คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : Destinesia (63) เหนือน่านฟ้า
Destinesia (63) เหนือน่านฟ้า
เมื่อสุภาพสตรีอ้วนปฎิเสธที่จะทำงานจนกว่าซีเรียสจะถูกจับได้ . ดัมเบิลดอร์แก้ปัญหาด้วยการเปลี่ยนหน้าที่ให้กับเซอร์คาโดแกนแต่ ก็ไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ตรงจุดนัก
เนื่องจากความกล้าบ้าบิ่นและน่ารำคาญของเขา ทำให้นักเรียนไม่ชอบการกระทำของเขาสักเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเป็นการท้าทายนักเรียนในการทำอะไรต่างๆ ทั้งยังเปลี่ยนรหัสอย่างไม่บอกไม่กล่าว สร้างความหงุดหงิดให้กับนักเรียน
แต่เนื่องจากทำอะไรไม่ได้และไม่มีบุคลลใดในรูปภาพอยากจะทำงานตรงนั้น ศาสตราจารย์มักกอลนากัลก็ไม่มีความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ส่วนที่สำคัญกว่าคือการจับซีเรียส และสุภาพสตรีอ้วนจะได้กลับมาทำงานได้ปกติ …
“ไง พอตเตอร์ .. หวังว่านายจะไม่ขี้ขลาดไปซะก่อนที่จะได้ลงแข่งหรอกนะ” เดรโกพร้อมสองสมุนแครบกอยส์ยังคงแวะเวียนมาหาพวกเขาบ่อยๆ เฮอร์ไมโอนี่มองพวกเขาด้วยสายตาจับผิด ไม่ว่าจะทั้งเขาหรือเดรโก เธอไม่มั่นใจว่ามันเป็นอย่างที่เธอคิดรึเปล่า
“ไม่เหมือนนายหรอก มัลฟอย .. อ่อนแอก็อยู่เฉยๆไปซะ ระวังจะแพ้แฮรี่ซะก่อน ” รอนยังตั้งแง่ไม่เปลี่ยน ซ้ำยังตอกย้ำจุดอ่อนอีกฝ่ายได้อย่างตรงจุด
เดรโกไม่จำเป็นให้วีสลีย์ไร้สมองมาบอกหรอกนะ และถึงพูดมาแบบนี้เขาก็ไม่เจ็บอะไรสักหน่อย .. หึ จะด่าคนอื่นแต่กลับย้อนเข้าตัวเองเนี่ยนะ
“นอกจากจะไร้มารยาทแล้ว ยังทำตัวไร้ประโยชน์อีก วีสลีย์ .ต้องให้ฉันพูดสักกี่ครั้ง ว่าฉันคุยกับพอตเตอร์ ไม่ใช่แก .. ”
“เฮ้! อย่าคิดทำตัววิเศษวิโสนักนะ คิดจะด่าคนอื่นแต่ไม่เคยดูตัวเองรึไง”
“เหมือนที่แกทำอยู่ตอนนี้น่ะหรอ?”
บางทีเขาก็เหมือนเห็นภาพตัวเองซะงั้น .. เมื่อก่อนเขาทะเลาะกับมัลฟอยแบบนี้ตลอด .. คำพูดคำจาชอบย้อนกลับมาทิ่มแทงซะเหลือเกิน .. นอกจากจะยั่วโมโหรอนแล้ว ยังทำตัวไม่รู้ไม่ชี้อีก
เฮอร์ไมโอนี่ห้ามเพื่อนตัวเองให้หยุด เพราะไม่มีประโยชน์อะไรจะตอบโต้อีกฝ่าย .. อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจในฝีปากร้ายกาจของเดรโก จนในที่สุดแฮรี่ก็เอ่ยปากสักที..
“อย่างน้อยฉันก็ได้ลงสนามแข่งนะ .. ไม่เหมือนนายที่ต้องเลื่อนการแข่งออกไป ” เขาบอกไปที่แขนของอีกฝ่ายที่ยังแสร้งพันผ้าปิดเอาไว้ .. คงเอาไว้เป็นหลักฐานในการอ้างนู้นนี่ไปทั่วน่ะสิ
เดรโกไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจ .. พอเห็นแฮรี่โต้ตอบได้ปกติไม่เหมือนหลายวันก่อน ก็ได้แต่กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ โชคดีที่การแข่งกับกริฟฟินดอร์เลื่อนไปเป็นครั้งหน้า ยังไงเขาก็เลิกแสร้งป่วยทันก่อนวันแข่งขันอยู่แล้ว ..
“เอาเถอะ .. ถึงฉันไม่ทำอะไรนาย เดี๋ยวนายก็หาเรื่องทำตัวเองอยู่ดี .. กริฟฟินดอร์ชอบทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ซะจริง” เดรโกทำตัวไม่แยแสความเดือดร้อนของแฮรี่ ข่าวเรื่องการบุกของซีเรียสกระจายไปทั่ว ไม่มีใครไม่รู้ ..
