[Fic Harry Potter ] Destinesia (Yaoi/BL) **ตัดจบ/ไม่แต่งต่อ/มีบทสรุปเรื่องที่เหลือ

ลำดับตอนที่ #93 : Destinesia (93) ความรักและความเชื่อใจ

Destinesia (93) ความรักและความเชื่อใจ

แผนการทั้งหมดได้ถูกวางเอาไว้เรียบร้อย และมันก็ดำเนินการไปได้จนยังไม่ถูกจับได้ ...แต่ดูจะไม่พอใจเจ้าแห่งศาสตร์มืดที่ทุกอย่างยังคงต้องอยู่ใต้ความควบคุมของตาแก่ดัมเบิลดอร์ ..

ชายชราเริ่มระเคะระคายเรื่องของพวกเขาแล้ว..

ทอมในร่างโปร่งใสของวิญญาณในสมุด ณ เวลานี้ มีร่างกายของตัวเองชั่วคราวจากการสละเวทมนตร์แทบจะถึงแก่นเวทมนตร์ของแฮรี่ พอตเตอร์ . และเรื่องนี้เป็นความลับที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่รับรู้ และไม่ได้สนใจว่าจุดเริ่มต้นมาจากตรงไหน ..

แม้จิตวิญญาณจะขัดขืนผู้สร้างตัวเองไม่ได้ แต่ความรู้สึกนึกคิดยังคงเป็นตัวตนของเขาอยู่ .. เป็นความสัมพันธ์อันน่าอึดอัด ระยะนี้เขาค่อยเก็บรวบรวมข้อมูลทุกอย่างเงียบๆ ภายใต้เงาของร่างตัวเอง ..

หากให้บัญญัติความในตอนนี้ .. ด้วยฐานะที่ร่างหลักทะนงศักดิ์ศรีเกินกว่าจะยินยอมเท่าเทียมเขา และเขาก็ไม่ได้คิดจะเป็นรองใครเพียงว่าอีกคนคือร่างตัวเองจริงๆ ร่างไม่สมประกอบนั่นไม่มีทางทำอะไรเขาได้ แค่เขาเป็นหนึ่งในฮอร์ครักซ์ก็เพียงพอแล้ว

เหมือน หุ้นส่วนเสียมากกว่า.. ต่างฝ่ายต่างถือหมากที่เหนือกว่าคนละด้าน .. หากเขาล้ม อีกฝ่ายก็จะล้ม ไม่มีทางให้ขวางทางกันเอง ไม่มีทางให้ล้ำเส้นของตัวเอง ..

แต่อีกไม่นานหรอก …

แม้แผนของอีกฝ่ายจะลุล่วงไปได้กว่าครึ่ง .. โอกาสสำเร็จอย่างเห็นได้ชัด ..

แต่แผนของเขาก็ผ่านไปได้ด้วยดีไร้ที่ติ… ถึงมันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น..

‘ฉันไม่ใช่คนดี แฮรี่ .. เธอรู้รึเปล่า สิ่งที่คนเราไม่ควรไว้ใจที่สุดคืออะไร’ ดวงตาที่ยังคงเป็นสีน้ำตาลจ้องมองผ่านกรอบแว่นกลมของเด็กชายที่ชะงักจากการเช็ดเกล็ดสีแดงจนออกคล้ำของราชาอสรพิษ โดยข้างตัวมีนกฮูกสีขาวที่เปียกปอนไปด้วยน้ำ

ดวงตากลมโตแสนไร้เดียงสาแต่ไม่ได้ใสซื่อ .. สีของคำสาปพิฆาตประกายกระจ่าง คือความหวังและ ความงดงาม .. ลึกลงไปเต็มไปด้วยปริศนา เก็บงำความลับ ปิดบังความต้องการภายในจิตใจ..

‘หือ คุณเคยบอกผมดีด้วยหรอฮะ? ’

‘......’

‘โธ่ เรื่องแบบนี้ต้องเครียดด้วย ฮ่ะๆ’ พอเห็นหน้าจริงจัง?ของทอม แฮรี่เพียงหลุดขำ

‘เรื่องเธอทำให้ใจฉันไม่ดี ’ ในหลายๆความหมาย ..

