คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : Destinesia (62) สาเหตุของความโกรธเกรี้ยว
Destinesia (62) สาเหตุของความโกรธเกรี้ยว
“ผมคิดถึงคุณมากเลยฮะ ซีเรียส”
แฮรี่โผเข้ากอดร่างมอมแมมของพ่อทูนหัวใกล้กับต้นวิลโลว์จอมหวด .. ติดกับป่าต้องห้ามที่ไม่ค่อยมีใครเข้าใกล้ .. ซีเรียสกอดร่างนุ่มนิ่มของลูกทูนหัวอย่างคิดถึง แทบจะอุ้มเด็กชายเช็คสภาพร่างกาย แฮรี่ยังดูผอมเหมือนเดิม .. เขาก็บอกแล้วว่าให้กินเยอะๆหน่อย ..
“กินเยอะๆหน่อยสิ ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยรู้มั้ย .. ถึงเธอจะโตขึ้นยังไง ฉันยังอุ้มเธอไหวเลยดูสิ” ไม่ว่าเปล่า ซีเรียสที่อดไม่ได้สอดมือเข้าใต้วงแขนเขาแล้วชูเขาด้วยมือทั้งสองข้าง จนขาเขาลอยต่องแต่งกับพื้น .. เด็กชายหัวเราะคิกคักอารมณ์ดี ที่พ่อเขาดูจะจริงจังในการเป็นห่วงเขามากเกินไป …
“ไม่หัวเราะสิ ฉันพูดจริงๆนะ เกิดเธอโดนใครอุ้มไป ฉันจะทำยังไงล่ะ?!” ก็ลูกทูนหัวเขาน่ารักขนาดนี้ .. ไม่ให้เขาหวงได้ยังไงกัน ..
“ผมก็โดนอุ้มเข้าห้องพยาบาลบ่อยไปฮะ .. แบบนี้นับรึเปล่า?”
“นับ! ใครมันทำลูกชายฉัน ฉันจะไปจัดการมัน! .. ” แฮรี่ดึงร่างซีเรียสกลับมาเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะแปลงร่างกระโจนเข้าฮอกวอตส์เพื่อหาคนที่ว่า .. เขาไม่ควรล้อเล่นเรื่องจริงแบบนี้ต่อหน้าซีเรียสใช่มั้ยเนี่ย?
ทันทีที่อีกฝ่ายใจเย็นลง .. ซีเรียสถามเรื่องอื่นถึงความเป็นอยู่ของเด็กชาย แม้แฮรี่จะไม่ได้เล่าเรื่องบ็อกการ์ต แต่เขาก็มีเรื่องอีกเป็นร้อยเรื่องเล่าให้อีกฝ่ายฟัง ..
“แล้วก็นะ หม้อของผมมันก็ระเบิดบึ้มกลางห้องเลยแหละ .. เซเวอร์รัสอารมณ์เสียไปทั้งวันเลย” ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์คุ้นชินในชีวิตประจำวันกับคาบของศาสตราจารย์ปรุงยา ..ถ้าหม้อเขาไม่ระเบิดหรือหม้อของเนวิลล์ไม่ระเบิด . ก็คงเป็นวันที่สงบสุขที่สุดเลย..
“ถ้าไอสนิฟเวลลัสรังแกเธอละก็ ..มาบอกฉันได้เสมอเลยนะ ฉันจะจัดการมันเอง”
“อย่าพูดแบบนั้นสิฮะ .. เขาช่วยผมหลายเรื่องเลยนะ ผมป่วยครั้งก่อน ก็ได้เขาคอยดูแล”
ม่ายยยยย! แฮรี่เถียงเขา ไม่จริงงงง! ทำไมต้องเข้าข้างไอหัวเมือกด้วย ฮืออออ … คิดหรอว่าถ้าเขาอยู่ แฮรี่จะต้องให้คนอย่างหมอนั่นคอยดูแล ฮึ … ฝากไว้ก่อนเถอะ
“จริงๆนะฮะ คุณไม่เชื่อผมหรอ?” ดวงตาสีเขียววูบไหวส่งอัดหน้าพ่อทูนหัว ยอมโยนคำด่าสรรพัดในใจทิ้งไป .
“เชื่อสิๆ ฉันเชื่อเธออยู่แล้ว ..” แต่ฉันไม่เชื่อใจมัน! ซีเรียสเก็บส่วนที่เหลือไว้ในใจ..ได้แต่ยิ้มกว้างเอาใจเด็กชาย แต่ในใจก่นด่าส่งกระแสจิตถึงฮอกวอตส์ไปแล้วที่อีกฝ่ายแย่งความสนใจเด็กชายไปจากเขา ..
“เจ้าสนิฟเวลลัสกล้าดียังไงมายุ่งกับลูกชายฉัน .. จะว่าไป แฮรี่..”
“ฮะๆ?!” ซีเรียสดูอัดอั้นตันใจอะไรบางอย่าง .. ซีเรียสพลิกตัวเขาไปมาอีกครั้ง แต่มีเพียงคิ้วที่ขมวดขึ้นจนทำให้แฮรี่อดไม่สบายใจไปด้วย …
“มันไปแล้วรึยัง?”
