอบเถียงคำไม่ตกฟาก ยังชอบหาเรื่องใส่ตัวไม่หยุด…ถึงตอนนี้ เขาก็ยังสงสัยอยู่ ว่าอันไหนเด็กชายแสร้งทำกันแน่ ..

เพราะทำได้เนียนกริบ ไม่มีผิดเพี้ยนเลยสักนิด ..

เนียนจนเขาลืมวันแรกที่เด็กชายทำหน้านิ่งเข้าห้องเขา เพื่อแค่จะมาทำแผลให้เขา ..

เสียงเชียร์จากรอบอัฒจรรย์ไม่ได้สร้างความประหม่าให้แก่ตัวแทนที่อายุน้อยที่สุด ใบหน้าขาวสะอาดมีเพียงความสดใสเฉกเช่นเดิม รอยยิ้มบางคลี่ออกให้กับทุกสิ่งทุกอย่าง ราวกับชีวิตนี้ไม่มีอะไรจะมาทำอะไรเขาได้อีกแล้ว

สายตาของเด็กชายหรี่ลงจนแทบไม่มีใครสังเกต สำรวจรอบด้าน และคาดเดาความเป็นไปของเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้น .. แรงวางลงที่ไหล่เบาๆ เรียกความตื่นตัวเขาได้เป็นอย่างดี ..

ใบหน้าแก่ชราของศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ดูนิ่งสงบแฝงความอ่อนโยน เขาเก็บความคิดไว้ในใจ อันที่จริง เขาควรมีโอกาสได้คุยกับดัมเบิลดอร์หลายๆครั้ง แต่เขาเลือกที่จะทำเป็นไม่รับรู้อะไร ประมาณว่าไม่คิดมาก ..

และดัมเบิลดอร์ก็ไม่คาดหวังว่าเขาจะต้องรู้อะไรเพิ่ม ..

ระหว่างพวกเขาไร้คำพูด มีเพียงเสียงดนตรีบรรเลงเปิดงานเพิ่มสีสันให้กับการประลองแห่งนี้ทวีความตื่นเต้นขึ้น .. แน่นอนว่า ..

เขาไม่พูด ไม่ใช่เขาไม่คิดอะไรเสียหน่อย …

ไม่ใช่ทุกคนที่จะเห็นใบหน้าหวานเปื้อนรอยยิ้มของเด็กชายจะแปลกตรงไหนในสายตารอบตัว . เพียงแต่ในแววตาสว่างกลับไร้คลื่นอารมณ์ผิดกับที่แสดงออก …

‘เด็กบ้านั่น .. ’

สเนปมองไปทางเด็กชายพอตเตอร์ที่กำลังเกาะกลุ่มเพื่อฟังคำเตือนของดัมเบิ้ลดอร์อยู่กลางสนาม ทุกคนพร้อมใจกันเงียบเพื่อเงี่ยหูฟังคำพูดของอาจารย์ใหญ่ น่าเสียดายที่เสียงของชายชราเบาเกินกว่าคนอื่นจะได้ยิน

ดวงตาสีดำหดเล็กลงอย่างมุ่งหมาย เหมือนภาพบางอย่างมันผุดขึ้นมาในความคิด

เป็นลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเอาซะเลย ..

และเรื่องที่เจ้าเด็กจอมยุ่งบอกไว้ …

ก็ไม่เคยเป็นเรื่องดีเช่นกัน …

“เตรียมตัวให้พร้อม!!”

เฮ้!!!!

เหมือนประสาทสัมผัสของเขามันจะรับรู้การจับจ้องมาของคนด้านหลังได้ …

เขาเอี่ยวตัวไปมองเจ้าของสายตาที่จ้อมเขม็งสองสามคู่ แม้จะอยู่ห่างไกลๆ แต่แค่มองสีหน้าของพวกเขา กลับสามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

เดรโกนั่งหน้านิ่วบูดบึ้งเต็มที่ ถึงจะไม่ชอบใจที่เขามีเรื่องปิดบังบ่อยๆ แต่เจ้าตัวก็ยอมปล่อยผ่านคอยระวังอยู่ด้านหลัง ต้องบอกว่าทำอะไรไม่ได้มากกว่า

เพราะพวกเขาเข้าใจเขาดีที่สุด หากเขาเลือกที่จะไม่พูด..ก็ไม่มีใครจะง้างปากเขาพูดได้

ถึงไม่ชอบใจยังไง ก็ต้องยอมเขาใช่มั้ยล่ะ หึหึ..

เฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาให้กำลังใจ พร้อมกับรอนที่ตะโกนแทบเสียงแหบ เชียร์เขาสุดเสียง ในมือถือป้ายผ้าชื่อเขาเด่นสง่าจนน่าอาย … พร้อมเพื่อนในบ้านที่พร้อมใจเอาธงกริฟฟินดอร์ที่ใช้ในการแข่งควิดดิชมาใช้อีก …

มันอดไม่ได้ที่จะตื้นตันในใจ ..

แฮรี่ส่งสายตาสุดท้ายไปให้กับร่างสูงในชุดดำที่มุมสนาม ..

ดวงตาสีเขียวส่งสายตาวิบวับจนอีกคนเบือนหน้าหนี เพียงแค่ว่า …  คนที่ไม่คิดจะแยแสอะไรทั้งสิ้น กลับจ้องเขม็งมาที่เขาจนเขารับรู้ได้ และยังยอมสบตาก่อนจะหนีหน้า ..

หากสเนปไม่คิดสนใจ ก็คงไม่หันหน้าหนีเขาหรอก …

แฮรี่ได้แต่คิดในใจ ..เก็บรอยยิ้มและกำลังใจของทุกคนไว้ เพื่อเผชิญหน้ากับเรื่องราวทั้งหมดตรงหน้า…

มันจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวในอนาคต..

ณ นอกของหมู่บ้านลิตเติ้ลแฮงเกิลตัน..

ร่างหนึ่งย่างก้าวเข้าไปในความมืด อย่างเชื่องช้า ไม่เร่งรีบ … บ้านหลังหนึ่งที่กลายเป็นซากปรักหักพังจากความเก่าแก่ยาวนาน ดูทรุดโทรมและไม่น่าดู

แต่ที่ที่ ไร้อารยธรรมแห่งนี้ .. กลับซ่อนสิ่งสำคัญเอาไว้..

ร่างสูงโปร่งราวกับวิญญาณ ส่องสว่างในความมืด ..

เจ้าตัวเดินตามทางความทรงจำในอดีต สู่ที่ซ่อนวัตถุศาสตร์มืด .. ความมืดที่ปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ กลับให้ความรู้สึกเรียกหาอย่างน่าประหลาด .. เรียกร้องหาเจ้าของภายในเงาดำสีทมิฬ

เหมือนความมืดที่หลอมรวมเข้าด้วยกัน .. เรียกร้องหากันอย่างบ้าคลั่ง … มันเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ทำให้ผู้พบเห็นหลงใหล และลุ่มหลงไปกับความหวังชั่ววูบที่มาพร้อมค่าตอบแทน …

มือโปร่งก้มลงสู่ซากปรักหักพัก .. เศษฝุ่นคลุ้งไปทั่วบริเวณได้ในการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย …

คำสาปแช่งแสนร้ายกาจที่ปกปิดไว้ภายใต้ความปรารถนา .. กลับไร้ผลเมื่ออยู่ต่อหน้าเจ้าของของมันเอง .. แหวนเก่าๆสีดำถูกหยิบขึ้น เมื่อได้สัมผัสความเย็นบนโลหะเหล็ก .. เวทมนตร์และจิตวิญญาณราวกับแสดงความยินดีที่มาบรรจบกัน

ลมวูบหนึ่งพัดผ่านตัวแหวน จากเก่าจับฝุ่น กลับเปล่งประกายเงางามดั่งเดิมที่ซ่อนอยู่ เฉกเช่นที่ซ่อนคำสาปร้ายในรูปโฉมไร้พิษสง ..

ร่างโปร่งส่งกระแสเวทมนตร์ผ่านมัน ยินดี และยอมรับ ..