แต่คนฟังควรจะเห็นใจหรือจริงจังขึ้นสักนิดสักหน่อย กลับหัวเราะร่า  เด็กชายยังคงไม่ละความสนใจจากขนสีขาวของนกฮูกแสนรัก .. ถึงนานๆทีทอมจะหาเวลาออกมาพูดคุยบ้าง แต่การที่อีกฝ่ายชอบยกเรื่องเข้าใจยากมาพูด แฮรี่ก็เลยชอบตอบมึนๆออกไปอย่างไม่รู้ตัว

‘คุณเคยได้ยินมั้ยฮะ .. ‘ความรัก ให้ได้ครั้งละคน ความเชื่อใจ ให้ได้คนละครั้ง’ แต่ผมไม่คิดแบบนั้น ’ หากถามว่าเคยได้ยินมั้ย .. แน่นอนว่าพวกความคิดไร้สาระแปลกๆพวกนี้ เขาก็เคยได้ยินมาบ้าง แต่ใช่ว่าจะเก็บมาใส่ใจ

ยิ่งความคิดแปลกจากเด็กชาย เขาอยากจะรับรู้มัน..

‘เธอคิดว่าไงล่ะ’

‘ความรักมันมีหลายความหมาย ความเชื่อใจก็มีได้หลายเรื่อง .. ใครเป็นคนตัดสินกัน ว่าจะมอบให้ได้เพียงครั้งเดียว หรือแค่คนเดียว ..’ แฮรี่ฮึดฮัดไม่ชอบใจความเชื่อเดิมของมัน ไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมคนเราถึงชอบให้ความคิดคนอื่นมาเป็นตัวกำหนด

‘ผมจะรักก็คือจะรัก มันไม่ใช่เรื่องผิดที่เราจะรู้สึก รักแบบครอบครัว รักแบบเพื่อน รักแบบคนสำคัญ แล้วก็อีก .. ใครกำหนดว่า คนสำคัญจะมีได้แค่คนเดียว ต่อให้เขาไม่ใช่ครอบครัว ไม่ใช่พี่น้องไม่ใช่เพื่อน ..

ผมกล้าบอกได้เลย ต่อให้ไม่มีพันธะหรือสายสัมพันธ์ ..

แต่ความรู้สึกผมมันบอกว่า รัก ..

มันก็คือรักอย่างไม่มีข้อสงสัย’

ทอมเพียงยกยิ้มลูบผมสีอีกาอย่างเบามือ เอ็นดูให้กับความคิดที่ดูเหมือนเด็ก แต่กลับหนักแน่นได้ด้วยความมั่นใจเฉกเช่นผู้ใหญ่ .. มันซับซ่อนแต่เข้าใจไม่ยาก .. เหมือนที่เขาจะสนใจ เพียงครั้งแรก .. เขาก็สนใจอีกฝ่ายไปแล้ว ..

‘ความเชื่อใจ เพียงครั้งเดียวก็ผิด .. ไม่มีใครสมบูรณ์แบบไปทั้งหมด หากให้ตัดสินสิ่งที่เขาทำผิดเพียงครั้งเดียวและเสียความสัมพันธ์ทั้งหมด มันมีประโยชน์อะไรกับความเชื่อใจที่เรามอบให้ไปล่ะ .. ทุกคนมีโอกาส ได้แก้ตัว ได้รับการอภัย อยู่ที่จริงใจต่อกันแค่ไหน

แม้มันจะผิดมากแค่ไหนก็ตาม

หากผมจะเชื่อ .. ผมจะเชื่อเขาหมดใจ

จนกว่าผมจะหมดศรัทธาในตัวเขา  

จนกว่าผมจะหาเหตุผลมาตอบตัวเองให้เชื่อใจไม่ได้อีก’

ทอมพลิกสมุดสีดำในมือไปมา ..  ต้องเชื่อใจแค่ไหน ที่ปล่อยมา ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันสำคัญแค่ไหน ..มันคือสิ่งที่ชี้เป็นชี้ตายให้กับชีวิตทั้งชีวิตเขาได้…

ไม่รวมกับที่แฮรี่ฝากความเป็นห่วงมาให้เสมอ .. ต่อให้มันจะเป็นเพียงจดหมายฉบับเดียว ที่อีกฝ่ายจะถาม ไม่เคยเป็นเรื่องงาน ไม่เคยจะเป็นเรื่องของตัวเขาอีกคน ความระแวงไม่มี ไม่ได้กลัวเขาจะเปลี่ยนใจ..

เขาไม่รู้ว่าแฮรี่จะรู้รึเปล่า ว่าเขาปล่อยร่างตัวเองเป็นคนสังหารผู้อื่น .. แต่ความเป็นไปได้ มีมากว่า ร่างเล็กจะรู้ ต่อให้เขาปิดบังตัวเอง ความจริงก็ต้องถูกเผยในสักวัน ..