“ฮะ? มัน? มันคืออะไรหรอ อะไรที่ผมทำให้คุณเป็นกังวลรึเปล่า..”
“ก็มันไง มันอะ!? … ไอวิญญาณกาฝากหน้าตายนั่นอะ” จนซีเรียสไขข้อข้องใจจนกระจ่าง ..
“......” แฮรี่ถึงกลับนิ่งค้างไปชั่วขณะจิต .. ต้องจริงจังเบอร์ไหนกับการที่ซีเรียสกังวลเรื่องวิญญาณที่ว่า…. บางทีเขาอาจจะคำนวนความเป็นห่วงของซีเรียสน้อยกว่าที่เขาคิดซะอีก .. เมื่อก่อนเขาว่าซีเรียสยังไม่กังวลขนาดนี้ …
หรือเขาทำตัวน่ากังวลจริงๆ...
“อย่าบอกนะว่า !!! มันยังสิงเธออยู่! ไม่ได้การแล้ว เธอยืนเฉยๆเลยนะ .. เมื่อหลายวันก่อนฉันไปอ่านเจอคาถาไล่ผีมา ฉันคิดว่าอาจจะไล่ไอผีร้ายหน้าด้านที่เกาะแกะเธออยู่ได้แน่นอน!!”
“.....”
เหมือนไม่มีคำพูดอะไรจะสามารถห้ามปรามพ่อทูนหัวเขาได้อีกแล้ว .. แฮรี่ไม่รู้จะต้องตอบยังไง ได้แต่ปล่อยซีเรียสใช้คาถาขับไล่แปลกๆกับตัวเอง ..
‘ฮ่ะๆๆๆ แฮรี่ ..ฉันนับถือพ่อเธอจริงๆเลย แต่ถึงพ่อเธอจะหวงเธอแค่ไหน ฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ’
‘ยอมเถอะครับ .. ผมไม่คิดว่าจะมีใครห่วงผมได้เท่าซีเรียสอีกแล้ว...’
ร่างเล็กยิ่งมึนก็ยิ่งประมวลคำพูดวิญญาณในหัวไม่ออก .. แค่ตอนนี้จะหาคำพูดมาห้ามซีเรียสให้หยุดเกรี้ยวกราดเรื่องทอมไปซะก่อน เขายังทำไม่ได้เลย…
เสียงโหยหวนลอยผ่านต้นวิลโลว์ และถ้ามีใครมาได้ยิน เด็กชายเชื่อสนิทใจเลยว่า พรุ่งนี้คงจะมีข่าวลือว่า จะมีผีสิงที่ต้นวิลโลว์จริงอย่างที่มีคนเคยล่ำลือเอาไว้
“ม่ายยย! อย่าห้ามฉันเลย.. มันได้อยู่ข้างเธอตลอดมากกว่าฉัน ฉันยอมไม่ได้จริงๆนะ ”
“โธ่ ซีเรียสสส นะนะ ผมสัญญาว่าผมจะมาอยู่กับคุณให้นานกว่านี้”
“แต่นานไม่เท่ามันอยู่กับเธออออออ”
แฮรี่ปั้นหน้าไม่ถูก .. อย่าว่าแต่ห้ามซีเรียสให้หยุดความคิดไม่ได้แล้ว .. เขายังห้ามทอมที่กำลังหัวเราะอย่างกลั้นขำทั้งที่คนได้ยินมีเพียงแค่เขาแท้ๆ
โอ๊ยยยย เกิดเป็นแฮรี่ กลุ้มฮะ!!!
หลังจากนั้นไม่กี่วัน เหตุการณ์เดิมยังคงเกิดขึ้น เทศกาลฮาโลวีนเหมือนจะมีอาถรรพ์กับชีวิตเขาเสมอ ..
แม้ว่าเขาจะปรับความเข้าใจกับพ่อทูนหัว แต่ซีเรียสก็เหมือนจะสะสมความโกรธไปลงกับการตามไล่ล่าสแคบเบอร์ หรือก็คือร่างแอนิเมจัสของปีเตอร์ อดีตเพื่อนทรยศของซีเรียสนั่นเอง ..
นักเรียนกริฟฟินดอร์ขวัญเสียกับเรื่องดังกล่าว .. แม้เด็กชายจะหน้านิ่งราวกับไม่วิตกใดใด .. แต่ . มันกลับตรงกันข้าม .. เขาหรือซีเรียสกันแน่ที่น่าเป็นห่วง
ให้เขาทำไงได้เล่า .. เขา .. โธ่ …ถึงซีเรียสจะไม่ทันได้บุกเข้าไป ..แต่เขาสามารถนึกภาพซีเรียสอาละวาดในหอพักออกโดยไม่ต้องพึ่งความทรงจำด้วยซ้ำ ..
และแม้จะมีรหัสสำหรับผ่านเข้าหอ ที่ครุกแชงค์แอบไปขโมยจากเนวิลล์มา .. แต่นับถือจิตใจอันมุ่งมั่นในการปกป้องทางเข้าหน้าหอพักกริฟฟินดอร์ของสุภาพสตรีอ้วนจริงๆ ..