รอยยิ้มเผยออกอย่างพิศวง .. ทับไปในเงา .. นอกจากเสียงลมอันน่าหดหู่รอบนอก ไม่ได้ทำให้ผู้มาเยือนไหวติง …ที่อยู่อาศัยที่ไม่อาจเรียกว่าบ้าน .. และในเวลานี้ ก็จะเป็นสถานที่สำคัญสำหรับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น..

‘ทุกอย่างพร้อมแล้ว ..’

เวลาของเขาใกล้จะหมด .. นั่นคือสิ่งที่เขารับรู้ ..

หากเพราะเวลาเหลือไม่มากแล้ว เขาเลยต้องทำทุกอย่างอย่างฉับพลัน .. ไม่อาจหลบเลี่ยงรั้งรอได้อีกแล้ว … ตัวเขาไม่เคยมีผู้ช่วยมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่ร่างในวัยสิบเจ็ด ก็ทำทุกอย่างด้วยตัวเองจนมาถึงตอนนี้

แค่จะย้อนกลับ .. ทำทุกอย่างให้กลับสู่จุดเดิม ..

ทำไมเขาจะทำคนเดียวไม่ได้ ..

แม้มันจะไม่คุ้มเสี่ยงไปบ้าง ทางเลือกอื่นมี แต่ให้ผลลัพท์ไม่น่าพอใจ .. สำหรับเขา ความสูญเสียเพียงเล็กน้อย ก็นับพามาซึ่งความผิดพลาดอันใหญ่หลวงได้ .. เพราะตัวตนของตัวเอง ไม่สามารถคาดหวังอะไรได้

เขาเลยต้องจัดการทุกอย่าง … ด้วยตัวเอง

ซี่…

เสียงขู่ฟ่อของสัตว์ร้ายระยะเสียงกระซิบ .. เงาในความมืดเคลื่อนไปตามพื้นไม้เก่า แสงภายนอกเผยร่างขนาดใหญ่ของอสรพิษจ้องมองมาจากในความมืด สายตาที่ไม่กระพริบเหมือนจับจ้องเหยื่อไม่ให้หนี ..

“นากินี .. ไม่ต้องกังวล อีกไม่นานก็จบ”

“ทำแบบนี้จะดีหรือ นายท่าน หากเขารู้..”

“ไม่ช้าก็เร็ว เขาก็รู้ เพียงแต่เขาไม่สามารถกำจัดเราได้เท่านั้นเอง แค่ตอนนี้ ...” เสียงทุ้มพยายามผ่อนความกังวลของสัตว์เลี้ยงขี้สงสัยของตัวเองลง

และใช่ … ไม่ใช่ตอนนี้ แต่ในอนาคตก็คงไม่แย่ … หากวิญญาณของตัวเองเป็นปฎิปักษ์รกสายตาให้รำคาญใจ … สิ่งที่เขาก็ทำก็แค่ กำจัดทิ้งก็สิ้นเรื่อง .. สร้างก็ก็ทำลายได้ … มันเป็นเรื่องปกติในสามัญสำนึกของเขาอยู่แล้ว

เพราะหากไม่ระแวงแล้ว … ตัวเขาจะทำฮอร์ครักซ์เพิ่มอีกชิ้นต่อหน้าเขาทำไม ..

มันก็แค่คำเตือนและคำขู่ …

แต่เขาไม่ได้เกรงกลัวตัวเองเสียหน่อย …

“มาเถอะ นากินี … หากไม่เริ่มพิธีตอนนี้ ..พวกเขาจะสงสัย ” น้ำเสียงแข็งกร้าวย้ำให้ตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้าย ..

เมื่อมองใบหน้านิ่งเงียบของร่างตรงหน้า ร่างที่มีรอยยิ้มบางเบาประดับใบหน้าเสมอ ตอนนี้ราบเรียบจนน่าใจหาย … เหลือเพียงร่างโปร่งที่เบาบาง แต่ไม่แสดงความอ่อนแอ..