สามสลิธีรินเดินผ่านไป เดรโกยังคงนำหน้าเสมอราวกับผู้นำ พวกเขามองตามหลังคนที่เพิ่งหาเรื่อง รอนยังคงบ่นเกี่ยวกับมัลฟอยไม่เปลี่ยน เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังหาคำตอบเกี่ยวกับเรื่องพวกเขาไม่ได้
แฮรี่ยังคงฝึกซ้อมควิดดิชเพื่อการแข่งขันที่กำลังกระชันชิด .. และก็หวังเป็นอย่างยิ่งกว่า การแข่งจะผ่านไปได้อย่างราบรื่น .. มั้งนะ .. แต่เขารู้ว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น และเป็นตัวเขาเองที่ทำให้ทุกอย่างมันไม่ง่าย..
และก็ใช่…
สภาพอากาศในวันแข่งเลวร้ายมากอย่างมากที่สุด.. ท้องฟ้าแทบแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาดำ ลมพายุโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ทั่วสนามสว่างวาบเป็นพักๆด้วยแสงจากสายฟ้าเบื้องบน
เสียงเชียร์จากผู้ชมทั้งกริฟฟินดอร์และฮัฟเฟิลพัฟด้วยการแต่งกายประจำสี ยังไม่สามารถฝ่าเสียงของสายน้ำที่ตกลงมาอย่างไม่มีท่าทีจะจางลง .. เมฆหมอกลงต่ำในรอบด้านปกคลุมไปด้วยควัน..
สองซีกเกอร์ไล่ตามลูกสนิชสีทองที่มองแทบไม่เห็น .. ไม้กวาดพุ่งทะยานเหนือสู่หมู่เมฆครึมจนผู้ชมไม่อาจเห็น..
เขาก็ไม่อยากให้มีคนบาดเจ็บในการแข่งขันหรอกนะ .. แต่เขาว่าคนที่เจ็บตัวมากที่สุดในการแข่งครั้งนี้ ก็คงมีแค่สองซีกเกอร์ที่พุ่งฝ่าพายุฝนเนี่ยแหละ …
เสื้อคลุมสีแดงเลือดหมูสะบัดไปตามแรงลม .. เบื้องหน้าคือซีกเกอร์ในชุดสีเหลืองที่กำลังเอื้อมมือคว้าลูกสนิช จนแสงสีขาวส่องสว่างด้านหน้า ..
“ระวัง!” แฮรี่ตะโกนฝ่าฝนแต่ไม่ได้ทำให้อีกคนหยุด .. ซีกเกอร์อีกฝ่ายเพียงหันมองเขาเล็กน้อยจนแสงสีขาวผ่าลงเบื้องหน้าจนส่งผลให้อีกฝ่ายหน้ามืดชั่วขณะ …
ร่างแฮรี่ไม่ได้หลบเช่นครั้งก่อน .. เอาตัวเล็กๆรับแรงที่หล่นลงมาไม่แรงมากนัก เพียงพอให้อีกฝ่ายได้ส่ายหัวไล่ความงุนงงออกจากตัวเอง .. เมื่อสัมผัสได้ว่าร่างตัวเองหยุดนิ่งกลางอากาศทั้งที่ควรจะล่วงหล่นลงไปด้านล่างแล้ว
ซีกเกอร์เสื้อเหลืองจับไม้กวาดอย่างมั่นคง หันมองร่างของคู่แข่งที่อยู่ข้างตัว .. ร่างกายคนละขนาดที่มองออกได้เพียงภายนอก จนเขานิ่งค้าง สำรวจร่างของคนที่น่าจะช่วยเขาเอาไว้จากการถูกช็อต..
จนใบหน้าที่ขาวสว่างนอกแว่นตากันลมของร่างเล็กดึงความสนใจของเขาเอาไว้.. คนตรงหน้าเหมาะกับเป็นซีกเกอร์ด้วยขนาดตัวที่เล็กแสดงความคล่องแคล่ว ร่างกายที่เบาราวกับจะไหลผ่านสายอากาศได้จนน่าใจหาย..
ไม่เห็นดวงตาใต้กรอบแว่นที่เป็นฝ้าขึ้น รอยยิ้มบางที่ส่งให้ ยังไงก็โดดเด่นแม้จะอยู่ใต้สถานการณ์ที่น่าอึดอัด .. เสียงบางอย่างเต้นแรงขึ้นภายใน .. ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเพราะอยากเห็นใบหน้าเต็มๆของร่างเล็กที่ไม่ควรเอาตัวมาช่วยเขาเอาไว้ ..
อีกฝ่ายคงไม่รู้ .. เพราะมันก็แค่ข้ออ้างที่แฮรี่ไม่อยากจะบินฝ่าเมฆต่อเท่านั้นเอง ..
“ไหวรึเปล่า ฉันพาลงไปข้างล่างได้นะ” เสียงเล็กบ่งบอกเพศตะโกนบอกเขาให้หลุดจากความคิด ..