นักเรียนกริฟฟินดอร์ต้องลี้ภัยมานอนที่ห้องโถงใหญ่หลังจากซีเรียสบุกรุก ดัมเบิลดอร์สั่งงานในการตามหาผู้บุกรุกอย่างซีเรียส แบล็ก แต่กลับไม่พบแม้แต่เงา .. จำเป็นต้องตรวจตราเข้มงวดขึ้นกว่าทุกที ..
“ผมไปตรวจที่หอดูดาวกับกรงนกฮูกมาแล้วครับ แต่ไม่พบอะไรที่นั่น.”
“ชั้นสามก็ไม่มีด้วยครับ” แม้แต่เขตหวงห้ามที่เหมาะจะเป็นที่หลบซ่อนก็ไม่มี ..
“ผมไปตรวจคุกใต้ดินอาจารย์ใหญ่ ไร้วี่แววแบล็ก .. ไม่ว่าจะที่ไหนๆในปราสาท..”
“ผมก็ไม่คิดว่าเขาจะวนเวียนอยู่หรอก” เขาไม่ได้วนเวียนหรอกฮะ แต่เขามาอาศัยอยู่ใกล้ๆเลยต่างหาก ..
ดัมเบิลดอร์ทำได้เพียงยอมรับความจริงที่ยังคงตามหาตัวแบล็กไม่พบ .. แฮรี่ที่นอนขดตัวอยู่รวมกับเพื่อนๆ ดัมเบิลดอร์กับสเนปยังคงถกเถียงกันเรื่องดังกล่าวอย่างเป็นกังวลใจในความปลอดภัยของนักเรียน .. นอกจากจะต้องคอยกลัวผู้คุมวิญญาณแล้ว ยังต้องระวังนักโทษแหกคุกที่แอบแฝงอยู่ใกล้ตัวซะอีก
“ถ้ายังจำได้ ก่อนหน้าที่เราจะเปิดเทอม ผมเคยแสดงความกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่คุณเลือกให้ศาสตราจารย์ลูปิน..”
“ไม่มีศาสตราจารย์คนไหนในปราสาทจะช่วยให้ซีเรียส แบล็กเข้ามานี่ .. ” ดัมเบิลดอร์กล่าวขัดประโยคความเคลือบแคลงใจในตัวของรีมัส และก็ยังเป็นเช่นเดิม ที่จะเกลียดพวกเขา . “ผมคิดผิดที่ปราสาทนี้ปลอดภัย และผมรู้สึกยิ่งกว่าเต็มใจ ที่จะส่งนักเรียนกลับบ้าน”
“แล้วพอตเตอร์ล่ะ.. เขาควรจะ .. ไม่สิ ยังไงเขาก็คงต้องรู้” ประโยคเปลี่ยนไปเล็กน้อยจนแฮรี่อดไม่ได้ที่จะใจหลุดไปอยู่ข้างหมอน ..
“ก็คงงั้น แต่ปล่อยให้นอนไปก่อน … ในความฝัน เราจะได้เข้าสู่โลกที่เป็นของเราเอง …. ปล่อยให้เขาได้แหวกว่ายในน้ำลึกหรือล่องลอยบนก้อนเมฆที่สูงสุด”..สายตาจับจ้องเขาจากด้านบนจนเขาหลับตาลงช้าๆ .. คำพูดของดัมเบิลดอร์วนเวียนในหัวเขาเหมือนครั้งอดีต …
ในอดีต เขาเกลียดความฝัน … เพราะมันไม่เคยจะเกิดขึ้นจริง มีความสุขได้เพียงแค่ชั่วครู่ แล้วทุกอย่างที่เขาต้องการจะสลายหายไปเป็นธาตุอากาศ ..แม้จะพยายามจดจำ แต่กลับลืมเลือน
แต่ตอนนี้ … เขาอยากให้คิดว่าความทรงจำเขาเป็นความฝันที่เคยเกิดขึ้นจริง .. ปล่อยให้เขาได้ล่องลอยกลับไปในความทรงจำครั้งเก่าที่แสนสุขอีกครั้ง เพียงแค่นาทีเดียวเท่านั้น … เขาก็อยากกลับไปฝันถึงมัน ..
อยากจะให้ลืมเลือนความรู้สึกพวกนั้น .. กลับยิ่งฝังลึกในใจเขามากกว่าเดิม…
ตอนนี้เขาทำได้เพียงก้าวหน้าต่อ … ผ่านความฝันและความหวังครั้งใหม่..
เก็บมันเป็นความทรงจำตราบที่ยังจดจำ.. ให้มันจดจำแม้ไม่อยากจดจำ
เขาเรียกว่า ระบายอารมณ์ส่วนตัวล้วนๆ
ซีเรียสบอก มีเหตุผลที่จะเข้าไปอาละวาดแหละ
แหมะ แต่น่าเสียใจ ดันเข้าไปไม่ได้ซะงั้น
น้องถึงกลับเหนื่อยใจยาวๆเลย
แต่ถึงยังไง น้องก็รักซีเรียสขึ้นหิ้งนะ 5555
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น