นากินีมีความลังเล .. ตอนนี้เจ้าหล่อนก็เหมือนสัตว์เลี้ยงของคนสองคน เพียงแต่ .. คนหนึ่งแตกต่างจากเดิมไปมากโข ส่วนอีกคนก็ไม่ชินตาจับต้องไม่ได้ ..

แต่หากมันเป็นประสงค์ของอีกฝ่าย . ภายใต้ผู้พูดตรงหน้าแล้ว ..

เธอไม่ปฏิเสธความคิดของนายตัวเอง

ร่างอสรพิษเลื้อยล้อมรอบร่างโปร่งใสที่ใกล้จะจางหาย .. ร่างโปร่งเผยยิ้มพอใจให้กับการตัดสินใจที่รับรู้อยู่แล้ว .. ก่อนริมฝีปากจะเริ่มพึมพำเป็นภาษาที่ศึกษามาเป็นอย่างดี..

เวทมนตร์สุดท้ายถูกกระตุ้น .. ของในมือส่องสว่างวูบไหวไปมา ฮอร์ครักซ์แสนสำคัญกรีดร้อง ทั้งที่ไม่มีกายเนื้อ ..แต่ความเจ็บปวดทรมาณภายในจิตวิญญาณเหมือนมันจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ..

คือของจริงที่สัมผัสได้..

หากเพราะเข้าใจ .. ยิ่งจิตวิญญาณมากแค่ไหน ความเจ็บปวดรวดร้าวก็จะทวีความรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น …คือความทรมาณที่ตอกย้ำความผิดพลาดของตัวเอง ..

มันถูกฉีกกระชากลึกถึงวิญญาณไร้สสาร..

มันเหมือนครั้งแรกที่เขาสร้างฮอร์ครักษ์ .. เสียงกรีดร้องของวิญญาณเด็กสาวที่เขาใช้เป็นเครื่องสังเวยในการสร้างมัน .. ร่ำร้องเป็นนาทีแม้จะขาดใจตายไปแล้ว .. เขาไม่รู้สึกรู้สาถึงความเจ็บปวดทรมาณตรงนั้น .. และไม่คิดจะรับรู้จนถึงวันนี้

เพียงแค่ความเจ็บปวดและเสียงกรีดร้องตรงนั้น…

กลับคืนมาที่เขาแล้ว …

ร่างกายที่ไม่อาจสัมผัสได้ กลับรวดร้าวไปทั้งตัว เหมือนมีบางอย่างปะทุอยู่ข้างใน คอที่ไม่จำเป็นต้องดื่มน้ำ กลับแห้งผากแสบร้อน .. ดวงตาระบมหลับแน่น เจ็บจนเหมือนมันจะหลุดออกมาทั้งดวง ..

ร่างวิญญาณยกมือกุมที่อกตัวเองราวกับมันจะแตกออกมา .. อยากจะกดย้ำลึกให้ถึงภายใน ให้ความเจ็บปวดมันไปรวมที่ตรงนั้น …

เขาจะไม่เป็นเศษวิญญาณที่กำลังจะตาย .. ไม่มีวันยอมรับร่างน่าเกลียดน่ากลัวที่สาหัญเกินจะเยียวยา .. สภาพที่ไม่ใช่ทั้งวิญญาณไม่ใช่ทั้งมนุษย์ .. เปราะสลาย แม้แต่ดูแลตัวเองยังไม่ได้ ..

ความเจ็บปวดเพียงเท่านี้…

เขายอมรับ …

และเสียงกรีดร้องดังจากความว่างเปล่าจนน่าขนลุก ..

ราวกับฉีกกระชากทุกอย่างให้เป็นชิ้นๆ

ถ้าบรรยายว่ามีไส้มีพุง เลือดไหลย้อย

คงกลายเป็นนิยายสยองขวัญไม่ต้องสงสัย

ปู่ทอมเขาก็ต้องหาทางของตัวเอง

เริ่มเองก็ต้องจบเอง ช่วยตัวเอง?

ด้านน้องจะเป็นยังไงต้องไปชมต่อ

แต่แน่นอนว่า มีดราม่าและหักมุม มั้ง?

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