แฮรี่รู้สึกโชคดีมากที่จะไม่ต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงกับผู้คุมวิญญาณด้านบนนั่น เพราะเขาหาข้ออ้างช่วยคู่แข่งที่โชคร้าย และควรจะไม่มีอะไรมากกว่านั้น .. จนเขาสังเกตว่า …
ลมหายใจของพวกเขากลับออกมาเป็นไอสีขาว!!
.. แฮรี่นิ่วหน้าใต้แว่นพลางสำรวจรอบตัวอย่างระแวง.. เสียงบางอย่างแหวกอากาศเข้ามาจนแหลมเข้าหู พร้อมกับเงาสีดำขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้าหาพวกเขา..
“หนี! เร็วเข้า! พวกผู้คุมวิญญาณ!” แฮรี่ตะโกนบอกอีกฝ่ายให้ได้สติ .. แต่สภาพของอีกคนก็ดูจะไม่พร้อมประมวลผล แค่พยุงร่างกายตัวเองบนไม้กวาดในสภาพอากาศแบบนี้ก็มากพอแล้ว ..
เขาพยายามเรียกสติอีกฝ่ายที่ยังงุนงงอยู่ .. หรือบางทีเขาอาจคิดผิดที่มีจิตใจดีงาม?ในการช่วยอีกฝ่ายไม่ให้หล่นลงไป .. จากเสียความรู้สึกจากการพลาดพลั้ง จะเป็นเสียชีวิตจากการเผชิญหน้าแทนแล้ว
สองซีกเกอร์หักไม้กวาดกลับสู่สนามเบื้องล่างโดนทันที .. ผู้คุมวิญญาณกลุ่มใหญ่ถูกความรู้สึกของนักเรียนทั้งสนามเรียกความหิวโหยของพวกนี้เข้ามาหา …
ความเย็นกระทบแผ่นหลังของพวกเขา .. และแม้แต่เบื้องหน้า..
สัญชาตญาณร้องตะโกนก้องว่าแย่แล้ว .. แฮรี่ก็เริ่มคิดจริงๆแล้วว่า ไม่ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร ทุกอย่างมันก็ดูแย่ลงกว่าทุกที .. เหมือนยิ่งเขาไม่คิดอะไรมาก เปลี่ยนแค่นิดๆหน่อยๆ คงไม่ส่งผลอะไร แต่มันกลับส่งผลมากกว่าที่เขาคิดเสียอีก …
บางทีเขาแค่อยากช่วย.. เขาควรทำเป็นใจร้ายปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามทางของมันซะดีกว่า …
เป้าหมายอยู่ที่เขาเป็นส่วนใหญ่ .. อีกคนที่มาด้วยกันยังคงได้รับผลกระทบจากการถูกช็อตเลยทำให้ความคิดบางส่วนบกพร่องลง .. แทบไม่มีผู้คุมวิญญาณตามอีกคนเลย …
และเหมือนจะดีกว่าที่ให้มันตามเขาคนเดียว ..
ร่างเล็กเปลี่ยนทิศทาง พุ่งกลับสู่ฟ้าฝ่าผู้คุมวิญญาณที่หยุดชะงัก .. ตามเด็กชายที่มีความทรงจำอันหอมหวนไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยอีกร่างที่ตะโกนเรียกไว้อย่างไม่สนใจอะไรเลย …
ถามว่าแฮรี่ทำยังไงต่อน่ะหรอ…
เหมือนเขาจะไม่มีทางเลือก .. เมื่อเห็นว่าไกลพอแล้ว .. ร่างผู้คุมวิญญาณหลายสิบตนล้อมรอบด้านเพราะเขา .. ก็นะ เขาคิดว่าเขามีพรสวรรค์พิเศษแน่ๆ..
… ในการทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ไงล่ะ..
แฮรี่หลับตาลงปล่อยให้สมองว่างเปล่าไปตามความรู้สึก .. มือเล็กปล่อยออกจากไม้กวาดนิมบัส จนร่างของแฮรี่ล่วงหล่นฝ่าฝูงผู้คุมวิญญาณไปอย่างรวดเร็ว..
อาาา เขาไม่อยากได้ไม้กวาดจากซีเรียสซะหน่อยนะ …
แน่นอนว่าทุกเหตุการณ์ที่เรายกมา มีผลหมดนะ
เรื่องนี้ก็เช่นกัน .. เราอยากให้มีอะไรดราม่ามากกว่านี้
เหมือนจะเรื่อยๆนะ แต่เรื่องไม่ยอมเดินเลย
อยากจะเร่งก็ เบื่อใจตัวเองที่ไม่ยอมทำ
ตอนมันสั้นกว่าเรื่องหลักมากๆ
มันคงต้องยาวนานแน่ๆเลย TT
PS. เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อเป็นฟิค เพราะฉะนั้นเนื้อหาอาจจะมีการอ้างอิง
ที่ไม่ตรงกับเนื้อหาฉบับภาพยนตร์และในหนังสือชุด แฮร์รี่ พอตเตอร์
ชี้แจ้งมานะที่นี้ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น