ทอมรอช่วงเวลานี้มานานมาแล้ว ..

ความตั้งใจเขาไม่มีวันเปลี่ยน ความปรารถนาของเขาไม่มีวันจางหาย..

ตัวเขาไม่คิดล้มเลิกแผนการเพื่อใคร ไม่หยุดที่จะทำตามความต้องการของตัวเองต่อไป

แม้จะมีบางอย่างที่สำคัญก่อตัวขึ้นในชีวิตเขา ..

เขาหยุดไม่ได้

‘ขอให้รอ เมื่อเวลานั้นมาถึง’

อาจจะมีสักวัน ที่เด็กน้อยหาเหตุผลมาเชื่อใจเขาไม่ได้อีก...

เขาอยากรู้ .. ว่าเมื่อถึงเวลานั้น เขากล้าทิ้งทุกอย่างรึเปล่า..

‘ถ้าเกิดวันหนึ่ง เรื่องทุกอย่างเป็นแค่ภาพลวงตาอีก นายจะทำยังไง ..’

‘ฉันคิดว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความจริงเสมอ .. ถึงจะหลอกลวงแล้วยังไง .. ก็ในเมื่อรู้สึกไปแล้ว .. ถ้าสิ่งที่เธอเห็น มันเป็นคนละแบบ .. ฉันก็อยากบอกว่า .. ตอนนี้ฉันมีความสุขมากๆเลยละ’

แฮรี่เพิ่งจำได้ …  เธอไม่ได้ถามเขาครั้งเดียว แต่ถามเขาสองครั้ง .. ครั้งแรกเขาอาจจะตอบไปตามที่ใจนึกคิด .. ตอนที่คนมันมีความสุข จะความฝันจะภาพลวงตา จะภาพหลอน อะไรมันก็ได้ทั้งนั้น …

และทั้งเขาทั้งเธอ อาจจะลืมคำตอบแรกไปแล้วก็ได้ .. พอเมื่อถามครั้งที่สอง ..เชื่อมั้ย .. ว่าเขาลังเล ทั้งที่ตอนแรกเขากลับไม่ ..ตอนนั้นเขาอาจไม่ได้พูดออกไปว่าเขาก็กลัว แต่หากทุกอย่างมันเป็นแบบนั้นจริง …

‘ผมยังยืนยันคำเดิม . พี่ เลล่า .. ต่อให้ฉันต้องกลับไปเริ่มใหม่หมด .. ที่ฉันจะทำ คือทำตัวเอง ตอนนี้ ที่ตรงนี้ ทำมันให้ดีที่สุด .. ไม่ให้ต้องกลับไปเสียใจภายหลัง ไม่ให้เธอต้องผิดหวัง ..ภาพลวงตาแล้วยังไง ความฝันแล้วยังไง … ต่อให้กระทั่งในความฝัน ฉันก็จะทำทุกๆวันให้เป็นวันที่ดีที่สุด ไม่ให้กลับมาเสียใจอีก …’

เขาก็เป็นเพียงคนหนึ่งที่กลัวการสูญเสียไม่ต่างจากเธอที่กลัวว่าทุกอย่างไม่เป็นความจริง .. เธอสอนเขามาตลอด .. ก็แค่เริ่มต้นใหม่ ทำมันให้ดีกว่าเดิม ..

สอนให้เขารักครอบครัว ทั้งที่เคยเกลียดมันที่สุด ..

สอนให้เขาเชื่อใจ แม้แต่คนที่ไม่สมควรให้อภัย..

รวดเร็วจนผ่านไปสองเดือน  แฮรี่ยังคงเอาตัวรอดผ่านทะเลสาปหนาวเย็นในช่วงใกล้หมดฤดูหนาวได้เป็นอย่างดี เรื่องหลายเรื่องเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เหมือนเดิม .. คงต้องขอบคุณพวกเงือกพวกนั้น ที่ทำให้เขานึกเรื่องราวในอดีตมาได้

‘หากไม่อยากจะถูกหลอกใช้ .. ก็อย่าทำตัวให้คนอื่นเอาเปรียบ’

‘โลกนี้ไม่มีที่ยืนให้คนอ่อนแอ และคนใจเสาะ หาที่ยืนของตัวเอง อย่าเป็นที่ยืนให้คนอื่น’

‘ไม่มีใครในโลกจะหันมาสงสารคนที่ไม่คิดจะพยายามอะไรด้วยตัวเอง’

จากความคิดเรื่องเก่าๆในตอนแรก . หลายเรื่อง... เขาปรารถนาจะลืม.. หากเขาไม่ต้องการจะรู้สึก เขาก็สมควรจะลืมมันไปซะ … แต่เขาไม่อยากจะลืมความรู้สึกตอนนั้น

… ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง .. เพราะคำพูดและการกระทำของเขา .. กลับทำให้นึกถึงครอบครัวแสนอบอุ่นที่ไม่อาจเติมเต็มได้อีกแล้ว … ย้อนกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้ ทำให้เป็นเหมือนเดิมก็ไม่ได้ ..

แฮรี่รู้ตัวดี เขาไม่มีอำนาจ .. ไม่ว่าจะอำนาจที่จะฝืนโชคชะตาคำทำนายที่เขาโครตจะเกลียด .. การถูกบังคับบงการไม่ใช่ลูกชายบุตรธรรมของพ่อสลิธีรินแบบเขา ..

ทุกๆอย่าง ทุกคำพูด.. มันย้ำเตือนและฝังลึกอยู่ในความทรงจำของเขา ..

เพราะเธอสอนให้รัก และเชื่อใจ .. เขาจะลืมมันได้ยังไง ..

อยากจะลืมก็ไม่ดี ลืมก็ไม่ได้..มันทรมาณจริงๆนะ

“ทำไมทำหน้าอย่างกับโลกจะถล่มอย่างงั้นล่ะ แฮรี่ ..” จอร์จเอ่ยทักคนสติล่องลอยไม่อยู่กับตัว แฮรี่เพียงส่ายหน้ายิ้มๆ กลับมาให้ความสนใจกับเกมส์ของเพื่อนในกริฟฟินดอร์

หลังจากกลับจากภารกิจ .. แทนที่คนดีใจที่สุดควรจะเป็นคนที่ผ่านมันมาได้ แต่เจ้าตัวกลับไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด อาจจะเพราะมีปัญหาเรื่องภารกิจที่สามรึเปล่า .. แต่เพราะแทบไม่มีใครเห็นแฮรี่ทำตัวเศร้าๆหรือคิดมาก .. เลยลงความเห็นกันว่า เครียดเรื่องภารกิจต่อไป

“ไม่เอาน่า วันนี้นายเป็นเจ้าภาพนะ หากขาดนายไป .. พวกฉันก็ไม่สนุกน่ะสิ” เฟร็ดเอ่ยสมทบอีกเสียง

“พี่เธอนี่จริงๆเลย แฮรี่เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ แทนที่จะให้เขาพักผ่อน งานฉลองจะไว้ตอนไหนก็ได้แท้ๆ”

“เฮอร์ไมโอนี่ เธอก็อย่าเข้มงวดมากเกินไป ไม่มีใครบอกเธอหรอ ว่าเธอจะเหมือนแม่แฮรี่มากขึ้นทุกที” รอนแซวเพื่อนสาวจนหน้ามุ่ย ได้เสียงหัวเราะจากเพื่อนรอบตัวไม่เว้นแม้แต่แฮรี่ที่หัวเราะตามได้ง่ายๆ .. บรรยากาศดูอบอุ่นขึ้นทันตา

ตอนเขากลับจากภารกิจ ในชีวิตก่อน เกิดเรื่องมากมายจนเกือบจะไม่ได้ฉลอง .. พี่สาวเขาเป็นตัวแทน แทนที่เซดริกในครั้งนั้น และภารกิจที่สองก็ทำพี่เขาเกือบตาย ใครมันจะกล้าฉลองกัน .. เขาคนหนึ่งล่ะที่จะถล่มงานเลี้ยงล่มด้วยตัวเอง

เห็นมั้ยล่ะ .. ทุกครั้งที่จะเริ่มต้นใหม่วันต่อวัน …

ความทรงจำที่เลือนลาง กลับเด่นชัดขึ้นมาในความคิดเขาได้ทันที ..

และมันใกล้ความจริงมากขึ้น ทุกครั้งที่เขาก้าวเดิน…

เราผ่านภารกิจมันแบบนี้แหละ ดราม่าแม่มเลย

ใกล้จะถึงจุดพลิกของเรื่องแล้วค่ะ

ใครคาดหวังดราม่า ก็รอคอยกันต่อไป

อีกไม่นาน เราอาจจะให้น้องลืมสมใจค่ะ

บางที อดีต .. ก็ต้องปล่อยมันผ่านไป

น้องเคยพูดเองว่า ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต

เราคงใจดีเกินไปที่ชอบเตรียมบททำใจให้รีด หึหึ

PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง

ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์

ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